Ιστορίες Τρόμου

Στο λεωφορείο

Ξυπνάω και πετάγομαι απότομα από το τρελό φρενάρισμα του οδηγού, κοιτάζω τριγύρω μου και δεν φαίνεται να ενοχλήθηκε κανένας, έτσι βολεύτηκα στο κάθισμά μου κοιτάζοντας έξω στον δρόμο, ευθεία όπου κοιτάζει κι ο οδηγός. 

Βρίσκομαι στις μπροστινές θέσεις, έτσι με διευκολύνει να δω καλύτερα τι έχει γίνει και σταμάτησε το λεωφορείο, το βλέμμα μου σαρώνει όλο το τοπίο αλλά δεν βλέπω τίποτα και ιδικά στο σκοτάδι της νύχτας. Τότε ο οδηγός βάζει το χειρόφρενο και κατεβαίνει για να δει τι έχει μπροστά στο σημείο όπου δεν φτάνει το βλέμμα του. Φτάνει μπροστά για να ελέγξει τι είναι αλλά μάλλον δεν έχει κάτι κι έτσι συνεχίζει να οδηγεί κανονικά. Με παραξενεύει που κανείς δεν έδωσε σημασία στο τι μπορεί να έγινε, αλλά μάλλον είναι η ιδέα μου, ίσως κάποιο ζώο να πετάχτηκε μπροστά στον δρόμο και να φρέναρε απότομα. 

Τώρα, κλείνω τα μάτια μου για να μπορέσω να ξεκουραστώ μέχρι να φτάσω εκεί που πρέπει, δεν θυμάμαι που είναι αλλά μάλλον φτάνουμε. Κάτι ζεστό αισθάνομαι να κυλάει στο πρόσωπό μου σαν ιδρώτας, μπαίνει στα μάτια μου και πάω να τον σκουπίσω με τα δάχτυλά μου, ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω πως σε όλη την παλάμη έχω λάσπη, κοιτάω γύρω κι έχουν λασπωμένα ρούχα όλοι όπως κι εγώ. Μια μυρωδιά σκουριάς θα έλεγα πως πλανάται στον αέρα, μέχρι την στιγμή που οι ακτίνες του φεγγαριού φανερώνουν το αληθινό χρώμα της λάσπης, ένα σκούρο κόκκινο χρώμα και τα μάτια όλων να κοιτάζουν μπροστά, αδιάφορα, σα να μην έχουν ψυχή.