ZAMARA'S POV
10 YEARS LATER
"Mag iingat ka Zamara!" Sigaw ni tita sa akin nang makalabas na ako ng bahay.
"Opo tita!"
Naglalakad ako ngayon papunta sa isang starbucks ininform ako na kailangan nila ako ngayon, yung company pa naman parang bago pa. Hindi pa naman ako late ngayon kaya naglakad na lang ako para naman maka pag exercise ako.
Naka earpods ako para ma relax din yung sarili ko. Habang naglalakad ako nakatingin ako sa mga student na naglalakad yung iba nagtatawanan, yung iba mag-isa lang, yung iba may notebook na binabasa, yung iba may mga mag boyfriend and girlfriend.
Naaalala na naman kita.
Huminga ako nang malalim at naglakad na lang ulit. Nagulat ako nang may biglang may bumunggo sa akin at nahulog ang earpods ko
"ごめんなさい." Malamig niyang sabi sa akin at pinulot ang earpods ko na nahulog at tinignan ako sa mata.
Naiwan akong tulala habang yung lalaki naglakad palayo sa akin.
B-blake?
Nandito si Blake? Bigla ako nakaramdam ng tuwa at hinabol yung lalaking nakabunggo ko. Kasamaang palad hindi ko siya naabutan ang bilis niya maglakad.
Siya ba talaga 'yon? Imposible naman ata 'yon.
Flashback
Bago ko itago ang scrapbook na galing kay Blake pati ang bracelet na binigay niya sa akin nang may nahulog na maliit na papel mula don sa scrapbook.
Japan.
Hah? Kunot noo akong nakatingin sa papel. Anong Japan? Pinagsusulat nito ni Blake? Baliw ata 'yon.
End of flashback.
Hindi kaya? Lumingon ulit ako sa likod ko baka mamaya bigla siyang bumalik kaso wala.
Kahit anino, wala.
Hindi ko na lang pinansin at umupo sa labas ng starbucks meron din kasi sa labas ng starbucks na mga upuan kaya ron na ako pumwesto. Dahil tinatamad pa ako umorder nag cellphone muna ako.
Maya-maya napa angat yung tingin ko kasi may biglang umupo sa harapan ko.
"Mag-isa ka ata?"
T-teka?
"Yeah I am." Tatango tango nyang sabi sa akin.
Si Tristan.
Kuya ni Lucas.
Bakit nandito 'to? Ang pag kakaalam ko nag stay siya sa Philippines.
"Lagi kitang nakikitang mag-isa."
"Palagi kang sumusulpot."
Natigilan kami saglit nan sabay kami mag-salita.
Umirap siya sa hangin at inabot sakin ang coffee sungit nito.
"What's new?" Tanong ni Tristan sa'kin.
Himala nangamusta 'to?
"Consultant manager na at naka pagpatayo na rin ako ng restaurant ko."
"Ikaw ba?" Tanong ko sa kan'ya.
Tumingin ako sa kung saan si Tristan nagturo.
Ah siya may ari nitong starbucks.
Hindi talaga na siya may ari nito pano ba naman naka apron mukha lang siyang nagtatrabaho rito.
"No'ng umalis ako nasa Pilipinas ka ha? Anong ginagawa mo rito?" Tanong ko sa kan'ya at ininom yung kapeng binigay niya.
""Because of Lucas, that's why I was in the Philippines at that time. I knew him he only listened to me, nobody else. When your brother passed away, he couldn't accept it for a while. He couldn't tell anyone that he was weak at that time." Paliwanag niya sa'kin.
Halos iisa narin kasi sila ni kuya kaya siguro hindi matanggap ni Lucas kaya rin siguro hindi siya nagpakita nang ilang araw.
"Actually kakauwi ko lang rito sa Japan para ipaabot sayo ito." Iniwan na naman ako ni Tristan na tulala habang nakatingin sa papel na parang invitation.
Ano 'to? Kanino galing 'to? Tanong ko kaya kay Tristan?
Napalingon ako sa kan'ya kasi bigla siya nagtanon.
"Wag kana mag tanong sakin kahit ako hindi ko alam. Iniwan lang yan sa labas ng bahay ko."
Napangiwi ako sa sinabi sakin ni Tritan.
Mas malamig pa siya sa mas malamig.
Maya-maya pa dumating na rin sila para ituloy yung meeting namin.
Halos isang oras din kami nag usap at nauna na silang umalis kasi may kailangan pa raw silang gawin.
Lumingon ako sa loob ng starbucks at wala akong nakitang Tristan.
Mag papaalam na sana ako sa kan'ya kaso mawala siya bigla kaya umalis na lang ako. Mag grocery pala ako ngayon para may stock sa bahay namin ni tita.
10 years na nakakalipas, sa 10 years na 'yon ang daming nag-bago. Hanggang ngayon hinahanap-hanap ko pa rin presensya nina mama lalo si kuya.
Kahit na sa Japan na ako bawat sulok ng bahay ni tita siya naaalala ko lalo na sa mga kwento ni tita kung gaano raw kaseryoso ni kuya.
Aral, bahay, aray, bahay lang daw puro ginagawa. Mas lalo ako nagulat no'ng pumasok ako sa kwarto niya no'ng umuwi ako rito sa Japan.
Bumungad sa'kin yung puro picture ko.
Karamihan talaga puro stolen walang matinong picture. Kung kasama ko lang si kuya baka nasakal ko na yun.
Pero hanggang ngayon hindi na namin nakita ang katawan ni kuya.
Parang bula si kuya naglaho na lang bigla.
Ang hirap hanapin, hindi namin alam kung saan magsisimula.
Sa tagal ng panahon taon na yung lumipas tinanggap na lang namin lahat.
Na hindi na namin siya makikita.
Pero ako umaasa....
Umaasa ako na babalik siya.
Sa daming nag-bago.
Na aalala ko pa rin yung taong walang ginawa kun'di mahalin ako.
Kumusta na kaya siya?
Ayos lang kaya siya?
"Pati ba naman dito tulala ka." Nagulat ako nang may biglang sumanggi sa'kin.
Si Tristan na naman.
"Nakakaumay na mukha mo." Walang gana kong sabi at binitbit lahat ng pinamili ko.
Napahinto ako at lumingon kay Tristan kasi narinig ko siyang tumawa.
Lah? Siya ba yun? Oh sinapian lang ng masamang spirit?
Umiling-iling siya sa akin at kinuha sakin yung pinamili ko at siya yung nag buhat.
Tulala akong sumusunod kay Tristan papunta sa kotse niya.
"Sinusundan mo ba ako?" Tanong ko kay Tristan nang makasakay na kaming dalawa.
Tinignan niya muna ako sa mata bago siya sumagot.
"Oo." Parang nabulunan ako sa sarili kong laway sa sagot niya.
P*tcha straight to the point hindi man lang itanggi.
May pinagmanahan naman pala si Luas.
"Kanina hindi kita nakita sa loob ng starbucks? Ano yun bigla ka nawala?" Sunod-sunod na tanong ko sa kan'ya.
"May importanteng tumawag sa'kin kaya lumabas muna ako saglit. Ang alam ko may meeting ka pa non kaya hindi mo ako napansin." Ahh kaya pala.
Nang makarating na kami sa bahay pinapasok ko muna si Tristan sa bahay. Hindi ko napansin ginabi na pala ako.
"Oh nandyan ka na pala Zamar-" Hindi na natapos ni tita yung sasabihin niya nang biglang sumulpot sa likod ko si Tristan.
"Good evening po tita." Pinapasok kami ni tita at pinauna si Tristan pumasok para ipasuyo yung pinamili ko sa kusina para deretso na lang si tita para ayusin mamaya.
Biglang lumapit si tita at bumulong si tita sakin.
"Anong nangyari ron? Si Tristan yun 'di ba? Ano yun natuto na mag salita?" Nagkatinginan kami ni tita at sabay tawa.
Ang lakas din ng tama nito ni tita.
Pero aaminin ko nakakapagtaka naman talaga si Tristan kasi sobrag tahimik madalang magsalita ng mahaba hindi rin nakikipag usap. Ang alam ko si Tristan palagi lang daw nasa office at bahay ni hindi raw nila nakikita madalas. Kaya siguro nagtataka rin 'to si tita.
Nagluto lang si tita para sa hapunan namin at pinakain muna si Tristan bago umuwi.
Kanina pa umuwi si Tristan.
Ang awkward nga kasi bigla naman siya tumahimik.
Parang gag* lang.
Kanina pa umuwi si Tristan.
Nandito ako ngayon sa kwarto ko at nag aayos ng mga gamit ko, bigla ko tuloy naalala yung invitation na binigay sakin ni Tristan.
Nilapag ko muna sa lamesa para matapos agad ako sa pag aayos ng gamit ko.
Uuwi ako bukas sa Pilipinas.
Gusto ko sana isabay si tita ang kaso lang mauna na raw muna ako. May kailangan muna siya unahin pero susunod daw siya kung kaya pa raw.
Lumapit mako sa bintana ng kwarto ko para buksan muna yon.
Napatingin ako sa langit na puno ng bituin.
Flashback
"Tumigil ka na." Seryoso kong sabi sa kan'ya dahilan para tumingin siya sa'kin na walang reaction ang mukha niya.
"Just like what I said yesterday, be my girlfriend. That's all. All you have to do is take care of yourself and love me till the end." Natahimik ako sa sinabi ni Blake.
Huminga ako ng malalim bago isara yung bintana at humiga sa kama.
---
Inikot ko ang tingin ko sa habang pinagmamasdan yung mga tao na inaabangan yung mga pamilya o kaibigan nila.
Lumabas ako na ako para mag para ng taxi.
Nandito na ako.
Kinakabahan ako na ewan ngayon.
Kahit nandon ako sa Japan nandito yung isip ko.
Yung mga important person and best ever memories iniwan ko sa lugar kung saan namulat ako.
Ngayon na nandito na ako unti-unti ko na naman naalala lahat.
Si mama, si kuya, si Lucas, si Alexis, si Noah, at higit sa lahat si Blake.
Kahit isa sa inyo sana makita ko ngayon.
Akala ko kapag iniwan ko lahat makakalimutan ko lahat lahat.
Pero hindi pala.
Lalo ka na.
Mahal pa rin kita hanggang ngayon.
Pwede pa kaya?
Umuwi muna ako sa dating bahay namin. Pinagmamasdan ko ang labas ng bahay namin. Ganon pa rin 'to parang hindi siga lumuluma. Kung ano yung iniwan ko ganon na ganon.
Pumasok agad ako sa bahay at dumeretso sa kwarto ko para don iwan lahat ng dala ko.
Nag-ayos agad ako dahil kailangan kong pumunta sa simbahan.
Yung invitation na binigay sakin ni Tristan.
Wedding invitation.
Kinabahan ako bigla habang inaayos ko yung buhok ko.
Bakit parang iba yung kaba ko? Ang nakakainis kasi yung invitation wala man lang pangalan kung sino yung ikakasal. Ano 'to para unique? Parang gag* lang.
Nang tapos na ako nag taxi lang ako papunta sa simbahan.
Aba syempre tax agad, ang ganda ng suot ko tapos hindi ako mag taxi. Baka kung hindi ako nag taxi panigurado haggard agad pag punta sa simbahan.
Nang makarating na ako sa simbahan may nag assist sa akin at tinuro kung saan daw ako uupo.
Infairness malapit pa sa unahan ako pinaupo.
Kunot noo akong tumingin sa loob ng simbahan bakit parang ako lang yung tao? Baka maaga lang ako pumunta.
Taray puro white yung nakikita ko sa loob. Kahit flowers kulay white rin.
Maya-maya pa dumating na yung ibang bisita.
Hindi ako pamilyar sa mga mukha nila. Nang halos dumating na lahat sinara na yung pintuan ng simbahan.
Napangiti ako nang tugtugin yung Thousand year.
Kinuha ko ang phone ko para mag video.
Unti-unting bumukas yung pintuan ng simbahan.
Laking gulat ko kung sino yung lalaking dahan-dahang naglalakad papunta sa altar.
S-siya??
May lalaking biglang tumabi sa'kin. Napatingin ako at nakita ko si Tristan. Ngumiti lang siya sa akin ng tipid.
Hindi ko alam yung nararamdaman ko.
Naiiyak ako na natutuwa para sa kan'ya.
Nang nasa tapat ko na siya bigla siyang ngumiti sakin bago siya pumunta sa harap n altar.
Ganon na ba kabilis yung panahon?