Habang tumatagal ay mas lalong lumalaki ang kaba sa dibdib ko lalo na pag dumadalaw si Laurent sa bahay ni Zephyr. He would meaningfully look at me every time he has a chance. Hindi ko alam kung nakakaramdam na ba si Zephyr pero kinakabahan ako. Natatakot ako.
I still want to be with the man I love. Gusto ko pa tong makasama ng matagal at ayoko munang umamin. Ilang buwan pa lang mula nang magkaayos kami ni Zephyr at ayoko munang sirain muli ang naayos na naming relas'yun.
"Bela, can we talk?" Tawag ni Zephyr sa'kin mula sa opisina niya. Agad naman akong lumapit dito.
"Ano 'yun?"
"I would like you to stay in my house Bela." Anito kaya kumunot ang noo ko.
"But I'm already staying there."
"I mean, gusto kong tumigil ka na sa pagta-trabaho at manatili na lang sa bahay."
"Bakit? May mali ba kong nagawa?"
"No it's not like that baby. I just want to come home seeing you with my son, cooking our dinner and waiting for me." He smiled.
"But—"
"Hindi naman kita pinipilit. Puwede mong pagisipan." Sagot nito kaya tumango ako. Pagbalik ko sa kinauupuan ko ay siya namang pagbukas ng pinto ng opisina. Pumasok ang isang babae at tinignan ako bago siya dumiretso sa kinaroroonan ni Zephyr.
"Babe!" Saad nito.
"Ven? What are you doing here?" Tanong ni Zephyr at napatingin sa'kin ngunit agad akong umiwas ng tingin. I suddenly felt a pain in my chest when I remembered who is that woman. Pag ba sinabi ko na kay Zephyr ang totoo makakahanap ba siya ng iba? Sa isiping 'yun ay parang gusto kong maiyak.
"Zephyr, I'm waiting for you to call me! Hindi ba't aasikasuhin pa natin ang bachelor party mo?"
"I don't remember anything about that party Ven." Rinig kong sagot ni Zephyr.
"Duh? Sinabi mo yan sa'kin noong nasa US pa tayo." Ani ng babae. Sumulyap naman ako at nakita kong nakayakap ang babae kay Zephyr. Napalunok naman ako at tumayo bago ako lumabas ng opisina. Hindi ko kasi matiis na panoorin sila.
Mabilis kong pinindot ang button ng elevator. Naninikip na kasi ang dibdib ko at gusto ko nang makaalis dito. Nasasaktan akong makita sila pero mas masakit pala kapag naiisip kong pagtapos ng lahat ng to ay tuluyan nang mawawala sa'kin si Zephyr.
Bago pa ko makapasok sa elevator ay isang kamay ang humila sa braso ko at kinulong ako sa bisig niya.
"Don't leave." Bulong ni Zephyr sa'kin.
"Zephyr..."
"I'm sorry but Vienna is nothing but a friend to me. Please wag kang umalis."
Hindi naman ako nakasagot. Pag ba sinabi ko na ang totoo sa kanya ay sasabihin din ba niya yan o siya mismo ang magpapaalis sa'kin? Ang dami nang scenario ang pumapasok sa isip ko ngayon pa lang. Gustong kumawala ng mga luha sa mata ko pero sa kabilang banda ay napapagod na din akong lumuha.
"I'm just going to get some fresh air." I whispered.
"Sasamahan kita." Aniya. Tumango na lang ako at sabay kaming bumaba ng opisina.
Bakit ba hindi ko naalala ang gabing 'yun? Bakit ngayon pa kung kelan masaya na kong muli? Sari-saring pagsisisi na naman ang bumabaha sa puso ko. Everything I thought was right suddenly felt wrong. It feels like being with Zephyr is a mistake and I wanted to run away from him.
Dahil sa'kin naging magulo ang buhay ni Zephyr. Dahil sa katangahan ko nasira ko ang masaya sanang buhay niya. Hindi dapat to nangyari kundi lang dahil sa'kin.
"Are you okay?" Bulong ni Zephyr at inakbayan ako. Nasa parking lot na pala kami nang di ko namamalayan.
"Yeah. Medyo masama lang ang pakiramdam ko." Sagot ko dito.
"Let's go home."
Hindi na ko pumalag nang i-sakay ako ni Zephyr sa kotse niya. Tahimik lang ako sa byahe at nanatiling nakatanaw sa labas ng bintana ang mata ko at pinagmamasdan ang mga tao sa paligid. Sila kaya may problema din na tulad ko? Kung oo, bakit nagagawa pa din nila maging masaya? Hindi ba sila natatakot masaktan? Na maiwan? Kasi ako takot na takot na kong maiwan. Natatakot na kong masaktan.
Paguwi sa bahay ay wala pa si Zach dahil nasa school pa to. Umakyat ako sa kuwarto namin ni Zephyr para magpalit ng damit at nakasunod naman siya sa'kin. Hindi pa din ako umiimik at ramdam ko ang pagtitig ni Zephyr sa'kin.
"Isabela." Anito at natigilan ako. Nilingon ko siya at nakita kong seryoso ang tingin niya. This is the first time he called me by my full name.
"B-Bakit?"
"I'm sorry for what happened in the past. May mga bagay lang akong...hindi puwedeng sabihin sa ngayon."
Hindi ako nakasagot.
"I'm sorry for not taking responsibility to you, baby."
"I-It doesn't matter anymore Zephyr."
"It does matter." He said and walked towards me, "I'm sorry. Kasalanan ko ang lahat. If I should've listened to you Bela. If I should've talked to you that day, this won't happen. Hindi sana tayo nagkasakitan, hindi sana kita napaiyak, hindi sana kita pinilit na magalit sa'kin. We could've been happy that time but because of me..."
"No..." I whispered as tears fall from my eyes, "Wala kang kasalanan Zephyr. You're just a victim. Everything should not be like this."
"Shh. Don't cry." Aniya tsaka ko hinila para sa isang yakap. Hindi ko na naman mapigilang hindi mapahagulgol. "Bela, just remember that I always love you. I love you. Kahit man hindi tayo nagumpisa sa magandang paraan tandaan mong ikaw pa din ang pinaka-magandang nangyari sa buhay ko."
I nodded as I hug him tight. I realized that this is it. This is over. Everything is over. I don't want to fool him anymore. Gusto ko nang palayain ang taong mahal ko. I'm giving up already. Kahit na masaktan ako habang buhay ay tatanggapin ko. I'm just going to be happy for him.
—•—
I decided to meet Laurent in his office. Nang makita niya ko ay seryoso lang siyang nakatingin sa'kin. Dinala niya ko sa isang private meeting room sa gilid ng opisina niya at pinaupo ako sa sofa.
"What is it Bela?"
"I'm going to tell him the truth." Naiiyak kong sagot. Hindi naman siya umimik, "I want to say sorry to you Laurent. Kasalanan ko kung bakit to nangyari."
"Isabela..."
"Alam kong matalik ka''yung mag-kaibigan ni Zephyr. Ayaw kong isipin niyang niloko ko siya at ayaw kong masira ang pagka-kaibigan n'yo. That's why I'm going to leave after this. Gusto ko munang lumayo kahit na saglit lang."
"Saan ka pupunta?" Tanong niya ngunit umiling ako dahil hindi ko din alam kung saan ba ko dapat pumunta, "You're going to leave Zach?"
"No. Dadalawin ko pa din siya palagi." Sagot ko, "Siguro ay magta-trabaho ako sa ibang bansa."
"I'm sorry if this happen to us Bela. I didn't saw this coming too." He answered, "Pero hindi ko naman maisasantabi ang katotohanan na matagal kong hindi nalaman."
Tumango ako. Nahihirapan ako pero ano pa nga bang magagawa ko? All I could do is leave and try to fix myself...again. And tonight everything is going to be over.
Paguwi sa bahay ay agad kong niyakap si Zephyr nang pasukin ko siya sa opisina niya. He was reading something in his laptop as I hug him from behind.
"Hey baby, saan ka galing?" Tanong nito. Hindi ako umimik at nanatiling nakayakap sa kanya.
"Can you make love with me?" I asked.
"Sure." He chuckled and stood up before he hug me. He gave me a kiss in the forehead and stared at me, "Your eyes are red. Did you cry?"
"N-No." I said and gave my most fake smile.
Hindi umimik si Zephyr at hinalikan ako. Napapikit ako kasabay ng pagtulo ng luha ko. He pushed me in his table and lifted me to sit above it. I wrapped my legs around his waist before I remove his shirt.
"Hmm, you smelled good." He whispered in my neck as he give me small kisses. I bit my lip and stared at the ceiling to stop my tears from falling.
"I love you." Sagot ko sa kanya at niyakap siya.
"I love you more, Bela." He answered before he remove the shirt I'm wearing. I remove my pants with my underwear before I open my legs for him. He watched me as I play with my between, "Best view, ever."
"Pleasure me?" I smiled at him. He didn't answer and kneeled in the floor instead. He folded my leg and pushed it up until it reach my chest. I lay my back in the table and closed my eyes when I felt Zephyr kissed my between.
Hindi ko magawang maging masaya. Hindi ko ma-enjoy ang ginagawa naming dalawa. Pero kahit ngayon lang gusto kong maramdaman na mahal ako ni Zephyr. Gusto kong maging malapit sa kanya tulad ng ganito. Dahil pagtapos nito alam kong tuluyan nang mahihiwalay ang landas namin.
I stared at Zephyr as he lick and suck my pussy. I feel everything he's doing but my heart is filled with nothing but pain and sadness. I covered my mouth to stop myself from sobbing. Ayokong masira ang huling pagtatalik namin ni Zephyr.
"Bela..." I looked up when he called me, "Why are you crying? Nasaktan ba kita?"
"N-No. It's just that I can't stop myself from crying because that orgasm is too good." Sagot ko. Seryoso itong nakatitig sa'kin kaya umiwas ako ng tingin.
Hindi umimik si Zephyr at dahan-dahan niya kaming pinagisa. I moaned and hugged my arms around Zephyr as we kiss passionately. He was deep and hard and I can't stop myself from moaning. It feels good.
I closed my eyes when we both reach orgasm. I catch my breath before I turn my gaze to his face. He was smiling at me and I kissed his cheek.
"I love you. I love you." Paulit-ulit kong saad dahil alam kong ito na ang huli.
"I love you more." He chuckled and pulled away. Binihisan niya ko bago siya nagbihis at sabay kaming bumaba sa salas. Nagtaka pa ko kung bakit madilim ang paligid. Nakasara lahat ng kurtina at nakapatay lahat ng ilaw.
"Brown out?" Tanong ko. Nang hindi sumagot si Zephyr ay nilingon ko to ngunit wala na siya sa likod ko, "Zephyr?"
"I'm here." Rinig kong tawag niya sa gilid ko kaya lumingon ako. Suddenly, there was light everywhere. Small lights that coming from the Christmas lights. Nagtaka ako dahil puno ng bulaklak ang salas.
"What is this Zephyr?" I asked him.
"Remember when we first met? You were wearing a light pink dress. Hindi mo pa ko matignan ng diretso sa mata non kaya mas natitigan kita. You're so beautiful that day, Bela." Aniya na kinatahimik ko, "Then we met again in a business conference. God knows how I wanted you that night Bela. But you seem not interested to me that's why I took a slow down. Pero ikaw ang lumapit sa'kin at a'yun, we did something that night."
Mahina akong natawa habang sumasariwa sa'kin ang mga panahon na 'yun. Ang gabing binigay ko kay Zephyr ang sarili ko ng ilang ulit. Ang mga plano namin ni Magnus na nagdala sa'kin sa sakit at kalungkutan.
"Then everything happened was like a dream. I fell in love with you and I dreamed about us every night. How I want to build a family with you, how my perspectives changed because of you. How I want you to be my wife."
"Zephyr..."
"Bela, gusto ko ulit humingi ng tawad sa mga naging kasalanan ko. Sa pagiwan ko sa'yo. I'm sorry for hurting you, for leaving you like you're nothing, for everything. But baby, I want to make up to you today and for the rest of my life. Bela..." Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko nang lumuhod si Zephyr sa harap ko at may nilabas na isang box. He opened it and there's a black diamond ring inside it, "Isabela Naval, marry me. Marry me and I promise to make you happy until my last breath. Be the mother of my kids and be my wife. Marry me."
Tuluyan na kong napahagulgol habang nakatingin kay Zephyr. Why? Why do I have to feel all of these? What did I do to deserve all this pain? Bakit ganito ang nangyari sa'kin? Akala ko masaya na ko, akala ko magiging masaya na kami pero bakit ganito?
I want to be Zephyr's wife. I want to marry him so bad. Pero ako pa din ba ang dapat gumawa ng desis'yun na 'yun? Ako pa ba ang dapat sumagot sa tanong ni Zephyr? Dahil alam na alam kong kahit sagutin ko siya ng oo ay hindi pa din kami ang magsasama hanggang huli. Dahil pag nalaman niya na ang totoo siya na mismo ang magdedesis'yun na wag akong pakasalan.
"Bela?" Nabalik ako nang tawagin ako ni Zephyr. I love him so much pero ako na mismo ang tatapos nito.
"I'm sorry." Sagot ko na kinatigil niya, "I'm sorry Zephyr. I'm sorry."
"W-What's wrong baby?" He asked before standing up.
"I can't marry you." Sagot ko at umatras palayo sa kanya.
"Bela..."
"I'm sorry." Muling bulong ko. Bumukas ang ilaw sa salas kaya napalingon kami nang makita si Laurent sa gilid ng switch nito.
"What are you doing here?" Zephyr asked.
"I think you need to know the truth Zephyr." He said and my tears fall endlessly. Tumabi sa'kin si Laurent at nakita kong naguguluhan kaming tinignan ni Zephyr.
"What truth? What's the meaning of this? Bela?"
"I'm sorry." I answered and stared at him, "Zephyr gusto kong sabihin sa'yo ang totoo."
"Anong totoo?" Kumunot ang noo nito. Tinignan ko si Laurent bago ko muling nilingon si Zephyr.
"Z-Zephyr...h-hindi mo anak si Zach..."