გეგმის თანახმად პირველ რიგში თაიას ზურგჩანთა დავცალე, ყველაზე აუცილებელი და საჭირო ნივთები გადავარჩიე და ჩავულაგე. ვიცოდი ჩემოდნით ხელში სახლიდან ფეხს არ გამადგმევინებდნენ ამიტომ თაია ჩემი ტანსაცმლით გავუშვი.
ეჭვი არავის გასჩენია დიდად არც მიუქცევიათ ყურადღება.
შემდეგი ნაწილი თავშესაფრის პოვნა გალდათ, მაშინვე დავძებნე განცხადებები და ბათუმში ყველაზე იაფასიანი სასტუმრო დავჯავშნე. ხო არ მოგესმათ, ბათუმში დავგეგმე ჩემი გაპარვა..
ბოლო და ყველაზე მთავარი კი "ფული"
ჩემი დანაზოგი გადმოვიღე გამოსაშვები საღამოს კაბისთვის რომ ვაგროვებდი, სულ 400 ლარი, თაიამაც დამიმატა რაც გააჩნდა. ჯამში 900 ლარამდე ავედი რაც პირველ ეტაპზე სრულიად საკმარისი იქნებოდა, მერე სამსახურს ვიპოვიდი და შიმშილით არ მოვკვდებოდი.
ახლა სახლიდან გასვლაზე უნდა მეზრუნა.
- დედა, მამა .. -ჩემი ოთახიდან გამოვედი და მათ წინ დავდექი.
-რახდება? - მკითხა დედამ
-რადგან გადაწყვეტილება უკვე მიიღეთ და აღარ შეცვლით არაფერს, ნება მომეცით ბოლო ღამე თაიასთან გავატარო და დავემშვიდობო.
- გაქცევას თუ ფიქრობ იცოდე დროის ამბავია მაინც გიპოვიან! - თითქოს მიმიხვდაო მამაჩემი თუმცა მე მაინც უნდა მეცადა. უბრძოლველად არ დავნებდებოდი!
-არა არ ვფიქრობ გაქცევას..ვიცი აზრი არ აქვს.
-წავიდეს გაუშვი-თვალები აუწყლიანდა დედას, კიდევ კაი რამე მაინც შემორჩა ადამიანური.
- კარგი, მე გავაცილებ. არსად გადაუხვიოს. და თაიას მამასაც გავაფრთხილებ არსად გაუშვას
ეგრევე წავედი, მობილურის გარდა არაფერი წამიღია. ფეხით გავიარეთ, გზა შორი არ იყო მაგრამ ისე გაიწელა ერთი სული მქონდა მალე დავშორებოდი იმ კაცს რომელიც ერთ დროს მართლა იყო მამაჩემი და რომელმაც ამ რეალობაში ერთი ხელის მოსმით გამწირა.
აი ასე მივედი თაიას სახლში საიდანაც შუა ღამეს გავიპარე და ტაქსით ბათუმამდე ჩავედი.
ყველაზე რთული მარტოობის პირველი კვირა იყო, იაფასიან გაქუცულ ნომერში ვცხოვრობდი. თუმცა ზღვაზე ვატარებდი დიდ დროს და სიმშვიდეს ტალღებში ვპოვულობდი.
მალე ერთ ერთ რესტორანში მიმტანად დავიწყე მუშაობა და დღეში 20 ლარად სიამოვნებით ვემსახურებოდი სტუმრებს. საარსებო მინიმუმისთვის ამ ეტაპზე სრულიად მყოფნიდა. სამი კვირა გასულიყო, ინტერესით ვკვდებოდი ისე მაინტერესებდა მამაჩემის სახე ჩემი გაქცევის ამბავს რომ გაიგებდა. თუმცა ახალი ამბები ჩემთან არავის მოჰქონდა. თაიამ ერთი ის მომწერა დამსაჯეს და ტელეფონს და ლეპტოპს მართმევენ, არ მომწერო სანამ მე არ დაგიკავშირდებიო. და მეც მისი უსაფრთხოებისთვისვე გადავწყვიტე ნომერი გადამეგდო. აი ასე სულ ახალი ნომრით, ახალი სამსახურით და ახალი ცხოვრებით ვცხობრობდი ბათუმში.
დღეს განსაკუთრებულად ხალხმრავლობა იყო რესტორანში და მეც გიჟივით დავრბოდი მაგიდიდან სამზარეულოში და ისევ უკან, სანამ მენეჯერმა თავისთან არ მიხმო და დაჯავშნული კუპის მომსახურეობა არ დამავალა.
ერთი ამოვიხვნეშე მაგრამ ვიცოდი დაღლის ან წუწუნის უფლება არ მქონდა ამიტომ წინსაფარი გავისწორე, ხელში მენიუ მოვიმარჯვე და ყალბი ღიმილით გავემართე კუპისკენ. კარი შევაღე და შევედი, მაგიდასთან ორი ახმახი კაცი დამხვდა, ორივემ ინტერესით ამათვალიერა. მენიუ დავუტოვე და უკან გამოტრიალებას ვაპირებდი ერთი ფორთოხლის წვენი და ერთი ჭიქა ვისკი შემიკვეთეს. სასმელები პოდნოსზე დავახვავე, უკან შევბრუნდი და ადგილზე გავქვავდი როცა მაგიდასთან მხოლოდ ერთი კაცი დავინახე.
სკამზე მშვიდად და თავდაჯერებულად იჯდა. გრძელი ფეხები განზე ელაგა, ხელები გადაჯვარედინებული ქონდა, სახეზე კი პატარა ღიმილი აკვროდა.
ეს გაბრიელი იყო.
შიშისგან ხელიდან პოდნოსი დამივარდა. ჭიქების მსხვრევის ხმაში ჩემი კივილი აიხლართა და საზარლად გაიწელა. შემობრუნება ვცადე, თუმცა უკან ის ორი ახმახი კაცი დამხვდა. კარი ცხვირწინ დამიკეტეს.
უძრავად ვიდექი სახით კარისკენ და ვკანკალებდი.
"ვინმეს ხომ მაინც უნდა გაეგო ჩემი ყვირილის ხმა, ნეტავ პოლიცია გამოიძახონ." მხოლოდ ეს ფიქრები მიტრიალებდა ჩახვეული კადრივით.
-ფორთოხლის წვენი შენთვის შევუკვეთე. დასანანია რომ გატეხე. -მომესმა ცივი ბოხი ხმა.
ამას მოჰყვა მისი ფეხის მძიმე ნაბიჯები, რომლებიც მიახლოვდებოდნენ და ჩემი გულის გახშირებული ფეთქვა. წნევა ყურებში მომაწვა, მეგონა ბარაბნები გამისკდებოდა, მგონი სუნთქვაც კი შევაჩერე სანამ მისმა ხელმა არ შემატრიალა და ყავისფერ ცივ თვალებში უკვე გონებაც დავკარგე.