Τελικά, τα μαθήματα του Αριστοτέλη θα διεξάγονταν τόσο στη Μίεζα, όσο και στην Πέλλα, και έτσι η μικρή Κλεοπάτρα βρήκε την ευκαιρία που τόσο λαχταρούσε, να ακούει κι αυτή τις διδαχές του περίφημου και άξιου δασκάλου, που για χάρη του ο πατέρας της υποσχέθηκε να ανοικοδομήσει ξανά την πατρίδα του τα Στάγειρα, που τα είχαν ισοπεδώσει τα στρατεύματά του, όταν πολιορκούσαν την Όλυνθο*... Γύρω από τον Αλέξανδρο μαζεύτηκαν για συμμαθητές του μια εκλεκτή παρέα, μια κυψέλη από αρχοντόπουλα, αγόρια κοντά στην ηλικία του όπως ο Ηφαιστίωνας, ο Λεοννάτος, τα δυο στρατηγόπουλα ο Κάσσανδρος του Αντιπάτρου και ο Σέλευκος του Αντιόχου, ο Νέαρχος ο γιος τουναυτικού Ανδροτίμου από τη Λατώ της Κρήτης που είχε μετοικήσει λίγα χρόνιανωρίτερα στην Αμφίπολη, μα και πιο μεγάλα παλικάρια, όπως ο Περδίκκας, ο Λυσίμαχος κι ο Πτολεμαίος, ενώ σύντομα προστέθηκε κι ο Πευκέστας, ένας έφηβος από τη Μίεζα• και όσο ο Αριστοτέλης φώτιζε τα μυαλά των ευγενών αρρένων μαθητών του με τα διδάγματά του για την ηθική και την αρετή, ταυτόχρονα η σύζυγός του η Πυθιάδα η βιολόγος, θυγατέρα του τυράννου Ερμία από τον Αταρνέα της Λέσβου, εγκατεστημένη στα ανάκτορα της Πέλλας μαζί με την κορούλα τους την Πυθιάδα τη νεώτερη, δίδασκε στα ασχημάτιστα αβρά θήλεα που την περιστοίχιζαν τα μυστικά των έμβιων όντων και τις προετοίμαζε για τη ζωή τους ως γυναίκες...
Εκείνον τον χρόνο που η Κλεοπάτρα έκλεινε τα δεκατρία, ο Φίλιππος γυρνώντας από την εκστρατεία του κατά των Σκυθών έφερε μαζί του και μια νέα, έκτη σύζυγο, την όμορφη πριγκίπισσα Μήδα από το θρακικό βασίλειο των Οδρυσών, κόρη του ηγεμόνα Κοθήλα, και η Ολυμπιάδα ένιωσε ξανά να απειλείται, εξάλλου οι σχέσεις τους με τον σύζυγό της έβαιναν διαρκώς επί τα χείρω... «Μην τη φοβάσαι, γιε μου, τη βάρβαρη, και δεν πρόκειται να γεννήσει αρσενικό που να σε ανταγωνιστεί στον θρόνο του πατέρα σου» την είχε ακούσει να λέει στον Αλέξανδρο, και την είδε συχνά να τρίβει στερφοβότανο μέσα σε κούπα με κρασί για να την ποτίσει• στο μεταξύ, κι η δική της ομορφιά άνθιζε και φανερωνόταν, το τρυφερό της σώμα απαλές θηλυκές καμπύλες το σμιλεύανε, στη μέση, στα λαγόνια και στα στήθη, και αυτό το παρατήρησε κι ο κύρης της, όταν γύρισε από την εκστρατεία του ενάντια στην Πέρινθο*** και το Βυζάντιο και τη βρήκε δεκαπεντάχρονη πια κοπέλα, «μεγάλωσες πολύ, θυγατέρα μου, σε λίγο θα πρέπει να αρχίσω να μεριμνώ για τον γάμο σου» της είπε με στοργή, κυττώντας την καλά - καλά με κάποια έκπληξη θαρρείς για την ανάπτυξή της, αφού πρώτα αγκάλιασε και καταφίλησε περήφανος τον αδελφό της για το πρώτο του στρατιωτικό επίτευγμα το οποίο πέτυχε εν τη απουσία του, να καταστείλει την εξέγερση των υποτελών γειτόνων τους Μαιδών****...
Το καλοκαίρι εκείνο του 339 π.Χ., ωστόσο, νέο πόλεμο άρχισε να σχεδιάζει ο Μακεδόνας άνακτας, για να αναπληρώσει την αποτυχία της πολιορκίας Περίνθου και Βυζαντίου και θέλοντας να δώσει ένα χτύπημα γερό στην αμφισβήτηση που πρόβαλε η πάλαι ποτέ κραταιά Αθήνα ενάντια στην κυριαρχία του, την αφορμή εξάλλου την είχε ήδη βρει, μιας και το αμφικτυονικό συνέδριο των Δελφών, στο οποίο είχε πετύχει τη συμμετοχή και του βασιλείου του, κατηγόρησε την Άμφισσα ότι σφετερίστηκε γη του μαντείου στο γεμάτο λιόδεντρα Κρισσαίον πεδίον***** και γύρεψαν την τιμωρία της, ορίζοντάς τον αρχιστράτηγο αυτού του «ιερού πολέμου», δίχως να υπολογίσουν την Αθήνα, τη Θήβα και το Κοινό των Βοιωτών. Πριν όμως εκκινήσουν οι νέες επιχειρήσεις, εκεί γύρω στον μήνα Λώο******, ο άρχοντας Ορόντης αποφάσισε να δώσει τη μονάκριβη θυγατέρα του, που είχε πλέον κλείσει τα δεκάξι, για σύζυγο στον νεαρό αξιωματικό Άτταλο, τον έναν εκ των τεσσάρων υιών του στρατηγού Ανδρομένους από την Τυμφαία της Άνω Μακεδονίας, παλικάρι συνομήλικο περίπου του Περδίκκα, φίλο του και όμοιό του στις ανδρικές χάρες...
«Αχ, Κλεοπάτρα μου, νιώθω την ψυχή μου να σχίζεται στη μέση» ομολογούσε η Αταλάντη στη φίλη της, σφίγγοντας τα χέρια της στις δικές της χούφτες. «Από τη μια λυπάμαι που θ' αφήσω το σπιτικό μου, μα από την άλλη χαίρομαι που μ' έλαχε ένας τέτοιος νέος σαν τον Άτταλο για άνδρας μου... Νομίζω πως... τον αγαπώ κιόλας ήδη, και πως θα περάσω καλή ζωή μαζί του...»
«Είμαι σίγουρη για αυτό, Αταλάντη μου» χαμογελούσε πλατιά η βασιλοπούλα. «Η ευτυχία σου είναι και δικιά μου, τον Άτταλο τον ξέρω κι εγώ από μικρή και πραγματικά είναι ο καλύτερος μνηστήρας που θα μπορούσε να σου τύχει, θα τον αγαπήσεις σίγουρα και θα ζήσετε όμορφα... Μακάρι να έχω κι εγώ την τύχη σου!»
Λίγες μέρες πριν από τον γάμο, κίνησαν οι δυο κοπέλες μαζί με άλλες αρχοντοπούλες της Πέλλας, τη Θεσσαλονίκη και νεαρές τους δούλες να πλύνουν τα προικιά της νύφης σε ένα κοντινό ρέμα, συνοδευμένες στην εξόρμηση αυτή απ' τον Περδίκκα και τον Λεοννάτο, στους οποίους ο Φίλιππος είχε απονείμει στην τιμή του σωματοφύλακα. Σαπούνισαν και έπλυναν λοιπόν τα κορίτσια μες στο γλυκό νερό τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα, και όταν απόσωσαν τη δουλειά τους και τα άπλωσαν στον ήλιο να στεγνώσουν, πήραν να παίζουν με τα τόπια, κι οι ευφρόσυνες φωνές τους ανταγωνίζονταν το λάλημα των πουλιών, ενώ οι δύο νεαροί, μισοπλαγιασμένοι στο χώμα σαν σε ανάκλιντρο, παρατηρούσαν διακριτικά την παρθενική ομήγυρη.
«Σαν τη Ναυσικά με τις ομήλικές της στην Οδύσσεια μοιάζουν, που μας δίδασκαν οι παιδαγωγοί μας... Δε συμφωνείς;» στοχάστηκε ο Λεοννάτος με ένα μειδίαμα, και ο Περδίκκας συμφώνησε με ένα αχνό, αφηρημένο νεύμα της κεφαλής του, ενώ τα μάτια του είχαν προσηλωθεί ασυναίσθητα στην Κλεοπάτρα, που του φαινόταν τώρα σαν νύμφη των δασών, τόσο όμορφη, αιθέρια και χαριτωμένη...
«Τι κυττάς, γενναίε Οδυσσέα... εννοώ, Περδίκκα;» τον πείραξε ο Λεοννάτος. «Το βλέπω εγώ πως εστιάζεις το βλέμμα σου στη θυγατέρα του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας... Στοχεύεις να γίνεις βασιλικός γαμπρός;»
«Πάψε, Λεοννάτε! Θα σ' ακούσουν!» τον αποπήρε ο Περδίκκας. «Είσαι μικρός ακόμα και σου ξεφεύγουν κουβέντες απερίσκεπτες... Πώς θα μπορούσα να κυττώ εγώ με τέτοιας λογής διάθεση την Κλεοπάτρα; Είναι η πριγκίπισσά μας και είμαι μονάχα ένας αξιωματικός του πατέρα της, γνωρίζω πολύ καλά τη θέση μου» συμπλήρωσε και σώπασαν οι δυο τους, ο Λεοννάτος κάτι είχε διακρίνει στην αντίδραση του Περδίκκα και στα λόγια του, μα προτίμησε να το αγνοήσει...
«Το τόπι!» ξεφώνισε τότε η Θεσσαλονίκη, αποτυγχάνοντας να πιάσει τη μπάλα καθώς της την πέταξε μια άλλη κοπελίτσα, με αποτέλεσμα να κυλήσει μακριά, «πάω εγώ, αδελφούλα!» προσφέρθηκε αμέσως η Κλεοπάτρα και σηκώνοντας ελαφρά τον χιτώνα της έτρεξε προς τη μεριά που είχε ξεστρατίσει η μπάλα και τη βρήκε να κείτεται ανάμεσα σε μια συστάδα από χόρτα, στην κοίτη του ρέματος• την ίδια στιγμή όμως που άπλωσε το χέρι της να την πιάσει, κάτι σάλεψε, ένα σύριγμα γροίκησε και μια οχιά ξεπετάχτηκε, πλαταγίζοντας τη διχαλωτή της γλώσσα... Ξαφνιάστηκε πρώτα η κόρη, μα δε φοβήθηκε κιόλας, άκακη και ήρεμη τη νόμισε, σαν τα φίδια της μάνας της που τα έθαλπε στην κλίνη της και τα θήλαζε από τους μαστούς της, έκανε λοιπόν ακόμη ένα βήμα, έτοιμη να πάρει πίσω το τόπι και να γυρίσει στην παρέα της, τότε όμως σύνωρα η οχιά, θυμωμένη που της χάλασε την ησυχία της, τινάχτηκε κι αυτή αστραπιαία και βύθισε τα ιοβόλα δόντια της κοντά στον αστράγαλο του κοριτσιού, που ούρλιαξε απ' τον πόνο...
«Κλεοπάτρα!» χλόμιασε η Αταλάντη, ακούγοντας τη φωνή της. «Τρέξτε, κορίτσια, κάτι κακό έπαθε η βασιλοπούλα μας, η φίλη μου η καλή!» πρόσταξε έπειτα τις άλλες, κι όλες μαζί σπεύσανε προς τα κει, μαζί τους κι οι δυο νεαροί σωματοφύλακες, ανήσυχοι...
«Κλεοπάτρα!» έκραξε το όνομά της κι ο Περδίκκας, καθώς την είδε να βογκάει κουλουριασμένη στο έδαφος, και την ανασήκωσε μες στα μπράτσα του. «Τι έπαθες; Μίλησέ μας!»
«Μια οχιά... Ήταν εκεί, μες στα χόρτα...» ψέλλισε με κόπο η κοπέλα, και τότε το παλικάρι είδε έντρομο τα δύο κόκκινα σημάδια στο πόδι της από το δάγκωμα του ερπετού, ενώ εκείνο σάλευε ακόμα παραπέρα, μην έχοντας εκτονώσει τελείως το μένος του, και μόλις το είδαν τα κορίτσια στρίγγλισαν απ' την τρομάρα τους...
«Σκότωσέ το, Λεοννάτε!» διέταξε τον φίλο του, προσπαθώντας να διατηρήσει λίγη ψυχραιμία, έσκισε ένα κομμάτι από τον μανδύα του για να δέσει σφιχτά το πόδι της κοντά στο σημείο της δαγκωματιάς και φέρνοντας το στόμα του κοντά στην πληγή της πήρε να ρουφάει και να φτύνει το δηλητήριο, ξέροντας πως θα κινδύνευε κι ο ίδιος αν έκανε το λάθος να καταπιεί έστω και μια σταγόνα...
«Φορτώστε την άμαξα και γρήγορα στο παλάτι!» έδωσε πάλι προσταγή κατόπιν ο Περδίκκας, και οι νεαρές δούλες υπακούοντας μάζεψαν όπως - όπως τα πλυμένα μουδιασμένες και τα στοίβαξαν στο κάρο, ύστερα με χέρια που έτρεμαν από την αγωνία σήκωσε στην αγκαλιά του την αναίσθητη πλέον Κλεοπάτρα και την απίθωσε στην άμαξα στην ποδιά της Αταλάντης και της Θεσσαλονίκης, που έκλαιγαν, πριν καβαλήσουν μαζί με τον Λεοννάτο τα δυο άλογα που φρούμαζαν αναστατωμένα και βάλουν φωτιά στους τροχούς...
*Η Όλυνθος όπως και τα Στάγειρα αποτελούσαν μέλη του «Κοινού των Χαλκιδέων», συνασπισμού των ευβοϊκών αποικιών της Χαλκιδικής. Πολιορκήθηκαν και καταστράφηκαν από τον Φίλιππο το 349-348 π.Χ., κατά τον λεγόμενο «Ολυνθιακό πόλεμο».
***Η Πέρινθος ήταν αρχαία πόλη της Προποντίδας, αποικία της Σάμου. Ο Φίλιππος την πολιόρκησε μαζί με το Βυζάντιο (τη γνωστή αποικία των Μεγαρέων, πρόγονο της Κωνσταντινούπολης) γύρω στο 340 π.Χ., χωρίς όμως επιτυχία.
****Οι Μαίδοι ήταν θρακικός λαός που ζούσε στην κοιλάδα του Στρυμόνα και είχαν γίνει υπήκοοι του Φιλίππου.
*****Κρισσαίον πεδίον (Κρισσαία πεδιάδα): ο σημερινός κάμπος - ελαιώνας της Άμφισσας, που συνδέεται ετυμολογικά και με το χωριό Χρισσό
******Λώος = Ιούλιος