Περπατώντας στο σκοτάδι της νύχτας, μπροστά μου ένα στενό δρομάκι όπου με το σκότος και την ησυχία που επικρατεί το κάνει να φαίνεται ακόμα πιο στενό. Όπως και να έχει θα περάσω από εδώ για να φτάσω στο σπίτι πιο γρήγορα, φαίνεται πως μόλις σταμάτησε να χιονίζει, ότι ίχνος υπήρχε στους δρόμους και στα πεζοδρόμια το πρωί, τώρα έχουν σβήσει με την καινούργια στρώση χιονιού.
Η ανάσα μου παγωμένη σαν ατμός να βγαίνει από τα πνευμόνια και τα χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες να προσπαθώ να τα ζεστάνω όσο είναι δυνατόν. Καθώς προχωράω ακούγεται ένας γδούπος σαν κάτι μεγάλο και μαλακό να πέφτει στο φρέσκο και αφράτο χιόνι. Πετάγεται μπροστά μου μια μαύρη γάτα με λευκές πιτσιλιές και τρέχει μακριά από την αντίθετη κατεύθυνση, την βλέπω να απομακρύνεται και να χάνεται πίσω μου.
Συνεχίζω να περπατάω όταν παρατηρώ κάτι σκούρο, σαν να διογκώνεται η σκιά ενός ανθρώπου πίσω από τους κάδους απορριμμάτων, πλησιάζω και βλέπω στο έδαφος μια γυναίκα χωρίς μπλούζα, γυμνή από πάνω, τα μαλλιά τις σκορπισμένα και ανακατεμένα με το χιόνι. Ένα σκίσιμο που ξεκινά από τον λαιμό και σταματάει ως τον αφαλό, το αίμα να αναβλύζει πυκνό και σκούρο χρώμα σαν πίσσα και τα σωθικά σχεδόν βγαλμένα με την καρδιά τοποθετημένη στο στόμα της να χτυπάει ακόμα, ενώ τα μάτια της που τρεμοπαίζουν σταματάνε και σχεδόν απότομα κοιτάνε εμένα. Το βλέμμα της μου ζητάει βοήθεια και το σώμα της μου λέει πως πονάει και κρυώνει.
Ο ΘΕΕ ΜΟΥ τη φρίκη.