«Ορίστε κυρία Θεανώ. Ήρθε η γιατρός σας και θα σας πει την άποψη της για τις εξετάσεις σας που δεν θα είναι διαφορετική από την δική μου.»
Δεν είχε προλάβει να μπει μέσα κουβαλώντας τις τσάντες της όταν άκουσε τον Κώστα να απευθύνεται σε εκείνη, με μια μικρή ενόχληση στη φωνή του που πλέον μετά από τόσους μήνες σε σχέση μαζί του ήταν σε θέση να την αναγνωρίσει και έτσι πέρασε το κατώφλι του μικρού ιατρείο επιστρατεύοντας ένα τεράστιο χαμόγελο που κόλλησε στα χείλη για να αντικρίσει μια γερόντισσα του χωριού να κάθεται στην καρέκλα και να την κοιτάζει με αγωνία. Την αναγνώριζε την κυρία Θεανώ από την εκκλησία του χωριού την οποία φρόντιζε τόσα χρόνια ως νεωκόρος όπως και εκείνη την ήξερε με την σειρά της. Αυτό μερικές φορές, το να είναι κάτοικος του ίδιου χωριού είχε αρνητικές επιπτώσεις στον Κώστα που ήταν «ξενομπάτης» στα μάτια των κατοίκων του και την έφερναν σε άβολη θέση καθώς οι ασθενείς έδειχναν την προτίμηση τους σε εκείνη άθελα τους. Και αυτό ήταν αρκετά έντονο περισσότερο στην αρχή με εκείνον να δυσανασχετεί κάθε φορά που αυτό συνέβαινε.
«Καλημέρα και στους δύο σας!» αναφώνησε και άφησε βιαστικά σε μια άδεια πλαστική καρέκλα τις τρεις τσάντες της -την προσωπική, την ιατρική και του φαγητού- πριν πάρει τις τυπωμένες αιματολογικές εξετάσεις της κυρίας Θεανώς στα χέρια της από αυτά του Κώστα που την κοίταζε όλο νόημα. Του χαμογέλασε καθησυχαστικά, έσυρε τα μαλλιά που είχαν πέσει εμπρός στα μάτια της και τις διάβασε.
«Μα δεν βλέπω κάτι ανησυχητικό...Αντιθέτως είναι όλες καθαρές...» μουρμούρισε βαθιά συλλογισμένη μόλις τις ολοκλήρωσε και κατέβασε τις εξετάσεις κοιτώντας εναλλάξ και τους δυο τους. Η κυρία Θεανώ χαμογέλασε ικανοποιημένη και σηκώθηκε πάνω ευχαριστώντας την Δανάη και αφού της ευχήθηκε καλή μέρα έφυγε. Ο Κώστας παρότι καθόταν στο γραφείο και κοίταζε κάτι στην οθόνη του υπολογιστή, η Δανάη ήξερε ότι είχε ενοχληθεί. Ξανά.
«Μην της δίνεις σημασία Κώστα...»
Ο Κώστας ανασήκωσε τους ώμους και συνέχισε να κοιτάζει την οθόνη.
«Η γνωστή ιστορία. Από την μέρα που ήρθες στο ιατρείο με έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια και ξεχάσαν όταν άνοιξε το ιατρείο πόσες χαρές μου έκαναν. Μα τι θέλω και τα θυμάμαι. Εγώ έφυγα μόλις τέλειωσα το εξάμηνο που είχα υποσχεθεί στον Ιωσήφ και κάθισες εσύ στη θέση μου να τους λουστείς και από ότι βλέπω αυτό γίνεται και τους λούζεσαι κάθε μέρα. Βαρέθηκα το χωριό και εξίσου και τους κατοίκους του.» γκρίνιαξε και στην τελευταία πρόταση σήκωσε το κεφάλι του ήδη μετανιωμένος.
«Δεν εννοώ εσένα μωρό μου...Εσένα δεν θα σε βαρεθώ ποτέ...» είπε και την τράβηξε από το χέρι βάζοντας την να καθίσει πάνω στα γόνατα του και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της με το στόμα του να κλείνει γύρω από το δικό της.
Η Δανάη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σβέρκο του και αφέθηκε στο φιλί του. Ήξερε πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν για τον Κώστα να μην υπολογίζουν την άποψη του οι συχωριανοί της. Ήταν ένας άντρας που είχε σπουδάσει ιατρική και μετά από παράκληση του Ιωσήφ που έφτιαξε το παρόν ιατρείο στο χωριό ,το είχε στελεχώσει για μερικές ώρες την μέρα κάνοντας το αγροτικό του το οποίο ήταν απαραίτητο πριν ξαναγυρίσει στην κλινική και αφοσιωθεί στην ειδικότητα και στην καριέρα του, η οποία διαφαινόταν λαμπρή. Όταν είχε επιστρέψει η Δανάη από το Λονδίνο και αποφασίσει να πάρει τη θέση που ο Κώστας δεν ήθελε ούτως ή άλλως, οι κάτοικοι είχαν δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την κόρη του Μανώλη του συχωριανού τους, την γιατρό ,παραγκωνίζοντας τον Κώστα ο οποίος το έφερε βαρέως, άσχετα πως με την πρώτη ευκαιρία διατυμπάνιζε ότι χαιρόταν που θα έφευγε επιτέλους και θα γυρνούσε στο νοσοκομείο του και στον πολιτισμό. Το οποίο έκανε σχεδόν αστραπιαία αφήνοντας την μόνη στο ιατρείο, συνεχίζοντας όμως να διατηρεί σχέση μαζί της και να την καλύπτει , όπως χρειάστηκε σήμερα με εκείνον να αναλαμβάνει για λίγες ώρες το ιατρείο.
Η Δανάη ένοιωσε τα χείλη τους να χωρίζουν και δεν έκρυψε την απογοήτευση της με ένα αναστεναγμό. Αντί να καθίσει να απολαύσει το φιλί του Κώστα εκείνη κατά την διάρκεια του είχε καθίσει και προσπαθούσε να δικαιολογήσει ξανά την αρνητική στάση του.
«Σήκω τώρα μην μπει κανένας.»
Η Δανάη ανασηκώθηκε όσο απογοητευμένη και αν ένοιωθε προσπαθώντας να σκεφτεί θετικά ως συνήθως. Πίστευε ότι πάντα θα υπήρχε ένα θετικό, έστω και μηδαμινό, σε όλες τις καταστάσεις που ζει ένας άνθρωπος. Το θετικό στην όλη υπόθεση θα πρέπει να ήταν ότι γνωρίστηκαν και έγιναν ζευγάρι. Μάλλον αυτό θα πρέπει να ήταν.
Γύρισε και του χαμογέλασε αν και εκείνος δεν την κοίταζε καθώς είχε πατήσει το play στον υπολογιστή του ιατρείου της και συνέχιζε να παρακολουθεί μια διάλεξη ιατρικού περιεχομένου που είχαν συζητήσει να παρακολουθήσουν παρέα κάποια στιγμή. Ας το έκανε μόνος του αρκεί αυτό να τον ηρεμούσε. Εκείνη θα την παρακολουθούσε αργότερα. Έφτιαξε τις τσάντες της και έπειτα κάθισε στη καρέκλα παρά δίπλα και άφησε το βλέμμα της λίγο πάνω του να ξεκουραστεί. Δεν ήταν άσχημος άντρας ο Κώστας. Απεναντίας. Ήταν ένας αρκετά εμφανίσιμος και γοητευτικός 35αρης με κοντοκουρεμένα πάντα μαλλιά, φρεσκοξυρισμένος και πάντα ατσαλάκωτος με τα υπέροχα ακριβά κουστούμια του που δεν έλεγε να αποχωριστεί, με μεσογειακά στοιχεία όπως το καστανό χρώμα στα μαλλιά και στα μάτια του. Σοβαρός και λιγομίλητος. Στα τελευταία δύο χαρακτηριστικά δάγκωσε το εσωτερικό χείλος της. Δεν της άρεσε που ήταν τόσο σοβαρός ώρες ώρες και λιγομίλητος αλλά από την άλλη, όπως την κορόιδευε ο αδερφός της ο Σωτήρης εκείνη ήταν υπερβολικά ομιλητική και γελοία και ίσως με αυτό το τρόπο ισορροπούσαν ως ζευγάρι.
Χαμογέλασε στραβά και έσκυψε να πιάσει ένα στυλό από κάτω για να μην δει την έκφραση της ο Κώστας που μόλις προχθές της είπε πει ότι μερικές φορές έτσι που χαμογελούσε μονάχη της με τις σκέψεις της κινδύνευε να την περάσει κάποιος παρατηρητής για ηλίθια. Μα πως να μην γελάσει αφού θυμήθηκε το Σαββατοκύριακο που πέρασε ως φιλοξενούμενη στο σπίτι του αδερφού της. Δυο μέρες που της είχε περάσει καθαρίζοντας, πλένοντας, σιδερώνοντας και μαγειρεύοντας και του είχε μονάχα ζητήσει να βγάλει τα σκουπίδια έξω. Κάτι που ο Σωτηράκης, ο χαϊδεμένος της μητέρας τους δεν έκανε φυσικά το πρωί που έφυγε για το δικαστήριο. Τι πιο αναμενόμενο από εκείνη ,το πρωί που έφευγε να γυρίσει στο χωριό και στο ιατρείο της, να του αφήσει τις δύο παραγεμισμένες και ευωδιαστές σακούλες με τα σκουπίδια... στη κρεβατοκάμαρα του.
Χάρη του είχε κάνει και είχε πάει να τον φροντίσει μιας και η νύφη της ανησυχούσε συνεχώς για τον άντρα της και να του καθαρίσει λίγο πριν επιστρέψει η γυναίκα με το παιδί του από την Αγγλία που είχε πάει για προσωπικά της θέματα και πάθει σοκ από την ακαταστασία του αγαπημένου της αντρούλη. Έχε χάρη που συμπαθούσε υπερβολικά την νύφη της και είχε τρελή αδυναμία στην μονάκριβη ανιψιά της και δεν ήθελε να κολλήσει κανένα μικρόβιο από το σπίτι έτσι που το είχε καταντήσει ο αδερφός της. Μόνο με τα άπλυτα ταπερ με φαγητό που του προμήθευε η μητέρα τους έφτιαχνες το πύργο του Παρισιού, τον Άιφελ. Δυο φορές.
Ανασηκώθηκε και άφησε το στυλό στη θήκη με τους άλλους και πήγε στη τσάντα της αναζητώντας το κινητό της. Κοίταξε την οθόνη και δεν βρήκε ούτε αναπάντητη κλήση ούτε κάποιο απειλητικό μήνυμα από τον αδερφό της. Δεν είχε γυρίσει σπίτι έκτακτα ο αδερφούλης της . Αλλά θα γυρνούσε και φανταζόταν τα μούτρα του !Η ανάγκη της να γελάσει την έκανε να στραφεί και να βγει από το ιατρείο.
Περπάτησε μερικά βήματα και χαμογέλασε πλατιά χαχανίζοντας σιγανά. Ο Σωτήρης θα περνούσε στην αντεπίθεση, το ήξερε. Και μέσα της αδημονούσε. Γιατί κακά τα ψέματα ο Κώστας ήταν καλός αλλά δεν της πρόσφερε...ευθυμία. Ήταν παραπάνω...αξιοπρεπής για τα γούστα της. Μα ήταν αυτή τέλεια στα μάτια του; Όχι βέβαια, άρα γιατί να είναι αυτός; Σε μια σχέση πάντα γίνονται υποχωρήσεις. Συμβιβασμοί. Και από τις δύο πλευρές.
Η Δανάη έσκυψε και σήκωσε το λάστιχο ανοίγοντας την βρύση. Θα πότιζε τα λουλούδια μέχρι να τέλειωνε την διάλεξη που παρακολουθούσε ο καλός της. Δεν μπορούσε να κάθεται άπραγη. Όλοι την κοροϊδεύαν ότι από μικρή για το χαρακτηριστικό της αυτό να μην μπορεί να καθίσει ακίνητη και σε ησυχία. Και όσο για το πείσμα της; Για αυτό είχαν να πουν όλοι οι συχωριανοί τους, όχι μόνο η οικογένεια της.
Κοίταξε το σωρό από τα οικοδομικά υλικά που στοιβάζονταν δίπλα στο ιατρείο και ξεφύσησε. Αν ο πατέρας της δεν είχε υποστεί το καρδιακό επεισόδιο θα του έλεγε να αναλάβει την αποπεράτωση του δεύτερου δωματίου του ιατρείου το οποίο περισσότερο θα εκτελούσε χρέη εξεταστήριου και γιατί όχι και μια κλίνη έκτακτης ανάγκης αν τυχόν κάποιος ασθενής έχρηζε παρακολούθηση. Τώρα με ένα δωμάτιο προσπαθούσαν να τα βολέψουν όλα και κάποιες φορές αυτό ήταν αδύνατο. Τράβηξε το βλέμμα της μιας και δεν μπορούσε να κάνει κάτι και συνέχισε να ρίχνει νερό στα λουλούδια που είχαν φυτέψει γύρω από το ιατρείο με αγάπη οι συχωριανοί της. Αραιά και που, σήκωνε το χέρι και χαιρέταγε αν κάποιος διέσχιζε εκείνη την ώρα την μικρή πλατεία του χωριού και τις νοικοκυρές που ξεμύτιζαν αργά και μεθοδικά για να σκουπίσουν τις καταπράσινες αυλές τους που μοσχομύριζαν βασιλικό, δυόσμο, άνοιξη. Χαμογέλασε και έσκυψε να χαϊδέψει τη Λούνα που τριβόταν στα πόδια της νιαουρίζοντας παρατεταμένα πριν την σηκώσει και εκείνη βολευτεί στην αγκαλιά της Δανάης ευχαριστημένη. Η κοπέλα έκλεισε το λάστιχο και περπάτησε τριγύρω με το γατί στην αγκαλιά της. Ότι έβλεπε, ότι ζούσε και απολάμβανε δεν συγκρινόταν με την ζωή της σε ένα νοσοκομείο και μια κλινική. Πως θα μπορούσε να αρνηθεί όλη αυτή την ομορφιά για μια τέτοια θέση; Χαμογέλασε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της πιάνοντας ξανά το τραγούδι. Ποτέ δεν θα μπορούσε και το είχε αποδείξει εγκαταλείποντας την θέση της στο Λονδίνο. Άρα ο Κώστας αν ήθελε να παραμείνει στο πλάι της ως σύντροφος θα έπρεπε κάποια στιγμή να συμβιβαστεί με τις επιθυμίες και τα θέλω της όπως έκανε και αυτή άλλωστε. Να γίνει υποστηρικτικός και όχι επικριτικός γιατί κάποια στιγμή και εκείνη ήταν σίγουρη ότι θα κουραζόταν να προσαρμόζει την συμπεριφορά της ανάλογα με τις διαθέσεις του.
"Δανάη τελειώνεις ότι κάνεις γιατί πρέπει να γυρίσω στη θέση μου;"
Η κοπέλα δίχως να αφήσει την γάτα αναστέναξε και επέστρεψε στο ιατρείο της.