"Tito! Bakit hindi mo agad sinabi?!" malakas na hiyaw ni Noah kay Julius.
"You can't run from this Noah," anito naman ng isa. Parang batang nagdadabog naman itong si Noah at nagpalinga-linga, tila may hinahanap sa paligid. Dahil alam ko ang tumatakbo sa utak niya ngayon, dinampot ko ang nakalukot na dyaryo sa aking tabi at iniabot sa kaniya.
"Thanks, Liv," sambit ni Noah at sapol sa mukhang ibinato ang dyaryo kay Julius.
"Liv!" pikong angil ng matanda kaya nag cross arms lang naman ako at inirapan siya.
"Pasalamat ka nga dyaryo lang yan e," bulong ko.
"Ano bang kinapuputok ng butsi mo Noah!" baling nito sa pamangkin na tila balisang balisa na ngayon.
"Tito, I told you, I wasn't ready." Hinilot ni Julius ang sintido dahil sa frustrationg binibigay ni Noah. Kahit ako, nagtataka na'rin kung bakit iniiwasan niya ang interview. Paano namin malalaman ang nagyari sa kanila ng mawala sila sa camp kung hindi siya makikisama sa mga pulis? But I don't want to complain, since I am not certain for what really happened to him at the hands of the Thanas. His a fragile man and I'm afraid, something might happened to him which causes him to act like this.
"Hey Noah, relax." Pagpapakalma ni Waxton na agad kong sinigundahan.
"Yeah, you better be relax kung ayaw mong saksakin ka anesthetic ni Waxton."
"Sorry na nga diba," giit nito. Pinili kong hindi na makipag talo pa at hinigit na si Noah palabas ng campus. Katatapos lang din kasi ng klase at nagkita-kita lang kami ngayon dito sa may gate.
"Kainis talaga 'yong matandang 'yon," pahabol na bulong ni Noah habang pinagbubuksan ako ng pinto ng kotse.
"That is true," pagsang-ayon ko. Bago pumasok ay nilingon ko muna ang gate at mukhang matatagalan pa sila Julius dahil kakausapin pa nga daw nila si Dean. Kinagat ko nalang ang labi nang mapansin ang pag harang ng palad ni Noah sa aking uluhan upang hindi ako mauntog sa aking pag pasok.
"Noah, sigurado kaba sa nakita mo sa cafeteria bago ang explosion?" tanong ko ng makapasok na kaming pareho sa backseat ng kotse ni Waxton.
"I'm sure, Liv. It was her, Rebel," he said making me jolted from my position. Siya ba ang may kagagawan ng explosion?
"Teka, paano ka nakakasiguro Noah," giit ko pa.
"I told you, she looked exactly like you. Medyo payat nga lang siya saka mas mababa ng konte, mas maganda rin ang hanay ng kilay mo at may maliit na taling ka sa sintido, siya wala, pero the rest wala nang pinagkaiba." Natahimik ako. Hindi ko mawari kung bakit nabingi ako sa mga sinabi niya. Pasimple ko pang kinapa ang dibdib at talagang nagwawala ito.
"Liv," kinabahan ako sa tawag na iyon ngunit agad ding nawala nang sulyapan ko siya. Nakatulala ito sa labas habang nakahalumbaba.
"Natatakot ako, Liv," aniya.
"However, you are aware that you can't escape this, right? Like what I've wanted to do for the last sixteen years," I sighed. The silence persisted until I interrupted it.
"Noah, I wanted to apologize for what happened to your father. I know it was all my responsibility, and I will never be able to argue with that, but I truly regret. If I could go back in time, I would rather kill myself and save your father—"
"Stop it, Liv. Wala ka namang kasalanan. Nadamay kalang rin," putol niya sa akin ngunit hindi iyon nakapag pagaan ng pakiramdam ko.
"If only I could think that way." Bigla itong humarap sa akin at pinagkatitigan ako.
"Liv, wala kang kasalanan, okay? Bata kalang nuon, anong alam mo sa takbo ng mundo. At hindi ganuon kakitid ang utak ko para sisihin ka. I'm sorry kung ilang araw akong lumayo sayo. Nabigla lang ako, pero hindi ibigsabihin nuon na sinisisi kita," aniya na mukhang kalmado na kumpara kanina.
"You may say that, but I'm the one who started it all. Hindi na sana nadamay pa ang Papa mo kung hindi niya ako kinailangang iligtas nuon."
"Please don't say that," he said. I smiled bitterly.
"That is just the truth Noah. Kung hindi ako tumira dito malamang walang inosenteng tao ang madadamay nanaman. Hindi kana sana nagulo pa." Kinagat ko ang ibabang labi ko matapos sabihin iyon.
"But you are just trying to live, wala kang kasalanan sa nangyari nuon o ngayon man. Lahat ito kasalanan ng mga Tahana na 'yan. Naiipit kalang sa sitwasyon Liv, please don't think that way."
"Kasalanan ko man o hindi, hindi parin maitatago ang katotohanang tumatakbo sa ugat ko ang dugo ng isang Dark. After everything that transpired, I believe that everyone was correct—I am a wild cub after all. A cub that is too little to hurt anyone, yet is nonetheless considered wild since it will one day grow up to be a lion." Nilingon ko ang labas ng mag umpisang pumatak ang ulan.
"Alam mo ba ang istorya ng The Lion King?" He asked, and I shot him a blank stare. Then he nodded his head and grinned feebly.
"It's about a young lion named Simba, who is the crown prince."
"So what it has to do with me?"
"Nothing, I just want to tell you the moral lesson of the story." I gave him a strange look, but I gave him a small nod to carry on.
"Well the young lion named Simba, is very jolly and energetic. With his small age he dream to role the land like his father's but when his father dies in an accident staged by his uncle, Simba is made to feel responsible for his father's death. He leave the land unhopeless and devastated while the uncle rules with an iron paw." As Noah begins to narrate a narrative about this lion baby named Simba, I find myself sitting up straight and paying close attention to his expression. The abrupt memories that keep racing through my head caused a sharp aching in my chest.
I know I was once a small child who loved to play and grin, even though I can't remember any of my childhood. My brother said, in a voice I still recall, that I had the loveliest smile ever. That day, I'm sure I was really joyful and cheerful, and never thought that I would be feeling this way now. Characterized as fearful, devoid of emotion, and suffering from schizophrenia. being referred to as suicidal and having no prospects.
"The prince grows up beyond the Savannah where he meets his friends Timon and Pumbaa, the outcast who tought him about Hakuna Matata."
"What is that?" I curiously asked, he smiled.
"It's a motto which means, no worries," I smirk.
"Did Simba believes that- what it's called again? Hakowna Matada?" natawa ito sa sinabi ko.
"Hakuna Matata. In response to your inquiry, he did accept their Hakuna Matata practices. Timon and Pumbaa advise him to go past his past, regardless of what happened to him. He thus lives with them as a fellow misfit in their utopia of a jungle, where they teach him to eat bugs instead of meat. Simba starts to feel better and develops into a robust, carefree adult."
"And?" Nagugulohan kong tanong.
"And the same applies to you. You need to move on from your past. Because you have nothing to be sorry for. They simply exploited your early years. Despite having their blood, you are still who you are. "
"How could I ever leave the past behind, If I had to go back there?" I posed the question ridiculously.
"Restoring does not need gathering up those despondent emotions from the past. You had to go back because you needed to take something away from it. And when it's over, you won't find the world to be as depressing. Every location eventually turns into your own little paradise. Liv, trust me, matatapos din to." His hands found mine and gently squeezed it, giving me the willpower to at least attempt to muster his courage.
"Besides, I can be your Pumbaa and Timon along the way, or I can be your Nala instead," dagdag pa niya sabay ngisi at tumaas baba ang kilay.
"And who's Nala?" Lalo pang lumawak ang ngisi nito dahilan upang manliit ang mga mata ko.
"His lover," sambit nito. Pumugalhak siya ng tawa nang itulak ko siya palayo sa akin.
"Gago," angil ko at binigyan siya ng masamang tingin. Siya naman ay nagkakanda hawak na sa tiyan sa pagtawa. Saktong dumating na si Julius at Waxton na kapwa basa nang ulan palibhasa at walang mga dalang payong.
"Anong nagyari diyan?" kunot nuong tanong ni Waxton at kunot-nuong na tiningnan si Noah na ngingisi-ngisi parin.
"Wala! tara na, bago pa magbago ang isip ko," aniya. Nagsimulang paandarin ni Waxton ng sasakyan hanggang sa marting namin ang hospital.
"Lahat naba sila nagising?" usisa ko habang tinatahak namin ang pasilyo ng hospital.
"Nope, only three," sagot ni Waxton.
"Cliford Holland," Basa ni Julius sa hawak niyang notepad. Huminto siya sa unang silid na nadaanan namin sa second floor. Pumasok na kami sa loob at naabutan naming naka-upo si Cliford sa kaniyang hospital bed.
Hindi ko siya kilala at mukhang ngayon ko lang siya nakita. Gayunpaman, nasisiguro kong hindi normal ang kapayatan niya ngayon. Nilingon ko si Noah na halata rin ang pagkabigla.
"Noah?" gulat na pinasadahan nang tingin ni Cliford si Noah mula ulo hanggang paa.
"Maayos ang lagay mo?" Halos pabulong nitong sambit. Walang makapagsalita sa amin lalo na si Noah na hindi magawang titigan ang lalaki. He's gaze keep shifting from his trembling hands to the floor.
"Mr. Holland-"Waxton started to talk but Cliford interrupted him.
"What do you need?" he asked.
"Gusto lang namin malaman kung ano ang nangyari sayo," Waxton said. Umayos nang upo itong si Cliford kaya naman humila na rin ng monoblock chair si Waxton. Inihanda rin niya ang ballpen at notepad na hawak.
"Do you remember anything? Kung paano ka na-kidnap at saan ka dinala?" unang tanong ni Waxton.
"Nakapag bigay na ako ng statements sa mga pulis kanina," anito.
"I understand but this is completely different. I am detective Cruz and he's my partner detective Romero and we're here to investigate. So, do you recall what happened before you were abducted?"
"No. After the meeting with my teammates dumeretso na ako sa tent para magpahinga. Nagising nalang ako na wala na ako sa tent," pagku-kwento niya na madalas ay sinisingitan ng malalalalim na buntong hininga.
"Pwede mo ba sabihin sa akin kung ano ang nakita mo?" napalunok si Ciford at mahigpit na ipinikit ang mga mata.
"I woke up inside a tube."
"Tube?" Nagtataka kong sambit na nakaagaw ng atensiyon nila. Nilingon ko nanaman si Noah na agad umiwas ng tingin.
"I remember, something like a dextrose. Nakakonekta iyon sa aking tigkabilang pulso at dalawang paa. Hindi rin ako makakilos na kahit mga daliri ko ay hindi ko kayang itaas."
"Anesthetic maybe?" Waxton said. Cliford shake his head and bite his lips, trying to prevent his tears.
"I don't think so."
"Why?"
"Because it doesn't feel like an ordinary anesthetic," Cliford replied.
"Can you describe it?" Waxton on the other side prepared his pen.
"It has four different colors," aniya na parang nagbabalik tanaw pa nang kaniyang ala-ala.
"Anong ibig mong sabihin?" Julius finally talk.
"I was injected with a color green liquid pero yung dalawang katabi ko, kulay yellow and blue naman. Hindi ko na alam sa iba dahil hindi ko naman magawang lumingon manlang o itagilid ang ulo ko. I feel like I was paralyzed that time," malungkot niyang sambit.
"Lahat kami ganito ang kalagayan ngayon," dagdag pa niya at tuluyan na ngang naluha. I swifted my gaze to Noah who is now facing the wall. Palibahasa at nasa likuran namin siya kaya't hindi ko na siya napagtuonan nang pansin kanina.
"Hey, Noah, what's the matter?" tawag ko sa kaniyana mukhang ikina gulat nito. Humarap ito bigla sa akin at mabilis na umiling.
"Wala, medyo nahilo lang," aniya na kinaliit ng mata ko. Umiwas siya ng tingin nang simulan kong titigan siya mula ulo hanggang paa. He was sweeting, namumula rin ang tainga niya at leeg. His hands are on his stomack at nakakabakas ako ng kung ano sa kaniyang mukha.
"What is that?" tanong ko sabay turo sa kaniyang kamay na nakahawak sa tiyan.
"Nothing, masakit lang ang tiyan ko," depensa nitong agad. Mang-uusisa pa sana ako ngunit nagsalita nang muli si Clifford.
"Noah."
"Huh?" halata ang kaba sa mata nito ng tawagin siya ni Cliford.
"I'm sorry for what happened to you."
"But you seems fine. Akala ko talaga mamamatay kana nung gabi na'yon. I feel relieved seeing you alive." Hindi maintindihan ni Noah kong paano niya sasagutin si Cliford lalo na ng mabaling na ang tingin naming lahat sa kaniya.
"Ah, ayos naman ako," utal nitong sambit.
"I'm glad. Walang-wala pa ang pinagdaanan namin sayo."
***
Noah POV...
Hindi ko maintindihan kong paano iiwasan ang mapanuring tingin nila sa akin. Idagdag pa ang kumikirot nanaman ngayong sugat ko.
"Ah, ayos naman ako," nauutal kong sambit, pero itong si Cliford ay dumugsong pa.
"I'm glad. Walang-wala pa ang pinagdaanan namin sayo," aniya na ikinabuga ko ng hangin. Kung alam niya lang ang posibleng mangyari sa kanila ngayon paniguradong hindi nila maihahalintulad sa akin ang kalagayan nila. Palibhasa at hindi niya naaalala ang lahat nang nangyari.
"Labas na muna ako," paggpapaalam ko. Akmang lalapit sa akin si Tito Julius nang agad akong umiling. Ayukong ipaalam kay Liv ang kalagayan ko ngayon. Though I know she has to know the truth but I don't to make her worried about my condition even more.
"I'm coming with you?" nanliliit ang matang sambit ni Liv.
"Huwag na, Liv. Sa labas lang ako. Maghahanap ako ng vending machine, nagugutom lang ako," dahilan ko at hindi na inabangan pa ang reaction nila. Lumabas na agad ako ng kwarto at pigil hiningang hinawakan ang tiyan.
"Bwisit, bakit ba kasi hindi tumatalab 'yong pain killer," Itinaas ko ang damit ko para makita ang aking benda.
"Shit!" usal ko nalang dahil punong-puno na iyon ng dugo. Mabuti nalang at kulay itim ang aking damit kung hindi ay paniguradong mapapansin nila ang mantya nito. Pigil hininga kong inayos ang aking damit at ginawang alalay ang pader upang makaupo ako saglit.
"Sir, are you okay?" usisa ng nakasalubong kong nurse.
"Ah, opo, ayos lang po ako," pilit kong sagot kahit pa napapangiwi na talaga ako sa sakit.
"Are you sure?" tumango nalang muli ako at binigyan siya ng pilit na ngiti.
"Yeah I'm fine, Thank you po." Nag-alangan pang iwan ako ng nurse pero humakbang na muli ako palapit sa upuan nang biglang may bumangga sa akin.
"Sorry po, Kuya," gulat na turan ng bata saka muling nagtatakbo palayo. Dahil duon, ramdam ko ang pag ragasa ng dugo mula sa aking sugat at hindi ko na mapigilang hindi mapadaig.
Tuluyan na akong bumagsak sa sahig. Ngunit bago pa man magsarado ang aking mata, nakita ko na ang tumatakbong si Liv. Hindi ko akalaing mapapangiti pa ako sa pagkakataong ito habang pinagmamasdan ang nag-aalala niyang mukha .