Ιστορίες Τρόμου

Το άγαλμα

 Ήταν Αύγουστος του 1942, ήμουν στην έκθεση έργων τέχνης των συμφοιτητών μου, ένα μόνο έργο μου προκάλεσε δέος. Δύο χέρια να προσπαθούν να πιάσουν τον ουρανό ενώ τα πόδια να τα απορροφά το υγρό χώμα, το στόμα του ανοιχτό να βγαίνει και η τελευταία του πνοή. Μου φάνηκε τόσο ρεαλιστικό που απλά δεν μπορούσα να μην το θαυμάσω. Με άγγιξε πραγματικά στην ψυχή, θυμάμαι με έκανε να αισθανθώ τον τρόμο που είχε στο πρόσωπό του, δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο έντονα για ένα έργο. 

 Έπρεπε να μάθω ποιος το έφτιαξε. Έτσι κι έγινε. Ρώταγα άλλους φοιτητές αν γνώριζαν κάτι, ακόμα και οι καθηγητές δεν ήξεραν ποιανού δουλειά ήταν. Έμαθα όμως πως τα ίδια συναισθήματα προκάλεσε και σε άλλους, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει τον μυστήριο καλλιτέχνη. Κάποιοι είπαν πως είχε ξανά γίνει αυτό, μια κοπέλα τον έψαχνε για βδομάδες μέχρι που μια μέρα σταμάτησε να ασχολείται, κι άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα. Δεν ασχολούταν πλέον με τα μαθήματα και ούτε πατούσε στις τάξεις, είχε κλειστεί στο δωμάτιό της για μέρες χωρίς να τρώει καμιά φορά, δεν αντιδρούσε σε εξωτερικές δραστηριότητες. Έπρεπε να την βρω, να μάθω τι της συνέβη γιατί σταμάτησε ξαφνικά, όλη αυτή η ιστορία μου κέντριζε το ενδιαφέρον και άρχισα να χώνομε ολοένα και περισσότερο. 

 Δεν μου πήρε πολύ για να μάθω που μένει, όταν έφτασα έξω από την πόρτα της δίστασα για λίγο, έτσι πείρα μια βαθιά ανάσα και πάτησα το κουδούνι, μου άνοιξε η συγκάτοικός της, της είπα για ποια ψάχνω και εκείνη με καθοδήγησε έξω από την πόρτα του δωματίου της, μου είπε πως ανησυχούσε για εκείνην και πως δεν έλεγε σε κανέναν τι έχει πάθει. Χτυπάω την πόρτα, δεν ακούγεται τίποτα και ξανά προσπαθώ λέγοντας πως την έψαχνα εξαιτίας ενός γλυπτού. 

Τότε, ακούγονται ένα τρίξιμο και έπειτα βήματα να τρέχουν στο πάτωμα, μας άνοιξε απότομα και τα μάτια της έτρεμαν από φόβο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περιγραφή που μας έδωσε, τον είχε βρει. Έτσι πείρε την απόφαση να τον παρακολουθήσει, μεγάλο λάθος. Τον είδε σε μια παλιά αποθήκη να κουβαλάει σακιά με άμμο, το ποιο πιθανό είναι ότι θα έφτιαχνε μπετόν. Αφού το τοποθέτησε σε μια μπανιέρα, έφυγε για λίγα λεπτά και επέστρεψε σέρνοντας κάτι. Ήταν ένας άντρας μέτριου αναστήματος, βογκούσε και μάχονταν να ξεφύγει από τα σχοινιά που τον κρατούσε. 

 Τον τοποθέτησε στην μπανιέρα και άρχισε να τον πνίγει μέσα στο τσιμέντο, δεν υπολόγισε σωστά φαίνεται και τα χέρια του ελευθερώθηκαν προσπαθώντας να αντισταθεί. Απομακρύνθηκε από κοντά του γιατί ο άντρας θα έβγαινε από την μπανιέρα γεμάτος τσιμέντο όμως δεν πρόλαβε και άρχισε να στεγνώνει. Έντρομος σήκωσε τα χέρια του ψηλά σαν να ζητούσε βοήθεια εξ ουρανού. Πλέων ήταν παγωμένος μα η ανάσα του ακουγόταν ελάχιστα. 

 Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν επέστρεψε βγήκε από την κρυψώνα της και πλησίασε το πλέων άγαλμα, ήταν τόσο σοκαρισμένη που δεν το άντεξε και απομακρύνθεικε από όλους και όλα, δεν μίλησε σε κανέναν μέχρι εκείνη την ημέρα. Θα την προστατεύαμε αρκεί να μιλούσε στην αστυνομία, κι όταν τελικά το έκανε δεν μας πίστευε κανείς. Η αστυνομία δεν το έψαξε γιατί κανείς δεν ανέφερε κανέναν αγνοούμενο άνδρα, κι όταν το έκανε ήταν πολύ αργά. Ο δράστης είχε κάνει το ίδιο πράγμα στην κοπέλα και μετά στην συγκάτοικό της. Όταν έφτασε η σειρά μου τον παγίδευσα, και η αστυνομία έφτασε στον τόπο των εγκλημάτων προτού να είναι αργά. Δεν ξανά άκουσα γι' αυτό από τότε, μέχρι πριν μια βδομάδα. Έπρεπε να έρθω να σας τα πω όλα. Ο τύπος είναι ελεύθερος και άρχισε να ενεργεί ξανά, πρέπει να τον σταματήσετε. Θα έρθει για εμένα, το ξέρω πως με χλευάζει... 

 (Με τα χέρια στο πρόσωπο άρχισε να κλαίει γοερά, οι αστυνομικοί το έψαξαν όσο άκουγαν την ιστορία του και βρήκαν πως πολλά από όσα είπε ήταν αλήθεια. Η υπόθεση έκλεισε γρήγορα μιας και δεν δυσκολεύτηκαν να τον βρουν. Στην δίκη ομολόγησε τα πάντα, αυτή τη φορά θα έμενε ισόβια.)