အခန်း (၄၉၉) ခေါင်းတလားထဲက ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်ပေါ်က စာအုပ်တွေလား
ကျီ
ဧရာမသားရဲပျံကြီးသည် ၎င်း၏ခေါင်းကိုမော့လိုက်ပြီးနောက် ထူထဲစူးရှသောနှုတ်သီးကိုဟကာ နားစည်ထိခိုက်ဖွယ်အသံဖြင့်အော်လိုက်သည်။ ယင်းက ဧရာမသိန်းငှက်ကြီးနှင့်ဆင်တူသည်။ သိပ်တော့လည်းမတူလှ။
သားရဲပျံတစ်ကောင်ဆွဲသည့် ရထားလုံးပျံကိုမြင်တွေ့ရတာ ပုံမှန်ပဲဖြစ်သည်။ သို့သော် လူဦးရေများပြားသည့် မြို့ကြီးများတွင်သာအသုံးပြုရန်သင့်တော်သည်။
ဤကဲ့သို့သားရဲပျံများသည် ထိန်းကျောင်းရန်ခက်ခဲပေ၏။ သူတို့က အလွယ်တကူစိတ်ရိုင်းဝင်နိုင်သည်။ ထိန်းချုပ်မှုကင်းမဲ့သွားသည်နှင့် လူသားများကိုထိခိုက်စေနိုင်သည်။ ထို့အပြင် ယင်းက သာမန်သားရဲဖြစ်ပုံမပေါ်။
မင်ရှစ်ရင်သည် သူ့ကိုနှုတ်ဆက်သည့်သူကိုမကြည့်ခင် ရထားလုံးပျံပေါ်ရှိလူငါးယောက်ကို ကြည့်လိုက်၏။
“ရို့လီက တမန်တော်လား”
“တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် လူကြီးမင်း” လို့လန်၏တမန်တော် လန်လီက စကားပြောစဉ် မုတ်ဆိတ်များ လှုပ်သွားတော့သည်။ သူကပြုံးနေပုံပေါ်သော်ငြား တစ်ချိန်တည်းတွင် ပြုံးနေပုံလည်းမပေါ်။
“ကျုပ်ရဲ့မိတ်ဆွေ ခင်ဗျား ရွှေနန်းဥယျာဉ်တောင်နားကဆိုတော့ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းရဲ့မိတ်ဆွေပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ကျုပ်တို့ကို မိတ်ဆက်ပေးနိုင်မယ်ဆိုရင် တစ်သက်လုံး ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ”
မင်ရှစ်ရင်က ဖာသိဖာသာပြောလိုက်၏။
“ခင်ဗျားက ကျုပ်တို့ဘာသာစကားကို ကောင်းကောင်းပြောနိုင်တာပဲ”
“ရို့လီထဲမှာ တာ့ယန်ဘာသာစကားကို သင်ယူနိုင်ဖို့ ကျောင်းတော်တစ်ခုရှိတယ်။ အဲ့ဒီနေရာကနေ ကျုပ်သင်ယူလာတာ” လန်နီက ပြန်ပြောလိုက်သည်။
မင်ရှစ်ရင်သည် ဝေခွဲမရဖြစ်နေ၏။ ရို့လီသည် လျန့်စီရင်စုနှင့် တိုက်ပွဲဖြစ်နေသည်။ သူတို့တိုင်းပြည်နှစ်ခုက စစ်ဖြစ်နေကြ၏။ ရို့လီသည် သူ၏တာ့ရှစ်ရှိုးဆီ၊ သို့မဟုတ် တော်ဝင်မိသားစုဆီ လူလွှတ်မည့်အစား မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းဆီ အဘယ်ကြောင့် လူလွှတ်ရသနည်း။
ဆိုရိုးစကားရှိသည့်အတိုင်း သံသယရှိသည့်အယောင်ဆောင်များ သယ်လာသည့်လက်ဆောင်ကို သတိပြု။ သူတို့က မကောင်းသည့်ရည်ရွယ်ချက်များရှိနေနိုင်သည်။
မင်ရှစ်ရင်က ခေါင်းကုတ်ပြီး အဝေးကိုကြည့်ကာပြောလိုက်၏။
"အမ်း ... ဘာလဲ။ ခင်ဗျား ဘာပြောလိုက်တာ။ ခင်ဗျားပြောတာနားမလည်ဘူး” ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူသည် အခြားတစ်ဖက်သို့ ပြန်ထွက်သွား၏။
“ဒါ အရေးကြီးတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီးတွေးပေးပါ” လန်နီကချက်ချင်းပြောလိုက်၏။
မင်ရှစ်ရင်သည် မီတာများစွာအထိပျံသန်းသွားပြီးနောက် လေထဲတွင်ပျံဝဲနေ၏။ သူက နောက်လှည့်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်တော့သည်။
“ဘယ်လောက်အရေးကြီးလဲ မိုးပြိုနေပြီလား”
“…” လန်နီက ဆွံ့အသွား၏။ သို့သော် သူက ပြောလိုက်၏။
“အဲ့လိုတော့မဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆိုဘာမှစိုးရိမ်စရာမရှိဘူး” ပြီးနောက် မင်ရှစ်ရင်က လှည့်ထွက်သွားကာ ခမ်းနားသောကျင့်စဉ်ကို ထုတ်ဖော်လျက် သူတို့အမြင်အာရုံရှေ့ကနေ ပျောက်ကွယ်သွား၏။
လန်နီသည် မှင်တက်နေသောအမူအရာဖြင့် ရွှေနန်းဥယျာဉ်တောင်၏အရံအတားကို ငေးစိုက်ကြည့်ပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။ သူ ဒေါသထွက်ပုံ မရပေ။ ဆန့်ကျင်ဖက်အနေဖြင့် သူ၏မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ပွင့်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“တာ့ယန်ရဲ့လူတွေအများကြီးနဲ့စကားပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လို သမားရိုးကျမဟုတ်တဲ့သူနဲ့ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ”
“ခေါင်းဆောင် အားသုံးပြီး ဖောက်ဝင်သင့်လား” လန်နီ၏လက်အောက်ငယ်သားများထဲမှ တစ်ယောက်က ပြောလိုက်သည်။
“မင်း စိတ်လွတ်သွားပြီလား။ ဒါက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်း ... ငါတို့တိုက်ခိုက်ဖို့ ဒီကိုရောက်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါ့အပြင် ဒီအရံအတားက သာမန်မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့တွေ အလွယ်တကူ ဖြိုခွဲနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ဒါဆိုကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ”
“စောင့်” မွန်းတည့်ချိန်၌ မင်ရှစ်ရင်က ပြန်လာပြန်၏။ သူ လေထဲ ပျံသန်းနေချိန်တွင် လန်နီနှင့် ကျန်သည့်သူများ တောင်ခြေတွင် စောင့်နေသေးဆဲဖြစ်တာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
လန်နီသည် မင်ရှစ်ရင်ကိုမြင်သောအခါ တစ်ခါတည်း ထရပ်လိုက်၏။
“ကျုပ်တို့ထပ်တွေ့ကြပြန်ပြီ မိတ်ဆွေ”
“ခင်ဗျားတို့တွေက စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားကြတာပဲ။"
“မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းရဲ့ မျှော်နန်းသခင်ကို မတွေ့ရမချင်း ပြန်သွားမှာမဟုတ်ဘူး” လန်နီသည် မင်ရှစ်ရင် ထပ်ပျောက်သွားမှာကို စိုးရိမ်ပူပန်နေ၏။ ထို့ကြောင့် သူက ကမန်းကတန်း ထပ်ပြောလိုက်သည်။
"ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်နဲ့သက်ဆိုင်တဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုခုရှိတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီး သတင်းပါးပေးပါ။ ကျုပ်ရဲ့မိတ်ဆွေ”
ကျီ
တောင်ပံဖြင့်သားရဲက နားစည်ထိခိုက်လောက်အောင် ထပ်အော်ပြန်၏။
ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်လား ... မင်ရှစ်ရင်က ချက်ချင်းပင် သတိအနေအထားဖြစ်သွား၏။ သူသည် သူတို့ကိုကူညီရန်ချက်ချင်းလက်မခံခဲ့ပေ။ ထိုအစား သူကပြောလိုက်သည်။ “ဒီမှာ ခဏစောင့်” သူက လှည့်ထွက်သွားပြီးနောက် အရံအတားကို ဖောက်ဝင်သွား၏။
လန်နီသည် အပြာရောင်အရံအတားကို မြင်ချိန် ယုံကြည်ချက်ရှိရှိပြောလိုက်သည်။ သူ့ဖက်ခြမ်းတွင်မူ သူ၏လက်အောက်ငယ်သားက ပြောလိုက်၏။
“ခေါင်းဆောင် သူ ကျွန်တော်တို့ကို တွေ့မှာမဟုတ်”
“သူ တွေ့လိမ့်မယ်။ ဤကမ္ဘာကြီးထဲက ဘယ်သိုင်းပညာရှင်မဆို ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအကြောင်း သိချင်နေတာ။ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းသခင်ကလည်း ခြွင်းချက်မဟုတ်ဘူး” လန်နီက ယုံကြည်ချက်ရှိရှိပြောလိုက်၏။
“သူ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့် ရောက်နေပြီလို့ကြားတယ်။ သူ ဘာကြောင့်စိတ်ဝင်စားမှာလဲ”
လက်အောက်ငယ်သားကမေးလိုက်၏။
လန်နီက လက်နောက်ပစ်ထားကာပြောလိုက်သည်။
“ပထမအချက် သူသာ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်မှာသာ တကယ်ရှိနေတာဆိုရင် ဒါက ကျင့်ကြံခြင်းလောကထဲမှာ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာပညာရှင် ဖြစ်စေမှာပဲ။ ဒီလိုလူက သူ့အဆင့်အတန်းကို ထိန်းသိမ်းထားရတာ အနှစ်သက်ဆုံးပဲ။ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာကျင့်ကြံသူတွေ ထပ်ပေါ်လာမယ်ဆို သူ ဘာလုပ်မယ်လို့ထင်လဲ”
လက်အောက်ငယ်သားက ထိုစကားကိုကြားသောအခါ သူ၏မျက်လုံးများလက်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် သူ့လည်ပင်းပေါ်လက်မကိုပိုင်းဖြတ်ပြလိုက်၏။
“ဒုတိယအချက်က သူက ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာကျင့်ကြံသူတစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့ရင် ဒါက တာ့ယန်နဲ့ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းက လုပ်ကြံပြောဆိုထားတဲ့ ကောလာဟလတွေ ဖြစ်သွားမယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ငါတို့ လျန့်စီရင်စုကို လို့လန်နဲ့အတူယူဖို့က ငါတို့အတွက် အခွင့်အရေးပဲ”
ထိုလက်အောက်ငယ်သားက ကြောက်ရွံ့လေးစားနေပုံ ပေါ်၏။ သူက အရိုအသေပေးကာ ပြောလိုက်သည်။
"ပြောင်မြောက်ပါပေတယ် အရှင်လန်နီ”
သို့သော် နောက်တစ်ယောက်က ပြောလိုက်သည်။
“သူသာ တကယ်ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်မှာဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” လန်နီက နှာခေါင်းရှုံကာ ပြောလိုက်သည်။ “လူသားတွေရဲ့ စိတ်ဝိညာဉ်သဏ္ဌာန်က သူတို့ပုံပေါ် အခြေခံပြီးပြုလုပ်ထားတာ။ ရွှေကြာဖြတ်တောက်ပြီး သူတို့ကို ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့် ရစေမယ်ဆိုရင် ဒါဆို ငါတို့ယုံကြည်ချက်အရ ရို့လီမှာရှိတဲ့ ဝံပုလွေဘုရင်က တပန်းသာမှာပေါ့” သူက တဖြည်းဖြည်းချင်းရပ်တန့်လိုက်၏။
“အဲဒါက တာ့ယန်အဆုံးသတ်ရဲ့အစပဲဖြစ်လိမ့်မယ်"
ထိုစဉ် အထက်နေ အရိပ်တစ်ရိပ်ကပျံဝဲလာ၏။ မင်ရှစ်ရင်က လေထဲပျံဝဲနေရင်းပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ် ဆရာက ခင်ဗျားတို့ကိုတောင်ပေါ်ဖိတ်လိုက်တယ်”
လန်နီက သူ၏ရထားလုံးပျံပေါ်ရှိသေတ္တာကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက်ပြောလိုက်သည်။ “ယူလာခဲ့”
“နားလည်ပါပြီ” သူတို့လေးယောက်က လန်နီကိုယခုဆိုပိုတောင်အထင်ကြီးသွားသည်။
လို့လန်နှင့်ရို့လီက လက်ရှိတွင်မဟာမိတ်များဖြစ်သည်။ သူတို့သည်နယ်စပ်၌ တာ့ယန်၏စစ်တပ်များကို ကြိမ်ဖန်များစွာတိုက်ခိုက်ခဲ့ဖူးသည်။ ပြီးနောက် သူတို့က လျန့်စီရင်စုတိုက်ပွဲ၌ ပူးပေါင်းခဲ့ကြ၏။ ငရဲဂိုဏ်းက လျန့်စီရင်စုကို သိမ်းပိုက်ပြီးနောက် ရို့လီသည် လျန့်စီရင်စုကို လုယူရန် အခွင့်အရေး ရှာနေကာ အခြေအနေက မတည်ငြိမ်ပေ။ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်ပေါ်လာပြီး ရွှေကြာဖြတ်တောက်သည့် သီအိုရီက နာမည်ကြီးလာမှုနှင့်အတူ ရို့လီက အစီအစဉ်များ ပြင်ဆင်ထားရသည်။
“ထျန်းကုံ ... ဒီမှာနေ” လန်နီက လက်ဖျောက်တီးလိုက်၏။ သူ၏လက်ချောင်းများကြား ရောင်ခြည်တန်းတစ်ခုက ပေါ်ထွက်လာပြီး သာမန်ဖြင့် သားရဲ၏နဖူးထဲဝင်ရောက်သွားသည်။
ထျန်းကုံက လိမ်လိမ်မာမာလှည့်လိုက်သည်။ မင်ရှစ်ရင်က ခေါင်းခါလိုက်၏။ ယင်းက ငှက်တစ်ကောင်မှန်း သိသာနေလျက် အဘယ်ကြောင့် ထျန်းကုံ၊ ကောင်းကင်ဘုံခွေးဟု အမည်ပေးထားရသနည်း။
ငါးယောက်သားက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းဆီသို့လမ်းလျှောက်သွားလျက် မင်ရှစ်ရင်က လမ်းပြပေးသည်။
ခဏအကြာတွင် မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်း၏ခန်းမထဲသို့ရောက်သွား၏။ လုကျိုးသည် တည်ငြိမ်သော အမူအရာဖြင့် သူ့ခုံတွင် ထိုင်နေသည်။
ရို့လီ၏တမန်တော်လန်နီက သူ၏လက်အောက်ငယ်သားများနှင့်အတူ ခန်းမထဲသို့ဝင်လာသည်။
“နှုတ်ခွန်းဆက်ပါတယ် မျှော်နန်းသခင်။ ကျုပ်က ရို့လီက တမန်တော် လန်နီပါ”
သူ၏လူလေးယောက်က အရိုအသေပေးလိုက်၏။
လုကျိုးက လန်နီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
အမည် = လန်နီဘွန်အာ
မျိုးနွယ်စု = လို့လန်သား
နယ်ပယ် = နတ်ဝိညာဉ်ဝဋ်ကြွေးချေနယ်ပယ်
လုကျိုးက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်၏။ “ဒီကို ဘာကိစ္စနဲ့လာတာလဲ”
လန်နီက အရိုအသေထပ်ပေးကာ ပြောလိုက်၏။
“ကြီးမြတ်လှတဲ့ အရှင်မျှော်နန်းသခင် ... အရှင်က ကျင့်ကြံခြင်းလောကထဲမှာ ပထမဆုံးပေါ်လာတဲ့ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာရွှေကြာအကျော်အမော်တစ်ယောက်လို့ ကြားထားတယ်။ ဒါကြောင့် လာရောက် လည်ပတ်တာပါ။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို ရို့လီက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းနဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှုရယူချင်ပါတယ်”
မင်ရှစ်ရင်က ဇဝေဇဝါဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ "သူ ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
တွမ့်မူရှန်းက မျက်မှောင်ရှုံ့ကာပြောလိုက်၏။ “ကြားမဖြတ်နဲ့ သူ့ကိုပြောခွင့်ပေးလိုက်”
မင်ရှစ်ရင်က “...”
လန်နီက လုကျိုးကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့တွေ မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းကို လာရောက်လည်ပတ်ရတာ အကြောင်းရင်းနှစ်ရပ်ရှိပါတယ်။ တစ်ခုက မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းနဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ဆက်ဆံရေးတစ်ခုတည်ဆောက်ဖို့နဲ့ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်အကြောင်း မျှော်နန်းသခင်နဲ့ ဆွေးနွေးဖို့ပါ"
လုကျိုးက မုတ်ဆိတ်သပ်လျက်ပြောလိုက်၏။ “ရို့လီမှာ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့် ရောက်တဲ့သူတစ်ယောက် ရှိနေလို့လား”
“မရှိသေးပါဘူး”
“မင်းတို့မှာ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာကျင့်ကြသူမရှိရင် ဘယ်လိုဆွေးနွေးမှာလဲ”
“အမ်း” ထိုမေးခွန်းက လန်နီကို ဆွံ့အသွားစေ၏။ အမှန်တကယ်ပင် သူတို့၌ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်အကြောင်း မည်သည့်အကြံဉာဏ်မှမရှိလျှင် မည့်သည့်သတင်းဖလှယ်ရမည်နည်း။ မည်သည်ကို ဆွေးနွေးရမည်နည်း။
‘တခြားမျိုးနွယ်တွေက အမှန်တရားကို အတည်ပြုဖို့အတွက် ဒီကိုရောက်လာတာသေချာတယ်’
လန်နီက အရိုအသေပေးပြီးပြောလိုက်၏။ “ကျေးဇူးပြုပြီးနားထောင်ပေးပါ မျှော်နန်းသခင်”
“ပြော”
“ကျုပ်က ရို့လီက ဘွန်အာမိသားစုက လာတာပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းထောင့်ကိုးရာက ကျုပ်မိသားစုက ပစ္စည်းတစ်ခုရခဲ့တယ်” လန်နီကလက်ဝေ့ယမ်းလိုက်၏။
သူ့နောက်ရှိလူလေးယောက်က ရှည်လျားသည့်သေတ္တာတစ်ခုကိုသယ်လာသည်။
လန်နီက သေတ္တာကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ပြောလိုက်၏။ “ဒါက ခေါင်းတလားတစ်ခုပဲ”
မင်ရှစ်ရင်နှင့် တွမ့်မူရှန်းက မျက်မှောင်ကျုံ့သွားသည်။
တွမ့်မူရှန်းသည် လျှပ်ပြက်သည့်အရှိန်ဖြင့် ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာ၏။
ဝှစ် ဝှစ် ဝှစ်
လှံအရိပ်များစွာက ကြမ်းတမ်းစွာရွာသွန်းကျလာသည်။
လန်နီသည် မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်း၏လူများက သတိမပေးဘဲတိုက်ခိုက်လိမ့်မည်ဟု မထင်ထားပေ။ သူက အမြန်နောက်ဆုတ်ကာ တိုက်ခိုက်မှုကို ရှောင်ရှားလိုက်၏။
ဘန်း ဘန်း ဘန်း
လှံအရိပ်များက လန်နီပေါ်သို့ မုန်တိုင်းပမာရွာသွန်းလာ၏။
ကျန်သည့်လူများကကြောက်ရွံ့ပုံပေါ်နေသည်။
တွမ့်မူရှန်း၏လှံစွမ်းရည်က ယခင်ကထက် ပိုအစွမ်းထက်လာတာသိသာနေသည်။
“ကျေးဇူးပြုပြီးနားထောင်ပေးပါ မျှော်နန်းသခင်"
လန်နီသည် နောက်ဆုတ်နေစဉ်အမြန်အော်လိုက်၏။ သူသည် နောက်ဆုတ်နေစဉ် လှံအရိပ်များ ထိတော့မှာကို မြင်ချိန်၌ အမြန်ထပ်ပြောလိုက်သည်။
“ခေါင်းတလားထဲမှာ ပွင့်ချပ်ကိုးလွှာအဆင့်အကြောင်း စာအုပ်တွေပါတယ်”
ဘန်း
အဆုံးကျ လန်နီသည် လှံအရိပ်များဖြင့် ထိသွားသည်။ သူက နောက်ကျွမ်းပစ်ပြီးလဲကျသွား၏။ နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်သွားပြီးနောက်သူ့ နောက်ကျောသည် တိုင်နှင့် ရိုက်မိသွားသည်။ သူ့ရင်ဘတ်က စူးရှစွာနာကျင်လာတော့သည်။ မျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်နေလျက် တွမ့်မူရှန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ “သိပ်အစွမ်းထက်တာပဲ”
တွမ့်မူရှန်းကလည်း ထိုလူ၏ခုခံခြင်းစွမ်းရည်ကြောင့် ထိတ်လန့်သွားသည်။ ဟွားဝူတောက်၏ လိပ်ခွံကျင့်စဉ် ၎င်းကို အလွယ်တကူမပိတ်ဆို့နိုင်။ ထိုသို့တိုင် ဤလူက ခြေလှမ်းအနည်းငယ်သာ နောက်ဆုတ်သွားသည်။
“ရပ်တော့” လုကျိုးက လက်ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။
တွမ့်မူရှန်းက လက်သီးဆုပ်လျက် လုကျိုးဖက်ဘေးသို့သွားလိုက်သည်။
လုကျိုးက လန်နီကိုကြည့်ကာ တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်၏။ "သူတို့ကို ငါ့ဆီယူလာခဲ့"
...
Zawgyi
အခန္း (၄၉၉) ေခါင္းတလားထဲက ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္ေပၚက စာအုပ္ေတြလား
က်ီ
ဧရာမသားရဲပ်ံႀကီးသည္ ၎၏ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ထူထဲစူးရွေသာႏႈတ္သီးကိုဟကာ နားစည္ထိခိုက္ဖြယ္အသံျဖင့္ေအာ္လိုက္သည္။ ယင္းက ဧရာမသိန္းငွက္ႀကီးႏွင့္ဆင္တူသည္။ သိပ္ေတာ့လည္းမတူလွ။
သားရဲပ်ံတစ္ေကာင္ဆြဲသည့္ ရထားလုံးပ်ံကိုျမင္ေတြ႕ရတာ ပုံမွန္ပဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လူဦးေရမ်ားျပားသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္သာအသုံးျပဳရန္သင့္ေတာ္သည္။
ဤကဲ့သို႔သားရဲပ်ံမ်ားသည္ ထိန္းေက်ာင္းရန္ခက္ခဲေပ၏။ သူတို႔က အလြယ္တကူစိတ္ရိုင္းဝင္နိုင္သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကင္းမဲ့သြားသည္ႏွင့္ လူသားမ်ားကိုထိခိုက္ေစနိုင္သည္။ ထို႔အျပင္ ယင္းက သာမန္သားရဲျဖစ္ပုံမေပၚ။
မင္ရွစ္ရင္သည္ သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္သည့္သူကိုမၾကည့္ခင္ ရထားလုံးပ်ံေပၚရွိလူငါးေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္၏။
“ရို႔လီက တမန္ေတာ္လား”
“ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ လူႀကီးမင္း” လို႔လန္၏တမန္ေတာ္ လန္လီက စကားေျပာစဥ္ မုတ္ဆိတ္မ်ား လႈပ္သြားေတာ့သည္။ သူကၿပဳံးေနပုံေပၚေသာ္ျငား တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ၿပဳံးေနပုံလည္းမေပၚ။
“က်ဳပ္ရဲ႕မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ား ေ႐ႊနန္းဥယ်ာဥ္ေတာင္နားကဆိုေတာ့ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းရဲ႕မိတ္ေဆြပဲ ျဖစ္ရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးနိုင္မယ္ဆိုရင္ တစ္သက္လုံး ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ”
မင္ရွစ္ရင္က ဖာသိဖာသာေျပာလိုက္၏။
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ဘာသာစကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာနိုင္တာပဲ”
“ရို႔လီထဲမွာ တာ့ယန္ဘာသာစကားကို သင္ယူနိုင္ဖို႔ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကေန က်ဳပ္သင္ယူလာတာ” လန္နီက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
မင္ရွစ္ရင္သည္ ေဝခြဲမရျဖစ္ေန၏။ ရို႔လီသည္ လ်န႔္စီရင္စုႏွင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုက စစ္ျဖစ္ေနၾက၏။ ရို႔လီသည္ သူ၏တာ့ရွစ္ရွိုးဆီ၊ သို႔မဟုတ္ ေတာ္ဝင္မိသားစုဆီ လူလႊတ္မည့္အစား မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းဆီ အဘယ္ေၾကာင့္ လူလႊတ္ရသနည္း။
ဆိုရိုးစကားရွိသည့္အတိုင္း သံသယရွိသည့္အေယာင္ေဆာင္မ်ား သယ္လာသည့္လက္ေဆာင္ကို သတိျပဳ။ သူတို႔က မေကာင္းသည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားရွိေနနိုင္သည္။
မင္ရွစ္ရင္က ေခါင္းကုတ္ၿပီး အေဝးကိုၾကည့္ကာေျပာလိုက္၏။
"အမ္း ... ဘာလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘာေျပာလိုက္တာ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာနားမလည္ဘူး” ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ သူသည္ အျခားတစ္ဖက္သို႔ ျပန္ထြက္သြား၏။
“ဒါ အေရးႀကီးတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတြးေပးပါ” လန္နီကခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္၏။
မင္ရွစ္ရင္သည္ မီတာမ်ားစြာအထိပ်ံသန္းသြားၿပီးေနာက္ ေလထဲတြင္ပ်ံဝဲေန၏။ သူက ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
“ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲ မိုးၿပိဳေနၿပီလား”
“…” လန္နီက ဆြံ႕အသြား၏။ သို႔ေသာ္ သူက ေျပာလိုက္၏။
“အဲ့လိုေတာ့မဟုတ္ဘူး”
“ဒါဆိုဘာမွစိုးရိမ္စရာမရွိဘူး” ၿပီးေနာက္ မင္ရွစ္ရင္က လွည့္ထြက္သြားကာ ခမ္းနားေသာက်င့္စဥ္ကို ထုတ္ေဖာ္လ်က္ သူတို႔အျမင္အာ႐ုံေရွ႕ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
လန္နီသည္ မွင္တက္ေနေသာအမူအရာျဖင့္ ေ႐ႊနန္းဥယ်ာဥ္ေတာင္၏အရံအတားကို ေငးစိုက္ၾကည့္ၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ သူ ေဒါသထြက္ပုံ မရေပ။ ဆန႔္က်င္ဖက္အေနျဖင့္ သူ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပဳံးတစ္ပြင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“တာ့ယန္ရဲ႕လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕စကားေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လို သမားရိုးက်မဟုတ္တဲ့သူနဲ႕ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ”
“ေခါင္းေဆာင္ အားသုံးၿပီး ေဖာက္ဝင္သင့္လား” လန္နီ၏လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။
“မင္း စိတ္လြတ္သြားၿပီလား။ ဒါက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္း ... ငါတို႔တိုက္ခိုက္ဖို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ဒီအရံအတားက သာမန္မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ေတြ အလြယ္တကူ ၿဖိဳခြဲနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္သင့္လဲ”
“ေစာင့္” မြန္းတည့္ခ်ိန္၌ မင္ရွစ္ရင္က ျပန္လာျပန္၏။ သူ ေလထဲ ပ်ံသန္းေနခ်ိန္တြင္ လန္နီႏွင့္ က်န္သည့္သူမ်ား ေတာင္ေျခတြင္ ေစာင့္ေနေသးဆဲျဖစ္တာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
လန္နီသည္ မင္ရွစ္ရင္ကိုျမင္ေသာအခါ တစ္ခါတည္း ထရပ္လိုက္၏။
“က်ဳပ္တို႔ထပ္ေတြ႕ၾကျပန္ၿပီ မိတ္ေဆြ”
“ခင္ဗ်ားတို႔ေတြက စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားၾကတာပဲ။"
“မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းရဲ႕ ေမွ်ာ္နန္းသခင္ကို မေတြ႕ရမခ်င္း ျပန္သြားမွာမဟုတ္ဘူး” လန္နီသည္ မင္ရွစ္ရင္ ထပ္ေပ်ာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ကမန္းကတန္း ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
"ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္နဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္တစ္ခုခုရွိတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတင္းပါးေပးပါ။ က်ဳပ္ရဲ႕မိတ္ေဆြ”
က်ီ
ေတာင္ပံျဖင့္သားရဲက နားစည္ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ထပ္ေအာ္ျပန္၏။
ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္လား ... မင္ရွစ္ရင္က ခ်က္ခ်င္းပင္ သတိအေနအထားျဖစ္သြား၏။ သူသည္ သူတို႔ကိုကူညီရန္ခ်က္ခ်င္းလက္မခံခဲ့ေပ။ ထိုအစား သူကေျပာလိုက္သည္။ “ဒီမွာ ခဏေစာင့္” သူက လွည့္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အရံအတားကို ေဖာက္ဝင္သြား၏။
လန္နီသည္ အျပာေရာင္အရံအတားကို ျမင္ခ်ိန္ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိရွိေျပာလိုက္သည္။ သူ႕ဖက္ျခမ္းတြင္မူ သူ၏လက္ေအာက္ငယ္သားက ေျပာလိုက္၏။
“ေခါင္းေဆာင္ သူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႕မွာမဟုတ္”
“သူ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ ဤကမာၻႀကီးထဲက ဘယ္သိုင္းပညာရွင္မဆို ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအေၾကာင္း သိခ်င္ေနတာ။ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းသခင္ကလည္း ႁခြင္းခ်က္မဟုတ္ဘူး” လန္နီက ယုံၾကည္ခ်က္ရွိရွိေျပာလိုက္၏။
“သူ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္ ေရာက္ေနၿပီလို႔ၾကားတယ္။ သူ ဘာေၾကာင့္စိတ္ဝင္စားမွာလဲ”
လက္ေအာက္ငယ္သားကေမးလိုက္၏။
လန္နီက လက္ေနာက္ပစ္ထားကာေျပာလိုက္သည္။
“ပထမအခ်က္ သူသာ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္မွာသာ တကယ္ရွိေနတာဆိုရင္ ဒါက က်င့္ႀကံျခင္းေလာကထဲမွာ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာပညာရွင္ ျဖစ္ေစမွာပဲ။ ဒီလိုလူက သူ႕အဆင့္အတန္းကို ထိန္းသိမ္းထားရတာ အႏွစ္သက္ဆုံးပဲ။ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာက်င့္ႀကံသူေတြ ထပ္ေပၚလာမယ္ဆို သူ ဘာလုပ္မယ္လို႔ထင္လဲ”
လက္ေအာက္ငယ္သားက ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ သူ၏မ်က္လုံးမ်ားလက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕လည္ပင္းေပၚလက္မကိုပိုင္းျဖတ္ျပလိုက္၏။
“ဒုတိယအခ်က္က သူက ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာက်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဒါက တာ့ယန္နဲ႕ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းက လုပ္ႀကံေျပာဆိုထားတဲ့ ေကာလာဟလေတြ ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ငါတို႔ လ်န႔္စီရင္စုကို လို႔လန္နဲ႕အတူယူဖို႔က ငါတို႔အတြက္ အခြင့္အေရးပဲ”
ထိုလက္ေအာက္ငယ္သားက ေၾကာက္႐ြံ႕ေလးစားေနပုံ ေပၚ၏။ သူက အရိုအေသေပးကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ေျပာင္ေျမာက္ပါေပတယ္ အရွင္လန္နီ”
သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။
“သူသာ တကယ္ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္မွာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လန္နီက ႏွာေခါင္းရႈံကာ ေျပာလိုက္သည္။ “လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ဝိညာဥ္သဏၭာန္က သူတို႔ပုံေပၚ အေျခခံၿပီးျပဳလုပ္ထားတာ။ ေ႐ႊၾကာျဖတ္ေတာက္ၿပီး သူတို႔ကို ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္ ရေစမယ္ဆိုရင္ ဒါဆို ငါတို႔ယုံၾကည္ခ်က္အရ ရို႔လီမွာရွိတဲ့ ဝံပုေလြဘုရင္က တပန္းသာမွာေပါ့” သူက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းရပ္တန႔္လိုက္၏။
“အဲဒါက တာ့ယန္အဆုံးသတ္ရဲ႕အစပဲျဖစ္လိမ့္မယ္"
ထိုစဥ္ အထက္ေန အရိပ္တစ္ရိပ္ကပ်ံဝဲလာ၏။ မင္ရွစ္ရင္က ေလထဲပ်ံဝဲေနရင္းေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ဆရာက ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေတာင္ေပၚဖိတ္လိုက္တယ္”
လန္နီက သူ၏ရထားလုံးပ်ံေပၚရွိေသတၱာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ေျပာလိုက္သည္။ “ယူလာခဲ့”
“နားလည္ပါၿပီ” သူတို႔ေလးေယာက္က လန္နီကိုယခုဆိုပိုေတာင္အထင္ႀကီးသြားသည္။
လို႔လန္ႏွင့္ရို႔လီက လက္ရွိတြင္မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္နယ္စပ္၌ တာ့ယန္၏စစ္တပ္မ်ားကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာတိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ၿပီးေနာက္ သူတို႔က လ်န႔္စီရင္စုတိုက္ပြဲ၌ ပူးေပါင္းခဲ့ၾက၏။ ငရဲဂိုဏ္းက လ်န႔္စီရင္စုကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ရို႔လီသည္ လ်န႔္စီရင္စုကို လုယူရန္ အခြင့္အေရး ရွာေနကာ အေျခအေနက မတည္ၿငိမ္ေပ။ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာက်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္ေပၚလာၿပီး ေ႐ႊၾကာျဖတ္ေတာက္သည့္ သီအိုရီက နာမည္ႀကီးလာမႈႏွင့္အတူ ရို႔လီက အစီအစဥ္မ်ား ျပင္ဆင္ထားရသည္။
“ထ်န္းကုံ ... ဒီမွာေန” လန္နီက လက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္၏။ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကား ေရာင္ျခည္တန္းတစ္ခုက ေပၚထြက္လာၿပီး သာမန္ျဖင့္ သားရဲ၏နဖူးထဲဝင္ေရာက္သြားသည္။
ထ်န္းကုံက လိမ္လိမ္မာမာလွည့္လိုက္သည္။ မင္ရွစ္ရင္က ေခါင္းခါလိုက္၏။ ယင္းက ငွက္တစ္ေကာင္မွန္း သိသာေနလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထ်န္းကုံ၊ ေကာင္းကင္ဘုံေခြးဟု အမည္ေပးထားရသနည္း။
ငါးေယာက္သားက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းဆီသို႔လမ္းေလွ်ာက္သြားလ်က္ မင္ရွစ္ရင္က လမ္းျပေပးသည္။
ခဏအၾကာတြင္ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္း၏ခန္းမထဲသို႔ေရာက္သြား၏။ လုက်ိဳးသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ သူ႕ခုံတြင္ ထိုင္ေနသည္။
ရို႔လီ၏တမန္ေတာ္လန္နီက သူ၏လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားႏွင့္အတူ ခန္းမထဲသို႔ဝင္လာသည္။
“ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္ ေမွ်ာ္နန္းသခင္။ က်ဳပ္က ရို႔လီက တမန္ေတာ္ လန္နီပါ”
သူ၏လူေလးေယာက္က အရိုအေသေပးလိုက္၏။
လုက်ိဳးက လန္နီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
အမည္ = လန္နီဘြန္အာ
မ်ိဳးႏြယ္စု = လို႔လန္သား
နယ္ပယ္ = နတ္ဝိညာဥ္ဝဋ္ေႂကြးေခ်နယ္ပယ္
လုက်ိဳးက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္၏။ “ဒီကို ဘာကိစၥနဲ႕လာတာလဲ”
လန္နီက အရိုအေသထပ္ေပးကာ ေျပာလိုက္၏။
“ႀကီးျမတ္လွတဲ့ အရွင္ေမွ်ာ္နန္းသခင္ ... အရွင္က က်င့္ႀကံျခင္းေလာကထဲမွာ ပထမဆုံးေပၚလာတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာေ႐ႊၾကာအေက်ာ္အေမာ္တစ္ေယာက္လို႔ ၾကားထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လာေရာက္ လည္ပတ္တာပါ။ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆို ရို႔လီက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရယူခ်င္ပါတယ္”
မင္ရွစ္ရင္က ဇေဝဇဝါျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ "သူ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”
တြမ့္မူရွန္းက မ်က္ေမွာင္ရႈံ႕ကာေျပာလိုက္၏။ “ၾကားမျဖတ္နဲ႕ သူ႕ကိုေျပာခြင့္ေပးလိုက္”
မင္ရွစ္ရင္က “...”
လန္နီက လုက်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္တို႔ေတြ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းကို လာေရာက္လည္ပတ္ရတာ အေၾကာင္းရင္းႏွစ္ရပ္ရွိပါတယ္။ တစ္ခုက မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္းနဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ဆက္ဆံေရးတစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႔နဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္အေၾကာင္း ေမွ်ာ္နန္းသခင္နဲ႕ ေဆြးေႏြးဖို႔ပါ"
လုက်ိဳးက မုတ္ဆိတ္သပ္လ်က္ေျပာလိုက္၏။ “ရို႔လီမွာ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္ ေရာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ရွိေနလို႔လား”
“မရွိေသးပါဘူး”
“မင္းတို႔မွာ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာက်င့္ၾကသူမရွိရင္ ဘယ္လိုေဆြးေႏြးမွာလဲ”
“အမ္း” ထိုေမးခြန္းက လန္နီကို ဆြံ႕အသြားေစ၏။ အမွန္တကယ္ပင္ သူတို႔၌ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္အေၾကာင္း မည္သည့္အႀကံဉာဏ္မွမရွိလွ်င္ မည့္သည့္သတင္းဖလွယ္ရမည္နည္း။ မည္သည္ကို ေဆြးေႏြးရမည္နည္း။
‘တျခားမ်ိဳးႏြယ္ေတြက အမွန္တရားကို အတည္ျပဳဖို႔အတြက္ ဒီကိုေရာက္လာတာေသခ်ာတယ္’
လန္နီက အရိုအေသေပးၿပီးေျပာလိုက္၏။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီးနားေထာင္ေပးပါ ေမွ်ာ္နန္းသခင္”
“ေျပာ”
“က်ဳပ္က ရို႔လီက ဘြန္အာမိသားစုက လာတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေထာင့္ကိုးရာက က်ဳပ္မိသားစုက ပစၥည္းတစ္ခုရခဲ့တယ္” လန္နီကလက္ေဝ့ယမ္းလိုက္၏။
သူ႕ေနာက္ရွိလူေလးေယာက္က ရွည္လ်ားသည့္ေသတၱာတစ္ခုကိုသယ္လာသည္။
လန္နီက ေသတၱာကို လက္ညွိုးထိုးျပၿပီး ေျပာလိုက္၏။ “ဒါက ေခါင္းတလားတစ္ခုပဲ”
မင္ရွစ္ရင္ႏွင့္ တြမ့္မူရွန္းက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားသည္။
တြမ့္မူရွန္းသည္ လွ်ပ္ျပက္သည့္အရွိန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ေပၚထြက္လာ၏။
ဝွစ္ ဝွစ္ ဝွစ္
လွံအရိပ္မ်ားစြာက ၾကမ္းတမ္းစြာ႐ြာသြန္းက်လာသည္။
လန္နီသည္ မိစာၦေဝဟင္ေမွ်ာ္နန္း၏လူမ်ားက သတိမေပးဘဲတိုက္ခိုက္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထားေပ။ သူက အျမန္ေနာက္ဆုတ္ကာ တိုက္ခိုက္မႈကို ေရွာင္ရွားလိုက္၏။
ဘန္း ဘန္း ဘန္း
လွံအရိပ္မ်ားက လန္နီေပၚသို႔ မုန္တိုင္းပမာ႐ြာသြန္းလာ၏။
က်န္သည့္လူမ်ားကေၾကာက္႐ြံ႕ပုံေပၚေနသည္။
တြမ့္မူရွန္း၏လွံစြမ္းရည္က ယခင္ကထက္ ပိုအစြမ္းထက္လာတာသိသာေနသည္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီးနားေထာင္ေပးပါ ေမွ်ာ္နန္းသခင္"
လန္နီသည္ ေနာက္ဆုတ္ေနစဥ္အျမန္ေအာ္လိုက္၏။ သူသည္ ေနာက္ဆုတ္ေနစဥ္ လွံအရိပ္မ်ား ထိေတာ့မွာကို ျမင္ခ်ိန္၌ အျမန္ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
“ေခါင္းတလားထဲမွာ ပြင့္ခ်ပ္ကိုးလႊာအဆင့္အေၾကာင္း စာအုပ္ေတြပါတယ္”
ဘန္း
အဆုံးက် လန္နီသည္ လွံအရိပ္မ်ားျဖင့္ ထိသြားသည္။ သူက ေနာက္ကြၽမ္းပစ္ၿပီးလဲက်သြား၏။ ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ဆုတ္သြားၿပီးေနာက္သူ႕ ေနာက္ေက်ာသည္ တိုင္ႏွင့္ ရိုက္မိသြားသည္။ သူ႕ရင္ဘတ္က စူးရွစြာနာက်င္လာေတာ့သည္။ မ်က္လုံးအျပဴးသားျဖစ္ေနလ်က္ တြမ့္မူရွန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ “သိပ္အစြမ္းထက္တာပဲ”
တြမ့္မူရွန္းကလည္း ထိုလူ၏ခုခံျခင္းစြမ္းရည္ေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္သြားသည္။ ဟြားဝူေတာက္၏ လိပ္ခြံက်င့္စဥ္ ၎ကို အလြယ္တကူမပိတ္ဆို႔နိုင္။ ထိုသို႔တိုင္ ဤလူက ေျခလွမ္းအနည္းငယ္သာ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။
“ရပ္ေတာ့” လုက်ိဳးက လက္ေဝ့ယမ္းလိုက္သည္။
တြမ့္မူရွန္းက လက္သီးဆုပ္လ်က္ လုက်ိဳးဖက္ေဘးသို႔သြားလိုက္သည္။
လုက်ိဳးက လန္နီကိုၾကည့္ကာ တည္ၿငိမ္စြာေျပာလိုက္၏။ "သူတို႔ကို ငါ့ဆီယူလာခဲ့"
...