(Unicode)
နေခြစ်ခြစ်တောက်ပူပြင်းနေတဲ့နေ့လည်ပိုင်းတွင် ဦးထုပ်မပါထီးမပါဘဲ အလျင်လိုနေတဲ့ခြေလှမ်းတွေဖြင့်လျှောက်နေတဲ့သူရ။လက်ထဲတွင်လည်းစာလေးတစ်စောင်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဦးမိုးမြင်နဲ့ဒေါ်အေးသွယ်တို့အိမ်ကိုလာနေလေသည်။
အဝေးကမြင်နေရတဲ့အိမ်ဆီသွားနေရပေမဲ့ သူရရင်တွေပူပြင်းနေသည်။
ယခုချိန်မှာကောင်းကင်ယံကနေမင်းကြီးရဲ့အပူထက် သူ့ရင်ထဲကအပူကပိုပြီးပူပြင်းနေသလိုပင်ခံစားနေရ၏။
"ဒေါ်လေး...ဒေါ်လေးအေးသွယ်"
သူမနာမည်ကိုရေရွတ်ကာ အိမ်အပြင်ကအသံကုန်ဟစ်၍အော်နေတဲ့အသံကြားပြီး ဒေါ်အေးသွယ်အိမ်အပြင်ကိုအမြန်ထွက်လာလိုက်ရသည်။အိမ်အပြင်တွင် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြင့်အလောတကြီးအော်ခေါ်နေသူက သူရဖြစ်နေတာကြောင့်သူမတောင်အံသြနေရ၏။
တစ်အိမ်သားလုံးကြားရတဲ့အထိအော်ခေါ်နေတဲ့သူရအသံကြောင့် ဒေါ်အေးသွယ်တင်မဟုတ်၊ဦးမိုးမြင့်နဲ့ မေမိုးတို့လင်မယားပါအိမ်အပြင်ကိုရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
နေပူကြီးမှာရပ်နေတဲ့သူရကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်အေးသွယ်စိတ်မအေးရပေ။တစ်ခုခုဖြစ်မှာဆိုးတာကြောင့်လည်း.....
"အိမ်ထဲလာခဲ့လေဆရာလေးရဲ့ နေပူကြီးရပ်နေလို့အပူရှပ်နေဦးမယ်"
သူရကိုစိတ်ပူစွာဘဲ ဒေါ်အေးသွယ်အိမ်ထဲကိုခေါ်လိုက်လေသည်။
သူရ သူမရှိရာတော့လျှောက်လာပါသည်။သို့သော်အိမ်ထဲကိုတော့မဝင်၊သူ့ကိုစိတ်ပူပေးနေရှာတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်အတွက် သူရစိတ်မကောင်းလွန်း၍အသိပေးရမည့်အကြောင်းကိုပြောမထွက်ဘဲ ဝမ်းနည်းစွာဘဲကြည့်နေမိတော့၏။
"ဘာဖြစ်လာလို့လဲဆရာလေးရဲ့ တစ်ခုခုများအဆင်မပြေဖြစ်လာလို့လား...ဒေါ်လေးတို့ဘာကူညီရမလဲပြောလေ"
ဂရုဏာသက်စွာပြောနေတဲ့ဒေါ်အေးသွယ်ကို သူရလာရင်းအကြောင်းပြောဖို့ခဲယဥ်းလှစွာ။သူမစကားတွေကိုခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ဘဲငြင်းဆန်ပြီးတုန့်ပြန်နေမိတော့သည်။ထို့နောက် အသံတွေတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်....
"ကျွန်တော်စိတ်မကောင်းပါဘူး...ကျွန်တော်တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူးဒေါ်လေးရယ်"
"ဟေ....ဘာဖြစ်တာလဲသူရရယ် မထိတ်တာမလန့်သာနဲ့"
သူရဝမ်းနည်းတစ်ပန်းပြောနေတဲ့စကားတွေကြောင့် ဒေါ်အေးသွယ်တို့ပါစိတ်ပူစပြုလာ၏။အကြောင်းအရင်းကိုသေချာမသိသေးသော်လည်း ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုပြောနေတဲ့သူရကိုမြင်ယုံနဲ့တင် သူမတို့ပါစိတ်မကောင်းဖြစ်လာရလေသည်။
"ပင်တိုင်ဆုံးပြီဒေါ်လေး...ကျွန်တော့်တပည့်ဆုံးပြီတဲ့ဗျာ"
သတင်းစကားတောင်မကြားရဘဲ လတွေကြာတဲ့အထိပုန်းရှောင်နေတဲ့သားဖြစ်သူရဲ့ ပထမဆုံးပြန်ကြားရတဲ့သတင်းဟာ သူမရင်ကိုအစိမ်းလိုက်ခွဲခံလိုက်ရသည့်အလားပင်။ဒေါ်အေးသွယ်ရင်ဘက်တစ်ခုလုံးအောင့်သက်နာကျင်လာပြီး မျက်ရည်များကအထိန်းအကွပ်မဲ့စွာစီးကျလာလေသည်။သားဖြစ်သူရဲ့သတင်းကို သူမယုံကြည်ဖို့ခက်ခဲစွာဘဲ....
"မဟုတ်နိုင်ပါဘူးဆရာလေးရယ် ကျွန်မသားတွေကကျွန်မတို့ကိုပုန်းနေတာ၊ပင်တိုင်ကဆုံးပြီတဲ့လား မဖြစ်နိုင်တာ...မဖြစ်နိုင်ပါဘူး"
"ဒေါ်လေးတို့ကို ပင်တိုင်တို့ဘယ်မှာရှိလဲဆိုတာမပြောခဲ့တာ ကျွန်တော့်အမှားတွေပါဗျာ၊ဒီမနက်ဘဲကျွန်တော့်ရွာကစာရောက်လာတယ်...ပင်တိုင်အပြင်းဖျားလို့ဆုံးပြီတဲ့"
"အပြင်းဖျားတယ်...အပြင်းဖျားတယ်တဲ့လား"
ဒေါ်အေးသွယ် သူရစကားတွေကိုနားထောင်ရင်း နားထောင်ရင်းနဲ့ သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိသမျှအားအင်တွေဆုပ်ယူခံလိုက်ရသည့်အလား ငိုကြွေးရင်းဖြင့်ခြေထောက်တွေယိုင်ကျသွားလေသည်။
မေမိုးနဲ့ကိုသိန်းတန်တို့ အနောက်မှအချိန်မီထိန်းလိုက်လို့ မြေကြီးပေါ်ပစ်ကျမသွားပေမဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်မြေကြီးပေါ်မှာငုတ်တုတ်ထိုင်ကြီးနဲ့ဘဲအရူးတစ်ပိုင်းငိုကြွေးလျက်ပင်။မအေကိုကြောက်ရသည့် "မေမေ မေမေ"နဲ့ခေါ်နေတဲ့ပင်တိုင့် မျက်နှာလေးတွေ၊အရိုက်ခံရမှာကြောက်လို့ထွက်ပြေးတက်တဲ့ပင်တိုင့်ပုံစံလေးတွေ၊ကျန်းမာရေးချူချာသည့်အချိန်တွေမှာ သူမရင်ခွင်ထဲကမထွက်ဘဲမှေးနေတက်တဲ့ပင်တိုင့်ပုံရိပ်လေးတွေကိုပြန်မြင်ယောင်ရင်း သူမရင်တွေလဲကွဲရပါသည်။နှုတ်ကလဲ အသိစိတ်ကင်းမဲ့နေသည့်လူတစ်ယောက်ပမာ....
"ကျွန်မသားလေးက ဆယ်တန်းကိုဂုဏ်ထူးတွေနဲ့တောင်အောင်တာဆရာလေးရဲ့ သူ့ကိုကိုလိုဘဲဘွဲ့ရပညာတက်ကြီးဖြစ်အောင်နေရဦးမှာလေ၊ပြီးတော့လေ သူကမိသားစုစုံစုံလင်လင်နဲ့အရမ်းနေချင်တဲ့ကလေးလေးဆရာလေးရဲ့ မိသားစုကိုအရမ်းတွယ်တာတဲ့ကျွန်မသားလေ...နောက်ဆုံးအချိန်မှာတောင်မိသားစုနဲ့မတွေ့ရဘဲ လောကကြီးကထွက်သွားရတယ်တဲ့လား...ဟင့် သားရေ သားရဲ့"
"စိတ်ကိုထိန်းပါဦးမေမေလေးရယ်"
ဒေါ်အေးသွယ်ကိုသာ မေမိုးစိတ်ထိန်းဖို့ပြောနေရတယ်၊သူမလည်းရင်ကွဲမတက်ခံစားနေရလေသည်။ပင်တိုင်တို့ပြန်လာခဲ့ရင်ဆိုပြီး မျှော်နေတက်တဲ့ဒေါ်အေးသွယ်က မိခင်ပီပီပိုပြီးခံစားနေရသူမို့ သူမတို့ဘေးကနှစ်သိမ့်ပေးရင်း ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ငိုကြွေးမနေတာဘဲရှိ၏။
ဤအချိန်မှာ ဒေါ်အေးသွယ်နဲ့ထပ်တူကျကာ အပြစ်ရှိစိတ်နဲ့ခံစားနေရသူဟာ ဦးမိုးမြင့်ဘဲဖြစ်သည်။အဆုံးထိသူဥပေက္ခာပြုခဲ့မိသလို အဆုံးထိဖခင်တာဝန်ပျက်ကွက်ခဲ့တာတွေကသူ့ရင်ကိုထိုးနှက်နေသည့်အလား နာကျင်နေရသည်။သွေးသားရင်းအချာမဟုတ်ခဲ့ပါ၊သို့သော် ငယ်စဥ်ကထဲကသူ့လက်ပေါ်ကြီးပြင်းလာတဲ့ကလေးကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရခြင်းဟာ သူ့အသွေးအသားကအစတစ်ဆစ်ဆစ်နာကျင်စေနေလေသည်။
🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋
နေ့တွင်းချင်း သူရ ဒေါ်အေးသွယ်တို့မိသားစုနဲ့အတူ သူ့ရွာလေးဆီရထားဖြင့်ေလာခဲ့ရသည်။တစ်ညလုံး ပင်တိုင့်အတွက်ပူလောင်နေရတာနဲ့ အိပ်လို့အိပ်ချင်ရကောင်းမှန်းလည်းသူတို့မသိ၊လမ်းတစ်လျှောက်မျက်ရည်ကိုယ်စီနဲ့လာခဲ့ရာ နောက်နေ့မနက်မှရွာကိုရောက်၏။
သူရရွာကိုမပြန်ဖြစ်တာဘဲ ၃နှစ်ခန့်ရှိလေပြီ။တာဝန်ကျသည့်ရွာမှ သူ့မွေးရပ်မြေလေးကိုပြန်ရသည့်အချိန်ဆိုလျှင် အိမ်အပြန်အလမ်းတွေကတက်ကြွလို့မဆုံး။အခုတော့ လှမ်းမြင်နေရတဲ့အိမ်လေးဆီမှ လူတွေတစ်ယောက်ဝင်တစ်ယောက်ထွက်လုပ်နေကြတာကိုမြင်ယုံနဲ့တင် သူ့စိတ်တွေမတက်ကြွနိုင်ချေ။
ဘေးကလိုက်ပါတဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်မှာလည်းစိတ်ထောင်းလို့ကိုယ်ကြေကာ အတော်လေးငိုထားသဖြင့် မျက်တွင်းလေးတွေပါနက်နေပြီ။ရထားအဆင်း အထက်စုကနေလည်းလမ်းလျှောက်ခဲ့ရသဖြင့် သူရအိမ်ကိုလက်ညိုးထိုးပြလျက်....
"ရှေ့နားဆိုရောက်ပါပြီဒေါ်လေး"
အိမ်ကိုရောက်ရန်သိပ်မလိုတော့ကြောင်းပြောတော့ ဒေါ်အေးသွယ်မျက်လုံးလေးတွေတဘက်ကလေးဖြင့်သုတ်ပြီးသာခေါင်းငြိမ့်ရှာသည်။
သူရ ဒေါ်အေးသွယ်တို့ကိုခေါ်ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာချိန်၌ အိမ်ထဲတွင်အစောနဲ့ကိုကျော့မြိုင်တို့ပါရောက်နေကြသည်။အိမ်ထဲကိုဝင်လာတဲ့သူရကိုမြင်ပြီး ဝမ်းသာအားရဆီးကြိုရမည့်အစား မျက်ရည်စတွေနဲ့ဆီးကြိုလာတဲ့ သူ့မိခင်ဒေါ်တင်မိကတော့ သူရကိုစိတ်မကောင်းစွာပွေ့ဖက်လာလေသည်။
သူမသားဖြစ်သူကိုဖက်ထားလျက်နဲ့....
"သားရယ် ပင်တိုင်လေးကကွယ်..."
"အမေ ပင်တိုင့်မိသားစုလည်းပါလာတယ်"
သူရ သူ့မိခင်ပင်တိုင့်အကြောင်းပြောနေလျှင် ဒေါ်အေးသွယ်တို့စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာကြောင့် ဆက်မပြောခင်မှာဘဲအရင်စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်ရ၏။ထိုအခါမှ ဒေါ်တင်မိ သူ့ကိုဖက်ထားရာမှလွှတ်ပြီး ပင်တိုင့်မိသားစုတွေရှိရာသွားလေသည်။
"ပင်တိုင့်မိသားစုတွေလား"
"ဟုတ်ပါတယ်အမ"
အရီးတင်မိက သူမထက်စာလျှင်အသက်ကြီးပုံပေါ်သဖြင့် ဒေါ်အေးသွယ်လေးစားသမှုဘဲပြောဆိုလိုက်ရသည်။
"ပင်တိုင့်မြေပုံဆီသွားကြဦးမယ်မလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ ....အခု ကျွန်မသားလေးမြေပုံကိုသွားကြည့်ချင်တယ်"
ဒေါ်တင်မိကကျန်းမာရေးအခြေအနေသိပ်မကောင်းပေ။ဒူးလည်းမကောင်းတာကြောင့် ပင်တိုင့်ကိုမြှုပ်ထားသည့်ကုန်းပေါ်သို့လိုက်လံပို့ဖို့အဆင်မပြေ။အိမ်မှာရောက်ရှိနေကြတဲ့ ကိုကျော့မြိုင်တိုကိုဘဲအကူအညီတောင်းဖို့အကြောင်းဖန်လာသည်။
"ကျော့မြိုင်တို့လိုက်ပို့ပါလိမ့်မယ်...အစောနဲ့ကျော့မြိုင်တို့က ပင်တိုင့်နောက်ဆုံးအချိန်ထိဘေးမှာရှိနေကြတဲ့သူတွေလေ"
ဒေါ်အေးသွယ် အစောတို့ကိုကျေးဇူးတင်နေသည့်အကြည့်မျိုးတွေနဲ့ကြည့်လာခဲ့၏။
"အဒေါ့်သားလေးဘေးမှာရှိနေပေးခဲ့တဲ့အတွက် မင်းတို့ကိုအဒေါ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်"
အစောနဲ့ကိုကျော့မြိုင်တို့ မျက်နှာမကောင်းစွာဘဲခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရသည်။ထို့နောက်အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ဒေါ်အေးသွယ်တို့ကိုခေါ်ပြီး ပင်တိုင့်မြေပုံရှိရာကိုသာလာခဲ့ကြလေသည်။သူရလည်း ပင်တိုင့်နောက်ဆုံးခရီးကိုလိုက်လံမပို့ဆောင်နိုင်ပေမဲ့ ပင်တိုင့်မြေပုံကိုကြည့်ရန်အတွက်တော့လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
အနိမ့်ပိုင်းမှ ခပ်မြင့်မြင့်ကုန်းလေးပေါ်ဖြည်းဖြည်းချင်းတက်သွားရတဲ့လမ်းတစ်လျှောက် လေထုကအေးစက်နေသည်။လေထုရဲ့ကျီစယ်မှုဖြင့် မြေစာပင်လေးတွေလည်းဘယ်ညာယိမ်းလို့ပင်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလဲတိတ်ဆိတ်နေပြီး အေးချမ်းမှုကိုခံစားရသည်။ကိုယ်စီပူလောင်နေရလို့သာ ထိုအေးချမ်းမှုကိုသူတို့မခံစားနိုင်ကြတာ။
"ဝုတ်.....ဝုတ်....ဝုတ်"
ကုန်းပေါ်သို့သူတို့ရောက်လာသည့်အချိန်၌ စိုစွတ်နေဆဲမြေပုံဘေးတွင်ခေါင်းလေးမှီအိပ်နေတဲ့တုတ်ပေါ ရုတ်တရက်ထဟောင်တာကြောင့် ဒေါ်အေးသွယ်တို့ရုတ်တရက်ထိတ်သွားရလေသည်။အကြောင်းသိတဲ့ အစောနဲ့ကိုကျော့မြိုင်တို့ကတော့မျက်နှာမကောင်း၊ထပ်မံစိတ်မကောင်းရပြန်သည်။
"ဝုတ်.....ဝုတ်....ဝုတ်"
အဆက်မပြတ်ထိုးဟောင်နေတဲ့တုတ်ပေါက အဟောင်မပျက်ချေ။သူဟောင်နေတာနဲ့ ဒေါ်အေးသွယ်တို့မြေပုံနားကပ်ဖို့တောင်ခက်ခဲတာကြောင့်.....
"မကြောက်ပါနဲ့ဒေါ်လေး...အဲ့ဒါလင်းခေးနဲ့တုတ်ပေါတို့မွေးထားတဲ့ခွေးလေးပါ၊သူ့သခင်မြေပုံဘေးမှာ လူစိမ်းတွေကပ်လာလို့ဟောင်နေတာ"ဟူ၍သာ ကိုကျော့မြိုင်ကအရင်ရှင်းပြလိုက်ရသည်။ပြီးလျှင် စိတ်မကောင်းစွာဘဲ.....
"သူ့သခင်ဘေးကတစ်စက်မှမခွာဘူးဗျာ...ပင်တိုင့်ကိုမြေမြှုပ်ပြီးကထဲ တစ်ချိန်လုံးဘေးမှာဘဲစောင့်နေတာ"
ကိုကျော့မြိုင်မျက်ရည်တွေသုတ်ရင်းပြောနေတာကြောင့် ဒေါ်အေးသွယ်ပိုပြီးစိတ်မကောင်းဖြစ်လာရ၏။
ခေါင်းလေးထောင်ကာရန်လိုနေတဲ့ခွေးလေးကိုမြင်ပြီး မျက်ရည်ကအလိုလိုကျလာပြန်သည်။
"ကိုကျော့မြိုင် တုတ်ပေါကိုထိန်းထားလိုက်ပါဦး...ဒေါ်လေးတို့လည်းအနားကပ်ချင်မှာပေါ့"
"သြော် အင်း"
အစောသတိပေးလိုက်မှ ကိုကျော့မြိုင် တုတ်ပေါနားသွားပြီး ဒေါ်အေးသွယ်တို့လာလို့ရအောင်ထိန်းပေးလေသည်။
စိုစွတ်နေဆဲမြေပုံပေါ်က မှတ်တိုင်လေးပေါ်မှာ
မောင်တပင်တိုင်
အသက်(၁၈)နှစ် တဲ့။
ပင်တိုင့်နာမည်လေးနဲ့အတူ အသက်ကလေးပါရေးထိုးထားတဲ့မှတ်တိုင်လေးကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်အေးသွယ်ငိုသံတောင်မထွက်နိုင်တော့ချေ။ဆို့နစ်နေတဲ့သူမရင်ဘက်ကလေးကိုသာ လက်ကလေးဖြင့်အုပ်ကာ တသိမ့်သိမ့်ငိုကြွေးနေလေသည်။
ဒေါ်အေးသွယ်ဘေးငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေတဲ့မေမိုးမှာလည်း အသံထွက်၍ပင်မငိုရဲ။သူမပိုငိုနေမိလျှင် ဒေါ်အေးသွယ်ပိုစိတ်ထိခိုက်မှာစိုးရိမ်လှပါသည်။
"မေမေဘယ်လိုစိတ်နဲ့နေရမလဲသားရယ်၊မင်းကလဲမေမေ့ကိုထားသွားပြီ...မင်းကိုကိုကလဲမေမေတို့ဆီပြန်မလာဘူးသားရဲ့။မင်းကိုကိုကို မေမေတို့ဘယ်မှာသွားရှာရမလဲလဲမသိဘူးသားရယ်...."
လင်းခေးပျောက်နေသည့်အကြောင်း အနည်းအကျဥ်းသိပြီးတော့ ဦးမိုးမြင့်ကောဒေါ်အေးသွယ်ပါ ပင်တိုင့်ကိစ္စအပြင် လင်းခေးကိစ္စပါ တစ်ပူပေါ်တစ်ပူဆင့်သွားရသည်။ပင်တိုင့်အတွက်မျှော်လင့်ချက်ပျောက်ဆုံးသွားသလို လင်းခေးပြန်အလာကိုမျှော်လင့်နေရမဲ့သူတို့အဖြစ်က မရေရာမသေချာစမ်းတစ်ဝါးဝါးနဲ့သာ။
🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋
လှပခမ်းနားစွာပြင်ဆင်ထားတဲ့ မင်္ဂလာပွဲအတွင်း အဆက်မပြတ်လာနေတဲ့ဧည့်သည်တွေနဲ့ပြည့်နှက်စွာ မင်္ဂလာပွဲကလူစည်ကားနေလေသည်။မင်္ဂလာပွဲအတွင်း တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တွဲချိတ်ပြီး ဧည့်သည်တွေကိုလိုက်လံနှုတ်ဆက်နေကြတဲ့သတိုးသားနဲ့သတို့သမီးရဲ့အပြုံးတွေကလည်းအသက်ဝင်နေခဲ့သည်။
အပျော်ကြီးပျော်နေတဲ့သတိုးသားနဲ့သတိုးသမီးကပျော်နေခဲ့ကြပေမဲ့ ဦးယက္ခကတော့ ဟန်ဆောင်ပြုံးနဲ့ဘဲ လာသမျှဧည့်သည်အပေါင်းကိုနှုတ်ဆက်နေရ၏။လူရိုးကိုအရင်စိတ်အတိုင်း ဒေါသတွေနဲ့ပေါက်ကွဲထွက်ရမည့်အစား ဦးယက္ခအသာတကြည်ဘဲမင်္ဂလာပွဲကျင်းပရန်လက်ခံခွင့်ပြုမိလိုက်သည်။သမီးဖြစ်သူရဲ့မင်္ဂလာပွဲအတွက် သူတစ်ချိန်ကများစွာမျှော်လင့်ထားပေမဲ့ ယခုချိန်မှာတော့ထိုသို့မဟုတ်၊မင်္ဂလာပွဲထက် လင်းခေးအပေါ်သူကျူးလွန်ခဲ့သည့်အပြစ်တစ်ခုဘဲစိတ်ထဲရောက်နေသည်။
လူရိုးနဲ့နှင်းသဒ္ဒါ ဧည့်သည်တွေကိုလိုက်လံနှုတ်ဆက်နေတုန်း နှင်းသဒ္ဒါ ပွဲအတွင်းဝင်လာတဲ့ကိုသိန်းတန်နဲ့ရဲတစ်ချို့ကိုမြင်ပြီး အငေးသားဖြင့်ဘေးကလူရိုးကိုလက်တို့လိုက်ရလေသည်။လူရိုးလည်း သူမလက်တို့ပြောမှမြင်ပုံရ၏။
မင်္ဂလာယူနေတဲ့အချိန် ရဲတွေမထင်မှတ်ဘဲရောက်လာတာကြောင့် ဧည့်သည်တွေလည်းရဲတွေဆီကိုအာရုံရောက်သွားကြသည်။လူရိုးနဲ့နှင်းသဒ္ဒါတို့နဲ့အတူရှိနေတဲ့ ဦးယက္ခဆီကိုရဲတွေလာနေတာကြောင့် သူတို့ဆီဘဲအကြည့်တွေကဦးတည်နေကြလေသည်။
သူတို့ဆီလာနေတဲ့ရဲတွေကိုမြင်ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံဘဲ ထိတ်လန့်သွားရသူတွေမှာ လူရိုးနဲ့ဦးယက္ခဘဲဖြစ်သည်။ဆေးအမှုနဲ့ပတ်သက်မှာကြောက်၍လူရိုးအနည်းငယ်စိုးရိမ်မိသလို၊ဦးယက္ခကတော့ ကိုယ့်လုပ်ကကိုယ့်ကိုပြန်ခြောက်လန့်နေသည့်အလား စိုးရိမ်နေရလေသည်။သို့ပေမဲ့ ဦးယက္ခမူမပျက်ဘဲနေမြဲအတိုင်းဘဲပိရိစွာဆက်နေနေလိုက်၏။
"စိတ်မရှိပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဒီကသတိုးသားနဲ့သတို့သမီးကိုမေးစရာလေးရှိလို့လာခဲ့တာပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ဘာများလဲမသိဘူးရှင့်"
နှင်းသဒ္ဒါဘဲထူးဆန်းနေသည့်အခြေအနေကို သိချင်စိတ်ဖြင့်မေးလိုက်လေသည်။
"ဒီလိုပါ ဒီကညီမလေးတို့နှစ်ယောက်က လင်းခေးမြင့်မိုရ်ရဲ့သူငယ်ချင်းတွေလို့သိလို့ပါ"
"ဟုတ်ပါတယ်ရှင့် လင်းခေးဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"သူပျောက်နေတာနှစ်ပတ်ကျော်နေလို့ပါ...ကျောက်ပန်းတောင်းကိုတက်သွားပြီး ပြန်မလာဘဲသတင်းအစအနလဲမရလို့ ညီမလေးတို့များသိမလားလာစုံစမ်းတာပါ"
"ရှင်!...ကျွန်မတို့နဲ့လည်းအဆက်အသွယ်မရှိဘူးဆရာ၊ကျွန်မတို့နောက်ဆုံးကြားတာက သူနဲ့တပင်တိုင်ထွက်ပြေးတယ်ဆိုတာဘဲ"
"ဟုတ်ပါတယ်...အခုလင်းခေးမြင့်မိုရ်ကပျောက်နေပါတယ်...တပင်တိုင်ကတော့လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကဆုံးပါးသွားပါပြီ"
"ရှင်"
"ဗျာ"
လူရိုးငြိမ်ချက်သားကောင်းနေပြီးမှ ပင်တိုင်ဆုံးပြီဆိုတဲ့သတင်းကြောင့် နှင်းသဒ္ဒါနဲ့အတူအံသြသွားကာ သံပြိုင်ဘဲအော်မိသွား၏။ကိုသိန်းတန်ကိုကြည့်တော့လည်းစိတ်မကောင်းစွာဘဲခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည်။
ပင်တိုင့်သတင်းကြောင့် ပျော်နေတဲ့အပျော်တွေတောင်ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိပေ။လှပစွာပြင်ဆင်ထားတဲ့သတိုးသမီးလေးက မျက်ရည်လေးတွေဝဲတက်လာသလို သတိုးသားကလည်းမျက်နှာညိုးသွား၏။
"ဒါနဲ့ဦးယက္ခကော လင်းခေးမြင့်မိုရ်သတင်းလေးဘာလေးများကြားမိသေးလားဗျ...ဦးယက္ခကလူအဆက်အသွယ်များတော့"
ရုတ်တရက် သူ့ဘက်မြှားဦးလှည့်လာတဲ့ရဲအရာရှိစကားကြောင့် ဦးယက္ခကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်မလုံဘဲ ထိတ်သွားရသည်မှာအသေအချာ။သို့သော်တည်ငြိမ်စွာဘဲ ဦးယက္ခပြန်ဖြေလိုက်သည်က....
"မကြားမိပါဘူးဆရာ"ဟုသာ။
ထိုစကားအတွက်လည်းသူနောင်တမရှိ။ဤအခြေအနေမှာ အမှန်တရားကသူကလွဲ၍ ကျန်တဲ့သူတွေမသိလဲဖြစ်သည့်အခြေအနေမျိုး။
"ကောင်းပါပြီဗျာ သူ့အကြောင်းသတင်းကြားရင် ကျွန်တော်တို့ကိုဆက်သွယ်ကြပါ"
"စိတ်ချပါဆရာ"
ရဲအရာရှိလည်းမှာစရာရှိတာမှာခဲ့ပြီး ကိုသိန်းတန်နဲ့အတူပြန်ထွက်သွားလေသည်။ကျန်နေခဲ့တဲ့သူတို့မှာလည်း မင်္ဂလာပွဲဆက်ကျင်းပဖို့တောင်အားမရှိတော့ချေ။လင်းခေးအတွက်စိတ်ပူပြီး ပင်တိုင့်အတွက်လည်းစိတ်မကောင်းရဘဲ စိတ်မပါလက်မပါသည့်ပုံတွေနဲ့သာကျန်နေခဲ့သည်။
🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋
ပင်တိုင့်အတွက် နောက်ဆုံးပင်တိုင်ခေါင်းချရာရွာတွင်လည်းတရားနာခဲ့သလို ရွာကိုပြန်လာသည့်အချိန်တွင်လည်းဒေါ်အေးသွယ်တို့ဆွမ်းသွတ်တရားနာဖို့ပြုလုပ်ကြလေသည်။
"လွန်လေပြီးသော၇ရက်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ဒကာလေးတပင်တိုင်.........."
ရေစက်ချတရားနာသည့်အချိန်တွင် ရေစက်ခွက်ကိုကိုင်ထားသည့်ဒေါ်အေးသွယ့်လက်တွေတုန်ယင်လို့နေသည်။ပင်တိုင့်အတွက် အမျှပေးဝေရန်အတွက် သူမနှုတ်တွေလေးလံလှစွာ.....
"တပင်တိုင်ရေ အမျှ..အမျှ...အမျှ၊ယူတော်မူကြပါဂုဏ်တော် သာဓု...သာဓု...သာဓု"
တရားနာလာကြတဲ့သူတွေနဲ့ရောယှက်ပြီး သူမရေစက်ခွက်ကိုတုန်တုန်ယင်ယင်ဘဲချနေရသည်။
"တပင်တိုင်ရေ အမျှ...အမျှ...အမျှ၊ယူတော်မူကြပါဂုဏ်တော် သာဓု...သာဓု...သာဓု"
"တပင်တိုင်ရေ အမျှ...အမျှ...အမျှ၊ယူတော်မူကြပါဂုဏ်တော် သာဓု...သာဓု...သာဓု"
နောက်ဆုံးအချိန်ထိ လင်းခေးပြန်အလာကိုစောင့်မျှော်ကြိုနေခဲ့တဲ့ပင်တိုင်ဟာ ထာဝရအိပ်စက်ခြင်းနဲ့အတူအိပ်စက်သွားခဲ့ပေမဲ့ ကျန်ရစ်သူတွေကတော့ လင်းခေးပြန်အလာကိုမျှော်လင့်နေခဲ့သေးသည်။သူတို့လည်း ပင်တိုင့်လိုဘဲပါဘဲ။နောက်ဆုံးပင်တိုင်ထွက်သက်အထိရောက်မလာမည့်လူကိုမျှော်လင့်နေခဲ့သလို သူတိုလည်းနှစ်တွေကြာတဲ့အထိတော့ရောက်မလာမည့်လူကိုမျှော်နေခဲ့ကြသေးသည်။
The End
🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋🎋
(Zawgyi)
ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပင္းေနတဲ့ေန႕လည္ပိုင္းတြင္ ဦးထုပ္မပါထီးမပါဘဲ အလ်င္လိုေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြျဖင့္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူရ။လက္ထဲတြင္လည္းစာေလးတစ္ေစာင္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဦးမိုးျမင္နဲ႕ေဒၚေအးသြယ္တို႔အိမ္ကိုလာေနေလသည္။
အေဝးကျမင္ေနရတဲ့အိမ္ဆီသြားေနရေပမဲ့ သူရရင္ေတြပူျပင္းေနသည္။
ယခုခ်ိန္မွာေကာင္းကင္ယံကေနမင္းႀကီးရဲ႕အပူထက္ သူ႕ရင္ထဲကအပူကပိုၿပီးပူျပင္းေနသလိုပင္ခံစားေနရ၏။
"ေဒၚေလး...ေဒၚေလးေအးသြယ္"
သူမနာမည္ကိုေရ႐ြတ္ကာ အိမ္အျပင္ကအသံကုန္ဟစ္၍ေအာ္ေနတဲ့အသံၾကားၿပီး ေဒၚေအးသြယ္အိမ္အျပင္ကိုအျမန္ထြက္လာလိုက္ရသည္။အိမ္အျပင္တြင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖင့္အေလာတႀကီးေအာ္ေခၚေနသူက သူရျဖစ္ေနတာေၾကာင့္သူမေတာင္အံၾသေနရ၏။
တစ္အိမ္သားလုံးၾကားရတဲ့အထိေအာ္ေခၚေနတဲ့သူရအသံေၾကာင့္ ေဒၚေအးသြယ္တင္မဟုတ္၊ဦးမိုးျမင့္နဲ႕ ေမမိုးတို႔လင္မယားပါအိမ္အျပင္ကိုေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ေနပူႀကီးမွာရပ္ေနတဲ့သူရကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအးသြယ္စိတ္မေအးရေပ။တစ္ခုခုျဖစ္မွာဆိုးတာေၾကာင့္လည္း.....
"အိမ္ထဲလာခဲ့ေလဆရာေလးရဲ႕ ေနပူႀကီးရပ္ေနလို႔အပူရွပ္ေနဦးမယ္"
သူရကိုစိတ္ပူစြာဘဲ ေဒၚေအးသြယ္အိမ္ထဲကိုေခၚလိုက္ေလသည္။
သူရ သူမရွိရာေတာ့ေလွ်ာက္လာပါသည္။သို႔ေသာ္အိမ္ထဲကိုေတာ့မဝင္၊သူ႕ကိုစိတ္ပူေပးေနရွာတဲ့ေဒၚေအးသြယ္အတြက္ သူရစိတ္မေကာင္းလြန္း၍အသိေပးရမည့္အေၾကာင္းကိုေျပာမထြက္ဘဲ ဝမ္းနည္းစြာဘဲၾကည့္ေနမိေတာ့၏။
"ဘာျဖစ္လာလို႔လဲဆရာေလးရဲ႕ တစ္ခုခုမ်ားအဆင္မေျပျဖစ္လာလို႔လား...ေဒၚေလးတို႔ဘာကူညီရမလဲေျပာေလ"
ဂ႐ုဏာသက္စြာေျပာေနတဲ့ေဒၚေအးသြယ္ကို သူရလာရင္းအေၾကာင္းေျပာဖို႔ခဲယဥ္းလွစြာ။သူမစကားေတြကိုေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႕ဘဲျငင္းဆန္ၿပီးတုန့္ျပန္ေနမိေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္ အသံေတြတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္....
"ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးေဒၚေလးရယ္"
"ေဟ....ဘာျဖစ္တာလဲသူရရယ္ မထိတ္တာမလန့္သာနဲ႕"
သူရဝမ္းနည္းတစ္ပန္းေျပာေနတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ေဒၚေအးသြယ္တို႔ပါစိတ္ပူစျပဳလာ၏။အေၾကာင္းအရင္းကိုေသခ်ာမသိေသးေသာ္လည္း ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုေျပာေနတဲ့သူရကိုျမင္ယုံနဲ႕တင္ သူမတို႔ပါစိတ္မေကာင္းျဖစ္လာရေလသည္။
"ပင္တိုင္ဆုံးၿပီေဒၚေလး...ကြၽန္ေတာ့္တပည့္ဆုံးၿပီတဲ့ဗ်ာ"
သတင္းစကားေတာင္မၾကားရဘဲ လေတြၾကာတဲ့အထိပုန္းေရွာင္ေနတဲ့သားျဖစ္သူရဲ႕ ပထမဆုံးျပန္ၾကားရတဲ့သတင္းဟာ သူမရင္ကိုအစိမ္းလိုက္ခြဲခံလိုက္ရသည့္အလားပင္။ေဒၚေအးသြယ္ရင္ဘက္တစ္ခုလုံးေအာင့္သက္နာက်င္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားကအထိန္းအကြပ္မဲ့စြာစီးက်လာေလသည္။သားျဖစ္သူရဲ႕သတင္းကို သူမယုံၾကည္ဖို႔ခက္ခဲစြာဘဲ....
"မဟုတ္နိုင္ပါဘူးဆရာေလးရယ္ ကြၽန္မသားေတြကကြၽန္မတို႔ကိုပုန္းေနတာ၊ပင္တိုင္ကဆုံးၿပီတဲ့လား မျဖစ္နိုင္တာ...မျဖစ္နိုင္ပါဘူး"
"ေဒၚေလးတို႔ကို ပင္တိုင္တို႔ဘယ္မွာရွိလဲဆိုတာမေျပာခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္အမွားေတြပါဗ်ာ၊ဒီမနက္ဘဲကြၽန္ေတာ့္႐ြာကစာေရာက္လာတယ္...ပင္တိုင္အျပင္းဖ်ားလို႔ဆုံးၿပီတဲ့"
"အျပင္းဖ်ားတယ္...အျပင္းဖ်ားတယ္တဲ့လား"
ေဒၚေအးသြယ္ သူရစကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္းနဲ႕ သူမတစ္ကိုယ္လုံးရွိသမွ်အားအင္ေတြဆုပ္ယူခံလိုက္ရသည့္အလား ငိုေႂကြးရင္းျဖင့္ေျခေထာက္ေတြယိုင္က်သြားေလသည္။
ေမမိုးနဲ႕ကိုသိန္းတန္တို႔ အေနာက္မွအခ်ိန္မီထိန္းလိုက္လို႔ ေျမႀကီးေပၚပစ္က်မသြားေပမဲ့ ေဒၚေအးသြယ္ေျမႀကီးေပၚမွာငုတ္တုတ္ထိုင္ႀကီးနဲ႕ဘဲအ႐ူးတစ္ပိုင္းငိုေႂကြးလ်က္ပင္။မေအကိုေၾကာက္ရသည့္ "ေမေမ ေမေမ"နဲ႕ေခၚေနတဲ့ပင္တိုင့္ မ်က္ႏွာေလးေတြ၊အရိုက္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ထြက္ေျပးတက္တဲ့ပင္တိုင့္ပုံစံေလးေတြ၊က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာသည့္အခ်ိန္ေတြမွာ သူမရင္ခြင္ထဲကမထြက္ဘဲေမွးေနတက္တဲ့ပင္တိုင့္ပုံရိပ္ေလးေတြကိုျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း သူမရင္ေတြလဲကြဲရပါသည္။ႏႈတ္ကလဲ အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနသည့္လူတစ္ေယာက္ပမာ....
"ကြၽန္မသားေလးက ဆယ္တန္းကိုဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ေတာင္ေအာင္တာဆရာေလးရဲ႕ သူ႕ကိုကိုလိုဘဲဘြဲ႕ရပညာတက္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ေနရဦးမွာေလ၊ၿပီးေတာ့ေလ သူကမိသားစုစုံစုံလင္လင္နဲ႕အရမ္းေနခ်င္တဲ့ကေလးေလးဆရာေလးရဲ႕ မိသားစုကိုအရမ္းတြယ္တာတဲ့ကြၽန္မသားေလ...ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာေတာင္မိသားစုနဲ႕မေတြ႕ရဘဲ ေလာကႀကီးကထြက္သြားရတယ္တဲ့လား...ဟင့္ သားေရ သားရဲ႕"
"စိတ္ကိုထိန္းပါဦးေမေမေလးရယ္"
ေဒၚေအးသြယ္ကိုသာ ေမမိုးစိတ္ထိန္းဖို႔ေျပာေနရတယ္၊သူမလည္းရင္ကြဲမတက္ခံစားေနရေလသည္။ပင္တိုင္တို႔ျပန္လာခဲ့ရင္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္ေနတက္တဲ့ေဒၚေအးသြယ္က မိခင္ပီပီပိုၿပီးခံစားေနရသူမို႔ သူမတို႔ေဘးကႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ေပၚေပၚထင္ထင္ငိုေႂကြးမေနတာဘဲရွိ၏။
ဤအခ်ိန္မွာ ေဒၚေအးသြယ္နဲ႕ထပ္တူက်ကာ အျပစ္ရွိစိတ္နဲ႕ခံစားေနရသူဟာ ဦးမိုးျမင့္ဘဲျဖစ္သည္။အဆုံးထိသူဥေပကၡာျပဳခဲ့မိသလို အဆုံးထိဖခင္တာဝန္ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြကသူ႕ရင္ကိုထိုးႏွက္ေနသည့္အလား နာက်င္ေနရသည္။ေသြးသားရင္းအခ်ာမဟုတ္ခဲ့ပါ၊သို႔ေသာ္ ငယ္စဥ္ကထဲကသူ႕လက္ေပၚႀကီးျပင္းလာတဲ့ကေလးကိုဆုံးရႈံးလိုက္ရျခင္းဟာ သူ႕အေသြးအသားကအစတစ္ဆစ္ဆစ္နာက်င္ေစေနေလသည္။
ေန႕တြင္းခ်င္း သူရ ေဒၚေအးသြယ္တို႔မိသားစုနဲ႕အတူ သူ႕႐ြာေလးဆီရထားျဖင့္ေလာခဲ့ရသည်။တစ်ညလုံး ပင္တိုင့္အတြက္ပူေလာင္ေနရတာနဲ႕ အိပ္လို႔အိပ္ခ်င္ရေကာင္းမွန္းလည္းသူတို႔မသိ၊လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မ်က္ရည္ကိုယ္စီနဲ႕လာခဲ့ရာ ေနာက္ေန႕မနက္မွ႐ြာကိုေရာက္၏။
သူရ႐ြာကိုမျပန္ျဖစ္တာဘဲ ၃ႏွစ္ခန့္ရွိေလၿပီ။တာဝန္က်သည့္႐ြာမွ သူ႕ေမြးရပ္ေျမေလးကိုျပန္ရသည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အိမ္အျပန္အလမ္းေတြကတက္ႂကြလို႔မဆုံး။အခုေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့အိမ္ေလးဆီမွ လူေတြတစ္ေယာက္ဝင္တစ္ေယာက္ထြက္လုပ္ေနၾကတာကိုျမင္ယုံနဲ႕တင္ သူ႕စိတ္ေတြမတက္ႂကြနိုင္ေခ်။
ေဘးကလိုက္ပါတဲ့ ေဒၚေအးသြယ္မွာလည္းစိတ္ေထာင္းလို႔ကိုယ္ေၾကကာ အေတာ္ေလးငိုထားသျဖင့္ မ်က္တြင္းေလးေတြပါနက္ေနၿပီ။ရထားအဆင္း အထက္စုကေနလည္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသျဖင့္ သူရအိမ္ကိုလက္ညိုးထိုးျပလ်က္....
"ေရွ႕နားဆိုေရာက္ပါၿပီေဒၚေလး"
အိမ္ကိုေရာက္ရန္သိပ္မလိုေတာ့ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဒၚေအးသြယ္မ်က္လုံးေလးေတြတဘက္ကေလးျဖင့္သုတ္ၿပီးသာေခါင္းၿငိမ့္ရွာသည္။
သူရ ေဒၚေအးသြယ္တို႔ကိုေခၚၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာခ်ိန္၌ အိမ္ထဲတြင္အေစာနဲ႕ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔ပါေရာက္ေနၾကသည္။အိမ္ထဲကိုဝင္လာတဲ့သူရကိုျမင္ၿပီး ဝမ္းသာအားရဆီးႀကိဳရမည့္အစား မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ဆီးႀကိဳလာတဲ့ သူ႕မိခင္ေဒၚတင္မိကေတာ့ သူရကိုစိတ္မေကာင္းစြာေပြ႕ဖက္လာေလသည္။
သူမသားျဖစ္သူကိုဖက္ထားလ်က္နဲ႕....
"သားရယ္ ပင္တိုင္ေလးကကြယ္..."
"အေမ ပင္တိုင့္မိသားစုလည္းပါလာတယ္"
သူရ သူ႕မိခင္ပင္တိုင့္အေၾကာင္းေျပာေနလွ်င္ ေဒၚေအးသြယ္တို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေၾကာင့္ ဆက္မေျပာခင္မွာဘဲအရင္စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ရ၏။ထိုအခါမွ ေဒၚတင္မိ သူ႕ကိုဖက္ထားရာမွလႊတ္ၿပီး ပင္တိုင့္မိသားစုေတြရွိရာသြားေလသည္။
"ပင္တိုင့္မိသားစုေတြလား"
"ဟုတ္ပါတယ္အမ"
အရီးတင္မိက သူမထက္စာလွ်င္အသက္ႀကီးပုံေပၚသျဖင့္ ေဒၚေအးသြယ္ေလးစားသမႈဘဲေျပာဆိုလိုက္ရသည္။
"ပင္တိုင့္ေျမပုံဆီသြားၾကဦးမယ္မလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္မ ....အခု ကြၽန္မသားေလးေျမပုံကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
ေဒၚတင္မိကက်န္းမာေရးအေျခအေနသိပ္မေကာင္းေပ။ဒူးလည္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ပင္တိုင့္ကိုျမႇုပ္ထားသည့္ကုန္းေပၚသို႔လိုက္လံပို႔ဖို႔အဆင္မေျပ။အိမ္မွာေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္တိုကိုဘဲအကူအညီေတာင္းဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာသည္။
"ေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔လိုက္ပို႔ပါလိမ့္မယ္...အေစာနဲ႕ေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔က ပင္တိုင့္ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိေဘးမွာရွိေနၾကတဲ့သူေတြေလ"
ေဒၚေအးသြယ္ အေစာတို႔ကိုေက်းဇူးတင္ေနသည့္အၾကည့္မ်ိဳးေတြနဲ႕ၾကည့္လာခဲ့၏။
"အေဒၚ့သားေလးေဘးမွာရွိေနေပးခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းတို႔ကိုအေဒၚေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္"
အေစာနဲ႕ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာဘဲေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရသည္။ထို႔ေနာက္အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေဒၚေအးသြယ္တို႔ကိုေခၚၿပီး ပင္တိုင့္ေျမပုံရွိရာကိုသာလာခဲ့ၾကေလသည္။သူရလည္း ပင္တိုင့္ေနာက္ဆုံးခရီးကိုလိုက္လံမပို႔ေဆာင္နိုင္ေပမဲ့ ပင္တိုင့္ေျမပုံကိုၾကည့္ရန္အတြက္ေတာ့လိုက္ပါလာခဲ့သည္။
အနိမ့္ပိုင္းမွ ခပ္ျမင့္ျမင့္ကုန္းေလးေပၚျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္သြားရတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလထုကေအးစက္ေနသည္။ေလထုရဲ႕က်ီစယ္မႈျဖင့္ ေျမစာပင္ေလးေတြလည္းဘယ္ညာယိမ္းလို႔ပင္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးလဲတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေအးခ်မ္းမႈကိုခံစားရသည္။ကိုယ္စီပူေလာင္ေနရလို႔သာ ထိုေအးခ်မ္းမႈကိုသူတို႔မခံစားနိုင္ၾကတာ။
"ဝုတ္.....ဝုတ္....ဝုတ္"
ကုန္းေပၚသို႔သူတို႔ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္၌ စိုစြတ္ေနဆဲေျမပုံေဘးတြင္ေခါင္းေလးမွီအိပ္ေနတဲ့တုတ္ေပါ ႐ုတ္တရက္ထေဟာင္တာေၾကာင့္ ေဒၚေအးသြယ္တို႔႐ုတ္တရက္ထိတ္သြားရေလသည္။အေၾကာင္းသိတဲ့ အေစာနဲ႕ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔ကေတာ့မ်က္ႏွာမေကာင္း၊ထပ္မံစိတ္မေကာင္းရျပန္သည္။
"ဝုတ္.....ဝုတ္....ဝုတ္"
အဆက္မျပတ္ထိုးေဟာင္ေနတဲ့တုတ္ေပါက အေဟာင္မပ်က္ေခ်။သူေဟာင္ေနတာနဲ႕ ေဒၚေအးသြယ္တို႔ေျမပုံနားကပ္ဖို႔ေတာင္ခက္ခဲတာေၾကာင့္.....
"မေၾကာက္ပါနဲ႕ေဒၚေလး...အဲ့ဒါလင္းေခးနဲ႕တုတ္ေပါတို႔ေမြးထားတဲ့ေခြးေလးပါ၊သူ႕သခင္ေျမပုံေဘးမွာ လူစိမ္းေတြကပ္လာလို႔ေဟာင္ေနတာ"ဟူ၍သာ ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္ကအရင္ရွင္းျပလိုက္ရသည္။ၿပီးလွ်င္ စိတ္မေကာင္းစြာဘဲ.....
"သူ႕သခင္ေဘးကတစ္စက္မွမခြာဘူးဗ်ာ...ပင္တိုင့္ကိုေျမျမႇုပ္ၿပီးကထဲ တစ္ခ်ိန္လုံးေဘးမွာဘဲေစာင့္ေနတာ"
ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္းေျပာေနတာေၾကာင့္ ေဒၚေအးသြယ္ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္လာရ၏။
ေခါင္းေလးေထာင္ကာရန္လိုေနတဲ့ေခြးေလးကိုျမင္ၿပီး မ်က္ရည္ကအလိုလိုက်လာျပန္သည္။
"ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္ တုတ္ေပါကိုထိန္းထားလိုက္ပါဦး...ေဒၚေလးတို႔လည္းအနားကပ္ခ်င္မွာေပါ့"
"ေၾသာ္ အင္း"
အေစာသတိေပးလိုက္မွ ကိုေက်ာ့ၿမိဳင္ တုတ္ေပါနားသြားၿပီး ေဒၚေအးသြယ္တို႔လာလို႔ရေအာင္ထိန္းေပးေလသည္။
စိုစြတ္ေနဆဲေျမပုံေပၚက မွတ္တိုင္ေလးေပၚမွာ
ေမာင္တပင္တိုင္
အသက္(၁၈)ႏွစ္ တဲ့။
ပင္တိုင့္နာမည္ေလးနဲ႕အတူ အသက္ကေလးပါေရးထိုးထားတဲ့မွတ္တိုင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚေအးသြယ္ငိုသံေတာင္မထြက္နိုင္ေတာ့ေခ်။ဆို႔နစ္ေနတဲ့သူမရင္ဘက္ကေလးကိုသာ လက္ကေလးျဖင့္အုပ္ကာ တသိမ့္သိမ့္ငိုေႂကြးေနေလသည္။
ေဒၚေအးသြယ္ေဘးငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ေမမိုးမွာလည္း အသံထြက္၍ပင္မငိုရဲ။သူမပိုငိုေနမိလွ်င္ ေဒၚေအးသြယ္ပိုစိတ္ထိခိုက္မွာစိုးရိမ္လွပါသည္။
"ေမေမဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ေနရမလဲသားရယ္၊မင္းကလဲေမေမ့ကိုထားသြားၿပီ...မင္းကိုကိုကလဲေမေမတို႔ဆီျပန္မလာဘူးသားရဲ႕။မင္းကိုကိုကို ေမေမတို႔ဘယ္မွာသြားရွာရမလဲလဲမသိဘူးသားရယ္...."
လင္းေခးေပ်ာက္ေနသည့္အေၾကာင္း အနည္းအက်ဥ္းသိၿပီးေတာ့ ဦးမိုးျမင့္ေကာေဒၚေအးသြယ္ပါ ပင္တိုင့္ကိစၥအျပင္ လင္းေခးကိစၥပါ တစ္ပူေပၚတစ္ပူဆင့္သြားရသည္။ပင္တိုင့္အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလို လင္းေခးျပန္အလာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနရမဲ့သူတို႔အျဖစ္က မေရရာမေသခ်ာစမ္းတစ္ဝါးဝါးနဲ႕သာ။
လွပခမ္းနားစြာျပင္ဆင္ထားတဲ့ မဂၤလာပြဲအတြင္း အဆက္မျပတ္လာေနတဲ့ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္စြာ မဂၤလာပြဲကလူစည္ကားေနေလသည္။မဂၤလာပြဲအတြင္း တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တြဲခ်ိတ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြကိုလိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့သတိုးသားနဲ႕သတို႔သမီးရဲ႕အၿပဳံးေတြကလည္းအသက္ဝင္ေနခဲ့သည္။
အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနတဲ့သတိုးသားနဲ႕သတိုးသမီးကေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကေပမဲ့ ဦးယကၡကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးနဲ႕ဘဲ လာသမွ်ဧည့္သည္အေပါင္းကိုႏႈတ္ဆက္ေနရ၏။လူရိုးကိုအရင္စိတ္အတိုင္း ေဒါသေတြနဲ႕ေပါက္ကြဲထြက္ရမည့္အစား ဦးယကၡအသာတၾကည္ဘဲမဂၤလာပြဲက်င္းပရန္လက္ခံခြင့္ျပဳမိလိုက္သည္။သမီးျဖစ္သူရဲ႕မဂၤလာပြဲအတြက္ သူတစ္ခ်ိန္ကမ်ားစြာေမွ်ာ္လင့္ထားေပမဲ့ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ထိုသို႔မဟုတ္၊မဂၤလာပြဲထက္ လင္းေခးအေပၚသူက်ဴးလြန္ခဲ့သည့္အျပစ္တစ္ခုဘဲစိတ္ထဲေရာက္ေနသည္။
လူရိုးနဲ့နှင်းသဒ္ဒါ ဧည့္သည္ေတြကိုလိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း နှင်းသဒ္ဒါ ပြဲအတြင္းဝင္လာတဲ့ကိုသိန္းတန္နဲ႕ရဲတစ္ခ်ိဳ႕ကိုျမင္ၿပီး အေငးသားျဖင့္ေဘးကလူရိုးကိုလက္တို႔လိုက္ရေလသည္။လူရိုးလည္း သူမလက္တို႔ေျပာမွျမင္ပုံရ၏။
မဂၤလာယူေနတဲ့အခ်ိန္ ရဲေတြမထင္မွတ္ဘဲေရာက္လာတာေၾကာင့္ ဧည့်သည်တွေလည်းရဲတွေဆီကိုအာရုံရောက်သွားကြသည်။လူရိုးနဲ့နှင်းသဒ္ဒါတို့နဲ့အတူရှိနေတဲ့ ဦးယကၡဆီကိုရဲေတြလာေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ဆီဘဲအၾကည့္ေတြကဦးတည္ေနၾကေလသည္။
သူတို႔ဆီလာေနတဲ့ရဲေတြကိုျမင္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလုံဘဲ ထိတ္လန့္သြားရသူေတြမွာ လူရိုးနဲ႕ဦးယကၡဘဲျဖစ္သည္။ေဆးအမႈနဲ႕ပတ္သက္မွာေၾကာက္၍လူရိုးအနည္းငယ္စိုးရိမ္မိသလို၊ဦးယကၡကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ကကိုယ့္ကိုျပန္ေျခာက္လန့္ေနသည့္အလား စိုးရိမ္ေနရေလသည္။သို႔ေပမဲ့ ဦးယကၡမူမပ်က္ဘဲေနၿမဲအတိုင္းဘဲပိရိစြာဆက္ေနေနလိုက္၏။
"စိတ္မရွိပါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီကသတိုးသားနဲ႕သတို႔သမီးကိုေမးစရာေလးရွိလို႔လာခဲ့တာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ဘာမ်ားလဲမသိဘူးရွင့္"
နှင်းသဒ္ဒါဘဲထူးဆန်းနေသည့်အခြေအနေကို သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။
"ဒီလိုပါ ဒီကညီမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္က လင္းေခးျမင့္မိုရ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔သိလို႔ပါ"
"ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္ လင္းေခးဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"
"သူေပ်ာက္ေနတာႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေနလို႔ပါ...ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကိုတက္သြားၿပီး ျပန္မလာဘဲသတင္းအစအနလဲမရလို႔ ညီမေလးတို႔မ်ားသိမလားလာစုံစမ္းတာပါ"
"ရွင္!...ကြၽန္မတို႔နဲ႕လည္းအဆက္အသြယ္မရွိဘူးဆရာ၊ကြၽန္မတို႔ေနာက္ဆုံးၾကားတာက သူနဲ႕တပင္တိုင္ထြက္ေျပးတယ္ဆိုတာဘဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္...အခုလင္းေခးျမင့္မိုရ္ကေပ်ာက္ေနပါတယ္...တပင္တိုင္ကေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကဆုံးပါးသြားပါၿပီ"
"ရွင္"
"ဗ်ာ"
လူရိုးၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၿပီးမွ ပင္တိုင္ဆုံးၿပီဆိုတဲ့သတင္းေၾကာင့္ နှင်းသဒ္ဒါနဲ့အတူအံသြသွားကာ သံၿပိဳင္ဘဲေအာ္မိသြား၏။ကိုသိန္းတန္ကိုၾကည့္ေတာ့လည္းစိတ္မေကာင္းစြာဘဲေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္။
ပင္တိုင့္သတင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတဲ့အေပ်ာ္ေတြေတာင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိေပ။လွပစြာျပင္ဆင္ထားတဲ့သတိုးသမီးေလးက မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲတက္လာသလို သတိုးသားကလည္းမ်က္ႏွာညိုးသြား၏။
"ဒါနဲ႕ဦးယကၡေကာ လင္းေခးျမင့္မိုရ္သတင္းေလးဘာေလးမ်ားၾကားမိေသးလားဗ်...ဦးယကၡကလူအဆက္အသြယ္မ်ားေတာ့"
႐ုတ္တရက္ သူ႕ဘက္ျမႇားဦးလွည့္လာတဲ့ရဲအရာရွိစကားေၾကာင့္ ဦးယကၡကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလုံဘဲ ထိတ္သြားရသည္မွာအေသအခ်ာ။သို႔ေသာ္တည္ၿငိမ္စြာဘဲ ဦးယကၡျပန္ေျဖလိုက္သည္က....
"မၾကားမိပါဘူးဆရာ"ဟုသာ။
ထိုစကားအတြက္လည္းသူေနာင္တမရွိ။ဤအေျခအေနမွာ အမွန္တရားကသူကလြဲ၍ က်န္တဲ့သူေတြမသိလဲျဖစ္သည့္အေျခအေနမ်ိဳး။
"ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ သူ႕အေၾကာင္းသတင္းၾကားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုဆက္သြယ္ၾကပါ"
"စိတ္ခ်ပါဆရာ"
ရဲအရာရွိလည္းမွာစရာရွိတာမွာခဲ့ၿပီး ကိုသိန္းတန္နဲ႕အတူျပန္ထြက္သြားေလသည္။က်န္ေနခဲ့တဲ့သူတို႔မွာလည္း မဂၤလာပြဲဆက္က်င္းပဖို႔ေတာင္အားမရွိေတာ့ေခ်။လင္းေခးအတြက္စိတ္ပူၿပီး ပင္တိုင့္အတြက္လည္းစိတ္မေကာင္းရဘဲ စိတ္မပါလက္မပါသည့္ပုံေတြနဲ႕သာက်န္ေနခဲ့သည္။
ပင္တိုင့္အတြက္ ေနာက္ဆုံးပင္တိုင္ေခါင္းခ်ရာ႐ြာတြင္လည္းတရားနာခဲ့သလို ႐ြာကိုျပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္လည္းေဒၚေအးသြယ္တို႔ဆြမ္းသြတ္တရားနာဖို႔ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
"လြန္ေလၿပီးေသာ၇ရက္ခန့္က ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ဒကာေလးတပင္တိုင္.........."
ေရစက္ခ်တရားနာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေရစက္ခြက္ကိုကိုင္ထားသည့္ေဒၚေအးသြယ့္လက္ေတြတုန္ယင္လို႔ေနသည္။ပင္တိုင့္အတြက္ အမွ်ေပးေဝရန္အတြက္ သူမႏႈတ္ေတြေလးလံလွစြာ.....
"တပင္တိုင္ေရ အမွ်..အမွ်...အမွ်၊ယူေတာ္မူၾကပါဂုဏ္ေတာ္ သာဓု...သာဓု...သာဓု"
တရားနာလာၾကတဲ့သူေတြနဲ႕ေရာယွက္ၿပီး သူမေရစက္ခြက္ကိုတုန္တုန္ယင္ယင္ဘဲခ်ေနရသည္။
"တပင္တိုင္ေရ အမွ်...အမွ်...အမွ်၊ယူေတာ္မူၾကပါဂုဏ္ေတာ္ သာဓု...သာဓု...သာဓု"
"တပင္တိုင္ေရ အမွ်...အမွ်...အမွ်၊ယူေတာ္မူၾကပါဂုဏ္ေတာ္ သာဓု...သာဓု...သာဓု"
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ လင္းေခးျပန္အလာကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ႀကိဳေနခဲ့တဲ့ပင္တိုင္ဟာ ထာဝရအိပ္စက္ျခင္းနဲ႕အတူအိပ္စက္သြားခဲ့ေပမဲ့ က်န္ရစ္သူေတြကေတာ့ လင္းေခးျပန္အလာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသးသည္။သူတို႔လည္း ပင္တိုင့္လိုဘဲပါဘဲ။ေနာက္ဆုံးပင္တိုင္ထြက္သက္အထိေရာက္မလာမည့္လူကိုေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သလို သူတိုလည္းႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိေတာ့ေရာက္မလာမည့္လူကိုေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကေသးသည္။
The End