Hellooooo
Kiza kimse isim onermemis...
-
-
"Oğluma bakın, güzel oğluma!"
Küçük bebeğimin çoraplarını giydirmeye çalışırken-ki ayaklarını öpmekten giydiremiyordum- huzursuzlanmasın diye onunla konuşmayı kesmiyordum. Aksi takdirde, Arin benim yavaş hallerimden hiç hoşlanmıyordu. Ona bir şey olmasın diye kendimi paralarken o yavaşlığımdan huzursuz oluyordu.
Benim hastaneden çıkmamın üzerinden 2, Jungkook'un evimize gelmesinin üzerinden ise 1 hafta geçmişti. Sevgilim, kaburgasındaki kırık yüzünden çok sıkıntı çekmişti.
"Hayır hayır Arin, baban uyuyor bebeğim ağlama lütfen..."
Çoraplarını giydirip kucağıma alır almaz göğsüme yaslayıp boynuna öpücüklerimi kondurdum. Ses Jungkook'un başını ağrıtıyor diye eve kimsenin gelmesini istemediğim için bebeğime bakmakta biraz zorlanıyordum. Yine de kendi kendime öğrenmek daha güzel hissettiriyordu.
"Babamızın canı çok yanıyormuş bebeğim, bırakalım uyusun."
Sessizleşen oğlumla beraber Jungkook'u kontrol etmek için odamıza çıktım. Normal hayatta hareketli uyuyordu, şimdi hareket etmemesi için elimden geleni yapmaya çalışıyordum. Buna saat başı kontrol etmekte dahildi.
Ancak uyumasını beklediğim eşim, uykulu gözlerle bana bakıyordu. Onu benim uyandırdığım düşüncesi içimi kemirsede gülümsemeye çalıştım.
"Ben mi uyandırdım?"
"Uyanalı çok oluyor..."
"Seslenseydin keşke, sevgilim."
Arin'i odada ki beşiğine bırakıp eşime döndüm tekrar. Onun için rahat olacak bir pozisyonda oturtup oğlumuzu alıp yanına oturdum.
"Günaydın babacığım..."
Sağlam olan elinin işaret parmağını oğlumuza uzattı. Arin ne olduğunu anlamasa da sıkıca kavramıştı. Bu ikimizi de gülümsetirken eşimin dudağımdan öpmesiyle genişledi gülüşüm.
"Gece duydum sesini... İlaçlardan mı bilmiyorum açamadım gözümü."
"Acıkmıştı, süt içince hemen uyudu zaten. Uyanmaman iyi oldu."
"Jimin birkaç günlüğüne gelecek, annen de öğleden sonra geliyor."
Sessizliğime devam edip omzuna yasladım başımı. Yoruluyordum, gelmeleri iyi olurdu. Sadece Jimin, Arin'le vakit geçirirken çığlık atıp duruyordu. Oğlum ve kocam için sıkıntıydı biraz.
"Gerçekten bana benziyor..."
"9 ay çilesini ben çektim ama nankör işte!"
Benim sitemimle Arin gülmeye başladı. Gülüşünü ilk defa görmemiz bizi heyecanlandırırken kendime yaklaştırıp öptüm. Sonrasında Jungkook'un öpmesi için dudağına yaklaştırdım. Oğlumuzun böyle basit bir şeye gülmesi çok şirindi. Gülüşü gibi.
"Gülüşü bana benziyor! Benden de almış bir şeyler."
"Huyu senin gibi güzel olsun meleğim..."
"Umarım."
Arin'in babasına bakarak ağlamasın gülümsemekle yetindim. Onun kucağına gitmek istiyordu. Ama veremezdim ki, Jungkook'un bir kolu sargıda, belinde ise kaburgası için korse vardı.
"Arin hayır, bebeğim."
"Sorun değil hayatım, kucağıma yerleştirirsen tutabilirim."
"Ama ağır-"
"Güzelim 5 kilo bile değil."
El mecbur... Sarılı koluna sabitleyip tuttuğuna emin olduktan sonra bıraktım. Diğer eliyle desteklediği için rahatça tutabilmişti.
"Çocuğumu doğru dürüst kucağıma bile alamıyorum."
"Öyle deme aşkım... En azından iyisin, sevgilim. Daha kötüleri de olabilirdi. Sadece bu yönlerini düşün. En azından yanımızdasın, oğlumuz iyi, ben iyiyim, sen iyisin."
"Öyle de..."
"De'si yok Jungkook. Lütfen."
Sesini çıkarmadığında yutkunup ayağa kalktım. Birkaç dakikaya geleceğimi söyleyerek odadan çıkıp Arin'in odasına attım kendimi. Kapıyı kapattığım an, göz yaşlarım süzülürken avcumu ağzıma kapattım.
Aklıma polislere ısrar edip izlediğim kaza videosu geliyordu. Arabanın takla atışı, sürüklenişi, ambulans geldiğinde bile arabadan çıkarılamayışı... En çok da orada bulunanların çektiği videolar. Kazadan sonra sosyal medyaya yayılan videolarda sansürsüz şeyler görmüştüm. Parçalanmış bacağı dahil.
"G-geçti Taehyung. S-sevgilin iyi, o iyi."
Ellerimin titremesine engel olmaya çalışsam da başaramadım. Diğer elimle sabit tutmaya çalışıp derin nefesler aldım. Kalbim sızlıyordu, her aklıma geldiğinde aptal aptal ağlamaktan bıksam da durduramıyordum kendimi.
"BEBEĞİM ARİN KIPIRDAMAYA BAŞLADI!"
"G-GELİYORUM!"
Gözlerimi silip yerimden kalktım. Odamıza gidene kadar kendime çekidüzen verip iyi olduğuma kanaat getirdiğim zaman içeri girdim. Gülümseyerek yanlarına gidip eşimi öptükten sonra oğlumu alıp sırtını okşadım. Muhtemelen Jungkook onu kucağında hareket ettiremediği için huzursuzlanmıştı.
"Tutamadım sanırım."
"Uzun süre sabit kalmayı sevmiyor,seninle alakası yok sevgilim."
"Büyünce de sürter anca."
"Jungkook!"
"Yalan mı?"
Gülerek oğlumu pışpışlamaya devam ettim. Yemek hazırlamam gerekiyordu ama Arin bu kadar huzursuzken nasıl yapacağımı bilmiyordum.
"Kolumdaki çatlak bile sayılmazmış, babam haftaya çıkarırlar alçıyı dedi."
"İyi ol da, ne zaman çıkarsa çıksın."
Gözleri kapanmaya başlayan çocuğum, çalan zil yüzünden ağlamaya başlamıştı. Bildiğim tüm yaratıcı küfürleri içimden sayarken güldüm yalnızca.
"O kapıyı sokacağım bir gün size."
"Kook!"
Sorun küfür etmesi değildi, oğlumuzun yanında söylemesiydi. Sabır dileyerek bebeğimi babasının yanına bırakıp odadan çıktım. Kapıya gidip bir hışımla açtığımda karşımda gördüğüm iki beden yüzünden göz devirdim. Gram şaşırmamıştım.
"Ben yapmadım! Jin yaptı."
"Arin uyanmıştır dedi!"
"Siz çocuk yapmayın gerçekten. Evrene zarar!"
Onları arkamda bırakıp odaya döndüm. Onlar geldiğinde göre Jungkook'un salona geçme vakti gelmişti.
"Annenler mi gelmiş?"
"Başka kim olabilir ki onlardan başka? Yaşlarından şüphe duyuyorum artık."
Gülüp tek başına kalkmaya çalıştı. Ayaklarını yatağın dışına çıkarmıştı zaten. Sadece ayağa kalkması gerekiyordu.
Gülümseyerek onun çabasını izlerken gözüm yataktaki oğluma takıldı. Gülüşüm yüzümde solarken, yıkıldım.
"Arin! Yine mi kustun?"
.....
"BENİM AŞKIM! HER ŞEYİM NEREDEYMİŞ?"
"Bağırma diyorum anlamıyor musun sen?!"
Çocuğumu dayısının elinden çekip alırken bir saniye bile düşünmedim. Gerçekten onu evime almam bile başlı başına hataydı. Çünkü gelir gelmez öküz gibi çaldığı kapıyla oğlumu uyandırmıştı.
"Ama özledim!"
"Jimin, otur."
Dudak büzerek kocama bakmasına göz devirdim. Her ne kadar önceden sözünü geçirebilse de şimdi, en korktuğu kişi Jungkook'tu.
"Ağlama, bebeğim. Dayın çok aptal, ama eğiteceğiz onu."
"Aptal değilim! Yeğenim çok güzel ve onu sevmek en büyük hakkım tamam mı?"
"İnsan gibi sevebilirsin. Seni defalarca uyarmama rağmen her seferinde Arin uyuduğu zaman geliyorsun."
Omuz silkti. Gerçekten. Sadece. Bunu. Yaptı.
Sinirden ellerim titrerken kıyafetimin çekiştirilmesiyle eşime döndüm.
"Sıkma canını. Öğrenecekler elbet."
Sesi kısılan oğlumun yanaklarını öpüp salondaki aptal topluluğuna göz gezdirip Arin'in odasına yöneldim. Çocuğumu bunlardan soyutlamam gerekiyordu.
"Boğazın acıdı ağlamaktan, normalde çok uslusun bebeğim biliyorum ben."
Koltuğa oturup oğlumu göğsüme yaslayarak tuttum. Diğer bebeklerin aksine, benim bebeğim beşikte değilde kucağımda uyuyordu. Sallanan beşikleri bile denemiştik ama sevmemişti.
"Baban çok üzülüyor biliyor musun? İlk banyonu beraber yaptırmamızı çok istiyordu, sen doğmadan önce yapmak istediğimiz hiçbir şeyi yapamadık."
Bambi gözleriyle bana bakan bebeğime gülümseyip kısık sesli bir ninni mırıldanmaya başladım.
Minik oğlum, beni yormadan çok kısa sürede uykuya dalmıştı. Dikkatle ayağa kalkıp, bebeğimi kokladıktan sonra ufacık öpüp beşiğine yatırdım. Telsizini açıp odadan çıktım. Salona giderken ayaklarım geri geri gidiyordu sanki. İçerideki insanlar o kadar sinirimi bozuyordu ki, evden kovmak değil, zarar vermek istiyordum sanki.
"Taehyung, Jungkook ilaçlarını istedi ama bulamadım."
"Ben veririm şimdi, sessiz konuşun biraz."
Annem beni onayladığında ecza dolabından ilaçlarını alıp salona geldim. Kimsenin yüzüne bakmadan-ki baksam çok kötü şeyler düşünürdüm- bardağa su doldurup eşimin yanına oturmuştum.
Şuan tek istediğim evimde kocam ve çocuğumla kalmaktı. Normalde olsa asla gitmelerini istemem, her saniye benimle olsun isterlerdim ama son günlerde sinirlerim çok bozuluyordu. Özellikle her seferinde oğlumu uyandırdıklarında.
"Ağrıların devam ediyorsa uyumak ister misin? Arin de uyudu."
"Fazla uyumak istemiyorum."
Yanağını öpüp ilaçlarını götürmek için kalktım. Geri döndüğümde henüz oturmadan başıma gelen şeyle ölmek istedim. Ya da öldürmek.
Çünkü, annem elinde tepsiyle mutfaktan çıkarken koltuğa çarpıp elindekileri düşürmüştü. İrkilerek yerimde sıçramam, telsizden gelen ağlama sesi, yanıma gelen annem, ve bir anda çıkan curcuna.
"T-taehyung! Anneciğim hemen temizlerim tamam mı? Çok özür dilerim. Arin'i de uyuturum merak etme. Sen sakin ol, otur bebeğim. Ben yapacağım."
Gözüm seğirirken başımı omzuma eğdim. Gözüm kararırken Jimin'in (?) yerdeki şeyleri toplamak için kalktığını gördüm. Bedenim tir tir titriyordu.
"Defolun evimden."
"Taeh-"
"DEFOLUN! GİDİN EVİMDEN!"
Göz yaşlarım kontrolsüzce yanaklarımdan akarken masanın üzerinde ne bulduysam, ne olduğunu umursamadan fırlatmaya başladım.
"G-GİDİN EVİMDEN ARTIK! GELMEYİN, GİDİN!"
Çığlıklarım yüzünden boğazım yanıyordu. Üstelik benim ağlama seslerime Arin'in sesi de karışıyordu.
"R-RAHAT BIRAKIN BİZİ!"
"Sonra gelirsiniz! Taehyung, bebeğim bana bak."
Parmaklarım saçlarımı yolarcasına çekiştirirken kapı sesi duydum. Saniyeler içinde elimden çekiştirilince koltuğa düştüm. Başım sert göğüse yaslanırken derin nefesler aldım.
"Geçti benim bebeğim, ağlama."
"G-gelmesinler evimize."
"Kimse gelmiyor dünyalar güzelim. Bak gittiler, evimizde değiller artık. Sakin ol."
Saçlarıma değen dudaklar rahatlamamı sağlarken boğazımın ağrısını yeni fark ediyordum. Ancak buna zamanım kalmadan ağlama sesleri duydum tekrardan.
"B-bebeğim..."
"Evet birtanem, senin bebeğin. Ona bak, ağlamasın değil mi?"
Başımı sallayıp yorgunca yerimden kalktım. Oğlumun odasına adımlarken kısık gözlerimle darmadağın olmuş salonuma bakıyordum.
Odaya girdiğimde beşiğinde kıpkırmızı olmuş bebeğimi görür görmez tekrar geldi hıçkırıklarım. Oğlumu kucaklarken yeniden ağlamaya başlamıştım bile.
-
Kafayi siyirdi cocum☹️
Kisa misa demeyin uzun oldu gayet😠
Sınır;
810 Vote
1K Yorum
O kadar emek veriyorum birkac yorumu cok gormeyin lutfen