ရိႈင္းကေဆးရံုကျပန္လာတာမို႔အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေရခ်ိဳးသည္။ေရခ်ိဳးၿပီးအခန္းထဲကထြက္
လာေတာ့ေရာင္နီ႔အခန္းကိုၾကည့္မိသည္။အခန္းကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားၿပီလားမသိ။အခန္းတံခါးကိုေခါက္ၾကည့္
သည္။ေခၚၾကည့္သည္။တု႔ံျပန္သံမၾကားရတာ
ေၾကာင့္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေရာင္နီမရွိ။
ရိႈင္းေအာက္ထပ္ကိုပဲဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။
ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ေရာင္နီကသူ႔ကိုအသင့္
ေစာင့္ေနသည္။ရိႈင္းထမင္းစားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။စားပြဲေပၚကဟင္းပြဲေတြကိုၾကည့္ၿပီးရိႈင္းမ်က္ႏွာႀကီးမႈန္ကုပ္သြားသည္။ဒါကဘာေတြလဲ။ဒီအိမ္မွာမခ်က္ဖို႔ေျပာထားတဲ့အသားဟင္း
ေတြကဘာလို႔စားပြဲေပၚမွာရွိေနရတာလဲ။
ဝက္သားသံုးထပ္သားကိုပါးပါးလွီးၿပီးႏွပ္ထားတဲ့သံုးထပ္သားဟင္းကသူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ။ဒါကသူ႔အႀကိဳက္ဟင္းတစ္ခြက္ပဲ။ဒါေပမဲ့သူဝမ္းမသာ
။လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။စားဖိုမႉးညိဳေမာင္ကအလိုက္တသိအေျဖေပးသည္။
“မနက္ကေစ်းသြားကာနီးမွာသခင္ေလးေရာင္နီကသခင္ေလးႀကိဳက္တာဘာေတြလည္းေမးၿပီးသခင္ေလးႀကိဳက္တာဝယ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါဆို
လို႔အဲဒါနဲဲ႔"
ရိႈင္းေရာင္နီ႔ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
“ေဘဘီ…ကိုကို႔ကိုဂ႐ုစိုက္တာေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္။ဒါေပမဲ့ကိုကိုကအစားအေသာက္ကိုအရမ္းႀကီးမက္ေမာေနတဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ကိုကို႔အနားမွာေဘဘီသာရွိေနရင္ကိုကိုဘာမွမစားရလည္းေနႏိုင္တယ္။ေနာက္ဆိုရင္ေဘဘီမစားတဲ့အစားအေသာက္ေတြစားပြဲေပၚမတင္ပါနဲ႔။ေဘဘီစားတဲ့အသီးအရြက္ေတြပဲကိုကိုစားမွာပါ"
ရိႈင္းကစားပြဲေပၚကအသားဟင္းပြဲေတြကိုျပန္သိမ္းခိုင္းလိုက္ၿပီးစားပြဲေပၚတြင္က်န္ေနသည့္အ
သီးအရြက္ဟင္းမ်ားျဖင့္သာစားလိုက္သည္။သူအခ်စ္ရဆံုးလူသားေလးကသူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာငုတ္
တုတ္ရွိေနတာသူကဘာေတြကိုမက္ေမာေနရဦးမွာလဲ။
ရိႈင္းထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္ပန္းကန္ေတြသိမ္းေနစဥ္ေရာင္နီကေနရာကထၿပီးေရခဲေသတၱာထဲကဘူးတစ္ဘူးကိုထုတ္ယူ
လာသည္။ရိႈင္းေရွ႕ခ်ၿပီးဖြင့္လိုက္ေတာ့ရိႈင္းမ်က္
လံုးျပဴ းသြားရသည္။ဘူးထဲမွာဒူးရင္းသီးဝါဝါေလးေတြ။အသားေလးေတြအိေဖာင္းၿပီးစားေကာင္းလိုက္မဲ့ျဖစ္ျခင္း။အန႔ံေလးကလည္းေမႊးေနတာပဲ။ရိႈင္းေရာင္နီ႔ကိုအထူးအဆန္းလိုမ်ိဳးၾကည့္လိုက္မိေတာ့ေရာင္နီက-
“ခင္ဗ်ားအရမ္းႀကိဳက္တဲ့အသီးဆို။ေနာက္ဆိုရင္
ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာခင္ဗ်ားစားပါ။ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူးေျပာတာနဲ႔ခင္ဗ်ားပါလိုက္ၿပီးအႀကိဳက္ေျပာင္းစရာမလိုပါဘူး။ၿပီးေတာ့အန႔ံကလည္းသိပ္မဆိုးပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္ပါတယ္"
ရိႈင္းဆီကတု႔ံျပန္မႈမရွိတာေၾကာင့္ေရာင္နီရိႈင္း
မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ရိႈင္းမ်က္ႏွာမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔။
“ခင္ဗ်ားဘာလို႔ငိုေနတာလဲ"
“ေဘဘီ…ေဘဘီ"
ရိႈင္းကေရာင္နီ႔ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီးတင္း
ၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္မိသည္။ေရာင္နီကသူ႔
ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထုတ္ရင္း-
“ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ။လႊတ္ပါဗ်"
“ေဘဘီေလးရာ…ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲကအသဲေတြ၊ႏွလံုးေတြ၊ေက်ာက္ကပ္ေတြအကုန္ျပဳတ္ထြက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ကိုယ့္ရင္ေတြတလွပ္လွပ္နဲ႔
တုန္ေနၿပီ"
“ဟာဗ်ာ…ခင္ဗ်ားဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။လႊတ္ေတာ့။ခင္ဗ်ားတပည့္ေတြၾကည့္ေနၿပီ"
“ၾကည့္ပါေစ…သူတို႔လည္းစိတ္ခ်မ္းသာရတာ
ေပါ့"
“ဘာဗ်"
လင္းထိန္ကအလိုက္မသိဝင္ေျပာသည္။
“ေနပါေစသခင္ေလးေရာင္နီရယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ကိုအားမနာပါနဲ႔"
“ခင္ဗ်ားတို႔ကိုဘာလို႔အားနာရမွာလဲ"
“ဟို…အဲ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာတပည့္သံုးေယာက္လံုးကသခင္ေလးေရာင္နီကိုေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္ဗ်ေနာ္"
“ဘာလို႔လဲ…ဘာလို႔လဲဗ်…လႊတ္"
ေရာင္နီက႐ုန္းေလ…ရိႈင္းကပိုတိုးၿပီးတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားေလႏွင့္မို႔ေရာင္နီအသက္ရႉေတြ
ၾကပ္လာရသည္။
“ေဘဘီေလးရာ…မင္းကိုကို႔အတြက္အဲေလာက္ထိစဥ္းစားေပးလိမ့္မယ္လို႔မထင္ခဲ့မိဘူး"
လင္းထိန္ကလည္းတေမွာင့္…ဝင္ေႏွာက္ျပန္ၿပီ။
“ဟုတ္ပါတယ္သခင္ေလးေရာင္နီရယ္…အီးဟီးဟီး"
ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။ေရာင္နီဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူး။ငိုတဲ့လူကငို…ဖက္တဲ့လူကဖက္။
ေရာင္နီကေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနၿပီ။တကယ္
ဆိုရင္သူကရိႈင္းဒူးရင္းသီးစားခ်င္ေနတာသူ႔
ေၾကာင့္မို႔မစားရေတာ့ဘူးဆိုၿပီးသနားလို႔စား
ခြင့္ေပးလိုက္တာေလ။
လူတစ္ေယာက္ကိုသူစားခ်င္တာစားခြင့္ေပးလိုက္တာဒီေလာက္ေတာင္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသြားတာလား။ေလာေလာဆယ္ေရာင္နီကေတာ့ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ၿပီးေသေတာ့မယ္။
*
*
ရိႈင္းနဲ႔ေရာင္နီထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့ဧည့္ခန္းထဲဝင္ထိုင္ၿပီး TV ၾကည့္ၾကသည္။ရိႈင္းကဒီေန႔
တစ္ေန႔လံုးေဆးရံုမွာပင္ပန္းခဲ့တာကိုအေၾကာင္းျပၿပီးဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚမွာလွဲအိပ္လိုက္
သည္။
သူလွဲအိပ္တာကအေၾကာင္းမဟုတ္။ေရာင္နီ႔ကိုပါမလႊတ္တမ္းဆြဲဖက္ထားေတာ့ေရာင္နီပါေရာ
ေယာင္ၿပီးအိပ္လိုက္ရသည္။ေရာင္နီကရိႈင္းလက္ထဲက႐ုန္းထြက္ဖို႔လုပ္တိုင္းရိႈင္းကဒီေန႔ေဆး
ရံုမွာေရာင္နီမရွိဘဲသူတစ္ေယာက္တည္းအလုပ္သြားလုပ္ေနရတာမို႔ေရာင္နီ႔ကိုအရမ္းလြမ္းေနတဲ့အေၾကာင္းကိုထပ္ခါထပ္ခါေျပာသည္။ CCTV ကေနေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့တာကိုေတာ့ထည့္မေျပာေပ။
ေရာင္နီကရိႈင္းလက္ထဲက႐ုန္းထြက္လို႔မရတာနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနရင္းဆိုဖာေပၚမွာသူပါအိပ္ေပ်ာ္
သြားသည္။
လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္ကမီးဖိုထဲမွာအိုးခြက္ပန္းကန္ေတြေဆး၊သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးမီးဖိုခန္းထဲကျပန္ထြက္လာၾကသည္။ဧည့္ခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူတို႔သခင္
ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္သြားသည္။
လင္းထိန္ကသူ႔သခင္ေလးနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္
ဘာမဆိုခံစားလြယ္တဲ့သူမို႔ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ေတာ့သူကညိဳေမာင့္ကိုရင္ဖြင့္သည္။
“သခင္ေလးႏွစ္ေယာက္စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္
ကမ႓ာႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ကြ”
“ဒီ့ထက္ပိုၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ျခင္ေဆးဘူးသြားယူလိုက္"
“ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း"
“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျခင္ကိုက္ၿပီးႏိုးလာမွာစိုးလို႔”
“ျဖစ္ပါ့မလားကြ။သခင္ေလးေရာင္နီကအန႔ံထြက္တာေတြမႀကိဳက္ဘူး။ျခင္ေဆးကအန႔ံထြက္
တယ္"
“အဲဒါဆိုလည္းသေဘာပဲ။ျခင္ကိုက္ၿပီးႏိုးလာရင္သခင္ေလးရိႈင္းရဲ႕ပူညံပူညံအသံရယ္၊သခင္ေလးေရာင္နီရဲ႕ပြစိပြစိအသံရယ္တလွည့္စီနားေထာင္ရလိမ့္မယ္"
လင္းထိန္ကျခင္ေဆးဘူးကိုခ်က္ခ်င္းေျပးယူၿပီးသခင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာတရႉးရႉးနဲ႔ျဖန္းပစ္လိုက္သည္။နားညည္းမွာထက္စာရင္သခင္ေလးႏွစ္ေယာက္လံုးညေရာက္တဲ့အထိမႏိုးဘဲနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေအးတာပဲ။
🍈Thida
****
Unicode
အခန်း(၃၀)
ရှိုင်းကဆေးရုံကပြန်လာတာမို့အိမ်ရောက်ရောက်ချင်းရေချိုးသည်။ရေချိုးပြီးအခန်းထဲကထွက်လာတော့ရောင်နီ့အခန်းကိုကြည့်မိ
သည်။အခန်းကတိတ်ဆိတ်နေသည်။အောက်ထပ်ကိုဆင်းသွားပြီလားမသိ။အခန်းတံခါးကိုခေါက်ကြည့်သည်။ခေါ်ကြည့်သည်။တုံ့ပြန်သံမကြားရတာကြောင့်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ရောင်နီမရှိ။
ရှိုင်းအောက်ထပ်ကိုပဲဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ထမင်းစားခန်းထဲတွင်ရောင်နီကသူ့ကိုအဆင်
သင့်စောင့်နေသည်။ရှိုင်းထမင်းစားပွဲတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။စားပွဲပေါ်ကဟင်းပွဲတွေကိုကြည့်ပြီးရှိုင်းမျက်နှာကြီးမှုန်ကုပ်သွားသည်။ဒါကဘာတွေလဲ။ဒီအိမ်မှာမချက်ဖို့သူပြော
ထားတဲ့အသားဟင်းတွေကဘာလို့စားပွဲပေါ်မှာရှိနေရတာလဲ။
ဝက်သားသုံးထပ်သားကိုပါးပါးလှီးပြီးနှပ်ထားတဲ့သုံးထပ်သားဟင်းကသူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ။ဒါကသူ့အကြိုက်ဟင်းတစ်ခွက်ပဲ။ဒါပေမဲ့သူဝမ်းမသာ။လင်းထိန်နဲ့ညိုမောင်ကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။စားဖိုမှူးညိုမောင်ကအလိုက်တသိအဖြေပေးသည်။
“မနက်ကဈေးသွားကာနီးမှာသခင်လေးရောင်နီကသခင်လေးကြိုက်တာဘာတွေလဲမေးပြီးသခင်လေးကြိုက်တာဝယ်ချက်ပေး
လိုက်ပါဆိုလို့အဲဒါနဲ့"
ရှိုင်းရောင်နီ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။
“ဘေဘီ…ကိုကို့ကိုဂရုစိုက်တာကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ဒါပေမဲ့ကိုကိုကအစားအသောက်ကိုအရမ်းကြီးမက်မောနေတဲ့သူမဟုတ်ပါဘူး။ကိုကို့အနားမှာဘေဘီသာရှိနေရင်ကိုကိုဘာမှမစားရလည်းနေနိုင်တယ်။နောက်ဆိုရင်ဘေဘီမစားတဲ့အစားအသောက်တွေစားပွဲပေါ်မတင်ပါနဲ့။ဘေဘီစားတဲ့အသီးအရွက်တွေပဲကိုကိုစားမှာပါ"
ရှိုင်းကစားပွဲပေါ်ကအသားဟင်းပွဲတွေကိုပြန်သိမ်းခိုင်းလိုက်ပြီးစားပွဲပေါ်တွင်ကျန်နေသည့်အသီးအရွက်ဟင်းများဖြင့်သာစားလိုက်သည်။သူအချစ်ရဆုံးလူသားလေးကသူ့မျက်စိရှေ့မှာငုတ်တုတ်ရှိနေတာသူကဘာတွေများမက်မောနေရဦးမှာလဲ။
ရှိုင်းထမင်းစားပြီးသွားတော့လင်းထိန်နဲ့ညိုမောင်ပန်းကန်တွေသိမ်းနေစဉ်ရောင်နီကနေ
ရာကထပြီးရေခဲသေတ္တာထဲကဘူးတစ်ဘူးကိုထုတ်ယူလာသည်။ရှိုင်းရှေ့ချပြီးဖွင့်လိုက်တော့ရှိုင်းမျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ဘူးထဲမှာဒူးရင်းသီးဝါဝါလေးတွေ။အသားလေးတွေအိဖောင်းပြီးစားကောင်းလိုက်မဲ့ဖြစ်ခြင်း။အနံ့လေးကလည်းမွှေးနေတာပဲ။ရှိုင်းရောင်နီ့ကိုအထူးအဆန်းလိုမျိုးကြည့်လိုက်မိတော့ရောင်နီက-
“ခင်ဗျားအရမ်းကြိုက်တဲ့အသီးဆို။နောက်ဆိုရင်ခင်ဗျားကြိုက်တာခင်ဗျားစားပါ။ကျွန်
တော်မကြိုက်ဘူးပြောတာနဲ့ခင်ဗျားပါလိုက်ပြီးအကြိုက်ပြောင်းစရာမလိုဘူး။ပြီးတော့အနံ့ကလည်းသိပ်မဆိုးပါဘူး။ကျွန်တော်ခံ
နိုင်ပါတယ်"
ရှိုင်းဆီကတုံ့ပြန်မှုမရှိတာကြောင့်ရောင်နီရှိုင်းမျက်နှာကိုကြည့်မိတော့ရှိုင်းမျက်နှာမှာမျက်ရည်တွေနဲ့။
“ခင်ဗျားဘာလို့ငိုနေတာလဲ"
“ဘေဘီ…ဘေဘီ"
ရှိုင်းကရောင်နီ့ကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီးတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်မိသည်။ရောင်နီကသူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်ရင်း-
“ခင်ဗျားဘာလုပ်တာလဲ။လွှတ်ပါဗျ"
“ဘေဘီလေးရာ…ကိုယ့်ရင်ဘတ်ထဲကအသဲတွေ၊နှလုံးတွေ၊ကျောက်ကပ်တွေအကုန်ပြုတ်ထွက်ကုန်တော့မှာပဲ။ကိုယ့်ရင်တွေတလှပ်
လှပ်နဲ့တုန်နေပြီ"
“ဟာဗျာ…ခင်ဗျားဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။လွှတ်တော့။ခင်ဗျားတပည့်တွေကြည့်နေပြီ"
“ကြည့်ပါစေ။သူတို့လည်းစိတ်ချမ်းသာရတာပေါ့"
“ဘာဗျ"
လင်းထိန်ကအလိုက်မသိဝင်ပြောသည်။
“နေပါစေသခင်လေးရောင်နီရယ်။ကျွန်တော်တို့ကိုအားမနာပါနဲ့"
“ခင်ဗျားတို့ကိုဘာလို့အားနာရမှာလဲ"
“ဟိုအဲ…ကျွန်တော်တို့ဆရာတပည့်သုံးယောက်လုံးကသခင်လေးရောင်နီကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျနော်"
“ဘာလို့လဲ။ဘာလို့လဲဗျ…လွှတ်"
ရောင်နီကရုန်းလေ။ရှိုင်းကပိုတိုးပြီး တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလေနှင့်မို့ရောင်နီအသက်
ရှူတွေကြပ်လာရသည်။
“ဘေဘီလေးရာ…မင်းကိုကို့အတွက်အဲလောက်ထိစဉ်းစားပေးလိမ့်မယ်လို့မထင်
ခဲ့မိဘူး"
လင်းထိန်ကလည်းတမှောင့်။ဝင်နှောက်ပြန်ပြီ။
“ဟုတ်ပါတယ်သခင်လေးရောင်နီရယ်…အီးဟီးဟီး"
ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။ရောင်နီဘာမှကိုနား
မလည်တော့ဘူး။ငိုတဲ့လူကငို။ဖက်တဲ့လူကဖက်။ရောင်နီကကြောင်တက်တက်ဖြစ်နေပြီ။တကယ်ဆိုရင်သူကရှိုင်းဒူးရင်းသီးစားချင်နေတာသူ့ကြောင့်မို့မစားရတော့ဘူးဆိုပြီးသနားလို့ရှိုင်းကိုဒူးရင်းသီးစားခွင့်ပေးလိုက်တာလေ။
လူတစ်ယောက်ကိုသူစားချင်တာစားခွင့်ပေး
လိုက်တာဒီလောက်တောင်ကြီးကျယ်ခမ်းနားသွားတာလား။လောလောဆယ်ရောင်နီက
တော့အောက်ဆီဂျင်ပြတ်ပြီးသေတော့မယ်။
*
*
ရှိုင်းနဲ့ရောင်နီထမင်းစားပြီးသွားတော့ဧည့်ခန်းထဲဝင်ထိုင်ပြီး TV ကြည့်ကြသည်။ရှိုင်းကဒီနေ့တစ်နေ့လုံးဆေးရုံမှာပင်ပန်းခဲ့တာကိုအ
ကြောင်းပြပြီးဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာလှဲအိပ်လိုက်သည်။
သူလှဲအိပ်တာကအကြောင်းမဟုတ်။ရောင်နီ့ကိုပါမလွှတ်တမ်းဆွဲဖက်ထားတော့ရောင်နီပါရောယောင်ပြီးအိပ်လိုက်ရသည်။ရောင်နီကရှိုင်းလက်ထဲကရုန်းထွက်ဖို့လုပ်တိုင်းရှိုင်းကဒီနေ့ဆေးရုံမှာသူတစ်ယောက်တည်းအလုပ်သွားလုပ်နေရတာမို့ရောင်နီ့ကိုအရမ်းလွမ်းနေတဲ့အကြောင်းကိုထပ်ခါထပ်ခါပြောသည်။ CCTV ကနေချောင်းကြည့်ခဲ့တာကိုတော့ထည့်မပြောပေ။
ရောင်နီကရှိုင်းလက်ထဲကရုန်းထွက်လို့မရတာနဲ့ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်းဆိုဖာပေါ်မှာသူပါအိပ်
ပျော်သွားသည်။
လင်းထိန်နဲ့ညိုမောင်ကမီးဖိုထဲမှာအိုးခွက်ပန်းကန်တွေဆေး၊သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမီးဖို
ခန်းထဲကပြန်ထွက်လာကြသည်။ဧည့်ခန်းထဲကိုရောက်တော့ငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်ပျော်နေတဲ့သူတို့သခင်လေးနှစ်ယောက်ကိုမြင်သွားသည်။
လင်းထိန်ကသူ့သခင်လေးနဲ့ပတ်သတ်လာရင်ဘာမဆိုခံစားလွယ်တဲ့သူမို့ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်တော့သူကညိုမောင့်ကိုရင်ဖွင့်သည်။
“သခင်လေးနှစ်ယောက်စိတ်ချမ်းသာနေရင်ကမ္ဘာကြီးငြိမ်းချမ်းတယ်ကွ"
“ဒီ့ထက်ပိုပြီးငြိမ်းချမ်းချင်ရင်ခြင်ဆေးဘူးသွားယူလိုက်"
“ဘာလုပ်ဖို့တုန်း"
“သူတို့နှစ်ယောက်ခြင်ကိုက်ပြီးနိုးလာမှာ
စိုးလို့"
“ဖြစ်ပါ့မလား။သခင်လေးရောင်နီကအနံ့
ထွက်တာတွေမကြိုက်ဘူး။ခြင်ဆေးကအနံ့ထွက်တယ်"
“အဲဒါဆိုလည်းသဘောပဲ။ခြင်ကိုက်ပြီးနိုးလာရင်သခင်လေးရှိုင်းရဲ့ပူညံပူညံအသံရယ်၊သခင်လေးရောင်နီရဲ့ပွစိပွစိအသံရယ်တစ်လှည့်စီနားထောင်ရလိမ့်မယ်"
လင်းထိန်ကခြင်ဆေးဘူးကိုချက်ချင်းပြေးယူပြီးသခင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ပတ်ပတ်လည်မှာတရှူးရှူးနဲ့ဖြန်းပစ်လိုက်သည်။နားညည်းမှာထက်စာရင်သခင်လေးနှစ်ယောက်လုံးညရောက်တဲ့အထိမနိုးဘဲနဲ့အိပ်ပျော်နေအေး
တာပဲ။
🍈Thida