មកដល់គោលដៅ ឡានឈប់នៅចំពោះមុខផ្ទះវិឡាតូចល្មមមួយ ។
« ចុះមក »
« ពូមកផ្ទះអ្នកណា....ម៉ាក់ប៉ា!!?? » ចុះមកដល់ក្រោម ជីមីន សួរទាំងចម្ងល់ព្រោះផ្ទះនេះស្រស់ស្អាតណាស់ ។ ប៉ុន្តែមិនទាន់បានសួរចប់ផងគេក៏លាន់មាត់ហៅម៉ាក់ប៉ារបស់គេទាំងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ។
« កូនប្រុសម៉ាក់! »
« ម៉ាក់! ហ្ហឹកៗ » ជីមីន រត់ចូលទៅឱបអ្នកជាម្ដាយយ៉ាងណែនទាំងយំសស្រាក់ គេនឹកគាត់ណាស់តែមិនហ៊ានប្រាប់ឬសុំ យ៉ុនហ្គី មកជួបគាត់នោះទេប៉ុន្តែថ្ងៃនេះគេបានមកជួបគាត់ដោយមាន យ៉ុនហ្គី ជាអ្នកជូនមក ។
« កូននឹកអ្នកទាំងពីរខ្លាំងណាស់ » លែងចេញពីការឱប ជីមីន និយាយទាំងពេបមាត់យំមិនបាត់ ។
« ពួកយើងក៏នឹកកូនដែរ មោះឆាប់ចូលទៅខាងក្នុងសិនទៅ »
ចូលមកដល់ខាងក្នុង ជីមីន អង្គុយក្បែរម៉ាក់របស់គេ ព្រោះគេនឹកគាត់ខ្លាំងណាស់ ។ អ្នកជាម្ដាយញញឹមបិទមាត់មិនជិតព្រោះឃើញថាកូនរបស់ខ្លួនមានសាច់ឈាមស្រស់ថ្លាជាងមុនៗ មិនប្រាប់ក៏ដឹងថាកូនរបស់គាត់រស់នៅមានក្ដីសុខយ៉ាងណានោះ ។
« តើមានរឿងអី? ហេតុអីប៉ាម៉ាក់មកនៅទីនេះ? ចុះជំងឺរបស់ម៉ាក់វិញនោះ? » ជីមីន ចាប់សួរនាំទាំងចម្ងល់ព្រោះថាគេមិនបានដឹងរឿងអ្វីសោះសុខៗ ប៉ាម៉ាក់របស់គេក៏មករស់នៅផ្ទះនេះជាពិសេសម៉ាក់របស់គេរឹងមាំ សុខភាពក៏ល្អជាងមុនដែរ ។
« តាមពិតទៅគ្រប់យ៉ាងគឺ... » លោកផាករៀបរាប់គ្រប់យ៉ាងប្រាប់ទៅកូន ជីមីន ស្ដាប់ហើយទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់រួចទើបស្ទុះចូលទៅឱបក្រសោបគាត់យ៉ាងណែន ។
« ហ្ហឹកៗ កូនសុំទោស! ហ៊ឺៗ កូនសុំទោស... »
« កូនប្រុសម៉ាក់! កូនគ្មានកំហុសទេ »
« ពិតមែនហើយ កូនគ្មានកំហុសទេកូនបំពេញតួនាទីជាកូនបានយ៉ាងល្អ » លោកផាក និយាយហើយអង្អែលក្បាលកូនតិចៗ ។
« កូនស្រឡាញ់អ្នកទាំងពីរណាស់ »
« ពួកយើងក៏ស្រឡាញ់កូនដូចគ្នា! » និយាយចប់ការឱបដ៏កក់ក្តៅក៏កើតមានឡើង ជាការឱបដែល ជីមីន ទន្ទឹមរង់ចាំជាយូរមកហើយនោះពេលនេះគេទទួលបានហើយ ។ យ៉ុនហ្គី អង្គុយញញឹមមើលទៅគ្រួសារតូចមួយដែលមានក្ដីសុខហើយក្នុងនោះក៏មានចំណែកគេចូលរួមជួយផងដែរ ។
តាមពិតទៅរឿងគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែមិនពិត វាជាការរៀបចំឡើងរបស់លោកផាកនិង យ៉ុនហ្គី តែប៉ុណ្ណោះ ។ លោកផាកមិនមែនជាមនុស្សញៀនល្បែងទេហើយក៏មិនមែនប្រមឹកដូច ជីមីន បានឃើញដែរ គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែជាការសម្តែង ។ ព្រោះតែក្រុមហ៊ុនក្ស័យធនទើបធ្វើឱ្យលោកពិបាកចិត្ត ខ្វាយខ្វល់ពីអនាគតគ្រួសារជាពិសេសកូនប្រុសរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែជាសំណាងល្អដែលគាត់បានជួប យ៉ុនហ្គី ដែលជាដៃគូសហការរកស៊ីជាមួយគ្នា ។
លោកផាកនិងយ៉ុនហ្គី ស្និទ្ធស្នាលគ្នាណាស់ព្រោះអ្នកទាំងពីររកស៊ីជាមួយគ្នា ជាពិសេសអ្នកទាំងពីរទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ដោយសារតែបែបនេះហើយទើបលោកផាកប្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងទៅ យ៉ុនហ្គី ហើយក៏ប្រគល់ជីមីនឱ្យទៅគេមើលថែជំនួសខ្លួនប៉ុន្តែ យ៉ុនហ្គី មិនទទួលដោយបែបនេះទេគេប្ដូរជាស្ដីដណ្ដឹង ជីមីន ពីលោកផាកវិញ ។ លោកផាកមិនបដិសេធនោះទេព្រោះគាត់ដឹងនិងទុកចិត្ត យ៉ុនហ្គី ណាស់ហើយជាការពិត យ៉ុនហ្គី មិនធ្វើឱ្យគាត់ខកបំណងនោះឡើយ ។
_____
តាំងពីព្រឹករហូតដល់ល្ងាច ជីមីន នៅវិឡាផាកដែលជាផ្ទះថ្មីនេះរហូត គេនៅរៀនធ្វើម្ហូប ញ៉ាំអាហារពេលថ្ងៃ និងពេលល្ងាចជាមួយប៉ាម៉ាក់របស់គេមិនចង់ឃ្លាតនោះទេ ។ យ៉ុនហ្គី មិនបាននៅជាមួយទេព្រោះការងាររបស់គេច្រើន ជាពិសេសថ្មីៗ នេះគេទើបតែបើកជំនួញថ្មីបន្ថែមទៀត ។
មកដល់ផ្ទះវិញ ជីមីន អង្គុយកំដរ យ៉ុនហ្គី ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចរួចទើបឡើងទៅខាងលើ ។ មកដល់ក្នុងបន្ទប់ ជីមីន ឱបចង្កេះមាំពីក្រោយដោយស្នាមញញឹមនៅតែមានលើផ្ទៃមុខ ។
« សប្បាយចិត្តខ្លាំងឬ? » យ៉ុនហ្គី បែរមកទល់មុខឃើញថាគេញញឹមជាប់ទើបនាយសួរ ។
« ពិតមែនហើយ អូនអរគុណពូខ្លាំងណាស់ដែលបានជួយគ្រួសារអូន អូនមិនដឹងថាមានអ្វីតបស្នងសងគុណពូវិញទេ »
« យើងមិនត្រូវការឱ្យអូនសងគុណយើងទេ ត្រឹមតែ ស្រឡាញ់ ស្មោះត្រង់ជាមួយយើងគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ » យ៉ុនហ្គី ស្រដីដោយសំឡេងស្រទន់ហើយអង្អែលថ្ពាល់ក្រពុំថ្នមៗ ព្រមជាមួយស្នាមញញឹមតិចៗផងដែរ ។
« តែអូនមានអារម្មណ៍ថាមិនគប្បីនឹងពូសោះ អូនមិនបានជួយអ្វីដល់ពូទេ » ជាការពិតគេមិនដែលធ្វើអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ចំពោះ យ៉ុនហ្គី សោះគេមិនបានធ្វើអ្វីដើម្បី យ៉ុនហ្គី នោះទេ ។
« ចឹងជួយស្រឡាញ់យើងឱ្យខ្លាំងៗមក ជួយមើលថែខ្លួនឯងឱ្យបានល្អ កុំឈឺ កុំឧស្សាហ៍យំ កុំទន់ខ្សោយត្រូវតែរឹងមាំ នេះគឺជាអ្វីដែលយើងចង់បានពីអូន ធ្វើបានទេ? » គេមិនចង់ឱ្យ ជីមីន ទន់ខ្សោយដូចមុននោះទេ នៅពេលនេះ ជីមីន ជាមនុស្សរបស់គេ ជាភរិយារបស់គេទោះបីមិនបានរៀបការប៉ុន្តែពួកគេចុះអេតាស៊ីវិលរួចហើយ (កុំឆ្ងល់ម៉េចអានអត់ចំព្រោះខ្ញុំកាត់ចោល) ទោះគ្មាននរណាដឹងឮជាសាធារណៈក៏ប៉ុន្តែមិនប្រាកដថាគ្មានអ្នកដឹងនោះទេ ។ សត្រូវរបស់គេមានជុំទិសបើហ៊ានតែប្រហែលប្រាកដជាស្ដាយក្រោយជាក់ជាមិនខានឡើយ ។
« ធ្វើបាន! អូននឹងធ្វើដើម្បីពូ អូននឹងរឹងមាំ អូននឹងមិនយំច្រើនទៀតទេ ហិហិ »
« ល្អណាស់ សឺតៗ!មោះទៅងូតទឹកពីរនាក់ អឹប! » គេថើបថ្ពាល់របស់រាងតូចពីរខ្សឺត ហើយក៏លើកកាយតូចពរពីមុខហើយដើរចូលបន្ទប់ទឹក ។
« សឺតៗ សុំមួយមក ជុប៎! » គ្រាន់តែចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ទឹកភ្លាមក៏ល្បួងសុំគេភ្លាម ចំណែកដៃមាំកំពុងតែចាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់របស់រាងតូចចេញ ដោយបបូរមាត់កំពុងឈ្មុលថើបកញ្ចឹងកសខ្ចីរបស់រាងតូច ។
« មើស៎! ថយភ្លាមគ្មានមកសុំមួយអីទេ » ជីមីន រុញមុខ យ៉ុនហ្គី ចេញហើយនិយាយយ៉ាងដាច់ខាតថាមិនឱ្យ តែគេអាចហាមឃាត់ យ៉ុនហ្គី បានឬអត់? ចម្លើយគឺអត់! ។
« ចឹងសុំពីរបីមក ជុប៎ៗៗ » និយាយចប់គេថើបពេញផ្ទៃមុខរបស់រាងតូចដោយក្ដីគ្រឺតខ្នាញ់ជាពន់ពេក ។
« មិនឱ្យ...អ្ហាយយ អ្ហឹសៗ...ពូ អ្ហា៎! » សំឡេងប្រកែកតវ៉ា ស្រែកប្រឆាំងប្ដូរជាស្រែកថ្ងូរវិញព្រោះគ្រប់យ៉ាងគេមិនអាចប្រឆាំងនឹង យ៉ុនហ្គី បានទេហើយគេក៏មិនមែនធ្វើដោយរាងក្រាស់បង្ខំដែរ គេព្រមដោយខ្លួនឯងគ្រាន់តែដំបូងលេងចរិតមេមាន់បន្តិចប៉ុណ្ណោះ ។
បន្ទាប់ពីងូតទឹកអស់រយៈពេលមួយម៉ោងជាង លទ្ធផលគឺ យ៉ុនហ្គី បីរាងតូចមកគេងដោយពាក់តែអាវសឺមីមួយឱ្យតែប៉ុណ្ណោះ ចំណែកគេស្លៀកខោក្រណាត់មួយរួចក៏ឡើងគេងឱបចង្កេះតូចពីក្រោយ ។
@មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក~
អ៊ួក~ អ៊ួក~ ព្រលឹមមិនទាន់សំឡេងក្អួតចង្អោររបស់ យ៉ុនហ្គី បន្លឺឡើងលាន់ឮពេញបន្ទប់ ហើយនេះក៏មិនមែនជាលើកទីមួយ ថ្ងៃទីមួយដែរ វាប្រព្រឹត្តទៅរយៈពេលមួយសប្តាហ៍មកហើយ ។
« អូនថាពូទៅមន្ទីរពេទ្យឱ្យគ្រូពេទ្យពិនិត្យទៅល្អជាង »
« យើងមិនអីទេ អូនកុំបារម្ភ! » គេនៅតែចចេសរឹងរូសមិនព្រមទៅពេទ្យដដែល ទោះបីជាពេលនេះក្នុងខ្លួនគ្មានកម្លាំងកំហែងសូម្បីតែបន្តិចក៏ដោយ ។
« ពូកុំរឹងបានទេ? ហ្ហឹកៗ ចង់ឱ្យអូនបារម្ភស្លាប់ឬយ៉ាងម៉េច? » ជីមីន ពេបមាត់យំរហាមព្រោះតែខឹងនឹង យ៉ុនហ្គី មិនព្រមទៅពេទ្យ ។
« តែវាគ្មានសុវត្ថិភាពអូនក៏ដឹងមិនចឹង? »
« ហ្ហឹកៗ ហ៊ឺៗ ហ្ហឹកៗ... » ជីមីន មិនតបដាក់ខ្លួនអង្គុយយំ រដុះជើងនឹងឥដ្ឋការ៉ូដូចក្មេងមិនខុស ។
« មីននី? ក្រោកមកហើយឈប់យំភ្លាម »
« ហ្ហឹកៗ... »
« ឈប់យំទៅយើងព្រមទៅហើយ » ព្រោះមិនចង់ឃើញទឹកភ្នែករបស់គេទើបនាយយល់ព្រម ។
« ហិហិ តោះទៅ... » ភ្លាមៗ ជីមីន ស្រាប់តែបាត់យំហើយក្រោកមកកៀកដៃរាងក្រាស់ថែមទាំងសើចកក្អឹកទៀតផង ។
« មុននេះក្រែង... »
« មុននេះកុហក! ជុប៎ៗ អូនថើបឱ្យឆាប់ជា » គ្រាន់តែប្រាប់គេថាកុហករួចក៏ប្រញាប់ថើបថ្ពាល់របស់ យ៉ុនហ្គី ខ្សឺតៗ ដើម្បីបន្លប់កុំឱ្យ យ៉ុនហ្គី ខឹងនឹងខ្លួនដែលហ៊ានកុហកគេ ។
« ក្មេងកំហូច! តោះឆាប់ទៅ! » ហួសចិត្តមិនដឹងនិយាយបែបណាទេមុននេះខំតែអាណិត ឃើញយំឡើងចង់ហើមភ្នែកតែបែរជាកុហកគេទៅវិញ យ៉ាប់មែនក្មេងនេះ ។ បន្ទាប់មកក៏បណ្ដើរគ្នាចុះទៅខាងក្រោមដោយដំណើរតិចៗ ព្រោះយ៉ុនហ្គី នៅមិនទាន់មានកម្លាំងវិញនៅឡើយទេ ។
មកដល់មន្ទីរពេទ្យ ជីមីន ក៏នាំ យ៉ុនហ្គី ចូលទៅបន្ទប់ពិនិត្យជំងឺតែម្ដងព្រោះក្នុងចិត្តបារម្ភពី យ៉ុនហ្គី ខ្លាំងណាស់ ។ យ៉ុនហ្គី ក៏ធ្វើតាម ជីមីន ប្រាប់ព្រោះដឹងថាកូនក្មេងរបស់គេបារម្ភ ខ្វល់ខ្វាយពីខ្លួនជាងនេះ ។ ១៥ នាទីក្រោយគ្រូពេទ្យក៏ពិនិត្យរួចរាល់ ។
« លោកមីន មិនបានកើតអ្វីនោះទេបាទ សុខភាពរបស់គាត់គឺល្អធម្មតា »
« អូនឃើញទេ? យើងប្រាប់ហើយ... »
« ប៉ុន្តែគាត់តែងតែក្អួតចង្អោរជាងមួយសប្តាហ៍មកហើយ លោកគ្រូពេទ្យបើគាត់មិនឈឺតើគាត់កើតអ្វីឱ្យប្រាកដ? » ជីមីន
« លោកមីនមិនកើតអីទេ ប៉ុន្តែបើតាមខ្ញុំសន្និដ្ឋានអ្នកដែលកើតអីជាអ្នកប្រុសទៅវិញទេ បាទ » លោកគ្រូពេទ្យ
« លោកគ្រូពេទ្យមានន័យយ៉ាងម៉េច? »
« ស្ថានភាពរបស់អ្នកប្រុសគឺ ឃ្លានខុសពីធម្មតា ចង់ញ៉ាំរបស់ជូរ វិលមុខ និងមានអាការៈចម្លែកៗ កើតឡើងលើខ្លួនអ្នកប្រុសបន្ថែមទៀតមែនទេ? » លោកគ្រូពេទ្យរៀបរាប់ពីអាការៈដែលកើតមានលើ ជីមីន ។
« ម៉េចក៏លោកគ្រូពេទ្យដឹង? » ជីមីន តបទាំងមិននឹកស្មានព្រោះ អាការៈដែលគ្រូពេទ្យរៀបរាប់មកនេះត្រូវនឹងគេទាំងអស់ ។
« ម៉េចក៏អូនមិនប្រាប់យើង? »
« សុំទោស! អូនគ្រាន់តែមិនចង់ឱ្យពូបារម្ភ... » ជីមីន ឱនមុខចុះពេបមាត់តិចៗ ខ្លាចយ៉ុនហ្គី ស្ដីឱ្យខ្លួន ។ យ៉ុនហ្គី មិនបានស្ដីបន្ទោសទេ គេគ្រាន់តែចាប់ដៃរាងតូចហើយអង្អែលតិចៗ រង់ចាំស្ដាប់គ្រូពេទ្យនិយាយ ។
« សូមកុំមានការបារម្ភអី! អាការៈទាំងនេះមិនមែនជាការព្រួយបារម្ភខ្លាំងនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញអាចជាដំណឹងល្អសម្រាប់អ្នកទាំងពីរវិញក៏ថាបានដែរ » លោកគ្រូពេទ្យនិយាយទាំងញញឹមតិចៗ ។
« បានន័យថាម៉េចលោកគ្រូពេទ្យ? »
« សូមអ្នកប្រុសមកតាមខ្ញុំមក » គ្រូពេទ្យ ក៏ដើរទៅដល់គ្រែពេទ្យ ឯជីមីន មើលមុខរាងក្រាស់បន្តិចក៏ដើរទៅគេងលើគ្រែពេទ្យបន្ទាប់ពីឃើញ យ៉ុនហ្គី ងក់ក្បាលយល់ព្រមឱ្យគេទៅគេងលើគ្រែពេទ្យនោះ ។
« នេះ...? នេះជាអ្វីនឹងគ្រូពេទ្យ? » យ៉ុនហ្គី សួរទាំងភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះគេឃើញអ្វីម្យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ។ លោកគ្រូពេទ្យញញឹមបន្តិចទើបតប:
« អបអរសាទរអ្នកប្រុសមានផ្ទៃពោះរយៈពេល ២សប្ដាហ៍ហើយ »
« ថា...ថាម៉េច?គ្រូពេទ្យ? »
« ហ្ហឹកៗ ពូ! អូនមានកូនហើយ ពូអូនក្លាយជាឪពុករបស់គេហើយ ហ្ហឹកៗ » ជីមីន យំសស្រាក់បន្ទាប់ពីឮគ្រូពេទ្យនិយាយចប់ ។ គេមិននឹកស្មានថាគេអាចមានកូនបាននោះទេវាជាក្ដីស្រមៃមួយព្រោះគេដឹងខ្លួនច្បាស់ថាមិនអាចស្រឡាញ់មនុស្សស្រីបាននោះទេ ។
« បងដឹងហើយៗ អូនសម្លាញ់បងសប្បាយចិត្តណាស់ » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងអួលដើមក គេពិតជារំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់ ទីបំផុតគេអាចបង្កើតគ្រួសារមួយពេញលេញជាមួយមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់បានហើយ ។
« អបអរសាទរម្ដងទៀត ខ្ញុំនឹងចេញវិក័យប័ត្របើកថ្នាំឱ្យនិងប្រាប់ពីរបៀបមើលថែទាំអ្នកម៉ាក់ទៅលោកប៉ាផង »
« បាទ »
បន្ទាប់ពីរួចរាល់ហើយពួកគេក៏ត្រឡប់មកផ្ទះវិញតាមផ្លូវ យ៉ុនហ្គី មិនឱ្យ ជីមីន អង្គុយលើពូក ឡានទេ ឱ្យគេអង្គុយលើភ្លៅរបស់ខ្លួនដោយយកលេសថាខ្លាចប៉ះពាល់ដល់កូន ។ យ៉ុនហ្គី ញញឹមបិទមាត់មិនជិតព្រោះគេសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់រកប្រាប់មិនត្រូវនោះទេ អារម្មណ៍មួយនេះមិនអាចបរិយាយបាននោះទេ ។ មិនទាន់ទៅដល់ផ្ទះទេ ជីមីន សុំគេមកអង្គុយលេងនៅមាត់ទន្លេសិនហើយគេក៏យល់ព្រម ។
« បងស្រឡាញ់អូនខ្លាំងណាស់ អរគុណដែលមានកូនឱ្យបង » យ៉ុនហ្គី
« អូនក៏ស្រឡាញ់ពូដែរ ស្រឡាញ់ខ្លាំងៗ ហិហិ » ជីមីន និយាយហើយសើចតិចៗ រួចខិតចូលទៅជិតកាយមាំចំណែកនាយក៏លើកដៃឱបក្រសោបរាងតូចជាប់យ៉ាងណែន ផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅឱ្យប្រពន្ធនិងកូនរបស់ខ្លួន ។
គ្រប់យ៉ាងវាបានកើតឡើងមកដល់សព្វថ្ងៃគឺព្រោះតែ យ៉ុនហ្គី ដែលរស់នៅប្រទេសអ៊ីតាលី មកចាប់ផ្តើមជីវិតឯករាជ្យនៅប្រទេសកូរ៉េ ។ ដំបូងគេបានជួបលោកផាកដែលអ្នកទាំងពីរសហការគ្នាតាំងពី យ៉ុនហ្គី ទើបតែបង្កើតជំនួញរបស់ខ្លួនដំបូង ហើយក៏បានជួបនឹង ជីមីន ក៏លួចមានចិត្តប្រតិព័ទ្ធលើគេតាំងពីពេលនោះមកកាលនោះរាងតូចមានអាយុប្រហែល១៥-១៦ឆ្នាំ ។
មកដល់សព្វថ្ងៃដែល ជីមីន តែងតែចាញ់ យ៉ុនហ្គី នោះក៏ព្រោះតែគេជា bottom ជាពិសេសគេជាក្រុមមនុស្សដែលអាចពពោះកូនបាន(omega) ឯយ៉ុនហ្គីជា Top ជាអ្នកដែលធ្វើឱ្យ bottom ឬomega មានផ្ទៃពោះបាន (bottom មិនប្រាកដថាអាចពពោះបានទាំងអស់នោះទេ) ក៏ប៉ុន្តែក្នុងសង្គមនេះគេមិនបានផ្ដោតខ្លាំងលើរឿងទាំងនេះនោះទេ ។
ជីវិតរបស់ ជីមីន គឺស្រស់ស្អាតណាស់គេរស់នៅយ៉ាងមានក្ដីសុខ ដោយឡែកក្រឡេកមកមើល ជីវិតរបស់គេវិញគ្មានសេចក្តីសុខសោះឡើយ ភាពកក់ក្តៅពីគ្រួសារគេមិនទទួលបានពេញលេញនោះឡើយ ក៏ប៉ុន្តែគេមិនបានបន្ទោសលើប៉ាម៉ាក់របស់គេទាំងស្រុងនោះទេ ។ ក្នុងនោះក៏មានចំណែកគេផងដែរ គេចាកចេញពីគ្រួសារមកចាប់ផ្ដើមជីវិតរស់នៅឯករាជ្យនៅប្រទេសកូរ៉េដែលទីនេះជាទឹកដីកំណើតរបស់លោក មីន ហេលី ជាឪពុកបង្កើតរបស់ យ៉ុនហ្គី ត្បិតអីលោកឪពុករបស់គេទទួលមរណភាពកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនបាត់ទៅហើយ ។ គេស្រឡាញ់សេរីភាពមិនចូលចិត្តឱ្យនរណាបិទសិទ្ធិរបស់គេទេដូច្នេះហើយទើបជាមូលហេតុចម្បងដែលគេចាកចេញពីអ៊ីតាលីមកកូរ៉េវាក៏ព្រោះតែម្ដាយរបស់គេរឹតបន្តឹងសេរីភាពរបស់គេខ្លាំងពេក ។