Merhaba, okumaya başlamadan önce lütfen oy vermeyi unutmayın. Yorumlarınızıda bekliyor olacağım.
Keyifle okumalar dilerim.
Çok kalp.❤️
******
Nereye gidecektim?
Bilmiyorudum.
Annemler nerden öğrendiler? Ne ara buraya geldiler?
Başım ağrıyor! Artık kaldıramıyorum bu oyunu.
"Anne!"dememle Meriç babasının yanına gidip." Ne oldu baba?"diye sordu.
Meriç'in babası daha önce görmediğim iki kişiyi göstererek." Arim'in anne ve babası. Onlarla da konuştuk şimdilik ortalıkta gözükmemenizi istiyoruz. Aslı anne ve babana ulaşamadım."demesiyle dönüp onlara baktık. İkiside Arim'in alıp ortalarına oturdular.
NELER OLUYOR!
Anlamıyorum.
"Baba biz birşey yapmadık. Anne adam içmiş kafayı bulmuş şerefsiz! Çıkıp gelmiş! Biz mi dedik yola atla!" Meriç öfeksine yenik düşerek bağırmaya başlamıştı.
Bir an evin içini zilin sesinin dolurmasıyla hepimiz birden korkuyla bir birimize baktık.
Biz birşey yapmamıştık!
O kendisi yola atlamıştı!
" Anne?" Rüya kapıyı açmak için annesine baktı. Ama Rüya'nın babası kapıyı açma için herkesten önce davranıp solundan çıktı.
"Murat ben kızımı onlara vermem. O birşey yapmamış sende duydun! Gidelim burdan. Kızımızı alıp gidelim lütfen. " Annem babama yalvarıyordu resmen. Annem haklıydı bu cehennemden çekip gitmemiz gerekiyordu.
Salonun kapısından içeri Meriç'in babası ve iki adam girdi. İkiside takım elbisesliydi. İş adamlarına benziyorlardı.
Hepimiz merakla onları izlerken Aslı oturuduğu yerden kalkıp." Metin abi sonunda gelebildim! Babamla konuşmuş olmalısın!"deyip adamın yanına gitti.
Metin abi dediği adam yanındaki adama bakıp." Aslı hanımı havalimanına götürün. Bende peşinizden geliyorum. " der demez Aslı sevinçle gülümseyip. Bize hiç bakmadan adamın peşinden çıkıp gitti.
O halla aynıydı! Hiç değişmeyecekti öğle değil mi?
" Ben Metin Dağdelen. Avukatım. Size şuan sadece şunu söyleye bilirim ki... Aslı hanım buraya hiç gelmedi. Ve sizinle birlikte değildi. Kendisi partiden sonra ailesinin yanına gideceği zaten biliniyordu. Ve öylede olacak. Olayla ilgisi hiç bir şekilde yok. Öyle değil mi? Lütfen anlaşalım bu konuyu çünkü bir birimizi üzmek istemeyiz."
Adam ne saçmalıyordu. Çünkü ben onuda anlamıyordum.
"Ne diyorsun lan sen? Ne diyorsun?" Meriç hepizin sormak istediği o soruyu sorduğunda derin bir nefes alıp verdim.
Başım ağrıyor. Hemde çok. Annemin yanına doğru ilerledim ve yanına oturudum.
"Bakın adam yoğun bakıma kaldırılmış. Ve çevreden alınan duyumlara polis olayı alaştırıp kameralara bakacaktır. Zaten adam aranıyormuş! Ezgi hanım şikayette de bulunmuş. Bakın edindiğim bilgiler şimdilik bu kadar. Sizi bilmem ama Aslı hanım sorguya çekilmek için çok küçük. Ve psikoloji bozula bilir. Ailesi bu nedenle kızını yanlarına alçaklar." Adamın bu şekilde konuşmasına inanamıyorum.
"Bana bak sen bana! Beni kızım küçük değil mi? Ezgi'nin yaşadıkları zaten ağır! Gelmiş bana ne anlatıyor."Annemin adamın üzerine yürümesiyle babama annemi durdurmak için adamın önüne geçti.
Artık konuşulanları dinlemek istemiyordum.
Kimseye birşey demeden ayağa kalkıp üst katta çıkan merdivenlere yöneldim. Meriç'in odasına girip kendimi yatağa attım.
Ağlamak istiyordum.
***
2. Gün sonra ...
Odamın camını açıp sandelyemi alarak açık camın yanına gidip oturudum. Biraz hava almak istiyordum.
O gecenin üzerinden iki gün geçmişti. Ve ben o iki gün içerisinde odamdan pek çıkmamıştım. Ve kimseylede konuşmamıştım. Yağız merak edip bize yanıma gelmek istediğinde uyumuş numarası yapıp görüşmemiştim onunlar.
Meriç ne yapıyor? Yada Arim ne yapıyor bilmiyordum. Peki ya Aslı? Bizi öylece bırakıp gitmişti Almanya'ya. Şimdi ne yapıyordu? Kesin gezip tozuyordur. Başka ne yapacaktı ki?
O adam hala yoğum bakımdaydı. Polisler uyamasını bekliyordu. Şuanlık bizim için gelmemişlerdi. Çünkü Aslı'nın Avukatı, Meriç ve benim Avukatlarımız olaylar ilgileniyorlardı. Kamera görüntüsü bulamamışlardı. Eğer bulurlarsa bizi alamaya gelmeleri çok sürmezdi.
"Ezgi kalk!" Annemin aniden odamın kapısını açıp içeri girmesiyle kokuyla irkildim. Ne oluyordu?
Korkuyla," Anne!"dediğimde. Annem hızlıca dolabımın üzerindeki bavulumu alıp. Dolabımı açtı.
"Ne oldu anne? Ne yapıyorsun?"
Babam odamın kapısını kapatıp içeri girdiğinde dönüp ona baktım. Birşeyler olmuştu.
"Ezgi kızım sizi burdan gitmeniz gerekiyor." Babamın gözlerinin içine Korkuyla bakıp ağlamaklı bir sesle konuştum." Baba ben bir yere gidemem! Yapamam. Kokarım!"dememle gelip yüzümü elleriyle avuçlayıp gözlerinin gözlerime sabitleyip bana baktı.
"Dinle benim güzel kızım. Şimdi Anıl'ın vefat ettiğini öğrendik. Kafasına aldığı darbeden kaynaklı olduğunu söylediler. Beyin ölümü gerçekleşmiş. Polis ondan birşey öğrenemez artık. Ve senin davan! Bizim davamız hala devam etmekte. Gelip bizi sorguya alacakları kesin olduğunu söyledi avukat. Sen bu işe karışmayacaksın Ezgi! Aslı gitmekte haklıydı. Meriç'in babası sayesinde Aslı'nın ailesi ile iletişime geçtik. Size orda seve seve yardımcı olacaklarını söylediler."demesiyle gözüm den bir damla yaş aktı.
"Baba bu kaçmak demek! Şüpheli olarak görürler bizi!"
"Evet öyle olacak. Ve sizi sorugu için bile nezarete alabilirler. Ben ve annen bunu kaldıramayız. Olay açığa kavuşup mahkeme olana kadar orda kalmanızı istiyoruz! "
"Baba ben yapamam!" Bu kez kendimi daha fazla tutamamıştım ve ağlamaya başlamıştım.
"Hadi anne ne yardımcı olalım yarım saat içinde havalimanında olmamız gerekiyor."dedi babam. Göz yaşlarımı elimin tersiyle silip annemin yanına giderek bavulumu hazırlanmasına yardımcı oldum.Gidiyorduk! Biz istanbul'dan gidiyorduk.
***
Arim'den...
Saat 11.50 geçiyordu. On dakika sonra ilaçlarımı içecektim. Ve oturmuş on dakikanın dolmasını bekliyordum. İlaçlarımı içerek biraz uyumak istiyordum. Çünkü iki gündür doğru düzgün uyuyamamıştım.
Kurduğum alarmın çalmasıyla uyandığım yataktan kalkıp çalan alarmı kapattım. Ardından ilaçlarımı içmek için mutfağa su almaya gittim.
Dolaptan bir su bardağı alarak masanın üzerinde duran sürahiden su doldurup ilacımı içtim. Balkondan olan babama çaktırmadan eğilip baktığımda telefonla konuştuğunu gördüm. Fazla ciddiydi.
Sanırım iş hakkında konuşuyor olmalıydı. Bu hafta izinliydi aslında. Annemin birden mutfağa girmesiyle ona yakalanmanın utancını yaşadım bir kaç saniye.
"Demek babanı gözetliyorsun? Kiminle konuşuyormuş peki? Ögrene bildin mi?"dedi gülerek.
"Hadi ama anne bu aramızda kalabilir öyle değil mi?"deyip gidip ona sarıldım. Onunda bana sarılmasıyla kabul ettiğini anlamış oldum.
"Yemek yiyelim mi?" Annemin sorusuyla geri çekilip." Ben aç değilim. Uyuyacağım," dedim.
O sırada babam konuşmasını sonlandırarak balkondan içeri girip anneme baktı hüzünle. Kötü bir şey mi olmuştu. Neydi bu üzerindeki kırgınlık?
"Noldu Taner?" Annemin sorusuyla babam oflayarak," Korkutuğumuz başımıza geldi Aylin. Arim'in diğerleriyle burdan girmesi gerek."demesiyle annemle birlikte." NE?" diye bağırdık.
Babamın,"Yarım saat içinde çıkmamız gerek hazırlanmalısın!"demesiyle ona kaşlarımı çatarak baktım. Ciddi olamazlar değil mi? Bir suçlu gibi kaçmayacaktık?
En azından ben öyle yapmayacaktım. Odama doğru giden Babamın peşine takılıp odama gittim. Dolabımı açarak kıyafetlerimi almasıyla ne kadar ciddi olduğunu anladım. Durum bu kadar ciddi miydi?
***
Meriç'den...
Babamın verdiği kararı onaylamıyorum. Bu tamamen saçmalıktı. Bizim hiç bir suçumuz yoktu. Ama olay gittikçe araştırılmaya başlamıştı. Ve bugün verilen karar ile de babam kesinlikle beni burdan göndermeye karar verecekti. Ama ben gitmeyecektim!
Benim ne işim olabilir ki Aslı'nın yanında? Bu tamamen saçmalıktı. Anlamıyorum. Ve anlatamıyorum da! Babama kendimi bir türlü anlatamıyordum.
Tamam Anıl hayatımızdan tamamen çıkıp gitmişti. Evet artık tehtid edilmek yoktu. Ve evet artık korkmamızda gerek yoktu. Ama bana sormak gerekirse onun içeri girip cezasını çekmesini çok isterdim.
Peki ya şimdi ne olacaktı? Öylece gidip mahkeme gününe kadar ordamı kalacaktım.
Ailemin tek istediği buydu.
Odamda; annem, babam ve ben vardık. İkisi birlikte eşyalarımı hazırlarken ben öylece oturup onları izliyordum.
"Gitmeyeceğim! Boşuna yoruyorsunuz kendinizi."
"Meriç, oğlum sana laf anlatmak niye bu kadar zor? Gideceksin ve ben, senin zarar görmemen için elimden geleni yapacağım burda."Babam sadece benim korumak istiyordu her ebevey gibi.
"Bende sana gitmeyeceğimi söylüyorum!"dedim babamın damarına basarak.
"Oğlum kalk giyin artık. Zaten mahvoldum! Dayanamıyorum artık! Babana katılıyorum sen de Ezgi kızım da ve arkadaşınız Arim' de burdan gidip biraz kafanızı dinlemeniz gerekiyor!"demesiyle şaşırıp kalmıştım.
"Bi dakika, bi dakika. Ezgi'demi benimle geliyor? Tamam ben okeyim."
"Sana artık birşey demiyorum Meriç! Ömrümü yedin bitirdin Oğlum." Annemin söylenmesine karşılık öpücük atıp dolabıma yöneldim.
***
Havalimanına gelmemiz yarım saat sürmüştü. Ve neyseki bir aksilik çıkmamıştı. Şimdi ise üçümüz yan yana oturmuş. Hava da uçan bir demir yıgınının içinde yolculuk yapıyorduk.
"Halla bunun nasıl uçtuğunu anlamıyorum bence çok garip." Arim küçük camdan aşağıya bakarak söylemişti bunu. Ezg ile tartışmışlardı cam kenarına oturmak için. Ama kazanan Arim olmuştu. Aslında şuan Yağız burda olsaydı ne Arim'in şansı vardı nede Ezgi'nin. Yağız Yükselen ne yapmak isterse onu yapardı.
Eğer cam kenarına oturmak istediğini söylerse. O oturudu aksi taktirde uçak, uçaklıktan çıkıp bir savaş meydanına dönebilirdi.
Onu özlemiştim. Hepisin özlemiştim ama Yağız benim için çok başkaydı. Rüya'dan hiç bir farkı yoktu benim için. Kardeşim di benim. Ve onunla vedalaşamadan gittiğim için ağzımı burnumu kıracağından emindim.
En çok Ezgi üzülmüştü. Çünkü sürekli onunla konuşmak isteyip konuşamamıştı. Tıpkı benim Mert'e konuşmadığım gibi.
Kimsenin gideceğimizden haberi olmamıştı. Haber vermemize bile vaktimiz yoktu.
Omuzuma başını koyup uyuyan Ezgi'ye dönüp baktım. Ağlayarak uyuya kalmıştı. Havalimanına geldiğimizde ailemizle vedalaşıp ayrılmıştık. Ama Ezgi'yi annesinden koparmak çok zor olmuştu. Ailesine fazlasıyla düşkündü. Uçak havalandığından beri uyuyordu.
Elimle saçlarıyla oynamaya başladığımda annesinin bana dediği aklıma geldi.
"Kızımı sadece sana emanet ediyorum. Sen olmasaydın Ezgi'yi göndermezdim. Ona iyi bak. O sana emanet beni yanıltma olur mu Oğlum?" İşte tam bu sözleri söyledikten sonra bana sarılmıştı.
"Ben uyucağım. Sende biraz dinlen yolumuz uzun," diyen Arim'e dönüp baktım.
Babasına benziyordu. Her ne kadar ona sinir olsam da iyi çocuktu. Bence onunla çok iyi anlaşacaktık.
"Sen uyu ben böyle iyim. "
Gidelim ,bakalım Alman'ya da bizi neler bekliyormuş.
***************************
Selam.
Bölümü nasıl buldunuz?
Bir sonraki bölüm yarın akşam gelecek.
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.
Instagram; kitapcumleleri_11 bana burdan ulaşabilirsiniz.