"Fais attention, imbécile!"
De auto scheurde langs Aurélien die net op tijd aan de kant sprong om niet een zielige vlek op het asfalt te worden. Parijs was niet meer zoals hij het zich herinnerde.
Een stel houten hutten in het midden van een vergeten vlakte naast de Seine.
"Pardon!"
Zijn verontschuldiging kwam zoals altijd, te laat en te zacht. De auto was allang de hoek om verdwenen, het plein van de Arc de Triomphe op. Parijs was in rep en roer.
Aurélien was een week geleden aangekomen en had een kamer gevonden in het Hotel de Ginestou. Het had wat werk gekost, maar betalende klanten waren beter dan geen, dus hij was uiteindelijk binnen gelaten. Over het geheel genomen was het allemaal iets te makkelijk gegaan, in voorgaande jaren had hij urenlang met de hoteleigenaar gediscussieerd voordat hem toegang was verleend.
Deze keer was het allemaal makkelijker gegaan, van het hotel vinden tot de ruime kamer met bubbelbad die op hem wachtte. Wanneer hij eindelijk klaar was met zijn rondje Parijs zou hij daar uitgebreid gebruik van gaan maken.
Hij was op weg naar het Louvre, wel, dat was het plan geweest toen hij vanochtend vertrok. Op de een of andere manier was hij meer dan een uur in de verkeerde richting gelopen en bij de Arc de Triomph uitgekomen. Ook een mooie toeristenplek, maar niet degene waar hij naartoe op zoek was.
Het was beter om niet langer in Parijs te blijven dan absoluut noodzakelijk om zijn, zakenrelatie, te vinden. Hij had al te veel aandacht getrokken.
Met een rilling dacht Aurélien terug aan de vorige dag. Hij had zijn middagmaal genuttigd bij een lokaal café, een wijntje, wat stokbrood met kruidenboter. Hij had op het punt gestaan om een slok van zijn tweede glas te nemen toen zijn aandacht werd getrokken door twee mannen aan de overkant van de straat.
"Nee, Lucy, wat je ook zegt, ik doe het niet."
Een lange, slanke man volledig in het zwart gekleed was een winkel uitgestormd, gevolgd door een andere man met lang witblond haar.
"Maar, darling, nachtblauw is bijna dezelfde kleur als zwart. En je kan zo echt niet bij een bruiloft verschijnen, mensen zullen denken dat het een begrafenis is."
De blonde probeerde de ander tegen te houden maar slaagde daar nauwelijks in.
"Er is niets mis met mijn kleding."
Jammer genoeg voor iedereen in de nabije omgeving had de blonde man zo hard lopen praten dat iedereen kon meegenieten van de discussie.
"Het is zwart, en lang, en laat je eruitzien als een vleermuis. Dat is de bedoeling, ja, daar hoef je me niet aan te herinneren."
Aurélien schaamde zich dood toen het tot hem doordrong wie die twee mannen waren. Hij kende ze iets te goed voor zijn smaak, hoewel hij ze nooit persoonlijk had gesproken.
"Kan je het me kwalijk nemen dat ik jou mooi aan wil kleden voor zo'n dag."
Dat was het moment geweest dat de in het zwart geklede man doorkreeg dat ze een scène aan het maken waren, en had de ander brommend weer mee naar binnen genomen. Dit was alleen niet gebeurd voordat hij Aurélien recht in de ogen had gekeken.
Aurélien die op dat moment onder de tafel had geprobeerd te kruipen om maar uit het zicht te blijven.
Al met al was het een beschamende ontmoeting, die Aurélien bevestigde in al zijn bange vermoedens.
Het was weer mislukt.
Het was duidelijk wat voor wereld hij nu in leefde, de kunst was om er zo snel mogelijk vanaf te komen.
"Billet, s'il vous plaît."
Aurélien prees zichzelf gelukkig dat hij wat geld van de bank mee had genomen voordat hij op reis ging, anders was het Louvre binnenkomen bijzonder ongemakkelijk geworden.
Hij was vaker in het museum geweest, had het prille begin gezien, de gangen waren nu mooier met versieringen links en rechts. De zaal waarvoor hij was gekomen was dichtbij en deze nachtmerrie was bijna voorbij.
"Salaí, wordt wakker."
De tijd stond stil, de seconden tikten voorbij en voor een onzichtbaar ogenblik verstijfde Aurélien's lichaam. Had hij het echt zo erg verknald dat zijn laatste waarborg verdwenen was.
De ogen van John the Baptist bewogen en keken recht in zijn ziel, voordat hij zijn arm liet zakken en ontspande. De houding die hij eeuwen lang had volgehouden viel uit elkaar en de man die ooit voor het onbeschilderde doek had gestaan kwam tot leven.
"Het is lang geleden dat ik iemand heb gehoord, nog langer dat ik de warmte van een ander voelde. Wie ben jij vreemdeling, dat jij mijn naam kent?"
De man klonk een stuk plechtiger dan Aurélien zich herinnerde, maar dat was van later zorg.
"Lang verhaal, kan je contact maken met jouw meester?"
Er waren momenteel geen bezoekers aanwezig, maar dat zou niet lang duren. Het was beter voor iedereen als niemand hem tegen een schilderij zag praten.
"Dan hou je wat aan mij tegoed, ik zal hem roepen."
Salaí verdween uit het landschap en Aurélien keek onopvallend de zaal rond. Het moment dat de eerste bezoeker binnenkwam, zou hij een plan klaar moeten hebben. En helaas was pontificaal voor 'John the Baptist' gaan staan, geen mogelijkheid. Dat zou alleen maar aangeven dat hij wat te verbergen had; namelijk een verdwenen geschilderd persoon.
Hij was er lang geleden achter gekomen dat dat vrij lastig uit te leggen was aan de bewakers.
"Daar is hij."
Een andere man was naast Salaí verschenen en Aurélien sprintte terug naar het schilderij.
"Leonardo, ik heb je hulp nodig. Jij had mij het recept voor een dimensie-elixer gegeven, maar ik ben totaal verkeerd uitgekomen! Hoe kom ik weer terug?"
De man staarde hem lichtelijk verdwaasd aan en blinkte loom met zijn ogen terwijl zijn aandacht vooral op Salaí gerust bleef.
"Ik weet niet waar je het over hebt, nog hoe ik jou zou kunnen helpen. Ik heb er geen enkele actieve herinnering aan, dat ik jou eerder heb gezien, laat staan geholpen met dat onuitvoerbare project."
Aurélien kon de haren wel uit zijn hoofd trekken. Leonardo was nooit een behulpzaam mens geweest, maar toen de man van magie had geweten, had hij in ieder geval gedaan alsof hij wilde helpen.
"Wijnruit, salie, een morgen voor dag en dauw, herinner je je het nu? Het einde der tijden?"
"Nee, dat is onmogelijk en het heeft geen zin om er naar op zoek te gaan. Je zou het haar van een krachtig magisch wezen moeten hebben en het toevoegen aan de derde stap om naar de juiste dimensie te reizen. En aangezien magie niet bestaat is dat onmogelijk."
Dat de man nog steeds het lef had om zo te praten, was verbazingwekkend. Hij was in een schilderij, hij bestond uit verfstreken op het doek, maar was nu toch aan het spreken alsof het nog steeds 1515 was.
Toen drong opeens tot Aurélien door dat Leonardo hem onbewust het antwoord had gegeven waarna hij op zoek was. Het zou lastig worden, maar niet zo onmogelijk als toen hij aan deze zoektocht begon.
Niets was onmogelijk als je maar hard genoeg zocht en vocht tot het eind der tijden.
"Heel erg bedankt, nou ga snel terug naar jouw eigen schilderij. We willen het museum niet attenderen op jullie levendige natuur."
Aurélien sprintte de zaal uit, de gangen door en trappen af. Hij had een doel en de regels om naar dat doel toe te werken.
Voor de volgende maan zou hij terug zijn in zijn eigen kapotte, verwrongen wereld.
-
Leonardo was bijzonder onbehulpzaam geweest in zijn onwetendheid. Maar had op het laatst toch een belangrijk detail laten ontvallen.
Dit zou zijn redding worden, nadat hij een 'Mission Impossible' had uitgevoerd. Maar goed, daar ging het hier niet om. Hij zou verder kunnen gaan.
De ingrediënten had hij eerder verzameld als buffer voor als er iets mis zou gaan. Dat was geen probleem. De maan stond goed, het enige probleem nu was een haarlok verkrijgen van een magisch wezen. Leonardo was al zo vriendelijk geweest om Aurélien erop te wijzen dat magie niet bestond en het middel daarom ook nooit zou werken.
Elke persoon met enige intelligentie zou dus tot de conclusie komen dat zijn missie mislukt was.
Einde verhaal.
Maar wat Leonardo niet wist was dat Aurélien slim was, dat klonk bijzonder intelligent. Wat hij bedoelde was dat hij een meester alchemist was. Dat elixir dat hem naar deze dimensie had gestuurd was door hem, met wat hulp van buitenaf, gemaakt.
Als er iemand was die het probleem van de magische haarlok kon oplossen, was hij dat. En hij zou het doen, hij had al een doelwit op het oog.
In het gunstigste geval zou Aurélien naar Engeland gaan en daar een pluk pik zwart haar versieren. Maar helaas, dat was te ingewikkeld en zou te lang duren.
Aurélien wilde liever niet uitproberen of het langdurig leven in een verkeerde dimensie invloed zou hebben op zijn originele ik.
Nee. Hij zou een alternatief moeten gebruiken, een andere man met pikzwart haar uit een ander leven met meer magie en ideeën dan hij ooit kon gebruiken.
Het was een perfect alternatief. Dichtbij, machtig, levend, beschikbaar? Daar was discussie over mogelijk.
Een keer had Aurélien de man ontmoet voordat hij op reis was gegaan en hij had het graag zo gehouden. Het lot had anders beslist en op een middag hadden hun paden weer gekruist. De man had hem recht aangekeken en, ondanks het feit dat Aurélien technisch niet bestond, herkend.
Het zou een lastig karweitje worden om onontdekt een haarlok te stelen van Severus Snape.
-
Het was verbazingwekkend makkelijk geweest om een haarlok te stelen van Severus Snape.
Aurélien was niet vermoord door de bastaard, en wees nou eerlijk, was dat niet alles waar hij op had kunnen hopen.
De steekwond was wel onhandig, maar goed, zodra hij het elixer af had zou dat opgelost zijn. Naar een ziekenhuis gaan en uitleggen hoe het was gebeurd dat hij in aanraking was gekomen met een drie snijdend zwaard, was niet iets wat hij van plan was.
"Morgendauw, morgendauw, waar ben je?"
Hij had zelfs een liedje gezongen, de melodie van Parijs volhardend in zijn gedachten. Morgendauw was altijd een lastig ingrediënt dat weigerde om mee te werken, maar hij zou het vinden. Misschien alleen wat later dan verstandig was. Het verband was vrij rood al, en hij was nog niet eens begonnen.
De ketel was gevuld met kristalhelder water, de morgendauw druppels voorzichtig toegevoegd zonder dat er een rimpel op het oppervlak ontstond. De ketel was een verschrikking geweest om mee te nemen, maar Aurélien was zo dankbaar dat het was gelukt. Een levensgrote zilveren ketel verkrijgen in het midden van Parijs zou geen kleine klus zijn geweest.
De wijnruit had hij uren geleden afgemeten en in mootjes gehakt. In een zwierige zwaai gooide hij de plantenresten in de ketel tegelijkertijd met de maretak bessen die hij de vorige winter had verzameld.
Uit een luchtdicht potje toverde hij de uitgedroogde salie bladeren en telde tot tien voordat hij de hopmarjolein toevoegde samen met de gestolen haarlok. Een dropje alsem volgde een moment later en Aurélien hield eerbiedig zijn adem terwijl de ketel zwoegde en een paarse wolk stoom vrijstond.
Dit was het moment waarop hij zou zien of hij een kans had, een nieuwe kans om het beter te doen deze keer. Hij zou zien of hij nog mogelijkheden had of zich moest instellen op een leven volkomen alleen.
Het maanlicht raakte het oppervlak van het elixer en gaf het middel een huiveringwekkende tint terwijl de affodil en lavendel versmolten met de andere ingrediënten.
Er was nog geen ontploffing geweest, wat Aurélien het lef gaf om het allerlaatste stukje toe te voegen. Het mes kwam snel en zonder mededogen, de haarvlecht die hij een leven lang had onderhouden viel sudderend in de kokende ketelinhoud.
De wereld verdween, versmold in een miljoen ongeziene kleuren.
De Eiffeltoren kantelde om zijn as en viel met een dreun op de grond toen de wereld in vlammen opging.
Author's note:
Wel dat was het eerste hoofdstuk, wat denken jullie ervan? Is de link naar Harry Potter lichtelijk duidelijk? Heel veel meer fanfic dan dit wordt het waarschijnlijk niet dus maak je daar niet druk om.
Konden jullie raden wie die twee mannen waren voordat de naam werd gezegd?
Storylover_books Het spijt me erg dat ik die snucius spin-off niet op tijd heb afgeschreven, je zal het dus hier mee moeten doen.