ေရာင္နီထမင္းစားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့
ေမေမဖူးကရိႈင္းကိုထမင္းခူးေပးေနသည္။
“သားေလးစားတတ္ပါ့မလားမသိဘူးကြယ္။အ
ေမတို႔အိမ္ကအသားဟင္းမစားဘူးဆိုေတာ့
ဟင္းေတြက"
“အို…ရပါတယ္အေမ။ရပါတယ္။ေရာင္နီနဲ႔စသိကတည္းကသူအသားမစားတာကၽြန္ေတာ္သိၿပီးသားပါ။ကၽြန္ေတာ္စားႏိုင္ပါတယ္"
ေရာင္နီကရိႈင္းကိုမ်က္လံုးျပဴ းေလးနဲ႔ၾကည့္ေနမိသည္။ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားႀကီးပါလား။သူနဲ႔သိကတည္းကဆိုတာေန႔တစ္ဝက္ေတာင္မက်ိဳးေသးဘူး။သတ္သတ္လြတ္စားမွန္းသိတာကတစ္
နာရီေတာင္မျပည့္ေသးဘူး။ေျပာေနတဲ့ေလသံကငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလားေအာက္ေမ့ရ
သည္။ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့လူႀကီး။
ေမေမဖူးကရိႈင္းပန္းကန္ထဲကိုဟင္းေတြခပ္ထည့္ေပးၿပီးေရာင္နီ႔ကိုေတာ့ထည့္မေပး။ေရာင္နီက-
“အေမ”
“ဘာလဲသား"
“အေမ့သားအရင္းကကၽြန္ေတာ္ေလ"
“အင္းေလ"
ေမေမဖူးကအင္းေလဆိုၿပီးဘာမွဆက္ေျပာမလာေတာ့ေရာင္နီစူပုပ္ၿပီးသူ႔ဟာသူဟင္းေတြ
ေကာ္ထည့္သည္။
ေရာင္နီကၾကက္ဥတစ္မိ်ဳးတည္းပဲစားတဲ့သူမို႔ေမေမဖူးကၾကက္ဥကိုပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔မ႐ိုးရေအာင္ခ်က္
ေကၽြးတတ္သည္။ဒီေန႔ခ်က္ထားတာကၾကက္
ဥလိပ္၊ပဲၾကာဆံနဲ႔ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ေျပာင္းဖူးေထာင္း၊ပဲျပားခ်ဥ္စပ္ဟင္းရည္။
ရိႈင္းကထမင္းကိုအားရပါးရစားၿပီးကုန္လုကုန္
ခင္ျဖစ္သြားေတာ့ေမေမဖူးက-
“သားထမင္းထပ္ယူဦးမလား"
“ဟုတ္ကဲ့အေမ။ယူဦးမယ္”
အရွက္မရွိစားေသာက္ေနသည့္ရိႈင္းကိုေရာင္နီ
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ၾကည့္ရင္း-
“ခင္ဗ်ားအိမ္မွာထမင္းမစားရဘူးလား"
“မစားရဘူးေလ။မနက္ကေသြးလႉရွင္ရွာေနရတာနဲ႔မစားရဘူး။ေန႔လည္ကစားေသာက္ဆိုင္
ေရာက္ၿပီးမွမင္းဘာမွမစားလို႔ငါလည္းဘာမွမစားရဘူး။အခုမွစားရတာ”
ေရာင္နီ႔အေမကရိႈင္းစားေသာက္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီးသားတစ္ေယာက္ေကာက္ရသလိုမ်ိဳးပီတိ
ေတြျဖာေနသည္။ျမင္ျမင္ခ်င္းေမတၱာရွိၾကတယ္
ဆိုေတာ့ဘယ္ဘဝကေရစက္ေတြမ်ားပါလိမ့္။ႏွစ္ေယာက္လံုးကေရာင္နီ႔ကိုရွိတယ္လို႔ပင္မထင္
ၾက။
“အေမ့သားေရာင္နီကသားလိုမ်ိဳးပြင့္လင္း႐ိုးသားတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရထားတာအရမ္းကံေကာင္းတာပဲ။ငယ္ငယ္ကတည္းကဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္နဲ႔ဆိုေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္ေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္မွာကိုအေမကအၿမဲစိုးရိမ္ေနခဲ့ရတာ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ေရာင္နီမေနႏိုင္ေတာ့ေပ။
“အေမ…သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာသားကိုဘာလို႔အဲလိုေျပာရတာလဲ"
“အေမေျပာတာမဟုတ္လို႔လား။မင္းကအၿမဲတမ္းဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔။ဒီေလာက္သေဘာေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုရထားတာေတာင္မင္းကဘာလို႔
မေခၚခ်င္မေျပာခ်င္ျဖစ္ေနရတာလဲ"
“သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူးဆို။အေမကသူ႔အ
ေၾကာင္းကိုဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ။သူ႔နာမည္ကိုအေမသိလား။သူ႔မိ်ဳး႐ိုး၊သူ႔မိသားစု၊သူ႔အလုပ္အကိုင္”
“ေၾသာ္…ဟုတ္သားပဲ။သားနာမည္ကဘယ္လို
ေခၚလဲ"
အခုမွအင္တာဗ်ဴ းစတာပဲ။ေကာင္းပါတယ္အေမရယ္။
“သားနာမည္ကရိႈင္းေတဇပါ”
“သားကေရာင္နီနဲ႔ေက်ာင္းတူတူပဲလား။ေရာင္နီ႔
ထက္ေတာ့အသက္ႀကီးမယ္ထင္တယ္ေနာ္"
“ေရာင္နီကအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ"
“ႏွစ္ဆယ္ေလ"
“ကၽြန္ေတာ္ကႏွစ္ဆယ့္ငါး။သူ႔ထက္ငါးႏွစ္ႀကီးတယ္”
“ဒါဆိုအသက္ခ်င္းငါးႏွစ္ေတာင္ကြာတာပဲ။ဘယ္လိုလုပ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားတာလဲ။ေက်ာင္းတူတဲ့စီနီယာေတြလား"
“ေရာင္နီကဘယ္ေက်ာင္းကလဲ"
“သူနာျပဳတကၠသိုလ္ကေလ။ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲကိုဟိုတေလာကမွေျဖၿပီးသြားတာ"
ရိႈင္းကအခုမွသိသြားၿပီးမ်က္ႏွာကအ့ံၾသဟန္ေပါက္ေနသည္။ေယာက္်ားေလးသူနာျပဳဆိုတာျမန္
မာျပည္မွာအရမ္းႀကီးေပါမ်ားေနတာမဟုတ္။
ေရာင္နီကသူ႔ထက္ပိုၿပီးအ့ံၾသေနရသည္။ေရာင္နီ႔ကိုသူ႔သူငယ္ခ်င္းပါဆိုၿပီးဂ်င္းထည့္သြားသည္။ၿပီးေတာ့ေရာင္နီ႔အေၾကာင္းေတြအကုန္လံုးကိုသူ႔အေမဆီကေနျပန္ၿပီးသတင္းႏိႈက္သြားသည္။ပါးပါးေလးနဲ႔ကပ္လွီးေနတဲ့လူလည္ႀကီး။ရိႈင္းကေမေမဖူးကိုယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေနေသာေလသံႏွင့္ေျပာခ်လိုက္တာက-
“ကၽြန္ေတာ္ကအလုပ္သင္ဆရာဝန္ပါအေမ"
“ဟယ္"
ေမေမဖူးပါးစပ္ကဟယ္ခနဲ႔ထြက္သြားၿပီးေရာင္နီ႔
မ်က္ႏွာႀကီးကေတာ့စူပုပ္သည္ထက္စူပုပ္သြားရသည္။
“ခင္ဗ်ားဘာမဟုတ္တမ္းတရားေတြေလွ်ာက္
ေျပာေနတာလဲ"
“ငါဘာမွေလွ်ာက္မေျပာဘူး။ဟုတ္မဟုတ္ေသခ်ာခ်င္ရင္ဒီမွာၾကည့္"
ရိႈင္းကသူ႔ဖုန္းကိုဖြင့္ျပသည္။ဖုန္း screen ေပၚကပံုကရိႈင္းႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတူတြဲၿပီး႐ိုက္ထားသည့္ပံု။ႏွစ္ေယာက္လံုးကဂ်ဴ တီကုတ္အျဖဴ ေရာင္ဝတ္ထားၿပီးမိန္းကေလးလည္
ပင္းတြင္နားၾကပ္တစ္ခုခ်ိတ္ထားသည္။ေသခ်ာ
ေပါက္ေဆးေက်ာင္းသားေတြပဲ။ေရာင္နီ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့-
“ဒီလူႀကီးကေသခ်ာေပါက္ဆရာဝန္ပဲ။ငါဘယ္
လိုၾကည့္ၾကည့္ဆရာဝန္လို႔ျမင္လို႔မရပါလား"
ဟူ၍သာေတြးမိသည္။ေရာင္နီကရိႈင္းကိုေစ့ေစ့
ၾကည့္ၿပီးသကာလ-
“ခင္ဗ်ား႐ုပ္ကဆရာဝန္႐ုပ္လည္းမေပါက္ဘူး။
ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ဂန္းစတား႐ုပ္ပဲေပါက္ေနတယ္"
“သခြားေမႊး"
ေမေမဖူးေအာ္လိုက္ေတာ့ေရာင္နီထမင္းစားပြဲကထသြားသည္။ေရာင္နီစိတ္ဆိုးၿပီးျခံထဲဆင္းထိုင္ေနမိသည္။အေမနဲ႔ဟိုလူႀကီးအခုမွေတြ႕ဖူးတဲ့ဟာကိုမ်ားႏွစ္တစ္ရာေလာက္သိကၽြမ္းလာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ။ခ်စ္ခင္ေနလိုက္ၾကတာ။
“ဖတ္"
“အေမ့"
အေတြးလြန္ေနတုန္းပုခံုးေပၚလက္တစ္ဖက္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ေရာင္နီလန္႔ၿပီးေအာ္လိုက္မိသည္။ရိႈင္းကသူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ဝင္ထိုင္
သည္။
“ခင္ဗ်ားစားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ဘာလို႔မျပန္ေသးတာလဲ"
ရိႈင္းကသူ႔လက္ထဲကအေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ေကာ္ဖီခြက္ကိုေျမႇာက္ျပသည္။
“စားလို႔ပဲၿပီးတာ။ေသာက္လို႔မၿပီးေသးဘူး။မင္းတို႔အိမ္ကထမင္းဟင္းေတြတကယ္စားလို႔ေကာင္းတယ္"
ဟုတ္မွာပါ။အၿမဲတမ္းဆီဦးေထာပတ္ေတြခ်ည္း
စားေနရတဲ့လူကတစ္ခါတစ္ေလဟင္းၾကမ္းေလးေတြလည္းစားခ်င္ဦးမွာေပါ့။လူဆိုတာအ
ေျပာင္းအလဲကိုႀကိဳက္တဲ့အမ်ိဳးပဲ။ရိႈင္းကေကာ္ဖီကိုအရသာခံေသာက္ရင္း-
“ဒီေကာ္ဖီအရသာတကယ္ထူးျခားတယ္။ငါဒီအရသာမ်ိဳးတစ္ခါမွမေသာက္ဖူးဘူး"
“ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ေသာက္ဖူးမွာလဲ။အဲဒါေစ်းအေပါဆံုးေကာ္ဖီ။သူ႔ထက္ေစ်းေပါတာမရွိေတာ့ဘူး"
ရိႈင္းကအ့ံၾသဟန္ႏွင့္-
“ဟုတ္လား"
“ခင္ဗ်ားအသက္အစိတ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။အခုထိအလုပ္သင္ပဲလား"
“ငါေက်ာင္းဆက္မတက္တာသံုးႏွစ္ရွိၿပီ"
“……"
“ငါဘာလို႔ေက်ာင္းဆက္မတက္လဲဆိုတာမသိ
ခ်င္ဘူးလား"
ေရာင္နီကရိႈင္းကိုစကားျပန္မေျပာဘဲမႈန္ေတ
ေတႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ရိႈင္းက-
“အဟက္…သိခ်င္ေနတာကိုဝန္မခံဘူးေပါ့။ရပါတယ္။ငါေျပာျပမယ္။ငါကငါ့အေၾကာင္းကိုသူမ်ားစပ္စုတာမႀကိဳက္ဘူး။ဒါေပမဲ့ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔မင္းကိုေတာ့ငါ့အေၾကာင္းေတြေျပာျပရမယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ငါ့အေၾကာင္းေတြကိုသူမ်ားေျပာ
ျပမွမင္းသိရမွာကိုငါမလိုခ်င္ဘူး။မင္းကိုတဆင့္
စကားေတြမၾကားေစခ်င္ဘူး"
ေရာင္နီကအင္းမလႈပ္အဲမလႈပ္။ႏႈတ္ခမ္းႀကီးစူ
ေထာ္ၿပီးရိႈင္းကိုပဲမ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ကာၾကည့္ေန
ေလသည္။
🍈Thida
********
Unicode
အခန်း(၅)
ရောင်နီထမင်းစားပွဲတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်တော့မေမေဖူးကရှိုင်းကိုထမင်းခူးပေးနေသည်။
“သားလေးစားတတ်ပါ့မလားမသိဘူး။အမေတို့အိမ်ကအသားဟင်းမစားဘူးဆိုတော့ဟင်းတွေက"
“အို…ရပါတယ်အမေ။ရပါတယ်။ရောင်နီနဲ့စသိကတည်းကသူအသားမစားတာကျွန်တော်သိပြီးသားပါ။ကျွန်တော်စားနိုင်ပါတယ်"
ရောင်နီကရှိုင်းကိုမျက်လုံးပြူးလေးနဲ့ကြည့်နေမိသည်။ဗြောင်လိမ်ဗြောင်စားကြီးပါလား။သူနဲ့စသိကတည်းကဆိုတာနေ့တစ်ဝက်တောင်မကျိုးသေးဘူး။သတ်သတ်လွတ်စားမှန်းသိတာကတစ်နာရီတောင်မပြည့်သေးဘူး
။ပြောနေတဲ့လေသံကငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေလားအောက်မေ့ရသည်။တော်တော်မျက်နှာပြောင်တဲ့လူကြီး။
မေမေဖူးကရှိုင်းပန်းကန်ထဲကိုဟင်းတွေခပ်
ထည့်ပေးပြီးရောင်နီ့ကိုတော့ထည့်မပေး။ရောင်နီက-
“အမေ"
“ဘာလဲသား"
“အမေ့သားအရင်းကကျွန်တော်လေ"
“အင်းလေ"
မေမေဖူးကအင်းလေဆိုပြီးဘာမှဆက်ပြောမလာတော့ရောင်နီစူပုပ်ပြီးသူ့ဟာသူဟင်းတွေကော်ထည့်သည်။
ရောင်နီကကြက်ဥတစ်မျိုးပဲစားတဲ့သူမို့မေမေဖူးကကြက်ဥကိုပုံစံမျိုးစုံနဲ့မရိုးရအောင်ချက်ကျွေးတတ်သည်။ဒီနေ့ချက်ထားတာကကြက်
ဥလိပ်၊ပဲကြာဆံနှင့်ကျောက်ပွင့်သုပ်၊ပြောင်း
ဖူးထောင်း၊ပဲပြားချဉ်စပ်ဟင်းရည်။
ရှိုင်းကထမင်းကိုအားရပါးရစားပြီးကုန်လုကုန်ခင်ဖြစ်သွားတော့မေမေဖူးက-
“သားထမင်းထပ်ယူဦးမလား"
“ဟုတ်ကဲ့အမေ။ယူဦးမယ်"
အရှက်မရှိစားသောက်နေတဲ့ရှိုင်းကိုရောင်နီစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ကြည့်ရင်း-
“ခင်ဗျားအိမ်မှာထမင်းမစားရဘူးလား"
“မစားရဘူးလေ။မနက်ကသွေးလှူရှင်ရှာနေရတာနဲ့မစားရဘူး။နေ့လည်ကစားသောက်ဆိုင်ရောက်ပြီးမှမင်းဘာမှမစားလို့ငါလည်းဘာမှမစားရဘူး။အခုမှစားရတာ"
ရောင်နီ့အမေကရှိုင်းစားသောက်နေတာကိုကြည့်ပြီးသားတစ်ယောက်ကောက်ရသလိုမျိုးပီတိတွေဖြာနေသည်။မြင်မြင်ချင်းမေတ္တာရှိကြတယ်ဆိုတော့ဘယ်ဘဝကရေစက်တွေများပါလိမ့်။နှစ်ယောက်လုံး
ကရောင်နီ့ကိုရှိတယ်လို့ပင်မထင်ကြ။
“အမေ့သားရောင်နီကသားလိုမျိုးပွင့်လင်းရိုးသားတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရထားတာအရမ်းကံကောင်းတာပဲ။ငယ်ငယ်ကတည်းကဂျစ်တီးဂျစ်ကန်နဲ့ဆိုတော့သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ရန်ဖြစ်မှာကိုအမေကအမြဲစိုးရိမ်နေခဲ့ရတာ"
ဒီတစ်ခါတော့ရောင်နီမနေနိုင်တော့ပေ။
“အမေ…သူစိမ်းတစ်ယောက်ရှေ့မှာသားကိုဘာလို့အဲလိုပြောရတာလဲ"
“အမေပြောတာမဟုတ်လို့လား။မင်းကအမြဲ
တမ်းဂျစ်ကန်ကန်နဲ့ဒီလောက်သဘောကောင်းတဲ့သူငယ်ချင်းကိုရထားတာတောင်မင်းကဘာလို့မခေါ်ချင်မပြောချင်ဖြစ်နေရတာလဲ"
“သူငယ်ချင်းမဟုတ်ပါဘူးဆို။အမေကသူ့အကြောင်းကိုဘယ်လောက်သိလို့လဲ။သူ့နာ
မည်ကိုအမေသိလား။သူ့မျိုးရိုး၊သူ့မိသားစု၊သူ့အလုပ်အကိုင်"
“ဪ…ဟုတ်သားပဲ။သားနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲ"
အခုမှအင်တာဗျူးစတာပဲ။ကောင်းတာပေါ့
အမေရယ်။
“သားနာမည်ကရှိုင်းတေဇပါ"
“သားကရောင်နီနဲ့ကျောင်းတူတူပဲလား။ရောင်နီ့ထက်တော့အသက်ကြီးမယ်ထင်တယ်နော်"
“ရောင်နီကအသက်ဘယ်လောက်လဲ"
“နှစ်ဆယ်လေ"
“ကျွန်တော်ကနှစ်ဆယ့်ငါး။သူ့ထက်ငါးနှစ်ကြီးတယ်"
“ဒါဆိုအသက်ချင်းငါးနှစ်တောင်ကွာတာပဲ။ဘယ်လိုလုပ်သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သွားတာလဲ။ကျောင်းတူတဲ့စီနီယာတွေလား"
“ရောင်နီကဘယ်ကျောင်းကလဲ"
“သူနာပြုတက္ကသိုလ်ကလေ။နောက်ဆုံးနှစ်နောက်ဆုံးစာမေးပွဲကိုဟိုတလောကမှဖြေပြီးသွားတာ"
ရှိုင်းကအခုမှသိသွားပြီးမျက်နှာကအံ့ဩဟန်ပေါက်နေသည်။ယောက်ျားလေးသူနာပြုဆိုတာမြန်မာပြည်မှာအရမ်းကြီးပေါများနေတာမဟုတ်။
ရောင်နီကသူ့ထက်ပိုပြီးအံ့ဩနေရသည်။ရောင်နီ့ကိုသူ့သူငယ်ချင်းပါဆိုပြီးဂျင်းထည့်သွားသည်။ပြီးတော့ရောင်နီ့အကြောင်းတွေအကုန် လုံးကိုသူ့အမေဆီကနေပြန်ပြီးသတင်းနှိုက်သွားသည်။ပါးပါးလေးနဲ့ကပ်လှီးနေတဲ့လူ
လည်ကြီး။ရှိုင်းကမေမေဖူးကိုယုံကြည်မှုအ
ပြည့်ရှိနေသောလေသံနှင့်ပြောချလိုက်တာက-
“ကျွန်တော်ကအလုပ်သင်ဆရာဝန်ပါအမေ"
“ဟယ်"
မေမေဖူးပါးစပ်ကဟယ်ခနဲ့ထွက်သွားပြီးရောင်နီ့မျက်နှာကြီးကတော့စူပုပ်သည်ထက်စူပုပ်သွားရသည်။
“ခင်ဗျားဘာမဟုတ်တမ်းတရားတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ"
“ငါဘာမှလျှောက်မပြောဘူး။ဟုတ်မဟုတ်သေချာချင်ရင်ဒီမှာကြည့်"
ရှိုင်းကသူ့ဖုန်းကိုဖွင့်ပြသည်။ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်ကပုံကရှိုင်းနဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်အ
တူတွဲပြီးရိုက်ထားသည့်ပုံ။နှစ်ယောက်လုံးကဂျူတီကုတ်အဖြူရောင်ဝတ်ထားပြီးမိန်းက
လေးလည်ပင်းတွင်နားကြပ်တစ်ခုချိတ်ထား
သည်။ဂျူတီကုတ်ရဲ့လက်မောင်းနေရာတွင်ကျောင်းတံဆိပ်တပ်ထားသည်။သေချာ
ပေါက်ဆေးကျောင်းသားတွေပဲ။ရောင်နီ့စိတ်ထဲမှာတော့-
“ဒီလူကြီးကသေချာပေါက်ဆရာဝန်ပဲ။ငါဘယ်လိုကြည့်ကြည့်ဆရာဝန်လို့မြင်လို့မရ
ပါလား" ဟူ၍သာ။
ရောင်နီကရှိုင်းကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီးသကာလ-
“ခင်ဗျားရုပ်ကဆရာဝန်ရုပ်လည်းမပေါက်ဘူး။ဘယ်လိုကြည့်ကြည့်ဂန်းစတားရုပ်ပဲပေါက်နေတယ်"
“သခွားမွှေး"
မေမေဖူးကအော်လိုက်တော့ရောင်နီထမင်း
စားပွဲကထသွားသည်။ရောင်နီစိတ်ဆိုးပြီးခြံထဲဆင်းထိုင်နေမိသည်။အမေနဲ့ဟိုလူကြီးအခုမှတွေ့ဖူးတဲ့ဟာကိုများနှစ်တစ်ရာလောက်သိ
ကျွမ်းလာခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ။ချစ်ခင်နေလိုက်ကြတာ"
“ဖတ်"
“အမေ့"
အတွေးလွန်နေတုန်းပုခုံးပေါ်လက်တစ်ဖက်ရောက်လာတာကြောင့်ရောင်နီလန့်ပြီးအော်လိုက်မိသည်။ရှိုင်းကသူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ဝင်ထိုင်သည်။
“ခင်ဗျားစားလို့သောက်လို့ပြီးပြီမဟုတ်လား။ဘာလို့မပြန်သေးတာလဲ"
ရှိုင်းကသူ့လက်ထဲကအငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့်ကော်ဖီခွက်ကိုမြှောက်ပြသည်။
“စားလို့ပဲပြီးတာ။သောက်လို့မပြီးသေးဘူး။မင်းတို့အိမ်ကထမင်းဟင်းတွေတကယ်စား
လို့ကောင်းတယ်"
ဟုတ်မှာပါ။အမြဲတမ်းဆီဦးထောပတ်တွေချည်းစားနေရတဲ့သူကတစ်ခါတစ်လေဟင်းကြမ်းလေးတွေလည်းစားချင်ဦးမှာပေါ့။လူဆိုတာအပြောင်းအလဲကိုကြိုက်တဲ့အမျိုးပဲ။ရှိုင်းကကော်ဖီကိုအရသာခံသောက်ရင်း-
“ဒီကော်ဖီအရသာကထူးခြားတယ်။ငါဒီအရသာမျိုးတစ်ခါမှမသောက်ဖူးဘူး"
“ခင်ဗျားဘယ်လိုလုပ်သောက်ဖူးမှာလဲ။အဲဒါဈေးအပေါဆုံးကော်ဖီ။သူ့ထက်ဈေးပေါတာ
မရှိတော့ဘူး"
ရှိုင်းကအံ့ဩဟန်နှင့်-
“ဟုတ်လား"
“ခင်ဗျားအသက်အစိတ်တောင်ရှိနေပြီ။အခုထိအလုပ်သင်ပဲလား"
“ငါကျောင်းဆက်မတက်တာသုံးနှစ်ရှိပြီ"
“……"
“ငါဘာလို့ကျောင်းဆက်မတက်လဲဆိုတာ
မသိချင်ဘူးလား"
“……"
ရောင်နီကရှိုင်းကိုစကားပြန်မပြောဘဲမှုန်တေတေနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။ရှိုင်းက-
“အဟက်…သိချင်နေတာကိုဝန်မခံဘူးပေါ့။ရပါတယ်။ငါပြောပြမယ်။ငါကငါ့အကြောင်းကိုသူများစပ်စုတာမကြိုက်ဘူး။ဒါပေမဲ့ချွင်းချက်အနေနဲ့မင်းကိုတော့ငါ့အကြောင်းတွေပြောပြရမယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ငါ့အကြော
င်းတွေကိုသူများပြောပြမှမင်းသိရမှာကိုငါမလိုချင်ဘူး။မင်းကိုတဆင့်စကားတွေမကြားစေချင်ဘူး"
ရောင်နီကအင်းမလုပ်အဲမလုပ်။နှုတ်ခမ်းကြီးစူထော်ပြီးရှိုင်းကိုပဲမျက်မှောင်ကြုံ့ကာကြည့်နေလေသည်။
🍈Thida
******