Ormandaki Avcı'nın yirmi beşinci bölümüne hoşgeldiniz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫
Hayat durmuştu benim için. Zaman kavramını yitirmiştim sanki. Vücudumdaki onca acı Kara gözlere baktığımda dinmişti. Kendimi dünyadan soyutlanmış başka bir evrende gibi hissediyordum.
Salver'a gelmiştim. Ama ben onu böyle görmek istememiştim.
Bana öyle bir bakıyordu ki çok korktum. Ama ona güveniyordum. O bana zarar vermezdi. Gözümden akan yaşlara bir son verdim. Güçlü olmalıydım. Bana zarar vermezdi.
Odaya yavaş adımlarla girdim.
"Gelme.." diye fısıldadı. Kanımın kokusunu alıyordu. Ve kanım, elindeki adamın kan kokusundan daha cezbediciydi. Bana zarar vermek istemiyordu ama kendine engel olamayacaktı.
Bir adım daha atınca gözlerini kapattı. "Lütfen Veronica." dedi bu kez. Açık yaram yüzünden kanım ona daha çok kokuyordu.
O bir vampirdi. Ben bir vampirin evinde mi kalmıştım? Ben bir vampir ile mi mektuplaşmıştım?
Yutkundum. Biraz daha onlara yaklaşınca Salver'ın gözleri öyle bir renk oldu ki geriye dönüp koşmaya başladım. Bu rengin anlamını biliyordum. Eğer bir elfseniz ve karşınızdaki vampirin gozleri koyu kırmızı renk aldıysa arkanıza bakmadan kaçmalıydınız. O ise arkamdan gelmeye başlamıştı.
Ben daha odadan çıkmadan beni yakaladı. Fazla güçlüydü. Korkudan bacaklarım titremişti ve bedenimi ayakta tutamıyordu. Yere düşünce Salver üzerim eğildi. Ellerimi kaldırıp omzuna koydum. Ağlıyordum.
Ağzının kenarından kanlar akmıştı. Güzel dudaklarına kan yakışmıyordu.
"Salver.." diye fısıldadım. Şuan kanımın son damlasına kadar bütün kanımı içmek istiyordu ama kendini zor tutuyordu. Yine de ellerimi omzuna koymasam şuan belki de işim bitmişti. İkimiz de birbirimizin gözlerine kenetlenmiş bakıyorduk. Gözlerinde diğerlerinden farklı birşey vardı. Diğerlerinin gözlerinde sadece renk ve göz bebeği görüyordum. Ancak Salver'da...
"Salver lütfen.." dedim. Sesim fazla güçsüz ve aciz çıkmıştı. "Ölmekten korkuyorum. " diye fısıldadım. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Hala aynı bakınca gözlerimi kapattım. Sanırım ölecektim. Yaşamak için geldiğim yerde ölecektim. Salver beni öldürmezdi ama vampir Salver öldürebilirdi. Çünkü bu onun doğasında vardı.
Ancak o an başka birşey oldu. Ölmek yerine yeniden doğdum.
Salver eğilip kolları ile beni sardı. Buram buram kan kokusu burnuma gelse de şok içindeydim. Siyah saçları yüzüme değiyordu. Kendimi huzurlu hissediyordum. Sanki evimdeymişim gibi...
Salver benden ayrılınca kanamış olan yarama baktı. Kaşlarını çatarak yüzüme baktı. "Yoldayken saldırıya uğradım. " dedim. Anladım dercesine başını salladı. Ben yüzüne yaramazlık yapmış çocuk gibi bakarken elini bacaklarımın altına ve sırtıma koyarak beni kucağına aldı. Onun kolları arasındayken kendimi yeni doğmuş bebek gibi hissediyordum.
Gözlerimi kapatıp ihtiyacım olan dinlenmeyi vücuduma sundum. Kapı açılma sesleri duysam da Salver'ın göğsünün inip kalkması ve yorgunluğum yüzünden umursamıyordum.
Sırtım yumuşak bir zemine değince yatağa yattığımı anladım.
Gözlerimi açınca Salver yarama bakıyordu. "Fazla kan kaybetmişsin. Ayrıca fazla üşümüşsün. Büyük ihtimal hasta olacaksın. " Gözlerimi kapattım. Şuan sadece uyumak istiyordum.
Salver birşeyler daha söylerken hangi ara uyudum hatırlamıyordum.
💫
Yüzüme vuran ışık ile gözlerimi açtım. Başım resmen çatlıyordu. Kaşlarımı çatarak yatakta doğruldum. Salver odadaki sandalyeye oturmuş bana bakıyordu. Gülümsedim. "Günaydın. " dedim. Aynı şekilde gülümsedi. "Günaydın Altıncık. " dedi.
Elim yarama gidince yaramın sarıldığını farkettim. Elbisemde sadece yaranın olduğu bölgeyi kesmişti. Hiç acı hissetmiyordum. Kolum bile acımıyordu.
"Kolun kırılmıştı ve bulduğum ilaçlarla tedavi ettim. Sanırım babaannemin verdiği bitki kitap işime yaradı. " dedi ensesini kaşıyarak. "Ayrıca karnındaki yara içinde farklı bir karışım yaptım. İşe yarayacaktır. Yaramalı çünkü daha fazla acı çekmeni istemiyorum. "
"Herşey için teşekkür ederim Salver. İyiki varsın. " dedim. Gülümseyerek başını salladı. Kafamda onlarca soru vardı. Hepsini soracaktım. Merak ediyordum.
"O adamı gerçekten yiyecek miydin?" Başını salladı. "Bu soruya hayır demek isterdim ancak ne yazık ki evet. Benim doğam bu Altıncık. "
"Hayvan kanı olmaz mı?" diye sordum. "Olmaz. Bu çok zor. Aslında vampirler doğuştan hayvan kanı yemek için yaratırlırlar. Ancak atalarımız Elf kanı ile beslendiği için nesilden nesile bu özellik aktarılmış." dedi. Gözlerini yere çevirince yüzünü üzüntülü bir hal aldı. Sanki eski anılarını hatırlamıştı.
"Salver, sen gerçekte kimsin? Bana bir cadı olduğunu söyledin. Abinin prens olduğunu ama senin prens olmadığını söyledin. Bunlar yalandı. Neden bana yalan söyledin?"
"Evet yalandı. Seni o gün ilk kez mavi yolda gördüm. Daha doğrusu kokun bana geldi ve seni buldum. Seni yakalayıp kanını istiyordum. İlk kez bu kadar birinin kanını istemiştim. " Bakışları kısa süreliğine cama kaydı. Sonrasında yine gözlerimin içine baktı. "Vampir saldırısına uğrayınca savunmasız ve masum biri olduğunu anladım. Ben masumları katletmem. Ama senin kanını çok istiyordum. Her şeyden çok..."
"Seni orada hiç düşünmeden kurtardım çünkü kanın sadece bana aitti. Kaleme gelmen için yalvarmadım çünkü yardımıma ihtiyacım vardı ve benimle geleceğini biliyordum. Ve geldin. Planım kalede kanını almaktı. " Gözlerime bakarken kaşlarımı çattım.
"Peki seni durduran ne oldu?"
"Sen..." dedi. Gülümsedi. Gözlerime bakmak yerine yere bakıyordu. Sanki başkasına beni anlatıyormuş gibi konuştu. "Fazla masumdun. Bu dünyada öyle saf ve temiz kalmıştın ki kıyamadım. Yapamadım. Seni öldürmekten çok yaşatmak istiyordum. "
"Ve gerçekte Vampir ülkesinin gelecekti kralı Salver'ım. Prens Salver." dedi. Ne? Ne!? Salver Vampir ülkesinin Prensi miydi? Üstelik gelecekteki kralı! Şuan Vampir ülkesinin Prensinin kalesindeydim.
Olanları idrak etmeye çalışıyordum. Öncelikle Salver Vampir ülkesinin Prensiydi. Salver önce kanımı almak istemişti ancak bana kıyamamıştı. Bu yüzden bana yalan söylemişti.
"Yüzündeki yaralar neden var?" Şimdi ne diyecektim? Eğer Justin'in yaptığını söylersem Salver ona çok sinirlenirdi. Justin, Salver'ın baş düşmanıydı büyük ihtimal. Çünkü asırlardır Vampir ülkesinin prensleri ile elf ülkesinin prensleri hep düşman olmuştu. Salver bana değer veriyordu. Sırf bu yüzden o ülkeye savaş bile açabilirdi. Herşey olabilirdi sonuçta.
Bu yüzden Justin'i söylememeliydim.
"Yoldayken hırsızlar paramı almak istediler. Onlara paramın olmadığını söylesem de inanmadılar. " dedim. Salver kaşlarını çatmış bana bakıyordu. "Para vermeyince beni dövdüler ve öldürmeye çalıştılar. " Sağlam bir yalandı sanırım. Salver inanır mıydı bilmiyordum.
"Yüzündeki yaralar günler önceye ait. Günlerdir yolda olamazsın. Diyelim ki öyle birşey oldu günlerdir yoldasın o zaman kan kaybından ölürdün. " Gayet ciddi duruyordu. Şimdi ne diyecektim? Justin'in yaptığını söyleyemezdim. "Sarayda yaptılar değil mi? Bu yüzden mektuplarıma cevap veremedin. Yara bere içindeydin ve yataktan kalkamıyordun." Aklıma saray gelince ağlayasım geldi. Göz yaşlarım akmaya başlayınca Salver'ın bakışları yumuşadı. Oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi. Ben hıçkırarak ağlarken o beni sarıp sarmaladı.
O an bütün yaralarımın sarıldığını hissettim. Evet! Justin'in açtığı yaraları Salver tek tek kapatıyordu.
Saçlarımı okşarken ben onun göğsüne sokulmuş ağlıyordum. "Ne yaşadın orada? Ne yaptılar sana?" Göğsüne daha çok sokulunca çenesini başıma yasladı. "Hepsi bitti Altıncık. Her ne yaşadıysan hepsi geride kaldı. " dedi. Evet hepsi geride kalmıştı. Hayatımın küçük bir kısmı orada kalmıştı. Ailem oradaydı. Özgürlüğüm için onlardan vazgeçmeliydim. Ve öyle yaptım. Sonsuza kadar Salver'ın kalesinde kalamazdım. Bir gün buradan da gidecektim. Nereye gidecektim bilmiyordum. Aslında Barış ülkesine gidebilirdim. Ama orası çok uzaktı. Belki Salver yardım ederdi. Bilmiyordum. Şuan geleceğim pusluydu. Hiç birşey net değildi. Ne yapacağımı bilmiyordum açıkçası.
"Orada yaşadıklarını bana anlatabilirsin. Bazen kötü anılarını anlatıkça onlardan temizlenirsin. Sırtındaki yük kalkar. Ne zaman olursa olsun seni dinlerim. " Salver'a anlatacak mıydım? Justin'in beni kandırıp zindana kapatmasını mı anlatsaydım? Kan kusana kadar kadar dövüldüğümü mü anlatacaktım? Berry denen kadını nasıl öldürdüğümü mü anlatacaktım? Utanır mıydım anlatırken? Ne kadar aciz olduğumu anlatırken utanmaz mıydım? Anlatmaktan korkuyordum. Salver bana her konuda destek olurdu ama ben utanıyordum.
"Salver.."
"Efendim?"
"Kendime kalacak bir yer bulana kadar burada kalabilir miyim?" diye sordum. Başını kaldırıp bana baktı. "Hayır kalamazsın."
"Ne?" Tepkime karşılık olarak kahkaha attı. Yine kafasını geriye atıp kahkaha atmıştı. "Hey komik değil!" dedi sitemle. Gülmesi daha çok artarken bende onun gülmesine güldüm. Şaka yapıyordu pislik!
Kahkahası durunca gülümseyerek bana döndü.
"Tabiki kalabilirsin. " dedi. Gülümsedim. Bu adam benim için çok değerliydi. Ben bugün buraya gelmiştim ve kurtulmuştum. Salver'ın gerçekleriyle yüzleşmiştim. Bugün benim için dönüm noktası olmuştu sanki. Artık hayatımda bana her fırsatta şiddet uygulayan Justin yoktu. Artık ağlamak yoktu. Bitmiş miydi herşey?
<><><><><><><><><><><><><><><><>
Selammmm yeni bölümle geldimm 🙃
Bölüm nasıldı?
Salver karakteri hakkında düşünceniz?
Gelecek bölüm tahminlerniz?
Sizi seviyorum iyiki varsınız iyi okumalar dilerim 💫