It's been a while since I felt the presence of Blake.
Sa taon na lumipas sa wakas nakita't naramdaman ko ulit siya.
Hindi ko maipaliwanag yung nararamdaman ko lalo nang araw na bigla niya ako pinayungan.
Sobra akong natutuwa na kinikilig na naiiyak na ewan.
Buset kasi 'to si Blake kahit kailan nakakairita.
Bago ako lumabas ng kwarto naagaw ang atensyon ko sa ibabaw ng table ko. Nakita ko yung bracelet na binigay sa'kin ni Blake.
"Ang tagal kitang tinago ngayon masusuot na kita." Kinuha ko yun at sinuot ko. Lumabas na ako ng bahay at si tita umalis kaya wala siya ngayon.
Na e-excite ako na ewan.
Buset na pakiramdam 'to.
Paiba-iba ampotch*.
Simula no'ng nakita ko siya non walang araw o gabi na hindi ko naaalala yon.
Palaging nag flashback sa utak ko kahit anong gawin ko.
"Tulala tayo ha?" Lumingon ako sa likod ko nang may nagsalita.
Nakita ko agad si Lucas na malawak ang ngiti at si Tristan na walang emosyon ang mukha.
Tumakbo palapit sa akin Lucas na tuwang-tuwa habang si Tristan nakapamulsang palapit sa amin.
"Na saan si Aya?" Napangiwi si Lucas sa akin.
"May gusto ka sa asawa ko noh?" Lah tarantado talaga.
"A-ah! Kuya naman!"
"Mandiri ka sa sinasabi mo." Inirapan lang siya ni Lucas.
"Wala si Aya nandon sa parents niya." Napatango ako sa sinabi ni Lucas.
"So what's now?" Tanong ni Tristan sa amin.
"May dadaanan muna tayo." Sabi ni Lucas.
Naglakad na lang kami kasi sabi niya malapit lang naman daw.
Nasa likod lang namin si Tristan at itong Lucas na 'to kwento nang kwento.
"Ay nga pala, Anong ganap ng buhay mo? Bukod sa kinasal ka." Sabi ko.
"Doctor na." Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Lucas.
Ang taray doctor na pala itong kumag na 'to.
Psychiatrist pala kinuha ni Lucas at si Aya naman ay nurse.
"Paano kayo nagkakilala ni Aya?" Tanong ko sa kanya.
"Nagkaayaan kasi non na mag dinner yung mga doctor don sa hospital na naka assign ako pati yung mga nurse tapos na katabi ko siya non kaya yun." Napangiwi ako sa kwento ni Lucas.
"Napaka detelyado grabi." Sarcastic kong sabi habang pumalakpak.
"Tinatamad ako mag kwento." Napa irap ako sa hangin dahil sa sinabi niya.
Huminto kami sa isang park.
Napapikit ako at unti unti naalala lahat.
Ito yung park kung saan nag picnic kami kasama si mama, si kuya, si Lucas, si Noah, at si Blake. Tandang-tandang ko kung paano kami nag asaran, nagharutan, pati yung kumanta si Lucas at si Blake.
"I know that you're stuck in your memories and can't let them go. And also I know that it's hard to forget and let go." Lucas said
"But you deserve to be happy Zamara." Hindi ko na naman maiwasang hindi maiyak sa sinabi ni Lucas.
"You deserve it." Napalingon kami ni Lucas nang biglang lumapit si Tristan sa amin.
"Ay nandyan ka pala? Hindi ko ramdam." Natawa ako sa sinabi ni Lucas, panira naman ng moment si Lucas.
"Alam nating lahat na mas gusto ni Zavier na masaya ka kaysa iniisip mo ang iba lalo na si tita. Tama na, pakawalan mo na yung sarili mo sa taon-taon na kinulong mo yung sarili mo sa lungkot at sa dark memories, but I can't deny that those memories made you feel comfortable, loved, happy, and made you smile." Sabi ni Lucas habang nakatingin sa langit.
Umupo kaming tatlo sa damuhan at tahimik lang maya-maya biglang nagsalita si Lucas.
"Someone told me to say it in front of you 'Be happy without us and do what you want without thinking of us. Just go to the flow.'" Tahimik akong nakatingin sa sinabi ni Lucas.
__________
Kanina pa ako pagulong-gulong sa kama ko hindi ako mapakali simula nong nag usap kami kahapon nina Lucas.
Sino ba yun? Si kuya o si Blake? Bumangon na ako at nag ayos dahil may pupuntahan pa ako.
Dumeretso agad ako sa kwarto kung na saan sina kuya pagbukas ko bumungad sa akin ang bintana at kurtina na hinahangin kasabay ng pagyakap sakin ng malamig na hangin mula sa labas. Mukhang naglinis si tita rito kasi bago ako umalis yung lamesa bubungad agad kapag binuksan yung pinto ngayon yung lamesa nasa bandang kaliwa at nandon lahat ang burial jar.
Hinatak ko ang isang upuan at tinignan isa isa.
"Namimiss ko na kayo." Wala sa sarili kong sabi.
Tahimik lang ako habang nakatingin sa bintana. Wala akong ibang naririnig kung hindi ang ingay ng ibon kasabay ng hangin na sobrang lamig.
December na, mag papasko ulit ako na wala kayo. Alam niyo ma, kuya, ate pa? Nakayanan ko pala na akala ko hindi. Pero hindi ko maiwasang hindi umiyak lalo na kapag mag isa ako. Doon ko lang nalalabas yung sakit.
Pero ngayon kailangan ko na rin siguro maging masaya kahit wala kayo alam ko ito yung gusto niyo.
Bago ko sinara ang pintuan napapikit ako na parang may yumakap sa akin.
Pagkababa nang pagkababa ko naabutan ko si tita sa sala.
"Oh buti naman gising ka na tanghali na." Nagulat si tita nang tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit.
"Oh? Anong nangyari? May problema ba nak?" Sunod-sunod na tanong ni tita sa akin wala akong masagot kung hindi umiyak lang sa kanya.
Tama si Lucas.
Ito na siguro ang simula kung saan bibitawan ko na lahat pero mananatili pa rin sa alaala ko ang lahat yun ang hindi ko bibitawan.
"Naku ang pamangkin ko mukhang gusto ng lambing." Natatawa niyang sabi nung kumalas ako sa yakap pinunasan niya ang luha ko at nginitan ako.
Alam kong alam ni tita hindi lang siya nagpapahalata sa akin.
"Thank you po tita." Kumunot si tita sa sinabi ko.
"For what nak?" Tanong ni tita sa akin.
"For everything." Napangiti siya sa sinabi ko at hinalikan ako sa noo.
Nag usap lang kami saglit ni tita at nag paalam ako na may pupuntahan ako.
"Ingat ka." Sabi niya.
"Opo tita, salamat!"
Lumabas na ako ng bahay at naghintay lang ako saglit ng taxi.
Sinabi ko agad sa driver kung saang lugar.
Hintayin mo ako, mahal.
Medyo traffic kaya paniguradong hapon na ako makakapunta nakatingin lang ako sa bintana. Maya-maya pa nakarating na rin ako at dahan-dahan pumunta nang mahagip ng mata ko ay agad akong umupo sa tabi niya.
"I'm sorry for making you for a long time even here." Sabi ko habang nakatingin sa langit tahimik lang kaming dalawa.
"S-sorry." Tuluyan ng tumulo ang luha ko.
"Am I late? Or did I just spend my time for myself while you waited for a long time?"
Flashback
Pagdilat ko, unti unti ako napatingin sa kung sinong nag payong sa akin.
B-Blake??
Nakaramdam ako ng tuwa kasabay ng pagtulo ng luha ko ngumiti si Lucas sa akin.
"I've been waiting for you for a long time. Finally, you're here, my love." Humagulgol ako sa iyak sa narinig ko mula sa kan'ya.
Hindi ako makagalaw sa kinakatayuan ko lalo na sa mga sinabi niya.
Taon man lumipas pero mahal pa rin kita.
"I love you, and I hope this day will stay like yesterday." Mahinang sabi niya pero sapat yun para marinig ko ng malinaw.
"Zamara!" Napalingon ako nang tawagin ako ni Tristan mabilis siyang tumakbo at pinayungan ako.
"Sira ka ba? Bakit ka nag papaulan?" Sermon niya sa akin.
Parang bigla ata nabuhay si kuya dahil kay Tristan.
"Hah? Hindi ha! Pinayungan nga ako ni Blak-" Napahinto ako nang humarap ako sa likod para ituro si Blake sa kanya kaso biglang nawala si Blake.
Ang bilis naman niya nawala? Tumingon ako kay Tristan na ngayon ay walang emosyon ang mukha.
"Bumalik ka na sa hotel ako na lang kukuha."
"Nong araw na yon bigla pumasok sa isip ko na mahilig ka sa surprise na baka may pasabog ka na naman lalo na nung nalaman mong naka uwi na ako kaya sobra akong na excite talaga." Natatawa kong sabi sa kanya.
Nananatili pa rin siyang tahimik.
Pero nung nag kwento si Lucas sa akin kahapon.
Flashback
"Someone told me to say it in front of you 'Be happy without us and do what you want without thinking of us. Just go to the flow.'" Tahimik akong nakatingin sa sinabi ni Lucas.
"Lucas I saw Blake when your wedding day." Nabalutan silang dalawa ng katahimikan sa sinabi ko.
"And we talk each other like we used to be I'm so happy to see him again. Can you go with me to visit him?" Ngumiti ng tipid si Lucas sa akin.
Tumayo na kaming tatlo para sana pumunta kila Blake pag angat ko ng tingin nakita ko sa Blake na nakasandal sa kotse habang may hawak ng bouquet.
Napangiti ako nang nakita ko ulit siya tumakbo ako palapit kay Blake at niyakap siya nang sobrang higpit.
"Na miss kita nang sobra, Blake." Iyak kong sabi sa kanya at naramdaman ko na niyakap niya ako.
"At hindi ko matanggap." Mahina kong bulong.
"Kanina ka pa nandito?" Sabi ng isang lalaki at tumabi sa akin pinagmasmasdan ko siya habang inabot sa akin ang isang bouquet na sunflower.
Kamukhang-kamukha niya talaga si Blake kaya pinagkamalan ko na siya si Blake.
"He waited ate." Mahinang bulong sakin ni Noah.
Pareho kaming nakatingin sa lapida ni Blake.
Kahapon ko lang nalaman na si Blake ay wala na.
Kung kailan magsisimula na ako para sa sarili ko. Pero bakit parang mananatili naman ako ngayon dito?
"Yung araw na umalis ka, noon ko lang nakitang umiyak si kuya. Nalaman niya yun dahil kay kuya Lucas sinabi niya na umalis ka na raw. Kaya iniwan niya ako sa bahay at ang sabi niya babalik siyang kasama ka. Kaso umuwi siyang mag-isa na ang ibig sabihin hindi ka na niya naabutan." Pinipigilan kong wang umiyak sa kwento ni Noah.
"Hanggang sa walang araw na hindi ka niya pinupuntahan sa bahay niyo habang naka motor. Umaasa siyang babalik ka kasi ang alam niya mahal mo pa siya."
"The girl you saw that night, even though we don't know her or what's going on, kilala ko si kuya. I'm sure he has a reason."
"Ate, kuya really loves you until the day...." Natigilan saglit si Noah at sinindihan ang kandila.
"Until he had a motor accident." Pinagmamasdan ko lang si Noah na pinupunasan yung lapida ng kuya niya.
"Kuya Lucas and I tried everything to survive him but." Hindi na tinuloy ni Noah ang sasabihin niya tanging iling na lang.
"It's too late."
"But before he died, he said to us that you needed to hear, 'Be happy without us and do what you want without thinking of us. Just go with the flow.' He still thought of you before he closed his eyes." Pinunasan ko ang luha ko na ngayon ay hindi ko na napigilan.
Biglang tumahimik ang paligid naming dalawa.
"Sorry." Wala sa sarili kong sabi.
Ngumiti lang si Noah sa akin at hinalikan ako sa noo hindi ko maiwasang hindi ngumiti dahil sa ginawa niya. Hindi pa rin 'to nag babago sweet pa rin.
"Don't worry, ate, everything is fine now. I know kuya is glad to see you again, especially since you visited him. He has been waiting for you for almost a year, ate. And now you're here, even though kuya is not." Hinilig ni Noah ang ulo ko sa balikat niya.
Kahit wala na siya ba't parang nandito ka pa nang dahil kay Noah.
Maya-maya pa inaya na ako ni Noah umuwi pero sabi ko hintayin niya na lang ako sa kotse.
Nang mag-isa na lang ako tumayo na ako.
"It felt like the missing piece of you."
"You will always be my yesterday, nobody else, my first love, my greatest love, my star, and my man. I love you. No more pain. I will not say goodbye to you because you will wait for me again, for us to see each other once more. But I guess I'm the one who will wait for that time."
Bago ko nilapag ang bouquet na sunflower hinalikan ko muna bago nilagay sa tabi ni Blake.
Tumalikod na ako at dahan-dahan ng lakad.
Although we didn't have a chance to meet again, you will always have a special place in my heart, forever and ever. The memories we shared and the love we felt, I will hold onto them until the day I see you again. I regret not being able to say goodbye to you on the day I left and tell you that I love you.
Until then, I will cherish the memories we had together the laughter, joy, and I will treasure the love we shared. You will always be the best part of me, my love and my life. You will forever remain in my heart.
Mukhang sa imahinasyon ko na lang makikita ang ngiti mo.
I will love you forever, Blake.
Ako naman ang maghihintay sa tamang panahon.
Hintayin mo ako.
Until we met again love.
See you down the road, Blake.