Weken zijn voorbij gegaan zonder dat ik mijn kamer uit ben gegaan.
Het enige wat ik gedaan heb is voor mij uitkijken.
Nadenken over hoe het nou verder moet, moet ik door ademen of mijn adem zelf stoppen?
Zucht, c'est la vie.
-
"Mag ik nou alsjeblieft weten wat er met je aan de hand is?"
Ik hoor Imaddine vanuit de andere kant van de deur zachtjes kloppen.
Volgens mij heeft hij dit echt 30 keer gevraagd.
"Sarah?"
Ooit moet het er toch uit, hij heeft mij niks verkeerd gedaan.
Of toch wel? Net als de rest waarvan ik dacht dat ze me nooit zo erg zullen naaien.
"Het kan niet" zeg ik zachtjes.
Dit zijn de eerste woorden die ik na zoveel dagen weer heb uitgesproken.
"Wat? Ik hoor je niet? Doe nou alsjeblieft gewoon open. Je hoeft je niet te schamen"
Ik vraag me echt af wat hij nog met mij moet, waarom hij al die moeite voor me doet.
Langzaam open ik de deur en ik zie dat hij me met een scheve glimlach aankijkt.
Zijn ogen blijven mij aankijken, zijn blik verzet zich niet.
Hij blijft naar mij kijken.
"Je bent niet meer hetzelfde, jou ogen stralen niet meer... Waar zijn die mooie krullen van je? Die mooie glimlach? Je gezicht is zo bleek. Het gaat niet goed met je."
Ik voel een kleine schop tegen mijn hart aan maar laat dat niet merken.
Hij heeft een langhoekig cadeautje vast, dat is te merken aan het cadeaupapier.
Hij neemt plaats op mijn bed en blijft me aankijken.
"Waar zijn Yassir? Souhaila? Inaya?"
"Yassir is naar zijn vader toe, Souhaila heb ik niet meer gezien sinds die ene keer dat jullie samen terug kwamen van de stad. Alles staat uit op WhatsApp en ze negeert iedereen. Inaya draagt een hoofddoek? Ik zag haar gisteren met een jongen door de stad lopen. Het eerste wat ze vroeg is hoe het met jou gaat. Ze zijn je niet vergeten Sarah, ze missen wie je was. Inaya zei dat ze het haarzelf nooit kan vergeten wat ze je heeft aangedaan. Ik weet echt niet wat er aan de hand is?" Zegt hij met een vragende blik
"Ik heb honger." Gooi ik eruit.
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, ik moet doen alsof t me niet boeit, terwijl het me zoveel doet.
"Oh hier ik heb een cadeautje voor je, ik hoop dat je er blij mee bent" zegt hij terwijl hij me het pakje overhandigd.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, hij is de enige die nog moeite voor me doet om me op te vrolijken.
Ik neem naast hem plaats en pak het pakje langzaam uit.
Mijn glimlach word steeds breder bij het zien van het stapeltje Milka repen.
"Dit is echt het leukste en het liefste wat ik heb gekregen.."
Mijn hart begint langzaam te smelten bij het zien van zijn glimlach.
Hij straalt helemaal.. Hij is zo lief.
"Dankjewel, echt ik weet niet hoe ik je moet bedanken.."
Ik twijfel even maar geef hem dan een zachte knuffel.
Hij verbergt zijn hoofd in mijn nek en trekt me stevig tegen zich aan.
Mijn ogen vullen zich met tranen bij het voelen dat mijn hart sneller begint te kloppen.
"Het gaat echt even niet meer Imaddine" zeg ik huilend.
Ik voel dat hij me loslaat en me dan aankijkt.
Terugkijken lukt me niet, uit schaamte.
Ik wou dat ik voor jou was gegaan, niet voor hem.
Jij zou mijn hart nooit breken!
Hij komt dichterbij met zijn hoofd en drukt een kus op mijn voorhoofd.
Ik draai mijn hoofd zo snel als ik kan weg.
De tranen stromen over mijn wangen, dat deed hij ook altijd.
Hij heeft mijn lichaam gezien...
Hij heeft mij gekust, gezoent..
"Vertel me wat er is dan, zo bedank je mij." Zegt hij zachtjes.
Ik neem een diepe zucht en vertel dan alles.
Van begin tot einde.
Hoe lief hij voor me was, hoeveel hij voor me heeft gedaan.
Hoe serieus hij met me was, dat ik altijd bij hem terecht kon.
Maar dat is niet het enige wat ik hem vertel..
"We zijn samen gaan zwemmen, hij heeft mijn lichaam gezien. Hij heeft mij gezoent. Ik heb zovaak tegen mensen gelogen dat ik ergens heen ging maar ik was met hem."
Ik zie de blik van Imaddine anders worden.
Hij kijkt weg en zijn blik is gericht op de grond.
Hij heeft mijn toekomst verpest, niemand die me nog willen zou.
"Heeft hij het uitgemaakt omdat je iets niet wou?"
Ik lach kort; "Was dat het maar.."
"Hij zette Yassir onderdruk.."
"Safouane El (...)" zegt hij langzaam.
Mijn ogen beginnen zich met tranen te vullen en ik zie dat Imaddine me met grote ogen aankijkt.
"Hij heeft Yassir onderdruk gezet, als hij er niet was dan had mijn vader het nooit uit pijn met een andere vrouw gedaan. Dan was ik gewoon nog thuis, was Yassir nog gewoon een goeie jongen."
"Maar hij.. Wacht, hoe ken je zijn naam?"
Ik voel een klap op mijn hart.
Hier gaan we weer.
"Ik kende hem niet wollah, ik weet alleen dat hij Yassir onder druk zette. Maar ik mocht je niks vertellen. Je weet zelf hoevaak ik dat wou doen, maar je broer hield me altijd tegen hij zou er echt alleen nog meer in de problemen van komen.."
"Maar waarom heb. Je tegen mij gelogen? Mij valse hoop gegeven? Ik dacht dat je niemand had dat het gewoon even slecht ging met je. Maar ik wist niet dat je gewoon een relatie achter mijn rug om had? Ik hou van je man, je bent letterlijk de eerste waar ik echt van hou omdat ik DACHT dat je de eerste was die niet schijnheilig was, die echt true met me was. Ik dacht dat je serieus was maar rustig aan wou doen. Schijn bedriegt. Tfoe"
"Ik hield ook van jou, maar hij zat in de weg. Ik hield van beide. Het spijt me zo, ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb zo'n spijt he. Maar ik vond je wel leuk, ik heb echt van je gehouden maar omdat ik Safouane gezien heb en hem eerder kende wou ik voor hem gaan, het spijt me zo erg. Het eerste waar ik aan dacht toen ik hoorde wat hij heeft gedaan en en
Dat hij zo slecht bezig was dat ik jou heb laten gaan. Ik heb zo'n spijt!" Zeg ik huilend.
"Tering zooi man"
Ik probeer hem door mijn tranen aan te kijken, ik veeg ze weg en zie dat zijn ogen vol met tranen staan.
Mijn trillende armen sla ik om hem heen en dan plotseling staat hij op.
Geen seconde heeft mijn arm zijn schouders geraakt.
Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en begin dan zachtjes te huilen.
"Wil je alsjeblieft weggaan? En niet meer terugkomen ik wens jou heel veel geluk verder. Je krijgt mooier en beter echt Imaddine! Ik ben niks meer."
"Ik ben over de datum."
"Hoe kon je zo dom zijn, wat was ik voor jou? Ik was letterlijk niks voor jou! Want zelfs al sik een vriend was hoor je zoiets te vertellen. Stank voor dank" zegt hij met een trillende stem.
"Echt niet! Je betekende heel veel voor mij, je moest eens weten wat er door me heen ging als ik je met een ander meisje zag lachen, als ik je zag lachen. Deed me zoveel goed."
"Je moet mij begrijpen! Het gaat me meer om! Als je me dat had verteld kon ik mijn gevoelens opzij schuiven! Kon ik gewoon je helpen! Wollah ik had alles gegeven al zou ik even in de schoenen van Yassir moeten staan, ik had dat dan gedaan. Voor jou! Zoveel betekende je voor me!"
"Vergeef het me, wees alsjeblieft niet boos op me. Je bent alles wat ik heb!" Schreeuw ik huilend.
"Verlaat mij ook niet." Zeg ik daarna wat zachter.
Ik durf niet te kijken en verberg mijn gezicht dan weer in mijn handen.
Mijn hele lichaam trilt ende tranen blijven lopen.
Ik voel dat hij naast me op bed komt zitten.
Na een tijdje voel ik dat hij zijn armen om me heen slaat en me tegen zich aanduwt.
"Waarom ben je boos op iedereen? Wat hebben zij jou aangedaan?" Vraagt hij op een hele lieve manier.
"Souhaila.. Hij heeft mij eerder verteld dat ze een relatie heeft gehad met een jongen die ook verkeerd bezig was. Ik vroeg haar altijd wie het was en ze wou nooit vertellen wie het was, toen ik haar verteld waarom ik boos op Yassir was en zo gebroken was vertelde ze mij dat het dezelfde jongen was.." Zeg ik met een brok in mijn keel.
"Oei..."
"Inaya.. Zij deed altijd raar toen ik met Safouane was, als ik over hem begon. Ik heb ze zelf een keertje samen betrapt toen ik boven was. Ze zei dat hij toe moest geven met waar di een bezig was. En toen ik haar vroeg wat ze bedoelde zei ze dat ze dom bezig was en dat t haar spijt. Ze probeerde mij zo vaak mogelijk uit zijn buurt te houden. Pas toen dit gebeurde vertelde ze mij ze wist wat hij deed."
"Als ze mij dit eerder hadden verteld was ik allang weg bij hem.."
"Ik zou me echt genaaid voelen man, nu begrijp ik het.."
Ik zucht luidruchtig, sluit mijn ogen en leun dan met mijn hoofd tegen zijn borst aan.
"Ik zal jou nooit naaien" zegt hij en aait me over mijn haren
"Hoe hard ik je ook wil laten gaan, ik kan het niet. Iedereen verdient een tweede kans." Zegt hij zachtjes en drukt dan een kus op mijn voorhoofd opnieuw.
"Hoe had je zo dom kunnen zijn om het met hem te doen.."
Geschrokken kijk ik hem aan; "Ik heb het niet gedaan! En zou het nooit doen voor mijn huwelijk!"
"Ik schrok me al dood, jij word mijn vrouwtje in sha Allaah. Ik geef je tijd om te herstellen en dan kom ik meteen je hand vragen. Hoe sneller het goed met je gaat, hoe sneller wij een toekomst samen hebben. Ik geef echt om je man, dagen niet geslapen omdat ik niet wist wat er met je was. Je bent mijn wereldje ik geef mijn hele wereld weg voor jou!" Zegt hij en kust opnieuw mijn voorhoofd.
"Ik zal je nooit ergens anders kussen dan op je hoofd.."
"We doen het rustig oke? Het mag dan wel een maand geleden zijn dat het is gebeurd.. Ik wil tijd hebben om mezelf terug te vinden.." Zeg ik zachtjes.
"Ik vertrouw niemand meer.."
"Mag ik je een tip geven? En zou je die ook alsjeblieft willen uitvoeren?"
Ik kijk hem vragend aan.
"Neem de tijd om met iedereen te praten, begin bij Yassir, hij is je broer. Hij kon er niks aandoen dat hij niks kon zeggen, die wereld is gevaarlijk. Je moet letten op elke stap en elk woord. Hij is anders ook wel de persoon die het heeft meegemaakt he, hij had hier nu niet kunnen zijn... Inaya... Zij was je vriendin sinds je zowat bijna geboren bent. Praat het uit, luister naar elkaar en daarna heb je Souhaila nog. Zij word je schoonzus, ze is dom geweest dat ze zoiets niet eerder aan je heeft verteld uiteraard maar we maken fouten Sarah. Iedereen verdient een tweede kans! Net zoals dat ik jou een tweede kans geef"
Ik kruip dichter tegen hem aan.
"Ik ga jou helpen met jezelf terug vinden goed? Je moet wel naar me luisteren oke?"
"Ik Ga met ze praten, hoelaat komt Yassir thuis?"
Op dat moment hoor ik dat de deur open gaat, Imaddine geeft me snel een kus op mijn hoofd en loopt dan snel naar de woonkamer toe.
"Dus hier verblijven jullie bijna al bijna een half jaar lang?"
Mijn hart begint sneller te kloppen bij het horen van de stem van mijn vader.
Hoe kan ik hem nog aankijken?
"Waar is Sarah dan?"
Ik begin mijn tranen weg te vegen, mijn haar in een fatsoenlijke knot te draaien en loop dan naar de opening van de deur toe.
"Daar..oh hier is Sarah" ik kijk naar Yassir en die dat hij twijfelend naar me glimlacht.
Ik glimlach terug en kijk dan naar mijn vader.
"Wat is er met jou gebeurd Sarah? Waar is mijn schitterende dochter?"
Mijn ogen vullen zich weer met tranen wanneer hij me droevig aankijkt.
Hij komt dichterbij slaat een arm om me heen en ik begin hardop te huilen als een klein kind dat haar vader na 7 jaar terug ziet.
Hij trekt me stevig tegen zich aan en fluister dat het wel allemaal goed komt.
"Ik heb je gemist, ik wil weg hier. Mag ik alsjeblieft mee terug?" Ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan.
Een nieuwe start, een nieuwe plek, weg van dit afschuwelijke hotel.
"Tuurlijk, ik heb jou ook gemist hbiba. We beginnen opnieuw oke?"
"Opnieuw." Zeg ik zachtjes en laat hem dan los.
Yassir is verdwenen, ik denk dat die in de woonkamer zit met Imaddine.
"Ik pak mijn spullen in, ik ga een douche nemen en dan gaan we hier weg oke? Yassir gaat ook mee wil je het hem alsjeblieft vragen?"
"Ga maar snel, ik wacht in de woonkamer op je."
Ik geef hem ene kus op zijn wang en loop dan naar mijn kamer toe.
Daar pak ik mijn tas in, alles wat van mij is leg ik erin.
Tijdens het inpakken zie ik het armbandje van Safouane, deze doe ik niet af..
Tussendoor kom ik de telefoon tegen die hij mij gegeven had..
Ik klik hem aan en zie dan dat ik 47 gemiste oproepen heb..
20 sms'jes.
Mijn hart breekt bij het lezen van de teksten.
+3167.. "Geef me een kans, ik ben gestopt. Ik ben daar weg, alsjeblieft komop?"
+3167.. "Je bent de eerste die mijn hart heeft laten kloppen, we zijn bijna een jaar lang samen geweest, als je dit zomaar laat gaan heb je niks om me gegeven, het boeit jou niks dat je me zo hebt achtergelaten. Je weet niet hoe ik me voel Sarah, wollah ik eet niet meer, ik slaap niet meer, ik heb geen kracht meer. Ik rook niet meer, ik ben gestopt met alles voor jou!"
+3167.. "Ik wil je alleen zien, JOU LATEN INZIEN dat ik echt om je geef. Dat ik echt van je hou, moet ik geld terug geven aan je broer? Vertel me ik doe het voor je!"
En zo kan ik nog doorgaan, hij smeekt me.
Maar het kan niet..
Ik heb deze telefoon eigenlijk nog nooit echt goed bekeken, of er foto's opstaan.
Ik klik op Galerij en mijn hart breekt bij het zien van mijn foto's.
Hij heeft zonder dat ik het wist al mijn profielfoto's die ik had ingesteld gescreenshot.
Een gesprek tussen ons waarin staat hoeveel hij van me houd,
Een nonchalante foto waar ik mijn ogen dicht heb en volgens mij met mijn hoofd op zijn been lig.
Hij gaf echt om me, hij hield echt van me.
Hoe voelt hij zich nu? Hij heeft me gesmeekt om te blijven.
Hij zou stoppen..
Het beeld schiet weer voorbij waar hij me met tranen in zijn ogen aankijkt van spijt.
"Soms neemt Allaah iets van je weg omdat er iets beters aankomt" hoor ik in mijn hoofd.
Ik zucht luidruchtig, wis de foto's en reset de hele telefoon.
"Beslamma Safouane" zeg ik zachtjes met tranen in mijn ogen terwijl ik de simkaart doormidden breek.
Alsof mijn hart doormidden word gebroken.
Ik stop de telefoon in het zijvakje van mijn tas en pak mijn douchespullen en pak een lange maxijurk.
Simpel.
Onder de douche heb ik het gevoel dat ik alle pijn samenstelling het water naar beneden valt.
"Een nieuwe start. Een nieuw begin." Zeg ik zachtjes.
Ik droeg mijn lichaam af en rol mijn haren in mijn handdoek.
Snel trek ik mijn maxijurk aan en verlaat de badkamer.
Mijn haren borstel ik weer na bijna een maand, er zitten klitten in elke pluk volgens mij.
Ik stop er nog snel Argan olie in en bekijk me dan in de spiegel, dat is ook weer iets wat ik zolang niet heb gedaan.
Mijn maag schreeuwt het bijna uit van de honger, alles begint terug te komen.
Alleen mijn hart blijft gebroken, misschien heelt Imaddine hem.
Ik doe wat make-up op en twijfelend doe ik een kleurtje op mijn lippen.
"Here we go" zeg ik hardop.
Ik pak mijn tassen en leg ze in de gang neer.
"Ik moet dan wel even al mijn kleren enzo pakken, eigenlijk wou ik hier blijven totdat ik een huis had maar als Sarah het wil doe ik het wel" hoor ik Yassir zeggen.
"I shek (jij), heb je hier wat spullen liggen ofzo?" Vraagt Yassir aan zimaddine
"Nee man ik zo richting Roff weer"
"Wat doen?"
"Familie a sah" antwoord Imaddine.
"Ziekziek,"
"Yoo sowieso" antwoord Imaddine.
Ik neem een diepe zucht en loop de woonkamer binnen.
Iedereen bekijkt me van top tot teen.
"Hoi Sarah, lekker geslapen?" Zegt Imaddine en kijkt me met een doodserieuze blik aan.
Ergens moet ik mijn lach inhouden, hij kan zo goed acteren he.
"Jawel, een beetje" zeg ik zachtje.
"Willen jullie wat eten anders?" Vraag ik
"Nee, Yassir pakt even zijn spullen in en dan gaan we" zegt mijn vader en bekijkt me met een brede glimlach.
Ik loop naar Yassir toe en hij bekijkt me aandachtig terwijl hij zijn kleren in zijn sporttas stopt.
"Hoe gaat t met je?" Vraagt hij twijfelend.
"Slecht, gebroken, genaaid, geflasht maar ooit moet er een einde aan komen. Ik ga mijn best doen om alles te vergeten maar alleen de pijn zal nooit uit me verdwijnen" zeg ik en glimlach.
"Het spijt me voor alles wollah, je had gelijk allemaal mijn schuld, als ik het je eerder had verteld had je weg bij hem kunnen gaan ofzo en was alles kwa bedreigingen sowieso eerder gestopt"
Ik geef hem een stevige knuffel en vertel dat het wel allemaal goed komt.
"Je bent alles voor mij wollah, er komt iets beters op je pad, beter dan die flikker. Hij heeft 6 mensen doodgeschoten daar wil..."
"Laat Yassir, het is wel goed." Zeg ik snel
Ik wil niet weer in huilen uitbarsten omdat ik nog steeds niet kan geloven dat hij zoiets zal doen of tot zoiets in staat is.
Die droevig, lieve, onschuldige ogen.
"Zijn jullie klaar?" Hoor ik mijn vader vanuit de woonkamer roepen.
"Heb je hem verteld over alles?" Vraag ik
"Jaa, maar niet dat je iets met hem had, dat is iets tussen jou en Allah. Of je dat wil vertellen is helemaal aan jou, bemoei me daar niet mee"
"Dankjewel" zeg ik en geef hem een kus op zijn wang.
"Kom we gaan" zeg ik en til zijn tas op naar de gang toe.
"Je hebt helemaal niks gegeten?" Zegt Imaddine vragend
"wil je mee wat halen dan?"
Ik zie mijn vader verbaasd naar mij kijken.
"Ik ken de weg niet echt, jij bent hier vaker en haalt vaker eten" zeg ik snel.
"Ik ga wel snel mee" zegt hij en staat met een zucht op.
Dat doet hij expres, hij is echt lachen.
Ik trek mijn Birkenstocks aan en sluit de deur.
Hij tilt me lachend op als we de lift inlopen en knuffelt me daarna stevig.
"Dankjewel" zeg ik zachtjes en kijk hem met stralende ogen aan.
"Waarvoor?" Vraagt hij lachend
"Voor dat je kwam, dat je me het gevoel geeft dat ik door moest strijden en dat er een oplossing zal zijn."
"Dat doe je allemaal zelf, ik heb alleen mijn zegje gedaan. Ik ben nog lang niet klaar metjou hoor, ik ga je lastig vallen totdat ik vind dat t goed is"
Ik neem zijn hoofd tussen mijn handen en druk mijn neus tegen zijn neus aan.
"Je weet dat de pijn vanbinnen niet zal verdwijnen he?" Vraag ik zachtjes.
"Pijn bestrijd je met liefde. Dat ga ik jou geven & dat ga je krijgen van jou familie."
Ik omhels hem stevig.
Zal dit echt een nieuw begin zijn?
We lopen de lobby in en lopen door naar het restaurant waar we 2 pizza's bestellen.
"25 euro" zegt ze vrouw achter de kassa.
"Hartverzakking" fluister Imaddine.
Ik schiet in de lach terwijl ik een briefje van 50 uit mijn zak trek.
"Dankuwel, u krijgt nog wisselgeld" hoor ik naast me.
"Ik wou betalen.." Zeg ik en kijk hem verward aan.
"Weet ik maar dat feestje gaat niet door" zegt hij terwijl hij zijn geld aanneemt.
"Is wel leip hier joh, 25 euro voor 2 pizza's"
Ik schiet opnieuw in de lach en we lopen samen weer terug naar boven.
"Wanneer zie ik je weer..." Hij kijkt me verlegen aan.
"We appen oke? Zodra ik thuis ben vertel ik Yassir dat ik contact met jou ga hebben. Dit keer vertel ik het hem wel eerlijk"
"We doen rustig aan oke? We houden het zo en later bloeit er misschien wat, je moet andere ook de kans geven.. Niet alleen met jou hoofd bij hem zitten.."
"Oude liefde roest niet" zeg ik zachtjes.
"Maar er kan wel een plek zijn voor een nieuwe liefde, fouten maken we en daar leren we van. Vertrouw niet te snel topper"
Hij geef hem de laatste stevige knuffel.
"Je geeft me een knuffel alsof je me nooit meer gaat zien" zegt hij lachend
"Wie weet.." Zeg ik kijk hem uitdagend aan.
"Elke keuze van je accepteer ik, en jij moet accepteren dat ik voor je ga vechten" zegt hij knipogend.
Ik klop op de deur en loop naar binnen met de pizza's ; "Wie wil moet nu EEN stukje pakken, als je later komt zijn ze weg"
"She is back hoor, zoek dekking!" Zegt mijn vader lachend.
Iedereen schiet in de lach en ik begin aan mijn pizza.
"Ik ga he! Thalla eh Iedereen!" Roept Imaddine vanuit dedeur.
"Zullen we gaan?" Vraag ik na een tijdje wanneer ik mijn pizza's op heb.
"Hebben jullie echt alles?" Vraagt mijn vader wanneer we onze schoenen aantrekken.
"Alleen nog betalen" zegt Yassir en trekt zijn bankpas naar voren.
"We verwachten je morgen weer op werk he, bewaar je geld en haal daar nieuwe kleren mee alsjeblieft ben die trainingspakken helemaal zat."
Ik schiet in de lach en Yassir stopt blij zijn pinpas terug in zijn broekzak.
"Is Real-Madrid he paps, Joden"
"Barca is tien keer beter, jullie zijn joden" zegt mijn vader en trekt Yassir bij zijn arm.
"Oke genoeg, bewaar dat voor thuis" zeg ik lachend als we de lift uitlopen.
Mijn vader loopt naar de balie toe om te betalen en Yassir bekijkt me aandachtig.
"Waarom lach je weer? Komt het om Imaddine? Vinden jullie elkaar leuk? Wil je alsjeblieft nu wel eerlijk zijn?"
Hoe vertel je je broer in godsnaam dat je contact met hem wil houden?
"Hij heeft me gewoon veel geholpen, hij is heel lief. We willen serieus zijn alleen is het te snel. We willen eerst contact houden" gooi ik eruit
"Is niet erg, ik vertrouw Imadddine. Hij is echt serieus en heeft nooit gekke dingen gedaan."
"Dankjewel" zeg ik zachtjes.
"Kom, is geregeld" zegt mijn vader met een brede glimlach.
Met z'n 3e lopen we het hotel uit.
Ik kijk nog even achterom en zie duizenden herinneringen.
Mijn hart breekt bij elke herinnering meer en meer.
Alhamdoulillah.
Alles is goedgekomen, we leven allemaal nog.
Thuis aangekomen zet ik mijn kleren bijde was neer en pak direct de huistelefoon om Inaya op te bellen.
Met een diepe zucht toets ik haar nummer in.
Mensen vergeven is een poort naar het Paradijs toe.
"Hallo?!" Ik hoor haar bijna schreeuwen.
"Met Sarah, kan jemijn kant opkomen?" Vraag ik zo lief mogelijk
"Ik kom direct, zie je zo" zegt ze en hangt op.
Zuchtend leg ik de telefoon neer.
Ergens heeft Imaddine gelijk, ik ken haar wel zo lang en fouten maken e allemaal.
Maar aan de andere kant, hoevaak heb im haar kansen gegeven?...
"Wie belde je?" Vraagt mijn vader wanneer hij klaar is met douchen en de woonkamer inloopt.
"Inaya" zeg ik terwijl ik de waterkoker aanzet om thee te maken.
"Je klonk niet bepaald lief, ene gesprek van 10 seconde met Inaya?"
"We hebben een beetje ruzie" zeg ik terwijl ik ne3ne3 (mint) uit de koelkast haal.
"Hoe dan?"
"Lang verhaal, we gaan t wel zo uitpraten. Ze draagt een hoofddoek he?" Zeg ik terwijl ik mijn theetje maak.
-Met 60 kilo suiker-
"Jaa ik zag haar gisteren, volgens mijheeft ze een vriend ofzo?"
Ik schiet in de lach terwijl ik de theepot met dienblad op de tafel leg.
"Papa, iedereen heeft wel zijn/haar prive leven. Met liefde erin natuurlijk!"
"Grappenmaker, ik gooi die thee over je heen menna priveleven menna liefde"
Ik schiet keihard in de lach en begin de thee in te schenken.
Er word aangebeld en ik loop naar de deur toe om hem open te doen.
"Hey.."
Ik kijk Inaya aan en begin het warm te krijgen, ze straalt Noor uit.
Wauw, wat is ze Ma sha Allaah prachtig.
"Wat? Staat het me niet?" Zegt ze lachend.
Ik bekijk haar lange zwart rok die ze heeft gecombineerd met een trui waar "Queen" opstaat met Arabische letters eronder.
Ze heeft er een zwart jasje overheen en een zebraprimt hoofddoek.
Het staat haar zo mooi, mooier dan die strakke broeken en al dat merk.
"Je bent ma sha Allaah prachtig geworden. Je straalt helemaal" zeg ik en glimlach.
"Dankjewel zusje, zullen we praten.." vraagt ze verlegen.
"Kom binnen" zeg ik en hou de deur voor haar open.
Ze trekt haar Birkenstocks uit en loopt de woonkamer in; "Salam wa Alaikom!" Zegt ze en groet mijn vader met een hand.
"Alles goed met u?" Vraagt ze en neemt dan naast mij plaats.
"Goed Alhamdoulillah, en met jou?"
"Alhamdoulillah, Barak Allaah oe fiek!" Zegt ze en glimlacht breed.
Haar gedrag is ook veranderd, waar is die "Fakaaa" gebleven als ze binnen kwam.
"Kom drink je thee op" zeg ik na een tijdje wanneer er een stilte valt.
Ze drinkt haar thee op en we lopen samen naar boven toe.
Er komt muziek uit de kamer van Yassir.
Inaya en ik nemen plaats op mijn bed en ze begint enthousiast te vertellen.
Over haar vriend, die inmiddels haar man is geworden.
Adam is vorige week haar hand komen vragen en ze gaan over een maandje verloven in sha Allaah.
"Maar het voelde die dag zo leeg, ik zag iedereen. Mijn hele familie zat in de woonkamer maar iets onbrak.. jij ontbrak Sarah.."
"We kunnen de tijd niet terugspoelen. Wat is gebeurd is gebeurd. Momenten hebben plaatsgevonden die we t liefst willen wegkrassen. Denk aan wat er komen zal, niet aan wat er is gebeurd. Ik kom op je verloving, dan blijf ik naast je staan en je hand vasthouden."
"Komt dit echt uit jou mond?" Vraagt ze met wijde ogen.
"Je neef heeft het me geleerd" zeg ik en glimlach.
"Sarah, je moet echt iets met hem nemen. Ik weet hoeveel hij om je geeft wollah hij heeft echt zoveel om jou! Mijn hele familie is gek op jou"
"Tijden van liefde zullen nog komen n Inaya. Waarom heb je het me niet eerder verteld van Safouane... "
"Je hebt mij gewoon kapot zien gaan.."
Ik kijk haar droevig aan en ik zie dat haar ogen zich op de grond richten.
Niet meer op mij.
Ze schaamt zich.
"Laat maar anders, we moeten t vergeten en we gaan door. We maken allemaal fouten.." zeg ik snel.
Ik wil niet opnieuw janken.
"Moge Allaah swt mij vergeven Sarah."
Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan.
"Niet huilen, klaar. Er zullen in sha Allaah glimlachen verschijnen, en als we tranen zullen laten vallen doen we dat op onze huwelijksdagen." Zeg ik met een brok in mijn keel.
Ze glimlacht breed en vliegt me dan om mijn nek.
"Weetje he," zegt ze na een lange stilte.
"Ik heb dua (smeekbede) voor ons gedaan. Ik heb Allaah swt gesmeekt om mij te vergeven voor alles wat ik je heb aangedaan, en vroeg om een teken als het me vergeven is."
"Ik denk dat dit mijn teken is" vervolgt ze.
"Maar ik heb ook dua gedaan zodat je alles gaat vergeten, dat je beter gaat krijgen dan Safouane. Dat Allaah swt jou vergeeft voor wat je hebt gedaan, en ons op het goede pad brengt. Ik heb gevraagd om jou en Imaddine bij elkaar te brengen.. en of ik denk.. dat dat gaat gebeuren"
Ik glimlach en geef haar een kus op haar wang.
"In sha Allaah!" Zeg ik en trek haar mee naar beneden.
"Is het leuk met Adam? Is hij goed voor je?"
"Alhamdoulillah. Ik kan me geen betere man wensen." Zegt ze stralend.
"Mooi!" Zeg ik en plof op de bank neer
Ik doe me best om wakker te blijven.
Mijn ogen vallen bijna dicht van slaap.
"Ik denk dat ik maar na huis toe ga" hoor ik na een tijdje Inaya zeggen.
Ze groet mijn broer en mijna vader netjes en loopt dan voor mij naar de gang toe om haar slippers aan te trekken.
"Dankjewel! Dit doet me goed, ik heb alles wat ik zeggen wou gezegd, nu kan ik weer slapen zonder schuldgevoel. Tot snel lieverd!" Zegt ze en geeft me een stevige knuffel die ze vervolgd met een kus.
"Beslamma hbiba!" Zeg ik en zwaai haar uit.
Kapot doe ik de deur dicht en loop direct door naar mijn kamer.
Daar trek ik mijn kleren uit, veeg mijn make-up weg en kruip in mijn eigen bedje.
Ik heb mijn bedje zo erg gemist he.
Hier lag ik wel nachten te huilen om Safouane.
Ik mis hem, heel hard.
Het veel, al die tijden die ik met hem heb doorgebracht waren secondes van tijdverspilling.
Het raakt me zoveel dat hij er niet meer is.
Ik sluit mijn ogen en laat mijn gevoelens de de vrijeloop.
-
"Gooooooooodmorning! Wakker worden eh bolle!"
Ik open langzaam mijn ogen en ik zie Yassir voor mijn spiegel zijn haar doen.
"Waarnatoe?" Vraag ik slaperig
Ik veeg mijn opgedroogde tranen weg uit mijn ooghoeken en kijk hem aan.
"Onderweg naar de kapper, als ik jou was zou ik ook alvast gaan douchen, je moet om 2 uur een taart ophalen."
"Je praat poep man" zeg ik en draai met mijn rug naar hem toe.
"Wollah ik ben serieus?"
"Huh? Waar gaan we heen dan?"
Ik sta op en ga naast hem staan.
Hij heeft een wit blousje gaan die hij in zijn grijs/zwarte broek heeft gestopt.
Hij draagt een Hermes riem en heeft zijn zwarte Lanvins eronder.
"Je ziet er goed uit broer!" Zeg ik enthousiast.
"Jij moet er ook goed uitzien he! Ik wil wel netjes aankomen met mijn familie bij de handvraging van mijn vrouwtje"
Mijn ogen worden groter en ik knuffel Yassir stevig; "IK GA MEEEEE!" Schreeuw ik enthousiast.
"EY! EY HALLO MIJN BLOUSJE ASAHBI, MIJN RIEM VAN 6BARKIE GEEN VINGERAFDRUKKEN!" Roept hij en duwt me van hem af.
Ik schiet hard in de lach en kijk hem dan met stralende ogen aan.
"Waarom wil je nu pas gaan? Waarom ben je niet eerder gegaan?"
"Omdat ik zie dat het goed met je gaat. We zouden het doen wanneer het goed met je gaat, en papa kon deze zaterdag of we zouden een maand moeten wachten."
"Ik ga douchen!" Zeg ik blij.
Ik pak mijn douchespullen en stap onder de douche.
Ik word vrolijk, mijn dag gaat ook binnenkort in sha Allaah komen.
Mijn 18e verjaardag heb ik niet eens gevierd.
Ik draai de kraan na een tijdje uit en droog mezelf af.
Trek mijn badjas aan en ga terug naar mijn kamer, daar trek ik mijn ondergoed aan en pak een Marokkaanse jurk om tijdelijk aan te doen.
Beneden maak ik ontbijt voor mezelf en loop naar de woonkamer toe als ik Yassir hoor praten met iemand.
"Jaa.. Wat gebeurd is gebeurd ja klopt."
"Luister broer, zij is oud en wijs genoeg om zelf keuzes te kunnen maken, ik kan er niks aandoen"
"Ewa ja dat weet ik? Maar het is zo gelopen, ze is verder gegaan met haar leven en dat doen we allemaal. Keh je hebt ons allemaal kapot gemaakt"
"Saffi moge Allaah swt je vergeven, thalla"
"Wie was dat?" Vraag ik met een bonkend hart.
"Safouane.."
"Laat ik hoef t niet eens te weten" zeg ik en loop terug naar de keuken.
Ik hoor hem achter me aanlopen en mijn lichaam begint te trillen.
"Hoe heb je op zoiets kunnen vallen man? Zag je dan echt niet dat hij drugsdealer is? 2 Mercedes, 1 Golf 7 en nog een BMW, ben je leip wella?" zegt hij lachend.
"Liefde maakt blind" zeg ik en loop met mijn broodjes Nutella en glas Chocolademelk naar de eettafel toe.
Yassir neemt tegenover mij plaats en ik kijk hem geïrriteerd aan.
"Ga je nou echt de irritante broer uithangen?" Vraag ik met volle mond.
"Wat heb je allemaal met hem gedaan?"
"Doe normaal Yassir"
"Ik hoop voor jou dat niemand hier iets vanaf weet en dat je niks hebt gedaan. Verander per direct mn achternaam of je bent mn zusje niet meer. En ben bloedserieus" hij kijkt me met een dodelijke blik aan.
"Ja Yassir doe rustig, niet stressen he over de handvraging. Ze gaat wel ja zeggen" zeg ik en schuif een broodje zijn kant op.
"Wollah ben bloedserieus." Hij geeft me een vieze blik en staat dan op zonder me nog een woord of blik te gunnen.
Hij meent het niet, hij probeert me bang te maken.
"Yassir? Mag ik mijn telefoon terug?" Vraag ik wanneer ik me bedenk dat ik Imaddine nog moet appen.
"Die simkaart gooi ik weg, hij ligt in mn tas"
Ik drink snel mn laatste slok chocomel op en ren dan naar boven toe.
"Rustig eh losgelaten zeekoe"
Halverwege flikker ik bijna van de trap van t lachen.
Ik graai in zijn tas en zie mijn goude iPhone, ik geef hem zachtjes een kusje; "Heb jou gemist echtgenoot"
Ik zet hem aan en pak een nieuwe Lyca simkaart.
"Mag ik nummer van Imaddine?" Vraag ik zachtjes wanneer ik beneden ben.
Ik hoor dat mijn vader bezig is in de keuken.
"Wat moet je er..."
"Laatmaar, hier" vervolgt hij en overhandigd mij zijn telefoon.
Ik pak snel het nummer van Imaddine eruit en tegelijkertijd ook die van Souhaila en Inaya.
Bij de S kom ik Saf tegen.
Ik klik er snel op en zie dat het hetzelfde nummer als die van Safouane.
De gedachte flits voorbij.
"Ik werd wakker, wou Yassir vragen of ik zijn sleutel mocht lenen van de scooter omdat ik telaat was voor school en weet nog dat ik naar zijn nachtkasje toeliep om de sleutel te pakken zijn telefoon sprong aan en ik las een dreigappje van iemand met de naam "Saf"."
Ik begin misselijk te worden en het lampje lijkt echt te branden.
Nu weet ik waar hij mee bezig was, vuile flikker.
Ik geef de telefoon terug aan Yassir en app alle 3 de nummers.
Inaya; "Heey hbiba, met Sarah. Ik heb een nieuw nummer! Ben weer bereikbaar ♡"
Imaddine; "Hey met Sanae, alles goed Imaddine? Sorry dat ik je zolaat nog app terwijl je vorige week je nummer had gegeven.."
-Jongens testen mag altijd-
Souhaila; "Salam wa alaikom Souh, met Sarah... Alles goed met je? Hoe gaat t met de zenuwen? Ik kom vandaag zoals je vast al weet langs met mijn familie. Allah kemmar beghair. Maak je niet druk over wat er is gebeurd, dat praten we ooit wel een keer uit. Ik hou van je en tot straks in sha Allaah! ♡"
Ik krijg meteen een appje terug van Imaddine; "Zeg nou maar wie je bent eh rioolrat, heb dit nummer net 2 dagen."
Ik schiet hard op in de lach en Yassir komt meekijken.
Hij schiet in de lach en geeft me een boks.
Ik; "HAHAHAHA. Sorry Ima, ik moest dit doen. Met Sarah, dit is mn nieuwe nummer. Alles goed met je?"
Ik druk mijn iPhone uit en ga op de bank zitten met een Milka reep die van hem heb gekregen.
"SARAH!" schreeuwt Yassir vanuit de keuken.
"HET IS KWART VOOR 2?! JE MOET OVER EEN KWARTIER AAN DE ANDERE KANT VAN ARNHEM ZIJN EN JE ZIET ERUIT ALS EEN ZWERVER SNEL NU!" Roept hij en trekt de afstand uit mijn hand.
"NU!" hij kijkt me paniekerig aan.
"Rustig a hoofd, leg alvast scootersleutel neer" zeg ik en trek mijn maxijurk aan met daarover mijn Canada Goose jas.
Slechtste combinatie ooit, maar wel de snelste.
Ik tek mijn Birkenstocks aan en stap op de Vespa van Yassir.
Het is weer zolang geleden dat ik op dit ding heb gereden.
Scheurend de straten door naar de andere kant van Arnhem om een taart. Oke dan.
Ik pakeer de scooter, haal de taart op en rij weer terug naar huis.
"Yassir? Ik bedacht me iets onderweg he"
"Wat? Is die taart gevallen?" Hij loopt gestresst naar de taart toe en haalt hem uit de zak.
Ik rol met mijn ogen; "Nee a hoofd, ze heeft geen ouders toch zegmaar? Hoe wil je der hand vragen?"
"Makkelijk, ze woont bij een Marokkaanse vriendin, die ouders vonden het goed als we bij hun langskwamen. Ik ben langs de moskee gegaan en heb de imam uitgenodigd."
"Aha slimmerik" zeg ik en duw hem omver.
"VERTREKKEN OVER 2 UUR!" Zegt mijn vader terwijl hij zijn schoenen aantrekt.
"Die gaat ook naar de kapper"
"LIJNTJE HE PAPS!" Schreeuwt Yassir naar mijn vader.
"Ik ga jou zo een lijntje in je gezicht geven met een hete liniaal"
Ik lach hardop, de tranen stromen langs mn wangen van het lachen.
"Beslamma eh kinderbijslag" zegt mijn vader en sluit de deur.
"Wat een vader hebben wij, leipe gozer" zegt Yassir lachend.
Ik loop naar boven toe, pak de stijltang uit mijn kast en begin mijn haren te stylen.
Na een uur zet ik de stijltang uit, doe wat haarlak in mijn haren en zet het vast met een klipje.
Ik trek een zwart/wit geruiten kokerrok aan met een lichte zwarte panty en stop een legergroen blousje erin.
Mijn gezicht maak ik licht op en doe een lichte roze kleur op mijn lippen.
Een spuitje Lady Million hier en daar.
Mijn Zwarte lak Cristian Louboutin's trek ik aan en bekijk mezelf in de spiegel.
Hmm, ermoet iets met mijn haar gebeuren.
Ik pak snel mijn krultang em zet er hier en daar nog wat krullen in die ik later door elkaar haal met mijn vingers.
Yes, I'm ready.
Ik pak mijn Hermes tasje en wil naar benden lopen wanneer ik Yassir mijn naam hoor roepen.
"Kom eens snel" zegt hij alweer gestresst.
Ik loop zijn kamer binnen en zie hem radeloos achter allemaal zakken zitten.
Ahw, hij wil een cadeautje voor haar in elkaar zetten maar weet niet hoe.
"Laat mij maar, je ziet eindresultaat beneden wel"
Ik loop naar mijn kamer toe en pak een leuk mandje.
Ik leg de Koran boekjes, de hoofddoekken, het Lady Million luchtje en zijn Michael Kors horloge in het mandje en geef het allemaal een leuke plek. De Raffaello chocolade geef ik een mooi plekje in de hoek en maak het dicht met doorzichtige cadeaupapier.
"Kijk eens!" Zeg ik en overhandig Yassir het cadeautje.
"Beste zusje ooit" zegt hij en kijkt er met trots naar.
Ik pak het cadeautje, Yassir de rode rozen en mijn vader de taart.
"Kinderbijslag word oud" zegt mijn vader wanneer hij in de auto stapt.
We rijden de snelweg op en ik merk dat Yassir zenuwachtig word.
Hij is zo mooi, met zn blauwe ogen, gekrulde wimpers, kaaklijn en kastige body.
Hij traint weer dat is duidelijk.
"We zijn er" zegt Yassir met een zucht
"Zeg Bismillah als jullie dat huis binnen treden" zegt mijn vader.
Yassir belt aan en een jongen van ongeveer mijn leeftijd doet open.
Hij ziet er best goed uit, alleen snap ik niet wat hij in een traingspak doet?
Ik knik, glimlach en door.
Ga hem geen hand geven.
Ik voel dat zijn ogen vanachter in mijn rug prikken.
Serieus? Ik hoor boven gewoon de zonamosessie van Boef?
Had ik ook wel kunnen aankomen in mijn trainingspak.
Ik groet de moeder met 3 kussen en loop naar de woonkamer door.
Eigenlijk verwachte ik dat hij leeg is, maar ik ze in de rechter hoek allemaal meiden en in de linker hoek allemaal jongens van mijn leeftijd.
Ik heb niet opvallend gekeken.
Zou niet weten hoe het is om in zo'n situatie terecht tekomen.
"Salam wa alaikom" zeg ik netjes tegen de meiden en groet ze allemaal met 3 zoenen.
Ik leg het cadeautje voor Souhaila neer en ze kijkt me verlegen aan.
De hele avond is leuk afgelopen,
Yassir en Souhaila zijn boven gaan praten en mijn vader en de imam moest erbij zijn.
Ze heeft hele lieve vriendinnen, en de jongens zijn ook wel lachen.
Die vriendinnen konden hun ogen niet geloven toen ze Yassir zagen.
"Is hij gestopt met rappen?" Vroeg Een meisje aan mij
"Jaa, alleen soms worden zonder toestemming nog tracks van hem op YouTube gezet" zei ik en glimlach.
"Sarah? Wil je mee naar boven?" Vraagt Souhaila zachtjes vanuit de deuropening wanneer ze terug is met Yassir.
Ik loop achter haar aan en ze vraagt me te wachten in een van de kamers; "Wacht hier! 5 minuutjes!" Zegt ze en doet de kamerdeur dicht.
Wat ze bedoeld weet ik niet..
"Kom!" Roept ze na een tijdje vanuit de kamer.
Ik doe de deur open en kan mijn ogen niet geloven.
"Dit word mijn verlovings outfit! Wat vind je ervan?"
Mijn ogen beginnen wijder te staan.
Wauw.
Ze heeft een volle bos goudbruine krullen,
Ze draagt een witte takshita (Marokkaande jurk) met een scheve hals.
En ze heeft een prachtige zilveren hasrsieraad en oorbellen met diamenten als druppels.
Het plaatje maskt het compleet dat ze goudgroene ogen heeft.
"Wauw, je bent.. je bent zo mooi he ik herken je gewoo niet.. wat een lichaam schuilt er achter die kleren!" Zeg ik lachend
"Vind je het mooi?"
"Het is prachtig, jij bent prachtig! Wauw, ik krijg gewoon kriebels.."
"Jou dag Sarah! Die komt ook nog, en jij gaat het mooist stralen van ons allemaal. Want je bent de grootste strijder die ik heb gezien"
Ik knuffel haar stevig, wacht totdat ze weer is omgekleed en loop dan samen met haar naar beneden.
Wanneer iedereen met elkaar aan het kletsen is pak ik mijn telefoon uit mijn tas en lees het berichtje van Imaddine.
Imaddine; "Ik wens jou heel veel plezier op de handvraging van je broer. Probeer in de schoenen van Souhaila te staan, want jou dag zal binnenkort ook komen Prinsesje"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dit was mijn verhaal! Onvergetelijke Pijn is officieel afgerond.
Met voor jullie het laatste hoofdstuk van 7200 woorden!
Het heeft lang geduurd maar het verhaal is eindelijk afgerond.
Van het einde heb ik iets moois gemaakt, beplaade gebeurtenissen heb ik er niet ingezet uit respect naar het meisje toe die dit heeft meegemaakt die het verhaal nog moet lezen. Ik heb het verhaal een beetje doorgespoeld omdat dit het lastste deal is.
Ik heb er niet ingezet dat Sarah (In het echt een andere naam) tussendoor in het ziekenhuis is beland omdat ze niks at, niet sliep en zichzelf wat heeft geprobeerd aan te doen. Dat zijn dingen die je als een persoon wanneer het goed gaat niet terug wilt lezen.
Yassir en Souhaila zijn al verloofd, Sarah en Imaddine hebben nog niks gedaan. Sarah begint er nu echt overheen te zijn. Inaya is getrouwd. Het heeft mij veel moeite en tijd gekost om dit verhaal te typen. Ik heb het met alle liefde getypt voor mij lezers inclusief het meisje waar ik dit voor getypt heb. Ik vraag jullie graag om een reactie achter te laten wat jullie van het verhaal vonden. Je hebt natuurlijk er altijd mensen tussen zitten die denken dat het hun verhaal is. Of mensen die te opdringerig deden met dat ik door moest schrijven, maar achter alles schuilt een reden. Ondanks dat! Ik bedank jullie voor al jullie tijd om her verhaal te lezen, al jullie lieve reacties, jullie lieve berichtjes & jullie stemmen. Jullie hebben mij gemotiveerd om door te schrijven. Zonder jullie was ik niks!
Maar!
Er zullen meer verhalen volgen, ik heb er nu 2 in mijn wachtlijst staan en de keuze is aan JULLIE! Welke er als eerst gaat komen.
Het zijn beide waargebeurd verhalen net als dit verhaal.
Ik ga jullie onderaan deze tekst de titels geven en de omschrijving. Jullie kunnen stemmen in de reacties welke jullie als eerst willen, dat verhaal ga ik typen gedurend de maand ramadan. (Woensdag/donderdag).
Tot snel lezers! En nogmaals bedankt!
Beschrijving Verhaal #1 ; "Pistolen & Rozen"
×
"Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Issam, ik ben 19 jaar en ben van Marokkaanse afkomst. Ik ben gelukkig met de personen om mij heen. Of nja, het kan beter.. Mijn moeder heeft kanker.. Ze doet haar best om te strijden. En zo doen wij ons best om vol te houden en de hoop niet op te geven. Ik heb een vriendin, al 2 jaar lang. En echt, elke minuut die ik samen met haar doorbreng, is voor mij een bewijs dat het mijn vrouwtje wordt. Maar schijn bedriegt toch? Want jullie denken nu vast, je hebt een perfect life, moet je hier nu een verhaal over schrijven? No. De dagen worden korter voor mijn moeder, met de hoop... dat de dagen ook korter voor mij zullen worden. En als ik door blijf gaan met wat ik nu allemaal doe, ben ik bang dat ze inderdaad korter worden. Wil je weten wat ik hiermee bedoel? Hou je vast & begin met lezen."
Beschrijving verhaal #2 ; "Bedrogen & Genaaid"
×
Jihane is een meisje van 17 jaar. Ze is van Marokkaanse afkomst, net als haar nichtje Norhane. Jihane is een meisje met al het geluk van de wereld, ze heeft prachtige ouders, een prachtig innerlijk & zelfs een prachtig uiterlijk. Voor Jihane is het tijd om samen met haar nichtje een nieuwe school uit te kiezen.. Jihane begrijpt niet waarom haar ouders altijd moeilijk doen als ze over Norhane begint, Ze zijn Familie toch?... Of speelt er meer? Maar wanneer ze samen in dezelfde klas terecht komen lijkt Jihane's leven te veranderen in een nachtmerrie.. Lijkt er nog een uitweg te zijn? Of kan Jihane niemand meer vertrouwen? Zelfs familie niet...?
DE MEETSE STEMMEN GELDEN!