Λίγο κράτησε η τρυφερότητα της Ολυμπιάδας προς την κόρη της, ώσπου να την απογαλακτίσει, αφού μετά αφοσιώθηκε με πάθος στον μονογενή της, χωρίς ωστόσο να την παραμελεί και εντελώς, μα η μικρούλα Κλεοπάτρα το ένιωθε πως ερχόταν δεύτερη στην καρδιά της μάνας τους, και για να αναπληρώσει τη στοργή που της έλειπε γαντζωνόταν πάνω στην παραμάνα της, την κυρά Θετίμα• ωστόσο, σύντομα επρόκειτο να αποκτήσει μια αδελφούλα, διότι, στο μεταξύ, ο Φίλιππος είχε πάρει και πέμπτη γυναίκα, την πεντάμορφη Νικησίπολη, ανιψιά του τυράννου των Φερών Ιάσονα, θέλοντας να επισφραγίσει την πρόσδεση της θεσσαλικής πόλης στο άρμα της εξουσίας του. Ζήλεψε η βασίλισσα στην αρχή όταν έμαθε για την καινούρια νύφη, θεώρησε ότι με φίλτρα μαγικά ξετρέλανε τον άνδρα της, σαν πώς άκουγε να ψουψουρίζουν στο παλάτι, όμως σαν την είδε από κοντά, η γνώμη της άλλαξε, «να πάνε να χαθούν οι διαβολές, τα μαγικά σου φίλτρα τα 'χεις μέσα σου» της είπε εγκάρδια, μα όχι ίσως και χωρίς συμφέρον, θα 'θελε να τα 'χει καλά μαζί της και να μη νιώθει ότι απειλείται η φιλόδοξη και αγέρωχη Ηπειρώτισσα, αφού μόνο η Νικησίπολις μπορούσε πλέον να την ανταγωνιστεί, η Φίλιννα η Λαρισαία δεν αποτελούσε για κείνη κίνδυνο και το είχε βάλει στόχο να μην αποτελέσει ούτε ο γόνος της, ο Φίλιππος ο νεώτερος ο Αριδαίος, αντίπαλο του δικού της παιδιού στον θρόνο• παντρεύτηκε λοιπόν η νεαρή Φεραία τον Μακεδόνα βασιλιά και γρήγορα έμεινε έγκυος, γεννώντας – προς ανακούφιση της Ολυμπιάδας – ένα κοριτσάκι, το οποίο ο πατέρας του ονόμασε Θεσσαλονίκη, όμως δεν πρόλαβε να χαρεί την κόρη της, γιατί σε είκοσι μέρες μετά τη γέννα πέθανε, τυραννισμένη από επιλόχειο πυρετό, και έτσι η μικρή Θεσσαλονίκη από τα σπάργανά της την Ολυμπιάδα γνώρισε για μάνα και λάτρεψε την κατά δυο χρόνια μεγαλύτερή της Κλεοπάτρα, μεγάλωναν κι οι δυο κάτω απ' τις φτερούγες της Θετίμας και θαύμαζαν το τσαγανό της κανακάρας του κοινού πατέρα τους, της Κυνάνης, του αγοροκόριτσου που φορούσε πάντα κοντούς χιτώνες, ίππευε σαν αίλουρος και προτιμούσε να παίζει με σπαθιά και με ασπίδες...
Σαν ήτανε τεσσάρων η Κλεοπάτρα, περιήλθε στην επικυριαρχία του πατέρα της το βασίλειο της Ορεστίδας της Άνω Μακεδονίας, μαζί με άλλα γειτονικά, και με την παρέμβαση της Ολυμπιάδας που συμπαθούσε τον ηγεμονικό της οίκο (είχαν άλλωστε αποσκιρτήσει λίγα χρόνια πριν οι Ορέστες και ενώθηκαν με το βασίλειο των Μολοσσών) ο Φίλιππος τίμησε τον τελευταίο ηγεμόνα της τον Ορόντη, που πλέον υποβιβάστηκε σε απλό ευγενή, με το να τον καλέσει να μετοικήσει στην Πέλλα μαζί με όλη του την οικογένεια, ώστε οι δύο γιοι του, ο δεκαπεντάχρονος τότε πρωτότοκος Περδίκκας και ο δευτερότοκος Αλκέτας, να ανατραφούν ως βασιλικοί παίδες στην αυλή του• δέχτηκε λοιπόν ο άρχοντας την πρόταση, το αντίδωρο αυτό στην έκπτωση από το αξίωμά του, εξάλλου η γυναίκα του η αρχόντισσα Βερενίκη ήταν αδελφή της Θετίμας, και έτσι εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου, χαίροντας της προστασίας της δέσποινάς τους, κι επειδή η παραμάνα συχνά – πυκνά επισκεπτόταν τον γαμπρό και την αδελφή της, παίρνοντας αντάμα της και την κηδεμονευομένη της, κι είχαν κι ο Ορόντης με τη Βερενίκη μια υστερότοκη παιδούλα, την Αταλάντη, που ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη από την πριγκιποπούλα και γύρευε συντροφιά, σταδιακά μια όμορφη, αγνή και δυνατή φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο κοριτσιών, καθώς έπαιζαν με τις πλαγγόνες τους, μα και τα δυο αγόρια συμπάθησαν με τον καιρό τη φίλη της αδελφούλας τους, ειδικά ο Περδίκκας...
Ο Φίλιππος όλο σε εκστρατείες και πολέμους έλειπε, επεκτείνοντας την κυριαρχία του, ποτέ δεν προλάβαινε να τον χαρεί τον κύρη της η Κλεοπάτρα και κάθε που γύρναγε στο σπίτι τους, έτρεχε να χωθεί στην αγκαλιά του και δεν ξεκολλούσε, μέχρι να την αποσπάσει με το ζόρι η νένα της, λέγοντάς της πως δεν ταιριάζει στις θυγατέρες να έχουν πολλά - πολλά με τους πατεράδες τους... «Μη φύγεις πάλι, πατερούλη... Φοβάμαι μη σκοτωθείς» τον ικέτεψε κι εκείνη τη φορά, εννιάχρονο κορίτσι τότε, δακρυσμένη, «είμαι βασιλιάς, ακριβή μου, και οι βασιλιάδες πρέπει να μεριμνούν πώς να κάνουν το βασίλειό τους ισχυρότερο» της αποκρίθηκε εκείνος, χαϊδεύοντας τα μαλλάκια της και γρατζουνώντας τα απαλά της μαγουλάκια με τα πυκνά του γένια, καθώς της τα φιλούσε, πριν σηκωθεί με κόπο από τον σκίμποδα, μορφάζοντας με συγκρατημένο πόνο και κουτσαίνοντας, μιας κι είχε λαβωθεί σοβαρά στο πόδι το δεξί στη μάχη του κατά των Αρδιαίων***...
Πέρασαν δύο έτη ακόμα, και ο Φίλιππος αποφάσισε να στείλει τον δεκατριάχρονο πια Αλέξανδρο στη Μίεζα****, για να μαθητεύσει κοντά στον φιλόσοφο Αριστοτέλη τον Σταγειρίτη, τον γιο του Νικόμαχου που υπήρξε γιατρός του παππού τους του βασιλιά Αμύντα και έφυγε πρόωρα από τη ζωή. «Θέλω κι εγώ να πηγαίνω στη Μίεζα» παραπονιόταν η εντεκάχρονη Κλεοπάτρα στην Ολυμπιάδα. «Θέλω κι εγώ να δω και ν' ακούσω αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, τον Αριστοτέλη! Σε παρακαλώ, μανούλα, άφησέ με να πάω με τον αδελφό μου, τόσα χρόνια που τον διδάσκουν ο θείος μας ο Λεωνίδας ο Μολοσσός και ο Λυσίμαχος ο Ακαρνάνας, μαζί του κάθομαι και μαθαίνω ο τι κι αυτός, σε παρακαλώ...», όμως εκείνη ήταν ανένδοτη, «είσαι θηλυκό», της είπε, «και η θέση σου είναι στον οίκο μας, όχι μαζί με τα αγόρια στην ύπαιθρο...»
«Μη στεναχωριέσαι, αδελφούλα» προσπάθησε να την παρηγορήσει ο έφηβος πρίγκιπας την παραμονή που θα αναχωρούσε, σφίγγοντας τη στην αγκαλιά του. «Έχει δίκιο η μητέρα μας, δεν ταιριάζει εσύ, κορίτσι πράγμα, να βρίσκεσαι ανάμεσά μας... Άλλωστε, δε θα 'μαι μόνος, θα 'χω τον κολλητό μου τον Ηφαιστίωνα τον Αμύντορα, τον ξαδέλφια μας τον Πτολεμαίο και τον Λεοννάτο*****, τον Περδίκκα, όλους μου τους φίλους, ακόμη και το άλογό μου τον Βουκεφάλα θα πάρω μαζί μου και τον σκύλο μας τον Περίτα******...»
«Όπως τα λέει ο αδελφός σου θα γίνουν τα πράγματα, μικρή μου πριγκίπισσα» της χαμογέλασε ο Περδίκκας, είκοσι δύο ετών παλικάρι πια, γεμάτο σφρίγος και αρρενωπή ομορφιά, μόλις έστρεψε σ' αυτόν το βλέμμα της για επιβεβαίωση. «Μην ανησυχείς... Εγώ θα σου τον προσέχω καλύτερα απ' όλους μας» συμπλήρωσε, δίνοντάς της ένα απαλό χάδι στα μαλλιά και ένα φιλί στο μέτωπο, όπως είχε κάνει λίγο πριν και με την Αταλάντη, και η Κλεοπάτρα ένιωσε σαν να είχε μπροστά της έναν θεό, ενώ συνάμα ένα ανεξήγητο ρίγος, πρωτόγνωρο, διέτρεξε το παιδικό ακόμα και ασχημάτιστο κορμάκι της...
*Η αρχαία Ορεστίδα βρισκόταν στην περιοχή της Καστοριάς και του Βοϊου Κοζάνης
**Το όνομα της μητέρας του Περδίκκα αποτελεί προσωπική εφεύρεση, καθότι μάς είναι άγνωστο.
***Οι Αρδιαίοι ήταν βόρειος Ιλλυρικός λαός, εναντίον των οποίων εκστράτευσε ο Φίλιππος το 345 π.Χ.
****Η Μίεζα και το Νυμφαίον της όπου δίδαξε ο Αριστοτέλης βρίσκονται κοντά στη Νάουσα.
*****Ο Πτολεμαίος ήταν γιος του άρχοντα Λάγου και της Αρσινόης, πιθανής εξαδέλφης του Φιλίππου, μάλιστα, ένα «κουτσομπολιό» - μυθος (ίσως πλασμένο από τους απογόνους του της δυναστείας των Πτολεμαίων) υποστηρίζει ότι ενδεχομένως η Αρσινόη να υπήρξε ερωμένη του Φιλίππου και ότι παντρεύτηκε τον Λάγο ούσα ήδη έγκυος. Όσο για τον Λεοννάτο, καταγόταν από το βασίλειο της Λυγκηστίδος της Άνω Μακεδονίας (σημερινή περιοχή νομού Φλώρινας) που υποτάχθηκε στον Φίλιππο και ενδέχεται να ήταν μικρανιψιός της βασιλομήτορος Ευρυδίκης, της μητέρας του Φιλίππου.
******Ο Περίτας ήταν ο αγαπημένος σκύλος του Αλέξανδρου, αν και λιγότερο γνωστός από τον Βουκεφάλα. Εικάζεται ότι ανήκε στην ελληνική ηπειρώτικη φυλή των μολοσσών και ότι πήρε το όνομά του από τον μακεδονικό μήνα Περίτιο (Ιανουάριος).
Ο Τάσος Νούσιας "μονόφθαλμος" για τον ρόλο του Φιλίππου