ေရာင္နီ႔ရဲ႕ night duty ဆယ္ညတြင္ဒီညကေနာက္ဆံုးညျဖစ္သည္။ဂ်ဴ တီကိုကေလးေတြေခၚသြားရမွာမို႔ေရာင္နီကစိတ္ပ်က္ေနသေလာက္ဦးဦးရိႈင္းနဲ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္အျမင္
ကတ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။သံုးေယာက္လံုးဘယ္သူ႔ၾကည့္ၾကည့္မ်က္စိ
ေနာက္ခ်င္စရာ။ေဘာလံုးကြင္းထဲလူစားဝင္ကန္
ရမဲ့အရံကစားသမားေတြလိုေျခတႂကြႂကြနဲ႔။
လင္းထိန္ကကေလးေတြစားဖို႔ျခင္းတစ္လံုးနဲ႔အ
ျပည့္စားစရာေတြျပင္ဆင္ေပးသည္။ရိႈင္းကကေလးေတြကိုအခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးၾသဝါဒေခၽြေနသည္။ျပန္ထြက္လာေတာ့ေရာင္နီကကေလးေတြကိုပံုဆြဲစာအုပ္နဲ႔ေရာင္စံုခဲတံေတြယူလာခိုင္းလိုက္သည္။ဂိမ္းေဆာ့တာထက္ပံုဆြဲတာကပိုေကာင္းသည္ဟုထင္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကေလးတစ္ျပံဳ ႀကီးနဲ႔ OPD ထဲဝင္လာတဲ့ေရာင္နီ႔ကိုေဒါက္တာခ်မ္းကမ်က္လံုးျပဴ းႀကီးနဲ႔ၾကည့္
ေနသည္။ေဒါကိတာခ်မ္းကအသားမဲမဲ၊မ်က္လံုး
ျပဴ းျပဴ း၊အရပ္ကရိႈင္းထက္ပိုရွည္ၿပီးကလန္ကလား။သို႔ေပမဲ့စိတ္ရင္းကေကာင္းလြန္းတာ
ေၾကာင့္လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားသည္။ရိႈင္းလိုမ်ိဳးအ
ေခ်မင္းသားကေတာင္ေဒါက္တာခ်မ္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုေတာ့ေျပာစရာမလိုေတာ့ေပ။ေဒါက္တာ
ခ်မ္းက-
"သခြားသီးေလး...ဒါကဘာေတြလဲဟ"
ေရာင္နီမေျဖရေသးခင္ရိႈင္းက-
"ကၽြန္ေတာ့္တူေတြေက်ာင္းပိတ္ရက္အလည္ေရာက္ေနလို႔ပါအကိုခ်မ္းရာ။အိမ္မွာလည္းထား
ခဲ့လို႔မရလို႔ဒီမွာတစ္ညေတာ့ထားပါရေစ"
"ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့လူနာေတြေသြးသံရဲရဲနဲ႔ေရာက္လာရင္ကေလးေတြလန္႔ေနဦးမယ္"
"ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ကိုအခန္းထဲမွာပဲေနဖို႔မွာထား
ၿပီးသားပါ။အမနီလာဒီတစ္ညေတာ့သည္းခံေပးပါေနာ္"
ရိႈင္းကဆရာမနီလာဘက္လွည့္ၿပီးခြင့္ေတာင္းေနျပန္သည္။ဒီအေခ်မင္းသားလည္းေရာင္နီနဲ႔ေပါင္းမိၿပီးမွတျခားလူေတြကိုအားနာရေကာင္းမွန္းသိလာခဲ့ၿပီ။အင္း...ေရးေရးေလးေတာ့သိလာခဲ့
ၿပီ။ေရာင္နီကကေလးႏွစ္ေယာက္ကို nurse's room ထဲထည့္ၿပီး-
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ပံုဆြဲေနၾက။ပံုမဆြဲခ်င္ရင္ဂိမ္းေဆာ့ေနၾက။ဂိမ္းမေဆာ့ခ်င္ရင္လည္းအိပ္ေန
ၾက။အခန္းအျပင္ထြက္လာဖို႔ေတာ့စိတ္မကူးနဲ႔။ထြက္လာရင္လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္ကိုဖုန္းဆက္
ျပီးျပန္လာေခၚခိုင္းမွာ"
ေရာင္နီကသူနာျပဳယူနီေဖာင္းလဲဝတ္ရင္းကေလးေတြကိုၿခိမ္းေျခာက္ေနေပမဲ့ကေလးေတြကနားထဲဝင္ပံုမေပၚ။အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ခုတင္ေပၚတက္ၿပီးလွိမ့္ေနၾကသည္။ပစၥည္းေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနရေပမဲ့ေရာင္နီိ႔ေနာက္ကိုလိုက္လာရလို႔ေပ်ာ္ေနၾကပံုပင္။
ေရာင္နီ OPD ေကာင္တာဘက္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ရိႈင္းလည္းသူဂ်ဴ တီက်တဲ့အ႐ိုးေဆာင္ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ရိႈင္းကအလုပ္သင္ဆရာဝန္မို႔လက္ေထာက္ဆရာဝန္နဲ႔တြဲၿပီးဂ်ဴ တီဆင္းရသည္။ရိႈင္း night duty ဆင္းတဲ့ညက်မွအ႐ိုးေဆာင္ကိုလူနာေတြဆက္တိုက္ေရာက္ေနသည္။
အ႐ိုးေဆာင္ကလက္ေထာက္ဆရာဝန္က ward ထဲမွာအလုပ္ရႈပ္ေနၿပီးရိႈင္းကေတာ့အ႐ိုးဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ခြဲခန္းထဲလိုက္သြားရသည္။ညတစ္ဝက္က်ိဳးမွခြဲခန္းထဲကျပန္ထြက္လာရသည္။
ရိႈင္းခြဲခန္းထဲကျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေရာင္နီနဲ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ဘယ္လိုေတြစခန္းသြားေနလဲဆိုတာေျပးမၾကည့္ႏိုင္လို႔ဖုန္းဆက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲအ႐ိုးေဆာင္ေရွ႕ကေန
ခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ေျပးထြက္သြားတဲ့ေရာင္နီ႔ကိုဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ရိႈင္းခ်က္ခ်င္းပဲေရာင္နီ႔ကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ေဘဘီမင္းဘယ္သြားေနတာလဲ။ကိုကိုေတြ႕
လိုက္တယ္"
"ကေလးေဆာင္သြားတာ"
"ဘာလို႔သြားတာလဲ"
"ႏို႔မံႈ႔ေတာင္းမလို႔"
"ဟမ္"
ရိႈင္းစိတ္ထဲအေတြးေတြမ်ားသြားသည္။သူေခၚလာတာရွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ။
ဘယ္ကေလးကႏို႔ေသာက္ခ်င္ေနရတာလဲ။
"ႏို႔မံႈ႔ကဘာလုပ္ဖို႔တုန္းေဘဘီ"
"ကေလးတစ္ေယာက္ကိုတိုက္မလို႔"
"ဘယ္ကေလးလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး။မိန္းမတစ္ေယာက္ကထားပစ္ခဲ့တာ"
"ဘယ္မွာထားပစ္ခဲ့တာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ"
"ဘာ"
ရိႈင္းစိတ္တိုသြားသည္။
"မင္းလက္ထဲမွာကေလးထားပစ္ခဲ့တာကိုမင္းကဘာလို႔ယူထားရတာလဲ"
ေမးသာေမးလိုက္ရတာ။မစဥ္းစားဘဲေခါင္းထဲ
ဝင္လာတဲ့အေတြးက-
*ဘုရား...ဘုရား...ငါကေလးေတာ့မေမြးစားပါရေစနဲ႔။ငစိုင္းနဲ႔ငထူးနဲ႔တင္လံုေလာက္ေနပါၿပီ*
ေရာင္နီကရိႈင္းကိုျပန္ရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္းကေလးပစ္ထားခဲ့မယ္လို႔ဘယ္ထင္မွာလဲဗ်ာ။ကေလးခဏခ်ီေပးပါဦးဆိုၿပီးအဲဒီအမ်ိဳးသမီးက toilet ထဲကိုဝင္သြားတာ။သူ
ျပန္ထြက္မလာခင္လူနာေတြရႈပ္လာလို႔ကၽြန္ေတာ္လည္းကေလးကိုခုတင္တစ္လံုးေပၚခ်သိပ္
ျပီးလူနာေတြၾကည့္ေပးေနတာ။လူနာေတြရွင္းသြားတဲ့အထိကေလးေပးသြားတဲ့မိန္းမကေပၚ
မလာဘူး။
အခုကေလးကဗိုက္ဆာလို႔ငိုေနၿပီ။မံႈႀကီးကိုဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့မံႈႀကီးကကေလးေဆာင္မွာႏို႔မံႈ႔ရွိတယ္တဲ့။အဲဒါသြားေတာင္းေနတာ။ကေလးကိုေဖ်ာ္တိုက္မလို႔"
"အင္း...အကိုခ်မ္းနဲ႔အမနီလာေတာ့အလုပ္ရႈပ္
ျပီ"
"ရႈပ္တာေပါ့။ဒီေန႔ OPD မွာကၽြန္ေတာ္စေရာက္ကတည္းကရႈပ္ေနတာ"
"အဲဒါကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးဟ။ဟိုေမ်ာက္
ေလးႏွစ္ေကာင္အိပ္ၿပီလား"
"မအိပ္ေသးဘူး"
"ဒီအခ်ိန္ထိမအိပ္ဘဲနဲ႔ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
"ကေလးထိန္းေနၾကတာ"
"ဘာ...အဲဒီကေလးကိုလား"
"အင္းေလ။ OPD ကလူေတြအကုန္လံုးအလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ငစိုင္းနဲ႔ငထူးကေလးထိန္းေနၾကတယ္"
မွတ္ကေရာဟ။ငစိုင္းနဲ႔ငထူးေရာင္နီ႔ေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္ဦးေလ။အဲဒီကေလးသာပိုင္ရွင္ကျပန္လာမေခၚရင္မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကၽြန္ဝယ္ရာအဆစ္ပါၿပီပဲ။
ငစိုင္းနဲ႔ငထူးကေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုျဖစ္ေနသည္။ေရာင္နီ႔အခန္းထဲမွာအ႐ုပ္ေပါင္းစံုရွိေပမဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကစိတ္မဝင္စားခဲ့ၾကေပ။ေဆးရံုေရာက္မွတကယ့္လူအစစ္အႏွီးထုပ္ထဲကကေလးေလးကိုေတြ႕ၿပီးတစ္ခ်ိန္လံုးဇက္ေညာင္းခံကာငု႔ံၾကည့္ေနၾကသည္။
ေရာင္နီလည္းအလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ငစိုင္းနဲ႔ငထူးကအခန္းထဲကေျပးထြက္လာၿပီးကေလးအ
ေၾကာင္းလာေျပာၾကသည္။ကေလးကရယ္ေနတယ္၊ျပံဳးေနတယ္၊မဲ့ေနတယ္ဆိုတာကအစအကုန္လံုးကိုလာေျပာေနသည္။
"ကေလးကႏို႔ဆာေနၿပီ"
"ကေလးကငိုေနၿပီ"
"ကေလးကရႉးရႉးေပါက္ခ်ကုန္ျပီ"
ၾကာေတာ့ေရာင္နီသည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။သူတို႔
ကကိုကိုေရာင္လို႔ေခၚလိုက္ရင္လူကေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။အလုပ္ကလုပ္ရတာကတမ်ိဳး။သူတို႔ေျပာတာနားေထာင္ရတာကတမ်ိဳး။ဂြမ္းလံုးႏွစ္လံုးယူၿပီးနားထဲပဲဆို႔ပိတ္ထားလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
🍈 Thida
******
Unicode
အခန်း(၄၃)
ရောင်နီ့ရဲ့ night duty ဆယ်ညတွင်ဒီညကနောက်ဆုံးညဖြစ်သည်။ဂျူတီကိုကလေးတွေခေါ်သွားရမှာမို့ရောင်နီကစိတ်ပျက်နေသ
လောက်ဦးဦးရှိုင်းနဲ့ကလေးနှစ်ယောက်က
တော့ဖြင့်အမြင်ကတ်စရာကောင်းလောက်အောင်ပျော်နေကြသည်။သုံးယောက်လုံးဘယ်သူ့ကြည့်ကြည့်မျက်စိနောက်ချင်စရာ။ဘောလုံးကွင်းထဲလူစားဝင်ကန်ရမဲ့အရန်ကစားသမားတွေလိုခြေတကြွကြွနဲ့။
လင်းထိန်နဲ့ညိုမောင်ကကလေးတွေစားဖို့ခြင်းတစ်လုံးနဲ့အပြည့်စားစရာတွေပြင်ဆင်ပေး
သည်။သူတို့လည်းပျော်နေမှာပေါ့။ကလေးနှစ်ယောက်ကိုသူတို့မထိန်းရတော့ဘူးလေ။
ရှိုင်းကကလေးတွေကိုအခန်းတံခါးပိတ်ပြီးဩဝါဒချွေနေသည်။ပြန်ထွက်လာတော့ရောင်နီကကလေးတွေကိုပုံဆွဲစာအုပ်နဲ့ရောင်စုံခဲတံတွေယူလာခိုင်းလိုက်သည်။ဂိမ်းဆော့တာထက်ပုံဆွဲတာကပိုကောင်းသည်ဟုထင်မိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ကလေးတစ်ပြုံကြီးနဲ့ OPD ထဲဝင်လာတဲ့ရောင်နီ့ကိုဒေါက်တာချမ်းကမျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ကြည့်နေသည်။ဒေါက်တာချမ်းကအသားမဲမဲမျက်လုံးပြူးပြူး၊အရပ်ကရှိုင်းထက်ပိုရှည်ပြီးကလန်ကလား။သို့ပေမဲ့စိတ်ရင်းကကော
င်းလွန်းတာကြောင့်လူချစ်လူခင်ပေါများ
သည်။ရှိုင်းလိုမျိုးအချေမင်းသားကတောင်ဒေါက်တာချမ်းကိုချစ်သည်ဆိုတော့ပြောစရာမလိုတော့ပေ။ဒေါက်တာချမ်းက-
"သခွားသီးလေး...ဒါကဘာတွေလဲဟ"
ရောင်နီမဖြေရသေးခင်ရှိုင်းက-
"ကျွန်တော့်တူတွေကျောင်းပိတ်ရက်အလည်ရောက်နေလို့ပါအကိုချမ်းရာ။အိမ်မှာလည်းထားခဲ့လို့မရလို့။ဒီမှာတစ်ညတော့ထားပါရစေ"
"ရပါတယ်။ဒါပေမဲ့လူနာတွေကသွေးသံရဲရဲနဲ့ရောက်လာရင်ကလေးတွေလန့်နေဦးမယ်"
"ကျွန်တော်သူတို့ကိုအခန်းထဲမှာပဲနေဖို့မှာ
ထားပြီးသားပါ။အမနီလာဒီတစ်ညတော့သည်းခံပေးပါနော်"
ရှိုင်းကဆရာမနီလာဘက်လှည့်ပြီးခွင့်တောင်းနေပြန်သည်။ဒီအချေမင်းသားလည်းရောင်နီနဲ့ပေါင်းမိပြီးမှတခြားလူတွေကိုအားနာရကောင်းမှန်းသိလာခဲ့ပြီ။အင်း ...ရေးရေးလေးတော့သိလာခဲ့ပြီ။ရောင်နီကကလေးနှစ်ယော
က်ကို nurse's room ထဲထည့်ပြီး-
"မင်းတို့နှစ်ယောက်ပုံဆွဲနေကြ။ပုံမဆွဲချင်ရင်ဂိမ်းဆော့နေကြ။ဂိမ်းမဆော့ချင်ရင်လည်းအိပ်နေကြ။အခန်းအပြင်ထွက်လာဖို့တော့စိတ်မကူးနဲ့။ထွက်လာရင်လင်းထိန်နဲ့ညိုမောင်ကိုဖုံးဆက်ပြီးပြန်လာခေါ်ခိုင်းမှာ"
ရောင်နီကသူနာပြုယူနီဖောင်းလဲဝတ်ရင်းကလေးတွေကိုခြိမ်းခြောက်နေပေမဲ့ကလေးတွေကနားထဲဝင်ပုံမပေါ်။အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ခုတင်ပေါ် တက်ပြီးလှိမ့်နေကြသည်။ပစ္စည်းတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတဲ့အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာနေရပေမဲ့ရောင်နီ့နောက်ကိုလိုက်လာရလို့ပျော်နေကြပုံပင်။
ရောင်နီ OPD ကောင်တာဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။ရှိုင်းလည်း သူဂျူတီကျတဲ့အရိုးဆောင်ဘက်ကိုထွက်သွားသည်။
ရှိုင်းကအလုပ်သင်ဆရာဝန်မို့လက်ထောက်ဆရာဝန်နဲ့တွဲပြီးဂျူတီဆင်းရသည်။ရှိုင်း night duty ဆင်းတဲ့ညကျမှအရိုးဆောင်ကိုလူနာတွေဆက်တိုက်ရောက်နေသည်။အရိုးဆောင်ကလက်ထောက်ဆရာဝန်က ward ထဲမှာလူနာတွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေပြီးရှိုင်းက
တော့ဆရာဝန်ကြီးနဲ့ခွဲခန်းထဲလိုက်သွားရသည်။ညတစ်ဝက်ကျိုးမှခွဲခန်းထဲကပြန်ထွက်လာရသည်။
ရှိုင်းခွဲခန်းထဲကပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာရောင်နီနဲ့ကလေးနှစ်ယောက်ဘယ်လိုတွေစခန်းသွားနေလဲဆိုတာပြေးမကြည့်နိုင်လို့
ဖုန်းဆက်ဖို့စဉ်းစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲအရိုးဆောင်ရှေ့ကနေခပ်သုတ်သုတ်နဲ့ပြေးထွက်သွားတဲ့ရောင်နီ့ကိုဖျတ်ခနဲ့လှမ်းမြင်လိုက်သည်။ရှိုင်းချက်ချင်းပဲရောင်နီ့ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဘေဘီမင်းဘယ်သွားတာလဲ။ကိုကိုတွေ့လိုက်တယ်"
"ကလေးဆောင်သွားတာ"
"ဘာလို့သွားတာလဲ"
"နို့မှုံ့တောင်းမလို့"
"ဟမ်"
ရှိုင်းစိတ်ထဲအတွေးတွေများသွားရသည်။သူခေါ်လာတာရှစ်နှစ်အရွယ်ကလေးနှစ်ယောက်ပါ။ဘယ်ကလေးကနို့သောက်ချင်နေရတာလဲ။
"နို့မှုံ့ကဘာလုပ်ဖို့လဲဘေဘီ"
"ကလေးတစ်ယောက်ကိုတိုက်မလို့"
"ဘယ်ကလေးလဲ"
"ကျွန်တော်လည်းမသိဘူး။မိန်းမတစ်ယောက်ကထားပစ်ခဲ့တာ"
"ဘယ်မှာထားပစ်ခဲ့တာလဲ"
"ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ"
"ဘာ"
ရှိုင်းစိတ်တိုသွားမိသည်။
"မင်းလက်ထဲမှာကလေးထားပစ်ခဲ့တာကိုမင်းကဘာလို့ယူထားရတာလဲ"
မေးသာမေးလိုက်ရတာ။မစဉ်းစားဘဲခေါင်းထဲရောက်လာတဲ့အတွေးက-
*ဘုရား...ဘုရား...ငါကလေးတော့မမွေးစားပါရစေနဲ့။ငစိုင်းနဲ့ငထူးနဲ့တင်လုံလောက်နေပါပြီ*
ရောင်နီကရှိုင်းကိုပြန်ရှင်းပြသည်။
"ကျွန်တော်လည်းကလေးထားပစ်ခဲ့မယ်လို့ဘယ်ထင်မှာလဲဗျာ။ကလေးခဏချီထားပေးပါဦးဆိုပြီးအဲဒီအမျိုးသမီးက toilet ထဲကိုဝင်သွားတာ။သူပြန်ထွက်မလာခင်လူနာတွေရှုပ်လာလို့ကျွန်တော်လည်းကလေးကိုခုတင်တစ်လုံးပေါ်ချသိပ်ပြီးလူနာတွေကြည့်ပေးနေတာ။လူနာတွေရှင်းသွားတဲ့အထိကလေးပေးသွားတဲ့မိန်းမကပေါ်မလာဘူး။
အခုကလေးကဗိုက်ဆာလို့ငိုနေပြီ။မှုံကြီးကိုဖုန်းဆက်မေးကြည့်တော့မှုံကြီးကကလေးဆောင်မှာနို့မှုံ့ရှိတယ်တဲ့။အဲဒါသွားတောင်း
နေတာ။ကလေးကိုဖျော်တိုက်မလို့"
"အင်းအကိုချမ်းနဲ့အမနီလာတော့အလုပ်ရှုပ်ပြီ"
"ရှုပ်တာပေါ့။ဒီနေ့ OPD မှာကျွန်တော်
စရောက်ကတည်းကရှုပ်နေတာ"
"အဲဒါကိုပြောတာမဟုတ်ဘူးဟ။ဟိုမျောက်လေးနှစ်ကောင်အိပ်ပြီလား"
"မအိပ်သေးဘူး"
"ဒီအချိန်ထိမအိပ်ဘဲနဲ့ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"
"ကလေးထိန်းနေကြတာ"
"ဘာ...အဲဒီကလေးကိုလား"
"အင်းလေ။OPD ကလူတွေအကုန်လုံးအလုပ်ရှုပ်နေလို့ငစိုင်းနဲ့ငထူးကလေးထိန်း
နေရတယ်"
မှတ်ကရောဟ။ငစိုင်းနဲ့ငထူးရောင်နီ့နောက်
ကိုတကောက်ကောက်လိုက်ချင်ဦးလေ။အဲဒီကလေးသာပိုင်ရှင်ကပြန်လာမခေါ်ရင်မင်းတို့နှစ်ယောက်ကျွန်ဝယ်ရာအဆစ်ပါပြီပဲ။
ငစိုင်းနဲ့ငထူးကမျောက်အုန်းသီးရသလိုဖြစ်နေသည်။ရောင်နီ့အခန်းထဲမှာအရုပ်ပေါင်းစုံရှိပေမဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ကစိတ်မဝင်စားခဲ့ကြပေ။ဆေးရုံရောက်မှတကယ့်လူအစစ်အနှီးထုပ်ထဲကကလေးလေးကိုတွေ့ပြီးတစ်ချိန်လုံးဇတ်ညောင်းခံကာငုံ့ကြည့်နေကြသည်။
ရောင်နီလည်းအလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ကလေးနှစ်ယောက်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပေ။ငစိုင်းနဲ့
ငထူးကအခန်းထဲကပြေးပြေးထွက်လာပြီးကလေးအကြောင်းလာလာပြောကြသည်။ကလေးကရယ်နေတယ်။ပြုံးနေတယ်။မဲ့နေတယ်ဆိုတာကအစအကုန်လုံးလာပြောနေ
ကြသည်။
"ကလေးကနို့ဆာနေပြီ"
"ကလေးကငိုနေပြီ"
"ကလေးကရှူရှူးပေါက်ချကုန်ပြီ"
ကြာတော့ရောင်နီသည်းမခံနိုင်တော့ပေ။
သူတို့ကကိုကိုရောင်လို့ခေါ်လိုက်ရင်လူကပါယောင်ချာချာဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။အလုပ်ကလုပ်ရတာကတမျိုး။သူတို့ပြောတာနား
ထောင်ရတာကတမျိုး။ဂွမ်းလုံးနှစ်လုံးယူပြီးနားထဲပဲဆို့ပိတ်ထားလိုက်ချင်တော့သည်။
🍈Thida