Browse

1970 ခုနှစ်မှလှပသောအရံဇာတ်ကေ...

By Doh_Clover

147K 15.8K 82

Paid GP 5လပိုင်း 20 တွင် စပါမည်။ More

Description
Chapter 1
Chapter 2
Paid GP
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Paid
1st Anniversary
1st
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16
Chapter 17
Chapter 18
Chapter 19
Chapter 20
Chapter 21
Chapter 22
Promotion
Chapter 23
Chapter 24 - 1
Chapter 24 - 2
Chapter 26 -1
Chapter 25
Chapter 26-2
Chapter 27
Chapter 28.1
Chapter 28.2
Chapter 29.1
Chapter 29.2
promotion
Chapter 30
Chapter 30-2
Chapter 31
Chapter 32
Chapter 33
Chapter 34-1
Chapter 34-2
Chapter 35-1
Chapter 35-2
Chapter 36
Chapter 37
Chapter 37.2
Chapter 38
Chapter 39
Promotion
Noti
Chapter 40
Chapter 41.1
Chapter 41.2
Chapter 42
Chapter 43
Chapter 44
Chapter 45.1
Chapter 45.2
Chapter 46
Chapter 47.1
Chapter 47.2
Chapter 48
Chapter 49
Chapter 50
Chapter 51
Chapter 52.1
Chapter 52.2
Chapter 53
Chapter 54
Chapter 54.2
Chapter 55
Chapter 56
Chapter 57
Chapter 58
Chapter 58.2
Chapter 59
Chapter 60
Chapter 60.2
Chapter 61
Chapter 62
Chapter 62.2
Chapter 63
Chapter 64
Chapter 64.2

You are reading

1970 ခုနှစ်မှလှပသောအရံဇာတ်ကောင်လေး

Random

Paid GP 5လပိုင်း 20 တွင် စပါမည်။

1970s rebirth translation

Chapter 11

2K 261 0
By Doh_Clover

အပိုင်း-၁၁


ယွမ်ရဲဟွာကတော့ သူအမေ ဘာတွေ တွေးနေလည်း လုံးဝ မတွေးခဲ့ပေ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ စပျစ်သီးစား‌ချင်နေတာပဲ သိ၏။ ဒါ့ကြောင့် သူ့အမေရဲ့ အင်္ကျီစကို ဆွဲကာ ...
"အမေ၊ သား စပျစ်သီး စားချင်တယ်"

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း သူမရဲ့ အင်္ကျီကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ...
"ဒီမယ်၊ မနေ့ညနေ‌တုန်းကတောင်မှ နင့်ရဲ့အဖိုး အဖွားက နင်တို့အတွက် ထမင်း ဟင်း မကျန်တော့ဘူးလို့ ပြောပြီး မကျွေးလိုက်ဘူးမလား။ အခုစပျစ်သီးကိုလည်း မျှော်‌မနေနဲ့။ အဲ့တာတွေက သူတို့ ခိုးယူလာတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် အဲ့တာတွေကို မစားရဘူး"

ယွမ်ရဲဟွာက ခေါင်းကို အမြန်ယမ်းလိုက်ကာ
"ဒါပေမယ့် သား စားချင်တယ်လေ။ သားတင်မကဘူး၊ အစ်ကိုကြီးပါ စားချင်နေတယ်လေ"
လို့ ပြောရင်း ယွမ်ရွယ်ဂျင်းကိုပါ ညွှန်ပြလိုက်၏။ထို့နောက် သူ့ရဲ့လက်တွေကို ခါယမ်းရင်း အတင်းပူဆာတော့သည်။
"စပျစ်သီး စားချင်တယ်။ စပျစ်သီး စားချင်တယ်လို့"

ဒါ့ကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ယွမ်ရဲဟွာအားစိတ်ရှည်စွာဖြင့် ချော့ပြောရတော့သည်။
"သားရယ်။ သူတို့ကသာ ချိုတယ်၊ ချိုတယ်နဲ့ ပြောနေတာ။ တကယ်က စပျစ်သီးက အရမ်းချဉ်တာကွဲ့"

"ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း။ အချဉ်ဆိုရင်လည်း သား စားချင်တယ်လို့"
ယွမ်ရဲဟွာက ခေါင်းမာစွာဖြင့် ထပ်ပူဆာလိုက်သည်။

ယွမ်းချန်ကွေ့လည်း တုတ်တစ်ချောင်းကို အမြန်ကောက်ကိုင်လိုက်ကာ ...
"ထပ်ပြောရဲရင် ပြောကြည့်စမ်း"
လို့ မာန်မဲလိုက်တော့သည်။ ယွမ်ရွယ်ဂျင်းနဲ့ ယွမ်ရဲဟွာတို့ရဲ့ စိတ်ထဲ သူတို့ရဲ့အဖေကို အရမ်းကြောက်ကြ၏။ ဒါ့ကြောင့် ယွမ်ချန်းကွေ့က ဆူငေါင်ကာ ခြောက်လှန့်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။

ထိုအခါမှ ယွမ်ရဲဟွာလည်း နောက်ထပ် မပူဆာတော့ပေ။ သူက‌ တစ်နေရာမှာ ကုတ်ကုတ်လေး ထိုင်နေတော့သည်။

ယွမ်ရွယ်ဂျင်းက
"သားတို့က အဖိုးတို့ဆီကနေ အိမ်ခွဲခဲ့ပြီမလား။ ဒီတော့ သူတို့ဆီက ဟာတွေကိုလည်း မစားသင့်တော့ဘူးလေ"

ယွမ်ချန်းကွေ့လည်း ထိုစကားကို ကြားတော့အနည်းငယ် စိတ်လျော့သွားသည်။ သူက ယွမ်ရဲဟွာကို စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ...
"မင်း အစ်ကိုဆီကနေ သေချာ သင်ယူသင့်တယ်"
လို့ ထပ်မာန်မဲရင်း ပြောလိုက်သည်။

ယွမ်ရဲဟွာလည်း သူ့အဖေကို ကြောက်လန့်လွန်း၍ ဘာအသံမှ ထပ်ထွက်မလာတော့ချေ။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ စပျစ်သီး စားချင်ကြောင်း တဖွဖွ ရေရွတ်နေခဲ့တော့သည်။
'စပျစ်သီးလေး စားချင်လို့'

ညဘက် အိပ်ရာဝင်တော့လည်း ယွမ်ရဲဟွာရဲ့မျက်စိထဲ စပျစ်သီးကိုသာ မြင်ယောင်နေကာ အိပ်မက်ထဲအထိအောင် စပျစ်သီးကို မြင်မက်လေတော့သည်။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်နဲ့ ယွမ်ချန်းကွေ့လည်း သူတို့ အိပ်ရာပေါ်မှာ အိပ်စက်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့သည်။‌ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ယွမ်ချန်းကွေ့ အိပ်မပျော်နိုင်ခင်မှာပဲ ...
"ကျွန်မ သေချာ စဉ်းစားကြည့်ပြီးပြီ။ အဲ့စပျစ်သီးတွေကို ယွမ်ရိ ခိုးလာတာ ဖြစ်ရမယ်။ သူမတို့ ရွှေသရဖူ ကျေးရွာက ရွာလူကြီးတွေဆီ သွားပြီးတော့တိုင်ကြမလား"

ယွမ်ချန်းကွေ့လည်း သူ့ရဲ့မျက်ခွံများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ကာ ...
"ဒီကိစ္စက အဲ့လောက်ကြီး ဖြစ်ဖို့ မလိုပါဘူးဟာ။ အိမ်မှာ နည်းနည်းပါးပါး ဆူပူ ဆုံးမလိုက်ရင် ပြီးသွားမှာပါ"

ထိုစကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ယွမ်ချန်းကွေ့အား သူ့ဘက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ ...
"အိုတော်၊ ရှင့်တူမရဲ့ အသက်အရွယ်ကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး။ ဒီအသက် ဒီအရွယ်မှာ သူတစ်ပါး ပစ္စည်းဥစ္စာကို ခိုးယူတာက လွယ်လွယ်နဲ့ ပြီးသွားမယ့် ကိစ္စ မဟုတ်ဘူးနော်။ ရှင့်မိဘတွေကလည်း ဆိုဆုံးမ,မယ် မရှိဘူး။ အတူတူတောင် ထိုင်စားနေကြသေးတယ်။ မပြော မရှိနဲ့နော်၊ ရှင်တူမ တစ်နေ့ အဖမ်းခံရမှာစိုးလို့ ကျွန်မက စေတနာနဲ့ အမုန်းခံပြောနေရတာ"

ယွမ်ချန်းကွေ့လည်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်ကာ
"ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်ပဲ အာရုံစိုက်စမ်းပါဟာ။ အခုချိန်မှာ ငါတို့က အိမ်ခွဲပြီးသွားပြီ။ ဒီတော့ သူမဘာသာ သူမ အဖမ်းခံရသည် ဖြစ်စေ၊ အဖမ်းမခံရသည် ဖြစ်စေ ငါတို့နဲ့ မဆိုင်တော့ဘူးလေ"

ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ဒါကို လက်မခံပဲ ...
"ဘယ့်နှယ့် မဆိုင်ရမှာလဲ။ ကျွန်မတို့က‌ အမျိုးတွေလေ။ တကယ်လို့ သူမသာ အဖမ်းခံရသွားရင် ကျွန်မတို့အမျိုးတွေ အကုန် နာမည်ပျက်သွားတော့မှာပေါ့ရှင်။ ဒီတော့ သူမ တန်ဖိုးရှိတာတွေ ထပ်မခိုးခင် ရွှေသရဖူ ရွာက တာဝန်ရှိသူတွေကို မြန်မြန်အကြောင်းကြားမှ ဖြစ်မယ်။ ကျွန်မတို့ သူမကို............"

ဆန်းရှောင်ဟိုင် စကား ဆက်ပြောမလို့ ပြင်ချိန်မှာသူမရဲ့ ဘေးနားမှ ထွက်လာသည့် ဟောက်သံကြောင့် စကားစ ပြက်သွားတော့သည်။ ယွမ်ချန်းကွေ့ဟာ ပင်ပန်းလွန်းတာမို့ တန်းအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပြီဖြစ်၏။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း သူမ ယောက်ျားကို ကျောပေး အိပ်လိုက်ကာ အတွေးများစွာဖြင့်ယောက်ယက်ခက်နေတော့သည်။

သူမက ယွမ်ရိကို သင်ခန်းစာ တစ်ခု ပေးချင်နေခဲ့ပြီး သူမအား လူအများရှေ့မှာ အရှက်ခွဲချင်နေခဲ့သည်။ အကယ်၍ ဖြစ်နိုင်ပါက ယွမ်ရိအား အဖမ်းခံရ‌ဖို့ သူမ ဆန္ဒရှိကာ အလုပ်ကြမ်းများ လုပ်ရန် အပြစ်ပေးခြင်း ခံခဲ့ရပါက သူမ စိတ်ထဲ အလွန်ဝမ်းသာသွားမည် ဖြစ်ပေသည်။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း အတွေးပေါင်းများစွာ၊အကြံအစည်ပေါင်း များစွာကို တွေးတောလျက်အချိန်တစ်ခု အကြာမှာတော့ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

နောက်နေ့ မနက် ဝေလီဝေလင်း၊ ကြက်မတွန်ခင်အချိန်မှာ သူမ နိုးထလာတော့သည်။ နိုးတာနဲ့ဓာတ်မီးကို ယူကာ တိတ်တဆိတ်ဖြင့် ရွှေသရဖူကျေးရွာဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ရွှေသရဖူကျေးရွာကို ရောက်တာနဲ့ ကျေးရွာရဲ့အုပ်ချုပ်သူအိမ်ကို တန်းသွားခဲ့သည်။

ရွှေသရဖူ ကျေးရွာရဲ့ ရွာလူကြီး ဝမ်ကို တွေ့တာနဲ့သူမ လာရသည့် အကြောင်းအရင်းကိုတိုက်ရိုက်ပြောလိုက်တော့သည်။
"ရှင်တို့ ရွာရဲ့ စက်ချုပ် ဆရာခြံထဲက စပျစ်သီးအချို့ကို လူတစ်ယောက် ခိုးယူသွာခဲ့တယ်။ အဲ့လူကိုသာ အပြစ်မပေးလို့ရှိရင် လူတိုင်းက ခိုးတာတွေကျူးလွန်ကြလိမ့်မယ်။ ဒါ့ကြောင် သူမကို အပြစ်ပေးသင့်တယ်"

ထို့နောက် စပျသ်သီးခွံအချို့ကိုပါ ထုတ်ပြလိုက်ပြီး
"ဒါကတော့ သူတို့ စားလို့ကျန်ခဲ့တဲ့ အခွံ့တွေနဲ့ အစေ့တွေ။ ဒါကို သက်သေအဖြစ် ယူခဲ့တာပါရှင်"

ရွှေသရဖူ ရွာလူကြီး ဝမ်လည်း စပျစ်သီး အခွံနဲ့ စေ့များကို ကြည့်ရင်း မျက်ခုံး‌များ တွန့်ကွေး‌သွားတော့၏။
.................
ဖန်းယန် ကျေးရွာ။

နံနက်ခင်း လင်းကြက်တွန်သံ ကြားရပြီးတဲ့နောက်မှာ ယွမ်ရိရော ယွမ်ကျဲပါ အိပ်ရာထခဲ့ကြသည်။ သူမတို့ဟာ အိပ်ယာ ထပြီးတာနဲ့ တစ်ကိုယ်ရေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ကာ မနက်စာများကို ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ တစ်အိမ်လုံးကိုလည်း သန့်ရှင်းရေးများ လုပ်ခဲ့ကြသည်။

မနက်စာ စားပြီးတဲ့နောက်မှာ ယွမ်ရိက ရွှေသရဖူ ရွာကို အပ်ချုပ်သွားသင်ဖို့ ပြင်တော့သည်။ သူမက မသွားခင်မှာ လျူရှင်းဟွာအား
"အဖွား၊ သမီး နေ့လည်စာ ပြန်မစားတော့ဘူးနော်"
လို့ ပြောရင်း အသိပေးခဲ့လိုက်၏။

အပ်ချုပ်ဆရာ အိမ်ကို ရောက်တဲ့အခါ သူမရဲ့ လွယ်အိတ်ကို အရင် နေရာ ချလိုက်သည်။ထို့နောက် ပုံမှန် နေ့များကဲ့သို့ပင် တံမြက်စည်းကို ကိုင်လျက် စတင်လှည်းကျင်းတော့၏။ ပြီးသည့်နောက် အဖိုးအို၏ အိမ်ကိုပါ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးခဲ့သည်။

သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးသွားသည့်နောက် ခဏ ထိုင်နေချိန်မှာပဲ အစမ်းရောင် အင်္ကျီဝတ်ဆင်ထားသည့် အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ဟာ အပ်ချုပ်ဆရာ အဖိုး၏ ခြံဝကို ရောက်လာတော့သည်။

သူမက ခြံထဲကို အရင်မဝင်ခဲ့ပေ။ ခဏအကြာမှာနောက်ထပ် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထပ်ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုအခါမှာ အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးလည်း ခြံဝန်းထဲကို ဝင်လာတော့၏။

ဝင်လာပြီးတဲ့နောက် သူမက အပ်ချုပ်ဆရာ အဖိုးအား ...
"အဝတ်အထည် အချို့ ချုပ်ချင်လို့ပါရှင်"
လို့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

အဖိုးအိုလည်း လည်ချောင်းကို အရင်ဆုံး ရှင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးနဲ့မိန်းကလေးတို့ နှစ်ယောက်အား ဧည့်ခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့သည်။

ယွမ်ရိကလည်း အလိုက်တသိဖြင့် မီးဖိုးချောင်ထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ လက်ကိုစင်ကြယ်အောင် ဆေးကာ ရေနွေးခွက် နှစ်ခွက်အားအစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးနဲ့ မိန်းကလေးတို့ နှစ်ယောက်အတွက် ပြင်ဆင်ပေးလိုက်တော့သည်။

ထို့နောက် ဧည့်ခန်းထဲ ယူသွားကာ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်ရဲ့ ရှေ့မှာ ချပေးလိုက်တော့သည်။ အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးလည်း အကြမ်းရည်ခွက်‌ကို အရင်မော့လိုက်၏။ ထို့နောက် အဖိုးအိုအား ...
"ဒါက ကျွန်မရဲ့ချွေးမလောင်းလေးလေ။ သူမအတွက် မင်္ဂလာပွဲမှာ ဝတ်ဖို့ ဝတ်စုံ တစ်စုံနဲ့ နောက်ရက်မှာ ဝတ်ဖို့ ဝတ်စုံ တစ်စုံ၊ စုစုပေါင်း နှစ်စုံလောက် ချုပ်ချင်လို့ပါ ရှင်။ အလှဆုံး ချုပ်ပေးပါနော်။ ချုပ်ချင်တဲ့ ဝတ်စုံ ပုံစံကိုလည်း ကျွန်မတို့ ယူလာပါတယ်ရှင်"

အဖိုးအိုက စကား အများကြီး မပြောခဲ့ပေ။ သူကအစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီး လက်ထဲမှ နမူနာ ဝတ်စုံကို တစ်ချက်သာ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီး ဘေးမှ မိန်းကလေးအား ...
"မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပါ"
လို့ ညွှန်ကြားလိုက်သည်။

မိန်းကလေးလည်း အနည်းငယ် ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းဖြင့် ထရပ်လိုက်တော့သည်။

အဖိုးအိုလည်း ယွမ်ရိဘက်ကို လှည့်ကာ ...
"သူမရဲ့ကိုယ်တိုင်းကို ယူလိုက်ပါ"
လို့ ပြောလိုက်သည်။

ယွမ်ရိလည်း အဖိုးအိုရဲ့စကားကြောင့်မိန်းကလေး၏ အတိုင်းအတာများကို ယူရန် သူမထံ ချည်းကပ်သွားခဲ့သည်။

ထိုအခါ အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာပေါ်မှအပြုံးဟာ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ သူမက အဖိုးအိုဘက်ကို လှည့်ကာ ...
"သူမက အတိုင်းအတာတွေကို မှန်မှန်ကန်ကန် ယူတတ်ပါ့မလား"
လို့ မကျေနပ်သည့် လေသံဖြင့် မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

အသက် တစ်ဆယ့်‌သုံး၊ တစ်ဆယ့်လေးနှစ် အရွယ်ကလေးမလေးကြောင့် အတိုင်းအတာ ယူရာမှာမှားယွင်းသွာခဲ့ရင် သူမ ချွေးမလေးအတွက်တော့ မတွေးရဲစရာပင်။ ထိုအခါ ဝတ်စုံကလည်း မလှမပ ဖြစ်သွားနိုင်ကာ ငွေကုန်ရကျိုး မနပ်ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒါ့ကြောင့် သူမက အနည်းငယ် မကျေနပ်သော လေသံဖြင့် မေးခွန်းထုတ်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။

အဖိုးအိုလည်း သူမရဲ့လေသံကြောင့် သူမရဲ့မျက်ခွက်ကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်လိုက်ကာ ...
"သူမက ငါ့ဆီမှာ ပညာသင်နေတဲ့သူဘဲ။ တကယ့်လို့ ငါဆီမှာ ချုပ်ရတာကို မကျေနပ်ရင် အခြားနေရာကိုသွားချုပ်ချည်"
လို့ ခပ်ချေချေ ပြန်ပြောလိုက်တော့သည်။

အဖိုးအိုရဲ့ စကားကြောင့် အမျိုးသမီးလည်း ဘာမှထပ်မပြောနိုင်တော့ပေ။ သူမအနေနဲ့ မကျေနပ်လျှင်တောင်မှ ဘာမှ ပြန်မပြော‌နိုင်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ဖန်းမင်းတောင် တစ်ခုလုံးမှာအပ်ချုပ်တတ်တဲ့သူ ဆို၍ ဤအဖိုးအိုတစ်ယောက်တည်း ရှိနေလို့ပင်။

ယွမ်ရိဟာလည်း နောက်ဆုံးမှာ အဖိုးအို၏ ပြောရဆိုရ လက်ပေါက်ကပ်ပုံကို မြင်တွေ့လိုက်ရပြီဖြစ်၏။ သူမလည်း မချိပြုံး၊ ပြုံးမိလိုက်သည်။ထို့နောက် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးအား ညှင်သာစွာပြုံးပြလိုက်ကာ ...
"အန်တီ၊ စိတ်ချထားလိုက်ပါ ရှင့်၊ အမှားအယွင်းလုံးဝ မဖြစ်စေရပါဘူး ရှင့်"
လို့ ပြောလိုက်သည်။

ထိုအခါမှာ အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးရဲ့ မျက်နှာလည်း အနည်းငယ် ပြေလျော့သွားတော့၏။

ထို့နောက် ယွမ်ရိလည်း ကောင်မလေးရဲ့ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်ကို သေချာလေး တိုင်ကာ ခဲတံဖြင့်ရေးမှတ်လိုက်၏။ ထိုသို့ တိုင်းတာ နေစဉ်မှာပင် သူမက ကောင်မလေး ဘယ်လောက်လှကြောင့်၊ သည်လိုမျိုး ယောက္ခမနဲ့ တွေ့ရ၍ ဘယ်လောက်ကံကောင်းကြောင်း အစရှိသဖြင့် အမျိုးမျိုး ချီးမွမ်းခဲ့၏။ ဒါ့ကြောင့် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးရော၊ကောင်မလေးရော၊ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးများ ဝေဝေဆာနေတော့သည်။

ကိုယ်တိုင်း တိုင်းပြီးသွားတာနဲ့ ချုပ်ပြီးသည့်အခါ လာယူရမည့် ရက်ကိုပါ ရက်ချိန်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးနဲ့ မိန်းကလေးတို့ဟာ အဖိုးအိုရဲ့ ခြံဝန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်သွားကြတော့၏။

အနည်းငယ် ခပ်ဝေးဝေးကို ရောက်တာနဲ့ အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးက မိန်းကလေးအား ...
"အပ်ချုပ်တဲ့ အဖိုးဆီမှာ ဘယ်အချိန်ကများ ပညာသင် တစ်ယောက် ရောက်လာတာပါလိမ့်။ သူမကရော အဖိုးရဲ့‌ ဒေါသကို ခံနိုင်ရဲ့လား မသိဘူး"

မိန်းကလေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ...
"ဒါပေမယ့် သူမက အပ်ချုပ်တာကို သေသေချာချာ သင်နေပုံရတယ်"

အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးကလည်း ခေါင်းဘိတ်ပြလိုက်ပြီး ...
"ဟုတ်တယ်။ သူမရဲ့ ပုံစံလေးကိုက မြင်လိုက်တာနဲ့သေချာ အာရုံစိုက်သင်နေတဲ့သူဆိုတာ သိသာပါတယ်လေ"

အမှန် တကယ်တော့ ယွမ်ရိရဲ့ အပြောချိုချိုလေးများကြောင့် သူမတို့ နှစ်ယောက်ဟာ ယွမ်ရိအပေါ်အကောင်းမြင်သွားကြခြင်းပင် ဖြစ်၏။

ယွမ်ရိလည်း ခြံဝမှာ ရပ်ရင်းဖြင့် အစိမ်းဝတ် အမျိုးသမီးနဲ့ မိန်းကလေးတို့ အဝေးကို ထွက်သွားတာကို ကြည့်နေခဲ့၏။ ထို့နောက် သူမ ခြေရင်းမှကြောင်ဝါကြီးကို ကောက်ပွေ့လိုက်ကာ ...
"ကဲ၊ ငါ့ရဲ့ စကားပြော စွမ်ရည်ကို မင်း ဘယ်လို မြင်လဲ။ ကောင်းတယ်မို့လား"
ဟု မေးလိုက်သည်။

အဖိုးအိုဟာ ထိုစကားကို လှမ်းကြားလိုက်တာကြောင့် ...
"မင်းက အရမ်း ရိုကျိုး နှိမ့်ချလွန်းသလိုဘဲ"
ဟု ပြောရင်း ဝေဖန်လိုက်သည်။

ထိုအခါမှာ ယွမ်ရိလည်း သူမက ၁၉၇၀ ခုနှစ်ဆီ ကူးပြောင်းလာတာကို အမှတ်ရလိုက်သည်။ သည်ကာလမှာ ဝန်ဆောင်မှုပေးသူ အများအပြားက မာနကြီးကြပြီး စကားပြောရာမှာ မာရေထန်ရေ ရှိကြ၏။

ထို့နောက် ယွမ်ရိလည်း အဖိုးအို ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ ...
"အဖိုး၊ ဒီနေ့ ဘာသင်ပေးမှာလဲ"
ဟု စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းရင်း မေးလိုက်သည်။

အပ်ချုပ်သမား အဖိုးအိုလည်း တစ်ခုခု ပြောမလို့ ပြင်ချိန်မှာ ခြံဝန်းအပြင်၌ လူတစ်စု ရောက်လာပြန်သည်။

အဖိုးအိုလည်း ခြံဝန်းအပြင်ကို ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ရွာသူကြီး ဝမ်နဲ့ အခြားသော ရွာသား အနည်းငယ်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာထားများအရ သူ၏ အိမ်သို့ အကြမ်းရည်သောက်ဖို့ လာတာတော့ ဖြစ်ပုံ မရပေ။

အဖိုးအိုလည်း သူတို့ကို ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရွာသူကြီး ဝမ်လည်း သူ့ရဲ့နောက်မှ ရွာသားများကို ခေါ်ကာ ခြံဝန်းထဲ ဝင်လျက် အဖိုးအို ဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်၏။

ထိုင်ပြီးတာနဲ့ အဖိုးအိုအား လေးလေးစားစားဖြင့်
"အဖိုး ဆောင်း၊ ခင်ဗျားရဲ့ ခြံထဲကနေ စပျစ်သီးတွေခိုယူနေတဲ့ လူ ရှိတယ်လို့ တိုင်ကြားချက်တစ်ခု ပိုရထားလို့ပါ"
လို့ တိုက်ရိုက်ပြောလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူ့ရဲ့ လက်ထဲမှ စက္ကူလုံးကို အဖိုးဆောင်းရဲ့ ရှေ့မှာ ဖွက့်ပြလိုက်သည်။
ထိုအခါ စက္ကူလုံး အတွင်းမှ စပစ်သီး အစေ့နဲ့ အခွံများကို သူတို့ တွေ့လိုက်ကြရ၏။

ထိုစက္ကူထဲမှာ ရှိနေသည့် စပျစ်ခွံများဟာအနည်းငယ် ခြောက်သွေ့နေပြီ ဖြစ်သည်။

Zawgyi

အပိုင္း-၁၁


ယြမ္ရဲဟြာကေတာ့ သူအေမ ဘာေတြ ေတြးေနလည္း လုံးဝ မေတြးခဲ့ေပ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ စပ်စ္သီးစား‌ခ်င္ေနတာပဲ သိ၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႕အေမရဲ႕ အကၤ်ီစကို ဆြဲကာ ...
"အေမ၊ သား စပ်စ္သီး စားခ်င္တယ္"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း သူမရဲ႕ အကၤ်ီကို ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ...
"ဒီမယ္၊ မေန႕ညေန‌တုန္းကေတာင္မွ နင့္ရဲ႕အဖိုး အဖြားက နင္တို႔အတြက္ ထမင္း ဟင္း မက်န္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး မေကြၽးလိုက္ဘူးမလား။ အခုစပ်စ္သီးကိုလည္း ေမွ်ာ္‌မေနနဲ႕။ အဲ့တာေတြက သူတို႔ ခိုးယူလာတာ ျဖစ္နိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲ့တာေတြကို မစားရဘူး"

ယြမ္ရဲဟြာက ေခါင္းကို အျမန္ယမ္းလိုက္ကာ
"ဒါေပမယ့္ သား စားခ်င္တယ္ေလ။ သားတင္မကဘူး၊ အစ္ကိုႀကီးပါ စားခ်င္ေနတယ္ေလ"
လို႔ ေျပာရင္း ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းကိုပါ ၫႊန္ျပလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြကို ခါယမ္းရင္း အတင္းပူဆာေတာ့သည္။
"စပ်စ္သီး စားခ်င္တယ္။ စပ်စ္သီး စားခ်င္တယ္လို႔"

ဒါ့ေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း ယြမ္ရဲဟြာအားစိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ေခ်ာ့ေျပာရေတာ့သည္။
"သားရယ္။ သူတို႔ကသာ ခ်ိဳတယ္၊ ခ်ိဳတယ္နဲ႕ ေျပာေနတာ။ တကယ္က စပ်စ္သီးက အရမ္းခ်ဥ္တာကြဲ႕"

"ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း။ အခ်ဥ္ဆိုရင္လည္း သား စားခ်င္တယ္လို႔"
ယြမ္ရဲဟြာက ေခါင္းမာစြာျဖင့္ ထပ္ပူဆာလိုက္သည္။

ယြမ္းခ်န္ေကြ႕လည္း တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို အျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ ...
"ထပ္ေျပာရဲရင္ ေျပာၾကည့္စမ္း"
လို႔ မာန္မဲလိုက္ေတာ့သည္။ ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းနဲ႕ ယြမ္ရဲဟြာတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲ သူတို႔ရဲ႕အေဖကို အရမ္းေၾကာက္ၾက၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ ယြမ္ခ်န္းေကြ႕က ဆူေငါင္ကာ ေျခာက္လွန႔္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုအခါမွ ယြမ္ရဲဟြာလည္း ေနာက္ထပ္ မပူဆာေတာ့ေပ။ သူက‌ တစ္ေနရာမွာ ကုတ္ကုတ္ေလး ထိုင္ေနေတာ့သည္။

ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းက
"သားတို႔က အဖိုးတို႔ဆီကေန အိမ္ခြဲခဲ့ၿပီမလား။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဆီက ဟာေတြကိုလည္း မစားသင့္ေတာ့ဘူးေလ"

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕လည္း ထိုစကားကို ၾကားေတာ့အနည္းငယ္ စိတ္ေလ်ာ့သြားသည္။ သူက ယြမ္ရဲဟြာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း ...
"မင္း အစ္ကိုဆီကေန ေသခ်ာ သင္ယူသင့္တယ္"
လို႔ ထပ္မာန္မဲရင္း ေျပာလိုက္သည္။

ယြမ္ရဲဟြာလည္း သူ႕အေဖကို ေၾကာက္လန႔္လြန္း၍ ဘာအသံမွ ထပ္ထြက္မလာေတာ့ေခ်။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ စပ်စ္သီး စားခ်င္ေၾကာင္း တဖြဖြ ေရ႐ြတ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
'စပ်စ္သီးေလး စားခ်င္လို႔'

ညဘက္ အိပ္ရာဝင္ေတာ့လည္း ယြမ္ရဲဟြာရဲ႕မ်က္စိထဲ စပ်စ္သီးကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနကာ အိပ္မက္ထဲအထိေအာင္ စပ်စ္သီးကို ျမင္မက္ေလေတာ့သည္။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္နဲ႕ ယြမ္ခ်န္းေကြ႕လည္း သူတို႔ အိပ္ရာေပၚမွာ အိပ္စက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။‌ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က ယြမ္ခ်န္းေကြ႕ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ခင္မွာပဲ ...
"ကြၽန္မ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီးၿပီ။ အဲ့စပ်စ္သီးေတြကို ယြမ္ရိ ခိုးလာတာ ျဖစ္ရမယ္။ သူမတို႔ ေ႐ႊသရဖူ ေက်း႐ြာက ႐ြာလူႀကီးေတြဆီ သြားၿပီးေတာ့တိုင္ၾကမလား"

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕လည္း သူ႕ရဲ႕မ်က္ခြံမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ကာ ...
"ဒီကိစၥက အဲ့ေလာက္ႀကီး ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူးဟာ။ အိမ္မွာ နည္းနည္းပါးပါး ဆူပူ ဆုံးမလိုက္ရင္ ၿပီးသြားမွာပါ"

ထိုစကားေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း ယြမ္ခ်န္းေကြ႕အား သူ႕ဘက္ကို ဆြဲလွည့္လိုက္ကာ ...
"အိုေတာ္၊ ရွင့္တူမရဲ႕ အသက္အ႐ြယ္ကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ဒီအသက္ ဒီအ႐ြယ္မွာ သူတစ္ပါး ပစၥည္းဥစၥာကို ခိုးယူတာက လြယ္လြယ္နဲ႕ ၿပီးသြားမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရွင့္မိဘေတြကလည္း ဆိုဆုံးမ,မယ္ မရွိဘူး။ အတူတူေတာင္ ထိုင္စားေနၾကေသးတယ္။ မေျပာ မရွိနဲ႕ေနာ္၊ ရွင္တူမ တစ္ေန႕ အဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ ကြၽန္မက ေစတနာနဲ႕ အမုန္းခံေျပာေနရတာ"

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕လည္း အသက္ျပင္းျပင္း ရႉလိုက္ကာ
"ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ပဲ အာ႐ုံစိုက္စမ္းပါဟာ။ အခုခ်ိန္မွာ ငါတို႔က အိမ္ခြဲၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ သူမဘာသာ သူမ အဖမ္းခံရသည္ ျဖစ္ေစ၊ အဖမ္းမခံရသည္ ျဖစ္ေစ ငါတို႔နဲ႕ မဆိုင္ေတာ့ဘူးေလ"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က ဒါကို လက္မခံပဲ ...
"ဘယ့္ႏွယ့္ မဆိုင္ရမွာလဲ။ ကြၽန္မတို႔က‌ အမ်ိဳးေတြေလ။ တကယ္လို႔ သူမသာ အဖမ္းခံရသြားရင္ ကြၽန္မတို႔အမ်ိဳးေတြ အကုန္ နာမည္ပ်က္သြားေတာ့မွာေပါ့ရွင္။ ဒီေတာ့ သူမ တန္ဖိုးရွိတာေတြ ထပ္မခိုးခင္ ေ႐ႊသရဖူ ႐ြာက တာဝန္ရွိသူေတြကို ျမန္ျမန္အေၾကာင္းၾကားမွ ျဖစ္မယ္။ ကြၽန္မတို႔ သူမကို............"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ စကား ဆက္ေျပာမလို႔ ျပင္ခ်ိန္မွာသူမရဲ႕ ေဘးနားမွ ထြက္လာသည့္ ေဟာက္သံေၾကာင့္ စကားစ ျပက္သြားေတာ့သည္။ ယြမ္ခ်န္းေကြ႕ဟာ ပင္ပန္းလြန္းတာမို႔ တန္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္၏။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း သူမ ေယာက္်ားကို ေက်ာေပး အိပ္လိုက္ကာ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ေယာက္ယက္ခက္ေနေတာ့သည္။

သူမက ယြမ္ရိကို သင္ခန္းစာ တစ္ခု ေပးခ်င္ေနခဲ့ၿပီး သူမအား လူအမ်ားေရွ႕မွာ အရွက္ခြဲခ်င္ေနခဲ့သည္။ အကယ္၍ ျဖစ္နိုင္ပါက ယြမ္ရိအား အဖမ္းခံရ‌ဖို႔ သူမ ဆႏၵရွိကာ အလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ရန္ အျပစ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရပါက သူမ စိတ္ထဲ အလြန္ဝမ္းသာသြားမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ၊အႀကံအစည္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေတြးေတာလ်က္အခ်ိန္တစ္ခု အၾကာမွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႕ မနက္ ေဝလီေဝလင္း၊ ၾကက္မတြန္ခင္အခ်ိန္မွာ သူမ နိုးထလာေတာ့သည္။ နိုးတာနဲ႕ဓာတ္မီးကို ယူကာ တိတ္တဆိတ္ျဖင့္ ေ႐ႊသရဖူေက်း႐ြာဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေ႐ႊသရဖူေက်း႐ြာကို ေရာက္တာနဲ႕ ေက်း႐ြာရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္သူအိမ္ကို တန္းသြားခဲ့သည္။

ေ႐ႊသရဖူ ေက်း႐ြာရဲ႕ ႐ြာလူႀကီး ဝမ္ကို ေတြ႕တာနဲ႕သူမ လာရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကိုတိုက္ရိုက္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ရွင္တို႔ ႐ြာရဲ႕ စက္ခ်ဳပ္ ဆရာၿခံထဲက စပ်စ္သီးအခ်ိဳ႕ကို လူတစ္ေယာက္ ခိုးယူသြာခဲ့တယ္။ အဲ့လူကိုသာ အျပစ္မေပးလို႔ရွိရင္ လူတိုင္းက ခိုးတာေတြက်ဴးလြန္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင္ သူမကို အျပစ္ေပးသင့္တယ္"

ထို႔ေနာက္ စပ်သ္သီးခြံအခ်ိဳ႕ကိုပါ ထုတ္ျပလိုက္ၿပီး
"ဒါကေတာ့ သူတို႔ စားလို႔က်န္ခဲ့တဲ့ အခြံ႕ေတြနဲ႕ အေစ့ေတြ။ ဒါကို သက္ေသအျဖစ္ ယူခဲ့တာပါရွင္"

ေ႐ႊသရဖူ ႐ြာလူႀကီး ဝမ္လည္း စပ်စ္သီး အခြံနဲ႕ ေစ့မ်ားကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ခုံး‌မ်ား တြန႔္ေကြး‌သြားေတာ့၏။
.................
ဖန္းယန္ ေက်း႐ြာ။

နံနက္ခင္း လင္းၾကက္တြန္သံ ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ယြမ္ရိေရာ ယြမ္က်ဲပါ အိပ္ရာထခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔ဟာ အိပ္ယာ ထၿပီးတာနဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ကာ မနက္စာမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။ တစ္အိမ္လုံးကိုလည္း သန႔္ရွင္းေရးမ်ား လုပ္ခဲ့ၾကသည္။

မနက္စာ စားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ယြမ္ရိက ေ႐ႊသရဖူ ႐ြာကို အပ္ခ်ဳပ္သြားသင္ဖို႔ ျပင္ေတာ့သည္။ သူမက မသြားခင္မွာ လ်ဴရွင္းဟြာအား
"အဖြား၊ သမီး ေန႕လည္စာ ျပန္မစားေတာ့ဘူးေနာ္"
လို႔ ေျပာရင္း အသိေပးခဲ့လိုက္၏။

အပ္ခ်ဳပ္ဆရာ အိမ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ သူမရဲ႕ လြယ္အိတ္ကို အရင္ ေနရာ ခ်လိဳက္သည္။ထို႔ေနာက္ ပုံမွန္ ေန႕မ်ားကဲ့သို႔ပင္ တံျမက္စည္းကို ကိုင္လ်က္ စတင္လွည္းက်င္းေတာ့၏။ ၿပီးသည့္ေနာက္ အဖိုးအို၏ အိမ္ကိုပါ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေပးခဲ့သည္။

သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ၿပီးသြားသည့္ေနာက္ ခဏ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာပဲ အစမ္းေရာင္ အကၤ်ီဝတ္ဆင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာ အဖိုး၏ ၿခံဝကို ေရာက္လာေတာ့သည္။

သူမက ၿခံထဲကို အရင္မဝင္ခဲ့ေပ။ ခဏအၾကာမွာေနာက္ထပ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါမွာ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း ၿခံဝန္းထဲကို ဝင္လာေတာ့၏။

ဝင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမက အပ္ခ်ဳပ္ဆရာ အဖိုးအား ...
"အဝတ္အထည္ အခ်ိဳ႕ ခ်ဳပ္ခ်င္လို႔ပါရွင္"
လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

အဖိုးအိုလည္း လည္ေခ်ာင္းကို အရင္ဆုံး ရွင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕မိန္းကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္အား ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚသြားေတာ့သည္။

ယြမ္ရိကလည္း အလိုက္တသိျဖင့္ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမရဲ႕ လက္ကိုစင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးကာ ေရေႏြးခြက္ ႏွစ္ခြက္အားအစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မိန္းကေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲ ယူသြားကာ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း အၾကမ္းရည္ခြက္‌ကို အရင္ေမာ့လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ အဖိုးအိုအား ...
"ဒါက ကြၽန္မရဲ႕ေခြၽးမေလာင္းေလးေလ။ သူမအတြက္ မဂၤလာပြဲမွာ ဝတ္ဖို႔ ဝတ္စုံ တစ္စုံနဲ႕ ေနာက္ရက္မွာ ဝတ္ဖို႔ ဝတ္စုံ တစ္စုံ၊ စုစုေပါင္း ႏွစ္စုံေလာက္ ခ်ဳပ္ခ်င္လို႔ပါ ရွင္။ အလွဆုံး ခ်ဳပ္ေပးပါေနာ္။ ခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ ဝတ္စုံ ပုံစံကိုလည္း ကြၽန္မတို႔ ယူလာပါတယ္ရွင္"

အဖိုးအိုက စကား အမ်ားႀကီး မေျပာခဲ့ေပ။ သူကအစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီး လက္ထဲမွ နမူနာ ဝတ္စုံကို တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီး ေဘးမွ မိန္းကေလးအား ...
"မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါ"
လို႔ ၫႊန္ၾကားလိုက္သည္။

မိန္းကေလးလည္း အနည္းငယ္ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ ထရပ္လိုက္ေတာ့သည္။

အဖိုးအိုလည္း ယြမ္ရိဘက္ကို လွည့္ကာ ...
"သူမရဲ႕ကိုယ္တိုင္းကို ယူလိုက္ပါ"
လို႔ ေျပာလိုက္သည္။

ယြမ္ရိလည္း အဖိုးအိုရဲ႕စကားေၾကာင့္မိန္းကေလး၏ အတိုင္းအတာမ်ားကို ယူရန္ သူမထံ ခ်ည္းကပ္သြားခဲ့သည္။

ထိုအခါ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚမွအၿပဳံးဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သူမက အဖိုးအိုဘက္ကို လွည့္ကာ ...
"သူမက အတိုင္းအတာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ယူတတ္ပါ့မလား"
လို႔ မေက်နပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။

အသက္ တစ္ဆယ့္‌သုံး၊ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ အ႐ြယ္ကေလးမေလးေၾကာင့္ အတိုင္းအတာ ယူရာမွာမွားယြင္းသြာခဲ့ရင္ သူမ ေခြၽးမေလးအတြက္ေတာ့ မေတြးရဲစရာပင္။ ထိုအခါ ဝတ္စုံကလည္း မလွမပ ျဖစ္သြားနိုင္ကာ ေငြကုန္ရက်ိဳး မနပ္ျဖစ္သြားနိုင္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမက အနည္းငယ္ မေက်နပ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

အဖိုးအိုလည္း သူမရဲ႕ေလသံေၾကာင့္ သူမရဲ႕မ်က္ခြက္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လိုက္ကာ ...
"သူမက ငါ့ဆီမွာ ပညာသင္ေနတဲ့သူဘဲ။ တကယ့္လို႔ ငါဆီမွာ ခ်ဳပ္ရတာကို မေက်နပ္ရင္ အျခားေနရာကိုသြားခ်ဳပ္ခ်ည္"
လို႔ ခပ္ေခ်ေခ် ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

အဖိုးအိုရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွထပ္မေျပာနိုင္ေတာ့ေပ။ သူမအေနနဲ႕ မေက်နပ္လွ်င္ေတာင္မွ ဘာမွ ျပန္မေျပာ‌နိုင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖန္းမင္းေတာင္ တစ္ခုလုံးမွာအပ္ခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူ ဆို၍ ဤအဖိုးအိုတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနလို႔ပင္။

ယြမ္ရိဟာလည္း ေနာက္ဆုံးမွာ အဖိုးအို၏ ေျပာရဆိုရ လက္ေပါက္ကပ္ပုံကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရၿပီျဖစ္၏။ သူမလည္း မခ်ိၿပဳံး၊ ၿပဳံးမိလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးအား ညွင္သာစြာၿပဳံးျပလိုက္ကာ ...
"အန္တီ၊ စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါ ရွင့္၊ အမွားအယြင္းလုံးဝ မျဖစ္ေစရပါဘူး ရွင့္"
လို႔ ေျပာလိုက္သည္။

ထိုအခါမွာ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာလည္း အနည္းငယ္ ေျပေလ်ာ့သြားေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ ယြမ္ရိလည္း ေကာင္မေလးရဲ႕ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ကို ေသခ်ာေလး တိုင္ကာ ခဲတံျဖင့္ေရးမွတ္လိုက္၏။ ထိုသို႔ တိုင္းတာ ေနစဥ္မွာပင္ သူမက ေကာင္မေလး ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင့္၊ သည္လိုမ်ိဳး ေယာကၡမနဲ႕ ေတြ႕ရ၍ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ီးမြမ္းခဲ့၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးေရာ၊ေကာင္မေလးေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးမ်ား ေဝေဝဆာေနေတာ့သည္။

ကိုယ္တိုင္း တိုင္းၿပီးသြားတာနဲ႕ ခ်ဳပ္ၿပီးသည့္အခါ လာယူရမည့္ ရက္ကိုပါ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မိန္းကေလးတို႔ဟာ အဖိုးအိုရဲ႕ ၿခံဝန္းထဲကေန ျပန္ထြက္သြားၾကေတာ့၏။

အနည္းငယ္ ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္တာနဲ႕ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးက မိန္းကေလးအား ...
"အပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဖိုးဆီမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ပညာသင္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာပါလိမ့္။ သူမကေရာ အဖိုးရဲ႕‌ ေဒါသကို ခံနိုင္ရဲ႕လား မသိဘူး"

မိန္းကေလးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ...
"ဒါေပမယ့္ သူမက အပ္ခ်ဳပ္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေနပုံရတယ္"

အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ေခါင္းဘိတ္ျပလိုက္ၿပီး ...
"ဟုတ္တယ္။ သူမရဲ႕ ပုံစံေလးကိုက ျမင္လိုက္တာနဲ႕ေသခ်ာ အာ႐ုံစိုက္သင္ေနတဲ့သူဆိုတာ သိသာပါတယ္ေလ"

အမွန္ တကယ္ေတာ့ ယြမ္ရိရဲ႕ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားေၾကာင့္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ယြမ္ရိအေပၚအေကာင္းျမင္သြားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

ယြမ္ရိလည္း ၿခံဝမွာ ရပ္ရင္းျဖင့္ အစိမ္းဝတ္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မိန္းကေလးတို႔ အေဝးကို ထြက္သြားတာကို ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ ေျခရင္းမွေၾကာင္ဝါႀကီးကို ေကာက္ေပြ႕လိုက္ကာ ...
"ကဲ၊ ငါ့ရဲ႕ စကားေျပာ စြမ္ရည္ကို မင္း ဘယ္လို ျမင္လဲ။ ေကာင္းတယ္မို႔လား"
ဟု ေမးလိုက္သည္။

အဖိုးအိုဟာ ထိုစကားကို လွမ္းၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ...
"မင္းက အရမ္း ရိုက်ိဳး ႏွိမ့္ခ်လြန္းသလိုဘဲ"
ဟု ေျပာရင္း ေဝဖန္လိုက္သည္။

ထိုအခါမွာ ယြမ္ရိလည္း သူမက ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ဆီ ကူးေျပာင္းလာတာကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ သည္ကာလမွာ ဝန္ေဆာင္မႈေပးသူ အမ်ားအျပားက မာနႀကီးၾကၿပီး စကားေျပာရာမွာ မာေရထန္ေရ ရွိၾက၏။

ထို႔ေနာက္ ယြမ္ရိလည္း အဖိုးအို ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ...
"အဖိုး၊ ဒီေန႕ ဘာသင္ေပးမွာလဲ"
ဟု စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းရင္း ေမးလိုက္သည္။

အပ္ခ်ဳပ္သမား အဖိုးအိုလည္း တစ္ခုခု ေျပာမလို႔ ျပင္ခ်ိန္မွာ ၿခံဝန္းအျပင္၌ လူတစ္စု ေရာက္လာျပန္သည္။

အဖိုးအိုလည္း ၿခံဝန္းအျပင္ကို ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ႐ြာသူႀကီး ဝမ္နဲ႕ အျခားေသာ ႐ြာသား အနည္းငယ္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာထားမ်ားအရ သူ၏ အိမ္သို႔ အၾကမ္းရည္ေသာက္ဖို႔ လာတာေတာ့ ျဖစ္ပုံ မရေပ။

အဖိုးအိုလည္း သူတို႔ကို ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ထိုအခါ ႐ြာသူႀကီး ဝမ္လည္း သူ႕ရဲ႕ေနာက္မွ ႐ြာသားမ်ားကို ေခၚကာ ၿခံဝန္းထဲ ဝင္လ်က္ အဖိုးအို ေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္၏။

ထိုင္ၿပီးတာနဲ႕ အဖိုးအိုအား ေလးေလးစားစားျဖင့္
"အဖိုး ေဆာင္း၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၿခံထဲကေန စပ်စ္သီးေတြခိုယူေနတဲ့ လူ ရွိတယ္လို႔ တိုင္ၾကားခ်က္တစ္ခု ပိုရထားလို႔ပါ"
လို႔ တိုက္ရိုက္ေျပာလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ သူ႕ရဲ႕ လက္ထဲမွ စကၠဴလုံးကို အဖိုးေဆာင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ ဖြက့္ျပလိုက္သည္။
ထိုအခါ စကၠဴလုံး အတြင္းမွ စပစ္သီး အေစ့နဲ႕ အခြံမ်ားကို သူတို႔ ေတြ႕လိုက္ၾကရ၏။

ထိုစကၠဴထဲမွာ ရွိေနသည့္ စပ်စ္ခြံမ်ားဟာအနည္းငယ္ ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

Continue Reading

You'll Also Like

Hollow Spirit🍁 [ Zhanyi Complete ] By Hashi Hiruni

Random

429K 82.2K 130
🍁 සුදුපාට පාසල් ඇඳුමේ තරුණ සුවඳ එක්ක කාකි ඇඳුමේ සුවඳ මුහු කරන් තේ දල්ලක කහට සුවඳ එක්ක එක යායට පෙනෙන රබර් යායවල්, ඇළ දොල වල සීතල දරාගෙන හිතුවක්කාර ය...
ဗီလိန်ဇာတ်ညွှန်းကိုဖြဲပစ်မယ်(ကျန်းရှောင်မန်) By phyo lay

Fanfiction

140K 10K 199
LittleLittle one tears the villain's script ဗီလိန်ဇာတ်ညွှန်းကိုဖြဲပစ်မယ် Description ကျန်းရှောင်မန်တစ်ယောက် သူမအသက်သုံးနှစ်အရွယ်တွင် စနစ် တစ်ခုဖြင့်...
'Crystal Light' By Evelyn Rose

Random

53K 1.8K 37
Type - boy×girl Genre - Thriller, Romance "ငါတို့ ရှင်သန်လှုပ်ရှားနေရတဲ့ လောကကြီးက အထိအရှ မခံဘူး။ ပြောရရင် ခရစ်စတယ် သလင်းကျောက်တွေလိုပေါ့။ ကွဲအက်လွယ်...
အကြီးဆုံးသမီး👩 By phyo lay

General Fiction

267K 20.9K 186
Eldest Daughter Was Reborn အကြီးဆုံးသမီး Description အရင်ဘဝတွင် ကျန်းယန်ရှန့် သည် သူမ၏ သုံးစားမရသည့်ဖခင်နှင့် မိထွေးဖြစ်သူကို အရွဲ့တိုက်ပြီး ဆေးလိပ...