“Di’ba siya ‘yon? Yong bago?”
“Oo.”
“Akala ko mabait‚ malandi pala.”
“Oo nga eh. Kay bago-bago tapos nilalandi pa si Sir.”
“Ang kapal rin ng mukha‚ sumakay pa sa kotse ni Sir.”
“Ganiyan talaga kapag malandi.”
Andito ako ngayon sa cafeteria‚ tahimik na kumakain ng lunch. Hindi ko maiwasang mapakinggan ang kanilang mga sinasabi dahil malapit lang sila sa akin. Alam kong ako ang pinag-u-usapan nila‚ halata naman. Pati rin dito sa kompanya ng binata may mga chismosa rin pala‚ akala ko sa kalye lang. Marami pa akong napakinggang masasakit na salita galing sa kanila para sa akin‚ ngunit hindi ko nalang sila pinansin. Tahimik na ipinagpatuloy ko ang pagkakain ko.
“Hey‚ bitch.” naiangat ko ang aking paningin ng may umupo sa harapan ko. Nakaangat ang isang kilay nito habang masama ang titig sa akin. Napatitig ako sa kaniya‚ para bang kilala ko siya. Oh—yeah‚ I remember her. Siya lang naman ‘yong babaeng tinanong ko kung nasaan ang opisina ni Edmund.
“Stay away from our Sir‚ Bitch.” diniin niya pa talaga ang salitang bitch habang nagsasalita siya. Nangunot ang noo ko‚ why she’s acting maldita to me?
“Why would I stay away from him? I am his secretary for you to know.” said me.
Mas lalong sumama ang templa ng mukha niya. Napansin ko lang‚ nasa amin na pala ang atensiyon ng mga tao na nandito sa cafeteria.
“Secretary ka lang naman‚ hindi asawa. If you really don’t want to stay away from him‚ perhaps you can re-sign.” ngumiti siya sa akin ng pagkatamis-tamis. Halata namang peke.
“Ayaw ko ngang lumayo sa kaniya tapos pa-re-resignin mo ako? Bobo ka ba?” napasinghap ang mga tao dahil sa sinabi ko. Mas nadagdagan lang ang sama nang mukha ng dalaga dahil sa sinabi ko.
“Malandi talaga. Lahat gagawin para hindi lang makaalis dito. What was your purpose for flirting him‚ bitch?”
“Stop calling me bitch‚ I am not you.”
Nagulat siya sa sinabi ko‚ ngunit kalaunan ay nawala rin. Tumawa siya‚ “For your information‚ I am not bitch. Kung sino man ang bitch sa ating dalawa‚ ikaw ‘yon. Atsaka‚ wala kang ebidensiya.”
“Wala ka rin namang ebidensiya na nilalandi ko si‚ Sir.”
Tumawa siya ng sarkastiko at pumunta sa harap ko‚ “Girl‚ I have a lot. Kahit nga ang mga tao dito ay may ebidensiya sa panglalandi mo kay Sir. Atsaka‚ anong tawag mo do’n sa pagsakay mo sa kotse ni Sir? Sa pag-dikit mo sa kaniya? Hindi ba iyon panlalandi?”
Napailing ako sa sinabi ng dalaga. Gaano ba kaliit ang mga utak nila para masabi nila ito? Di’ba pwedeng sumakay lang ako sa binata dahil wala akong pera pang commute?
“Hindi.” napasinghap siya dahil sa sagot ko.
“Ang kapal talaga ng mukha! Ano ‘yon friend-friend lang gano’n?” kunot noong tanong ng dalaga. Hindi ko na siya sinagot muli‚ nagpatuloy nalang ako sa pagkakain.
Naramdaman ko naman ang masamang titig ng dalaga sa akin. Napatayo ako dahil sa gulat nang kunin ng dalaga ang pagkain ko at itapon sa akin. Masama ko siyang tiningnan.
“Alam mo ba kung ano ang ayaw ko sa lahat? ‘Yong tatalikuran ako habang nagsasalita. Anyway‚ deserve.” natatawang sabi ng dalaga. Umingay na rin ang tao dito sa cafeteria‚ pinagtatawanan ako‚ habang ang iba naman ay may ibinulong sa kanilang katabi habang natatawa. Tiningnan ko siya ng masama kunit nagkibit balikat lang siya habang nakangiti.
Aalis na sana siya ng kunin ko ang baso na naglalaman ng juice at ibinuhos sa kaniya‚ napatigil siya sa gulat. Namumula ang mga mata nito ng tumingin siya sa’kin.
“Why the hell did you do that?!” she asked me angrily.
“Deserve.” bagkus sagutin ko siya sa tanong niya ay ito ang sinabi ko. Kaya mas lalong nadagdagan ang galit sa mukha niya‚ akmang susugurin niya sana ako ngunit napatigil rin siya ng makarinig ng isang baritonong boses.
“What was happening here?” lahat ng taong nagsasalita‚ nagtatawanan ay napatigil nang dumating si Edmund.
Iniwas ko ang paningin sa dalaga at tumingin sa likuran ko. Gano’n nalang ang gulat ko nang sobrang lapit ng mukha ng binata sa mukha. Kasabay ng pagtibok ng aking puso ay siya ring paglunok ko. Napatitig ako sa mata nitong malalim‚ nagtatanong kong ano ang nangyayari. Ilang segundo kaming nasa gano’ng posisyon. Napaiwas lang ako ng tingin ng may nagsalita.
“Binuhusan po ng juice ng babaeng iyan si Nice‚ Sir.” napatingin ako sa babaeng nagsasalita. Nakaturo ito sa akin. So her name is Nice. Ang ganda ng pangalan‚ ang pangit ng ugali.
“Is that true‚ Tanya?” napatingin ako sa binata ng tanungin niya ako.
“Di’ba totoo naman na binuhusan mo si Nice ng juice?”
“Oo nga! Kita ng dalawa naming mata. Kaya huwag ka nang magsinungaling.”
Palihim na napairap ako sa mga sinasabi ng mga tao‚ “Yeah.” tanging isinagot ko nalang.
“Why did you do that‚ Tanya?” muling tanong ng binata.
“Di’ba pwedeng gumanti lang.” sabi ko.
Nangunot ang noo niya‚ “Why? Anong ginawa niya sa’yo?”
“Kinuha ni Nice ang pagkain ko at itinapon sa akin.”
Imiba ang tempal ng mukha ng binata‚ “Why did you do that‚ Miss Martin?”
“I just wanted to help you‚ Sir. Gusto kong ilayo ka sa babaeng iyan. Dahil malandi siya‚ Sir! Hindi mo ba napapansing nilalandi ka niya?”
“Miss Martin‚ before you judge‚ know the person first. For those who doesn’t know‚ Tzaliyah Cardinal is my wife. So it is normal for her to flirt with me.” napasinghap ang mga tao sa paligid dahil sa gulat. Tiningnan ko naman si Nice na ngayon ay gulat rin.
Hindi ko maiwasang kiligin dahil pinagtanggol ako ng binata at pinakilala sa mga tauhan niya na asawa niya ako.
Hinawakan ng binata ang papulsahan ko‚ “Let’s go Tanya.” sabi at hinila ako ng marahan. Ngunit napatigil rin at muling nasalita‚ “You can now clean yourself Miss Martin and leave. Don’t ever comeback again.”
“Bakit mo ‘yon ginawa?” tanong ko sa binata ng nasa loob na kami ng elevator. Sumulyap siya sa akin saglit habang nakakunot ang noo‚ “Do what?” tanong niya.
“Yong kay‚ Nice. Bakit mo siya tinanggal sa trabaho?” tanong kong muli kay Edmund.
“Well... She deserves it. Another one‚ tinawag ka niyang malandi. Tinaponan ka rin ng pagkain. That’s why‚ Miss Martin deserve to be out of this company. We don’t need her. We don’t need her in this company.” ni kahit isang sulyap sa akin ay hindi ginawa ng binata habang nagsasalita. Tumahimik nalang‚ baka rin kasi tanggalan niya ako ng trabaho.
Nang huminto na ang elevator at bumukas ito‚ kaagad akong iniwan ng binata. Tiningnan ko siya habang naglalakad hanggang makapasok na ang binata sa kaniyang opisina ‘saka ko na iniwas ang paningin ko. Ang sarili ko naman ang tiningnan ko‚ mukha na ako ngayong basura. Humugot muna ako ng malalim na hininga bago lumabas sa elevator at pumasok sa opisina ko.
Napangiwi pa ako ng makita ang repliksiyon ko sa salamin. Kaagad kasi akong pumunta sa banyo dahil may salamin dito. Naghilamos ako upang matanggal ang souce na nasa mukha ko. Mayroon pang karne sa ibabaw ng ulo ko kaya tinanggal ko ito. Nang matapos ko ng linisan ang mukha ko’t ulo. Ang damit naman ngayon ang prenoproblema ko. Madumi rin ang damit ko‚ may mga souce na nakakalat. Napabuntong hininga ako‚ no choice‚ ito pa rin ang susuotin ko hanggang sa matapos ang araw. Wala kasi akong dalang extra-shirt at pants.
Tinitigan ko muna ang sarili sa salamin bago lumabas ng banyo. Bahagya pa akong nagulat ng makita ko si Edmund sa loob ng opisina ko‚ naka-number-four ito habang nakaupo sa sofa.
“Mr. Señorito‚ ano pong ginagawa niyo dito sa opisina ko?” kinakabahan kong tanong sa binata. What if kaya siya naririto para sabihin sa akin na tanggal na ako sa trabaho. Huwag naman sana‚ papaaralin ko pa si Tristan.
Bagkus na sagutin ako‚ tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa at bahagyang umiling. Tumayo siya at tinapik ang paper bag na nasa tabi niya.
“Your cloth is inside here‚ Tanya. Now you can change.” sabi at iniwan ako.
Napatitig ako sa papalayong bulto ng binata. Nang mawala na siya sa paningin ko‚ unti-unting sumilay ang ngiti sa aking labi. Iwan ko ba‚ pero kinikilig ako.
Hindi ko namalayang nakangiti na pala ako buong mag-hapon habang nagtratrabaho. Hanggang sa matapos ko na ang trabaho ko ay hindi parin mawala sa akin ang kilig‚ iwan ko ba kung ano ang nangyayari sa akin. Nakangiti kong niligpit ang mga gamit at kalat ko. Afterwards‚ dinampot ko ang bag ko at lumabas na ng opisina. Itong bag na dala ko ngayon ay nakita ko ito sa closet ko‚ so kinuha ko. Anyway‚ itong bag na dala ko ngayon ay walang laman dahil wala rin naman akong mga gamit na ilalagay dito. Wala lang. Gusto ko lang aesthetic tingnan. Hush.
“Hey‚” paglabas ko sa opisina ay mukha kaagad ng binata ang bumungad sa akin. “Ey‚” sabi ko at nag-wave pa sa kaniya.
“Tapos ka na sa trabaho mo?” tanong ng baritono niyang boses. Marahan akong tumanggo‚ “Yeah. Kakatapos lang.”
Tumanggo siya at namulsa‚ “So Let’s go?” sabi ng binata at akmang aalis na sana ng magtanong ako‚ “Saan?”
Tumingin siya sa akin‚ “Home. Are you expecting me to date you again‚ Tanya?” nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi ng binata. Hindi ‘ah‚ kapal naman!
“Hindi ‘no.” ang tanging nasabi ko nalang at nauna nang maglakad patungo sa elevator. Nang nasa loob na ako ng elevator ay hindi nagtagal pumasok na ang binata. I heard him chuckle.
Bahagya akong napahawak sa aking dibdib. Ito nanaman ang ‘di pamilyar na emosyon sa akin. Kaya ko nararamdaman ang ‘di pamilyar na emosyon na ito ay dahil ito sa binata.
“Alright‚ let’s go date first before go home.”
W-what?!
Gulat na napatingin ako sa binata. Sa hindi inaasahan‚ nagtapo muli ang aming mga mata. Malalim na nakatitig sa akin ang kaniyang mapang-akit na mga mata. Tila ba nag-slowmotion ang lahat. Wala rin akong ibang naririnig kundi ang tibok ng aking puso. Ilang segundo akong nakikipagtitigan sa kaniya bago iniwas ang aking paningin sa kaniya. Hindi ko na kayang sabayan ang kaniyang malalim na mga mata. Tila ba isa itong dagat na sa lahat ng panahon handa ako lunurin. Napahawak ako sa dingding ng elevator at binalansi ang sarili. Nanghihina ang tuhod ko ng tuluyan ko nang mailihis ang aking paningin sa binata.
“Ka-ka-date pa nga lang natin kahapon. Perhaps another day. What do you think?” sa wakas at nahanap ko na rin ang boses ko. Tumingin ako sa kaniya ngunit hindi deretso sa mga mata.
“Okay.”
Palihim na napanguso ako sa sinabi ng binata. I feel disappointed. Hindi man lang siya nagdadalawang isip na isagot sa akin ang ‘okay’. Natahimik ang paligid pagkatapos magsalita ng binata. Hanggang sa marating namin ang parking lot ay walang nagtangkang umimik sa amin.
Nagulat pa ako ng nasa tapat na kami ng kotse ng binata ay pinagbuksan niya ako ng pintuan. For the first time‚ pinagbuksan niya ako ng pinto. I smiled at him. And say my ‘thank you’ to him before entering the car. Mas lalo akong hindi tumingin sa binata dahil nadagdagan nanaman ang pula sa aking mukha. Kinikilig ako sa ginagawa ni Edmund ngayong araw!
MORNING has arrived. Hindi ko maiwasang ngumiti habang inaayos ko ang higaan namin ni Tristan. Gising na si Tristan‚ at ngayon ay nasa sala na siya‚ naglalaro sa mga laruan niya. Hangga ngayong umaga ay hindi parin mawala ang kilig na bumabalot sa akin‚ kaya hito ako ngayon‚ parang tanga‚ ang lawak ng ngiti. After kong ayusin ang higaan namin ni Tristan pumasok ako sa banyo upang makaligo na. Afterwards‚ bumaba na ako. Naabutan kong mag-isa ang binata sa kusina. Napalinga-linga pa ako hanapin si Lydia dahil wala ito dito ngayon.
“Lydia is with Tristan.” napatingin ako sa binata ng magsalita siya. Nangunot ang noo ko‚ bakit si Tristan pweding kaibiganin si Lydia? Pero bakit ako hindi?
“Sit now‚ Tanya.” tiningnan ko muna ang binata bago sinunod ang kaniyang utos. Napatingin ako sa mga pagkain na nasa lamesa. Nakakatakam. Mukhang masarap. Kaya kumuha ako at kumain. Nasa kalagitnaan ako ng pagkakain ng magsalita ang binata dahilan upang mapatigil ako.
“Starting from now‚ you can be friend with Lydia.”
Maliit lang ang tenga ko ngunit alam kong malinaw na naririnig ko ang mga sinasabi ni Edmund‚ “Sure ka niyan?” I ask. Baka kasi nagbibiro lang siya.
Marahang tumanggo ang binata dahilan upang mapatayo ako’t mapayakap sa kaniya dahil sa saya. Napaigtad siya dahil sa ginawa ko‚ muntik pang matapunan siya ng kapeng iniinom at muntik pang mahulog ang dala niyang magazine.
“Thank you very much‚ Mr. Señorito.” sabi ko habang naka-yakap pa rin ako sa kaniya.
“Oh—yeah. That’s to much‚ Tanya.” nabalik ako sa wisyo nang magsalita ang binata. Dali-dali akong kumalas sa pagkakayakap sa kaniya. Napatakip ako sa aking mukha‚ alam kong pulang-pula na ito dahil sa kahihiyan.
Ngayon lang ako naka-realize sa aking ginawa‚ nakakahiya pala.
“Just be careful with her‚ Tanya. You don’t know her.” ayan na naman siya sa paborito niyang linya. Tumanggo ako at ngumiti‚ “Copy that‚ Sir!” masigla kong sabi sa binata.
NASA opisina na ako ngayon‚ nagtratrabaho habang nakangiti. Mabuti naman at nasapian ng mabuting spirito ang binata. Nang makaramdam ng uhaw‚ lumabas ako sa opisina at pumunta sa cafeteria. O-morder ako ng kape at nang aalis na sana ako napatigil ako ng may humarang sa akin. Marami sila.
“G-good morning‚ M-ma’am Cervente.” bati sa akin ng isang babae. Nanginginig pa. I think mas matanda lang ito sa akin ng ilang taon.
Naiilang akong ngumiti‚ ang awkward ng tinawag niya sa akin. “Good morning rin.” bumati ako sa kaniya. “Bakit anong kailangan niyo?”
Nagkatinginan silang lahat dahil sa sinabi ko at maya-maya lang ay muli silang tumingan sa akin. Hindi rin nagtagal ay ibinaba nila ang kanilang mga ulo. Nangunot ang noo ko‚ parang bang takot na takot sila sa akin. Nag-tinulakay pa sila kung sino ang mauna‚ tahimik na nanonood ako sa kanila. Hindi nagtagal ay natahimik rin sila at muling yumuko. Narinig ko ang mahinang pagbuntong hininga ng kasama nila.
“Sorry po sa mga binibintang namin sa inyo kahapon‚ Ma’am. Hindi naman po kasi namin alam na asawa kayo ni Sir.” sabi ng isa sa kanila.
“Pasensiya na po‚ Ma’am. Hindi na po iyon mauulit. Sana hindi niyo kami tanggalin sa trabaho.” sumunod naman ang isa sa kanila. Sumunod rin ang iba at humingi ng paumanhin sa akin dahil sa nangyari kahapon. Humingi rin sila ng paumanhin sa akin para kay Nice.
Ngumiti ako‚ “Ayos lang. Hindi niyo naman alam eh. Atsaka‚ huwag kayong mag-alala‚ hindi kayo mawawalan ng trabaho.” napangiti naman sila sa sinabi. “Si Nice? I already forgive her. Hindi niya naman alam kung kaano-ano ko ang binata. Ang nakakalungkot lang‚ wala na siya dito.”
Wala rin naman akong karapatan na kontrahin ang desisyon ng binata. Sino nga ba ako sa buhay niya upang may karapatan sa kaniya? Isa lamang akong asawa sa papel.
Nagpaalam na ako sa kanila dahil may tatapusin pa akong trabaho. Nang nasa opisina na ako‚ uminom muna ako ng kape bago sinimulan ang trabaho ko. Mabalis lang natapos ang oras. At ngayon nasa mansiyon na ako. Mabilis akong nagbihis at hinanap si Lydia‚ nahanap ko naman siya sa kusina. Lumapit ako.
“Lydia‚” masigla kong tinawag ang pangalan niya. Napatingin siya sa akin at ngumiti‚ “Hey‚ Tzaliyah! Ang saya mo ngayon ‘ah.”
Ngumiti ako‚ “Of course! Marami kasing magandang nangyari sa akin ngayong araw.” said me.
“Talaga? Katulad ng? Share ka naman‚ Tzaliyah.”
“Si Edmund kasi pumayag na namaki-pag-kaibigan ako sa’yo.”
“Bakit noong una ba ayaw niyang makipagkaibigan ako sa’yo? Ano bang sinabi niya sa’yo‚ Tzaliyah?”
Marahan akong umiling‚ “Wala naman.” sagot ko nalang. Mukha kasi itong nanglungkot dahil sa sinabi ko. “Ano ba ‘yang niluluto mo‚ Lydia? Tulungan na kita.” pag-i-iba ko sa usapan at tiningnan pa ang niluto niya.
Tumanggo naman siya. Masaya kaming nagluluto ni Lydia habang nag-kwe-kwentuhan. Saktong seven pm ay tapos na kaming magluto.
“Tatawagin ko muna si Edmund‚ Lydia.” sabi ko at humarap sa pintuan ng kusina.
Gano’n nalang ang gulat ko dahil sa pagharap ko sa pintuan ay siya ring pagpasok ng binata. Masyadong malapit ang aming mga mukha‚ kunting galaw lang at magkakahalikan kami. Sa pagtagpo ng aming mga mata ay siya ring pagtibok ng aking puso. Sinasabi nitong‚
Gusto ko na ang binata...