Jabba's POV
"Ba-bye na ako, Uste, ko!" Paalam ni Ezebel.
"Ba-bye na rin ako, Belbel, ko!" Tugon ni Usthero.
"Muah muah chup chup." They both verbalized.
I shrugged off my wracking nerve endings due to their sugary endearments. Kinikilabutan ako sa kanila.
Gamit namin ang tricycle ni Usthero sa pag-uwi mula ZSU. Ito ang nagsisilbing transportasyon namin for commuting. Matapos maihatid ni Usthero si Ezebel ay inihatid niya na ako sa amin. Inihinto niya sa tapat namin at bumaba na ako mula sa likod niya.
"May natitipuhan ka na ba, Jabs?" He asked out of topic as I carried my bag.
"Unavailable entry attempt."
Natawa siya.
"Sabihin mo lang kung sino, makakaasa ka sa akin." Panigurado niya.
Tumango ako.
"Credited."
"'Yun lang ba sasabihin mo?"
Aalis na sana ako nang magsalita muli siya. My feet were glued to the pavements. Nagtaka ako sa kaniya. Mayro'n pa ba dapat akong sabihin?
"Uhm, thank you?"
He made a face looking unsatisfied.
"Good bye?" I tried again.
His face looked worst. Ano bang gusto niyang sabihin ko?
"Muah muah, chup chup?"
Hindi siya nakabuwelo sa nasabi ko at nauntog ang ulo niya sa roof ng tricycle niya. Umalis siya sa angkas ng tricycle at hinarap ako nang masinsinan.
"Bakit umuunti na ang mga salita mo? Kumbaga sa haba ng kalye, nasa kanto ka pa lang. Naiilang ka na ba sa akin? Madalas na kitang napapansin magmula nung naging kami ni Belbel ko. Alam kong may mali eh. May away ba tayong dalawa?"
Nilapit niya ang mukha niya sa akin at inusisa ang reaction ng mukha ko. He usually does this whenever he encountered something odd from me. He wanted to know my inner emotions by observing my face. My face didn't move a muscle. Kumurap lang ako na nakatingin sa kaniya. He's being observative at most times. Matalas din ang mata niya 'tulad ng akin upang makabasa ng tao kaya madalas nabibigla na lang ako sa mga presumptions niya na ibinubunyag niya patungkol sa akin.
"Could you snap out of it?!" Sagot ko para tigilan niya ako.
He smirked. Patuloy siyang nakalapit sa akin hanggang sa lumayo siya. Wala siyang nakitang butas sa kaniyang nahinuha.
"Cute."
"What did you say?"
"Wala. Ang sabi ko, mauna na ako. Kitakits na lang bukas ha? Muah muah, chup chup!" He bid jokingly to me.
Before he drove away, he winked and smiled at me. I watched him leave until he was gone to my sight.
By the question he just uttered a while ago, it is an absolute thing that I should not refer the name of his girlfriend but if ever he insisted, I better lied to it for our goodness sake. I won't risked my feelings to his possession rather than losing the bond we had together. Alam kong nag-i-speculate na siya sa kinikilos ko pero hindi niya pa masabi sa akin. O baka naman hinihintay niya na lang na masambit ko mismo sa labi ko ang bagay na gusto niyang marinig sa akin kaya binibigyan niya ako ng mga cornering questions para pikotin niya ako. Gusto niyang malinawan but I didn't wanted to withdrawn the hidden trivia that will reveal my overlonging burden.
"UMPH!
Naumpog ang mukha ko sa nakaharang na gate ng residence namin dahil sa lalim ng aking iniisip. Hindi pa pala ito nakabukas. Ang tanga ko para hindi makita iyon. I touched my forehead in pain. Medyo nanlalabo na rin ang paningin ko. Bigla ko tuloy naalala ang tanong ni Ezebel sa akin nung tanghali.
'Bakit ka ba nagpa-tattoo sa mata, Jab-jab?'
Mariin kong kiniyom ang mga kamay ko. And I sighed.
In regards for a reason that... I hate seeing the truth.
I hate the way that I can see them both of my eyes clearly. I actually undergo eye tattoo surgery to fix my eye sensor to be normal as normal people do but covering my eyes with tattoos won't do the trick. I thought they were going to filter out drastically my eyes from anything microscopic or unforeseen. Yet my sensing ability triggers as they instinctively used to whenever I got suspicions in my surroundings.
Sana nagpabulag na lang pala ako.
__(=_=)__
PUMASOK na ako sa resort establishment namin.
Beach resort is one of the popular landmarks here in Zambales and our beach resort establishment is one of them that was owned by my noble family.
Once I entered the private main hall, I analyzed the surroundings as first glance. I checked the white floorings and furniture and I felt the heavy atmosphere here inside. My tattooed eyes zoomed when I saw micro scratches and red stains left as it was cleaned and wiped out a while ago. I wanted to close my eyes for not forecasting any of those unusual things that were hard to be seen by normal people. Masilayan ko lang ang kabuuan ng malaking silid ay parang nakita ko na kung anong naganap na krimen dito. Hindi normal sa tao ang makakita na gaya ng aking abilidad.
Sinalubong ako ng mother ko.
"Jab-jab, halika na. Kakain na tayo. Mayroon nang inihanda sa mesa."
"May pinatay na naman ba?" Usisa ko.
"W-Wala anak. Huwag ka ngang magsalita ng ganyan! Walang nangyayaring masama rito."
"Hello, Jab-jab!"
I looked at my cousin. Si Hedeah. She went near at us.
"Tita Ferrin, sumabay na kayong dalawa sa amin sa family dinner. Masaya yon!" She smirked. I faked my smile at her. I already knew what she was already planning.
__(=_=)__
D
UMIRETSO na kami sa mahabang dining table. Maraming nakalagay roon na mamahaling pagkain at wine. Ngayon lang kami naimbita sa dinner room kasama ang mga Canileo. The surname 'Canileo' embarks the title of expertise in business. Kaya mga negosyante ang mga taong makakasalo namin ngayon sa hapagkainan. It seems that the dinner was set up to be the family's grievances for the dead.
Mayro'n ngang namatay sa pamilyang ito.
Paglapit namin sa kanila tumayo silang lahat upang i-welcome kami. Nagsalita si Mr. Orlando, my biological father.
"I hereby declare that my affair-Ms. Ferrin, will be my wife from now on as she inherent the vast majority of assets, beneficiaries, and investments of my deceased wife, Mrs. Osienta. Together, with our son-Jabba, I am allowing both of them to join in our feast."
The Canileo family greeted us at the same time applauded. Napatingin ako kay Mama. Masaya siya na tinatanggap na kami ng mga Canileo as one of their family at masaya rin ang mga taong nasa harap namin sa kabila ng pagkawala ng asawa ni Mr. Orlando.
Kabit lang si Ferrin, ang mama ko, kay Mr. Orlando dahil si Mrs. Osienta ang tunay nitong asawa. Subalit sa isang iglap, namatay na lang ito at tila wala silang nararamdamang simpatya sa pagkawala nito.
Sa kahihinatnan ng mainit na pagtanggap nila sa amin, hindi na kami maghihirapan pang mamuhay rito. Hindi na kami magtatrabaho bilang taga-linis sa establishemento na ito. Hindi na maghihirapan pa si Mama sa pag-akyat ng hagdanan para dalhin ang mga cleaning appliances sa taas ng mga buildings at hindi na sasakit ang likod niya. Upon seeing all of their smiling faces, their enthusiasm were toxic as radioactive substance that can suffocate the environment.
I glared at Hedeah.
I know she was very happy for what she did. She killed the wife of my father, si Mrs. Osienta, without them knowing or they just don't care about it. Siya ang nagkalat sa main hall at nilinis na lang ni Mama ang bangkay at dugo pati na ang lahat na nakaimprint sa fingerprints niya. My two eyes can't be deceived by anything.
Lahat ng mga Canileo ay pinapatay ni Hedeah para siya lang ang makakakuha ng mga titulo. Hindi lang siya ang gumagawa nito. In behalf of owning properties, everyone in this family tend to kill for being greedy. Ang titulong iyon ay isang pamana na nais ipamigay ng aking ama. Ito ay ang pagsamsam ng lahat ng kaniyang pagmamay-ari sa isang taong karapatdapat magmamana niyaon. At ang lahat ng mga negosyanteng naririto ay parang mga garapal na mga asong naghihintay na sumakmal sa maibibigay ng aking ama. Matanda na si Mr. Orlando at bilang na sa daliri ang kaniyang oras sa mundo.
"HALAAA!" They shouted.
"What happened?"
Someone got fell on his chair.
May mga nagulat sa nasaksihan at ang iba naman ay nakaprente lang sa inuupuan. I knew what's hidden on their sleeves. Iba ang galawan ng mga tao rito.
Sa tingin ko ay patay na ang lalaking iyon. Si Tito Richmond. Ang taong may hawak ng real estate na pinagtatayuan ng mga branches and malls dito sa Zambales. As I saw from his wine, there were a poison contaminated into it. Hindi pinalampas ng mga mata ko ang nakitang dahilan sa likod ng pagkamatay niya. Taking into account, lahat ng pagmamay-ari ng taong iyon ay mapupunta marahil kay Hedeah. Hedeah has all the beneficiaries within her relatives' investments and businesses. Kaya wala siyang pakielam kung sino ang mamamatay sa pamilyang ito.
Sa kaniya nakakonekta ang lahat ng luho ng mga Canileo.
"Don't worry, he's just tired. Palaging busy sa work si Tito Richmond eh. Pagpahingahin niyo muna siya." Dahilan ni Hedeah at inutusang dalhin ang bangkay sa kuwarto nito. Gumaan ang pakiramdam ng mga kasalo sa hapagkainan at mga ilang bisita na walang malay sa nangyayaring krimen dito. They weren't aware na mamamahinga na ito habang buhay.
Napatingin ako kay Mr. Orlando. Wala rin siyang malay sa nangyayari habang ang mga kapamilya niya ay naglalaro na lang ng patayan.
"Magsiupo na kayo sa tabi ko, Ferrin, asawa ko at Jabba, aking anak." Aya sa amin ni Mr. Orlando.
"Halika na, Jab-jab."
I looked at my mother. She looked at me happily and she held my hand to join to the feast of the devils. Huwag niyang sabihing nagbubulagan na lang siya sa totoong nangyayari. Dahil namatay na ang totoong asawa ni Mr. Orlando, si Mama na ngayon ang makakasama sa pinakaunang listahan ng mga beneficiaries nito at makakasama rin ako roon dahil ako na ang natatanging anak niya na nabubuhay pa. Pinatay na ni Hedeah ang mga ilang negosyante rito at ang mga anak nila Mr. Orlando at Mrs. Osienta.
Ibig sabihin lang nito, nasa panganib na rin ang aming buhay sa kamay ng mga demonyo.
"Masaya akong makakasama na kita sa hapagkainan, mahal ko." Usal ni Mama kay Mr. Orlando.
"Ako rin, Ferrin. Ang tagal kong hinintay ito upang makapiling kita kasama ang anak kong si Jabba. Madalas kasi akong sinusuway ng aking asawa na huwag kayong dalawin o kamustahin. Ang tangi ko lang magagawa ay ang tanggapin kayo sa aking tahanan." Malambing na wika ni Mr. Orlando.
"Walang anuman iyon, mahal. Naiintindihan ko ang sinapit mo sa kamay ng iyong asawa. Ako na ang mag-aalaga sa iyo...tulad ng dati."
They both love each other. That is the reason why my mother didn't care what will be our consequences right now. Gusto niya lang mapalapit kay Mr. Orlando dahil mahal na mahal niya ito.
"Oh, Jabba. Kamusta ka anak ko? Maayos ba ang pagpapalaki sa iyo ng Mama mo? Saan ka na ngayon nag-aaral? Anong grade mo na?"
"I am Grade 11, ABM po ang kinuha kong strand...sa ZSU."
Nabulunan si Hedeah sa sinabi ko. She doesn't know I enrolled in Zambales Summit University and passed the high qualifications.
"Magaling! Magiging businessman ka rin balang araw katulad ko. Siya nga pala, kinuha mo ba ang alok ko na scholarship para makapag-aral ka sa ZSU?"
"Ah, hindi na po. Mayroon pong voucher scholarship program sa ZSU as educational assistance na inimplementa ni Mayor Mong noong enrollment kaya hindi ko na po kinuha ang alok niyo."
"Ah, si Mayor Mong, 'yung kababata kong kaibigan? Magaling na tao 'yun ah, napaaral niya ang anak ko. Kamusta na kaya siya? Wala na akong nababalitaan sa kaniya magmula nung nagkasakit ako."
I can't say that he's living in prison right now until his death of time.
Sumabat si Hedeah.
"He's doing great, Tito Orlando! Mayor Mong is doing such honor to our municipality and to our school. Due to his scholarship program in ZSU for the poor students..." She emphasized the word 'poor' at me. "I can say that...everything went well, everyone died as well-"
"Shh!" Pagpapatahimik sa kaniya ng ibang mga kasama niya.
"But, anyway, his son helped him to recover. His name is Denver Kein. I know its embarrassing to say this but he is also my crush. He is known as Campus Idol for what he did back there. He's the hero to the publics and privates for stopping the collision between uneducated civilians and security polices. I can't stop admiring him as he bring peace in ZSU," daldal niya.
"Pero maayos lang ba ang pag-aaral niyo roon? Hindi ba kayo napahamak? Nabalitaan namin ang daming namatay roon." Pag-aalala ni Mama.
Sasagot sana ako pero nanguna ang bida-bida.
"Okay lang po, Tita Ferrin. Maayos naman po pag-aaral namin...sa ngayon." Hedeah hinted at tumingin sa akin na may mapaglarong ngiti.
"Mabuti naman kung ganon. Alam niyo bang pinapangarap ko rin dati noong makapasok sa ZSU-"
Kakainin na sana ni Mama ang pagkain niya pero tinabig ko ang plato niya at lumagpak iyon sa sahig at nabasag. May lason kasi iyon na kanina ko pa napagmamasdan. I zoomed in my eyes as I see the microscopic chemicals mixed in her food.
"What happened?" Tanong ni Mr. Orlando.
"Ah, hinila lang po ng aso 'yung plato ni Mama kaya nabasag." Dahilan ko at napatingin si Mama sa akin. Hindi siya nakatigo sa sinabi ko.
"Is that so?! Huwag niyo na kasing papapasukin 'yang aso na iyan dito!" Maawtoridad na utos ni Mr. Orlando.
Kinakain na ngayon ng isang asong golden retriever ang nahulog na pagkain ni Mama sa sahig hanggang sa bumubula na ang bibig nito at nagsisitakbo na parang baliw.
"Ruff!" "Ruff!" "Ruff!"
"Sunny, don't eat that! Come here!" Hinabol ni Hedeah ang aso niya. Pero bago pa siya makaalis, she let her killed me with those eyes of her.
That's a threat of life, I guessed.
__(=_=)__
NATAPOS na ang dinner namin kasama ang bago naming kapamilyang Canileo. Iniwan ko na si Mama kay Mr. Orlando at sa mga kasama naming relatives na sa tingin ko mababait naman. Umalis na kasi ang mga negosyante matapos nila lantakan at ubusin ang pagkain sa mesa. Ang katakawan nila ay siyang sumasalamin sa masasamang ugali nila.
I wanted to rest myself. Kaya naglalakad na ako papunta sa kuwarto ko.
"Matalino ka rin pala. I thought public students were all airheaded. 'Buti may itinuturo pa sa inyo sa public schools."
Binalingan ko si Hedeah. Papansin talaga 'tong babaeng ito. Buhat niya ngayon si Sunny na wala ng buhay sa balikat nito.
"Sa tingin ko, nakadepende na siguro sa guro kung nagtuturo ba sila ng tama o hindi. At walang kinalaman ang karunungan ng estudyante base sa kung saang paaralan sila nag-aaral." Katuwiran ko.
"Who cares! Alam kong sinadya mo iyon kanina! I don't want to see you hindering in my plans. You hear me?! Wala ka sa tamang nilulugaran. You killed my Sunny! I won't hesitate to put a revenge on you."
"It's just a coincidence." I played innocent and leave her.
Sasaksakin niya na sana ako sa likod pero humarap ako sa kaniya at hinawakan ang kutsilyo gamit ang dalawa kong daliri. I almost laugh when I see it.
It revealed that she is holding a knife toy she used to kill people. How adorable.
Tinapon ko iyon sa tabi at natuliro siya sa nangyari. Hedeah was shocked at my sudden action yet she adjusted and chortled abominably. I didn't give her a negative response.
She smiled adorably.
"Looks like you want to play with me, Jabba. Unfortunately, I don't play with boys. But don't worry, I got you covered." Bumaling siya sa kaniyang likod.
"My servants, eliminate him." She commanded to her personal assistants around her.
Sinugod nila ako.
My pupils turned into a flashing red.
My eyes sensed an alarming danger.
I stood firmly as my eyes scan their physical strength and endurance. Those variables turned into datas which gave me analysis to forecast their movement. They didn't know exactly what my eyes can do.
A guy almost punch me when I firstly avoid my targeted head to his fist. I took the advantage to grip his hand and sway him back to his colleagues as I knock them all at once. Nagulat si Hedeah sa mabilis na pangyayari. Hindi niya inakalang marunong akong makipaglaban.
Well, in fact...
...I'm a public student after all.
They charged themselves one by one to confront me and brawl. Hindi pa sila tapos hanggat hindi pa nila ako nadidispatya. They gave me a couple of punches and kicks but I withdraw them all with a few pokes and pinches in the right amount of their vulnerable joints and parts of their bodies. Bumagsak silang lahat isa-isa nang mapuruhan ko ang kahinaan ng katawan nila.
My eyes caught all those datas in a single glance.
Kaming dalawa na lang ngayon ni Hedeah ang nakatayo sa hallway. Her chuckles turned into a laughter and clapped the aftershow she witness. I scanned her along with my red eyes and I saw no threats coming from her. Hence, my vision turned into a normal state.
Hedeah paused herself from laughing then walk towards me. She stare at me to give me a deadly warning.
"See you at ZSU."
She smirked and let her eyes flashed with red aura before she left the hallway.