ကြၽန္ေတာ္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ေနမိတယ္ ep(11)
'ပင္မ႐ြာ' သို႔အရန္ေရာက္ေနတာတစ္ပတ္ပင္ရွိေခ်ၿပီ။ ကိုေသြးကလည္း႐ြာသားႀကီးလုံးလုံးျဖစ္ကာၿမိဳ႕ကအလုပ္ေတြကစိတ္ပူစရာမရွိတာမို႔တစ္လေလာက္ေနျဖစ္မည္ဟုဦးေသြးေမာင္ကိုေျပာတာ အရန္ၾကားရသည္။ အရန္ကေရာ...ကိုေသြးရွိေနသမွ် ပင္မ႐ြာတြင္သူအေနၿမဲလိမ့္မည္။ ကိုေသြးႏွင့္အတူေနခ်င္ေသာ္လည္းကိုယ္ကအိမ္ေျခမဲ့တစ္ေယာက္ပုံစံေပါက္ေနသည္၊ ကိုေသြး၏အနားတြင္ခိုကပ္၍လည္းမေနခ်င္ပါ။ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ဆိုတာကလည္းဘယ္နည္းနဲ႕မွမျဖစ္ ျပန္မိခဲ့ရင္ဒယ္ဒီသတ္လို႔ေသလိမ့္မည္။
ျမန္မာျပည္အေငြ႕သက္ကားပ်င္းေျခာက္ေျခာက္နိုင္လွသည္၊ သို႔ေသာ္သဘာ၀၏ရနံ႕ကစိတ္ကို႐ႊင္ျမဴးေစျပန္သည္။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြေႂကြသည္၊ေလေအးေတြတိုက္လွ်င္အလိုလိုၿပဳံးမိသည္၊ မိုး႐ြာၿပီးလို႔တိတ္သြားတဲ့ေျမသင္းရနံ႕မ်ားကိုလည္းသေဘာက်မိျပန္သည္။ သူ႕အလိုလိုေပါက္ေရာက္ေနတတ္သည့္ျမက္ခင္းမ်ားကပင္လွေနသလိုလို။ ထိုမွ်သာမကေသးေဘးနားတြင္ရွိေနေပးသည့္ ကိုေသြးေၾကာင့္အရာရာပိုလွသည္။
နိုင္ငံရပ္ျခားမွာဆိုလွ်င္အခုခ်ိန္ရာသီဥတုကေအးေသာဘက္ကိုသာေရာက္လိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ျဖင့္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလုံးပူသည္ဟုကိုေသြးကေျပာျပဖူးသည္။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕သူ႕မွာလုပ္စရာမရွိ တစ္ခါကယာထဲသြားေသာ္လည္းျဖဴသည့္အသားညိုခ်င္လာသျဖင့္ကိုေသြးကပိတ္ပင္တားဆီးေတာ့သည္။ သူကလည္းကိုေသြးစကားကိုနားေထာင္သည္၊ေနာက္ေန႕ေတြမသြားေတာ့။
"အရန္ ပ်င္းေနၿပီလား"
သူ႕မွာၿငီးျငဴဖို႔အေတြးေတာင္ခဏမွ်သာခံသည္။ ကိုေသြး ကသူ႕နားအခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေပးၿပီးအၿမဲဂ႐ုစိုက္ေပးတတ္သည္။ ျမန္မာအစားစာမ်ိဳးစုံကိုေကြၽးတတ္သည္၊စိတ္ရွည္လက္ရွည္အၿမဲရွင္းျပတတ္သည္။ ေတာ႐ြာရဲ႕အလွပေတြ၊ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုေသြးသိသမွ်ဗဟုသုတတိုင္းကိုေျပာျပကာအၿမဲစကားေဖာင္ဖြဲ႕တတ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းသူ႕မွာ ကိုေသြးရွိေသာပင္မ႐ြာကိုမခြဲနိုင္မခြာနိုင္ျဖစ္ေနရျခင္းေပ။
"မပ်င္းပါဘူးကိုေသြးရယ္ ကြၽန္ေတာ့္အနားကိုေသြးရွိေနရင္ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြအၿမဲရွာေတြ႕တယ္"
"အမယ္ ေျပာစမ္းပါအုန္းငါရွိရင္ေပ်ာ္စရာေတြေတြ႕တယ္ဆိုေတာ့ငါ့ကိုဂ်ိဳကာလို႔ထင္ေနတာလား"
"ဟာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ကိုေသြးကလည္းေလွ်ာက္မထင္စမ္းပါနဲ႕ကိုေသြးကြၽန္ေတာ့္နားရွိေနရင္ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀...အဟမ္း ကိုေသြးက...အၿမဲစကားေျပာေပးတယ္မလားဒီေတာ့ေပ်ာ္ရတာေပါ့"
သိသိသာသာစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားေသာအရန႔္ကို ေမးခြန္းမထုတ္မိ။ အရန္ဆိုလိုခ်င္တာကိုေျပာသူေရာ၊နားေထာင္သူပါသေဘာေပါက္သည္။ °ကိုေသြးသာရွိေနရင္သူ၏ဘ၀ၿပီးျပည့္စုံသည္° ထိုသို႔ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အရန္ထုတ္မေျပာမိခဲ့လြန္တာေတြမရွိေအာင္ အခ်ိန္မွီတားဆီးလိုက္ရသည္။
"ငါစကားမေျပာလည္း ေဝယံနဲ႕ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ေပါ့"
"ဗ်ာ"
အရန္၏အလန႔္တၾကားတုံ႕ျပန္မႈကိုကိုေသြးမွာမ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္။
"ငါစကားမေျပာလည္းေဝယံနဲ႕ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္လို႔"
"ကိုေသြးရာဘာစကားေတြေျပာေနတာလဲ"
"ဟမ္ငါဘာမွားလို႔လဲ"
"ကိုေသြးပဲ...ေစာက္ပတ္ၾကည့္ဆိုဗ်"
"ဟင္"
အရန္၏စကားကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္၊ထိုအခါမွသာ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
"မဟုတ္ဘူးေလအရန္ ငါေျပာတာက ေလွ်ာက္တာလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး႐ြာထဲကိုလိုက္ၾကည့္လို႔ေျပာတာ မင္းေျပာတဲ့ဟာႀကီးကိုၾကည့္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး"
ကိုေသြးရွင္းျပကာမွအရန္ထရယ္မိေတာ့သည္။ တိတိက်က်ကိဳရွင္းလင္းျပေနေသာကိုေသြးကတကယ့္ကိုငုံေထြးထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ အကဲပိုလြန္းစရာ။ °မင္းေျပာတဲ့ဟာႀကီးကိုၾကည့္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး° ဆိုေသာစကားႏွင့္အတူလက္တစ္ခါခါႏွင့္ျငင္းဆိုေသးသည္။ ကိုေသြးလည္းလိုက္ရယ္ပါသည္၊မဟုတ္လွ်င္သူ႕စကားကိုေလွာင္ရေကာင္းလားဆိုကာမွ ျပန္ေခ်ာ့ရခက္ေနအုန္းမည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ရယ္ေၾကာျဖတ္သန္းေနေသာႏွစ္ေယာက္အနား မိုးေဝယံ ေရာက္လာေလသည္။ ဘာေတြရယ္လို႔ရယ္ေနၾကမွန္းသူမသိပါ။
"ဘာေတြရယ္ေနၾကတာတုန္းဗ် ကြၽန္ေတာ့္လည္းေျပာစမ္းပါရယ္ခ်င္လို႔"
"ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကလိၾကားထိုးေနေလ ဒါမွမဟုတ္လည္းေျခဖဝါးကိုငွက္ေမႊးနဲ႕ပြတ္ေန"
ေဝယံ ကိုဆိုစကားအေကာင္းဘယ္ေတာ့မွမေျပာတတ္သည့္ အရန္ကထိုသို႔ဘုကလန႔္ပင္ေျပာသည္။ ေဝယံကစိတ္ထဲဘာမွမထားဘဲအၿမဲတဟီးဟီးႏွင့္။ ကိုေသြးကသာၾကားထဲကဝင္၀င္ကာေနရသည္။
"အရန္ကေတာ့ေပါက္တက္ကရေျပာေတာ့မယ္ ဘာမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေဝယံရာဒီတိုင္းစကားေျပာလြဲသြားတာကိုရယ္ေနၾကတာ"
"ေအာ္ အဲ့လိုလား ကြၽန္ေတာ့္လည္းဖယ္မထားၾကပါနဲ႕အုန္းဗ် ဟဲဟဲ ေအာ္ဒါနဲ႕ဆရာ တန္ခူးထဲလည္း၀င္ကာနီးၿပီဆိုေတာ့ဒီမွာပဲသက္ျန္က်လိဳက္ရင္မေကာင္းဘူးလား"
ထိုအခါမွျမန္မာ့ရိုးရာအတာသက္ျန္နားနီးလာၿပီဆိုတာသတိရၾကေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္တာ၀န္မပ်က္လာေတြ႕တတ္ေသာပိေတာက္ပန္းမ်ားပြင့္မည့္အခ်ိန္၊ ႏွစ္ေဟာင္းကအညစ္ေၾကးေတြကိုအတာေရႏွင့္ပတ္ျဖန္းကာ သန႔္စင္မည့္အခ်ိန္၊ ျမန္မာတို႔တန္ဖိုးထားသေဘာက်ရဆုံးႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ခါကို အရန္ျပန္၍ေက်ာ္ျဖတ္ရေတာ့မည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးအတာသက္ျန္မဟုတ္ဘဲေက်းလက္ရိုးရာအတာသက္ျန္ကမည္သို႔ေနမယ္မသိ အေတြးနဲ႕တင္အနာဂတ္ကိုအေျပးသြားကာဆင္ႏႊဲလိုက္ခ်င္ၿပီ။
"ငါလည္းစဥ္းစားေနတာပါ ပုံမွန္ဆိုသက္ျန္မလည္ေပမယ့္အခု အရန္လည္းရွိေနေတာ့ဒီကၿမိဳ႕ႀကီးသားကေလးကိုသက္ျန္ကဘာဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္"
စကားဝိုင္းတြင္နားေထာင္သူျဖစ္ေနေသာ အရန႔္၏မ်က္၀န္းတို႔ကား၀င္းလဲ့သြားရသည္။ ကိုေသြးကသူ႕အတြက္စဥ္းစားေပးသည္ဟူေသာအသိကေလးကလူကိုၾကည္ႏူးသြားေစသည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ျမန္မာ့ဆယ့္ႏွစ္လရာသီပြဲေတာ္မ်ားအားလုံးကို ကိုေသြးႏွင့္အတူဆင္ႏႊဲခ်င္ပါသည္။
⚡⚡⚡
တန္ခူးလတြင္ သူ႕အတြက္ပိေတာက္ပန္းမ်ားခူးေပးခ်င္သည္
ကဆုန္လတြင္ သူႏွင့္အတူေညာင္ေရသြန္းခ်င္သည္
နယုန္လတြင္ စာျပန္ပြဲအေၾကာင္းသူေျပာျပတာနားေထာင္ခ်င္သည္
ဝါဆိုလတြင္ သူႏွင့္အတူျမစ္ေရတိုးသည္တို႔အားၾကည့္ခ်င္သည္
ဝါေခါင္လတြင္ သူႏွင့္အတူတရားစခန္းတို႔၀င္ခ်င္ပါသည္
ေတာ္တလင္းလတြင္ သူကိုေလွေပၚတင္ကာၾကာပန္းေတြခူးေစခ်င္သည္
သီတင္းကြၽတ္လတြင္ သူႏွင့္အတူဆီမီးထြန္းခ်င္သည္
တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ သူ႕အတြက္ၾကက္ကာလသားခ်က္ကေလးခ်က္ေကြၽးခ်င္သည္
နတ္ေတာ္လတြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားသို႔သူႏွင့္အတူသြား၍ေလ့လာခ်င္သည္
ျပာသိုလတြင္ သူ႕ကိုျမင္းေပၚတင္ၿပီးအတူတူစီးခ်င္သည္
တပို႔တြဲလတြင္ ကိုယ္တိုင္ထမနဲ၀င္ထိုးကာသူ႕ကိုအဦးဆုံးေကြၽးခ်င္သည္
တေပါင္းလတြင္ သူႏွင့္အတူသဲပုံေစတီတည္၍သူဆုေတာင္းသမွ်ျပည့္၀ရန္ဆုေတာင္းေပးခ်င္သည္
သူဆိုေသာ ကိုေသြး ႏွင့္သာဆိုလွ်င္ အရန္ဟူေသာကြၽန္ေတာ့္၏ဘ၀က သိပ္ကိုၿပီးျပည့္စုံပါသည္။ ။
⚡⚡⚡
ေန႕လည္ခင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ေပၚသားလူေခ်ာသုံးေယာက္မွာ စုစုေသြးတို႔သားအမိခ်က္ေသာ ၾကက္ကာလသားခ်က္၊ခ်ည္ေပါင္ေၾကာ္၊င႐ုတ္သီးေထာင္း၊ငါးေသးေသးေၾကာ္တို႔ကိုပြဲေတာ္တည္ၾကရသည္။ ၾကက္ကာလသားခ်က္ဆိုသည္ကားဘူးသီးႏုႏုႏွင့္အိမ္ၾကက္ကိုခ်က္ထားျခင္းေပျဖစ္သည္။ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးအလင္းျပစရာလည္းရွိေပေသးသည္၊ ျဖစ္ပုံကားဤသို႔။ ။
"ၾကက္ကာလသားခ်က္"
ဆန္းျပားေသာဟင္းအမည္ကိုၾကားၾကားခ်င္း အရန္၏မ်က္လုံးမွာအံ့ဩရိပ္ေတြသန္းေနေတာ့သည္။ စုစုေသြး ကေခါင္းေလးညိတ္ျပကာရွင္းျပဖို႔လည္ေခ်ာင္းကိုအသာေလး ရွင္းလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ကိုရန္ၾကက္ကာလသားခ်က္စားမွာအဲ့ဒါကိုတန္ေဆာင္မုန္းညမွာခ်က္စားရင္ပိုၿပီးကိုအရႆာရွိတာ ဒါေပမယ့္အခုစုတို႔ကကိုရန္ရွိတုန္းေလးခ်က္ေကြၽးမလို႔ေလ"
စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနရင္းကမွ တန္ေဆာင္မုန္းတြင္အတူရွိနိုင္ဖို႔မေသခ်ာသည့္သူ႕ကိုစုစုေသြးက သြယ္ဝိုက္စြာႏူတ္ဆက္စကားေျပာေနသည္ဟုခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းလည္းႏွီးယပ္ေတာင္ကိုတျဖတ္ျဖတ္ခတ္ကာနားေထာင္ေနသည့္ ကိုေသြးကိုလွမ္းၾကည့္မိသည္။
"ၾကက္ကာလသားခ်က္ဆိုတာက ဘူးသီးႏုႏုကေလးရယ္ၿပီးရင္အိမ္ၾကက္ကိုခ်က္စားတာကပိုခ်ိဳၿပီးအရႆာရွိတယ္ အဲ့ဒါခ်က္ဖို႔ကိုရန္တို႔ကိုေဝယံတို႔ကိုေသြးတို႔က စုကိုတစ္ခုကူညီေပးရမယ္"
"ေျပာ ေျပာ အစ္ကိုတို႔ဘာကူညီေပးရမလဲ"
ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိသလိုသေဘာေတြေကာင္းျပေနေသာ ေဝယံ ကိုမ်က္ေစာင္းခဲမိသည္။ ကိုေသြးကေတာ့မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာကူညီဖို႔စိတ္ဆႏၵမရွိသလိုပင္။
"အစ္ကိုတို႔ကၾကက္ကိုသတ္ေပးရမွာစုမသတ္ရဲလို႔ပါ"
"ၾကက္ကိုသတ္ရမယ္ၾကက္ကအေသမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူးေလ အိမ္ၾကက္ကအသားပိုခ်ိဳတယ္စုတို႔ေမြးထားတဲ့ၾကက္ေတြ႐ြာေတာင္ပိုင္းကအိမ္မွာရွိတယ္အဲ့ဒါတစ္ေကာင္ေလာက္သတ္ၿပီးခ်က္မွာစုကၾကက္မသတ္ရဲလို႔ ဦးေလးကလည္းလယ္ထဲမွာအေမက႐ြာလည္ေနတယ္ေလအဲ့ဒါအစ္ကိုတို႔ကိုပဲစုကအပူကပ္နိုင္ေတာ့မယ္"
ေဝယံကျငင္းဖို႔ဆႏၵမရွိဘဲအဆုံးစြန္ထိေဆာင္႐ြက္ေပးခ်င္ပါေသာ္လည္းၾကက္ကိုမသတ္ရဲဘဲျဖစ္ေနေလသည္။ အရန္ကေတာ့ကိုေသြးကိုစားေစခ်င္ၿပီးသူကဧည့္သည္ဆိုတာပါေမ့သြားရသည္။
"ၾကက္ေတြကေတာင္ပိုင္းမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ကိုရန္"
"ဒါဆိုသြားၾကမယ္ေလ"
ကိုေသြးကအလိုမက်ဟန္ျဖစ္ေနသည္။ အရန္ကိုသူတစ္ပါးအသတ္မသတ္ေစခ်င္ပါ၊ျမန္မာ့ရိုးရာဟင္းကိုလည္းအရန႔္အားစားေစခ်င္သည္။ ၾကက္သား၀ယ္ခ်က္ရန္ေျပာေသာ္လည္းညီမကနားမေထာင္အိမ္ၾကက္ကပိုခ်ိဳတယ္လို႔သာတိုင္တည္၍တုံ႕ျပန္သည္။ ကိုယ္တိုင္သတ္ရေအာင္ကလည္းမသတ္ရဲျဖစ္ေနၿပီးေဝယံကလည္းမသတ္ရဲတာသိသည္။ နိုင္ငံျခားတြင္ၾကာၾကာေနခဲ့ၿပီးအေၾကာက္တရားကင္းရွင္းသည့္အရန္ကသာၾကက္ကိုသတ္ရန္ၾကမာဖန္လာေတာ့သည္။ ေျပာစကားနားမေထာင္ေသာညီမႏွင့္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရမွေက်နပ္တတ္ေသာအရန္တို႔ကိုစိတ္ေကာက္ကာ ကိုေသြးမလိုက္သြားခဲ့ပါ။ ထိုသို႔မလိုက္သြားျခင္းက အရန္တို႔၏ဗ႐ုတ္သုတ္ချဖစ္စဥ္ႏွင့္အရွက္ကြဲျခင္းကိုဖုံးကြယ္နိုင္လိုက္သည့္ေကာင္းေသာအခ်က္သာျဖစ္သည္။
ေတာင္ပိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ေနကတျပျပႏွင့္အရန္တို႔ကိုအားေပးေနေခ်သည္။ ေမြးျမဴေရးပါလုပ္ကိုင္ေသာစုစုေသြးတို႔၏အေမွ်ာ္ျမင္ႀကီးမႉေတြေၾကာင့္ပင္မ႐ြာမွာသူေဌးစာရင္း၀င္ျဖစ္ေနၾကတာအံ့ဩစရာမရွိ။ ၾကက္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိသည့္ၿခံထဲ၀ယ္ၾကက္ဖ၊ၾကက္မႏွင့္ၾကက္ေပါက္ကေလးမ်ားပါစုံလင္လွသည္။ စုစုေသြးကၾကက္ၿခံကိုဖြင့္ေပးၿပီးျပန္ပိတ္ကာငါ့လက္ကလြတ္ ကြၽတ္ ဆိုတဲ့အတိုင္းအျပင္ဘက္မွာရပ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ၾကက္ဖမ္းရမည့္အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္မွာကားခါးေတာင္းျမႇောင္ေအာင္က်ိဳက္၍ ၾကက္ေ႐ြးေနၾကရသည္။
"ကိုအရန္ ဟိုၾကက္မဆိုရင္ဘယ္လိုလဲ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႕အသားမ်ားမွာ"
"ဒါဆိုလည္းအဲ့ဟာပဲဖမ္းၾကဝာာေပါ့"
ဖမ္းမည့္ၾကက္မကိုအတည္ျပဳလိုက္ကာ တစ္ေယာက္တစ္ဘက္ဆီေနရာယူလိုက္ၿပီး ၾကက္မ၏အနားသို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းခ်ည္းကပ္ခဲ့ၾကသည္။ ၾကက္မမွာသူ၏ေသေန႕မွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္ သဲေတြယွက္လိုက္ႏွင့္ေျမႀကီးကိုႏူတ္သီးျဖင့္ထိုးဆြေနဆဲျဖစ္သည္။ ၾကက္ၿခံအတြင္း၀ယ္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေသာ ၾကက္အေပါင္းတို႔ရွိေနၿပီး တစ္ေကာင္ထဲကိုသာေ႐ြး၍ဖမ္းရျခင္းမွာမလြယ္ကူခဲ့ပါ။ ဖမ္းမည့္အခ်ိန္တြင္ ကေတာ့ ကေတာ့ေအာ္ကာပတ္ေျပးေနေသာ ၾကက္မေၾကာင့္ၾကက္ၿခံတစ္ခုလုံးဆူညံပြက္ေလာရိုက္လို႔ေနသည္။ ေယာက်ာ္းႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာထိုၾကက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုဖမ္းဖို႔အေရး ေခ်ာ္လဲရသည္ႏွင့္ ေမွာက္ယက္လဲရသည္ႏွင့္ အကြက္ေပါင္းစုံႏွင့္ေျမႀကီးကိုခဏခဏနမ္းေနရေတာ့သည္။
ကိုေသြးသာလိုက္လာပါက ဘယ္ေလာက္ေတာင္အရွက္ကြဲလိမ့္မလဲ။ ၄၅မိနစ္ၾကာၾကက္ဖမ္းျခင္းၿပီးသည့္အခါ အရန္ႏွင့္ေဝယံမွာစိတ္ႏွင့္လူႏွင့္မကပ္ေတာ့ပါ။ အရန္၏ဒူးေခါင္းေဖြးေဖြးသည္ေသြးစို႔ေနၿပီး ေဝယံမွာမ်က္ခုံးနားတြင္ကြဲသြားေလသည္။
"ကိုရန္တို႔ကိုေဝယံတို႔ဒဏ္ရာေတြရကုန္ပါလား အိမ္ေရာက္ရင္ေဆးထည့္ရေအာင္ ဒါစုအမွားပါ စုကအိမ္ၾကက္ခ်ိဳခ်ိဳေလးခ်က္ေကြၽးခ်င္လို႔စုဖမ္းရမွာကို"
ကိုေသြး၏ညီမစုစုေသြး၏မ်က္ႏွာသည္ ညိုမွိုင္းကာႏြမ္းလ်ေနေတာ့သည္။ ေဝယံမွာလည္းမ်က္ခုံးနားကထြက္ေနေသာေသြးစတို႔ကို လက္မႏွင့္ဖိသုပ္ၿပီးအပူ႐ုပ္ဟန္လုပ္ၿပဳံးျပေလသည္။
"မလိုပါဘူးစုရယ္ စုဖမ္းလို႔ဒဏ္ရာရရင္သာမေကာင္းမွာ အစ္ကိုတို႔ကေယာက်ာ္းေလးဘာမွမျဖစ္ဘူး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဆိုဒါေတြကေပ်ာက္သြားမွာ"
အရန္မွာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး လက္ထဲကၾကက္မ၏လည္ပင္းကို တင္းေနေအာင္ညစ္ထားသည္။ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္းဟာမေကာင္းမႈဟုဆိုေသာ္ျငား တစ္ေန႕ေန႕ေသသြားရမည့္အတူတူ ကိုယ့္လက္ႏွင့္၀ဋ္ခြၽတ္ေပးလိုက္တာေကာင္းမည္။ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားေသာပုဆိုးကိုျပန္ျဖည္ကာ ၾကက္မကိုေဝယံ၏လက္ထဲသို႔ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္အေမြးႏူတ္ျခင္းကိုေတာ့ ေဝယံလက္စြမ္းျပေပလိမ့္မည္။
"စုစုေသြး ၾကက္ဖမ္းရင္းဒဏ္ရာရတဲ့ကိစၥ...ကိုေသြးကိုျပန္မေျပာနဲ႕ မဟုတ္ရင္နင္အဆူခံေနရမယ္"
စကားနည္းသည့္ကိုၿမိဳ႕သားကစိတ္ပူေပးတာလား၊သတိေပးဝာာလားမသဲကြဲေသာစကားတို႔ကိုဆိုသျဖင့္ စုစုေသြးလည္းေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ကတိေပးရသည္။ စုစုေသြးအဆူခံရမည္ထက္ သူအဆူခံရမွာကိုပိုေၾကာက္၍ႏူတ္ပိတ္လိုက္ျခင္းကိုေတာ့ ကာယကံရွင္အရန္သာသိလိမ့္မည္။
ဤသို႔ျဖင့္ၾကက္ဖမ္းျခင္းကိုျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ရလာသည့္ၾကက္ကာလသားခ်က္ခ်ိဳခ်ိဳေလးကို အရန္ႏွင့္ေဝယံမွာပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ေအာင္ စားၾကေတာ့သည္။ ကိုေသြးသည္လည္းသူမႀကိဳက္တာလုပ္၍စိတ္ေကာက္ေနမိေပမယ့္ ဟင္းအနံ႕ကိုေတာ့မလြန္ဆန္နိုင္ဘဲစားေနမိသည္။
ထမင္းစား၍ၿပီးသြားေသာအခါ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ဖ႐ုံခ်ိဳတို႔ကိုခ်ေကြၽးၿပီး ေခြးဗိုက္နမ္းေလာက္ေအာင္စားရျပန္သည္။ ေဝယံမွာထမင္းဆိပ္တက္၍တေခါေခါႏွင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနသလို ၾကက္ဖမ္းပြဲကိုအတူတကြဆင္ႏြဲခဲ့ရေသာ အရန္မွာလည္းငိုက္ျမည္းေနေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာတည္ႏွင့္ဖ႐ုံခ်ိဳကိုစားေနေသာ ကိုေသြးကသာအိပ္ေရး၀ေနၿပီးအရန္၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုသို႔ၾကည့္ျခင္းသည္ေဝယံ၏မ်က္ခုံးကအနာကိုျမင္လိုက္ရ၍ျဖစ္ၿပီးဤၿမိဳ႕ႀကီးသား ဘယ္နားထိခိုက္ခဲ့သလဲဟုသိလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေလေလးကတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေတာ့ အညာသားစည္းစိမ္ကိုမေနာေခြ႕သည့္အရန္မွာ အိမ္ေအာက္ကကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ပင္တေမွးေမွးရန္ လွဲလိုက္စဥ္ ေလအေဝွ႕မွာပုဆိုးလွန္သြား၍ဒူးေခါင္းကနီရဲရဲအနာကို ကိုေသြးေတြ႕သြားေတာ့ေလသည္။ အရန္ကဟန္မပ်က္ျပန္ကာၿပီးေပါင္ကိုစိထားကာေနာက္မလွန္ရန္ ေကြးေကြးေလးေနေနေတာ့သည္။ မေနတတ္မထိုင္တတ္ေမာင္အခက္မွာေတာ့ ထိုနားကိုတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ကုန္းကုန္းကြကြလာကာ အနာကိုျမင္ရဖို႔ေပါင္ကိုအတင္းဆြဲၿဖဲေတာ့သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္သြားသည့္ စုစုေသြးခမ်ာဟယ္ခနဲပင့္ကာမ်က္ႏွာကိုလက္ႏွင့္ အုပ္ထားရေတာ့သည္။ သူမ၏အစ္ကိုကဘာေၾကာင့္မ်ားအျခားေယာက်ာ္းေလးကို ေျခေထာက္ကားေအာင္လုပ္ေနသနည္း။ မသိလွ်င္ ဆက္ပင္မေတြးရဲေတာ့ပါ။
"ကိုေသြး ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်ာဒီမွာေလေအးလို႔အိပ္ပါရေစ"
"ေနာက္မွအိပ္အရန္ မင္းေျခေထာက္ကဘာျဖစ္ထားတာလဲ "
"ဟမ္ ဘာကိုျဖစ္ရမွာလဲ ကိုေသြးကလည္းဗ်ာဘာလို႔ပုဆိုးကိုအတင္းလွန္ေနရတာလဲ ဖင္ေပၚေတာ့မွာပဲ"
"ငါအနာကိုပဲၾကည့္မွာမင္းနည္းနည္းေလးပဲလွန္ရင္ရၿပီ"
ပုဆိုးကိုဆြဲလွန္ေနေသာသူႏွင့္ပုဆိုးကိုဖုံးဖိေနေသာသူႏွစ္ေယာက္ကို ဒုတိယမၸိျမင္သြားသူမွာ႐ြာ၏သူႀကီးသမီး ကလ်ာႏြေး ပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ၿမိဳ႕တြင္ေက်ာင္းေန၍ၿမိဳ႕ကအထာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသိသူမို႔ ထိုျမင္ကြင္းကိုဘလင္းဘလင္းျဖစ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းတကိုက္ကိုက္ႏွင့္ေခ်ာင္းေနေတာ့သည္။
*အဆင္ေလးေတြရယ္ ေန႕ခင္းႀကီးမွာ အခန္းထဲ၀င္လုပ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး အယ္..သူတို႔အခန္းထဲလုပ္ရင္ငါဘယ္ျမင္ရပါ့မလဲ အျပင္မွာမွျမင္ရမွာေပါ့ ဟုတ္တယ္ လုပ္လုပ္*
အိပ္ခ်င္ေသာအရန္ကပင္လက္ေလ်ာ့လိုက္ရၿပီး လွန္ျပလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ၏အနာကိုျဖစ္သည္။ ကိုေသြးမွာခြဲစိတ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ သူ၏လက္သြယ္သြယ္မ်ားျဖင့္အနာကိုတို႔ထိေနၿပီး နာလားဟုခဏခဏေမးေနေဝာာ့သည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ထိုအနာေလာက္ကအေသးဖြဲျဖစ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိအရမ္းနာသလိုဟန္ေဆာင္ခ်င္ေနမိသည္။ နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ကိုေသြး၏ဂ႐ုစိုက္မႈကိုအသားယူခ်င္မိသည္။
"ဒီနားနာလားအရန္ စပ္ေကာစပ္ေနလား ဘာေဆးလိမ္းထားလဲ"
"နာလည္းနာတယ္စပ္လည္းစပ္တယ္ ကိုေသြးကေဆးလိမ္းေပး"
^ကိုေသြးကေဆးလိမ္းေပး^ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲလိပ္ျပာေတြဝဲေနသလိုက်လိက်လိႏွင့္ ျဖစ္သြားရသည္။ ရွက္မိသည္လားမသဲကြဲပါအရန္၏မ်က္ႏွာကိုပင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ အိမ္ေအာက္ထပ္နားတြင္ေဆးရွိေလာက္မည့္ေနရာတို႔ကို ပတ္ရွာေနမိသည္။ ထိုစဥ္တန္းလ်ားေပၚတြင္တင္ထားေသာ ဆရာခိုဘူးကိုေတြ႕၍ယူေဆာင္ကာ အရန႔္နားျပန္လာၿပီးအနာကိုေသခ်ာေလး လိမ္းေပးေနလိုက္သည္။ သိပ္မစိုးရိမ္ရေသာအနာျဖစ္ေပမယ့္ ဤကဲ့သို႔ေသြးစို႔ကာရဲတက္ေနေသာဒဏ္ရာက အရန႔္ေျခေထာက္တြင္မသင့္တယ္ပါေခ်။
"အရန္ ေနာက္ကိုဘာျဖစ္ျဖစ္ငါ့ကိုေျပာပါ အဲ့မိစုကိုလည္းဆူရအုန္းမယ္ ကိုယ့္အိမ္မွာေနတဲ့ဧည့္သည္ကိုဒီလိုအနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္ခိုင္းစရာလား"
"ကိုေသြး...ကြၽန္ေတာ္က..ဧည့္သည္လား"
"ဟမ္"
အရန္၏ေမးခြန္းကိုနားမလည္ပါ၊ အိမ္ရွင္မဟုတ္ေသာသူသည္ဧည့္သည္သာျဖစ္လိမ့္မည္။ အရန္ကတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ရမွာျဖစ္၍ ပင္မ႐ြာအတြက္၊ဤအိမ္အတြက္ၿပီးလွ်င္ ကိုေသြးအတြက္ဧည့္သည္သာျဖစ္သည္။ ကိုေသြးပင္ ပင္မ႐ြာ၏ဧည့္သည္သာျဖစ္သည္၊ သူလည္းတစ္ေန႕ရန္ကုန္ျပန္ရအုန္းမည္။ အထင္ျမင္လြဲသြားသလားဟုေတြးမိပါေသာ္လည္း ေျဖရွင္းဖို႔ရာခက္လွ၍ ကိုေသြးႏူတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
"အာ..ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေနတာကို ကိုေသြးကဗ်ာ ဘာမွန္းမသိဘူးအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္"
"ေအာ မင္းကပဲေျပာရတယ္ရွိေသးအေကာင္းနဲ႕ေဆးလည္းလူးေပးရေသးတယ္ မဟုတ္ရင္အဲ့ဒါႀကီးကပုတ္ၿပီးျပတ္သြားမွာ ဟိုမိစုမကိုသြားေျပာရအုန္းမယ္ ဟိုေဝယံကလည္းငါ့ကိုမေျပာဘူး အကုန္လုံးဝိုင္းညာထားၾကတယ္တစ္ေယာက္မွမေကာင္းဘူး"
အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္လိုဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာကာ ထြက္သြားေသာသူ၏စကားသံကိုတိုးညွင္းစြာရယ္ေနမိသည္။ ကိုေသြးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္လည္းသူစြဲလမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
🍋🍋🍋
အခ်ိန္တန္လွ်င္အိမ္ျပန္ရမွာသိပါေသာ္လည္း
ကြၽန္ေတာ့္အားဧည့္သည္လို႔မမွတ္ေစခ်င္ပါဘူး
ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ထဲကြၽန္ေတာ္ေနရာမရရင္ေတာင္
ကြၽန္ေဝာာ့္ရင္ခြင္ကိုေဝာာ့ခင္ဗ်ားအပိုင္ယူေပးပါ
2023.8.23
3:13PM
🍋