ညွှန်ပြတဲ့နေရာ ကြည့်လိုက်တော့ အဆောက်အဦးရဲ့ဘေးမှထွက်လာပြီး ခပ်ဝေးဝေးမှာရပ်နေသူ။ မိန်းမဝတ်အိင်္ကျီအဖြူကို အပြာရောင်စကတ်တိုတိုထဲထည့်ဝတ်ထားလို့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးသွယ်သွယ်တို့မှ ပေးထားတဲ့အရာတို့အား ခပ်ရေးရေးမြင်နေရသည်။
"Boss စိတ်လျှော့ပါနော် အတင်းမလုပ်ပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့အသုံးမကျတာပါ။ ကျွန်တော်တို့မတားလိုက်နိုင်တာပါ Bossမယား နုနုလေးကိုတော့ စိတ်လိုက်မာန်ပါမလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်"
"ကတုံး ဇွတ်ပြောမနေနဲ့ မင်းအဖေကိုလည်းကြည့်အုံး"
"ဟမ်"
မတ်တပ်ရပ်ရင်း စျာန်ကြွသွားလားမှတ်ရတယ် လုံးဝမလှုပ်တော့။ ကြည့်နေလိုက်တာများ သရေတွေတောင်ကျလာတော့မလိုပဲ။
"အတော်ဆိုးနေပြီ ငါတို့ကျပိုးဆိုးပတ်ဆက်ပြောပြီး သူဟာကိုကျတော့ ခွေးကြီးအသားငမ်းနေတဲ့အတိုင်းပဲ ငမ်းနေလိုက်တာ"
"တိုးတိုးဟ ကြားသွားအုံးမယ်"
"သေချာလည်းကြည့်အုံး အော်ပြောတောင်မကြားလောက်ဘူး"
"မာန် မာန်ရိပ် ငါလေ ငါ"
"ဘာလုပ်နေတာလဲအဲ့မှာ လာခဲ့အိမ်ပြန်မယ်"
"ဟမ် ဪ အင်းလာပြီ"
အော်ဟစ်ကြိမ်းမောင်း အပြစ်တင်မယ်ထင်ထားပေမယ့် အသာအယာခေါ်လို့လာတယ်။ သို့ပေမယ့် သူ့အကျင့်ကိုသိတာမို့ စိတ်မချရသေး။ ထမဖောက်ခင်ပြန်လိုက်သွားဖို့လိုသည်။
"မီးမီးချစ် ကျွန်တော်မပြန်လို့မရတော့လို့ သွားတော့မယ်နော်"
"အင်းပါ"
" လှိုင်း "
"ဗျာ"
"အဲ့လူကိုချစ်တာသေချာရင် သူထက်ပိုချစ်နိုင်အောင်သာလုပ်တော့နော်"
"ဘာ ဘာကိုပြောတာလဲ"
"တို့ပြောတာက လှိုင်းပြောပြတဲ့ခံစားချက်တွေက တစ်ဖက်သတ်မဟုတ်ဘူးလို့"
"ဗျာ"
"ဝေးမနေနဲ့တော့လှိုင်းရေ။ အားကျတယ်သိလား ပိုင်ရှင်ကြီးက လုံးဝမိုက်နေရောပဲ။ လိုက်ဖက်လိုက်ကြတာ"
တစ်ယောက်ထဲအတွေးနဲ့ပြောလာသူရဲ့စကားက သိသလိုမသိသလို ကိုယ့်ကိုပြောတာလား ဘယ်သူတွေကိုပြောနေမှန်းမသိ ရှုပ်နေရောပဲ။
"လာလို့ပြောနေတာကို ဘာလုပ်နေတာလဲ။ ဘာလဲ လာချီခေါ်တာစောင့်နေတာလား"
"ဟင့်အင်း အခုလာပြီ"
"သွားပြီနော်မီးမီးချစ် ကလေးတွေကိုလည်းနှုတ်ဆက်တယ်လို့"
"အင်းပါ ဘိုင်ဘိုင်"
အနားပင်မရောက်သေးစိတ်မရှည်သူက ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့လှမ်းလာကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကောက်ပွေ့လာလို့ ခဏလေးနဲ့ကားပေါ် ဘယ်လိုတောင်ရောက်သွားတယ်မသိလိုက်။
"အိမ်အမြန်မောင်း"
"မာန်ရိပ် ငါ"
"ပါးစပ်ပိတ်ထား ပြောစကားနားမထောင်တဲ့ ခင်ဗျားကို အပြစ်ပေးရမယ်"
သူ့ကိုမြင်တော့ မနက်ကဟိုမိန်းမနဲ့အကြောင်း အတွေးထဲဝင်လာ၍ စိတ်ထဲနေလို့မကောင်းတော့ဘဲ လမ်းတစ်လျှေက်တိတ်နေမိသည်။ သူဘက်ကလည်း အရေးမစိုက်လာတော့ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်လို့ အေးစက်စက်အငွေ့သက်တွေသာ ကားထဲရနေတယ်။
ကားသုံးစီး ခြံထဲဝင်လာ၍ စင်ဝင်အောက်တွင် တန်းစီရပ်သွားသည်။ အရှေ့ဆုံးတစ်စီးမှ မာန်ရိပ်သွေးဦးစွာဆင်းလာပြီး အခန်းထဲကို တန်းဝင်သွားသည်။
ဒီရေလှိုင်းမှာ အိမ်ထဲသို့ဝင်ရင်း အနောက်မှပါလာသူတွေဆီသို့ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော့်ကြောင့်မို့ ခင်ဗျားတို့အဆင်ပြေအောင်ပြောပေးပါ့မယ်။ စိတ်မပူပါနဲ့"
"မလိုပါဘူး Bossမယားရယ် ကိုယ့်အပြစ်သာလွတ်အောင်ရှောင်ပါ။သူများတွက် ပူမနေနဲ့"
"ဟုတ်တယ် အပြစ်ပေးခံရလည်း မတော်ခြေပျက်လက်ပျက်ပေါ့။ ခေါင်းတော့မဖြတ်လောက်သေးပါဘူး"
"နမိတ်မရှိတာတွေဗျာ။ ဘာမဖြစ်စေရပါဘူး။ ခင်ဗျားတို့နဲ့မဆိုင်တဲ့ဟာကို"
"အဲဒါအသာထား Bossမယား အမြန်လိုက်သွား အပြစ်ပိုကြီးနေအုံးမယ်"
"ကတုံး မင်းလက်ထဲကဘာလဲ"
"ဪဖားကင်တွေလေ ဂေဟာကပေးလိုက်တာယူလာတာ"
"ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကို စောက်စားကိုရအောင်ယူတယ်။ အံ့ဖွယ်ကတုံးတို့တော့"
"မင်းကလည်း မင်းတို့လည်းစားရအောင် ပြီးတော့Bossလည်း အရက်လေးနဲ့မြည်းချင်မလားလို့ စောက်ရမ်းကောင်းတာနော်"
"အဲ့ဒါတော့ဟုတ်သား"
"ဒီရေလှိုင်း ခင်ဗျားဘာဖင်ယားနေတာလဲ အမြန်မလာဘူးလား ဟမ်"
ဖားကင်ကိစ္စအပြန်အလှန်ပြောနေတာ Bossမယားကပါ နားထောင်နေတာမသိလိုက် အခန်းထဲကဟိန်းသံထွက်လာတော့မှ ခြေဦးတည့်ရာပြေးကြရသည်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"ဒီနားလာ"
အခန်းထောင့်ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်နေရင်း လက်မြှောက်ကာလှမ်းခေါ်တာမို့ အနားသွားတော့ပေါင်ပေါ်ကို ဆွဲချထိုင်စေသည်။
"ခင်ဗျားကိုဘယ်သူကအပြင်ထွက်ခိုင်းလဲ။ အထူးသဖြင့် ဒီလိုတွေဝတ်ပြီးတော့။ ဘာသွားလုပ်တာလဲ ပြော"
"ငါလည်းအကြောင်းရှိလို့ပါ"
"ဘာစောက်ကြောင်းလဲ"
"အမြဲတမ်းအခန်းထဲမှာပဲ နေနေရတာလေ။ မင်းကဟိုမိန်းမနဲ့တစ်နေကုန်အချိန်ဖြုန်းမယ်ထင်လို့ ခဏလေးထွက်ပြီး အမြန်ပြန်လာဖို့လုပ်ထားတာ"
"ဘယ်အချိန်ပြန်လာပြန်လာ ထွက်တာကထွက်တာပဲ။ ခင်ဗျားကိုကျုပ်အပြင်ထွက်ခိုင်းလား"
"ဖြေလေ"
"ရွှတ် ဟင့်"
ခေါင်းငုပ်ချသွားလို့ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်။
"ငိုပြန်ပြီ ခင်ဗျားဘာကိစ္စ ငိုပဲငိုနေတာလဲ။ ငိုပြတိုင်း ခွင့်လွှတ်မယ်ထင်လား"
"ရွှတ် ငါ ငါမင်းအော်တာမကြိုက်လို့"
"ဟမ်"
"မင်းအဲ့လို လေသံနဲ့အော်ပြောရင်မကြိုက်ဘူးလို့ အဟင့်"
"အဲ့တာငိုစရာလား။ အော်တာမကြိုက်ရင် ဘာလုပ်တာကြိုက်လဲ"
ချက်ချင်းညင်သာနူးညံ့သောလေသံလေးနဲ့ အနားကပ်ပြောလာလို့ ကြည့်မိတော့ အဓိပ္ပာယ်ကြီးနဲ့ပြုံးနေတာက ကျောချမ်းစရာ။
"ဖြေလေ ဘာလုပ်ရင်ကြိုက်လည်းလို့"
"ဟိုလေ ဂေဟာကဖားကင်ယူလာတယ်။ အရက်နဲ့မြည်းရင် စားလို့ကောင်းတယ်ကြားလို့ မင်းစားချင်လား"
"ဟက် အမေးတခြားအဖြေတစ်ခြားနဲ့ စကားလွှဲမနေနဲ့"
"ကျုပ်အရက်နဲ့မြည်းဖို့က ဖားကင်မလိုဘူး။ ခင်ဗျားဖင်ကားဖို့ပဲလိုတာ"
"စားလို့ကောင်းတယ်တဲ့လား။ ကျုပ်တွက်တော့ခင်ဗျားလောက် ဘယ်ဟာမှအရသာမရှိဘူး"
"မဟုတ်ဘူးလေ မာန်ရိပ် ခဏ"
အပေါ်အောက်နေရာချင်းချိန်းလိုက်လို့ အောက်ကနေ၍ခုံပေါ်ဒူးထောက်နေရသည်။
"ဒီလိုအဝတ်တွေနဲ့လည်း ခင်ဗျားလိုက်နေရောပဲ။ ဒီစကတ်အတိုဝတ်ထားတာ ဘယ်ကောင်အလွယ်တကူဝင်လို့ရအောင်လို့လဲ ဟမ်"
ပေါက်လို့ပဲစားလေး အခုပဲသူဝင်နေပြီးတော့။ နောက်ဒီလို ဘယ်တော့မှမဝတ်တော့ဘူး ဟင့်။
"ငိုချင်နေတာမှတ်လား စိတ်ကြိုက်ငိုလေ ညည်းစမ်းပါဗျာ"
"ဟားတော်တော့လေ ငါ့ ငါ့ဒူးတွေလည်းနာနေပြီ"
"ကျစ် တစ်ခါတည်းရှိသေးတာကို ကျွေးမယ့်ကျွေးအဝကျွေးပါလား"
"ဟာ မာန်ရိပ် မင်း"
ရုတ်တရတ်ဆွဲယူလို့ပေါင်ပေါ်တင်ခံလိုက်ရပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်ကာအပေါ်ကခွထားသည့်အနေထားနှင့်။
"အား...ဟား မာန် မာန်ရိပ်အ့ အဲ့လိုက ဟာ့တအားတအား နက်နေတယ် ဟင့် ဟာ့"
"မာန်ရိပ်ဟား..."
"ခင်ဗျား ပြီးသွားပြန်တာလား"
"ခဏ ခဏလောက်ပေးနားပါလား"
"မာန်ရိပ် မင်းမှာလေ တခြားသူတွေလည်းရှိနေသေးတာကို။ ငါ့လိုယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ ဘာလို့ဒီလိုတွေလုပ်နေတာလဲ"
"ဘာကိုပြောချင်တာလဲ"
"မနက်ကဟိုမိန်းမဆိုရင်လေ လှလည်းလှတယ် ပြီးတော့သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ နေရာတိုင်းကမင်းတို့လိုလူတွေ အကြိုက်ချည်းပဲ"
"ငါ့လိုယောကျာ်းတစ်ယောက်ကသူ့လိုမှမကောင်းပေးနိုင်တာ။မင်းမကြိုက်ဘူးမလား ကြာရင်ငြီးငွေ့သွားမှာပေါ့"
"ဘယ်သူပြောလည်းမကြိုက်ဘူးလို့။ ခင်ဗျားအနောက်ကိုသုံးတာပြဿနာရှိလို့လား"
"နေဘယ်ကဝင်လည်းခင်ဗျားသိလား။"
"အနောက်အရပ်ကလေ"
"ကျုပ်ကခင်ဗျားရဲ့နေမင်းကြီးလေ အဲ့တော့ခင်ဗျားအနောက်ထဲဝင်မှာပေါ့။ ခင်ဗျားမှတ်ထား မကြိုက်တဲ့အရာကို ကျုပ်လိုကောင်က စောက်လုပ်ရှုပ်ခံပြီးမလုပ်ဘူး"
"အခုခင်ဗျားပုံက သဝန်တိုလို့ လျှောက်ပြောနေတဲ့သူနဲ့တူတယ်"
"ဘာ ဘာကိုသဝန်တိုရမှာလဲ"
"နားပြီးရင်လည်းပြန်စမယ်"
"မ မဟုတ်မပြီးသေး အာ့"
ထပ်ပြီးသတိလစ်ပြန်ပြီ။ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဖြစ်ဖြစ်အခုချိန်ထိသူ့ခွန်အားကိုခံနိုင်ရည်မရှိသေး။
"ဟမ် နံရံကဇောက်ထိုးကြီး"
"သတိရပြီလား ပေးအိပ်တော့မလို့ကို။ ဒီလိုဆိုနေရာပြောင်းပြီးပြန်ဆက်ကြမယ်"
အချိန်က ည၉နာရီ ပွေ့ချီထားရာက အခုတော့အိပ်ယာထက်ရောက်သွားပြီ။ ညနေ၅နာရီကစခဲ့တဲ့အရာက အဆုံးမသတ်သေး။ တစ်နေကုန်လည်းကလေးတွေနဲ့ဆော့ထားလို့ အတော်လေးပန်းနေပြီ။
"ဟင့်အင်းနော် ဟင့်အင်း။ ရပ်လိုက်တော့ ငါတောင်းပန်ပါတယ် ငါပင်ပန်းနေပြီ"
"နောက်တစ်ခါပဲ ပြီးရင်ရပ်မယ်"
"မလုပ်ပါနဲ့တော့မာန်ရိပ်သွေးရယ်။ ပြီးရင်မင်းရပ်မှာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့"
"တော်တော့နော် ငါ့အင်အားတွေ အကန့်သတ်ရောက်နေပြီ"
"ကျစ် အဲဒါကြောင့်ခင်ဗျားကို ဘယ်သူကမဟုတ်တာတွေထွက်လုပ်ခိုင်းလို့လဲ။ သက်လုံကလည်း အဖိုးကြီးကျနေတာပဲ"
"ငါအားမနည်းပါဘူးနော်။ မင်းကသာလူမဟုတ်တာ။ လက်နက်ကော ခွန်အားရော သားရဲကောင်ကြီးကျနေတာပဲ"
"အဲ့လိုလူလုပ်တာခံရမယ်ဆိုတာသိရက်နဲ့ ဘာကိစ္စအင်အားတွေ အလကားသွားဖြုန်းနေရလဲ"
"အဲဒါနဲ့လေ မာန်ရိပ်သွေး"
"ပြော"
ရည်ရွယ်ထားတာပြောဖို့ အားမရှိတော့တဲ့ခန္ဓာကိုယ်အား ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်မှီလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ပေးလာသည်။
"သူတို့ကိုဘာမှမလုပ်ဖူးမှတ်လား"
"ငါအတင်းငိုပြီးပြောမိလို့ သူတို့လည်းမလုပ်ပေးချင်ဘဲလုပ်ရတာပါ"
"ခင်ဗျားက ငိုပြလိုက်တာလား။ဟမ့် ဒါကြောင့်ဘဝတွေပါပြောင်းကုန်တာကို"
"စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ငါကတစ်ယောက်တည်းသွားမယ်တောင်ပြောတာ။ သူတို့ကမင်းကိုကြောက်လို့ မနည်းပြောပြီး လိုက်လာကြတာ"
"အဲ့လိုတွေဝတ်ပြီး အဲ့နေရာရောက်ရတာလည်း ငါကြောင့်ပါပဲ အဲဒါကြောင့်လေ"
"တော်တော့ဗျာ သူများစောက်ကြောင်းမသိချင်ဘူး။ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်ဆုံးဖြတ်မယ်။ ခင်ဗျားကာပြီးပြောမနေနဲ့"
"ငါကြောင့်လေ မင်းပြဿနာရှာချင်ရင် ငါကိုရှာသင့်တာပေါ့။ ငါ့ကြောင့် တခြားသူတွေမထိခိုက်စေချင်ဘူး"
"ဒါဆိုအစတည်းကခင်ဗျားမသွားနဲ့လေ"
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
"ကျစ် အဲ့လောက်အပြစ်ခံချင်နေရင်လည်း ခင်ဗျားကိုပဲပေးမယ် ရပြီလား"
* * * * * * * * * * * *
Daily Lifeရဲ့မန်နေဂျာရုံးခန်းအတွင်းတွင်
"မင်းပြောသလိုဆို လှိုင်းကပြန်ပေးဆွဲခံရသလိုဖြစ်နေတာလား"
"အင်း ဖြစ်နေတာတွေက အဓိပ္ပာယ်မှမရှိတာ"
"ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ် လှိုင်းကအဲ့လို ကြုံရာသွားတွေ့ရာနေတဲ့သူမျိုးမဟုတ်ဘူး။ မင်းဆိုရင်တော့ဟုတ်သေး"
"ငါ့အကြောင်းငါသိတယ် မင်းလာမပြောနဲ့"
"ဒါပေမဲ့လေဝဿန် ငါလေ အခု အဲ့လိုတွေဆိုးခဲ့မိတာအတွက်နောင်တရချင်နေပြီထင်တယ်"
"ကျားသားမိုးကြိုး မှော်ဝင်နဲ့နောင်တ?။ ဘယ်အချိန်ကတွေ့သွားတာလဲ"
"အခုငါ့စိတ်တွေအရမ်းပင်ပန်းနေပြီ"
"ငါသာ အဲ့လူတွေကိုကန့်လန့်မတိုက်ဘဲလျစ်လျူရူ့ခဲ့မယ်ဆိုရင်။ ငါသာ ကိုယ့်ဘဝကိုခိုင်မာအောင်တည်ဆောက်ခဲ့ပြီး သူတို့ရဲ့လောင်းရိပ်ကနေရုန်းထွက်နိုင်မယ်ဆိုရင်"
"ငါသဘောကျနေတဲ့သူကို ငါအပြည့်အဝကာကွယ်နိုင်ပြီး သူနဲ့အတူဘဝတစ်ခုတည်ဆောက်ဖို့ ဖြစ်နိုင်လောက်တယ်မလား"
"မှော်ဝင် ဒါက"
"အခုတော့ကွာ ငါကသူတို့လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်နေတယ်။ ငါတန်ဖိုးထားမိတဲ့အရာကိုအန္တရာယ်ကင်းအောင်လုပ်နိုင်ဖို့တောင် ငါ့အတွက်မသေချာနေဘူး"
တွေ့နေကျမဟုတ်တဲ့ အကြီးအကျယ်စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့ပုံနဲ့ ပြောလာတဲ့သူငယ်ချင်းတွက် ကိုယ်ဝင်ကူပေးနိုင်တဲ့အင်အားလည်းမရှိ။ နှစ်သိမ့်မှုပေးရင်တောင် သူ့အပေါ်အလုပ်ဖြစ်ဖို့မသေချာတာမို့ ပြောသမျှကိုသာနားထောင်နေလိုက်သည်။
ထိုအချိန်ဝန်ထမ်းတစ်ဦးမှတံခါးခေါက်ဝင်လာပြီး
"မန်နေဂျာကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့တဲ့။ မင်းအဏ္ဏဝါစစ်လို့ပြောပါတယ်"
"လွှတ်လိုက်။ အခုလွှတ်လိုက်"
"ဟေ့ကောင် သူပြောတာငါ့ကိုနော်။ မင်းကိုမင်းဒီကမန်နေဂျာများ ထင်နေသေးတာလား"
"သားကြီးကလည်း မင်းရာထူးကလည်းငါ့ရာထူး ငါ့ရာထူးကလည်းမင်းရာထူးပဲကို"
"သောက်ဆန်းကြီး ဘာရာထူးလည်း ၂၄နာရီသောက်နိုင်တဲ့ရာထူးလား"
နောက်တော့ အဏ္ဏဝါစစ်ရောက်လာသည်။ ဝင်လာတာကြည့်ရုံနဲ့ အခန်းထဲနောက်အပူသည်တစ်ယောက်ရောက်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ အလောတကြီးလာဝင်ထိုင်လို့
"ဘာလို့ခေါ်တာလဲ။ နေရာသိရပြီးလား။ ဒါမှမဟုတ်အဆက်သွယ်ရလို့လား။ ဘယ်မှာတဲ့လဲ ဘယ်နေရာလဲ"
"ရေလေးသောက်လိုက်ပါအုံး အဏ္ဏဝါရယ်။ မင်းညဘက်တွေအိပ်ရောအိပ်ရဲ့လား"
"နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တွေ့တုန်းကထက်မင်း ပိုပိန်သွားပြီး မျက်နှာကလည်းချောင်ကျနေပြီ။ မသိရင် ငါ့အရှေ့မှာ ဖုတ်ကောင်နှစ်ကောင်ရောက်နေသလိုပဲ"
"နံပါတ်ကိုဆက်သွယ်ဖို့တော့ ကျွမ်းကျင်တဲ့အသိတစ်ယောက်ဆီအပ်ထားတယ်။ အခုခေါ်တာ မင်းကိုပြစရာရှိလို့"
ကိုယ့်အားအဖတ်မလုပ်ပဲ အခန်းထဲကနေဖျောက်ထားသလားမှတ်ရတယ်။ ပြောတာကို လှည့်တောင်ကြည့်မလာကြဘူး။
အချင်းချင်းသာပြောနေပြီး မှော်ဝင်တေးကဓာတ်ပုံတစ်ပုံထုတ်ကာကမ်းပေးလိုက်၏။
"ဒါက"
"အသိတစ်ယောက်ဆီကရတာ။ accidentတစ်ခုကို အမှတ်တမဲ့ရိုက်ထားတာ"
"ဒီ ဒီထဲက ကိုကိုမှတ်လား"
"ဘာကြီး ငါ့ကိုလည်းပြကြည့်"
"ဟုတ်တယ် မတော်တဆဖြစ်နေတဲ့ကားဘေးကသူက လှိုင်းဆိုတာသေချာတယ်။ ပြီးတော့သူဘေးက အကောင်ကြီးကြီးလူမိုက်ရုပ်နဲ့သူတွေက သူနဲ့အတူပါလာတာလို့ပြောတယ်"
"ဒါဆိုမှော်ဝင် မင်းပြောချင်တာက လှိုင်းကအခု ဒီလိုဂိုဏ်းစတားရုပ်နဲ့လူတွေဆီမှာရှိနေတာပေါ့"
"သေချာတယ်သာမာန်မဟုတ်တဲ့သူတွေ ကိုကိုကို့ခေါ်သွားတာ။ ကျစ် ခင်ဗျားဘာထပ်သိထားသေးလဲ"
"မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းသိလောက်လား"
"ဟိုလေကွာ လှိုင်းစာပြပေးဖူးတဲ့သူတွေထဲမှာ တော်ရုံမဟုတ်တဲ့အရှိန်အဝါနဲ့မိသားစုရှိတဲ့သူမျိုး။ ဒါမှမဟုတ်လှိုင်းဘက်က တကူးတကကြီးသင်ပေးခဲ့ရတဲ့သူမျိုး"
"ဝုန်း"
"အမလေးဘုရားကလားကြွ။ မင်းအဏ္ဏဝါရယ် လန့်တာကွာ"
စားပွဲအားထုလိုက်တာ ဗုန်းပေါက်သံလိုပဲ။
"သိပြီ။ မှတ်မိပြီ ရှိတယ်။ အဲ့ကောင်ပဲ ဟုတ်တယ်အဲ့ကောင်"
သုံးယောက်သား အချိန်အတော်ကြာပြောနေကြပြီးမှ အသီးသီးပြန်သွားကြသည်။
ရွှေဆိုင်တစ်ခုအတွင်းသို့ မင်းအဏ္ဏဝါစစ် ဝင်သွားလိုက်ပြီး ဆိုင်နေရာအနှံ့လျှောက်လို့ ပစ္စည်းတွေအားလိုက်ကြည့်နေသည်။
လိုချင်တဲ့လက်ဝတ်ပစ္စည်းမျိုးမရှိ။ အကြောင်းတစ်ခုကြောင့်သာရောက်လာသည်မို့ ဘာဝယ်ရမှန်းလည်းမသိ။ ရှာနေသူအားမတွေ့ဘဲ ဆိုင်တွင်းဝန်ထမ်းများသာရှိသည်။
"ခင်ဗျားတို့ပစ္စည်းတွေက အရည်အသွေးကောင်းမလိုလိုနဲ့ ဒီဇိုင်းညံ့လှချည်လား"
"ရှင် ဪ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒီကအကိုကဘယ်လိုပုံမျိုးလိုချင်တာလဲမသိဘူးရှင့်"
"ညီမတို့ဆိုင်က ဒီကအကိုစိတ်တိုင်းကျမယ့်ပုံစံမျိုးပြောပြရင် လုပ်ပေးလို့ရပါတယ်"
"လုပ်ပေးမယ် ဘယ်လိုမျိုးလဲ"
"ဒီလိုပါ အကိုလိုချင်တဲ့ဒီဇိုင်းမျိုးပြောပြမယ်ဆိုရင် ကျွမ်းကျင်ပန်ထိမ်ဆရာနဲ့အပ်ပေးပါတယ်။ လိုချင်တာပြောပြီး အော်ဒါမှာခဲ့လို့ရပါတယ်ရှင့်"
ဒီလိုဆို ဆိုင်ကိုနောက်တစ်ကြိမ်လာဖို့အခွင့်အရေးရှိတာပဲ။ ဆိုးတာကငါဘာလုပ်ခိုင်းရမှာလဲ။ နာရီကလွဲပြီးတစ်ခြားဘာမှမဝတ်တတ်တာကို။ အာဟုတ်ပြီ
ရုတ်တရက်ဝင်လာသောအတွေးအား အားရသလိုလက်ဖျောက်တချက်တီးလိုက်ပြီး
"ဟိုလေ မျက်မှန်ဘောင်ကို ရွှေနဲ့လုပ်မယ်ဆိုရင်ရောရလား"
"ရှင်"
"ဒီလိုဗျာ မျက်မှန်ကိုင်းကိုရော မှန်ဘေးကအနားတွေရော ပြီးရင် လည်ပင်းမှာချိတ်လို့ရအောင် ရွှေကြိုးလေးပါထည့်ချင်တာ"
"ပပ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
နှစ်ယောက်သားဆီကို အမျိုးသမီးတစ်ဦးရောက်လာကာမေးလာသည်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်ဟန် ထိုအမျိုးသမီးရဲ့အမေးကို ဝန်ထမ်းလေးမှအကြောင်းစုံပြောကာရှင်းပြလိုက်သည်။
ၫႊန္ျပတဲ့ေနရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဆာက္အၪီးရဲ့ေဘးမွထြက္လာၿပီး ခပ္ေဝးေဝးမွာရပ္ေနသူ။ မိန္းမဝတ္အိက်ႌအျဖဴကို အျပာေရာင္စကတ္တိုတိုထဲထည့္ဝတ္ထားလို႔ ေပါင္တံေဖြးေဖြးသြယ္သြယ္တို႔မွ ေပးထားတဲ့အရာတို႔အား ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရသည္။
"Boss စိတ္ေလ်ွာ့ပါေနာ္ အတင္းမလုပ္ပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အသံုးမက်တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မတားလိုက္ႏိုင္တာပါ Bossမယား ႏုႏုေလးကိုေတာ့ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္"
"ကတံုး ဇြတ္ေျပာမေနနဲ႔ မင္းအေဖကိုလည္းၾကည့္အံုး"
"ဟမ္"
မတ္တပ္ရပ္ရင္း စ်ာန္ႂကြသြားလားမွတ္ရတယ္ လံုးဝမလႈပ္ေတာ့။ ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား သေရေတြေတာင္က်လာေတာ့မလိုပဲ။
"အေတာ္ဆိုးေနၿပီ ငါတို႔က်ပိုးဆိုးပတ္ဆက္ေျပာၿပီး သူဟာကိုက်ေတာ့ ေခြးႀကီးအသားငမ္းေနတဲ့အတိုင္းပဲ ငမ္းေနလိုက္တာ"
"တိုးတိုးဟ ၾကားသြားအံုးမယ္"
"ေသခ်ာလည္းၾကည့္အံုး ေအာ္ေျပာေတာင္မၾကားေလာက္ဘူး"
"မာန္ မာန္ရိပ္ ငါေလ ငါ"
"ဘာလုပ္ေနတာလဲအဲ့မွာ လာခဲ့အိမ္ျပန္မယ္"
"ဟမ္ ဪ အင္းလာၿပီ"
ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္း အျပစ္တင္မယ္ထင္ထားေပမယ့္ အသာအယာေခၚလို႔လာတယ္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔အက်င့္ကိုသိတာမို႔ စိတ္မခ်ရေသး။ ထမေဖာက္ခင္ျပန္လိုက္သြားဖို႔လိုသည္။
"မီးမီးခ်စ္ ကြၽန္ေတာ္မျပန္လို႔မရေတာ့လို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္းပါ"
" လိႈင္း "
"ဗ်ာ"
"အဲ့လူကိုခ်စ္တာေသခ်ာရင္ သူထက္ပိုခ်စ္ႏိုင္ေအာင္သာလုပ္ေတာ့ေနာ္"
"ဘာ ဘာကိုေျပာတာလဲ"
"တို႔ေျပာတာက လိႈင္းေျပာျပတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက တစ္ဖက္သတ္မဟုတ္ဘူးလို႔"
"ဗ်ာ"
"ေဝးမေနနဲ႔ေတာ့လိႈင္းေရ။ အားက်တယ္သိလား ပိုင္ရွင္ႀကီးက လံုးဝမိုက္ေနေရာပဲ။ လိုက္ဖက္လိုက္ၾကတာ"
တစ္ေယာက္ထဲအေတြးနဲ႔ေျပာလာသူရဲ့စကားက သိသလိုမသိသလို ကိုယ့္ကိုေျပာတာလား ဘယ္သူေတြကိုေျပာေနမွန္းမသိ ရႈပ္ေနေရာပဲ။
"လာလို႔ေျပာေနတာကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဘာလဲ လာခ်ီေခၚတာေစာင့္ေနတာလား"
"ဟင့္အင္း အခုလာၿပီ"
"သြားၿပီေနာ္မီးမီးခ်စ္ ကေလးေတြကိုလည္းႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔"
"အင္းပါ ဘိုင္ဘိုင္"
အနားပင္မေရာက္ေသးစိတ္မရွည္သူက ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔လွမ္းလာကာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေကာက္ေပြ့လာလို႔ ခဏေလးနဲ႔ကားေပၚ ဘယ္လိုေတာင္ေရာက္သြားတယ္မသိလိုက္။
"အိမ္အျမန္ေမာင္း"
"မာန္ရိပ္ ငါ"
"ပါးစပ္ပိတ္ထား ေျပာစကားနားမေထာင္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို အျပစ္ေပးရမယ္"
သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မနက္ကဟိုမိန္းမနဲ႔အေၾကာင္း အေတြးထဲဝင္လာ၍ စိတ္ထဲေနလို႔မေကာင္းေတာ့ဘဲ လမ္းတစ္ေလ်ွက္တိတ္ေနမိသည္။ သူဘက္ကလည္း အေရးမစိုက္လာေတာ့ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လို႔ ေအးစက္စက္အေငြ့သက္ေတြသာ ကားထဲရေနတယ္။
ကားသံုးစီး ၿခံထဲဝင္လာ၍ စင္ဝင္ေအာက္တြင္ တန္းစီရပ္သြားသည္။ အေရ႔ွဆံုးတစ္စီးမွ မာန္ရိပ္ေသြးၪီးစြာဆင္းလာၿပီး အခန္းထဲကို တန္းဝင္သြားသည္။
ဒီေရလိႈင္းမွာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္ရင္း အေနာက္မွပါလာသူေတြဆီသို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္မို႔ ခင္ဗ်ားတို႔အဆင္ေျပေအာင္ေျပာေပးပါ့မယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔"
"မလိုပါဘူး Bossမယားရယ္ ကိုယ့္အျပစ္သာလြတ္ေအာင္ေရွာင္ပါ။သူမ်ားတြက္ ပူမေနနဲ႔"
"ဟုတ္တယ္ အျပစ္ေပးခံရလည္း မေတာ္ေျခပ်က္လက္ပ်က္ေပါ့။ ေခါင္းေတာ့မျဖတ္ေလာက္ေသးပါဘူး"
"နမိတ္မရိွတာေတြဗ်ာ။ ဘာမျဖစ္ေစရပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔မဆိုင္တဲ့ဟာကို"
"အဲဒါအသာထား Bossမယား အျမန္လိုက္သြား အျပစ္ပိုႀကီးေနအံုးမယ္"
"ကတံုး မင္းလက္ထဲကဘာလဲ"
"ဪဖားကင္ေတြေလ ေဂဟာကေပးလိုက္တာယူလာတာ"
"ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကို ေစာက္စားကိုရေအာင္ယူတယ္။ အံ့ဖြယ္ကတံုးတို႔ေတာ့"
"မင္းကလည္း မင္းတို႔လည္းစားရေအာင္ ၿပီးေတာ့Bossလည္း အရက္ေလးနဲ႔ျမည္းခ်င္မလားလို႔ ေစာက္ရမ္းေကာင္းတာေနာ္"
"အဲ့ဒါေတာ့ဟုတ္သား"
"ဒီေရလိႈင္း ခင္ဗ်ားဘာဖင္ယားေနတာလဲ အျမန္မလာဘူးလား ဟမ္"
ဖားကင္ကိစၥအျပန္အလွန္ေျပာေနတာ Bossမယားကပါ နားေထာင္ေနတာမသိလိုက္ အခန္းထဲကဟိန္းသံထြက္လာေတာ့မွ ေျခၪီးတည့္ရာေျပးၾကရသည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဒီနားလာ"
အခန္းေထာင့္ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္း လက္ေျမႇာက္ကာလွမ္းေခၚတာမို႔ အနားသြားေတာ့ေပါင္ေပၚကို ဆြဲခ်ထိုင္ေစသည္။
"ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကအျပင္ထြက္ခိုင္းလဲ။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုေတြဝတ္ၿပီးေတာ့။ ဘာသြားလုပ္တာလဲ ေျပာ"
"ငါလည္းအေၾကာင္းရိွလို႔ပါ"
"ဘာေစာက္ေၾကာင္းလဲ"
"အၿမဲတမ္းအခန္းထဲမွာပဲ ေနေနရတာေလ။ မင္းကဟိုမိန္းမနဲ႔တစ္ေနကုန္အခ်ိန္ျဖဳန္းမယ္ထင္လို႔ ခဏေလးထြက္ၿပီး အျမန္ျပန္လာဖို႔လုပ္ထားတာ"
"ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာျပန္လာ ထြက္တာကထြက္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္အျပင္ထြက္ခိုင္းလား"
"ေျဖေလ"
"ရႊတ္ ဟင့္"
ေခါင္းငုပ္ခ်သြားလို႔ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္။
"ငိုျပန္ၿပီ ခင္ဗ်ားဘာကိစၥ ငိုပဲငိုေနတာလဲ။ ငိုျပတိုင္း ခြင့္လႊတ္မယ္ထင္လား"
"ရႊတ္ ငါ ငါမင္းေအာ္တာမႀကိဳက္လို႔"
"ဟမ္"
"မင္းအဲ့လို ေလသံနဲ႔ေအာ္ေျပာရင္မႀကိဳက္ဘူးလို႔ အဟင့္"
"အဲ့တာငိုစရာလား။ ေအာ္တာမႀကိဳက္ရင္ ဘာလုပ္တာႀကိဳက္လဲ"
ခ်က္ခ်င္းညင္သာႏူးညံ့ေသာေလသံေလးနဲ႔ အနားကပ္ေျပာလာလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ အဓိပၸာယ္ႀကီးနဲ႔ၿပံဳးေနတာက ေက်ာခ်မ္းစရာ။
"ေျဖေလ ဘာလုပ္ရင္ႀကိဳက္လည္းလို႔"
"ဟိုေလ ေဂဟာကဖားကင္ယူလာတယ္။ အရက္နဲ႔ျမည္းရင္ စားလို႔ေကာင္းတယ္ၾကားလို႔ မင္းစားခ်င္လား"
"ဟက္ အေမးတျခားအေျဖတစ္ျခားနဲ႔ စကားလႊဲမေနနဲ႔"
"က်ဳပ္အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔က ဖားကင္မလိုဘူး။ ခင္ဗ်ားဖင္ကားဖို႔ပဲလိုတာ"
"စားလို႔ေကာင္းတယ္တဲ့လား။ က်ဳပ္တြက္ေတာ့ခင္ဗ်ားေလာက္ ဘယ္ဟာမွအရသာမရိွဘူး"
"မဟုတ္ဘူးေလ မာန္ရိပ္ ခဏ"
အေပၚေအာက္ေနရာခ်င္းခ်ိန္းလိုက္လို႔ ေအာက္ကေန၍ခံုေပၚဒူးေထာက္ေနရသည္။
"ဒီလိုအဝတ္ေတြနဲ႔လည္း ခင္ဗ်ားလိုက္ေနေရာပဲ။ ဒီစကတ္အတိုဝတ္ထားတာ ဘယ္ေကာင္အလြယ္တကူဝင္လို႔ရေအာင္လို႔လဲ ဟမ္"
ေပါက္လို႔ပဲစားေလး အခုပဲသူဝင္ေနၿပီးေတာ့။ ေနာက္ဒီလို ဘယ္ေတာ့မွမဝတ္ေတာ့ဘူး ဟင့္။
"ငိုခ်င္ေနတာမွတ္လား စိတ္ႀကိဳက္ငိုေလ ညည္းစမ္းပါဗ်ာ"
"ဟားေတာ္ေတာ့ေလ ငါ့ ငါ့ဒူးေတြလည္းနာေနၿပီ"
"က်စ္ တစ္ခါတည္းရိွေသးတာကို ေကြၽးမယ့္ေကြၽးအဝေကြၽးပါလား"
"ဟာ မာန္ရိပ္ မင္း"
ရုတ္တရတ္ဆြဲယူလို႔ေပါင္ေပၚတင္ခံလိုက္ရၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာအေပၚကခြထားသည့္အေနထားႏွင့္။
"အား...ဟား မာန္ မာန္ရိပ္အ့ အဲ့လိုက ဟာ့တအားတအား နက္ေနတယ္ ဟင့္ ဟာ့"
"မာန္ရိပ္ဟား..."
"ခင္ဗ်ား ၿပီးသြားျပန္တာလား"
"ခဏ ခဏေလာက္ေပးနားပါလား"
"မာန္ရိပ္ မင္းမွာေလ တျခားသူေတြလည္းရိွေနေသးတာကို။ ငါ့လိုေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလို႔ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာလဲ"
"ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ"
"မနက္ကဟိုမိန္းမဆိုရင္ေလ လွလည္းလွတယ္ ၿပီးေတာ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ေနရာတိုင္းကမင္းတို႔လိုလူေတြ အႀကိဳက္ခ်ည္းပဲ"
"ငါ့လိုေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကသူ႔လိုမွမေကာင္းေပးႏိုင္တာ။မင္းမႀကိဳက္ဘူးမလား ၾကာရင္ၿငီးေငြ့သြားမွာေပါ့"
"ဘယ္သူေျပာလည္းမႀကိဳက္ဘူးလို႔။ ခင္ဗ်ားအေနာက္ကိုသံုးတာျပႆနာရိွလို႔လား"
"ေနဘယ္ကဝင္လည္းခင္ဗ်ားသိလား။"
"အေနာက္အရပ္ကေလ"
"က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားရဲ့ေနမင္းႀကီးေလ အဲ့ေတာ့ခင္ဗ်ားအေနာက္ထဲဝင္မွာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမွတ္ထား မႀကိဳက္တဲ့အရာကို က်ဳပ္လိုေကာင္က ေစာက္လုပ္ရႈပ္ခံၿပီးမလုပ္ဘူး"
"အခုခင္ဗ်ားပံုက သဝန္တိုလို႔ ေလ်ွာက္ေျပာေနတဲ့သူနဲ႔တူတယ္"
"ဘာ ဘာကိုသဝန္တိုရမွာလဲ"
"နားၿပီးရင္လည္းျပန္စမယ္"
"မ မဟုတ္မၿပီးေသး အာ့"
ထပ္ၿပီးသတိလစ္ျပန္ၿပီ။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္အခုခ်ိန္ထိသူ႔ခြန္အားကိုခံႏိုင္ရည္မရိွေသး။
"ဟမ္ နံရံကေဇာက္ထိုးႀကီး"
"သတိရၿပီလား ေပးအိပ္ေတာ့မလို႔ကို။ ဒီလိုဆိုေနရာေျပာင္းၿပီးျပန္ဆက္ၾကမယ္"
အခ်ိန္က ည၉နာရီ ေပြ့ခ်ီထားရာက အခုေတာ့အိပ္ယာထက္ေရာက္သြားၿပီ။ ညေန၅နာရီကစခဲ့တဲ့အရာက အဆံုးမသတ္ေသး။ တစ္ေနကုန္လည္းကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ထားလို႔ အေတာ္ေလးပန္းေနၿပီ။
"ဟင့္အင္းေနာ္ ဟင့္အင္း။ ရပ္လိုက္ေတာ့ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါပင္ပန္းေနၿပီ"
"ေနာက္တစ္ခါပဲ ၿပီးရင္ရပ္မယ္"
"မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့မာန္ရိပ္ေသြးရယ္။ ၿပီးရင္မင္းရပ္မွာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔"
"ေတာ္ေတာ့ေနာ္ ငါ့အင္အားေတြ အကန္႔သတ္ေရာက္ေနၿပီ"
"က်စ္ အဲဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူကမဟုတ္တာေတြထြက္လုပ္ခိုင္းလို႔လဲ။ သက္လံုကလည္း အဖိုးႀကီးက်ေနတာပဲ"
"ငါအားမနည္းပါဘူးေနာ္။ မင္းကသာလူမဟုတ္တာ။ လက္နက္ေကာ ခြန္အားေရာ သားရဲေကာင္ႀကီးက်ေနတာပဲ"
"အဲ့လိုလူလုပ္တာခံရမယ္ဆိုတာသိရက္နဲ႔ ဘာကိစၥအင္အားေတြ အလကားသြားျဖဳန္းေနရလဲ"
"အဲဒါနဲ႔ေလ မာန္ရိပ္ေသြး"
"ေျပာ"
ရည္ရြယ္ထားတာေျပာဖို႔ အားမရိွေတာ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္အား ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္မွီလိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ေပးလာသည္။
"သူတို႔ကိုဘာမွမလုပ္ဖူးမွတ္လား"
"ငါအတင္းငိုၿပီးေျပာမိလို႔ သူတို႔လည္းမလုပ္ေပးခ်င္ဘဲလုပ္ရတာပါ"
"ခင္ဗ်ားက ငိုျပလိုက္တာလား။ဟမ့္ ဒါေၾကာင့္ဘဝေတြပါေျပာင္းကုန္တာကို"
"စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ငါကတစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္ေတာင္ေျပာတာ။ သူတို႔ကမင္းကိုေၾကာက္လို႔ မနည္းေျပာၿပီး လိုက္လာၾကတာ"
"အဲ့လိုေတြဝတ္ၿပီး အဲ့ေနရာေရာက္ရတာလည္း ငါေၾကာင့္ပါပဲ အဲဒါေၾကာင့္ေလ"
"ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ သူမ်ားေစာက္ေၾကာင္းမသိခ်င္ဘူး။ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္မယ္။ ခင္ဗ်ားကာၿပီးေျပာမေနနဲ႔"
"ငါေၾကာင့္ေလ မင္းျပႆနာရွာခ်င္ရင္ ငါကိုရွာသင့္တာေပါ့။ ငါ့ေၾကာင့္ တျခားသူေတြမထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး"
"ဒါဆိုအစတည္းကခင္ဗ်ားမသြားနဲ႔ေလ"
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"က်စ္ အဲ့ေလာက္အျပစ္ခံခ်င္ေနရင္လည္း ခင္ဗ်ားကိုပဲေပးမယ္ ရၿပီလား"
* * * * * * * * * * * *
Daily Lifeရဲ့မန္ေနဂ်ာရံုးခန္းအတြင္းတြင္
"မင္းေျပာသလိုဆို လိႈင္းကျပန္ေပးဆြဲခံရသလိုျဖစ္ေနတာလား"
"အင္း ျဖစ္ေနတာေတြက အဓိပၸာယ္မွမရိွတာ"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ လိႈင္းကအဲ့လို ႀကံဳရာသြားေတြ့ရာေနတဲ့သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ မင္းဆိုရင္ေတာ့ဟုတ္ေသး"
"ငါ့အေၾကာင္းငါသိတယ္ မင္းလာမေျပာနဲ႔"
"ဒါေပမဲ့ေလဝႆန္ ငါေလ အခု အဲ့လိုေတြဆိုးခဲ့မိတာအတြက္ေနာင္တရခ်င္ေနၿပီထင္တယ္"
"က်ားသားမိုးႀကိဳး ေမွာ္ဝင္နဲ႔ေနာင္တ?။ ဘယ္အခ်ိန္ကေတြ့သြားတာလဲ"
"အခုငါ့စိတ္ေတြအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ"
"ငါသာ အဲ့လူေတြကိုကန္႔လန္႔မတိုက္ဘဲလ်စ္လ်ူရူ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္။ ငါသာ ကိုယ့္ဘဝကိုခိုင္မာေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ့ေလာင္းရိပ္ကေနရုန္းထြက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္"
"ငါသေဘာက်ေနတဲ့သူကို ငါအျပည့္အဝကာကြယ္ႏိုင္ၿပီး သူနဲ႔အတူဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္မလား"
"ေမွာ္ဝင္ ဒါက"
"အခုေတာ့ကြာ ငါကသူတို႔လက္ခုပ္ထဲကေရျဖစ္ေနတယ္။ ငါတန္ဖိုးထားမိတဲ့အရာကိုအႏၲရာယ္ကင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ ငါ့အတြက္မေသခ်ာေနဘူး"
ေတြ့ေနက်မဟုတ္တဲ့ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ပံုနဲ႔ ေျပာလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတြက္ ကိုယ္ဝင္ကူေပးႏိုင္တဲ့အင္အားလည္းမရိွ။ ႏွစ္သိမ့္မႈေပးရင္ေတာင္ သူ႔အေပၚအလုပ္ျဖစ္ဖို႔မေသခ်ာတာမို႔ ေျပာသမ်ွကိုသာနားေထာင္ေနလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္ဝန္ထမ္းတစ္ၪီးမွတံခါးေခါက္ဝင္လာၿပီး
"မန္ေနဂ်ာႀကီးနဲ႔ေတြ့ခ်င္လို႔တဲ့။ မင္းအဏၰဝါစစ္လို႔ေျပာပါတယ္"
"လႊတ္လိုက္။ အခုလႊတ္လိုက္"
"ေဟ့ေကာင္ သူေျပာတာငါ့ကိုေနာ္။ မင္းကိုမင္းဒီကမန္ေနဂ်ာမ်ား ထင္ေနေသးတာလား"
"သားႀကီးကလည္း မင္းရာထူးကလည္းငါ့ရာထူး ငါ့ရာထူးကလည္းမင္းရာထူးပဲကို"
"ေသာက္ဆန္းႀကီး ဘာရာထူးလည္း ၂၄နာရီေသာက္ႏိုင္တဲ့ရာထူးလား"
ေနာက္ေတာ့ အဏၰဝါစစ္ေရာက္လာသည္။ ဝင္လာတာၾကည့္ရံုနဲ႔ အခန္းထဲေနာက္အပူသည္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အေလာတႀကီးလာဝင္ထိုင္လို႔
"ဘာလို႔ေခၚတာလဲ။ ေနရာသိရၿပီးလား။ ဒါမွမဟုတ္အဆက္သြယ္ရလို႔လား။ ဘယ္မွာတဲ့လဲ ဘယ္ေနရာလဲ"
"ေရေလးေသာက္လိုက္ပါအံုး အဏၰဝါရယ္။ မင္းညဘက္ေတြအိပ္ေရာအိပ္ရဲ့လား"
"ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ေတြ့တုန္းကထက္မင္း ပိုပိန္သြားၿပီး မ်က္ႏွာကလည္းေခ်ာင္က်ေနၿပီ။ မသိရင္ ငါ့အေရ႔ွမွာ ဖုတ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေရာက္ေနသလိုပဲ"
"နံပါတ္ကိုဆက္သြယ္ဖို႔ေတာ့ ကြၽမ္းက်င္တဲ့အသိတစ္ေယာက္ဆီအပ္ထားတယ္။ အခုေခၚတာ မင္းကိုျပစရာရိွလို႔"
ကိုယ့္အားအဖတ္မလုပ္ပဲ အခန္းထဲကေနေဖ်ာက္ထားသလားမွတ္ရတယ္။ ေျပာတာကို လွည့္ေတာင္ၾကည့္မလာၾကဘူး။
အခ်င္းခ်င္းသာေျပာေနၿပီး ေမွာ္ဝင္ေတးကဓာတ္ပံုတစ္ပံုထုတ္ကာကမ္းေပးလိုက္၏။
"ဒါက"
"အသိတစ္ေယာက္ဆီကရတာ။ accidentတစ္ခုကို အမွတ္တမဲ့ရိုက္ထားတာ"
"ဒီ ဒီထဲက ကိုကိုမွတ္လား"
"ဘာႀကီး ငါ့ကိုလည္းျပၾကည့္"
"ဟုတ္တယ္ မေတာ္တဆျဖစ္ေနတဲ့ကားေဘးကသူက လိႈင္းဆိုတာေသခ်ာတယ္။ ၿပီးေတာ့သူေဘးက အေကာင္ႀကီးႀကီးလူမိုက္ရုပ္နဲ႔သူေတြက သူနဲ႔အတူပါလာတာလို႔ေျပာတယ္"
"ဒါဆိုေမွာ္ဝင္ မင္းေျပာခ်င္တာက လိႈင္းကအခု ဒီလိုဂိုဏ္းစတားရုပ္နဲ႔လူေတြဆီမွာရိွေနတာေပါ့"
"ေသခ်ာတယ္သာမာန္မဟုတ္တဲ့သူေတြ ကိုကိုကို႔ေခၚသြားတာ။ က်စ္ ခင္ဗ်ားဘာထပ္သိထားေသးလဲ"
"မရိွေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းသိေလာက္လား"
"ဟိုေလကြာ လိႈင္းစာျပေပးဖူးတဲ့သူေတြထဲမွာ ေတာ္ရံုမဟုတ္တဲ့အရိွန္အဝါနဲ႔မိသားစုရိွတဲ့သူမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္လိႈင္းဘက္က တကူးတကႀကီးသင္ေပးခဲ့ရတဲ့သူမ်ိဳး"
"ဝုန္း"
"အမေလးဘုရားကလားႂကြ။ မင္းအဏၰဝါရယ္ လန္႔တာကြာ"
စားပြဲအားထုလိုက္တာ ဗုန္းေပါက္သံလိုပဲ။
"သိၿပီ။ မွတ္မိၿပီ ရိွတယ္။ အဲ့ေကာင္ပဲ ဟုတ္တယ္အဲ့ေကာင္"
သံုးေယာက္သား အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေျပာေနၾကၿပီးမွ အသီးသီးျပန္သြားၾကသည္။
ေရႊဆိုင္တစ္ခုအတြင္းသို႔ မင္းအဏၰဝါစစ္ ဝင္သြားလိုက္ၿပီး ဆိုင္ေနရာအႏွံ႔ေလ်ွာက္လို႔ ပစၥည္းေတြအားလိုက္ၾကည့္ေနသည္။
လိုခ်င္တဲ့လက္ဝတ္ပစၥည္းမ်ိဳးမရိွ။ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္သာေရာက္လာသည္မို႔ ဘာဝယ္ရမွန္းလည္းမသိ။ ရွာေနသူအားမေတြ့ဘဲ ဆိုင္တြင္းဝန္ထမ္းမ်ားသာရိွသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ပစၥည္းေတြက အရည္အေသြးေကာင္းမလိုလိုနဲ႔ ဒီဇိုင္းညံ့လွခ်ည္လား"
"ရွင္ ဪ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဒီကအကိုကဘယ္လိုပံုမ်ိဳးလိုခ်င္တာလဲမသိဘူးရွင့္"
"ညီမတို႔ဆိုင္က ဒီကအကိုစိတ္တိုင္းက်မယ့္ပံုစံမ်ိဳးေျပာျပရင္ လုပ္ေပးလို႔ရပါတယ္"
"လုပ္ေပးမယ္ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"
"ဒီလိုပါ အကိုလိုခ်င္တဲ့ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေျပာျပမယ္ဆိုရင္ ကြၽမ္းက်င္ပန္ထိမ္ဆရာနဲ႔အပ္ေပးပါတယ္။ လိုခ်င္တာေျပာၿပီး ေအာ္ဒါမွာခဲ့လို႔ရပါတယ္ရွင့္"
ဒီလိုဆို ဆိုင္ကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္လာဖို႔အခြင့္အေရးရိွတာပဲ။ ဆိုးတာကငါဘာလုပ္ခိုင္းရမွာလဲ။ နာရီကလြဲၿပီးတစ္ျခားဘာမွမဝတ္တတ္တာကို။ အာဟုတ္ၿပီ
ရုတ္တရက္ဝင္လာေသာအေတြးအား အားရသလိုလက္ေဖ်ာက္တခ်က္တီးလိုက္ၿပီး
"ဟိုေလ မ်က္မွန္ေဘာင္ကို ေရႊနဲ႔လုပ္မယ္ဆိုရင္ေရာရလား"
"ရွင္"
"ဒီလိုဗ်ာ မ်က္မွန္ကိုင္းကိုေရာ မွန္ေဘးကအနားေတြေရာ ၿပီးရင္ လည္ပင္းမွာခ်ိတ္လို႔ရေအာင္ ေရႊႀကိဳးေလးပါထည့္ခ်င္တာ"
"ပပ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ႏွစ္ေယာက္သားဆီကို အမ်ိဳးသမီးတစ္ၪီးေရာက္လာကာေမးလာသည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့အေမးကို ဝန္ထမ္းေလးမွအေၾကာင္းစံုေျပာကာရွင္းျပလိုက္သည္။