Σημαντική σημείωση στο τέλος. Παρακαλώ πολύ διαβάστε.
-
Έπεσα κάτω και ξεσπασα σε λειγμους. Παρόλα αυτά, ευτυχώς, δεν έπεσα πάνω στο νεκρό πτώμα του πρώην αγοριού μου, έπεσα στο πάτωμα, έπεσα με την πλάτη μου. Πονεσα.
Ο εγκέφαλος μου άρχισε να τα επεξεργαζεται όλα τώρα που άρχισα να πονάω. Με άφησε να το καταλάβω.
Ήμουν ακόμα μαζί με αυτό το φάντασμα.
Είναι ακόμα εδώ.
Ακόμα μπορεί να με δολοφονήσει.
Αμέσως γύρισα με την κοιλιά μου να ακουμπάει το πάτωμα και άρχισα να σέρνομαι μέχρι τον διάδρομο ώσπου ένα ειρωνικο γελιο γέμισε τον αερα. Αφησα το κεφαλι μου να πεσει, κλαιγωντας και το κουτελο μου να ειναι λουσμενο απο κρυο υδρωτα.
"Γιατι βιαζεσαι τοσο, Δεσποινις μου?" Μια φωνη με βαρυα χρυα ακουστηκε και υστερα ακολουθησαν βηματα.
Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει πιο γρηγορα απο πριν. Ενιωθα τους χτυπους της παντου, σε ολο μου το σωμα. Μπορουσα να αισθανθω τα παντα στο σωμα μου και τελικα ακομα και την παγωνια που απλωθηκε στο σωμα μου οταν τα βηματα δυναμωσαν και πλησιαζαν. Ενιωθα λες και το δερμα μου θα παγωνε μεχρι που ενιωσα μια παλαμη να με ακουμπαει στην πλατη και να με σταματει. Τσιριξα, ο φοβος ελεγχε πλεον τις αντιδρασεις μου. Πως ειναι δυνατον να συμβαινει αυτο? Ηταν αδυνατο, μονο ετσι εξηγειται.
Τα φαντάσματα δεν υπάρχουν.
Οι δαίμονες δεν υπάρχουν.
Αυτό το σπίτι δεν υπάρχει.
Αυτό δεν συμβαίνει πραγματικά.
Το εύχεσαι.
"Βοήθεια" Ψιθυρισα ενώ κατέρρευσα, βλέποντας μόνο μαύρο.
-
Ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι πάλι. Μετά από ένα μεγάλο κενό που όλα ήταν μαύρα και δεν θυμάμαι τίποτα, άρχισα να αισθάνομαι τα πόδια μου. Και τα χέρια μου. Γενικά όλο μου το σωμα. Αυτό ήταν καλό γιατί αυτό το μαύρο κενό δε μου άρεσε καθόλου. Δεν ήξερα από τι αποτελουταν και δε μπορούσα να καταλάβω τίποτα και ούτε ξέρω που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή που μόλις άρχισα να νιώθω.
Έκανε κρύο. Το δωμάτιο και ο χώρος γύρω μου ήταν κρύος,παγωμένος. Παγωνε το σωμα μου.
Ένιωθα το κρύο να με διαπερνάει. Ακόμα και τα όργανα μου. Τα πνευμόνια μου γέμιζαν με αέρα με έναν περίεργο ρυθμό και η καρδιά μου αισθανοταν αβολα.
Κατά κάποιο τρόπο αναγνώρισα αυτό το είδος κρύου. Ήταν κενό,γυμνό και ψυχρό. Και έτσι ακριβώς αισθανόμουν και εγώ και δεν μου άρεσε καθόλου.
Όμως ήμουν τόσο αδύναμη που και το να ανοίξω τα μάτια μου ήταν κάτι δύσκολο στο να υπακουσω.
Αντί να κουνηθω, σκέφτηκα. Σκέφτηκα τα πάντα, κάποια τέλειος ηλιθια πράγματα αλλά κυρίως προσπάθησα να θυμηθώ που βρισκόμουν αυτή τη στιγμή.
Το πάρτι.
Γαμωτο. Και αν με βίασαν? Και αν με απήγαγαν? Μήπως πέθανα και έτσι είναι η αρχή της επόμενης ζωής?
Πάντα ήμουν από αυτούς που πίστευαν στην μεταθανάτια ζωή και στο ότι θα συνεχιζες να ζεις με έναν οποιοδήποτε τρόπο άμα σε δολοφονουσαν.
"Σίγουρα δεν πεθανες, Δεσποινίς μου."
Μια βραχνή φωνή, γεμάτη σαρκασμό, τόνισε. Δε μπορούσα να καταλάβω από που ακριβώς προερχόταν αλλά ήξερα ότι ήταν κοντά μου. Ήταν μέσα σε αυτό το δωμάτιο.
Δεσποινίς μου.
Με αποκαλεσαι Δεσποινις. Και τώρα κατάλαβα ότι δεν με είχαν βιάσει, ήμουν μέσα στην Έπαυλη των Styles.
Θυμήθηκα.
Και έκλαψα.
Έμεινα ξαπλωμένη σε ο,τι και να ήταν αυτό, υπέθεσα ότι ήταν το πάτωμα γιατί με πόναγε η πλάτη μου, αλλά θυμήθηκα τι έγινε εδώ πριν, όταν έχασα όλες τις αισθήσεις μου και ο Ansel πέθανε.
Ο Ansel πέθανε.
Το αγόρι που πίστευα ότι αγαπούσα πέθανε. Πέθανε μπροστά μου, ενώ υπήρχε αυτή η ματωνενη τρύπα στο στομάχι του. Το αρνηθηκα αλλά σκέφτηκα το τι του είχε κάνει το φάντασμα ώστε να υπάρχει μια τρύπα και δε μου άρεσε καθόλου.
Έκλαψα, ξεσπασα σε λειγμους και σίγουρα ήθελα να πεθάνω.
"Ο θάνατος, ξέρεις, είναι ένα τόσο αβέβαιο πράγμα." Είπε η φωνή.
Άρχισα να τρέμω οταν ακούστηκαν βήματα. Έρχονταν όλο και πιο κοντά μέχρι που σταμάτησαν από δίπλα μου και ενιωσα να παγωνω.
"Αναρωτιόμουν γιατί ένα τόσο όμορφο κορίτσι σαν εσένα να κάνει παρέα με τέτοιους φθηνούς άνθρωπους."
Και μόλις έβρισε τους φίλους μου που είχαν δολοφονηθεί από αυτό το πλασμα πριν από μερικές ώρες, τα μάτια μου άνοιξαν απότομα. Ενιωθα να ζαλίζομαι ξαφνικά, τώρα που έβλεπα φως. Τώρα που υπήρχε και κάτι άλλο να δεις εκτός από μαύρο.
Κοίταζα το ταβάνι, ήταν παλιό. Έμοιαζε αντικα, σκούρο ξύλο να απλώνεται σε όλη την περιοχή από πάνω μου. Αλλά δεν τολμούσα να σηκωθώ και να αντικρισω ο,τι ήταν αυτός ο άνθρωπος, αγόρι. Δεν ήμουν έτοιμη να πεθάνω, ούτε τολμούσα να μάθω τι θα συμβεί μετά. Όπως είπα δεν είχα καθόλου κουράγιο.
Όσο κοίταγα το ταβάνι, για περίπου 3 λεπτά, ένα πρόσωπο εμφανίστηκε ξαφνικά. Ήταν ανάποδα και με κοίταζε. Πηδηξα και σηκώθηκα, από φόβο φυσικά, και σκονταψα όπως προσπάθησα να τρέξω για να φύγω. Έπεσα στο πάτωμα, το παλιό, γλυστερο και λείο πάτωμα και χτύπησα στον τοίχο που βρισκόταν από πίσω. Πόνεσε η, ακόμα μη αναρωμενη, πλάτη μου οταν έφτασα σε επαφή με την επιφάνεια.
Έκλεισα τα μάτια μου από τον πονο αλλά τα ξανά άνοιξα αμέσως μόλις άκουσα βηματα. Φυσικά άρχισαν να έρχονται όλο και πιο κοντά μου και δε μου άρεσε αυτό. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα μια ψιλή και μεγάλη φιγούρα στη μέση του δωματίου, σταμάτησε να περπατάει τώρα. Ήταν ένας νεαρός, γύρο στα 20 μαλλον, φόραγε σκούρο τζιν και μια άσπρη μπλούζα. Ήταν κουμπωμενη μέχρι τη μέση του στήθους του και έτσι φαινόταν το χλωμό δερμα του. Τα χέρια του τα είχε "διπλωσει" πίσω από την πλάτη του και με παρατηρούσε που τον παρατηρούσα. Όπως πήγα να αγγίξω το πρόσωπο του η καρδιά μου άρχισε να χτυπαει πολύ γρήγορα και τα χείλια μου ετρεμαν. Ήταν παγωμένο, τρομακτικό αλλά αυτό το αγόρι ήταν πανέμορφο. Σκούρες μπούκλες, με τέλειο σχήμα, σχηματιζαν ένα λεπτό πρόσωπο με φωτεινά ματιά ενώ υπήρχε ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα γεμάτα χείλη του.
Είχα μείνει άφωνη, για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα να δω κάποιον σαν αυτόν. Νόμιζα ότι αυτό το φάντασμα ήταν ένας κατσουφης γέρος η οτιδήποτε άλλο φανταζόμουν δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έβλεπα. Και όσο το επεξεργαζομουν αργά αργά, δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό είναι το φάντασμα που υπάρχει σε κάθε τρομακτική ιστορία που λένε τα παιδιά του Newcastle όταν πάνε camping η οτιδήποτε άλλο. Ότι αυτό το αγόρι που στεκόταν μερικά εκατοστά μακρυά μου ήταν ο λόγος που όλοι αυτοί οι χαμένοι άνθρωποι πέθαναν, όπως και οι φίλοι μου και μάλλον εγώ σε λίγο.
"Φοβάσαι?"
-
Γειά σας αγάπες!!
Σας ευχαριστώ αφάνταστα για τα 1.000+ reads!! Δεν ξέρετε πόσο χαρούμενη με κάνετε!! Και όχι μόνο αυτό.... Το βιβλίο αυτό είναι νο. 12 στα fanfic!!! :D Είναι τόσο υπέροχη αυτή η αίσθηση ότι τελικά αυτό που κάνω δεν είναι απλά μια μαλακια και δεν θα το κατάφερνα αυτό χωρίς εσάς!!!
Τώρα έχω να πω μερικά ακόμα πράγματα. Ξανά ζητάω συγνώμη που άργησα τόσο να ανεβάσω αλλά όπως είπα και στη σημείωση θα βάλω 2 παρτ αυτήν την εβδομαδα και το 2ο θα ανέβει την Κυριακή :)
Τώρα το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σας πω. Το έχω ξαναπεί αλλά δεν μου απαντήσατε οπότε ξανά ρωτάω. Έλεγα να κάνω ένα Q&A σε κάθε κεφάλαιο. Για όσους δεν ξέρουν τι είναι αυτό, είναι όταν οι αναγνώστες(εσείς;)) κάνουν ερωτήσεις στα σχόλια κάθε παρτ για ότι θέλουν να μάθουν από τον / την συγγραφέα(εμένα σε αυτή την περίπτωση) και ο / η συγγραφέας απαντάει σε καμία δύο από αυτές στο επόμενο κεφάλαιο. Οπότε άμα σας αρέσει αυτή η ιδέα μου κάντε ερωτήσεις, ο,τι σας κατέβει στο μυαλό.
Μην ξεχνάτε να κάνετε vote και comment. Βοηθάει αρκετά.
Με αγάπη
~D.K. Xxxx