Mirror Game(Greek Translation)

VI

Όταν ο Harold έφυγε από το δωμάτιο έμεινα μόνη μου. Μοναχική, μπερδεμένη. Χωρίς να έχω καμία ιδέα για το τι πρέπει να κάνω η πώς να φύγω από εδώ. Δε θα μπορούσα να βγω, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα. Αυτό το σπίτι είναι το μεγαλύτερο μέρος στο οποίο έχω βρεθεί ποτέ μου και σίγουρα θα χανομουν μέσα σε όλους αυτούς τους διαδρόμους.

Οπότε, υποθέτω απλά θα κάτσω εδώ, περιμένοντας για κάτι να συμβεί, περιμένοντας για την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπάει, περιμένοντας για κάποιο σημάδι ότι οι φίλοι μου είναι ακόμα ζωντανοί, το οποίο το αμφισβητώ πολύ αλλά το να είσαι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο σε κάνει να σκέφτεσαι κάποια χαζά πράγματα.

Ξάπλωσα στο πάτωμα, κοίταξα το ταβάνι, έκανα βόλτες πέρα δώθε, κοίταξα έξω από το παράθυρο, προσπάθησα να βρω έναν τρόπο για να σκοτώσω τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε κανένα ρολόι, οπότε έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Πάντως ξέρω σίγουρα ότι πέρασε μια μέρα καθώς ο ήλιος εδησε και ανετηλε ξανά μετά από μερικές ώρες.

Το να πω ότι βαριόμουνα θάνατον κατανοητό αλλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω από το να σκέφτομαι να αυτοκτονήσω και το πως δεν μπορούσα γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο. Εννοείται πως προσπάθησα να ανοίξω αυτά τα τεράστια παράθυρα αλλά ηταν κλειδωμενα, εννοείται ότι άνοιξα ότι συρτάρι υπήρχε εδώ για να βρίσκατε αιχμηρό αλλά δεν υπήρχε τίποτα.

Είχε περάσει μια μέρα από τότε που ο Harold με παράτησε και ξάπλωσα στο ίδιο σημείο που ξύπνησα, ενώ ενιωσα την ανάγκη να κλάψω.

Οι σκέψεις μου με σκότωναν κυριολεκτικά.

Οι φίλοι μου πέθαναν.

ΟAnsel, o Natt

Η Hannah, o Matty

Και η Georgia.

Όλοι πέθαναν.

Και δε μπόρεσα να το σταματήσω.

Εγώ εφταιγα.

"Δεν θα έπρεπε να κατηγορείς το εαυτό σου."

Η φωνή του ήχησε σε ολο το δωμάτιο. Ανασηκωθηκα λίγο και έκατσε ίσια. Το ίδια να είναι ακουμπησμενος στην κλειστή προτα. Ένα σοβαρό ύφος απλωνοταν στο πρόσωπο του. Δεν έβγαζε νόημα να πει κάτι τέτοιο και να έχει τόσο σοβαρό τόνο και ύφος.

"Γιατι το λες αυτό? Δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει ποιον κατηγορώ." είπα, χωρίς κανένα συναίσθημα.

Ο Harold ανασηκωσε τους ώμους του.

Και σε αυτή τη στιγμή, που η βαρυα του ανάσα ακουγόταν σε ολο το δωματιο, κατάλαβα πόσο παράξενο είναι όλο αυτό. Είναι απλά ένα όνειρο, ένα χαζό όνειρο, είμαι σίγουρη. Απλά κοιμάμαι και ονειρεύομαι πράγματα που δε γίνεται να συμβούν. Τα φαντάσματα δεν υπάρχουν και ακόμα και να υπάρχουν δε γίνεται να έχω παγιδευτει στην Έπαυλη των Styles.Είναι φανταστικό, αυτό είναι.