នាពេលរាត្រីនៅទីក្រុងសេអ៊ូលតែងតែមានមនុស្សម្នាដើរកំសាន្តបន្ទាប់ពីសម្រាកការងារទាំងឡាយ ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះស្រាប់តែមានក្មេងប្រុសម្នាក់កំពុងតែធ្វើការយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំទៅវិញ ។ មើលទៅគេដូចជានៅក្មេងខ្ចីណាស់តែគេកំពុងតែលើកកេះដែលមានផ្លែឈើពេញៗ ដាក់លើរទេះមួយបន្ទាប់ពីលើកពេញហើយទើបអូសឆ្លងកាត់ថ្នល់ទៅម្ខាងទៀតប៉ុន្តែចៃដន្យអីគេមិនបានមើលមុខមើលក្រោយទើប:
ងឺតត~ សំឡេងជាន់ហ្វ្រាំងឡានបន្លឺឡើងយ៉ាងខ្លាំង មនុស្សម្នាដែលនៅក្បែរនោះងាកមកមើលលាន់ ឡានមុននេះសឹងតែបុកក្មេងដែលរុញរទេះនោះទៅហើយ តែក៏មិនមែនជាកំហុសខាងឡានទាំងស្រុងដែរ ។
« ឯងឆ្លងផ្លូវយ៉ាងម៉េចនឹង? » បុរសម្នាក់ចុះមក ។
« ឱ្យ...ឱ្យខ្ញុំសុំទោស សុំទោសខ្ញុំគ្មានចេតនាទេ » ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះឱនសុំទោសទៅបុរសម្នាក់នោះយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់និងភ័យខ្លាចព្រោះមើលទៅគេជាមនុស្សមានអំណាចណាស់ ។
« ឆាប់ចាកចេញពីមុខនឹងទៅ » ដោយឃើញគេដូចជាខ្លាចបុរសម្នាក់នោះក៏បន្ទន់សំឡេងបន្តិច ។
« បាទ » ក្មេងតូចក៏ប្រញាប់ចូលទៅអូសរទេះរុញរបស់ខ្លួនចេញ ប៉ុន្តែដោយសារតែអីវ៉ាន់ក្នុងរទេះនោះច្រើនវាពិតជាធ្ងន់ណាស់ទើបក្មេងដែលមានរាងតូចល្អិតដូចជាគេពិបាកនឹងរុញបន្តិច ។
« អីយ៉ាស់... អរគុណបាទ... » អាល្អិតភ្ញាក់បន្តិច ព្រោះគេកំពុងតែព្យាយាមប្រមូលកម្លាំងដើម្បីទាញរទេះស្រាប់តែគេមានអារម្មណ៍ថាទាញទៅមុខយ៉ាងស្រាលពេលអូសផុតទើបដឹងថាមានអ្នកជួយរុញសោះ ។
« នៅក្មេងខ្ចីយ៉ាងនេះ ម៉េចក៏គ្រួសារបណ្ដោយឱ្យធ្វើការធ្ងន់បែបនេះ? » រាងសង្ហារបន្ទាប់ពីជួយរុញរទេះមកដល់កន្លែងហើយនាយក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរក្មេងប្រុសម្នាក់នោះទើបនិយាយ ។
« ខ្ញុំមិនមែនក្មេងទេលោកពូ នេះខ្ញុំអាយុ១៩ឆ្នាំ ហើយណាចឹងហើយខ្ញុំត្រូវធ្វើការចិញ្ចឹមគ្រួសារ » អាល្អិតនិយាយទាំងញញឹមលឹបភ្នែកដាក់ទៅអ្នកកំលោះដែលបានជួយខ្លួនមុននេះ ។
« មែនឬ? ហ៊ឹសៗ តែឯងដូចក្មេង១៥ឆ្នាំចឹង យើងឈ្មោះ យ៉ុនហ្គី ចុះឯងឈ្មោះអី? »
« ផាក ជីមីន ជាឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ អរគុណលោកពូដែលបានជួយខ្ញុំមុននេះ ហើយនេះខ្ញុំជូនពូ » ជីមីន ប្រាប់នាយហើយក៏លូកដៃយករបស់ម៉្យាងចេញពីក្នុងហោប៉ៅរបស់គេ ។
« ខ្សែដៃ? »
« គឺ...ខ្ញុំជូនពូ ចាត់ទុកថាជាការអរគុណចុះណា សូមពូទទួលទៅហើយបើពូមិនចូលចិត្តបោះវា ចោលក៏បានវាជាសិទ្ធិរបស់លោកពូ ព្រោះខ្ញុំជូនពូហើយ » ជីមីន និយាយដោយញឹមៗ តិចៗ ព្រោះគេដឹងថាមនុស្សប្រុសដូច យ៉ុនហ្គី ប្រហែលជាមិនចូលចិត្តរបស់អស់នេះទេ ។
« SUGA? តើវាជាឈ្មោះរបស់អ្នកណា? » យ៉ុនហ្គី លាន់មាត់ពេលឃើញអក្សរដែលមាននៅលើខ្សែដៃនោះ ។
« អរ វាមិនមែនជាឈ្មោះរបស់អ្នកណាទេ តាមពិតទៅខ្ញុំធ្វើខ្សែដៃនេះលក់ទើបចេះតែនឹកឃើញដាក់ទៅ ចឹងខ្ញុំសុំលាលោកពូសិនហើយ » ថាហើយក៏អូសរទេះនោះទៅបាត់ហើយ យ៉ុនហ្គី ក៏ដើរមកឡានរបស់ខ្លួនវិញ ។
តាមពិតដែលគេលាន់មាត់នោះគឺដោយសារតែឈ្មោះលើខ្សែដៃនោះដូចឈ្មោះរបស់គេ ។ យ៉ុនហ្គី ជាឈ្មោះមនុស្សគ្រប់គ្នាហៅតែ ស៊ូហ្គា ក៏ជារបស់គេដែរ ភាគច្រើនអ្នកផ្ទះនិងមិត្តភក្តិរបស់គេចូលចិត្តហៅបែបនឹង ។
_____
ជីវិតជាកូនអ្នកមានហៃសូ មានស៊ីមានចាយ លុយក្រាលដេក ចង់បានអ្វីបាននឹងចង់ទិញអ្វីទិញនឹងភ្លាម ។ ជាកូនអ្នកមានដែលម្ដាយឪពុកចិញ្ចឹមតាមចិត្តមកតាំងតែពីក្មេង ជាមនុស្សយល់តែចិត្តខ្លួនឯង មិនចេះធ្វើអ្វីក្រៅពីលាតដៃសុំលុយប៉ុន្តែរយៈពេលមួយប៉ព្រិចភ្នែកជីវិតរបស់គេត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង ។
ពីជីវិតជាកូនអ្នកមានក្លាយជាអ្នកក្រសឹងតែរកអង្ករច្រកឆ្នាំងពុំបាន ផ្ទុះធំទ្រនំខ្ពស់ក៏ត្រូវគេរឹបអូសយកទៅ ឡាន មាសពេជ្រក៏ត្រូវលក់យកប្រាក់សងគេហើយម្ដាយក៏មានជំងឺឈឺធ្ងន់ទៀតជាពិសេសឪពុកវក់នឹងល្បែងស៊ីសងរលាយទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាងហើយនៅតែមិនព្រមឈប់លេងល្បែងអស់នឹងទៀត ។
ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានរូបរាងស្អាតបាត រាងតូចច្រឡឹងប្រៀបប្រដូចនឹងមនុស្សស្រីម្នាក់គេមានឈ្មោះថា ផាក ជីមីន ដែលមានអាយុទើបតែ១៩ ឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ ។ ជីវិតរបស់គេកាលពីមុនប្រៀបដូចជាព្រះរាជបុត្រម្នាក់យ៉ាងចឹងចេញពីរៀនមកក៏មានអាហារញ៉ាំពេញតុ លុយមានចាយមិនខ្វះ ។
ប៉ុន្តែឥឡូវនេះក្មេងដែលមានវ័យត្រឹមតែ១៩ឆ្នាំរូបនេះមិនបានសិក្សារៀនសូត្រទៀតនោះទេហើយ អាហារក៏មិនមានពេញៗតុដូចមុនដែរ លុយដែលមានត្រូវចាយត្បិតត្បៀតសន្សំសំចៃខ្លាំងជាទីបំផុត ព្រោះបើចាយខ្ជះខ្ជាយច្បាស់ជាគ្មានអ្វីញ៉ាំជាក់ជាមិនខាន ។
« ជីមីន... » សំឡេងខ្សាវៗ បន្លឺហៅកូនដែលកំពុងតែរៀបចំទុកដាក់ធ្វើការងារនៅក្នុងផ្ទះបាយយ៉ាងមមាញឹក ។
« បាទ អ្នកម៉ាក់ចង់ពិសាអ្វីដែលទេ? ខ្ញុំរៀបចំឱ្យម៉ាក់ឱ្យហើយ » រាងតូចជីមីន ក្នុងរូបរាងពិបាកមើលមុខខ្មៅអែ រូបរាងស្គមស្លេកស្លាំង ភ្នែកក៏ស្លក់ សម្លៀកបំពាក់ប្រឡាក់ប្រឡូស បាត់អស់រូបរាងស្រស់ស្អាតកាលពីមុន ព្រោះឥឡូវនេះគេត្រូវធ្វើការជាច្រើនដើម្បីរកប្រាក់មកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារនិងសងបំណុលដែលជំពាក់គេ ។
« កូនហត់ទេ? » អ្នកជាម្ដាយសួរឡើងដោយក្ដីអាណិតទៅកាន់កូនប្រុសជាពន់ពេក គាត់ជាម្ដាយដែលមិនបានការដែលបណ្ដោយឱ្យកូនហែលឆ្លងទុក្ខវេទនាមួយនេះតែម្នាក់ឯង ។
« អត់ទេម៉ាក់ កូនមិនហត់ទេ ម៉ាក់កុំបារម្ភអី » ជីមីន និយាយប្រាប់ម្ដាយទាំងស្នាមញញឹមទោះបីជាក្នុងខ្លួនកំពុងតែអស់កម្លាំងយ៉ាងណាក៏មិនបញ្ចេញឱ្យម្ដាយឃើញនោះដែរ ។
« មីន... »
« អីយ៉ា!ម៉ាក់ហា៎ ថ្ងៃនេះមានស៊ុបណាខ្ញុំទៅដួស មកឱ្យម៉ាក់ពិសារសិន » ជីមីន ចាប់ផ្ដើមប្ដូររឿងនិយាយហើយក៏ដើរទៅរៀបចំអាហារដែលខ្លួនបានចម្អិនមកឱ្យម្ដាយ ។
« ម៉ាក់ពិសារចុះ កូនទៅងូតទឹកបន្តិចសិន »
« ទៅចុះកូន »
« បាទ » ជីមីន ក៏ប្រញាប់ទៅងូតទឹករៀបចំខ្លួននឹងអាលបានទៅធ្វើការបន្តទៀត ។
______
ងាកមកមើលខាងអ្នកដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភវិញ ពួកគេភាគច្រើនសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលមានពូជពង្សវង្សត្រកូលជាកូនអភិជន ។ កើតមករស់នៅលើគំនរមាសប្រាក់ ដែលចាយវាយមិនអស់នោះទេក្នុងជាតិនេះ ហើយបើទោះបី ជាមុខជំនួញមានបញ្ហាក៏ពួកគេនៅតែអាចរត់រួចបានដែរព្រោះពួកគេមានលុយចាយមិនអស់នោះអី ។
មីន! ឮតែឈ្មោះក៏មានអារម្មណ៍ខ្លាចរអាព្រោះមនុស្សដែលកើតក្នុងត្រកូលនេះសុទ្ធសឹងតែជាមនុស្សមានអំណាច ។ នៅក្នុងវង្សត្រកូលមីនចែកចេញជាពីរគ្រួសារបន្ថែមទៀតព្រោះថាគ្រួសារនេះមានកូនប្រុសម្នាក់ហើយកូនស្រីចំនួនម្នាក់ ។
ចន! ជាគ្រួសាររបស់កូនស្រីច្បងនាងមានឈ្មោះថា មីន ណាអ៊ីល តែក៏ត្រូវប្ដូរនាមត្រកូល មកជា ចនវិញតាមស្វាមីរបស់គាត់ ។ ហើយគាត់មានកូនប្រុសម្នាក់ផងដែរគេមានឈ្មោះ ចន ណាមជុន ហើយណាមជុន ក៏បានរៀបការរួចហើយដែរថែមទាំងមានកូនប្រុសម្នាក់ទៀតផងឈ្មោះ ចន ជុងហ្គុក តែគួរឱ្យស្ដាយម្ដាយរបស់ ជុងហ្គុក បានចែកឋានបាត់ទៅហើយ ។
មីន! ជាគ្រួសាររបស់កូនប្រុសទីពីរគាត់មានឈ្មោះថា មីន ហេលី ដែលភរិយារបស់គាត់ជាកូនស្រីរបស់ត្រកូលអភិជនម្នាក់ដែលមានឈ្មោះបោះសំឡេងខ្លាំងនៅប៉ែកអឺរ៉ុបប្រទេសអ៊ីតាលី ។ ហើយគាត់មានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះថា មីន យ៉ុនហ្គី ។
យ៉ុនហ្គី ជាអ្នកស្នងត្រកូលមីនព្រោះគេជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលគ្រួសារជ្រើសរើសហើយហេតុអ្វីមិនមែនជា ជុងហ្គុក? ព្រោះ ជុងហ្គុក នៅក្មេងអាយុទើបតែ២០ឆ្នាំចំណែក យ៉ុនហ្គី ២៨ ឆ្នាំទៅហើយណាមួយ ណាមជុន មិនខ្វះសម្បត្តិចែកកូននោះទេ ។
____
@កាស៊ីណូ~
ក្នុងបន្ទប់ធំទូលាយមួយបង្ហាញឱ្យឃើញបុរសម្នាក់កំពុងអង្គុយគងទាក់ខ្លាយ៉ាងសង្ហារកែវភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងទៅកញ្ចក់ខាងក្រៅដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីទិដ្ឋភាពទីក្រុងសេអ៊ូលនាពេលព្រឹក ។
យ៉ុនហ្គី អង្គុយក្រេបកាហ្វេដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ ក្នុងចិត្តមិនដឹងគិតអ្វីនោះទេ ។
« ចៅហ្វាយ! »
« និយាយមក! »
« លោកផាកមកខ្ចីប្រាក់ទៀតហើយបាទ » វីន ដែលជាជំនិតដៃស្តាំរបស់ យ៉ុនហ្គី ក៏និយាយឡើង ព្រោះលោកផាកតែងតែមកខ្ចីប្រាក់និងលេងល្បែងទីនេះរាល់ថ្ងៃ។
« ហៅមកជួបយើង ខ្ចីតែមិនដែលសងបែបនេះប្រហែលជាចង់ស្គាល់ថ្នាំខ្លាំងហើយមើលទៅ » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងមុខស្មើព្រោះគេមិនចូលចិត្តមនុស្សដែលជំពាក់ហើយមិនសងតែខ្ចីថែមបែបនេះនោះទេ ។
« បាទទាន » វីន ក៏ចាកចេញទៅដោយត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងលោកផាកដែលបានខ្ចីប្រាក់នៅទីនេះរាប់សិបម៉ឺនដុល្លារ ។
« ចៅហ្វាយ... »
« លោកផាក! សួស្តី! » យ៉ុនហ្គី បង្វិលកៅអីបែរមកទល់មុខនឹងលោកផាកហើយថែមទាំងនិយាយសួស្តីទៅគាត់ទៀតផង ។
« លោក...លោកមីន... » លោកផាកហាក់មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចកើតឡើងព្រោះបានឃើញមុខរបស់ យ៉ុនហ្គី ។ នរណាក៏ដឹងដែលនៅក្នុងកាស៊ីណូនេះ ឱ្យតែជំពាក់បំណុលច្រើនហើយមិន សងនោះគឺនឹងត្រូវបាញ់សម្លាប់ចោលតែម្ដង ។
« បាទ ពិតណាស់គឺខ្ញុំ តើលោកមានអ្វីនិយាយជាមួយខ្ញុំដែរទេ? » យ៉ុនហ្គី
« គឺលោក...អឺ...ខ្ញុំគ្មានប្រាក់សងលោកនោះទេ ប៉ុន្តែ...ខ្ញុំ...ចាំខ្ញុំយកប្លង់ដីរបស់ខ្ញុំមកដោះបំណុលចុះ » លោកផាក និយាយទាំងភ័យ ។
« ដីរបស់លោកគ្រប់សងខ្ញុំដែរឬ? »
« គឺ... »
« ចាំខ្ញុំជូនទៅយកចុះ ខ្លាចថាលោកលួចរត់ » យ៉ុនហ្គី និយាយហើយក៏ក្រោកចេញទៅដោយមានលោកផាកនិង វីន ដើរតាមក្រោយ ។
ផ្ទះត្រកូលផាក~
ផ្ទះនិងដីតូចល្មមមួយនេះទិញឡើងដោយកម្លាំងញើសឈាមរបស់ ផាក ជីមីន ដោយផ្ទាល់ គេខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការខ្លាំងណាស់ទម្រាំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទិញដីមួយដុំនេះ ។
« ផ្ទះរបស់លោក? »
« បាទ ពិតមែនហើយ » លោកផាក តបហើយក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងដោយមាន យ៉ុនហ្គី និងវីន ចូលមកជាមួយដែរ ។
« ផ្ទះនិងដីតូចយ៉ាងនេះដោះបំណុលគ្រប់ដែរឬ? » យ៉ុនហ្គី បន្លឺឡើងដោយឱបដៃឈរនៅក្បែរសាឡុងតូចមួយជិតមាត់ទ្វារ ។
« មានន័យថាម៉េច? » សំឡេងស្រទន់របស់ ជីមីន ក៏បន្លឺឡើងពីក្រោយខ្នងរបស់ យ៉ុនហ្គី មិនដឹងថាគេមកតាំងពីពេលណានោះទេ ។
« ឮយ៉ាងម៉េចន័យបែបនេះនឹងហើយ » លោកផាកនិយាយទាំងសម្លក់ ជីមីន ថ្លែ ។
« ទេ! ផ្ទះនេះខ្ញុំហត់ណាស់ទម្រាំតែទិញបានម៉េចក៏ប៉ាធ្វើបែបនឹង? » ជីមីន ចូលទៅក្នុងនិយាយគ្នាទល់មុខនឹងឪពុក ។
« ហើយយ៉ាងម៉េច? »
« ហើយយ៉ាងម៉េច? លោកប៉ាសួរខ្ញុំហើយយ៉ាងម៉េច? ប៉ាក៏ដឹងថាម៉ាក់ឈឺ យើងមិនអាចយកដីយកផ្ទះដោះបំណុលបានទេ »
« យើងមិនខ្វល់ទេ ម្ដាយឯងរស់រង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់សោះខ្វល់ម្ល៉េះ? » លោកផាកមិនខ្វល់ហើយក៏ដើរទៅបន្ទប់របស់ ជីមីន ដើម្បីយកប្លង់ដី ប្លង់ផ្ទះ ។
« ហ្ហឹកៗ ប៉ាកុំអីខ្ញុំសុំអង្វរ ហ្ហឹកៗ » ជីមីន យំរហាម ហើយរត់ទៅចាប់ដៃឪពុកដើម្បីបញ្ឈប់ដំណើររបស់គាត់ ។
« លែងយើង! លែងយើងភ្លាមអាកូនចង្រៃ យើងប្រាប់ឱ្យលែង ឬឯងចង់ឃើញគេសម្លាប់យើង? »
លោកផាកព្យាយាមក្រវាសដៃរបស់ ជីមីន ចេញកុំឱ្យហាមឃាត់គាត់ ។
« ទេៗ ប៉ា! ហ្ហឹកៗ យ៉ាងណាប៉ាក៏ឈប់ប្រព្រឹត្តវាហើយរកការងារធ្វើដើម្បីសងគេវិញទៅណាប៉ា ហ្ហឹកៗ » ជីមីន យំក្រវីក្បាលព្រោះគេមិនអាចប្រគល់ប្លង់ដី ប្លង់ផ្ទះទាំងនេះឱ្យទៅគាត់បានទេ ។
« លែង... »
« ខ្ញុំដូចជាលែងចង់បានដីនេះហើយ!!! » យ៉ុនហ្គី បន្លឺកាត់សម្ដីលោកផាកធ្វើឱ្យ លោកផាកហាក់បីដូចជាសប្បាយចិត្តជាងមុនព្រោះគាត់ក៏កំពុងតែ មានគំនិតមួយផុសឡើងមកដូចគ្នា ។
« គឺលោកពូ??? » ជីមីន លាន់មាត់បន្ទាប់ពីងាក មកតាមសំឡេងមុននេះ គេភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងបន្ទាប់ពីឃើញមុខរបស់នាយ ។
« ចឹងតើលោកចង់បានអី? បែបនេះចុះលោកយកគេទៅ ខ្ញុំលក់គេឱ្យលោកហើយ » លោកផាក រុញ ជីមីន ទៅដល់ដៃរបស់ យ៉ុនហ្គី ទើបនិយាយ ។ ចំណែក ជីមីន ស្ដាប់គាត់និយាយចប់បេះដូងរបស់គេស្ទើរតែគាំងទៅហើយ លក់ឬ?
« ល្អ! » យ៉ុនហ្គី ញញឹមចុងមាត់ហើយក៏ទាញកាយតូចចូលមកកៀកនឹងខ្លួន ដៃមាំឱបចង្កេះតូចយ៉ាងណែន ។
« ប៉ា? ហ្ហឹកៗ ប៉ាធ្វើបែបនេះមិនបានទេណា ហ្ហឹកៗ លែងខ្ញុំ ហ្ហឹកៗ ប៉ា... » ជីមីន ប្រឹងរើបម្រះពីដៃរបស់ យ៉ុនហ្គី តែមិនបានសម្រេចព្រោះកម្លាំងរបស់គេខ្សោយណាស់ ។
« លោកច្បាស់ហើយថានឹងលក់គេមកឱ្យខ្ញុំ? បើចឹងបំណុលរបស់លោកគេជាអ្នកសងជំនួសហើយចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅគេជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំ លោកមិនមានសិទ្ធិលើគេទៀតនោះទេ » យ៉ុនហ្គី និយាយផាំងៗ ច្បាស់ៗ ហើយលោកផាកក៏ងក់ក្បាលយល់ព្រមដោយឥតលក្ខខណ្ឌធ្វើឱ្យ ជីមីន សឹងតែសន្លប់ ទន់ដៃទន់ជើងអស់កម្លាំងរលីងពីខ្លួន ។
« ទេៗ ប៉ា...ហ្ហឹកៗ លោកលែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំសន្យាថានឹងរកប្រាក់សងលោកវិញ ហ្ហឹកៗ លែងៗ លែងខ្ញុំទៅ ម៉ាក់... អឹក... » ជីមីន ព្យាយាមអង្វរលន់តួដល់គេប៉ុន្តែមិនបានផលនោះហើយដោយសារ តែរញេរញៃពេក យ៉ុនហ្គី ក៏វៃមួយដៃស្រាលល្មមចំកញ្ចឹងកធ្វើឱ្យរាងតូចសន្លប់បាត់មាត់ឈឹង ។ មិនចាំយូរនាយក៏ត្រកងបីកាយតូចចេញទៅបាត់ហើយ វីន ក៏ចេញទៅតាមក្រោយ ។
ភូមិគ្រឹះមីន~
ភូមិគ្រឹះនេះ យ៉ុនហ្គី នៅជាមួយក្មួយរបស់គេគឺ ជុងហ្គុក ដោយសារនៅទីនេះពួកគេមានជំនួញច្រើនហើយគ្រួសារនៅ អ៊ីតាលីឯណោះ ។ ថ្ងៃនេះ ជុងហ្គុក មិននៅទេដោយសារគេទៅជប់លៀងបញ្ចប់ការសិក្សារបស់គេ ។
« លោកម្ចាស់! » ពាក្យថាលោកម្ចាស់ជារហស្សនាមដែលអ្នកនៅទីនេះតែងតែហៅនាយព្រោះថា យ៉ុនហ្គី មិនមែនមនុស្សធម្មតាដែលគ្រប់គ្រងតែក្រុមហ៊ុនឬជំនួញនោះទេ ។ យ៉ុនហ្គី បីកាយតូចមកដាក់លើសាឡុងហើយអង្គុយជិត ។
« យកសម្លៀកបំពាក់នេះទៅរៀបចំក្នុងបន្ទប់របស់យើងទៅ » យ៉ុនហ្គី ចង្អុលទៅវ៉ាលីដែលនៅក្បែរ វីន ហើយទើបនិយាយ ។
« ចាស លោកម្ចាស់ » ពួកនាងក៏ធ្វើតាមបញ្ជា ។
« ហឹម? » ស្របពេលនោះដែរ កាយតូចដែលសន្លប់នោះក៏ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ។
« ដឹងខ្លួនហើយ? »
« គឺពូ??? » រាងតូចលាន់មាត់ ។
« ហើយយ៉ាងម៉េច? » ហើយយ៉ាងម៉េច? មើលគេនិយាយចុះ ។
« ពូយក មីន ទៅផ្ទះវិញទៅណាសុំអង្វរ » ភ្លាមៗ ជីមីន ស្រាប់តែអង្វរលន់តួហើយនៅនិយាយពីរោះៗ ទៀត ។
« យើងមិនដឹង! »
« ពូជូនអូនទៅផ្ទះវិញទៅណា ចាំអូនរកលុយសង ពូវិញ » គេនិយាយទាំងអង្រួនដៃ យ៉ុនហ្គី តិចៗ ។
« កុំហៅយើងពូ យើងមិនមែនពូឯងហើយយើងក៏មិនចូលចិត្តដែរ »
« លោកប្ដីជូនអូនទៅផ្ទះវិញទៅណា »
« ផាក ជីមីន!!! »