ဟန်ဆူယုန်း သူ့ဇာတ်ကြောင်းအား ကြားသည်နှင့် ကြောင်အမ်းနေသည့်အမူအရာတို့ဖြင့် တီးတိုးရေရွတ်၏။”နင်တကယ်ပဲကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်သွားတာလား?”
လွန်ခဲ့တဲ့ရက်လေးကတင် လူ၀င်စားတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည့်သူဟာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်လာခဲ့သည်။ထူးဆန်းနေမှာကတော့အသေအချာ။ဟန်ဆူယုန်းအနေနဲ့ လူ၀င်စားတစ်ယောက် ကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်လာသည့်ကိစ္စမျိုးအားတစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်မကြားခဲ့ဖူးပါချေ။
“အင်း ငါကကြယ်တာရာပဲ။”
“တကယ်?အတည်ကြီးလား?”
“ဟုတ်ပါတယ်ဆို”
ဟန်ဆူယုန်းမျက်၀န်းများထဲ မယုံကြည်မှုတို့နှင့်ပြည့်နေ၏။”....အဲ့လောက်တောင်လွယ်လား?”
မလွယ်ဘူးလို့ငြင်းချင်ပေမဲ့လို့ ဟန်ဆူယုန်းကနားထောင်မနေ။
“SHIT,ဒါဆိုနင်ကအခု ဇာတ်ကွက်အပြင်ကနေငါတို့ကိုစောင့်ကြည့်ပြီး စပွန်ဆာပေးမှာပေါ့?”
“အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။ငါကဇာတ်ကွက်ကြောင့် ကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်လာတဲ့အတွက်ဇာတ်ကွက်ထဲမှာပဲ ဆက်ပါနေရမှာ။”
“အတူတူပဲမဟုတ်လား? ငါတော့မပြောတတ်တော့ဘူး?”
တကယ်တမ်းက သူကိုယ်တိုင်တောင်မှအစစ်လို့မခံစားရ။ပုံပြင်များအားငှားရမ်းခြင်း၊တခြားကြယ်တာရာများနှင့်နက်ဗျူလာများအား အရောင်းအဝယ်ပြုခြင်း၊သူ့အပေါ်ရှိနေသည့်ကြယ်တာရာများ၏အပြုအမူများအားပြောင်းလဲခြင်း...
[တချို့ကြယ်တာရာများသည် သင့်ကြီးထွားလာမှုအပေါ်မနာလိုဖြစ်သည်။]
[တချို့ကြယ်တာရာများသည် သင့်တွင်ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခုရှိလာမည်ကို ကန့်ကွက်နေသည်။]
[တချို့ကြယ်တာရာများသည် သင့်အားရန်လိုနေသည်။]
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကြယ်တာရာများသည်လည်း မနာလိုမှု၏အကျဉ်းတန်ခံစားချက်ကို ခံစားရလေသည်။တတ်သစ်စလေးတစ်ယောက်အခုမှ အဖူးစဖူးတာကို ဘာလို့များရင့်ရင့်သီးသီးဖြစ်နေကြတာလဲ?သို့တိုင် အခုလောလောဆယ်သူလုပ်နိုင်သည့်အရာတစ်ခုရှိနေသည်။
[သင်သည် တခြားကြယ်တာရာများအားစိုက်ကြည့်နေသည်။]
[တချို့ကြယ်တာရာများသည် သင့်အားအံအားသင့်မှုတို့ဖြင့်စိုက်ကြည့်နေသည်!]
[တချို့ကြယ်တာရာများသည် အံဩလွန်းကုန်သဖြင့် သူတို့သောက်နေသည့်cokeများပါ ပြန်ထွက်ကြကုန်သည်။]
[သွယ်ဝိုက်မက်ဆေ့ခ်ျအားပေးပို့ရန် ဒင်္ဂါး၂၀၀အားအသုံးပြုသည်။]
...ထင်တဲ့အတိုင်း သွယ်ဝိုက်မက်ဆေ့ခ်ျ တွေက ပိုက်ဆံကုန်တယ်။ပျော်ဖို့တော့ကောင်းပေမဲ့ အတော်အသင့်လောက်ပဲသုံးမှ။
ဟန်ဆူယုန်းက သူ့အားပါးစပ်ကြီးဟလျက် စိုက်ကြည့်နေ၏။“အခုလေးတင်မက်ဆေ့ခ်ျပို့လိုက်တာ နင်လား?ယခုထိတိုင်အမည်နာမတစ်ခုမရှိသေးသည့်ကြယ်တာရာဆိုတာလေ?”
ဟန်ဆူယုန်းအမြင်မှာတော့ ထိုသို့ပင်။
“အင်း”
“အဲ့တာက နင့်မှာအခုထက်ထိစပွန်ဆာစာချုပ်မရှိထားလို့လား?”
“အင်း”
“...ဒါဆို ငါကအတော်လေးအချိန်နှောင်းသွားပြီပေါ့”
“အဲ့လိုပြောလို့ရတယ်”
ဟန်ဆူယုန်းမျက်မှောင်ကြုတ်လျက် လေထဲသို့မော်ကြည့်သည်။
[ကြယ်တာရာ‘အသူရာမှောင်မိုက်မီးတောက်နဂါး’သည် သူမမျက်နှာအားဝန်လေးစွာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။]
ဟန်ဆူယုန်းသက်ပြင်းချကာ သူ့အားစိုက်ကြည့်၏။“ချီးပဲဟေ့...သောက်ရမ်းမနာလိုတာပဲ။စကားမစပ် နင့်မှာဘာလို့ဂုဏ်ပုဒ်မရှိသေးတာလဲ?”
“အဲ့တာက...”
ဘာလို့ဂုဏ်ပုဒ်မရှိရတာလဲ?အဖြေမှန်က သူလည်းမသိ။
[စတားစထရင်းသည် သင့်ကြယ်တာရာအတွက် ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခုအားရှာပေးနေသည်။]
မဟုတ်မှ သူ့မှာလုံလောက်တဲ့ပုံပြင်တွေမရှိလို့များလား?ဂုဏ်ပုဒ်မရှိတဲ့ကြယ်တာရာတစ်ပါးက ဘာနဲ့တူသလဲဆို ဇာတိမြေမရှိပဲ နိုင်ငံသားခံယူဖို့လုပ်နေသလိုမျိုး။
ဟန်ဆူယုန်းကရေရွတ်၏။“နင်ကကလေကချေပဲ”
“...ငါးခုမြောက်ပုံပြင်က ပြီးမှမပြီးသေးတာ။အဲ့ပုံပြင်အဆုံးသတ်သွားရင်တော့ ငါ့မှာဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခုရှိနိုင်လာနိုင်တာပဲ”
[ငါးခုမြောက်ပုံပြင် ‘အထီးကျန်ကယ်တင်ရှင်’ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေဆဲ]
ငါးခုမြောက်ပုံပြင်သည် ကြယ်တာရာ၏‘အဆင့်အတန်း’ကို ကြီးကြီးမားမားသက်ရောက်စေသော ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။သူ့ကြယ်တာရာ၏နေရာဟာလည်း ထိုပုံပြင်အဆုံးသတ်မည့်အပေါ်မူတည်နေသည်။
...ထင်ရတာပဲ။
ထို့နောက် ဟန်ဆူယုန်းတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ကြီးထပြော၏။“ဘူးးး...ဂင်မ်ဒို့ဂျာ နင်ရုတ်တကြီးစောက်ရမ်းမိုက်လာတယ်?ဒါဆို နင်အခုယူဂျွန်ဟော့ကို ချနိုင်ပြီပေါ့?”
ယူဂျွန်ဟော့။သူ့လက်သီးအား ဆုပ်လိုက်ပြီးနောက်ပြန်ဖြန့်၏။ထို့နောက် သူအရင်ကတခါမှမရခဲ့ဖူးသည့် မက်ဆေခ်ျ့အားလက်ခံရလိုင်သည်။
[‘ဖြစ်နိုင်ချေမုန်တိုင်း’သက်ရောက်မှုကို ဂရုပြုပါ။]
[စတားစထရင်းသည် လက်ရှိတွင်သင့်လယ်ဗယ်အား တွက်ချက်နေသည်။]
သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများ၌ မရိုးမရွခံစားနေရသည်။၎င်းဟာ ကြယ်တာရာများ၏ပြဿနာပင်။သို့တိုင် ‘တွက်ချက်’နေဆဲသို့ရောက်ရှိနေသရွေ့ သူအဆင်ပြေလောက်၏။စတားစထရင်းအား သူ့နှင့် သင့်တော်မည့်ထိန်းချုပ်မှုအဆင့်ကို ယခုထိတိုင်မသိကြသေး။
“အခုဆိုရင်တော့ ငါသူ့ကိုနိုင်ကောင်းနိုင်နိုင်လောက်တယ်”
“...တကယ်ကြီးလား?”
‘အခု’ဆိုသည့်စကားဟာအဓိကပင်။ဇာတ်လိုက်တစ်ယောက်ဟာ အကြောင်းရှိလို့ကိုဇာတ်လိုက်ဖြစ်နေခြင်းဖြစ်၏။သူဟာ ကြယ်တာရာတပါးဖြစ်လာခြင်းဖြင့်သာ သူ့အစွမ်းကြီးထွားမှုကိုတန်းညှိနိုင်သည်။ယူဂျွန်ဟော့လက်ခံရမည့် အကျိုးခံစားခွင့်ဟာ ကြီးမားလွန်းသည်။
သူ သူမအားအမိန့်ပေး၏။“ငါပေးခဲ့တဲ့ပစ္စည်းတွေ မြန်မြန်ပြန်ပေး”
“ကျစ် သိပြီသိပြီ”
[လူဝင်စား ‘ဟန်ဆူယုန်း’သည် စာချုပ်အားဖြည့်ဆည်းပေးသည်။]
သူဟန်ဆူယုန်းနှင့်ထားခဲ့သည့် ဒင်္ဂါးနှင့်ပစ္စည်းများအားလုံးပြန်ရလိုက်၏။ဟန်ဆူယုန်းတစ်ယောက်သက်ပြင်းချ၏။“...စိတ်မကောင်းစရာပဲ။တခဏလောက် ချမ်းသာသွားသလိုပဲ”
“ငါနင့်ကို ဒီကိစ္စတွေအတွက် ဒင်္ဂါး၂၀၀၀၀ပေးခဲ့တယ်လေ”
“ငါက၆၀၀,၀၀၀တောင်ပြန်လွှဲပေးထားရတာ ဒါပေမဲ့နင်ကတော့ ငါ့ကို ၂၀,၀၀၀ပဲပြန်ပေးတယ်လေ”
ဟန်ဆူယုန်းနှာမှုတ်ကာ နောက်ကျောသာပေးထားတော့၏။သူ ဟန်ဆူယုန်းဆီမှ ပစ္စည်းများနှင့်ဒင်္ဂါးများကိုလက်ခံရလိုက်သည်။
[ပိုင်ဆိုင်မှု ဒင်္ဂါး : ၆၈၄,၃၅၃ C ]
ထိုအချိန်အတွင်း ပိုက်ဆံအများကြီးစုထားရမည်။သူ့တွင်တည်ငြိမ်သည့်ဝင်ငွေနှင့် စုငွေများ ရှိထားသည့်အတွက်အထူးအဆန်းရယ်တော့မဟုတ်။အခုသူသည်ကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်နေသည့်အတွက် ဒင်္ဂါးများသုံးခြင်းနှင့်ပတ်သတ်၍ တုံ့ဆိုင်းနေခြင်းမရှိတော့။အခုကစ ဒင်္ဂါးတွေဟာ သူတို့ရဲ့တကယ့်ခွန်အားစစ်ကိုပြသပေတော့မည်။
ထို့နောက် ဖြေးဖြေးချင်းဖြေးဖြေးချင်း...အာ နေစမ်းပါဦး။ငါတကယ့်အရေးကြီးတာကြီးကိုမေ့နေတာပဲ။“ဟန်ဆူယုန်း မင်းအဲ့တာကိုဘယ်တော့ဖျက်ပေးမှာလဲ?အဲ့တာ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာစော်ကားမှုမြောက်တယ်နော်”
“အယ်?အာ ငါမေ့သွားတာ”
ဟန်ဆူယုန်းပြုံးလိုက်ပြီးနောက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ခေါင်းအားကိုင်ကာ ကြမ်းပြင်တွင်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည့် အီဟွန်းဆုန်းအနားသို့ကပ်သွား၏။ဟန်ဆူယုန်းကိုယ်ပွားများဟာ အီဟွန်းဆုန်းပတ်ပတ်လည်တွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်ကပြနေဆဲ။
[ဇာတ်ကောင်‘အီဟွန်းဆုန်း’သည် အကြောက်တရားတို့ဖြင့်တုန်ယင်နေသည်။]
...
⌈ သံမဏိဓားသည် အမျိုးသမီးများနှင့်ပတ်သတ်လျှင်အားနည်းသည်။ ⌋
ရှင်သန်ရာနည်းလမ်းများတွင်ထိုသို့စာသားပါရှိထားသော်ငြား ထိုမျှလောက်ပြင်းထန်လိမ့်မည်လို့တော့မထင်ခဲ့။အဲ့တာအပြင်...
“...ဒါတွေကအစစ်မဟုတ်ဘူး”
ဟန်ဆူယုန်းကိုယ်ပွားများဟာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်ဟန်ပေါ်သော်လည်း သူတို့တွင်အဓိကအစိတ်အပိုင်းများမပါရှိကြ။တနည်းဆိုရသော် အီဟွန်းဆုန်းယခုလိုဖြစ်လာရခြင်းမှာ သူသည် လူပုံစံအရုပ်များကိုမြင်လိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင်။
ဟန်ဆူယုန်းဟာသူ့စကားရဲ့အဓိပ္ပာယ်အားသတိပြုမိသွားပြီးနောက် နတ်ဆိုးဆန်ဆန်အပြုံးမျိုးဖြင့်ရယ်မောလာ၏။
“ဟမ်းးးး...ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ?အဲ့တာတွေမတွေ့လိုက်ရလို့စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာလား?”
“ငါပြောဖူးပါတယ်။နင့်လိုသနားစဖွယ်ခန္ဓာကိုယ်မျိုးကိုမကြိုက်ဘူးလို့လေ”
“...နင်မြင်တောင်မမြင်ဖူးပဲနဲ့များ”
“မြင်ဖို့လိုလို့လား?”
သူအီဟွန်းဆုန်းအနားသို့ကပ်သွားပြီးနောက် ကျောအားပုတ်လိုက်သည်။“ဟွန်းဆုန်းရှီ မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား?”
“ဒို့-ဒို့ဂျာရှီ”
သူ့ပုံမှာ ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေပုံရသော်ငြား မရူးသေးချေ။အီဟွန်းဆုန်းတစ်ယောက် သရဲအားမြင်လိုက်ရသလိုသူ့အားကြည့်လာသည်။“ဘာလို့ဒို့ဂျာရှီက...မင်းက...သေသွားပြီလေ?”
အီဟွန်းဆုန်းတော့တကယ်ထရော်မာရသွားပုံပဲ။သူဟန်ဆူယုန်းအားစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စွာကြည့်၏။၎င်းဟာ ဟာသဆန်ဆန်အခြေအနေမျိုးဖြစ်သော်ငြား သံမဏိဓားအတွက်တော့ တကယ့်ထိချက်ကြီးဖြစ်သွားနိုင်သည်။ဒီတစ်ခေါက်ထဲသူသာတစ်ခုခုမှားသွားပါက အီဟွန်းဆုန်းတစ်ယောက် သူမသိသည့်လမ်းကြောင်းထဲ ရောက်သွားနိုင်သည်...
ထိုအချိန်အတွင်း အီဟွန်းဆုန်း အခြေအနေပြန်ကောင်းလာဖို့ အချိန်ကိုပဲမှီခိုရတော့ပေမည်။ထို့နောက် တခြားတဖက်မှ အသံတစ်ခုပေါ်လာသည်။
“တဆိတ်လောက်...”
“...?”
“သွားလို့ရပြီလားဟင်?”
ပင့်ခ်ကစ်များ၏နောက်ဆုံးအဖွဲ့ဝင်ကသူ့မျက်လုံးထဲရောက်လာ၏။သူမတွင် လှပသောမျက်နှာ သွယ်လျသောခန္ဓာနှင့် နူးညံ့ဟန်ရှိသောပါးပြင် မျက်ခုံးကောင်းကောင်းတို့ရှိလေသည်။ဒီလူက အသက်၄၀ရှိနေတဲ့အန်ကယ်ကြီးလို့ ဘယ်သူကများယုံလိမ့်မလဲ?
“ခင်ဗျားနာမည်က?”သူမေးလိုက်တော့ လှပကြော့ရှင်းသောအသံရှင်က ပြန်ဖြေသည်။
“ဆို-ဆိုးအင်နာ”
“အဲ့တာသူ့နာမည်အရင်းမဟုတ်ဘူး”
ဆိုးအင်နာက သူ့နာမည်အရင်းပြောလာဖို့ရာတွန့်ဆုတ်နေ၏။“...ကျွန်တော်က ဂင်မ်ယုန်းဖယ်”
ပင့်ခ်ကစ်များ ဂင်မ်ယုန်းဖယ်။ငါလူမှန်တွေ့တာပဲ။
ဟန်ဆူယုန်း တောက်ခေါက်ကာ“...သူ့ကိုဘာလို့အသက်ရှင်လျက်ထားထားတာလဲ?ပင့်ခ်ကစ်တွေက ကလိမ်ကကျစ်တွေမဟုတ်ဘူးလား?”
“မဟုတ်သေးဘူး။သူတို့တွေက လူဆိုးတွေ‘ဖြစ်လာ’လိမ့်မှာ။နင်သာသေသေချာချာဖတ်ခဲ့မယ်ဆို မူရင်းထဲကပင့်ခ့်ကစ်တွေက သုံးယောက်တွဲဆိုတာ”
“ဒါပေမဲ့အခုက လေးယောက်...အယ်?”
သူရှင်းပြ၏။“ဒီအန်ကယ်က သူတို့အဖွဲ့မစခင်သေသွားတာ”
“...အဲ့တာကြောင့်သူ့ကိုမမှတ်မိတာလား?”
“ဂင်မ်ယုန်းဖယ်ကအရင်ထဲက ဖြူစင်တဲ့လူပဲ။အဲ့တာအပြင် ပင့်ခ်ကစ်တွေထဲအရင်ဆုံးသေတဲ့သူက သူပဲ”
ဂင်မ်ယုန်းဖယ်က ကြားဖြတ်ပြော၏။“စိတ်မရှိပါနဲ့။မင်းတို့ဘာအကြောင်းပြောနေကြတာလဲဟင်?”
“တိတ်တိတ်နေစမ်းပါ”
ဟန်ဆူယုန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ“သူကဖြူစင်တဲ့လူပေါ့?”
“အင်း”
သူကိုယ်တိုင်လည်းမယုံနိုင်ပေမဲ့လို့ ၎င်းဟာရှင်သန်ရာနည်းလမ်းများ၏ ဖွဲ့စည်းပုံပင်။
[လိင်ပြောင်းခြင်းအားနှစ်သက်သောကြယ်တာရာသည် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။]
[လိင်ပြောင်းခြင်းအားနှစ်သက်သောကြယ်တာရာသည် လိင်ပြောင်းခြင်းအားကြိုက်နှစ်သက်သူများထဲတွင်လူဆိုးဆိုတာမရှိကြောင်း အခိုင်အမာဆိုနေသည်။]
တကယ်တမ်းက ဂင်မ်ယုန်းဖယ်သည် ပထမဇာတ်ကွက်အပါ ယနေ့ထိတိုင်မည်သူ့ကိုမှမသတ်ပဲရှင်သန်ခဲ့သည်။
သူသည် ‘အင်းဆက်သတ်ခြင်း’နည်းလမ်းကိုစဉ်းစားမိခဲ့ခြင်းမှာ ဂင်မ်ယုန်းဖယ် ပုရွက်ဆိတ်တစ်ကောင်အား အမှတ်မထင်တတ်နင်းမိကာအသက်ဘေးမှလွတ်မြောက်ခဲ့ရသည့် သာဓကကြောင့်ဖြစ်သည်။ဒါပေါ့ ဂင်မ်ယုန်းဖယ်ကတော့ သူဘယ်လိုအသက်ရှင်ခဲ့သလဲကိုမသိခဲ့ရ။
သူဟာ ‘ကံကောင်းစွာဖြင့်’အသက်ရှင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ထိုလူဟာ ပင်ခ့်ကစ်များက ဂင်မ်ယုန်းဖယ်ပင်။မဟုတ်ဘူး...အခုသူ့အဖော်တွေ သေကုန်ပြီဆိုတော့ ပင်ခ့်ကစ်လို့ပဲခေါ်သင့်တယ်။
ဟန်ဆူယုန်းက သူမဝန်မခံချင်သကဲ့သို့ရေရွတ်၏။“သေစမ်း...အဲ့တော့ဘာဖြစ်လဲ?ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နင်သူ့ကိုကယ်တာ သူ့ကိုသုံးဖို့ရှိလို့မဟုတ်လား?”
“အင်း”
“ဒါဆိုအခုဘာလုပ်ကြမလဲ?”
“ငါတို့ထပ်ပြီးဇာတ်ကွက်ထဲဖောက်ဝင်ရမယ်”
“နင်သိလားဒီဇာတ်ကွက်က?”
ဒါပေါ့သူသိတာပေါ့။ကောင်းကောင်းကြီးကိုသိတယ်။
“ဒီဟာက ဆိုလ်းအမိုးခုံးရဲ့လွတ်လပ်ရေးမတိုင်ခင် နောက်ဆုံးဇာတ်ကွက်လေ”
ကိုးခုမြောက်ဇာတ်ကွက် မဟူရာရဲတိုက်။ဒီဇာတ်ကွက်ထဲ အရင်ကတခါမှမထွက်လာခဲ့ဖူးသည့် သက်ရှိများ ပေါ်လာလိမ့်မည်။
သူသည် အကြောက်တရားတို့ဖြင့်တုန်ယင်နေသည့်အီဟွန်းဆုန်း၊မေ့မျောနေသောအီဂျီဟယ်နှင့် ဒဏ်ရာရနေသောအီဂေလ်ယုန်းအား ဂရုစိုက်ပေးနေသည့် ရှင်ယူဆွန်းတို့အား ကြည့်လိုက်သည်။
သူ့တခြားအဖော်များသည်လည်း တနေရာရာတွင်ရှင်သန်နေပေလိမ့်မည်။ဂျောင်ဟီးဝန်တစ်ယောက်လုံးရှိနေသရွေ့ ပထမအထပ်မှာပင် အလွယ်တကူနှိမ်နင်းခံရမည်တော့မဟုတ်။
“ပထမထပ်ဆိုတာအပျော့လေး။တကယ်ငရဲက ဒုတိယထပ်မှ”
ရဲတိုက်ထဲမှအထူးပြူတင်းပေါက်များဟာ အပြင်ဘက်မှပုံရိပ်များအားပြသနေ၏။လူအုပ်များ ဆိုးလ်အနှံ့ရွေ့လျားနေကြသည်။ကံဆိုးချင်တော့ ‘အသန်မာဆုံးသောအနစ်နာခံသူ’၏ပျက်ကွက်မှုနှင့် နောက်ဆက်တွဲ ရုန်းကန်ရမှုများက ဆိုလ်းတစ်ဝက်လောက်အား နတ်ဆိုးကျွန်များဖြစ်လာစေသည်။
ဆိုလ်း၏လူဝင်စားများဟာ ဝမ်းနည်းပူပင်စွာအော်ငြီးနေကြသည်။စိတ်ပျက်အားလျော့ခြင်းက ဆိုလ်းတခွင်အားလွှမ်းခြုံထားသော်လည်း ‘ပုံပြင်’သည် ကင်းမဲ့နေဆဲ။ပုံပြင်တွေဟာ အမြဲတစေလိုအပ်နေခဲ့လေသည်။
ဒိုကဲဘီတွေဟာ ဒီထက်ပိုကြီးမားသည့်အဖျက်တရားမျိုးအားရှာဖွေနေကြသလို ကြယ်တာရာများသည်လည်း ပိုမိုစိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းသောပုံပြင်အား တောင့်တနေကြသည်။
ဟန်ဆူယုန်း ပြူတင်းပေါက်အားကြည့်ရင်း ပြော၏။“ဒါတွေက ရိုးအီနေပြီဖြစ်တဲ့စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန်ဟာမျိုးတွေပဲ။ပြန်လည်ရှင်သန်သူတွေ ပြန်လာသူတွေ ပြန်လည်ဝင်စားသူတွေ။အခုတော့နတ်ဆိုးတွေပေါ့?”
“ခိုးကူးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီလိုတွေပြောဖို့ကကျ...?”
“ဟေး ငါနင့်ကိုဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက်ရှိနေပြီလဲပြောနေတာ...”
သူဟာစနောက်နေဆဲမှာပဲ သိချင်စိတ်တစ်ခုကသူ့ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။“ဟန်ဆူယုန်း”
“ဘာလဲ?”
“နင်သာ ရှင်သန်ရာနည်းလမ်းများရဲ့ စာရေးဆရာသာဆို...”
“အဲ့အမှိုက်ကိုငါမရေးဘူး”
“ရေးတယ်ပဲဆိုပါတော့ဟာ”
စူပုတ်ပုတ်ဖြစ်နေသည့်ဟန်ဆူယုန်းက သူမနှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ“...ငါသာအဲ့စာရေးဆရာဖြစ်ခဲ့ရင်?”
“နင်သာရှင်သန်ရာနည်းလမ်းများရဲ့စာရေးဆရာဖြစ်ခဲ့ရင် နင်ဘာလို့ဒီလိုကမ္ဘာမျိုးကို ဖန်တီးခဲ့တာလဲ?”
“ငါကဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ?”
“မင်းလည်းစာရေးဆရာပဲလေ”
“ငါ့လိုပထမတန်းစားစာရေးဆရာတစ်ယောက်က တတိယတန်းစားစာရေးဆရာရဲ့အတွေးတွေကို ဘယ်လိုလုပ်များသိနိုင်မှာလဲ?”
...ငါကအရူးပဲ သူ့ကိုများမေးမိရတယ်လို့။သူသည် အသင်္ချေစာဖတ်သူ၏ရှုထောင့်ကိုသုံးခဲ့ရင်တောင်မှ ဟန်ဆူယုန်းကိုမဖတ်နိုင်။သို့တိုင် သူနည်းနည်းတော့နားလည်သလိုလိုရှိသည်။ဇာတ်လမ်းအားဖတ်မိခဲ့သည့်သူတွင်လည်း တူညီသောအတွေးမျိုးရှိလောက်လိမ့်မည်။
‘နင် ဒီကမ္ဘာကြီးရဲ့အဆုံးသတ်ကိုသိထားတယ် မဟုတ်လား?’
ဟန်ဆူယုန်းက ထိုမေးခွန်းအားသိသိသာသာကိုမေးနေ၏။ခါတိုင်းလိုပဲ သူပြန်မဖြေ။
ဟန်ဆူယုန်း သူမအဖြေပြန်မရဘူးဆိုတာသိနေသကဲ့သို့ ပြူတင်းပေါက်အားစိုက်ကြည့်နေ၏။ထို့နောက်သူမကနောက်မေးခွန်းတစ်ခုမေးလာ၏။
“...ဇာတ်ကွက်တွေကဘာလို့တည်ရှိနေတာလဲ?”
သူပြူတင်းပေါက်အားစိုက်ကြည့်၏။
မည်းနက်နေသောကောင်းကင်ယံအောက်တွင် ပြိုပျက်နေသောဆိုလ်းအား မြင်နေရသည်။သူကကြယ်တာရာတစ်ပါးဖြစ်လာလို့ပဲလား?ကောင်းကင်ကြီးဟာ အရင်ကနှင့်မတူ။
မရေမတွက်နိုင်သောကြယ်တာရာများဟာ ကောင်းကင်အားအလှဆင်ထားပြီး စတားစထရင်းဟာ ကြယ်တာရာများအားလွှမ်းခြုံထားသည်။သူတို့ဟာ နီးကပ်နေသည့်တိုင် ဘယ်သောအခါမှရောက်ရှိနိုင်မည်မဟုတ်သည့်ကြယ်များပင်။
ဒီလိုကြယ်ပေါင်းများစွာထွန်းလင်းပေးနေတာတောင်မှ...
ဖျောက်ဖြတ်မရနိုင်သည့် ဝေးလံသောအသူရာချောက်နက်ကြီးရှိနေသေးသည်။သူဟာ တစ်ခုခုအားရှာတွေ့လိုက်ရသလို ခံစားရမိ၏။
ဘာလို့များကြယ်တာရာတွေက အချိန်ကြာကြာတည်ရှိနိုင်ရတာလဲ?သူတို့တွေကပုံပြင်တွေနဲ့ပတ်သတ်လာရင် အရူးအမူးဖြစ်နေရတာလဲ?
သူထိုလှမ်းမရနိုင်သည့်ခံစားချက်များအား ခါချလိုက်ပြီးနောက် ပြော၏။“ဖြစ်နိုင်တာက ဇာတ်ကွက်...”
27.8.2023(Sun)
T.B.C
....
Zawgyi
ဟန္ဆူယုန္း သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းအား ၾကားသည္ႏွင့္ ေၾကာင္အမ္းေနသည့္အမူအရာတို႔ျဖင့္ တီးတိုးေရ႐ြတ္၏။”နင္တကယ္ပဲၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္သြားတာလား?”
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေလးကတင္ လူ၀င္စားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္သူဟာ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္လာခဲ့သည္။ထူးဆန္းေနမွာကေတာ့အေသအခ်ာ။ဟန္ဆူယုန္းအေနနဲ႔ လူ၀င္စားတစ္ေယာက္ ၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္လာသည့္ကိစၥမ်ိဳးအားတစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္မၾကားခဲ့ဖူးပါေခ်။
“အင္း ငါကၾကယ္တာရာပဲ။”
“တကယ္?အတည္ႀကီးလား?”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆို”
ဟန္ဆူယုန္းမ်က္၀န္းမ်ားထဲ မယုံၾကည္မႈတို႔ႏွင့္ျပည့္ေန၏။”....အဲ့ေလာက္ေတာင္လြယ္လား?”
မလြယ္ဘူးလို႔ျငင္းခ်င္ေပမဲ့လို႔ ဟန္ဆူယုန္းကနားေထာင္မေန။
“SHIT,ဒါဆိုနင္ကအခု ဇာတ္ကြက္အျပင္ကေနငါတို႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စပြန္ဆာေပးမွာေပါ့?”
“အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ငါကဇာတ္ကြက္ေၾကာင့္ ၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္လာတဲ့အတြက္ဇာတ္ကြက္ထဲမွာပဲ ဆက္ပါေနရမွာ။”
“အတူတူပဲမဟုတ္လား? ငါေတာ့မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး?”
တကယ္တမ္းက သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မွအစစ္လို႔မခံစားရ။ပုံျပင္မ်ားအားငွားရမ္းျခင္း၊တျခားၾကယ္တာရာမ်ားႏွင့္နက္ဗ်ဴလာမ်ားအား အေရာင္းအဝယ္ျပဳျခင္း၊သူ႔အေပၚရွိေနသည့္ၾကယ္တာရာမ်ား၏အျပဳအမူမ်ားအားေျပာင္းလဲျခင္း...
[တခ်ိဳ႕ၾကယ္တာရာမ်ားသည္ သင့္ႀကီးထြားလာမႈအေပၚမနာလိုျဖစ္သည္။]
[တခ်ိဳ႕ၾကယ္တာရာမ်ားသည္ သင့္တြင္ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုရွိလာမည္ကို ကန႔္ကြက္ေနသည္။]
[တခ်ိဳ႕ၾကယ္တာရာမ်ားသည္ သင့္အားရန္လိုေနသည္။]
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ၾကယ္တာရာမ်ားသည္လည္း မနာလိုမႈ၏အက်ဥ္းတန္ခံစားခ်က္ကို ခံစားရေလသည္။တတ္သစ္စေလးတစ္ေယာက္အခုမွ အဖူးစဖူးတာကို ဘာလို႔မ်ားရင့္ရင့္သီးသီးျဖစ္ေနၾကတာလဲ?သို႔တိုင္ အခုေလာေလာဆယ္သူလုပ္ႏိုင္သည့္အရာတစ္ခုရွိေနသည္။
[သင္သည္ တျခားၾကယ္တာရာမ်ားအားစိုက္ၾကည့္ေနသည္။]
[တခ်ိဳ႕ၾကယ္တာရာမ်ားသည္ သင့္အားအံအားသင့္မႈတို႔ျဖင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္!]
[တခ်ိဳ႕ၾကယ္တာရာမ်ားသည္ အံဩလြန္းကုန္သျဖင့္ သူတို႔ေသာက္ေနသည့္cokeမ်ားပါ ျပန္ထြက္ၾကကုန္သည္။]
[သြယ္ဝိုက္မက္ေဆ့ခ္်အားေပးပို႔ရန္ ဒဂၤါး၂၀၀အားအသုံးျပဳသည္။]
...ထင္တဲ့အတိုင္း သြယ္ဝိုက္မက္ေဆ့ခ္် ေတြက ပိုက္ဆံကုန္တယ္။ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းေပမဲ့ အေတာ္အသင့္ေလာက္ပဲသုံးမွ။
ဟန္ဆူယုန္းက သူ႔အားပါးစပ္ႀကီးဟလ်က္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။“အခုေလးတင္မက္ေဆ့ခ္်ပို႔လိုက္တာ နင္လား?ယခုထိတိုင္အမည္နာမတစ္ခုမရွိေသးသည့္ၾကယ္တာရာဆိုတာေလ?”
ဟန္ဆူယုန္းအျမင္မွာေတာ့ ထိုသို႔ပင္။
“အင္း”
“အဲ့တာက နင့္မွာအခုထက္ထိစပြန္ဆာစာခ်ဳပ္မရွိထားလို႔လား?”
“အင္း”
“...ဒါဆို ငါကအေတာ္ေလးအခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီေပါ့”
“အဲ့လိုေျပာလို႔ရတယ္”
ဟန္ဆူယုန္းမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ေလထဲသို႔ေမာ္ၾကည့္သည္။
[ၾကယ္တာရာ‘အသူရာေမွာင္မိုက္မီးေတာက္နဂါး’သည္ သူမမ်က္ႏွာအားဝန္ေလးစြာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။]
ဟန္ဆူယုန္းသက္ျပင္းခ်ကာ သူ႔အားစိုက္ၾကည့္၏။“ခ်ီးပဲေဟ့...ေသာက္ရမ္းမနာလိုတာပဲ။စကားမစပ္ နင့္မွာဘာလို႔ဂုဏ္ပုဒ္မရွိေသးတာလဲ?”
“အဲ့တာက...”
ဘာလို႔ဂုဏ္ပုဒ္မရွိရတာလဲ?အေျဖမွန္က သူလည္းမသိ။
[စတားစထရင္းသည္ သင့္ၾကယ္တာရာအတြက္ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုအားရွာေပးေနသည္။]
မဟုတ္မွ သူ႔မွာလုံေလာက္တဲ့ပုံျပင္ေတြမရွိလို႔မ်ားလား?ဂုဏ္ပုဒ္မရွိတဲ့ၾကယ္တာရာတစ္ပါးက ဘာနဲ႔တူသလဲဆို ဇာတိေျမမရွိပဲ ႏိုင္ငံသားခံယူဖို႔လုပ္ေနသလိုမ်ိဳး။
ဟန္ဆူယုန္းကေရ႐ြတ္၏။“နင္ကကေလကေခ်ပဲ”
“...ငါးခုေျမာက္ပုံျပင္က ၿပီးမွမၿပီးေသးတာ။အဲ့ပုံျပင္အဆုံးသတ္သြားရင္ေတာ့ ငါ့မွာဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုရွိႏိုင္လာႏိုင္တာပဲ”
[ငါးခုေျမာက္ပုံျပင္ ‘အထီးက်န္ကယ္တင္ရွင္’ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနဆဲ]
ငါးခုေျမာက္ပုံျပင္သည္ ၾကယ္တာရာ၏‘အဆင့္အတန္း’ကို ႀကီးႀကီးမားမားသက္ေရာက္ေစေသာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။သူ႔ၾကယ္တာရာ၏ေနရာဟာလည္း ထိုပုံျပင္အဆုံးသတ္မည့္အေပၚမူတည္ေနသည္။
...ထင္ရတာပဲ။
ထို႔ေနာက္ ဟန္ဆူယုန္းတစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ႀကီးထေျပာ၏။“ဘူးးး...ဂင္မ္ဒို႔ဂ်ာ နင္႐ုတ္တႀကီးေစာက္ရမ္းမိုက္လာတယ္?ဒါဆို နင္အခုယူဂြၽန္ေဟာ့ကို ခ်ႏိုင္ၿပီေပါ့?”
ယူဂြၽန္ေဟာ့။သူ႔လက္သီးအား ဆုပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ျပန္ျဖန႔္၏။ထို႔ေနာက္ သူအရင္ကတခါမွမရခဲ့ဖူးသည့္ မက္ေဆခ္်႕အားလက္ခံရလိုင္သည္။
[‘ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မုန္တိုင္း’သက္ေရာက္မႈကို ဂ႐ုျပဳပါ။]
[စတားစထရင္းသည္ လက္ရွိတြင္သင့္လယ္ဗယ္အား တြက္ခ်က္ေနသည္။]
သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးမ်ား၌ မ႐ိုးမ႐ြခံစားေနရသည္။၎ဟာ ၾကယ္တာရာမ်ား၏ျပႆနာပင္။သို႔တိုင္ ‘တြက္ခ်က္’ေနဆဲသို႔ေရာက္ရွိေနသေ႐ြ႕ သူအဆင္ေျပေလာက္၏။စတားစထရင္းအား သူ႔ႏွင့္ သင့္ေတာ္မည့္ထိန္းခ်ဳပ္မႈအဆင့္ကို ယခုထိတိုင္မသိၾကေသး။
“အခုဆိုရင္ေတာ့ ငါသူ႔ကိုႏိုင္ေကာင္းႏိုင္ႏိုင္ေလာက္တယ္”
“...တကယ္ႀကီးလား?”
‘အခု’ဆိုသည့္စကားဟာအဓိကပင္။ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္ဟာ အေၾကာင္းရွိလို႔ကိုဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္၏။သူဟာ ၾကယ္တာရာတပါးျဖစ္လာျခင္းျဖင့္သာ သူ႔အစြမ္းႀကီးထြားမႈကိုတန္းညႇိႏိုင္သည္။ယူဂြၽန္ေဟာ့လက္ခံရမည့္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ဟာ ႀကီးမားလြန္းသည္။
သူ သူမအားအမိန႔္ေပး၏။“ငါေပးခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြ ျမန္ျမန္ျပန္ေပး”
“က်စ္ သိၿပီသိၿပီ”
[လူဝင္စား ‘ဟန္ဆူယုန္း’သည္ စာခ်ဳပ္အားျဖည့္ဆည္းေပးသည္။]
သူဟန္ဆူယုန္းႏွင့္ထားခဲ့သည့္ ဒဂၤါးႏွင့္ပစၥည္းမ်ားအားလုံးျပန္ရလိုက္၏။ဟန္ဆူယုန္းတစ္ေယာက္သက္ျပင္းခ်၏။“...စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။တခဏေလာက္ ခ်မ္းသာသြားသလိုပဲ”
“ငါနင့္ကို ဒီကိစၥေတြအတြက္ ဒဂၤါး၂၀၀၀၀ေပးခဲ့တယ္ေလ”
“ငါက၆၀၀,၀၀၀ေတာင္ျပန္လႊဲေပးထားရတာ ဒါေပမဲ့နင္ကေတာ့ ငါ့ကို ၂၀,၀၀၀ပဲျပန္ေပးတယ္ေလ”
ဟန္ဆူယုန္းႏွာမႈတ္ကာ ေနာက္ေက်ာသာေပးထားေတာ့၏။သူ ဟန္ဆူယုန္းဆီမွ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ဒဂၤါးမ်ားကိုလက္ခံရလိုက္သည္။
[ပိုင္ဆိုင္မႈ ဒဂၤါး : ၆၈၄,၃၅၃ C ]
ထိုအခ်ိန္အတြင္း ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးစုထားရမည္။သူ႔တြင္တည္ၿငိမ္သည့္ဝင္ေငြႏွင့္ စုေငြမ်ား ရွိထားသည့္အတြက္အထူးအဆန္းရယ္ေတာ့မဟုတ္။အခုသူသည္ၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဒဂၤါးမ်ားသုံးျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ တုံ႔ဆိုင္းေနျခင္းမရွိေတာ့။အခုကစ ဒဂၤါးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕တကယ့္ခြန္အားစစ္ကိုျပသေပေတာ့မည္။
ထို႔ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္းေျဖးေျဖးခ်င္း...အာ ေနစမ္းပါဦး။ငါတကယ့္အေရးႀကီးတာႀကီးကိုေမ့ေနတာပဲ။“ဟန္ဆူယုန္း မင္းအဲ့တာကိုဘယ္ေတာ့ဖ်က္ေပးမွာလဲ?အဲ့တာ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာေစာ္ကားမႈေျမာက္တယ္ေနာ္”
“အယ္?အာ ငါေမ့သြားတာ”
ဟန္ဆူယုန္းၿပဳံးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေခါင္းအားကိုင္ကာ ၾကမ္းျပင္တြင္ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည့္ အီဟြန္းဆုန္းအနားသို႔ကပ္သြား၏။ဟန္ဆူယုန္းကိုယ္ပြားမ်ားဟာ အီဟြန္းဆုန္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ကျပေနဆဲ။
[ဇာတ္ေကာင္‘အီဟြန္းဆုန္း’သည္ အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္တုန္ယင္ေနသည္။]
...
⌈ သံမဏိဓားသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္အားနည္းသည္။ ⌋
ရွင္သန္ရာနည္းလမ္းမ်ားတြင္ထိုသို႔စာသားပါရွိထားေသာ္ျငား ထိုမွ်ေလာက္ျပင္းထန္လိမ့္မည္လို႔ေတာ့မထင္ခဲ့။အဲ့တာအျပင္...
“...ဒါေတြကအစစ္မဟုတ္ဘူး”
ဟန္ဆူယုန္းကိုယ္ပြားမ်ားဟာ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ဟန္ေပၚေသာ္လည္း သူတို႔တြင္အဓိကအစိတ္အပိုင္းမ်ားမပါရွိၾက။တနည္းဆိုရေသာ္ အီဟြန္းဆုန္းယခုလိုျဖစ္လာရျခင္းမွာ သူသည္ လူပုံစံအ႐ုပ္မ်ားကိုျမင္လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ဟန္ဆူယုန္းဟာသူ႔စကားရဲ႕အဓိပၸာယ္အားသတိျပဳမိသြားၿပီးေနာက္ နတ္ဆိုးဆန္ဆန္အၿပဳံးမ်ိဳးျဖင့္ရယ္ေမာလာ၏။
“ဟမ္းးးး...ဘာအဓိပၸာယ္လဲ?အဲ့တာေတြမေတြ႕လိုက္ရလို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလား?”
“ငါေျပာဖူးပါတယ္။နင့္လိုသနားစဖြယ္ခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးကိုမႀကိဳက္ဘူးလို႔ေလ”
“...နင္ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးပဲနဲ႔မ်ား”
“ျမင္ဖို႔လိုလို႔လား?”
သူအီဟြန္းဆုန္းအနားသို႔ကပ္သြားၿပီးေနာက္ ေက်ာအားပုတ္လိုက္သည္။“ဟြန္းဆုန္းရွီ မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား?”
“ဒို႔-ဒို႔ဂ်ာရွီ”
သူ႔ပုံမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနပုံရေသာ္ျငား မ႐ူးေသးေခ်။အီဟြန္းဆုန္းတစ္ေယာက္ သရဲအားျမင္လိုက္ရသလိုသူ႔အားၾကည့္လာသည္။“ဘာလို႔ဒို႔ဂ်ာရွီက...မင္းက...ေသသြားၿပီေလ?”
အီဟြန္းဆုန္းေတာ့တကယ္ထေရာ္မာရသြားပုံပဲ။သူဟန္ဆူယုန္းအားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စြာၾကည့္၏။၎ဟာ ဟာသဆန္ဆန္အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္ျငား သံမဏိဓားအတြက္ေတာ့ တကယ့္ထိခ်က္ႀကီးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ဒီတစ္ေခါက္ထဲသူသာတစ္ခုခုမွားသြားပါက အီဟြန္းဆုန္းတစ္ေယာက္ သူမသိသည့္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေရာက္သြားႏိုင္သည္...
ထိုအခ်ိန္အတြင္း အီဟြန္းဆုန္း အေျခအေနျပန္ေကာင္းလာဖို႔ အခ်ိန္ကိုပဲမွီခိုရေတာ့ေပမည္။ထို႔ေနာက္ တျခားတဖက္မွ အသံတစ္ခုေပၚလာသည္။
“တဆိတ္ေလာက္...”
“...?”
“သြားလို႔ရၿပီလားဟင္?”
ပင့္ခ္ကစ္မ်ား၏ေနာက္ဆုံးအဖြဲ႕ဝင္ကသူ႔မ်က္လုံးထဲေရာက္လာ၏။သူမတြင္ လွပေသာမ်က္ႏွာ သြယ္လ်ေသာခႏၶာႏွင့္ ႏူးညံ့ဟန္ရွိေသာပါးျပင္ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းတို႔ရွိေလသည္။ဒီလူက အသက္၄၀ရွိေနတဲ့အန္ကယ္ႀကီးလို႔ ဘယ္သူကမ်ားယုံလိမ့္မလဲ?
“ခင္ဗ်ားနာမည္က?”သူေမးလိုက္ေတာ့ လွပေၾကာ့ရွင္းေသာအသံရွင္က ျပန္ေျဖသည္။
“ဆို-ဆိုးအင္နာ”
“အဲ့တာသူ႔နာမည္အရင္းမဟုတ္ဘူး”
ဆိုးအင္နာက သူ႔နာမည္အရင္းေျပာလာဖို႔ရာတြန႔္ဆုတ္ေန၏။“...ကြၽန္ေတာ္က ဂင္မ္ယုန္းဖယ္”
ပင့္ခ္ကစ္မ်ား ဂင္မ္ယုန္းဖယ္။ငါလူမွန္ေတြ႕တာပဲ။
ဟန္ဆူယုန္း ေတာက္ေခါက္ကာ“...သူ႔ကိုဘာလို႔အသက္ရွင္လ်က္ထားထားတာလဲ?ပင့္ခ္ကစ္ေတြက ကလိမ္ကက်စ္ေတြမဟုတ္ဘူးလား?”
“မဟုတ္ေသးဘူး။သူတို႔ေတြက လူဆိုးေတြ‘ျဖစ္လာ’လိမ့္မွာ။နင္သာေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ခဲ့မယ္ဆို မူရင္းထဲကပင့္ခ့္ကစ္ေတြက သုံးေယာက္တြဲဆိုတာ”
“ဒါေပမဲ့အခုက ေလးေယာက္...အယ္?”
သူရွင္းျပ၏။“ဒီအန္ကယ္က သူတို႔အဖြဲ႕မစခင္ေသသြားတာ”
“...အဲ့တာေၾကာင့္သူ႔ကိုမမွတ္မိတာလား?”
“ဂင္မ္ယုန္းဖယ္ကအရင္ထဲက ျဖဴစင္တဲ့လူပဲ။အဲ့တာအျပင္ ပင့္ခ္ကစ္ေတြထဲအရင္ဆုံးေသတဲ့သူက သူပဲ”
ဂင္မ္ယုန္းဖယ္က ၾကားျဖတ္ေျပာ၏။“စိတ္မရွိပါနဲ႔။မင္းတို႔ဘာအေၾကာင္းေျပာေနၾကတာလဲဟင္?”
“တိတ္တိတ္ေနစမ္းပါ”
ဟန္ဆူယုန္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ“သူကျဖဴစင္တဲ့လူေပါ့?”
“အင္း”
သူကိုယ္တိုင္လည္းမယုံႏိုင္ေပမဲ့လို႔ ၎ဟာရွင္သန္ရာနည္းလမ္းမ်ား၏ ဖြဲ႕စည္းပုံပင္။
[လိင္ေျပာင္းျခင္းအားႏွစ္သက္ေသာၾကယ္တာရာသည္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။]
[လိင္ေျပာင္းျခင္းအားႏွစ္သက္ေသာၾကယ္တာရာသည္ လိင္ေျပာင္းျခင္းအားႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားထဲတြင္လူဆိုးဆိုတာမရွိေၾကာင္း အခိုင္အမာဆိုေနသည္။]
တကယ္တမ္းက ဂင္မ္ယုန္းဖယ္သည္ ပထမဇာတ္ကြက္အပါ ယေန႔ထိတိုင္မည္သူ႔ကိုမွမသတ္ပဲရွင္သန္ခဲ့သည္။
သူသည္ ‘အင္းဆက္သတ္ျခင္း’နည္းလမ္းကိုစဥ္းစားမိခဲ့ျခင္းမွာ ဂင္မ္ယုန္းဖယ္ ပု႐ြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္အား အမွတ္မထင္တတ္နင္းမိကာအသက္ေဘးမွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည့္ သာဓကေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ဒါေပါ့ ဂင္မ္ယုန္းဖယ္ကေတာ့ သူဘယ္လိုအသက္ရွင္ခဲ့သလဲကိုမသိခဲ့ရ။
သူဟာ ‘ကံေကာင္းစြာျဖင့္’အသက္ရွင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ထိုလူဟာ ပင္ခ့္ကစ္မ်ားက ဂင္မ္ယုန္းဖယ္ပင္။မဟုတ္ဘူး...အခုသူ႔အေဖာ္ေတြ ေသကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ပင္ခ့္ကစ္လို႔ပဲေခၚသင့္တယ္။
ဟန္ဆူယုန္းက သူမဝန္မခံခ်င္သကဲ့သို႔ေရ႐ြတ္၏။“ေသစမ္း...အဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ?ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္သူ႔ကိုကယ္တာ သူ႔ကိုသုံးဖို႔ရွိလို႔မဟုတ္လား?”
“အင္း”
“ဒါဆိုအခုဘာလုပ္ၾကမလဲ?”
“ငါတို႔ထပ္ၿပီးဇာတ္ကြက္ထဲေဖာက္ဝင္ရမယ္”
“နင္သိလားဒီဇာတ္ကြက္က?”
ဒါေပါ့သူသိတာေပါ့။ေကာင္းေကာင္းႀကီးကိုသိတယ္။
“ဒီဟာက ဆိုလ္းအမိုးခုံးရဲ႕လြတ္လပ္ေရးမတိုင္ခင္ ေနာက္ဆုံးဇာတ္ကြက္ေလ”
ကိုးခုေျမာက္ဇာတ္ကြက္ မဟူရာရဲတိုက္။ဒီဇာတ္ကြက္ထဲ အရင္ကတခါမွမထြက္လာခဲ့ဖူးသည့္ သက္ရွိမ်ား ေပၚလာလိမ့္မည္။
သူသည္ အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္တုန္ယင္ေနသည့္အီဟြန္းဆုန္း၊ေမ့ေမ်ာေနေသာအီဂ်ီဟယ္ႏွင့္ ဒဏ္ရာရေနေသာအီေဂလ္ယုန္းအား ဂ႐ုစိုက္ေပးေနသည့္ ရွင္ယူဆြန္းတို႔အား ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႔တျခားအေဖာ္မ်ားသည္လည္း တေနရာရာတြင္ရွင္သန္ေနေပလိမ့္မည္။ေဂ်ာင္ဟီးဝန္တစ္ေယာက္လုံးရွိေနသေ႐ြ႕ ပထမအထပ္မွာပင္ အလြယ္တကူႏွိမ္နင္းခံရမည္ေတာ့မဟုတ္။
“ပထမထပ္ဆိုတာအေပ်ာ့ေလး။တကယ္ငရဲက ဒုတိယထပ္မွ”
ရဲတိုက္ထဲမွအထူးျပဴတင္းေပါက္မ်ားဟာ အျပင္ဘက္မွပုံရိပ္မ်ားအားျပသေန၏။လူအုပ္မ်ား ဆိုးလ္အႏွံ႔ေ႐ြ႕လ်ားေနၾကသည္။ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ‘အသန္မာဆုံးေသာအနစ္နာခံသူ’၏ပ်က္ကြက္မႈႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ႐ုန္းကန္ရမႈမ်ားက ဆိုလ္းတစ္ဝက္ေလာက္အား နတ္ဆိုးကြၽန္မ်ားျဖစ္လာေစသည္။
ဆိုလ္း၏လူဝင္စားမ်ားဟာ ဝမ္းနည္းပူပင္စြာေအာ္ၿငီးေနၾကသည္။စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္းက ဆိုလ္းတခြင္အားလႊမ္းၿခဳံထားေသာ္လည္း ‘ပုံျပင္’သည္ ကင္းမဲ့ေနဆဲ။ပုံျပင္ေတြဟာ အၿမဲတေစလိုအပ္ေနခဲ့ေလသည္။
ဒိုကဲဘီေတြဟာ ဒီထက္ပိုႀကီးမားသည့္အဖ်က္တရားမ်ိဳးအားရွာေဖြေနၾကသလို ၾကယ္တာရာမ်ားသည္လည္း ပိုမိုစိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာပုံျပင္အား ေတာင့္တေနၾကသည္။
ဟန္ဆူယုန္း ျပဴတင္းေပါက္အားၾကည့္ရင္း ေျပာ၏။“ဒါေတြက ႐ိုးအီေနၿပီျဖစ္တဲ့စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ဟာမ်ိဳးေတြပဲ။ျပန္လည္ရွင္သန္သူေတြ ျပန္လာသူေတြ ျပန္လည္ဝင္စားသူေတြ။အခုေတာ့နတ္ဆိုးေတြေပါ့?”
“ခိုးကူးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလိုေတြေျပာဖို႔ကက်...?”
“ေဟး ငါနင့္ကိုဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲေျပာေနတာ...”
သူဟာစေနာက္ေနဆဲမွာပဲ သိခ်င္စိတ္တစ္ခုကသူ႔ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။“ဟန္ဆူယုန္း”
“ဘာလဲ?”
“နင္သာ ရွင္သန္ရာနည္းလမ္းမ်ားရဲ႕ စာေရးဆရာသာဆို...”
“အဲ့အမႈိက္ကိုငါမေရးဘူး”
“ေရးတယ္ပဲဆိုပါေတာ့ဟာ”
စူပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနသည့္ဟန္ဆူယုန္းက သူမႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ“...ငါသာအဲ့စာေရးဆရာျဖစ္ခဲ့ရင္?”
“နင္သာရွင္သန္ရာနည္းလမ္းမ်ားရဲ႕စာေရးဆရာျဖစ္ခဲ့ရင္ နင္ဘာလို႔ဒီလိုကမာၻမ်ိဳးကို ဖန္တီးခဲ့တာလဲ?”
“ငါကဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ?”
“မင္းလည္းစာေရးဆရာပဲေလ”
“ငါ့လိုပထမတန္းစားစာေရးဆရာတစ္ေယာက္က တတိယတန္းစားစာေရးဆရာရဲ႕အေတြးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မ်ားသိႏိုင္မွာလဲ?”
...ငါကအ႐ူးပဲ သူ႔ကိုမ်ားေမးမိရတယ္လို႔။သူသည္ အသေခ်ၤစာဖတ္သူ၏ရႈေထာင့္ကိုသုံးခဲ့ရင္ေတာင္မွ ဟန္ဆူယုန္းကိုမဖတ္ႏိုင္။သို႔တိုင္ သူနည္းနည္းေတာ့နားလည္သလိုလိုရွိသည္။ဇာတ္လမ္းအားဖတ္မိခဲ့သည့္သူတြင္လည္း တူညီေသာအေတြးမ်ိဳးရွိေလာက္လိမ့္မည္။
‘နင္ ဒီကမာၻႀကီးရဲ႕အဆုံးသတ္ကိုသိထားတယ္ မဟုတ္လား?’
ဟန္ဆူယုန္းက ထိုေမးခြန္းအားသိသိသာသာကိုေမးေန၏။ခါတိုင္းလိုပဲ သူျပန္မေျဖ။
ဟန္ဆူယုန္း သူမအေျဖျပန္မရဘူးဆိုတာသိေနသကဲ့သို႔ ျပဴတင္းေပါက္အားစိုက္ၾကည့္ေန၏။ထို႔ေနာက္သူမကေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလာ၏။
“...ဇာတ္ကြက္ေတြကဘာလို႔တည္ရွိေနတာလဲ?”
သူျပဴတင္းေပါက္အားစိုက္ၾကည့္၏။
မည္းနက္ေနေသာေကာင္းကင္ယံေအာက္တြင္ ၿပိဳပ်က္ေနေသာဆိုလ္းအား ျမင္ေနရသည္။သူကၾကယ္တာရာတစ္ပါးျဖစ္လာလို႔ပဲလား?ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ အရင္ကႏွင့္မတူ။
မေရမတြက္ႏိုင္ေသာၾကယ္တာရာမ်ားဟာ ေကာင္းကင္အားအလွဆင္ထားၿပီး စတားစထရင္းဟာ ၾကယ္တာရာမ်ားအားလႊမ္းၿခဳံထားသည္။သူတို႔ဟာ နီးကပ္ေနသည့္တိုင္ ဘယ္ေသာအခါမွေရာက္ရွိႏိုင္မည္မဟုတ္သည့္ၾကယ္မ်ားပင္။
ဒီလိုၾကယ္ေပါင္းမ်ားစြာထြန္းလင္းေပးေနတာေတာင္မွ...
ေဖ်ာက္ျဖတ္မရႏိုင္သည့္ ေဝးလံေသာအသူရာေခ်ာက္နက္ႀကီးရွိေနေသးသည္။သူဟာ တစ္ခုခုအားရွာေတြ႕လိုက္ရသလို ခံစားရမိ၏။
ဘာလို႔မ်ားၾကယ္တာရာေတြက အခ်ိန္ၾကာၾကာတည္ရွိႏိုင္ရတာလဲ?သူတို႔ေတြကပုံျပင္ေတြနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အ႐ူးအမူးျဖစ္ေနရတာလဲ?
သူထိုလွမ္းမရႏိုင္သည့္ခံစားခ်က္မ်ားအား ခါခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာ၏။“ျဖစ္ႏိုင္တာက ဇာတ္ကြက္...”
27.8.2023(Sun)
T.B.C