MAVİ'den...
Ne düşüneceğimi ya da ne hissedeceğimi hiç bilmiyorum. Kafam karışık. Başım ağrıyor düşününce. Olanları hazmedemeden bir yenisi ekleniyor. Geçmişim sandığım kadar masum değilmiş meğer. Geçmişten gelen itiraflar şimdi bir bir karşıma dizildi... Sanki hayatım koca bir düğümmüş de o düğüm şimdi çözülüyormuş gibi. İçinde bulunduğum durum tam olarak bu. Labirentte çıkış arar gibi karşımda duran anneme ve Neval ablaya baktım. Hala açıklamaları yeterli gelmiyor bana.
M: Ya ben! Ben! Ben gerçekten anlamıyorum. Gerçekten hiçbir şeyi anlamıyorum Neval abla. Anneniz annemi nasıl sevebilir? Platonik bir şey falan mıydı? Annem yıllarca babamın yolunu gözledi. Evet babam değmez buna ama annem ona aşıktı...
N: Buna emin misin Mavi? Hiç annene babama aşık mısın diye sordun mu?
M: Ya benim annem babam kendisini terk edince bile terk etmedi babamı. Babamın ailesiyle yaşadı yıllarca. Saçmaydı evet. Ama iğrenç şekilde aşıktı. Yanlışın var karıştırıyorsun.
Annem karşımda parmaklarıyla oynarken gözleri doluydu. Hayatı önünden geçiyordu resmen. Bu halini gördüğümde söylenenlerin doğruluk payının da olabileceğini o an anladım. Şuanki hali suç işlemiş bir çocuk gibiydi.
Olanlara tabii ki tek inanamayan ben değildim. Gece de şuan benimle aynı hisleri paylaşarak sorguladı ablasının dediklerini.
G: Abla karıştırıyor olabilir misin? Yani sonuçta sen Özlem hanımı ilk kez görüyorsun. Göz yanılması olamaz mı?
N: Hayır karıştırmıyorum. Annemin günlüğünün arasındaydı resmi. Annemi defalarca o resme sarılarak uyurken buldum ben.
G: Resim mi? Şey.. Resim yanında mı?
Neval başını salladı. Çantasından çıkardığı cüzdanından resmi aldı. Gece'ye uzattı. Gece resmi aldı ablasından. Birkaç saniye tepkisiz baktı o resme.
M: Gece?
Uzanıp ben de elinden resmi aldım. Gördüğüm şey ok gibi saplandı içime... Evet resimdeki annemdi. Yanındaki de Gece'nin annesi. İkisi de şuanki hallerimiz gibiydi. Ayırt etmek zordu. Biz resmen onların gençlik halleriydik. Onlar gibi güzel. Onlar gibi aşık... Sanki başka bir evrende onları yaşatıyor gibiyiz Gece'yle...
Titreyen ellerimdeki resmi anneme uzattım.
M: Anne ne demek bu? Ne demek?! Kafayı yiycem bir şey söyle.
Annem gözlerinden yaşlar süzülürken başını kaldırdı. Bana açıklama yapacağını sanmıştım ama o Gece'ye döndü. Gece'ye tebessüm ederek baktı. Gözyaşları süzülse de gülümsüyordu.
Ö: Annene çok benziyorsun. Seni ilk gördüğümde anladım bunu.
G: O..o bahsettiğiniz kadın.. Annem miydi?
Ö: Annendi. Biz birbirimizi çok sevdik. Sizin gibiydik. Siz de bize çok benziyosunuz. Aşkınız da dış görünüşünüz de... Sizi izledikçe eskilere gidiyor aklım. Bu kadar kendimi geri plana çekmem bu yüzdendie belki de.
Annemin şuan ağzından çıkanlar benim bildiklerimden çok farklı şeyler. Anneme dönüp sorgulamaya devam ettim.
M: Anne? Sen babama aşıktın? Ya seni uğruna terk ettiği kadınla aynı evde yaşayacak kadar aşıktın... Bu aşkı hiç onaylamadım evet ama.. Aşıktın?
Ö: Hiç olmadım. Ben bir tek kadın sevdim hep. Tek onu sevdim. Ama aldılar onu benden. Ayırdılar. İkimizi de evlendirdiler. Ben babanı sevmediğim için o Leyla eve geldiğinde gitmedim o evden. Umrumda değildi çünkü. Murat kimi severse sevsin asla umrumda değildi. Murat benim değildi.
Duyduklarımdan ve daha duyacaklarımdan öyle korkuyorum ki şimdi. Annem konuştukça o düğüm bir bir çözülüyor sanki. Annem gözümde bambaşka bir boyut kazanırken şaşkınlığım hiç geçmedi.
M: Arkamda durmadın. Bu yüzden mi?
Ö: Sizin de bizimle aynı sonu yaşamanızdan korktum ben. Ayrılırsanız, bağlanmazsanız daha mutlu olursunuz diye düşündüm sadece. Ama öyle olmadı. Sizin aşkınız çok güçlü Mavi. Biz başaramadık ama siz başaracaksınız.
G: Benim aklım artık almıyor hiçbir şey gerçekten.
N: Bu kadarı tesadüf mü peki? Mavi'nin Gece'yle çalışması falan? Siz ayarlamadınız değil mi?
Ö: Asla. Tamamen tesadüf. Mavi Gece'yle ortak olmuş. Ben de sonradan öğrendim. Gece'yi gördüğüm ilk an annesini görmüş gibi oldum zaten.
Annemin gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı... Biz nasıl bir karmada yaşıyoruz böyle...
~~~~~ 2 GÜN SONRA ~~~~~~
.
.
.
GECE'den...
Olayları hazmetmem mümkün değil. Bu hikayenin kazanını yok ama kaybedeni o kadar çok ki... Benim de Mavi'nin de çocukluğunu yakan bir vicdansızlık bu.
Özlem hanımı düşünüyorum. Sevmekten başka suçu ne? Yok... Annemi düşünüyorum. Sevmiş, beklemiş, özlemiş. Bu mu suç? Neden masum bir sevginin cezası oluyor ki? İkisini ayıran o kişilerde hiç mi vicdan yok ya da? Benim aklım buna hiç basmadı. Basmayacak da galiba. Dünya yürekten masum sevenler için bir cehennem. Ben Mavi'ye cenneti yaşatmak istiyorum bu iğrenç hayatta.
Tek kafası karışan, durgunlaşan ben değilim. İki gündür Mavi de benim gibi. Öğrendiklerimiz ikimize de ağır geldi. Emir ve Su'yun yanındayız şimdi. Düğün için son hazırlıklarımızı tamamlıyoruz. Yarın düğün günümüz.
E: Mavi'nin gelinliğine bayıldım. Gece'ninki hiç güzel değil.
G: Yalnız canım müstakbel eşiminkini ben tasarladım.
E: Hadi ya. Dilim sürçmüş. Mavi'nin giydiği kötü, Gece'ninki güzel diyecektim ben de tam.
S: Emirr. Uğraşmasana kızlarla. İkisi de peri kızı gibi olacaklar yarın. Bunu hak ettiler artık.
Durgun duran sevgilime döndüm.
G: Mavi...
M: Efendim aşkım.
G: Sen iyi misin? Annende mi kaldı aklın?
M: Yalan söyleyemem sana. Evet onda kaldı. Bir anda duyduklarımla biraz fazla sarsıldım.
E: Sizde de nasıl bir tesadüf olmuş be kızım.
M: Bu tesadüf değil Emir. Kader. Annelerimiz çok sevip kavuşamamış. Biz de seviyoruz. Hem de çok. Sanki onların yarım bıraktıkları o sevdayı devralmışız gibi...
G: Bu durum seni rahatsız mı ediyor?
M: Hayır. Aksine... Sana olan aşkım çok derin. Şimdi çok daha anlamlı... Sana çok aşığım Gece. Bundan asla şüphe duymadım.
G: Sen başıma gelmiş en güzel şeysin. O yüzden yarın gidip evlenicez. Sonra bir ömür benimlesin prenses.