pov: igor
" ... eerlijk de wc overstroming komt niet door mij" zegt noa zodra we uit de lift stappen.
één van de wc in het app is als 2 dage kapot en iedereen weet dat noa het was maar hij wilt het niet toegeven. omdat hij weet dat hij het gaat moeten opruimen.
gelukkig hebben we er 2.
"mmh zeker" zegt jules. terwijl ik gewoon zwijg. ik praat alleen maar als het moet.
als enigs kind met ouders die altijd weg waren en niemand om mee te praten word je het gewoon om te zwijgen. daardoor was ik op school ook niet de sociaalste dus vrienden maken ging moeilijk.
daarom ben ik zeer dankbaar met noa en jules. veel zijn het er niet. maar dat hoeft niet. ik zeg het niet vaak of bijna nooit, maar ik weet niet wat ik zonder hun zou doen.
ik zou een kogel voor hun nemen en omgekeerd ook. dat kan ik met 100% zekerheid zeggen.
noa gaat richting zijn kamer en jules trekt zijn schoenen uit. terwijl leg ik mijn jas op de keuken en ga zitten op de bank. of dat mijn plan toch.
dan opeens voel ik iets onder mijn kont bewegen en voor ik het weet val ik van de bank en land ik met mijn kont op de grond.
"ahg, what de fuck "zeg ik. niet omdat het pijn doet maar meer uit shock.
en ik kijk naar de bank met een geschrokken gevoel, want er ligt een meisje op mijn bank.
maar ik hou mijn gezicht neutraal. omdat ik mezelf getraint heb om amper mijn gevoelens op mijn gezicht te dragen.die les heb ik vroeger op de moeilijke manier geleerd.
ik zie het meisje liggen op de bank en ik vraag me af hoe ik haar niet gezien heb.
maat dan kijk ik naar hoe ze daar ligt helemaal opgerold als een durum.
"what de fudge, gaat het" zegt ze.
fuckinghell is ze zo een meisje. te prestine om echt te vloeken ik heb zo een ongeloofelijke hekel aan zo een mensen. zo van is het zo moeilijk om gewoon te vloeken.
ofwel doe je het goed ofwel doe je het gewoon niet.
terwijl ik haar helemaal afmaak ik mijn hoofd blijf ik gewoon verder naar haar staren. en ze staart gewoon terug alsof ze er niet echt bij is bij met haar hoofd.
maar dat is fout gedacht want opeens komt er een hele waterval vol met vragen en als er een ding is wat ik haat is het vrage.
"wat doe je hier en hoe ben je binnen kunnen komen, heeft alexander jou gestuurd, ben je zo blind dat je mij nie zag liggen" en ik blijft maar staren.
geen zin om te antwoorde. ze zal het ooit wel snappen
maar weer fout gedacht, ik denk dat ik nog zo veel fout had na elkaar in heel men leven. "ah ben je doof, dan heb je wel foute carriére gekozen hé." zeg ze met een klein lachje.
is ze serieus, iemand trekt snel conclusies. iemand zou water drinken en ze zou kunnen zeggen dt die persoon lactose intolorant is omdat die geen melk drinkt.
ze blijft maar doorgaan want stoppen staat blijkbaar niet in haar woordenboek.
"dat is redelijk crusiaal als je een inbreker bent, om te horen dat er niemand is he".
denkt ze echt dat ik dat niet door had. hoe dom denkt ze wel nie dat ik ben.en als ik doof zou zijn wat ik niet ben, zou ik haar toch niet verstaan.
ik staar nog maar een keer zonder iets te zeggen totdat ze het ook realiseert.
en dan begint begint het ook bij haar door te dringen. "a maar wacht je kan me toch niet verstaan, domme nao" zeg ik er stilletje achter.
en dat zie ik uit mijn ooghoek iets bewegen. en ik denk ff na wat het zou kunnen zijn en muis kan niet want het is hier muisschoon.;). en dan besef ik dat het haar hand isen ik heb niet veel tijd nodig om te weten wat ze aan het doen.
ze zoekt haar gsm!
FUCCK, denk ze echt dat ik een inbreker ben
dan draait ze haar hoofd naar de keuken en ik volg mee, en zie haar gsm liggen.
en dan beginnen haar woorden pas echt in de dringen. ze denkt dat ik doof ben. ik heb al veel rare opmerkingen gekregen ven mensen of rare blikken omdat ik niet antwoorde, maar dat ik doof ben.
nog nooit
en voor ik het weet zeg ik " ik ben niet doof." normaal zeg ik nooit iets spontaan buite tegen noa en jules, en zelf bij hun let ik op.
"uit alles wat hij kon zegge kiest hij da?" zegt ze op een stille manier dat als ik niet zou opletten ik het niet gehoord zou hebben.
"wat wil je dat ik zeg"zeg ik. want eerlijk wat wilt ze dat ik daar op antwoord.
en dan begint jules kapot te gaan van het lachen, noa is nog steeds spoorloos verdwenen.
en opeens is alles zwart en ik ben voor 5sec in de war, tot dat ik door heb dat het gewoon het deken van de bank is.
wacht wa. die bitch heeft het deke op mij gegooid.
hoe de fuck durft ze.
ik gooi het van we af en sta recht en ik kijk naar jules en het meisje.
is da zijn lief?! hij heeft nog nooit over iemand gebabeld.
om mezelf uit men lijde te lossen vraag ik
"je kent die bitch"
ik zie jules en het meisje verstijfen.
"gast ik weet da we elkaar al lang kennen ma durf nog een keer mijn zus te beledigen en je wilt niet wete wat er gaat gebeure" zegt jules.
aah en ik heb het verklood, hoe de fuck heeft die nog nooit gepraat over zijn zus en hou fucking mooi ze is.
met haar kort blond haar dat juist stopt op haar schouders. ze is perfect van lengte niet te kort niet te lang ik schat rond de 1m60, haar brede heupen en volle meloenen vanvoor. vanachter is er niet veel waar ik persoonlijk geen probleem mee heb.
ik wil hem niet beledigen maar ik denk dat hij de slechte genen gekregen heeft.
opeens begint ze naar mij te stappen en ik ben een beetje verbaast maar zoals altijd hou ik mijn gezicht neutraal. verbaas de tegenstander altijd.
ze staat nu voor mij en bekijkt mijn t-shirt alsof ze iets aan het discusieren in haar hoofd
opeens strek ze haar arm uit en pakt mijn tepel vast en knijp het zo hard en draait er tegelijk ook aan.
"waa aaaha,"roep ik er uit. haar knijp is precies van staal.
heel ff laat ik mijn masker vallen helemaal verbaast van wat ze juist heeft gedaan.
en dan durft ze nog een klein lachje te geven.
ik denk dat ik nog nooit zo fucking boos geweest ben geweest. hoe. de. fuck. durft. ze. dat. te. doen.
maar ik kan het exact terug doen
"ooh, je hebt niet juist gedaan wat ik denk dat je hebt gedaan" met een klein sluw lachje maar nog steeds met mijn dodelijk blik
ik zie haar handen die beginnen met trillen.
"het s-spijt m-m-me," zeg ze stilletjes met een duidelijk trilling in haar stem.
ik zou het niet gehoord hebben als ze 5 cm verder gestaan zou hebben. heeft ze een gewoonte om veel te stil te prate. nog iets wat ik haat, is het zo moeilijk om gewoon duidelijk te praten. blijkbaar voor sommige wel.
ze stapt stiletjes aan naar achter, hopend dat ik de trilling niet gezien zou hebben.
maar ik zie alles, als ik dat nie zou doen zou ik niet staan waar ik nu sta.
maar wat mijn aandacht aanhoud is waarom ze trilt, ik heb een boze blik op maar dit is niet mijn engeste en ik heb mijn stem ook niet verheft.
ik word uit mijn gedachtes en staar gehaald door jules zijn stem het eerste deel wat hij zei skip ik maar dan zegt hij
"je bent echt niks verandert he noalie, je weet niet hoe vaak ze dat vroeger bij mij heeft gedaan, ik denk je nagels in mijn tepel gegraveerd staan".
ik sluit hun allemaal uit.
hoe heeft hij zo een goede band met zijn zus terwijl hij nooit over haar sprak.
en hoe ben ik haar niet tegen gekomen in mijn onderzoek toen ik jules aan het opzoeken was. iets wat ik met iedereen die ik tegenkom doe.
en waarom trilt ze, heeft ze iets meegemaakt. een ongel-.
verder van ik er niet over nadenken want ik word uit mijn gedachtes gehaald doordat ik mijn naam hoor uit haar mond
en mijn god, ik heb nog nooit zo een zachte stem gehoord zo zacht als wasverzachter
"ik denk dat irog dat met veel plezier zal vertellen" zegt ze.
ik hoop dat ze beseft hoe hard ze haar geluk aan het testen ben. ik weet dat ze aan het wachten is op een reactie die ze niet gaat krijgen. ik adem in en uit en begin naar de lift te stappen.
ik stap langs haar, pak mijn jas van de keuken zonder haar ook maar een glans te geven.
tot dat ik in de lift sta en me omdraai en haar met mijn beste staar te onderdrukken.
ik beeld me in dat mijn staar een lazer is en dat ik haar in milioenen stukjes lazert.
" ik woon hier, met de lift, ken geen fucking alexander en wie rolt zich nu op als een mumie op een bank. ooit gehoord van een bed?" zeg ik uit het niks zoals ik zei, veras je tegenstander altijd
en al dat op de stilste manier ooit, niet zachtste want dat kan ik niet. er zit een dodelijke en koude emotie achter.
de zachte en onschuldigheid laat ik aan haar over
en dan sluiten de deuren van de lift en ik druk op de begaande grond
eindelijk rust.
deze dag heeft te lang geduurd, eerst probeerde iemand te stelen van mij en nu moet ik nog gaan uitzoeken wie dat is en dat was mijn autoband plat en moest ik jules belle om mij te kome ophale.
en dan wou ik gewoon in mijn bank gaan zitten en dan heel deze drama.
ze is zo intressant, 1 moment zit ze mijn tepel rond te draaien en een sec later zit ze te trillen als een baby die koffie voor de eerste gedronken heeft.
ze is presies een klein vosje. je voelt haar niet aankomen en als ze er is kan je nooit voorspellen wat ze gaat doen.
ik heb een voorgevoel dat dit geen korte dage gaan worden in de nabije toekomst.
maar nu is het gedaan voor vanavond.