Ik zie zonder te zien,
mijn lichaam aan de muur verlaten van aanzien.
Een stuk doek en verfstrepen.
door een mens nooit begrepen.
Ik hoor zonder te horen,
wiens stem kan mij nu nog bekoren.
Er is niets meer in dit leven dat mij leven geeft.
Hier hangend aan de muur, volledig afgeleefd.
Het Louvre is stil in de nacht,
verlegen om mensen, een heeft al de macht.
Wie ben ik, dan een stilleven van de pracht.
Een vergeten koninkrijk zo stil,
een vergeten leven zonder wil.
Ik was erbij, eens, een leven lang geleden.
Toen we nog op paarden reden.
Strijdrossen vol vuur, om Napoleon's bede.
Het teken van overwinning en vrede.
Ik weet hun namen nog, gezichten vergeten
maar wie zal mijn wezen weten.
Nu dat ik niet meer hang,
in de eerste Louvre gang.