"ျမႀကိဳင္ေရ.."
"အႏု ဝင္ခဲ့ေလ"
မနက္ေစာေစာ ပန္းသီေနတဲ့ ျမႀကိဳင္က သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ ႏုႏုကို လွမ္းေခၚတယ္။ ႏုႏုက ျမႀကိဳင္ရဲ႕ အနားမွာ ထိုင္လိုက္ရင္း ၾကက္ဥေတြ ပါလာတဲ့ေဈးျခင္းေတာင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးခ်တယ္။
"ေရေသာက္မလား အႏု"
ႏုႏု က ေခါင္းခါတယ္။ၿပီးေတာ့ ျမႀကိဳင္ကို ၾကည့္တယ္။
"႐ြာကိုေလ ဆရာအသစ္ေရာက္မယ္တဲ့"
"ေအး"
ျမႀကိဳင္ဟာ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားတဲ့ပုံစံမျပဘူး၊ သူ႔ စံပယ္ပန္းကို နမ္းၾကည့္လိုက္၊ သီလိုက္လုပ္ေနတယ္။
"႐ြာလူႀကီးက မေန႔က ငါ့ကို မွာလိုက္တယ္"
"ဘာကိုလဲ"
"ေက်ာင္းဆရာေလး အိမ္ကို ေန႔တိုင္းေရျဖည့္ေပးဖို႔ ေျပာေပးပါတဲ့၊ ငါ့ကို ေျပာခိုင္းလိုက္လို႔"
"ေအးေလ ငါလုပ္မွာေပါ့၊ ေရဖိုးေပးမွာမလား"
ျမႀကိဳင္က စကားေျပာရင္း စံပယ္ပန္းကုံး ကို ယိုးဒယားကလစ္ အေသးေလးနဲ႔ ညႇပ္ပန္လိုက္တယ္။
"ေအးေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူေပးမယ္တဲ့၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆီက မေတာင္းနဲ႔တဲ့"
ျမႀကိဳင္ဟာ ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္နဲ႔ အင္း လို႔ ဆိုတယ္။
"ေအး ငါသေဘာေပါက္ၿပီ"
ျမႀကိဳင္ဟာ သူ႔ပန္းပန္တဲ့ ကိစၥၿပီးတဲ့အခါ ႏုႏုဘက္ကို အေသအခ်ာ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ျမႀကိဳင္ အလွႀကိဳက္တာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ႏုႏု အျပင္ တစ္႐ြာလုံး အေသအခ်ာသိပါရဲ႕။ သိဆို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ျမႀကိဳင္က သနပ္ခါးနဲ႔ ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ေလ။ မနက္ေစာေစာစီးစီးမွာေတာင္ ျမႀကိဳင္က ပန္းေလးပန္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးၿပီးေနၿပီ။ ျမႀကိဳင္ဟာ အဲသည္လိုပဲ။ အလွျပင္ၿပီးမွ က်န္တဲ့ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္တတ္တယ္။
ႏုႏုဟာ ျမႀကိဳင္ကို အေသအခ်ာေလးၾကည့္ေနတယ္။ ႏုႏုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျမႀကိဳင္က မိန္းမတစ္ေယာက္လိုပဲ။
"ဟဲ့ အႏု"
"ေအး"
"ငါ လွၿပီလား"
ႏုႏုက ေခါင္းေလးညိတ္လို႔ ေထာက္ခံတယ္။ ႏုႏု စိတ္ထဲမွာလည္း ျမႀကိဳင္က လွပါတယ္။
"ဒါျဖင့္ ငါသြားၿပီေနာ္"
"ေအးေအး"
ျမႀကိဳင္ဟာ ႏုႏု ျပန္သြားတဲ့အခါ မွ ေဈးထြက္ဖို႔ ျပင္တယ္။ ေဈးထြက္တဲ့ အခါေတာ့ ျမႀကိဳင္ တစ္ခါတေလမွ ပန္းပန္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးျဖစ္ပါတယ္။ ျမႀကိဳင္က အိမ္ေနရင္းမွာပဲ အလွျပင္ေလ့ရွိတယ္ေလ။ ပလတ္စတစ္ ဆြဲျခင္းအျပာေရာင္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ကတၱီပါ ဖိနပ္ အညိဳေလးကို ထုတ္စီးတယ္။ ျမႀကိဳင္ဟာ ဒီ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ တစ္ခါတေလမွပဲ ဒီဖိနပ္ေလးကို ထုတ္စီးေပမဲ့ ဖုန္မတက္ေအာင္လည္း အၿမဲ ဂ႐ုစိုက္ျပန္တယ္။
ျမႀကိဳင္တို႔အိမ္မွာ ေသာ့မရွိဘူး။ ျမႀကိဳင္တို႔ ႐ြာေလးထဲမွာ ဘယ္သူမဆို အျပင္သြားရင္ အေရးတယူ ေသာ့ခတ္တာမ်ိဳးလည္း မရွိၾကဘူးေလ။ ေစ့႐ုံကေလးေစ့ ၿပီး ထားခဲ့ၾကတာပဲ။ အခ်ိဳ႕ အေတာ္ကေလး ပိုက္ဆံရွိမွ ေသာ့ခတ္ၾကတာ။
ျမႀကိဳင္တို႔ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ေသာ့လည္းမခတ္ဘူး၊ ေသာ့လည္း မလိုဘူး။
ေဈးထဲကို ျမႀကိဳင္ေရာက္ေတာ့ ေဈးေတာင္ ကြဲေတာ့မယ္။ ႐ြာေဈးက ဒီလိုပဲ။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ေဈးမွာ လူေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။
"မမေရ"
ျမႀကိဳင္ဟာ ဝယ္ေနက် ဟင္း႐ြက္သည္ကို အသံအနိမ့္အျမင့္ေလးနဲ႔ ေခၚတယ္။
"ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ ဘယ္ေလာက္လဲ"
" တစ္စည္းကို ႏွစ္ဆယ္၊ ငါးဆယ္ဖိုး သုံးစည္း"
"ခ်ဥ္ေပါင္က ငါးဆယ္ဖိုး၊ ေဂၚဖီက တစ္စိတ္"
ျမႀကိဳင္က တစ္လက္စတည္း င႐ုတ္သီး အပုေလးေတြကို လက္ညိဳးေလး ထိုးျပတယ္။
"ဟိုင႐ုတ္သီးေလးက တစ္ဘူးေနာ္၊ အားလုံး ဘယ္ေလာက္လဲ"
"ႏွစ္ရာ"
ျမႀကိဳင္ဟာ လိပ္ၿပီး ကိုင္လာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ေရတယ္။
"ဒီမွာေနာ္"
ျမႀကိဳင္က ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို ေပးၿပီးတဲ့အခါ အသားတန္းဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။
ျမႀကိဳင္ က အသားဟင္းႀကိဳက္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလ ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရ ခ်က္စားတတ္တယ္။
ျမႀကိဳင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ခ်က္ျပဳတ္ရတယ္။ ခဏေနရင္ ေရထမ္းထြက္ရေတာ့မွာကိုး။
ျမႀကိဳင္ဟာ ပုစြန္ေတြကို အရင္ေဆးေၾကာတယ္။ ျမႀကိဳင္က ပုစြန္ကို ေၾကာ္ရင္ အၿမဲ အခြံကို ခြၽတ္၊ ေခ်းေၾကာင္းေတြ ဖယ္၊ ေခါင္းေတြ ျဖဳတ္ၿပီးမွ ေၾကာ္တတ္တယ္။
"အင္း အၿမီးျဖဳတ္၊ ေခါင္းျဖဳတ္နဲ႔ ပုစြန္ငါးရာဖိုးကလည္း ဘာမွ ကို မက်န္ပါဘူး"
ျမႀကိဳင္ဟာ ပုစြန္ဝယ္လာတိုင္း ေျပာေနက်စကားကို ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ပုစြန္ကို ေၾကာ္ဖို႔ျပင္တယ္။ ပဲငံျပာရည္နဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ပုစြန္ကို ဆီပူပူထဲ ထည့္ ေၾကာ္ၿပီးတာနဲ႔ ျမႀကိဳင္က ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ကိုလည္း သင္ၿပီးသားပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္ကို အရည္ေလးနည္းနည္းနဲ႔ ခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမႀကိဳင္က မုန႔္ေပါင္းပူပူေလးကို တစ္ကိုက္ခ်င္းကိုက္စားရင္း အရသာခံတယ္။ အုန္းသီးေဖြးေဖြးေလးေတြနဲ႔ မုန႔္ေပါင္းကို ျမႀကိဳင္အႀကိဳက္ဆုံးပဲ။
ထမင္းက်က္ ဟင္းက်က္တဲ့အခါ ျမႀကိဳင္က မီးဖိုေပၚကို ေရေႏြးအိုးေလးတင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရထမ္းထြက္ဖို႔ ျပင္ေတာ့တယ္။
ျမႀကိဳင္ဟာ ေရထမ္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေလးနဲ႔ ပါးကြက္ကေလးကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆံပင္ေလးကို ေသခ်ာၿဖီးၿပီး လွလွကေလးထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္ကေလးကေတာ့ အေနာက္ဘက္က ပါးေနတဲ့ သားေရဖိနပ္ကေလးပါပဲ။
ေရတံပိုးေလးနဲ႔ ေရပုံးေလးကို ညာဘက္ပခုံးေပၚတင္ၿပီး ျမႀကိဳင္ဟာ ေရတြင္းဆီကို ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေန႔တိုင္း ပုံမွန္ျဖည့္ရတဲ့ အိမ္ေတြကို အရင္ျဖည့္ဖို႔ သြက္သြက္ကေလး ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
"ျမႀကိဳင္ လာၿပီလား"
ျမႀကိဳင္ဟာ သြားေလးေတြေပၚတဲ့ အထိ ၿပဳံးျပ ရင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အသံကေတာ့ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျမႀကိဳင္ ပခုံးေပၚ ေရတံပိုးနဲ႔ေလ။
ဒီလိုပဲ ျမႀကိဳင္ဟာ တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္ ေရလိုက္ျဖည့္တယ္။ အဖိုးအဖြား ေတြရဲ႕ အိမ္ေတြေရာက္ရင္ ေသာက္ေရ လိုသလား ေမးၿပီး ဝင္ျဖည့္ခဲ့တယ္။
ေရထမ္းထားတဲ့ ျမႀကိဳင္က ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခကို သြက္သြက္ကေလး လွမ္းရင္း သြားေနတယ္။ ပုဆိုးအနားေတြဆိုရင္ ေရေလးေတြ စို႐ႊဲေနေလရဲ႕။
*****
ညဘက္ဆိုရင္ ျမႀကိဳင္ဟာ ၾကယ္ေလးေတြကို ၾကည့္တတ္တယ္။ ၾကယ္စုံတဲ့ ညမ်ားဆိုရင္ ျမႀကိဳင္တစ္ေယာက္ ညနက္တဲ့ အထိ ၾကယ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမႀကိဳင္ဟာ ၾကယ္ေတြ မရွိရင္ေတာ့ ကက္ဆက္ေလးဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းေလး နားေထာင္ေနေလ့ရွိတယ္။ ကက္ဆက္ဆိုလို႔ သစ္လြင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားသူေတြ အိမ္မွာ တီဗီေတြရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ျမႀကိဳင္ မွာ ဒီ ကက္ဆက္ေလးပဲရွိတာေလ။အေဖ့လက္ထက္က ပစၥည္းေလး မလို႔လည္း ျမႀကိဳင္က ႐ို႐ိုေသေသေလး သုံးရွာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မလို႔လည္း ဒီကက္ဆက္ေလးေရာ၊ တိတ္ေခြေလးေတြေရာ မပ်က္မစီး ရွိေနတုန္းပဲ။
ဒီေန႔ လလည္း မသာဘူး၊ ၾကယ္လည္း မစုံဘူး။ မိုးသံတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနေတာ့ ၾကယ္ေတြလည္း မလင္းႏိုင္ၾကဘူး။ ျမႀကိဳင္က အိပ္ခန္းထဲက ကက္ဆက္ကို ယူၿပီး အိမ္ျပင္ဘက္မွာ ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ အႀကိဳက္ဆုံး အေခြကို ဖြင့္တယ္။
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ နဲ႔ ခလုတ္ေတြ ႏွိပ္ၿပီးတဲ့အခါ
ျမႀကိဳင္ ၾကားခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေလးကို ၾကားရပါၿပီ။
"မူယာေလးေမာ့ေမာ့ ဆံႏြယ္ေက်ာ့ေက်ာ့မွာ.."
ျမႀကိဳင္ဟာ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး နားေထာင္တယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ျမႀကိဳင္ သိပ္ႀကိဳက္တာေလ။ အဆိုေတာ္ စံလင္းရဲ႕ သီခ်င္းေလး၊ ျမႀကိဳင္ဘယ္ေလာက္နားေထာင္ပါေစ ႐ိုးမသြားတဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ။
ခဏေနေတာ့ မိုးက ပိုၿပီး႐ြာလာတယ္။ ျမႀကိဳင္လည္း အိမ္ေရွ႕ကေန ေနရာေ႐ႊ႕ရေတာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွာက မိုးတအား႐ြာရင္ မိုးပက္ေတာ့ ျမႀကိဳင္ဟာ ကက္ဆက္ေလးကို ပိုက္ၿပီး အိမ္ထဲ ဝင္ရေတာ့တာပဲ။
မိုး႐ြာတဲ့ အသံၾကားရင္ ျမႀကိဳင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ႀကိဳးစား အိပ္ရတာပါပဲ။ လူးလူးလိမ့္လိမ့္နဲ႔ ျမႀကိဳင္ဟာ အိပ္ရာထဲ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲျဖစ္ေနတယ္။
"တိတ္ေတာ့ေလဟယ္"
ျမႀကိဳင္ဟာ သက္ျပင္းကေလးခ်ရင္းက မိုးကို လွမ္းေျပာတယ္။ မိုး႐ြာတာ တားလို႔ မရမွန္း ျမႀကိဳင္သိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း တားခ်င္တာကိုး။
ျမႀကိဳင္က အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ အဆုံး မီးထြန္းဖို႔ ျပင္တယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ ကို ျခင္ေထာင္ အျပင္မွာ ထြန္းၿပီး ျမႀကိဳင္က ျခင္ေထာင္ထဲမွာ လွဲေနတယ္။
ဒီလိုညေတြမွာ ျမႀကိဳင္ တစ္ေယာက္ တည္း ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေလွ်ာက္ေတြးေနတတ္တယ္။ ဥပမာဆိုရင္ လူေတြက ဘာလို႔ ေရကို ေသာက္ၾကတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳး။ ဘာလို႔ ဗိုက္ဆာရင္ ထမင္းစားၾကတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳး။
မီးမၿငိမ္းမခ်င္း ျမႀကိဳင္တစ္ေယာက္ အခုလိုပဲ ေတြးေနတတ္တယ္။ မီးၿငိမ္းသြားရင္ မိုးစဲသလား ၾကည့္တယ္။ မိုးစဲရင္ ျမႀကိဳင္က အိပ္တယ္။ မိုးဆက္သည္းေနရင္ေတာ့ ျမႀကိဳင္ဟာ ေမာက္ထပ္ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္းကို ထြန္းရင္း ေတြးခ်င္တာကို ဆက္ေတြးပါေတာ့တယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ကုန္တဲ့ အခါ မိုးက စဲသြားတယ္။ ျမႀကိဳင္လည္း ေစာင္ပါးေလးကို ၿခဳံရင္း အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။
ျမႀကိဳင္ရဲ႕ေခါင္မိုးဆီကေတာ့ မိုးသံေလးေတြကို ခပ္တိုးတိုးေလး ၾကားေနရတုန္းပဲ။ ေလေလးေတြကလည္း ေဝ့လို႔။
******