*ဒါလေးကိုဈေးဖြတ်ပေးလို့ရမလား..*
*ဟုတ်ကဲ့(...)ဝမ်ပါ...*
*ဂျီမင် ဆွဲသမျှပန်းချီအားလုံးကနာမည်ကြီးေနေတာ့ ဂရေ့စ် ကိုလက်မှတ်လေးပါထိုးပေးလို့ရမလား...*
*အဲလောက်လည်းမဟုတ်ပါဘူး ဂရေ့စ် ကလည်း......*
*တကယ်ပြောတာပါဆို..*
ဂရေ့စ်ကနှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ မျက်စောင်းတချက်ဝံ့ပြလာတယ်။သူနဲ့ကိုကိုစကားများတဲ့နေ့က ဂရေ့စ် လည်းအိမ်မပြန်သေးဘဲသူတို့ကိုစောင့်နေတယ်လေ။ပြီးတော့ သူ့ဆီကခွင့်မတောင်းဘဲနှင်းဆီခင်းထဲသွားလို့ဆိုပြီး တောင်းပန်စကားဆိုလာတယ်။
အဲလိုကျတော့လည်းဂျီမင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်။သူ့ကိုတကိုယ်ဆန်တယ်လို့ မြင်သွားမှာလည်းကြောက်တယ်။ဒါပေမယ့် နောက်ရက်တွေမှာလည်း ဂရေ့စ်က သူ့ကိုပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ဘဲ စကားပြောပါတယ်။စိတ်ထဲဘာမှသိမ်းထားပုံမရဘူး ။သူကသာအတွေးလွန်နေခဲ့တာ
ကိုကိုကလည်းနောက်ဆိုအခုလိုမျိုးမလုပ်ဖို့ကိုလေသံအေးအေးနဲ့ချော့မြူပြီးပြောပြတယ်။ကလေးဆန်တယ်တဲ့လေ။သူ့အသက်ကမငယ်တော့တာမို့ တခုခုဆိုဦးနှောက်နဲ့စဉ်းစားဆုံးဖြတ်ဆိုပြီးပညာသားပါပါနဲ့မှာသွားသေးတာ။ကိုကိုပြောတာလည်းမမှားပါဘူး။သူကိုက အစွဲလမ်းကြီးလွန်းနေတာ။
ဘာအရာမဆိုသူသဘောကျပြိီဆိုတာနဲ့ဘဲသူပိုင်တယ်လို့ပုံသေတွက်ထားတာလေ။လူ့အသိုင်းဝိုင်းထဲမှာရင့်ကျက်အောက်ကျင်လည်ဖို့ အတွေ့ကြုံမရှိသေးပါလား။ဒါကလည်း အိမ်ထဲမှာဘဲ ပိတ်မိနေတဲ့အကျိုးတွေပေါ့။မျက်စိပိတ်နားပိတ်ပြီးတစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာတည်နေချိန်မှာ သူနဲ့ရွယ်တူတွေ၊သူ့ထက်ငယ်သူတွေက ကမ္ဘာပတ်နေကြပြီ။
သူကတော့ အိမ်ကလူကြီးတေယာက်ေယာက်မပါရင်ဘယ်မှမသွားတက်တာအခုထိဘဲလေ။ဆိုင်ဖွင့်ပြီးမှ နည်းနည်းလေးအတင့်ရဲလာတယ်လို့ပြောရမလား
*စိတ်မဆိုးရင် ဂျီမင်ကိုတခုလောက်မေးလို့ရမလား..*
*အင်း..မေးလေ..*
ဂရေ့စ်ကသူထိုးပေးလိုက်တဲ့လက်မှတ်လေးကိုကြည့်ပြီးကလေးလိုမျိုးခုန်ပေါက်နေတော့ ဆိုင်ထဲကလူတချို့ကကွက်ကြည့်ကုန်ကြတယ်။လက်မှတ်တခုလေးကို အဲလောက်တောင်သဘောကျရသလားလို့ သူတီးတိုးဆိုမိတယ်။
*ဂရေ့စ် သတိထားမိနေတာကြာပြီမို့ပါ ဟို..မှန်ဘောင်ထဲကခဲခြစ်ပန်းချီလေးက ဂျီမင် မိသားစုပုံလေးလား..*
*ဟုတ်ပါတယ်...*
*ဪ~~~*
စာရွက်ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာမသေမသပ်လျှောက်ဆွဲထားတဲ့ပန်းချီလေးကို သူ(မ) ဆိုင်ကိုလာတိုင်းသတိထားမိနေတာ။ဂျီမင်ထိုင်တဲ့သစ်သားစားပွဲပေါ်မှာ သစ်သားဘောင်ခတ်ပြီးအမြဲထောင်ထားတက်လို့လေ။လှတယ်လို့လည်းမဟုတ်ပါဘူး ။ဒါပေမယ့် မိသားပုံလိုထင်ရတဲ့ လူပုံသုံးပုံကြောင့် ထုတ်မေးလိုက်မိတာ။မိဘအကြောင်းမေးမိလို့ နည်းနည်းတောင်အားနာသွားတယ်။
သူ့မိဘတွေကိုသတိရမှာပေါ့။ငယ်ငယ်လေးနဲ့သူစိမ်းနဲ့နေလာရတာလေ။တော်သေးတယ်လို့ပြောရမလား အကိုဂျောင်ဂု တို့မိသားစုနဲ့ဂျီမင်အဖေကမိတ်ဆွေဖြစ်နေလို့။အကိုတို့ကစိတ်ထားကောင်းတဲ့သားမိတွေလေ။အခုရွယ်ထိ မငြူစူဘဲပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့တာဘဲကြည့်။သားငယ်လေးဆိုပြီးပါးစပ်ဖျားကမချဘူး ။အကိုဆိုပိုဆိုးတာပေါ့။ကလေးငယ်လို့ တခွန်းခေါ်လိုက်တိုင်းဂျီမင်အစားသူ(မ)ကပိုပြီးရင်ခုန်မိတယ်။
*ဒီလိုမေးလို့ ဂရေ့စ်ကိုစိတ်မဆိုးနဲ့နော်..ဘာစိတ်နဲ့မေးတာမဟုတ်ပါဘူး...*
*ရပါတယ် .မင်စိတ်မဆိုးပါဘူး ။ဒါက မင်ငယ်ငယ်တုန်းကဆွဲထားတာလေ။မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီမနက်ကဘဲ မေမေနဲ့ဖေဖေကလောကကြီးထဲကထွက်သွားနေ့လေ....*
*ဂရေ့စ် စိတ်မကောင်းပါဘူး ...*
*အင်း...နှစ်တွေလည်းကြာခဲ့ပြီလေ မေမေတို့လည်းအခုလောက်ဆိုအေးချမ်းတဲ့နေရာတခုမှရောက်နေလောက်ရောပေါ့...*
*ဟုတ်တာပေါ့။ဂျီမင်မေမေနဲ့ဖေဖေက စိတ်ထားကောင်းတော့ နတ်သား၊နတ်သမီးတွေဖြစ်နေလောက်ပြီ..*
*ဟုတ်လား...*
*အင်း..*
ဂျီမင်ကမျက်ဆံလေးကိုလှိမ့်ကာ မော့ကြည့်လာတော့ ဂရေ့စ်က ခေါင်းကိုအဆက်မပြတ်ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။သူ(မ) ဂျီမင်ကိုဂရုဏာသတ်မိတယ်။ေနာက်ပြီး မောင်နှလိုလည်းခင်မိတယ်။ရှေ့ရှောက် ဂျီမင် ဘာအခက်ခဲရှိရှိတက်နိုင်သလောက်ကူညီပေးမယ်လို့ သူ(မ)ကိုယ့်ကိုကို ကတိပေးလိုက်တယ်။
*ဂျီမင်..!*
*အာ..အဲလက်...*
*ဂရေ့စ် လည်းရောက်နေတာလား...*
*ရောက်နေလို့တွေ့တာပေါ့...*
တွေ့လိုက်တိုင်းစကားနာထိုးနေတဲ့ အဲလက်နဲ့ဂရေ့စ်ကို ဂျီမင်ကမျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ကာကြည့်နေသည်။နာမည်ပါသိနေပုံထောက်ရင် ရင်းနှီးနေကြတာထင်တယ်။
*အစကတည်းကသိနေတာလား...*
*ဟုတ်တယ် ဂျီမင်...*
ဂျီမင်အမေးကို ဂရေ့စ်က အဲလက်ဆီမျက်စောင်းဝံ့ပြရင်းဖြေလာသည်။
အဲလက်ကတော့သူ(မ)စကားကိုမကြားသလိုလုပ်ကာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။အဓိပ္ပာယ်ပါတဲ့အကြည့်မို့ ဂျီမင်ကဘဲမျက်နှာအရင်လွှဲလိုက်သည်။
*ဒါနဲ့ အဲလက်က ဒီကိုဘဲတမင်လာခဲ့တာလား..*
*အင်း..ဂျီမင်နဲ့နေ့လည်စာအတူစားချင်လို့လေ...*
*ဟင်...!*
*အချိန်ရတယ်မလား အခုကနေ့လည်စာစားချိန်လေ..*
အဲလက်အပြောကြောင့် သစ်သားနံရံပေါ်ကချိန်သီးနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ကိုကျော်လုနီးနီးဖြစ်နေပြီ။အဲလက် မပြောရင်သူသတိထားမိမှာမဟုတ်ဘူး။ဂရေ့စ် နဲ့လည်းစကားကောင်းနေတော့ သူဗိုက်ဆာမှန်းတောင်မသိဘူး။
*ဂျီမင် နေ့လည်စာမစားရသေးဘူးလား ။ဗိုက်ဆာနေရောပေါ့...ဂရေ့စ်ကိုဘာလို့မပြောတာလဲ ဂျီမင်ရယ်....အားနာလိုက်တာ.*
*ရပါတယ် မင်လည်းဗိုက်သိပ်မဆာလို့လေ...*
*ဒါဆိုလည်မြို့ထဲက ကိုယ်စားနေကျထမင်းပေါင်းဆိုင်မှာသွားစားကြမလား..*
*အဲလိုလုပ်တာပေါ့.....*
အရင်ကလောက်မဖော်ရွေတော့တဲ့ဂျီမင်က သူ့ကိုအပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ဂျီမင်အနားမှာ အမြဲရှိနေသူမို့ ဂရေ့စ်ရဲ့ခြေလှမ်းစိပ်ပုံတွေကိုလည်းသတိထားမိတယ်။သူနဲ့ဘယ်လောက်ဘဲရင်းနှီးနေပါစေ။အခုလောက်ထိနီးကပ်နေတော့ ချစ်ရတဲ့သူတယောက်အနေနဲ့ သဝန်တိုမိတယ်။
ဒါပေမယ့် ဂရေ့စ်က မြို့တော်ဝန်နဲ့လူကြီးချင်းစကားကြောင်းလှမ်းထားပြီးသားလေ။ဂျီမင်ကလည်းမြို့တော်ဝန်ရဲ့မိသားစုဝင်ဖြစ်လို့ ရင်းနှီးမှုယူတာလည်းဖြစ်နိုင်တာဘဲလေ။တယောက်ထဲတွေး တယောက်ထဲဖြေသိမ့်နေတဲ့ အဲလက်ကို မျက်တောင်မခတ်ဘဲစိုက်ကြည့်နေတဲ့သူတယောက်လည်းရှိနေပြန်တယ်။
အချစ်ကသိပ်ဆန်းကျယ်သကိုး။ကိုယ်ချစ်တဲ့သူက တခြားတယောက်ကိုချစ်နေတာဟာ ကိုယ့်အတွက်တော့ငရဲမီးတမျှပူလောင်ရတယ်။
တခါတလေ အချစ်ကဝေးဝေးရှာစရာမလိုပါဘူး။အနီးနားမှာလည်းရှိနေတက်တယ်။ကြည့်တက်ဖိူ့ဘဲလိုတာပါ
________
*ဒီအရွက်ကိုမကြိုက်ဘူး..*
*မကြိုက်ရင်ဖယ်လိုက်ပေါ့..*
*အများကြီးလေ...*
*ကျစ်.!ပေး ငါဖယ်ပေးမယ်..*
အဲလက်ရဲ့ဂျစ်ကားလေးနဲ့ဘဲ သူတို့မြို့ထဲကထမင်းပေါင်းဆိုင်လေးဆီထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ဒီဆိုင်က နာမည်ကြီးတယ်လို့တော့ပြောကြတာဘဲ။သူကတခါမှမစားဖူးတော့ ဘယ်လိုအရသာရှိလဲဆိုတာမသိဘူး။
ေမမေကြီးက တခါတလေအိမ်မှာပေါင်းကျွေးတော့ ဆိုင်ကအစားစာတွေကိုမစားဖြစ်ဘူး။ငယ်ငယ်လေးကတည်းကဆိုပါတော့။သူကလည်း သရေစာသိပ်မမက်တော့ အဆင်ပြေပါတယ်။
ထမင်းကိုကော်ရည်နဲ့ပေါင်းထားပြီးအနံ့မွှေးအောင်အရွက်သေးသေးလေးတွေပါတော့ ဂရေ့စ် ကမကြိုက်လို့ထင်၏။နှုတ်ခမ်းဆူကာ အဲလက်ကို မကျေမချမ်းနဲ့ပြောတော့သည်။
အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ထမင်းပေါင်းလေးရဲ့အနံ့မွှေးမွှေးလေးကြောင့် ဂျီမင်ကတော့ အဲလက်တို့ကိုသတိမမူတော့ဘဲ ခေါင်းမဖော်တမ်းငုံ့စားနေတော့သည်။ပါးစပ်ထဲကိုထည့်လိုက်တာနဲ့ ပျော့အိနေတဲ့ထမင်းလုံးလေးတွေက ဝါးစရာတောင်မလိုဘဲ အာခေါင်ထဲကိုပျော်ဆင်းသွားတော့တယ်။ကြိုက်လိုက်တာ။
နောက်တခါဆို ကိုကိုနဲ့အတူတူလာစားမယ်။အစားကောင်းစားရင် ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုသတိရတက်တယ်ဆိုတာ သိပ်မှန်တယ်။သူနဲ့အကြိုက်ချင်းတူတဲ့ ကိုကိုက သူစားသမျှလိုက်စားပေးမယ်ဆိုတာ ရဲရဲကြီးအာမခံတယ်
အခွင့်သင့်လို့က်ိုကိုနဲ့အတူမြို့ထဲကိုလာဖြစ်ရင် ပေါင်မုန့်ဆိုင်ရယ်၊ထမင်းပေါင်းဆိုင်ရယ်၊ဒီနှစ်ခုကိုဦးစားပေးရမယ်။
*ကောင်းလား ဂျိီမင်..*
*ဟုတ်..*
အာလုတ်သံကြီးနဲ့ ပလုံးပထွေးပြန်ေဖြလာတော့ အဲလက်ရယ်လိုက်မိသည်။ဟန်မဆောင်တက်ဘဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းနေတာလေးက ဂျီမင်ကိုပိုပြီးချစ်မိစေသည်။
မပိုင်ဆိုင်ရလည်းဖြစ်တယ်ဆိုပေမယ့် အခုလိုမျိုးချစ်စရာအလွန်ကောင်းနေတော့ သူကြိတ်ပြီးအသည်းယားမိသည်။
လက်သေးသေးလေးနဲ့ဇွန်းကိုကိုင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဆူထွက်လာအောင် ထမင်းကိုတမြုံမြုံဝါးနေပုံက ဖျစ်ညှစ်ချင်စရာလေး ။
*မျက်လုံးကြီးလည်း ဂျီမင် ပါးမှာသွားကပ်နေအုန်းမယ်..*
*ဂရေ့စ်.!*
*ဘာလဲ မဟုတ်လို့လား..*
ငုတ်တုတ်မေ့နေသလားထင်ရတယ်။တောင့်တောင့်ကြီးထိုင်ကာ ဂျီမင်ကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတော့ မနေနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ဂရေ့စ်က လေသံခပ်ဆက်ဆက်နဲ့ပြောလိုက်တော့ အဲလက်ကသူခိုးလူမိသလိုမျိုး အရှက်ပြေချောင်းတချက်ဟန့်ကာ သူ(မ)လက်မောင်းကို ဘတ်ခနဲလာရိုက်သည်။
လက်ဖျားနဲ့ရိုက်တာမို့ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွားတော့ ဂရေ့စ်က လက်မောင်းကိုပွတ်သတ်လိုက်ပြီး ကိုင်ထားတဲ့ဇွန်းနဲ့ အဲလက်ကို ရွယ်လိုက်တော့ လက်ဖြင့်ကာသည်။သူ့အလှည့်ကျကြောက်တက်လိုက်တာ။သူ(မ)ကို မိန်းကလေးဆိုပြီး အဲလက်ကအလျော့ပေးမယ်ထင်လား။ရရင်ရသလို ဖဲ့တာ။နီးရာကိုလည်းအခုလိုဘဲလှမ်းရိုက်တက်သေးတယ်။တခါတလေဆို နဖူးကိုသူ့လက်ချောင်းရှည်ရှည်နဲ့တောက်ချလိုက်တာများ ကြယ်တွေ၊လတွေပါမြင်တဲ့မထိဘဲ။နိုင်စားလွန်းတယ်
*ရန်မဖြစ်ကြပါနဲ့ ကလေးတွေလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့....*
*ကလေးမဟုတ်လို့လေ ဂျီမင်ရယ်။ကလေးဆိုရင်လေ အဲလက်ကိုဝါးခြမ်းကြီးကြီးနဲ့ရိုက်ပစ်ချင်တာ...*
*နင့်လိုတကိုင်စာကများပြောအားရှိသေး...*
*ဟဲ့ အကောင်သေးပေမယ့် အဆိပ်ပျင်းတာမသိဘူးလား..*
*မသိဘူး.!*
*အဲလက်.!*
*ဘာလို့ေအာ် တာလဲ မိန်းကလေးဖြစ်ပြီးအရှက်လည်းမရှိဘူး..*
*အဲတော့ဘာဖြစ်လဲ...*
*ဘာမှမဖြစ်ဘူး စားစရာရှိတာစား။စကားတအားများတာဘဲ...*
တယောက်တခွန်းဆီအခြေတင်ဖြစ်နေကြတဲ့ အဲလက်တို့ကိုကြည့်ပြီး ဂျီမင်ပြုံးလိုက်သည်။ငယ်ငယ်လေးကတည်းကရင်းနှီးကြတာထင်တယ်။အဲလက်ကရုပ်တည်ကြီးနဲ့စ ,နောက်နေတာကို ဂရေ့စ်က စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် သဘောတကျနဲ့ရယ်နေသေးတယ်။
အဲလက်ကအခုလိုလည်းပြောတက်သေးတာလား။သူနဲ့တော့တခါမှရွံ့နောက်နောက်မပြောဖူးဘူး။အနေတည်တဲ့အဲလက်ကိုဒီလိုလေးတွေ့ရတော့လည်းတမျိုးလေးကြည်နူးစရာကောင်းနေပြန်တယ်။
*ပြန်ကြတော့မလား..*
*ဟုတ်..*
ဆိုင်ကိုဒီအတိုင်းတံခါးစေ့ပြီးထားခဲ့တာကြောင့် အချိန်ဆွဲနေလို့မရဘူးလေ။အဲလက်က ကျသင့်ငွေရှင်းကာ ပြန်ဖို့ပြောလာတော့ ဂျီမင်လည်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
*ဟိုမှာဘာရောင်းနေတာလဲမသိဘူး..*
*ဘာလုပ်ဖို့လဲ..*
*ဝယ်မလို့ပေါ့..!*
မိန်းကလေးပီပီ စပ်စုတက်တဲ့ဂရေ့စ်က ထမင်းဆိုင်ထဲထွက်လာတော့ တဖက်လမ်းဘေးရဲ့မြေကြီးပေါ်မှာအဝတ်စဖြင့်ခင်းကျင်းရောင်းချနေတာကိုတွေ့တော့ လက်ညှိုးထိုးပြရင်းအဲလက်ကိုပြောလာသည်။ဂရေ့စ် အပြောကြောင့် သူလည်းထိုနေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ အသက်ရွယ်အားဖြင့်၆ဝလောက်ရှိတဲ့ အဖိုးတယောက်က လက်ဝတ်လက်စားတွေကိုကိုင်ကာ ဖြတ်သွားတဲ့လူတိုင်းကိုထိုးရောင်းနေတယ်။
သနားတက်တဲ့စိတ်အရင်းခံလေးကြောင့် ထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီးဂျီမင်မျက်ရည်ဝဲတက်လာသည်။ဒီအသက်ရွယ်ကအိမ်မှာအေးအေးဆေးဆေးအနားယူရမှာမဟုတ်လား။အခုတော့ နေပူကြီးထဲမှာအဆောင်းမပါဘဲ အဆင်မပြေလည်မှုကြောင့် ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရတယ်။
*ရှုပ်ကိုရှုပ်တယ်...*
*လာ ဂျီမင်..ခဏလောက်သွားကြည့်ရအောင်..*
အဲလက်စကားကိူလျစ်လျူရှုပြီး ဂျီမင်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကိုဆွဲကာ ထိုနေရာကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။အဲလက်ကတော့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ဘဲ အနောက်ကေနလိုက်ရတော့တယ်။
ပစ္စည်းအကောင်းစားတွေဘဲသုံးတက်တဲ့ဂရေ့စ်က အခုလိုလမ်းဘေးအပစ္စည်းကိုစိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုတော့ အဲလက်အနေနဲ့ထူးဆန်းနေတာပေါ့။ဂရေ့စ် ဝတ်တံ့အင်္ကျီတွေကပြည်ပဝင်လာတဲ့ အကောင်းစားပိုးထည်တွေကို သီးသန့်အပ်ချုပ်သမားနဲ့အပ်ပြီးချုပ်ဝတ်တာ။လက်ဝတ်လက်စားကိုလည်း ပုလဲအကောင်းစားတွေကိုသီကုံးဝတ်ဆင်တာလေ။
အခုမှဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့လဲ။ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား။
*လူလေးတို့ဘာယူကြမလဲ...*
*ဘယ်လိုရောင်းလဲ အဖိုး...*
*ကြိုက်တာယူ (..)ဝမ် ပါ လူလေးတို့...*
*ဂျီမင် ဘယ်ဟာလေးလှလဲ ဂရေ့စ်ကိုကူရွေးပေးလေ....*
ရောင်စုံကျောက်တွေကိုသီကုံးထားတဲ့ဆွဲကြိုးနဲ့လက်ကောက်တွေကအရောင်သွေးစုံလင်လှသည်။လမ်းဘေးမှာရောင်းနေတယ်ဆိုပေမယ့် ပစ္စည်းက အသန့်ဖြစ်ပြီးဆိုင်ခန်းတွေမှာရောင်းချတာထက်ပင် ပိုပြီးလှပသေးသည်။နောက်ပြီး ဈေးကလည်းအလွန်ချိုတာမို့ များများဝယ်ဖို့ ဂရေ့စ် တွေးလိုက်သည်။သူ(မ) မဝတ်ဖြစ်ရင် အိမ်ကအလုပ်သမားမိန်းကလေးတွေကိုပေးလို့ရတယ်လေ
သူ(မ)မှာဒါမျိုးတွေကပေါလောနေတယ်ဆိုပေမယ့် အဖိုးကိုသနားလို့ဝယ်လိုက်တာပါ။ပိုက်ဆံချည်းဘဲသီးသန့်ပေးရင်ရိုင်းရာကြမယ်လေ။အဲတော့ ပစ္စည်းဝယ်ရင်း ပိုပေးလိုက်မှာပေါ့
*မင်ကတော့ အပြာနဲ့အနီ စပ်ထားတာကိုပိုသဘောကျတယ်..*
*ဟုတ်တယ်နော်..အရောင်ကစိုနေတာဘဲ..*
အပေးယူတည့်နေတဲ့ ဂရေ့စ်နဲ့ဂျီမင်ကို အဲလက်ကတော့ လက်ပိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
သူ့ကိုရှိတယ်လိူ့တောင် သတ်မှတ်ထားပုံမပေါ်ဘူး။ကောင်းပါပေတယ်
*လူလေးကဘယ်မျိုးရိုးကလဲ ကွဲ့..*
*ဗျာ.!*
လက်ကောက်တွေဆီအာရုံရောက်နေတုန်း အဖိုးကရုတ်တရက်မေးလာတော့ ဂျီမင် အံ့ဩသွားသလို မျက်လုံးပြူးပြီးမော့ကြည့်လိုက်တော့ အဖိုးကခေါင်းတချက်ငြိမ့်ပြလာတယ်။
*ဘာဖြစ်လို့လဲ အဖိုး.*
*အဖိုးအသိရဲ့သားနဲ့တူနေလို့ပါ.*
တချိန်လုံးငြိမ်နေတဲ့အဲလက်က ကြားဖြတ်ဝင်မေးလိုက်သည်။ေသချာကြည့်မယ်ဆိုရင် အဖိုးရဲ့မျက်ဝန်းတွေမှာအရည်ကြည်တွေလဲ့နေတယ်ဆိုတာ အဲလက်မြင်သည်။
*ပတ်ခ် မျိုးရိုးကပါအဖိုး..*
*မြို့စားမင်းေဟာင်း ပတ်ခ်ချွဲမင်ရဲ့သားလား..*
*ဟုတ်ပါတယ် အဖိုး.*
ဂျီမင်ရဲ့အဖြေကိူကြားတာနဲ့အဖိုးက ရင်ဘက်ကိုဖိကာ မောဟိုက်တုန်ရီနေဟန်ဖြင့် အသက်ကိုပြင်းပြင်းလေးရှုသွင်းနေသည်။
ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိလို့ သူတို့လည်းရပ်ပြီး ကြည့်ေနမိသည်။ဂျီမင်ကိုသူ့အနားကိုလာဖို့လက်ယက်ခေါ်နေတာကြောင့် အဲလက်နဲ့ဂရေ့စ်ရဲ့မျက်နှာကိုတလှည့်စီကြည့်လိုက်သည်။အခုမှမြင်ဖူးတဲ့အဖိုးကသူ့ကိုသိနေသည့်အလား အပြုံးလှလှလေးနဲ့ခေါ်နေသည်။
*အဖိုးဆီခဏလာပါအုန်း သားရယ်...*
*ဟုတ်ကဲ့..*
ဂျီမင်လည်းတုန်ရီနေတဲ့အဖိုးရဲ့အသံကြောင့်သနားစိတ်ဝင်လာသည်။သားရည်တွေတွန့်နေပြီဖြစ်တဲ့အဖိုးရဲ့လက်ကလေးက သူ့လက်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုနွေးထွေးစွာနဲ့ဆုတ်ကိုင်လာသည်။
*ချွဲမင်ရဲ့သား ဂျီမင်လေးမဟုတ်လား။မင်မင် လေးလေ...*
*ဟုတ်ပါတယ် အဖိုး။ဖေဖေနဲ့သိတာလား.*
အဖိုးကိုသူတခါမှမမြင်ဖူးဘူး။ဖေဖေရဲ့မိတ်ဆွေဘဲဖြစ်လောက်မှာပါ။ဒါမှမဟုတ်ဆွေမျိုးတော်နေတာများလား။မျိုးရိုးနာမည်ပါမက သူ့ကိုပါသိနေတော့ ဂျီမင်စဉ်းစားရတော့သည်။
*သိတာပေါ့ ကလေး။ချွဲမင်ရဲ့ကျေးဇူးတွေကအဖိုးတို့မိသားစုအပေါ်မှာကြီးမားလွန်းတယ်လေ.. ကလေးရယ်....*
*အာ.ဖေဖေရဲ့မိတ်ဆွေကိုး...*
*ဒါနဲ့သားကအခုဘယ်သူနဲ့နေတာလဲ...*
အဖိုးကိုဂျီမင်မှတ်မိမှာမဟုတ်ပါဘူး။ဘာလို့ဆိုဂျီမင်လေးနှစ်နှစ်လောက်မှာ အဖိုးကမိန်းမဖြစ်သူရဲ့ဇာတိကိုပြောင်းရွှေ့သွားလို့လေ။သို့ပေမယ့် မြို့စားမင်းဟောင်းပတ်ခ်ချွဲမင် အပေါ်မှာတော့ကျေးဇူးသိတက်တဲ့သစ္စာရှိလူယုံတယောက်ပါ။
အဖိုးနာမည်က မင်ယောင်လို့ခေါ်ပြီး ပတ်ခ်ချွဲမင်ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောလူယုံလည်းဖြစ်၊ခြံစောင့်လည်းဖြစ်ပါတယ်။အဖိုးမင်ယောင်တို့လင်မယားကဆင်းရဲဒုက္ခရောက်တော့ ပတ်ခ်ချွဲမင်က ခေါ်ယူပြီးစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာပါ။အဖိုးတိူ့မှာသားသမီးမထွန်းကားတော့ ဂျီမင်လေးကိုတုန်နေအောင်ချစ်တယ်
မွေးကတည်းကလက်ပေါ်ကမချတဲ့အဖိုးရဲ့မိန်းမဟာ ဂျီမင်ကိုဝမ်းနဲ့လွယ်ေမွးထားတဲ့သားသကဲ့သို့ပင်ချစ်မြတ်နိုးသည်။သို့ပေမယ့် ကံကြောင်းမလှတဲ့မိန်းမဖြစ်သူဟာ နေ့ချင်းဆိုသလိုကျန်းမာရေးချူချာလာခဲ့တယ်။ပတ်ခ်ချွဲမင်ကတော့ သူ့အိမ်မှာဘဲဆက်နေပြီးကျန်းမာေရးေကာင်းတဲ့အထိဆေးကုသပေးမယ်လို့တတွတ်တွတ်ပြောနေပေမယ့်ခေါင်းမာတဲ့ မိန်းမကသူ့ဇာတိမှာဘဲပြန်ပြီးခေါင်းချချင်တယ်ဆိုလို့ နောက်ဆုံးသူလည်းလိုက်လျောပေးခဲ့သည်။
အဖိုးမင်ယောင်တို့ပြန်လာတော့ဂျီမင်လေးကလမ်းလျှောက်တက်ခါစဘဲရှိသေးတော့ဘယ်မှတ်မိပါ့မလဲ။အစကအဖိုးမင်ေယာင်ရဲ့အစီစဥ်က မိန်းမဖြစ်သူကျန်းမာရေးကောင်းတာနဲ့ ပတ်ခ်ချွဲမင်ဆီပြန်လာမယ်လို့တွေးထားတာ။သေတဲ့အထိနေသွားမယ်လို့လေ။သို့ပေမယ့်ကံတရားကဘယ်လောက်ထိဘက်လိုက်သလဲဆိုရင်ဘာမှမသိတဲ့သားလေးကိုေလာကကြီးထဲတယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့စေပြီးပတ်ခ်ချွဲမင်တို့လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကိုအပြီးတိုင်ပျောက်သွားအောင်လုပ်ပစ်ခဲ့တယ်။သူတိူ့သွားပြီးနှစ်နှစ်အကြာမှာပေါ့။
အဖိုးရဲ့မိန်းမလည်းထိုသတင်းကြားကြားချင်းဘဲလောကကြီးကိုကျောခိုင်းထွက်သွားခဲ့တယ်။ဂျီမင်လေးကျန်ခဲ့တယ်လို့သတင်းရပေမယ့် သူမခေါ်ထားရက်ဘူး။ချို့တဲ့သူမို့ ဒီလိုပြည့်စုံတဲ့သားလေးကိုဆင်းရဲတောထဲမခေါ်ရက်ဘူးလေ။ဒီလိုနဲ့ဘဲ အဖိုးမင်ယောင်ဟာ မိန်းမဖြစ်သူရဲ့ဇာတိမှာဘဲဆက်ပြီးနေထိုင်ခဲ့တယ်။
အခုမှဘာလို့ပြန်လာရသလဲဆိုရင် သူသိထားတဲ့အမှန်တရားတချို့ရှိနေလို့လေ။ပတ်ခ်ချွဲမင်တို့သေတာလုပ်ကြံသူရှိလို့။နောက်ပြီးထိုလူဟာ ပတ်ခ်ချွဲမင်ရဲ့အသိမိတ်ဆွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာထပ်သိခဲ့ရတယ
*သားကိုဖေဖေကြီးဂျွန်ဆော့တို့မွေးစားထားတာလေ...*
*ဘုရားရေ.!ဂျွန်ဆော့ ဟုတ်သလား မင်မင်လေး...*
*ဟုတ်ပါတယ် ဖိုးဖိုး။ဘာဖြစ်လို့လဲ ဗျာ့..*
*ကလေးလေးဘဝကဘာလို့ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ။အဖိုး စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ကွယ်...*
အဖိုးစကားကိုဂျီမင်နားမလည်ဘူး။ဖေဖေကြီးရဲ့နာမည်ကိုကြားတာနဲ့မျက်နှာကသွေးမရှိတော့သလိုဖြူလျော့သွားတယ်။အဖိုးကဘယ်လိုလူလဲ။နောက်ပြီး ဖေဖေတို့နဲ့ဘယ်လောက်ထိရင်းနှီးလို့ ဘာတွေသိထားတာလဲ
*သားကရန်သူရဲ့အနီးနားမှနေနေတာဘဲ..*
*ဗျာ !ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဖိုးဖိုး..*
*လူတွေကကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် မင်မင်လေး..အယုံမလွယ်နဲ့ ကြားလား..*
*ဖိုးဖိုးပြောတာကို မင် နားမလည်ဘူး..*
*နောက်ကျရင် သားသိလာမှာပါ။တခုဘဲ သားမှတ်ထားပါ...ရန်သူကသားအနားမှာရှိတယ် ဆိုတာ..*
*ပြန်တော့ကလေးလေး။နောက်ကျရင်သားကိုဖိုးဖိုးလာပြန်ရှာမယ်...*
မျက်ရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတဲ့အဖိုးကတုန်တုန်ရီရီနဲ့ဘဲ ပစ္စည်းတွေကောက်သိမ်းကာပြန်ဖို့လုပ်တော့တယ်။ဂျီမင် ဘာတခုမှနားမလည်တော့ဘူး။
အဲလက်နဲ့ဂရေ့စ် သည်လည်းသူ့လိုဘဲ ဘာမှမသိတော့မျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ကာ ရပ်ကြည့်နေကြသည်။အဖိုးက သူတို့မျက်စိရှေ့ကနေဘဲ လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ်ဖြင့် ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
ရန်သူကသူ့အနားမှာတဲ့။ဘာတွေလဲ။အဖိုးဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ပဟေဠိဆန်တဲ့စကားတွေကြောင့် ဂျီမင် ဦးနှောက်ကို အလျင်မြန်ဘဲအလုပ်ပေးတော့သည်။
*သိနေတာလား ဂျီမင်.*
*ဟင်.!*
*အဖိုးနဲ့လေ..*
*မသိပါဘူး..*
*မသိဘဲနဲ့ အဖိုးကဘာတွေပြောသွားတာလဲ။ဘာတွေမှန်းမသိဘူး...*
*စဉ်းစားမနေနဲ့တော့ ဂျီမင်။ကိုယ်တို့ပြန်ကြရအောင်....*
*ဟုတ်..*
ဂရေ့စ်ရဲ့အမေးကို ဂျီမင်ကခေါင်းခါပြလိုက်တော့ အံ့ဩသွားသလိုမျက်လုံးလေးဝိုင်းစက်သွားသည်။
သူစိမ်းတယောက်ကိုပြောသွားတဲ့စကားတွေကထူးဆန်းလိုက်တာ။ရန်သူတွေရော။ဘယ်သူ့ကိုမှမယုံရဘူးရော,သူ(မ)တို့က ဂျီမင်ကိုထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး။မယုံသလိုနဲ့......
ဂရေ့စ်ကစိတ်ထဲကနေ အဖိုးကိုအပစ်တင်ရင်းနှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ ကားပေါ်ကိုတက်သွားတော့တယ်။ကျန်ခဲ့တဲ့ အဲလက်ကတော့ အဝေးကိုရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့အဖိုးရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကျုတ်လိုက်သည်။အဖိုးမှာလျှိုဝှက်ချက်တော့ရှိရမယ်။သူတို့မသိတဲ့ တခုခုပေါ့....
_________
*နောက်ကျလိုက်တာ ကလေးငယ်။ဆိုင်မှာလူကျလို့လား....*
*ဟုတ်တယ် ကိုကို...*
ညနေစောင်းတာနဲ့အိမ်ပြန်နေကြ ဂျီမင်က ဒီနေ့တော့အဖိုးရဲ့စကားတွေကိုပြန်ကြားယောင်နေလို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျခဲ့တယ်။
ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ဘယ်ချိန်ကတည်းကစောင့်နေမှန်းမသိတဲ့ ကိုကို ကသူ့ကိုတွေ့တော့စိတ်ပူဟန်ဖြင့်မေးလာတယ်။ဒါကြောင့်လည်း ဂျိီမင်က ကိုကို စိတ်ပူတာလျော့အောင်မုသားဆိုလိုက်တယ်။သူ့ကြောင့်နဲ့ ကိုကို့ကိုစိတ်မညစ်စေချင်ဘူးလေ
*အရမ်းပင်ပန်းလို့လား ကလေးငယ်..ဟင်..မျက်နှာလေးကနွမ်းလျနေပါရောလား....*
*နေပြင်းလို့ထင်တယ် ကိုကို..*
*ဟုတ်မယ်..ဒါဆို ရေမချိုးနဲ့တော့လေ။ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး လာခဲ့နော်။ညစားစားပြီးရင်ဆေးသောက်ရမယ်..*
*ဟုတ်ကဲ့..ကိုကို..*
ဖျော့တော့နေတဲ့ဂျီမင် မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး ဂျောင်ဂု သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။လေစိမ်းတိုက်ရင်တောင်မကြိုက်တဲ့သူမို့ အခုလိုနွမ်းဖတ်နေတာမြင်ရတော့ စိတ်ထဲဘဝင်မကျဘူး။ကလေးငယ်ကို အမြဲတမ်းလန်းဆန်းတက်ကြွနေတာဘဲမြင်ချင်တယ်။
*ဟူး....ဘာလို့စိတ်ထဲလေးေနသလိုခံစားရတာလဲ..*
*တကယ်ဘဲ အဖိုးကဘာလဲ..*
အိမ်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ဖိန်ပ်ကိုဖြစ်သလိုချွတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကိုလေးလံတဲ့ခြေထောက်တွေနဲ့ဝင်သွားတော့တယ်။ကုတင်ပေါ်မှာခြေကားယားလက်ကားယားဖြင့် လှဲအိပ်ချလိုက်ပြီး မျက်နှာကျတ်ကိုကြည့်ကာ တယောက်ထဲတီးတိုးဆိုနေသည်။တခုခုဆို အဆုံးထိတွေးတက်သူမို့ အဖိုးရဲ့စကားကို အဖြေမသိရမချင်း သူအိပ်လို့ပျော်မှာမဟုတ်ဘူး။
မျက်လုံးမှိတ်ကာ လေပူတချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း မလှုပ်ချင်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုသယ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီးကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်သည်။ညအိပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ဝမ်းဆက်ကိုတခါထဲဝတ်လိုက်ပြီး အိမ်မကြီးဆီထွက်လာလိုက်သည်။ညစာစားပြီးရင် အိပ်ဆေးသောက်ပြီး မိုးလင်းတဲ့အထိအိပ်လိုက်မယ်လို့တွေးထားလိုက်သည်။မဟုတ်ရင် သူတညလုံးမျက်လုံးကြောင်နေမှာလေ
*ဒါလေးက စံပယ်လက်ဖက်ရည်ကြမ်းလေး..လန်းသွားအောင်သောက်လိုက်နော်....*
*ဟုတ်ကဲ့..*
*နေလို့မကောင်းရင် မနက်ဖြန်တရက်လောက်တော့နားလိုက်လေ ကလေးငယ်...*
*ဆေးသောက်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ ကိုကို ရဲ့...*
ညစားစားပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာဝိုင်းဖွဲ့ပြီးအချိုပွဲတည်ကြသည်။မေမေကြီးက သတင်းနားထောင်နေပြီးဖေဖေကြီးကတော့ စာဖတ်နေသည်။
ကိုကိုကသူ့နဖူးကိုလက်ဖြင့်စမ်းရင်း လေသံအေးအေးလေးနဲ့ဆိုလာသည်။
*သားငယ်လေး နေမကောင်းလို့လား..*
*ညနေကတည်းကမျက်နှာရဲနေလို့လေ .ကိုယ်တော့မပူဘူး ဖေဖေ...*
*ဒါဆိုလည်းအိပ်ယာစောစောဝင်လေ သားငယ်...*
သူနဲ့ကိုကို့စကားကို ဖေဖေကြီးကကြားသွားလို့ထင်၏။ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး သူ့ပါးပြင်ကိုစမ်းရင်းပြောလာသည်။
*ခဏနေအုန်း ဆေးသောက်ပြီးမှ အိပ်..*
*မေကြီးအခန်းထဲမှာဆေးဝင်ယူပေးမယ်...*
*ဟုတ်ကဲ့...*
တအိမ်လုံးက သူ့ကိုသည်းသည်းလှုပ်ချစ်ပေးနေတာကိုမြင်ရတော့ စိတ်အေးချမ်းသွားသည်။လူချစ်လူခင်ပေါများတဲ့သူ့မှာ ဘယ်ကရန်သူကရှိမှာလဲ။ရှိလာရင်လည်း ကိုကိုနဲ့ဖေဖေကြီးကကာကွယ်ပေးမှာပေါ့
ဂျီမင်ထိုသို့တွေးလိုက်ရင်း မေမေကြီးတိုက်တဲ့ဆေးကိုသောက်ကာ အနောက်အိမ်လေးဆီပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
*ကိုကို လည်းလိုက်မလို့လား....*
*အင်း..ကလေးငယ်ကိုတယောက်ထဲစိတ်မချဘူး...*
သူထွက်လာတာနဲ့ကိုကိုကပါဖေဖေကြီးတို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြေးလိုက်လာသည် ။တီရှပ်လက်တိုနဲ့ချည်သားဘောင်းဘီခပ်ပွပွကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့ကိုကိုက ဆီမထည့်ထားနဲ့ဆံပင်တွေသည်လည်းပွယောင်းနေသည်။
ဆံနွယ်ပျော့ပျော့လေးတွေကကိုကို့နဖူးထက်ကိုအလုအယက်ကျဆင်းလာတော့ ဂျီမင်လက်လေးကလျက်မြန်စွာနဲ့ဘဲ အပေါ်သို့သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ကိုကိုကတော့ သူလုပ်သမျှကိုငြိမ်ငြိမ်လေးကြည့်နေရှာသည်။
*ဆံပင်ရှည်လာပြီ ကိုကို ညှပ်အုန်းနော်...*
*မညှပ်ချင်ပါဘူး..*
*ဘာလို့လဲ..*
*ကလေးငယ်စည်းပေးတာခံချင်လို့....*
ကိုကိုကနှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုကွေးညွှတ်တဲ့အထိရယ်ပြရင်းပြောလာတော့ ဂျီမင်ရင်ထဲလိပ်ပြာတွေပျံဝဲသွားသလိုမျိုးခံစားရသည်။ကိုကိုကစကားတက်လိုက်တာ။သူ့ကိုစကားလှလှလေးနဲ့တအားချုပ်တာဘဲ။
အတွေးကိုယ်စီနဲ့တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေကြတဲ့ ဂျီမင်တို့ကို ထိန်ထိန်သာနေတဲ့လမင်းကြီးကရှက်လို့ဆိုပြီး တိတ်တွေကြားထဲကိုဝင်ပုန်းသွားတယ်လေ
*လှသွားပြီ....*
*အဟား..!ကလေးကလည်း ကြက်တောင်စည်းကြီးလား...*
*ချစ်စရာလေး အဟိ.!*
နှားရွက်အောက်ထိရောက်နေတဲ့ ကိုကိုဆံပင်တွေက်ု ဂျီမင်ကသေရပင်လေးဖြင့်လိုက်စည်းပေးသည်။တစ်စုတစ်စည်းထဲအနောက်ဘက်မှာသိမ်းဆည်းထားတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ နံနက်သီးလိုမျိုးထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု စည်းပေးလိုက်တယ်။
လေးထောင့်မှန်လေးကိုယူကာ ကိုကို့ကိုပြလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာလူးလိမ့်အောင်အော်ရယ်ေတာ့သည်။ ဂျီမင်ကလည်း သူစည်းထားပေးတာကို
သဘောကျစွာနဲ့ ဗိုက်ကိုနှိပ်ကာ အသံတိတ်ရယ်နေသည်။
လေအဝေ့မှာပျံ့လွင့်လာတဲ့ပန်းပေါင်းစုံရနံ့ကြောင့် ဂျီမင်စိတ်လေးလန်းဆန်းလာသည်။ကိုကိုကလည်းဒီညအတူတူအိပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ သူအတိုင်းထက်လွန်ပျော်တာပေါ့
*စောင်ခြုံထားလေ..*
*ပူတယ်..*
ဆေးသောက်ထားတော့ နဖူးပြင်နဲ့လည်ဂုတ်မှာ ချွေးစအနည်းငယ်စိုလာတာကြောင့် ကိုကိုခြုံလာပေးတဲ့စောင်ကို ဂျီမင်ကဖယ်ချလိုက်တယ်။မီးရောင်ကိုဖျော့တော့စွာထွန်းထားတဲ့အခန်းလေးက လမင်းကြီးရဲ့အကူညီနဲ့ဘဲ အလင်းဓာတ်ယူထားတယ်။
ကိုကိုကသူ့နားသပ်စပ်ကချွေးစလေးကို လက်မလေးဖြင့်ဖွဖွလေးသုတ်ပေးလာတော့ ဂျီမင် ကိုယ်လေးတုန်တက်သွားတယ်။နီးကပ်နေတဲ့ကိုကို့ မျက်နှာချောချောလေးကြောင့် သူ့ရင်ခုန်သံတွေဗြောင်းဆန်ကုန်တယ်။
ညှို့အားပြင်းတဲ့ကိုကို့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေက သူ့ကိုရီဝေစွာနဲ့ကြည့်နေတော့ မှောင်ရီနေတဲ့အခန်းလေးထဲမှာ အရှက်သည်းရပြန်တယ်။မင့်ကိုတော်ရုံဘဲပြုစားပါလား ကိုကို ရယ်....
*ချွေးတအားထွက်နေလား အင်္ကျီလဲရအောင် နော်...*
*ရတယ် ကိုကို..*
*မရပါဘူး ။လဲရအောင် နော်..ချွေးနဲ့ပြန်ပြီးအအေးပတ်သွားမယ်...*
*ဟုတ်...*
စိုးရိမ်လွန်နေတဲ့ကိုကို့ကြောင့်သူလည်းဆက်မငြင်းတော့ပေ။ကုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားပြီး နံရံနဲ့ကပ်နေတဲ့ကျွန်းဗီရိုကြီးဆီသွားကာ ကိုကိုကသူ့အတွက်ဝတ်စုံထုတ်ပေးနေသည်။သူ့အဝတ်ဗီရိုဆိုပေမယ့် ထိုထဲတွင် ကိုကို့အဝတ်စားတွေလည်းရှိတယ်။
ကိုကိုလာနေရင်ဝတ်လို့ရအောင်ဆိုပြီး သူယူထားပေးတာ။တချို့ဟာတွေကျတော့ သူလိုချင်လို့ ကိုကို့ဆီကတောင်းထားတာလေ။ကိုကို့ရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကိုကြိုက်လို့ တခါတလေထုတ်ဝတ်ဖြစ်တယ်။
*ကိုကိုကလည်း မင်က,ကလေးလားလို့..*
*ဘာဖြစ်လို့လဲ ကလေးငယ်ရဲ့။ချစ်စရာလေးပါ..*
*ဟင့်အင်း.!မဝတ်ချင်ဘူး...*
*ဟော..ညအိပ်မှာဘဲဟာ ဂျီးများမနေဘဲ ဝတ်လိုက် နော်.*
ကိုကိုတမင်လုပ်တာသူသိတယ်။ကိုကို့ဆံပင်ကိုလှအောင်မစည်းပေးလို့သူ့ကိုပြန်ချေပတာလေ
ကိုကိူအကျင့်မကောင်းဘူး။သူကအဝါရောင်ကြိုက်သူမို့ အသုံးဆောင်ပစ္စည်းတချို့ကိုအဝါရောင်သုံးတက်ပြီးကျန်တာကိုတော့ ကိုကိုကြိုက်တဲ့နက်ပြာရောင်ကိုသုံးသည်။ငယ်ငယ်ကတော့ မေမေက ကြက်ပေါက်ေလးနဲ့တူတယိဆိုလို့ အပေါ်အောက် တကိုယ်လုံးကိုအဝါရောင်ဝမ်းဆက်တွေဘဲဆင်ပေးတယ်။
ဆယ်ကျော်သက်အထိ အဝါရောင်ကိုစွဲစွဲမြဲမြဲသုံးတော့ ကိုကိုကပါကြက်ပေါက်လေးဆိုပြီး စ,နောက်လာလို့ အဲတကည်းအဝတ်စားဆို အဝါရောင်ကိုသိပ်မဝတ်တော့တာ။ရှိတဲ့အဝတ်စားတွေကိုလည်း ဗီရိုအောက်ခြေထဲမှာထိုးသိပ်ထားလိုက်တယ်။
ဒါတောင် ကိုကိုကဘယ်လိုရှာလာခဲ့မှန်းမသိဘူး။သူ့ကိုအင်္ကျီရင်ဘက်မှာ ဘဲရုပ်ပါတဲ့အဝါရောင်ဝမ်းဆက်ကိုထုတ်လာပေးတယ်။ပြီးရင် ကိုကိုကလှောင်တော့မှာ။သူ သိနေတယ်လေ
*မဝတ်ဘူး လို့.!*
*ကလေးငယ်ရာ .ဒါနဲ့ဘဲအအေးပတ်တော့မယ် ဝတ်ပါဆို..*
*ဟင့်အင်း.*
အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ဂျီမင်က စောင်ကိုခြုံကာ ခေါင်းပြုတ်ထွက်မတက်ခါရမ်းတော့သည်။ဘယ်နှစ်ကအင်္ကျီမှန်းမသိပေမယ့် အဝါရောင်နဲ့ဆို သိပ်လိုက်ဖတ်တဲ့ကလေးငယ်ကြောင့် သူရှာလာခဲ့တာ။
ဖွေးဥပြီးရဲတက်နေတဲ့ ကလေးရဲ့ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာညှစ်ပြီးအံကြိတ်သံနဲ့ပြောလိုက်တော့ သူ့လက်ကိုပုတ်ချလိုက်တယ်။ဒီညတော့ တိုက်စစ်ဆင်ရတော့မယ်နဲ့တူတယ်။ကလေးငယ်ကတော့ သူ့ကိုမကြည့်တော့ဘဲ စောင်ပုံကြားထဲခေါင်းတိုးဝင်ကာ ပုန်းနေလေရဲ့။
စောင်အောက်မှာတစွန်းတစပေါ်နေတဲ့ခြေချောင်းရဲရဲလေးကိုမြင်တော့ ဂျောင်ဂု သွားကိုကြိတ်လိုက်တယ်။အူယားလိုက်တာ။သွေးခြေဥနေတဲ့ ခြေမထိပ်လေးကို ကိုက်လိုက်ရင် ငိုသွားမယ်ထင်တယ်
*အ..!ကိုကို...!*
စိတ်ကူးထက်လက်တွေ့မြန်တဲ့ ဂျောင်ဂုကဂျီမင်ရဲ့ခြေမထိပ်လေးကို သွားဖြင့်ဖွဖွလေးဖိကိုက်လိာက်တော့ ကိုယ်လေးတချက်တွန့်သွားတဲ့ ဂျီမင်က ငြူစူစူဖြင့် ထအော်တော့တယ်
*ဘာ.ဘာလုပ်တာလဲ ။ငရဲကြီးကုန်တော့မှာဘဲ ကိုကို ရယ်...*
*ဒါဆို အင်္ကျီဝတ်လိုက်။မဟုတ်ရင် ထပ်ကိုက်မှာ နော်..*
*ကိုကို အကျင့်ပုတ်.!*
*မဝတ်သေးဘူးလား။ထပ်ကိုက်ခံချင်လို့လား...*
*မင့်ကို အနိုင်မကျင့်နဲ့နော်..*
*ကျင့်မှာဘဲ ပြောစကားမှနားမထောင်တာ..*
*နောက်နေ့ မင်နဲ့လာမအိပ်နဲ့တော့..*
*အိပ်မယ်ကွာ ဘာဖြစ်လဲ...*
ပြုံးစစနဲ့ဂျောင်ဂု ကရယ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းကာ ဂျီမင်ကို အဝတ်လဲပေးလိုက်သည်။မကျေမချမ်းဖြစ်နေတဲ့ဂျီမင်ကတော့ နှုတ်ခမ်းကိုဆူထော်ထားပြီး မျက်နှာကိုတဖက်သို့လှည့်ထားလိုက်သည်
*စိတ်ဆိုးရင် ကြက်ပေါက်နဲ့ပိုတူတယ်.*
*ကိုကို နော်..!*
*ဖြည်းဖြည်းပြောပါ နှုတ်ခမ်းကြီးလည်း ကိုကို့ ပါးကိုထိုးမိတော့မယ်...*
*အ..!..*
အင်္ကျီကြယ်သီးတပ်ပေးနေတဲ့ ကိုကိုကမျက်ခုံးတဖက်ပင့်ပြကာ မထိတထိစ နေသည်မို့ အမြင်ကပ်တာနဲ့ဘဲ ပွယောင်းနေတဲ့နှာခေါင်းထိပ်ကိုကိုက်ပေးလိုက်သည်။မှတ်ပြီလား။သူများကို စ ချင်အုန်း
သွားရာထင်သွားတဲ့ကိုကို နှားခေါင်းကချက်ချင်းဘဲရဲတက်လာသည်။နှာနီဖြစ်သွားတဲ့ကိုကို့ကိုကြည့်ကာ ဂျီမင်က ခေါင်းအုံးထက်မျက်နှာအပ်ကာ အူလှိုက်သည်းလှိုက်နဲ့ရယ်တော့သည်။
*အဆိုးလေး ကိုကို့ ကိုကိုက်တယ်ပေါ့လေ..*
*ကိုကို နှာနီကြီး..*
*တွေ့မယ်..အရမ်းဆိုးတဲ့ကလေးငယ်ကို အပြစ်ပေးရမယ်...*
*မလုပ်နဲ့ နော်။မင်က ချစ်လို့စတာကို...!*
*မရဘူး.!ကိုကိုလည်းပြန်က်ုက်ရမှာ ကျေနပ်မှာ..*
*မကိုက်နဲ့လို့..!နောက်တခါမ,စတော့ဘူး...*
*လာမတားနဲ့တော့...*
*ကိုကို..!*
ရယ်သံတွေပြည့်နှက်နေတံ့ အိပ်ခန်းလေးထဲ ကြည်နူးစရာတွေပြည့်နှက်နေတယ်။စောင်ပုံကြားထဲမှာ လူးလိမ့်နေကြတဲ့ ဂျီမင်နဲ့ဂျောင်ဂုတို့ရဲ့ ရယ်သံကြောင့် သစ်ပင်ပေါ်မှာ အိပ်တမ်းတက်နေကြတဲ့ငှက်ကလေးတွေက အလန့်တကြားဖြင့် ခေါင်းထောင်ကြည့်လာတယ်။
ဒါဟာ ပျော်စရာကမ္ဘာလေးပါလားလို့ တွေးမိသွားတော့ သူတို့လည်းညအလှကိုပိုပုံပေါ်ဖို့အတွက် တေးသီပေးလိုက်ကြတယ်။
လပြည့်ဝန်းကြီးရယ်၊တေးသီပေးနေကြတဲ့ငှက်ကလေးတွေရယ်၊မွှေးပျံ့လွန်းတဲ့ ပန်းရနံ့ပေါင်းစုံနဲ့အတူ ကိုကိုရဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲမှာ တညလုံးအိပ်စက်ရတော့ ဂျီမင်လောက်ပျော်တဲ့သူ ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိပါ့အုန်းမလား။
တဖက်မှာသာယာနေပေမယ့် တဖက်မှာတော့မှောင်မိုက်နေတယ်။အရွယ်ရောက်ပြီးသားဖြစ်တဲ့ သားနှစ်ယောက်ရဲ့အပြုမှုကိုမျက်သိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေတဲ့ ဖခင်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို သတိထားမိခဲ့ရင်.........
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းလေးထဲသက်ပြင်းချသံကကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်လာခဲ့တယ်။
______
၁၄.၆.၂၃
Kelly
Thankful my readers 🤍
_________
Zawgyi
*ဒါေလးကိုေဈးျဖတ္ေပးလို႔ရမလား..*
*ဟုတ္ကဲ့(...)ဝမ္ပါ...*
*ဂ်ီမင္ ဆြဲသမွ်ပန္းခ်ီအားလုံးကနာမည္ႀကီးေနေတာ့ ဂေရ႕စ္ ကိုလက္မွတ္ေလးပါထိုးေပးလို႔ရမလား...*
*အဲေလာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး ဂေရ႕စ္ ကလည္း......*
*တကယ္ေျပာတာပါဆို..*
ဂေရ႕စ္ကႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ဝံ့ျပလာတယ္။သူနဲ႕ကိုကိုစကားမ်ားတဲ့ေန႕က ဂေရ႕စ္ လည္းအိမ္မျပန္ေသးဘဲသူတို႔ကိုေစာင့္ေနတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ သူ႕ဆီကခြင့္မေတာင္းဘဲႏွင္းဆီခင္းထဲသြားလို႔ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္စကားဆိုလာတယ္။
အဲလိုက်ေတာ့လည္းဂ်ီမင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။သူ႕ကိုတကိုယ္ဆန္တယ္လို႔ ျမင္သြားမွာလည္းေၾကာက္တယ္။ဒါေပမယ့္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ဂေရ႕စ္က သူ႕ကိုၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႕ဘဲ စကားေျပာပါတယ္။စိတ္ထဲဘာမွသိမ္းထားပုံမရဘူး ။သူကသာအေတြးလြန္ေနခဲ့တာ
ကိုကိုကလည္းေနာက္ဆိုအခုလိုမ်ိဳးမလုပ္ဖို႔ကိုေလသံေအးေအးနဲ႕ေခ်ာ့ျမဴၿပီးေျပာျပတယ္။ကေလးဆန္တယ္တဲ့ေလ။သူ႕အသက္ကမငယ္ေတာ့တာမို႔ တခုခုဆိုဦးေႏွာက္နဲ႕စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ဆိုၿပီးပညာသားပါပါနဲ႕မွာသြားေသးတာ။ကိုကိုေျပာတာလည္းမမွားပါဘူး။သူကိုက အစြဲလမ္းႀကီးလြန္းေနတာ။
ဘာအရာမဆိုသူသေဘာက်ၿပိီဆိုတာနဲ႕ဘဲသူပိုင္တယ္လို႔ပုံေသတြက္ထားတာေလ။လူ႕အသိုင္းဝိုင္းထဲမွာရင့္က်က္ေအာက္က်င္လည္ဖို႔ အေတြ႕ႀကဳံမရွိေသးပါလား။ဒါကလည္း အိမ္ထဲမွာဘဲ ပိတ္မိေနတဲ့အက်ိဳးေတြေပါ့။မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ၿပီးတစ္ေယာက္ထဲကမာၻတည္ေနခ်ိန္မွာ သူနဲ႕႐ြယ္တူေတြ၊သူ႕ထက္ငယ္သူေတြက ကမာၻပတ္ေနၾကၿပီ။
သူကေတာ့ အိမ္ကလူႀကီးတေယာက္ေယာက္မပါရင္ဘယ္မွမသြားတက္တာအခုထိဘဲေလ။ဆိုင္ဖြင့္ၿပီးမွ နည္းနည္းေလးအတင့္ရဲလာတယ္လို႔ေျပာရမလား
*စိတ္မဆိုးရင္ ဂ်ီမင္ကိုတခုေလာက္ေမးလို႔ရမလား..*
*အင္း..ေမးေလ..*
ဂေရ႕စ္ကသူထိုးေပးလိုက္တဲ့လက္မွတ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးကေလးလိုမ်ိဳးခုန္ေပါက္ေနေတာ့ ဆိုင္ထဲကလူတခ်ိဳ႕ကကြက္ၾကည့္ကုန္ၾကတယ္။လက္မွတ္တခုေလးကို အဲေလာက္ေတာင္သေဘာက်ရသလားလို႔ သူတီးတိုးဆိုမိတယ္။
*ဂေရ႕စ္ သတိထားမိေနတာၾကာၿပီမို႔ပါ ဟို..မွန္ေဘာင္ထဲကခဲျခစ္ပန္းခ်ီေလးက ဂ်ီမင္ မိသားစုပုံေလးလား..*
*ဟုတ္ပါတယ္...*
*ဪ~~~*
စာ႐ြက္ျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာမေသမသပ္ေလွ်ာက္ဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီေလးကို သူ(မ) ဆိုင္ကိုလာတိုင္းသတိထားမိေနတာ။ဂ်ီမင္ထိုင္တဲ့သစ္သားစားပြဲေပၚမွာ သစ္သားေဘာင္ခတ္ၿပီးအၿမဲေထာင္ထားတက္လို႔ေလ။လွတယ္လို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူး ။ဒါေပမယ့္ မိသားပုံလိုထင္ရတဲ့ လူပုံသုံးပုံေၾကာင့္ ထုတ္ေမးလိုက္မိတာ။မိဘအေၾကာင္းေမးမိလို႔ နည္းနည္းေတာင္အားနာသြားတယ္။
သူ႕မိဘေတြကိုသတိရမွာေပါ့။ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕သူစိမ္းနဲ႕ေနလာရတာေလ။ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေျပာရမလား အကိုေဂ်ာင္ဂု တို႔မိသားစုနဲ႕ဂ်ီမင္အေဖကမိတ္ေဆြျဖစ္ေနလို႔။အကိုတို႔ကစိတ္ထားေကာင္းတဲ့သားမိေတြေလ။အခု႐ြယ္ထိ မျငဴစူဘဲျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာဘဲၾကည့္။သားငယ္ေလးဆိုၿပီးပါးစပ္ဖ်ားကမခ်ဘဴး ။အကိုဆိုပိုဆိုးတာေပါ့။ကေလးငယ္လို႔ တခြန္းေခၚလိုက္တိုင္းဂ်ီမင္အစားသူ(မ)ကပိုၿပီးရင္ခုန္မိတယ္။
*ဒီလိုေမးလို႔ ဂေရ႕စ္ကိုစိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္..ဘာစိတ္နဲ႕ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး...*
*ရပါတယ္ .မင္စိတ္မဆိုးပါဘူး ။ဒါက မင္ငယ္ငယ္တုန္းကဆြဲထားတာေလ။မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီမနက္ကဘဲ ေမေမနဲ႕ေဖေဖကေလာကႀကီးထဲကထြက္သြားေန႕ေလ....*
*ဂေရ႕စ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ...*
*အင္း...ႏွစ္ေတြလည္းၾကာခဲ့ၿပီေလ ေမေမတို႔လည္းအခုေလာက္ဆိုေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာတခုမွေရာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့...*
*ဟုတ္တာေပါ့။ဂ်ီမင္ေမေမနဲ႕ေဖေဖက စိတ္ထားေကာင္းေတာ့ နတ္သား၊နတ္သမီးေတြျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ..*
*ဟုတ္လား...*
*အင္း..*
ဂ်ီမင္ကမ်က္ဆံေလးကိုလွိမ့္ကာ ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ ဂေရ႕စ္က ေခါင္းကိုအဆက္မျပတ္ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။သူ(မ) ဂ်ီမင္ကိုဂ႐ုဏာသတ္မိတယ္။ေနာက္ၿပီး ေမာင္ႏွလိုလည္းခင္မိတယ္။ေရွ႕ေရွာက္ ဂ်ီမင္ ဘာအခက္ခဲရွိရွိတက္နိုင္သေလာက္ကူညီေပးမယ္လို႔ သူ(မ)ကိုယ့္ကိုကို ကတိေပးလိုက္တယ္။
*ဂ်ီမင္..!*
*အာ..အဲလက္...*
*ဂေရ႕စ္ လည္းေရာက္ေနတာလား...*
*ေရာက္ေနလို႔ေတြ႕တာေပါ့...*
ေတြ႕လိုက္တိုင္းစကားနာထိုးေနတဲ့ အဲလက္နဲ႕ဂေရ႕စ္ကို ဂ်ီမင္ကမ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာၾကည့္ေနသည္။နာမည္ပါသိေနပုံေထာက္ရင္ ရင္းႏွီးေနၾကတာထင္တယ္။
*အစကတည္းကသိေနတာလား...*
*ဟုတ္တယ္ ဂ်ီမင္...*
ဂ်ီမင္အေမးကို ဂေရ႕စ္က အဲလက္ဆီမ်က္ေစာင္းဝံ့ျပရင္းေျဖလာသည္။
အဲလက္ကေတာ့သူ(မ)စကားကိုမၾကားသလိုလုပ္ကာ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။အဓိပၸာယ္ပါတဲ့အၾကည့္မို႔ ဂ်ီမင္ကဘဲမ်က္ႏွာအရင္လႊဲလိုက္သည္။
*ဒါနဲ႕ အဲလက္က ဒီကိုဘဲတမင္လာခဲ့တာလား..*
*အင္း..ဂ်ီမင္နဲ႕ေန႕လည္စာအတူစားခ်င္လို႔ေလ...*
*ဟင္...!*
*အခ်ိန္ရတယ္မလား အခုကေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေလ..*
အဲလက္အေျပာေၾကာင့္ သစ္သားနံရံေပၚကခ်ိန္သီးနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၂ကိုေက်ာ္လုနီးနီးျဖစ္ေနၿပီ။အဲလက္ မေျပာရင္သူသတိထားမိမွာမဟုတ္ဘူး။ဂေရ႕စ္ နဲ႕လည္းစကားေကာင္းေနေတာ့ သူဗိုက္ဆာမွန္းေတာင္မသိဘူး။
*ဂ်ီမင္ ေန႕လည္စာမစားရေသးဘူးလား ။ဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့...ဂေရ႕စ္ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ ဂ်ီမင္ရယ္....အားနာလိုက္တာ.*
*ရပါတယ္ မင္လည္းဗိုက္သိပ္မဆာလို႔ေလ...*
*ဒါဆိုလည္ၿမိဳ႕ထဲက ကိုယ္စားေနက်ထမင္းေပါင္းဆိုင္မွာသြားစားၾကမလား..*
*အဲလိုလုပ္တာေပါ့.....*
အရင္ကေလာက္မေဖာ္ေ႐ြေတာ့တဲ့ဂ်ီမင္က သူ႕ကိုအၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႕ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ဂ်ီမင္အနားမွာ အၿမဲရွိေနသူမို႔ ဂေရ႕စ္ရဲ႕ေျခလွမ္းစိပ္ပုံေတြကိုလည္းသတိထားမိတယ္။သူနဲ႕ဘယ္ေလာက္ဘဲရင္းႏွီးေနပါေစ။အခုေလာက္ထိနီးကပ္ေနေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႕ သဝန္တိုမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဂေရ႕စ္က ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႕လူႀကီးခ်င္းစကားေၾကာင္းလွမ္းထားၿပီးသားေလ။ဂ်ီမင္ကလည္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ရဲ႕မိသားစုဝင္ျဖစ္လို႔ ရင္းႏွီးမႈယူတာလည္းျဖစ္နိုင္တာဘဲေလ။တေယာက္ထဲေတြး တေယာက္ထဲေျဖသိမ့္ေနတဲ့ အဲလက္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့သူတေယာက္လည္းရွိေနျပန္တယ္။
အခ်စ္ကသိပ္ဆန္းက်ယ္သကိုး။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက တျခားတေယာက္ကိုခ်စ္ေနတာဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ငရဲမီးတမွ်ပူေလာင္ရတယ္။
တခါတေလ အခ်စ္ကေဝးေဝးရွာစရာမလိုပါဘူး။အနီးနားမွာလည္းရွိေနတက္တယ္။ၾကည့္တက္ဖိူ႕ဘဲလိုတာပါ
________
*ဒီအ႐ြက္ကိုမႀကိဳက္ဘူး..*
*မႀကိဳက္ရင္ဖယ္လိုက္ေပါ့..*
*အမ်ားႀကီးေလ...*
*က်စ္.!ေပး ငါဖယ္ေပးမယ္..*
အဲလက္ရဲ႕ဂ်စ္ကားေလးနဲ႕ဘဲ သူတို႔ၿမိဳ႕ထဲကထမင္းေပါင္းဆိုင္ေလးဆီထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ဒီဆိုင္က နာမည္ႀကီးတယ္လို႔ေတာ့ေျပာၾကတာဘဲ။သူကတခါမွမစားဖူးေတာ့ ဘယ္လိုအရသာရွိလဲဆိုတာမသိဘူး။
ေမေမႀကီးက တခါတေလအိမ္မွာေပါင္းေကြၽးေတာ့ ဆိုင္ကအစားစာေတြကိုမစားျဖစ္ဘူး။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဆိုပါေတာ့။သူကလည္း သေရစာသိပ္မမက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။
ထမင္းကိုေကာ္ရည္နဲ႕ေပါင္းထားၿပီးအနံ႕ေမႊးေအာင္အ႐ြက္ေသးေသးေလးေတြပါေတာ့ ဂေရ႕စ္ ကမႀကိဳက္လို႔ထင္၏။ႏႈတ္ခမ္းဆူကာ အဲလက္ကို မေက်မခ်မ္းနဲ႕ေျပာေတာ့သည္။
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ထမင္းေပါင္းေလးရဲ႕အနံ႕ေမႊးေမႊးေလးေၾကာင့္ ဂ်ီမင္ကေတာ့ အဲလက္တို႔ကိုသတိမမူေတာ့ဘဲ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းငုံ႕စားေနေတာ့သည္။ပါးစပ္ထဲကိုထည့္လိုက္တာနဲ႕ ေပ်ာ့အိေနတဲ့ထမင္းလုံးေလးေတြက ဝါးစရာေတာင္မလိုဘဲ အာေခါင္ထဲကိုေပ်ာ္ဆင္းသြားေတာ့တယ္။ႀကိဳက္လိုက္တာ။
ေနာက္တခါဆို ကိုကိုနဲ႕အတူတူလာစားမယ္။အစားေကာင္းစားရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုသတိရတက္တယ္ဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္။သူနဲ႕အႀကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့ ကိုကိုက သူစားသမွ်လိုက္စားေပးမယ္ဆိုတာ ရဲရဲႀကီးအာမခံတယ္
အခြင့္သင့္လို႔က္ိုကိုနဲ႕အတူၿမိဳ႕ထဲကိုလာျဖစ္ရင္ ေပါင္မုန႔္ဆိုင္ရယ္၊ထမင္းေပါင္းဆိုင္ရယ္၊ဒီႏွစ္ခုကိုဦးစားေပးရမယ္။
*ေကာင္းလား ဂ်ိီမင္..*
*ဟုတ္..*
အာလုတ္သံႀကီးနဲ႕ ပလုံးပေထြးျပန္ေျဖလာေတာ့ အဲလက္ရယ္လိုက္မိသည္။ဟန္မေဆာင္တက္ဘဲ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေနတာေလးက ဂ်ီမင္ကိုပိုၿပီးခ်စ္မိေစသည္။
မပိုင္ဆိုင္ရလည္းျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းေနေတာ့ သူႀကိတ္ၿပီးအသည္းယားမိသည္။
လက္ေသးေသးေလးနဲ႕ဇြန္းကိုကိုင္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးဆူထြက္လာေအာင္ ထမင္းကိုတၿမဳံၿမဳံဝါးေနပုံက ဖ်စ္ညွစ္ခ်င္စရာေလး ။
*မ်က္လုံးႀကီးလည္း ဂ်ီမင္ ပါးမွာသြားကပ္ေနအုန္းမယ္..*
*ဂေရ႕စ္.!*
*ဘာလဲ မဟုတ္လို႔လား..*
ငုတ္တုတ္ေမ့ေနသလားထင္ရတယ္။ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထိုင္ကာ ဂ်ီမင္ကိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနေတာ့ မေနနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ဂေရ႕စ္က ေလသံခပ္ဆက္ဆက္နဲ႕ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲလက္ကသူခိုးလူမိသလိုမ်ိဳး အရွက္ေျပေခ်ာင္းတခ်က္ဟန႔္ကာ သူ(မ)လက္ေမာင္းကို ဘတ္ခနဲလာရိုက္သည္။
လက္ဖ်ားနဲ႕ရိုက္တာမို႔ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္သြားေတာ့ ဂေရ႕စ္က လက္ေမာင္းကိုပြတ္သတ္လိုက္ၿပီး ကိုင္ထားတဲ့ဇြန္းနဲ႕ အဲလက္ကို ႐ြယ္လိုက္ေတာ့ လက္ျဖင့္ကာသည္။သူ႕အလွည့္က်ေၾကာက္တက္လိုက္တာ။သူ(မ)ကို မိန္းကေလးဆိုၿပီး အဲလက္ကအေလ်ာ့ေပးမယ္ထင္လား။ရရင္ရသလို ဖဲ့တာ။နီးရာကိုလည္းအခုလိုဘဲလွမ္းရိုက္တက္ေသးတယ္။တခါတေလဆို နဖူးကိုသူ႕လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္နဲ႕ေတာက္ခ်လိဳက္တာမ်ား ၾကယ္ေတြ၊လေတြပါျမင္တဲ့မထိဘဲ။နိုင္စားလြန္းတယ္
*ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႕ ကေလးေတြလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႕....*
*ကေလးမဟုတ္လို႔ေလ ဂ်ီမင္ရယ္။ကေလးဆိုရင္ေလ အဲလက္ကိုဝါးျခမ္းႀကီးႀကီးနဲ႕ရိုက္ပစ္ခ်င္တာ...*
*နင့္လိုတကိုင္စာကမ်ားေျပာအားရွိေသး...*
*ဟဲ့ အေကာင္ေသးေပမယ့္ အဆိပ္ပ်င္းတာမသိဘူးလား..*
*မသိဘူး.!*
*အဲလက္.!*
*ဘာလို႔အဲတာလဲ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီးအရွက္လည္းမရွိဘူး..*
*အဲေတာ့ဘာျဖစ္လဲ...*
*ဘာမွမျဖစ္ဘူး စားစရာရွိတာစား။စကားတအားမ်ားတာဘဲ...*
တေယာက္တခြန္းဆီအေျခတင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အဲလက္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဂ်ီမင္ၿပဳံးလိုက္သည္။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကရင္းႏွီးၾကတာထင္တယ္။အဲလက္က႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႕စ ,ေနာက္ေနတာကို ဂေရ႕စ္က စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ သေဘာတက်နဲ႕ရယ္ေနေသးတယ္။
အဲလက္ကအခုလိုလည္းေျပာတက္ေသးတာလား။သူနဲ႕ေတာ့တခါမွ႐ြံ႕ေနာက္ေနာက္မေျပာဖူးဘူး။အေနတည္တဲ့အဲလက္ကိုဒီလိုေလးေတြ႕ရေတာ့လည္းတမ်ိဳးေလးၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနျပန္တယ္။
*ျပန္ၾကေတာ့မလား..*
*ဟုတ္..*
ဆိုင္ကိုဒီအတိုင္းတံခါးေစ့ၿပီးထားခဲ့တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔မရဘူးေလ။အဲလက္က က်သင့္ေငြရွင္းကာ ျပန္ဖို႔ေျပာလာေတာ့ ဂ်ီမင္လည္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
*ဟိုမွာဘာေရာင္းေနတာလဲမသိဘူး..*
*ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..*
*ဝယ္မလို႔ေပါ့..!*
မိန္းကေလးပီပီ စပ္စုတက္တဲ့ဂေရ႕စ္က ထမင္းဆိုင္ထဲထြက္လာေတာ့ တဖက္လမ္းေဘးရဲ႕ေျမႀကီးေပၚမွာအဝတ္စျဖင့္ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ေနတာကိုေတြ႕ေတာ့ လက္ညွိုးထိုးျပရင္းအဲလက္ကိုေျပာလာသည္။ဂေရ႕စ္ အေျပာေၾကာင့္ သူလည္းထိုေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္႐ြယ္အားျဖင့္၆ဝေလာက္ရွိတဲ့ အဖိုးတေယာက္က လက္ဝတ္လက္စားေတြကိုကိုင္ကာ ျဖတ္သြားတဲ့လူတိုင္းကိုထိုးေရာင္းေနတယ္။
သနားတက္တဲ့စိတ္အရင္းခံေလးေၾကာင့္ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီးဂ်ီမင္မ်က္ရည္ဝဲတက္လာသည္။ဒီအသက္႐ြယ္ကအိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးအနားယူရမွာမဟုတ္လား။အခုေတာ့ ေနပူႀကီးထဲမွာအေဆာင္းမပါဘဲ အဆင္မေျပလည္မႈေၾကာင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတယ္။
*ရႈပ္ကိုရႈပ္တယ္...*
*လာ ဂ်ီမင္..ခဏေလာက္သြားၾကည့္ရေအာင္..*
အဲလက္စကားကိူလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ဂ်ီမင္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆြဲကာ ထိုေနရာကိုထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။အဲလက္ကေတာ့ ေခါင္းတခါခါနဲ႕ဘဲ အေနာက္ကေနလိုက္ရေတာ့တယ္။
ပစၥည္းအေကာင္းစားေတြဘဲသုံးတက္တဲ့ဂေရ႕စ္က အခုလိုလမ္းေဘးအပစၥည္းကိုစိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုေတာ့ အဲလက္အေနနဲ႕ထူးဆန္းေနတာေပါ့။ဂေရ႕စ္ ဝတ္တံ့အကၤ်ီေတြကျပည္ပဝင္လာတဲ့ အေကာင္းစားပိုးထည္ေတြကို သီးသန႔္အပ္ခ်ဳပ္သမားနဲ႕အပ္ၿပီးခ်ဳပ္ဝတ္တာ။လက္ဝတ္လက္စားကိုလည္း ပုလဲအေကာင္းစားေတြကိုသီကုံးဝတ္ဆင္တာေလ။
အခုမွဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ။ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား။
*လူေလးတို႔ဘာယူၾကမလဲ...*
*ဘယ္လိုေရာင္းလဲ အဖိုး...*
*ႀကိဳက္တာယူ (..)ဝမ္ ပါ လူေလးတို႔...*
*ဂ်ီမင္ ဘယ္ဟာေလးလွလဲ ဂေရ႕စ္ကိုကူေ႐ြးေပးေလ....*
ေရာင္စုံေက်ာက္ေတြကိုသီကုံးထားတဲ့ဆြဲႀကိဳးနဲ႕လက္ေကာက္ေတြကအေရာင္ေသြးစုံလင္လွသည္။လမ္းေဘးမွာေရာင္းေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ပစၥည္းက အသန႔္ျဖစ္ၿပီးဆိုင္ခန္းေတြမွာေရာင္းခ်တာထက္ပင္ ပိုၿပီးလွပေသးသည္။ေနာက္ၿပီး ေဈးကလည္းအလြန္ခ်ိဳတာမို႔ မ်ားမ်ားဝယ္ဖို႔ ဂေရ႕စ္ ေတြးလိုက္သည္။သူ(မ) မဝတ္ျဖစ္ရင္ အိမ္ကအလုပ္သမားမိန္းကေလးေတြကိုေပးလို႔ရတယ္ေလ
သူ(မ)မွာဒါမ်ိဳးေတြကေပါေလာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အဖိုးကိုသနားလို႔ဝယ္လိုက္တာပါ။ပိုက္ဆံခ်ည္းဘဲသီးသန႔္ေပးရင္ရိုင္းရာၾကမယ္ေလ။အဲေတာ့ ပစၥည္းဝယ္ရင္း ပိုေပးလိုက္မွာေပါ့
*မင္ကေတာ့ အျပာနဲ႕အနီ စပ္ထားတာကိုပိုသေဘာက်တယ္..*
*ဟုတ္တယ္ေနာ္..အေရာင္ကစိုေနတာဘဲ..*
အေပးယူတည့္ေနတဲ့ ဂေရ႕စ္နဲ႕ဂ်ီမင္ကို အဲလက္ကေတာ့ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
သူ႕ကိုရွိတယ္လိူ႕ေတာင္ သတ္မွတ္ထားပုံမေပၚဘူး။ေကာင္းပါေပတယ္
*လူေလးကဘယ္မ်ိဳးရိုးကလဲ ကြဲ႕..*
*ဗ်ာ.!*
လက္ေကာက္ေတြဆီအာ႐ုံေရာက္ေနတုန္း အဖိုးက႐ုတ္တရက္ေမးလာေတာ့ ဂ်ီမင္ အံ့ဩသြားသလို မ်က္လုံးျပဴးၿပီးေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖိုးကေခါင္းတခ်က္ၿငိမ့္ျပလာတယ္။
*ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဖိုး.*
*အဖိုးအသိရဲ႕သားနဲ႕တူေနလို႔ပါ.*
တခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနတဲ့အဲလက္က ၾကားျဖတ္ဝင္ေမးလိုက္သည္။ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဖိုးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာအရည္ၾကည္ေတြလဲ့ေနတယ္ဆိုတာ အဲလက္ျမင္သည္။
*ပတ္ခ္ မ်ိဳးရိုးကပါအဖိုး..*
*ၿမိဳ႕စားမင္းေဟာင္း ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ရဲ႕သားလား..*
*ဟုတ္ပါတယ္ အဖိုး.*
ဂ်ီမင္ရဲ႕အေျဖကိူၾကားတာနဲ႕အဖိုးက ရင္ဘက္ကိုဖိကာ ေမာဟိုက္တုန္ရီေနဟန္ျဖင့္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းေလးရႈသြင္းေနသည္။
ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလို႔ သူတို႔လည္းရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ဂ်ီမင္ကိုသူ႕အနားကိုလာဖို႔လက္ယက္ေခၚေနတာေၾကာင့္ အဲလက္နဲ႕ဂေရ႕စ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုတလွည့္စီၾကည့္လိုက္သည္။အခုမွျမင္ဖူးတဲ့အဖိုးကသူ႕ကိုသိေနသည့္အလား အၿပဳံးလွလွေလးနဲ႕ေခၚေနသည္။
*အဖိုးဆီခဏလာပါအုန္း သားရယ္...*
*ဟုတ္ကဲ့..*
ဂ်ီမင္လည္းတုန္ရီေနတဲ့အဖိုးရဲ႕အသံေၾကာင့္သနားစိတ္ဝင္လာသည္။သားရည္ေတြတြန႔္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အဖိုးရဲ႕လက္ကေလးက သူ႕လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုေႏြးေထြးစြာနဲ႕ဆုတ္ကိုင္လာသည္။
*ခြၽဲမင္ရဲ႕သား ဂ်ီမင္ေလးမဟုတ္လား။မင္မင္ ေလးေလ...*
*ဟုတ္ပါတယ္ အဖိုး။ေဖေဖနဲ႕သိတာလား.*
အဖိုးကိုသူတခါမွမျမင္ဖူးဘူး။ေဖေဖရဲ႕မိတ္ေဆြဘဲျဖစ္ေလာက္မွာပါ။ဒါမွမဟုတ္ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေနတာမ်ားလား။မ်ိဳးရိုးနာမည္ပါမက သူ႕ကိုပါသိေနေတာ့ ဂ်ီမင္စဥ္းစားရေတာ့သည္။
*သိတာေပါ့ ကေလး။ခြၽဲမင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကအဖိုးတို႔မိသားစုအေပၚမွာႀကီးမားလြန္းတယ္ေလ.. ကေလးရယ္....*
*အာ.ေဖေဖရဲ႕မိတ္ေဆြကိုး...*
*ဒါနဲ႕သားကအခုဘယ္သူနဲ႕ေနတာလဲ...*
အဖိုးကိုဂ်ီမင္မွတ္မိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ဘာလို႔ဆိုဂ်ီမင္ေလးႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အဖိုးကမိန္းမျဖစ္သူရဲ႕ဇာတိကိုေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားလို႔ေလ။သို႔ေပမယ့္ ၿမိဳ႕စားမင္းေဟာင္းပတ္ခ္ခြၽဲမင္ အေပၚမွာေတာ့ေက်းဇူးသိတက္တဲ့သစၥာရွိလူယုံတေယာက္ပါ။
အဖိုးနာမည္က မင္ေယာင္လို႔ေခၚၿပီး ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာလူယုံလည္းျဖစ္၊ၿခံေစာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္။အဖိုးမင္ေယာင္တို႔လင္မယားကဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေတာ့ ပတ္ခ္ခြၽဲမင္က ေခၚယူၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာပါ။အဖိုးတိူ႕မွာသားသမီးမထြန္းကားေတာ့ ဂ်ီမင္ေလးကိုတုန္ေနေအာင္ခ်စ္တယ္
ေမြးကတည္းကလက္ေပၚကမခ်တဲ့အဖိုးရဲ႕မိန္းမဟာ ဂ်ီမင္ကိုဝမ္းနဲ႕လြယ္ေမြးထားတဲ့သားသကဲ့သို႔ပင္ခ်စ္ျမတ္နိုးသည္။သို႔ေပမယ့္ ကံေၾကာင္းမလွတဲ့မိန္းမျဖစ္သူဟာ ေန႕ခ်င္းဆိုသလိုက်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာလာခဲ့တယ္။ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ကေတာ့ သူ႕အိမ္မွာဘဲဆက္ေနၿပီးက်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့အထိေဆးကုသေပးမယ္လို႔တတြတ္တြတ္ေျပာေနေပမယ့္ေခါင္းမာတဲ့ မိန္းမကသူ႕ဇာတိမွာဘဲျပန္ၿပီးေခါင္းခ်ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ဆုံးသူလည္းလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့သည္။
အဖိုးမင္ေယာင္တို႔ျပန္လာေတာ့ဂ်ီမင္ေလးကလမ္းေလွ်ာက္တက္ခါစဘဲရွိေသးေတာ့ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။အစကအဖိုးမင္ေယာင္ရဲ႕အစီစဥ္က မိန္းမျဖစ္သူက်န္းမာေရးေကာင္းတာနဲ႕ ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ဆီျပန္လာမယ္လို႔ေတြးထားတာ။ေသတဲ့အထိေနသြားမယ္လို႔ေလ။သို႔ေပမယ့္ကံတရားကဘယ္ေလာက္ထိဘက္လိုက္သလဲဆိုရင္ဘာမွမသိတဲ့သားေလးကိုေလာကႀကီးထဲတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေစၿပီးပတ္ခ္ခြၽဲမင္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုအၿပီးတိုင္ေပ်ာက္သြားေအာင္လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္။သူတိူ႕သြားၿပီးႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာေပါ့။
အဖိုးရဲ႕မိန္းမလည္းထိုသတင္းၾကားၾကားခ်င္းဘဲေလာကႀကီးကိုေက်ာခိုင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ဂ်ီမင္ေလးက်န္ခဲ့တယ္လို႔သတင္းရေပမယ့္ သူမေခၚထားရက္ဘူး။ခ်ိဳ႕တဲ့သူမို႔ ဒီလိုျပည့္စုံတဲ့သားေလးကိုဆင္းရဲေတာထဲမေခၚရက္ဘူးေလ။ဒီလိုနဲ႕ဘဲ အဖိုးမင္ေယာင္ဟာ မိန္းမျဖစ္သူရဲ႕ဇာတိမွာဘဲဆက္ၿပီးေနထိုင္ခဲ့တယ္။
အခုမွဘာလို႔ျပန္လာရသလဲဆိုရင္ သူသိထားတဲ့အမွန္တရားတခ်ိဳ႕ရွိေနလို႔ေလ။ပတ္ခ္ခြၽဲမင္တို႔ေသတာလုပ္ႀကံသူရွိလို႔။ေနာက္ၿပီးထိုလူဟာ ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ရဲ႕အသိမိတ္ေဆြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာထပ္သိခဲ့ရတယ
*သားကိုေဖေဖႀကီးဂြၽန္ေဆာ့တို႔ေမြးစားထားတာေလ...*
*ဘုရားေရ.!ဂြၽန္ေဆာ့ ဟုတ္သလား မင္မင္ေလး...*
*ဟုတ္ပါတယ္ ဖိုးဖိုး။ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဗ်ာ့..*
*ကေလးေလးဘဝကဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲ။အဖိုး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ကြယ္...*
အဖိုးစကားကိုဂ်ီမင္နားမလည္ဘူး။ေဖေဖႀကီးရဲ႕နာမည္ကိုၾကားတာနဲ႕မ်က္ႏွာကေသြးမရွိေတာ့သလိုျဖဴေလ်ာ့သြားတယ္။အဖိုးကဘယ္လိုလူလဲ။ေနာက္ၿပီး ေဖေဖတို႔နဲ႕ဘယ္ေလာက္ထိရင္းႏွီးလို႔ ဘာေတြသိထားတာလဲ
*သားကရန္သူရဲ႕အနီးနားမွေနေနတာဘဲ..*
*ဗ်ာ !ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဖိုးဖိုး..*
*လူေတြကေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ မင္မင္ေလး..အယုံမလြယ္နဲ႕ ၾကားလား..*
*ဖိုးဖိုးေျပာတာကို မင္ နားမလည္ဘူး..*
*ေနာက္က်ရင္ သားသိလာမွာပါ။တခုဘဲ သားမွတ္ထားပါ...ရန္သူကသားအနားမွာရွိတယ္ ဆိုတာ..*
*ျပန္ေတာ့ကေလးေလး။ေနာက္က်ရင္သားကိုဖိုးဖိုးလာျပန္ရွာမယ္...*
မ်က္ရည္ေတြအိုင္ထြန္းေနတဲ့အဖိုးကတုန္တုန္ရီရီနဲ႕ဘဲ ပစၥည္းေတြေကာက္သိမ္းကာျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့တယ္။ဂ်ီမင္ ဘာတခုမွနားမလည္ေတာ့ဘူး။
အဲလက္နဲ႕ဂေရ႕စ္ သည္လည္းသူ႕လိုဘဲ ဘာမွမသိေတာ့မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ကာ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။အဖိုးက သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ကေနဘဲ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
ရန္သူကသူ႕အနားမွာတဲ့။ဘာေတြလဲ။အဖိုးဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ပေဟဠိဆန္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ဂ်ီမင္ ဦးေႏွာက္ကို အလ်င္ျမန္ဘဲအလုပ္ေပးေတာ့သည္။
*သိေနတာလား ဂ်ီမင္.*
*ဟင္.!*
*အဖိုးနဲ႕ေလ..*
*မသိပါဘူး..*
*မသိဘဲနဲ႕ အဖိုးကဘာေတြေျပာသြားတာလဲ။ဘာေတြမွန္းမသိဘူး...*
*စဥ္းစားမေနနဲ႕ေတာ့ ဂ်ီမင္။ကိုယ္တို႔ျပန္ၾကရေအာင္....*
*ဟုတ္..*
ဂေရ႕စ္ရဲ႕အေမးကို ဂ်ီမင္ကေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ အံ့ဩသြားသလိုမ်က္လုံးေလးဝိုင္းစက္သြားသည္။
သူစိမ္းတေယာက္ကိုေျပာသြားတဲ့စကားေတြကထူးဆန္းလိုက္တာ။ရန္သူေတြေရာ။ဘယ္သူ႕ကိုမွမယုံရဘူးေရာ,သူ(မ)တို႔က ဂ်ီမင္ကိုထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး။မယုံသလိုနဲ႕......
ဂေရ႕စ္ကစိတ္ထဲကေန အဖိုးကိုအပစ္တင္ရင္းႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ ကားေပၚကိုတက္သြားေတာ့တယ္။က်န္ခဲ့တဲ့ အဲလက္ကေတာ့ အေဝးကိုေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အဖိုးရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္လိုက္သည္။အဖိုးမွာလွ်ိုဝွက္ခ်က္ေတာ့ရွိရမယ္။သူတို႔မသိတဲ့ တခုခုေပါ့....
_________
*ေနာက္က်လိဳက္တာ ကေလးငယ္။ဆိုင္မွာလူက်လိဳ႕လား....*
*ဟုတ္တယ္ ကိုကို...*
ညေနေစာင္းတာနဲ႕အိမ္ျပန္ေနၾက ဂ်ီမင္က ဒီေန႕ေတာ့အဖိုးရဲ႕စကားေတြကိုျပန္ၾကားေယာင္ေနလို႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့တယ္။
ၿခံတံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေစာင့္ေနမွန္းမသိတဲ့ ကိုကို ကသူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့စိတ္ပူဟန္ျဖင့္ေမးလာတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း ဂ်ိီမင္က ကိုကို စိတ္ပူတာေလ်ာ့ေအာင္မုသားဆိုလိုက္တယ္။သူ႕ေၾကာင့္နဲ႕ ကိုကို႔ကိုစိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူးေလ
*အရမ္းပင္ပန္းလို႔လား ကေလးငယ္..ဟင္..မ်က္ႏွာေလးကႏြမ္းလ်ေနပါေရာလား....*
*ေနျပင္းလို႔ထင္တယ္ ကိုကို..*
*ဟုတ္မယ္..ဒါဆို ေရမခ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ေလ။ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီး လာခဲ့ေနာ္။ညစားစားၿပီးရင္ေဆးေသာက္ရမယ္..*
*ဟုတ္ကဲ့..ကိုကို..*
ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ဂ်ီမင္ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေဂ်ာင္ဂု သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။ေလစိမ္းတိုက္ရင္ေတာင္မႀကိဳက္တဲ့သူမို႔ အခုလိုႏြမ္းဖတ္ေနတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲဘဝင္မက်ဘဴး။ကေလးငယ္ကို အၿမဲတမ္းလန္းဆန္းတက္ႂကြေနတာဘဲျမင္ခ်င္တယ္။
*ဟူး....ဘာလို႔စိတ္ထဲေလးေနသလိုခံစားရတာလဲ..*
*တကယ္ဘဲ အဖိုးကဘာလဲ..*
အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ဖိန္ပ္ကိုျဖစ္သလိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲကိုေလးလံတဲ့ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ဝင္သြားေတာ့တယ္။ကုတင္ေပၚမွာေျခကားယားလက္ကားယားျဖင့္ လွဲအိပ္ခ်လိဳက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်တ္ကိုၾကည့္ကာ တေယာက္ထဲတီးတိုးဆိုေနသည္။တခုခုဆို အဆုံးထိေတြးတက္သူမို႔ အဖိုးရဲ႕စကားကို အေျဖမသိရမခ်င္း သူအိပ္လို႔ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။
မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ေလပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း မလႈပ္ခ်င္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုသယ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီးကိုယ္လက္သန႔္စင္လိုက္သည္။ညအိပ္အကၤ်ီလက္ရွည္ဝမ္းဆက္ကိုတခါထဲဝတ္လိုက္ၿပီး အိမ္မႀကီးဆီထြက္လာလိုက္သည္။ညစာစားၿပီးရင္ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး မိုးလင္းတဲ့အထိအိပ္လိုက္မယ္လို႔ေတြးထားလိုက္သည္။မဟုတ္ရင္ သူတညလုံးမ်က္လုံးေၾကာင္ေနမွာေလ
*ဒါေလးက စံပယ္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေလး..လန္းသြားေအာင္ေသာက္လိုက္ေနာ္....*
*ဟုတ္ကဲ့..*
*ေနလို႔မေကာင္းရင္ မနက္ျဖန္တရက္ေလာက္ေတာ့နားလိုက္ေလ ကေလးငယ္...*
*ေဆးေသာက္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ ကိုကို ရဲ႕...*
ညစားစားၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီးအခ်ိဳပြဲတည္ၾကသည္။ေမေမႀကီးက သတင္းနားေထာင္ေနၿပီးေဖေဖႀကီးကေတာ့ စာဖတ္ေနသည္။
ကိုကိုကသူ႕နဖူးကိုလက္ျဖင့္စမ္းရင္း ေလသံေအးေအးေလးနဲ႕ဆိုလာသည္။
*သားငယ္ေလး ေနမေကာင္းလို႔လား..*
*ညေနကတည္းကမ်က္ႏွာရဲေနလို႔ေလ .ကိုယ္ေတာ့မပူဘူး ေဖေဖ...*
*ဒါဆိုလည္းအိပ္ယာေစာေစာဝင္ေလ သားငယ္...*
သူနဲ႕ကိုကို႔စကားကို ေဖေဖႀကီးကၾကားသြားလို႔ထင္၏။ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ပါးျပင္ကိုစမ္းရင္းေျပာလာသည္။
*ခဏေနအုန္း ေဆးေသာက္ၿပီးမွ အိပ္..*
*ေမႀကီးအခန္းထဲမွာေဆးဝင္ယူေပးမယ္...*
*ဟုတ္ကဲ့...*
တအိမ္လုံးက သူ႕ကိုသည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ေပးေနတာကိုျမင္ရေတာ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားသည္။လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့သူ႕မွာ ဘယ္ကရန္သူကရွိမွာလဲ။ရွိလာရင္လည္း ကိုကိုနဲ႕ေဖေဖႀကီးကကာကြယ္ေပးမွာေပါ့
ဂ်ီမင္ထိုသို႔ေတြးလိုက္ရင္း ေမေမႀကီးတိုက္တဲ့ေဆးကိုေသာက္ကာ အေနာက္အိမ္ေလးဆီျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။
*ကိုကို လည္းလိုက္မလို႔လား....*
*အင္း..ကေလးငယ္ကိုတေယာက္ထဲစိတ္မခ်ဘဴး...*
သူထြက္လာတာနဲ႕ကိုကိုကပါေဖေဖႀကီးတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေျပးလိုက္လာသည္ ။တီရွပ္လက္တိုနဲ႕ခ်ည္သားေဘာင္းဘီခပ္ပြပြကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့ကိုကိုက ဆီမထည့္ထားနဲ႕ဆံပင္ေတြသည္လည္းပြေယာင္းေနသည္။
ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြကကိုကို႔နဖူးထက္ကိုအလုအယက္က်ဆင္းလာေတာ့ ဂ်ီမင္လက္ေလးကလ်က္ျမန္စြာနဲ႕ဘဲ အေပၚသို႔သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။ကိုကိုကေတာ့ သူလုပ္သမွ်ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးၾကည့္ေနရွာသည္။
*ဆံပင္ရွည္လာၿပီ ကိုကို ညွပ္အုန္းေနာ္...*
*မညွပ္ခ်င္ပါဘူး..*
*ဘာလို႔လဲ..*
*ကေလးငယ္စည္းေပးတာခံခ်င္လို႔....*
ကိုကိုကႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကိုေကြးၫႊတ္တဲ့အထိရယ္ျပရင္းေျပာလာေတာ့ ဂ်ီမင္ရင္ထဲလိပ္ျပာေတြပ်ံဝဲသြားသလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။ကိုကိုကစကားတက္လိုက္တာ။သူ႕ကိုစကားလွလွေလးနဲ႕တအားခ်ဳပ္တာဘဲ။
အေတြးကိုယ္စီနဲ႕တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနၾကတဲ့ ဂ်ီမင္တို႔ကို ထိန္ထိန္သာေနတဲ့လမင္းႀကီးကရွက္လို႔ဆိုၿပီး တိတ္ေတြၾကားထဲကိုဝင္ပုန္းသြားတယ္ေလ
*လွသြားၿပီ....*
*အဟား..!ကေလးကလည္း ၾကက္ေတာင္စည္းႀကီးလား...*
*ခ်စ္စရာေလး အဟိ.!*
ႏွား႐ြက္ေအာက္ထိေရာက္ေနတဲ့ ကိုကိုဆံပင္ေတြက္ု ဂ်ီမင္ကသေရပင္ေလးျဖင့္လိုက္စည္းေပးသည္။တစ္စုတစ္စည္းထဲအေနာက္ဘက္မွာသိမ္းဆည္းထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ နံနက္သီးလိုမ်ိဳးထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႕ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု စည္းေပးလိုက္တယ္။
ေလးေထာင့္မွန္ေလးကိုယူကာ ကိုကို႔ကိုျပလိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာလူးလိမ့္ေအာင္ေအာ္ရယ္ေတာ့သည္။ ဂ်ီမင္ကလည္း သူစည္းထားေပးတာကို
သေဘာက်စြာနဲ႕ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ကာ အသံတိတ္ရယ္ေနသည္။
ေလအေဝ့မွာပ်ံ့လြင့္လာတဲ့ပန္းေပါင္းစုံရနံ႕ေၾကာင့္ ဂ်ီမင္စိတ္ေလးလန္းဆန္းလာသည္။ကိုကိုကလည္းဒီညအတူတူအိပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူအတိုင္းထက္လြန္ေပ်ာ္တာေပါ့
*ေစာင္ၿခဳံထားေလ..*
*ပူတယ္..*
ေဆးေသာက္ထားေတာ့ နဖူးျပင္နဲ႕လည္ဂုတ္မွာ ေခြၽးစအနည္းငယ္စိုလာတာေၾကာင့္ ကိုကိုၿခဳံလာေပးတဲ့ေစာင္ကို ဂ်ီမင္ကဖယ္ခ်လိဳက္တယ္။မီးေရာင္ကိုေဖ်ာ့ေတာ့စြာထြန္းထားတဲ့အခန္းေလးက လမင္းႀကီးရဲ႕အကူညီနဲ႕ဘဲ အလင္းဓာတ္ယူထားတယ္။
ကိုကိုကသူ႕နားသပ္စပ္ကေခြၽးစေလးကို လက္မေလးျဖင့္ဖြဖြေလးသုတ္ေပးလာေတာ့ ဂ်ီမင္ ကိုယ္ေလးတုန္တက္သြားတယ္။နီးကပ္ေနတဲ့ကိုကို႔ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးေၾကာင့္ သူ႕ရင္ခုန္သံေတြေျဗာင္းဆန္ကုန္တယ္။
ညွို႔အားျပင္းတဲ့ကိုကို႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက သူ႕ကိုရီေဝစြာနဲ႕ၾကည့္ေနေတာ့ ေမွာင္ရီေနတဲ့အခန္းေလးထဲမွာ အရွက္သည္းရျပန္တယ္။မင့္ကိုေတာ္႐ုံဘဲျပဳစားပါလား ကိုကို ရယ္....
*ေခြၽးတအားထြက္ေနလား အကၤ်ီလဲရေအာင္ ေနာ္...*
*ရတယ္ ကိုကို..*
*မရပါဘူး ။လဲရေအာင္ ေနာ္..ေခြၽးနဲ႕ျပန္ၿပီးအေအးပတ္သြားမယ္...*
*ဟုတ္...*
စိုးရိမ္လြန္ေနတဲ့ကိုကို႔ေၾကာင့္သူလည္းဆက္မျငင္းေတာ့ေပ။ကုတင္ေပၚကဆင္းသြားၿပီး နံရံနဲ႕ကပ္ေနတဲ့ကြၽန္းဗီရိုႀကီးဆီသြားကာ ကိုကိုကသူ႕အတြက္ဝတ္စုံထုတ္ေပးေနသည္။သူ႕အဝတ္ဗီရိုဆိုေပမယ့္ ထိုထဲတြင္ ကိုကို႔အဝတ္စားေတြလည္းရွိတယ္။
ကိုကိုလာေနရင္ဝတ္လို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး သူယူထားေပးတာ။တခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့ သူလိုခ်င္လို႔ ကိုကို႔ဆီကေတာင္းထားတာေလ။ကိုကို႔ရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႕ကိုႀကိဳက္လို႔ တခါတေလထုတ္ဝတ္ျဖစ္တယ္။
*ကိုကိုကလည္း မင္က,ကေလးလားလို႔..*
*ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကေလးငယ္ရဲ႕။ခ်စ္စရာေလးပါ..*
*ဟင့္အင္း.!မဝတ္ခ်င္ဘူး...*
*ေဟာ..ညအိပ္မွာဘဲဟာ ဂ်ီးမ်ားမေနဘဲ ဝတ္လိုက္ ေနာ္.*
ကိုကိုတမင္လုပ္တာသူသိတယ္။ကိုကို႔ဆံပင္ကိုလွေအာင္မစည္းေပးလို႔သူ႕ကိုျပန္ေခ်ပတာေလ
ကိုကိူအက်င့္မေကာင္းဘူး။သူကအဝါေရာင္ႀကိဳက္သူမို႔ အသုံးေဆာင္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုအဝါေရာင္သုံးတက္ၿပီးက်န္တာကိုေတာ့ ကိုကိုႀကိဳက္တဲ့နက္ျပာေရာင္ကိုသုံးသည္။ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေမေမက ၾကက္ေပါက္ေလးနဲ႕တူတယိဆိုလို႔ အေပၚေအာက္ တကိုယ္လုံးကိုအဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ေတြဘဲဆင္ေပးတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အထိ အဝါေရာင္ကိုစြဲစြဲၿမဲၿမဲသုံးေတာ့ ကိုကိုကပါၾကက္ေပါက္ေလးဆိုၿပီး စ,ေနာက္လာလို႔ အဲတကည္းအဝတ္စားဆို အဝါေရာင္ကိုသိပ္မဝတ္ေတာ့တာ။ရွိတဲ့အဝတ္စားေတြကိုလည္း ဗီရိုေအာက္ေျခထဲမွာထိုးသိပ္ထားလိုက္တယ္။
ဒါေတာင္ ကိုကိုကဘယ္လိုရွာလာခဲ့မွန္းမသိဘူး။သူ႕ကိုအကၤ်ီရင္ဘက္မွာ ဘဲ႐ုပ္ပါတဲ့အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ကိုထုတ္လာေပးတယ္။ၿပီးရင္ ကိုကိုကေလွာင္ေတာ့မွာ။သူ သိေနတယ္ေလ
*မဝတ္ဘူး လို႔.!*
*ကေလးငယ္ရာ .ဒါနဲ႕ဘဲအေအးပတ္ေတာ့မယ္ ဝတ္ပါဆို..*
*ဟင့္အင္း.*
အေပၚပိုင္းဗလာနဲ႕ဂ်ီမင္က ေစာင္ကိုၿခဳံကာ ေခါင္းျပဳတ္ထြက္မတက္ခါရမ္းေတာ့သည္။ဘယ္ႏွစ္ကအကၤ်ီမွန္းမသိေပမယ့္ အဝါေရာင္နဲ႕ဆို သိပ္လိုက္ဖတ္တဲ့ကေလးငယ္ေၾကာင့္ သူရွာလာခဲ့တာ။
ေဖြးဥၿပီးရဲတက္ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕ပါးျပင္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အသာညွစ္ၿပီးအံႀကိတ္သံနဲ႕ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕လက္ကိုပုတ္ခ်လိဳက္တယ္။ဒီညေတာ့ တိုက္စစ္ဆင္ရေတာ့မယ္နဲ႕တူတယ္။ကေလးငယ္ကေတာ့ သူ႕ကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေစာင္ပုံၾကားထဲေခါင္းတိုးဝင္ကာ ပုန္းေနေလရဲ႕။
ေစာင္ေအာက္မွာတစြန္းတစေပၚေနတဲ့ေျခေခ်ာင္းရဲရဲေလးကိုျမင္ေတာ့ ေဂ်ာင္ဂု သြားကိုႀကိတ္လိုက္တယ္။အူယားလိုက္တာ။ေသြးေျခဥေနတဲ့ ေျခမထိပ္ေလးကို ကိုက္လိုက္ရင္ ငိုသြားမယ္ထင္တယ္
*အ..!ကိုကို...!*
စိတ္ကူးထက္လက္ေတြ႕ျမန္တဲ့ ေဂ်ာင္ဂုကဂ်ီမင္ရဲ႕ေျခမထိပ္ေလးကို သြားျဖင့္ဖြဖြေလးဖိကိုက္လိာက္ေတာ့ ကိုယ္ေလးတခ်က္တြန႔္သြားတဲ့ ဂ်ီမင္က ျငဴစူစူျဖင့္ ထေအာ္ေတာ့တယ္
*ဘာ.ဘာလုပ္တာလဲ ။ငရဲႀကီးကုန္ေတာ့မွာဘဲ ကိုကို ရယ္...*
*ဒါဆို အကၤ်ီဝတ္လိုက္။မဟုတ္ရင္ ထပ္ကိုက္မွာ ေနာ္..*
*ကိုကို အက်င့္ပုတ္.!*
*မဝတ္ေသးဘူးလား။ထပ္ကိုက္ခံခ်င္လို႔လား...*
*မင့္ကို အနိုင္မက်င့္နဲ႕ေနာ္..*
*က်င့္မွာဘဲ ေျပာစကားမွနားမေထာင္တာ..*
*ေနာက္ေန႕ မင္နဲ႕လာမအိပ္နဲ႕ေတာ့..*
*အိပ္မယ္ကြာ ဘာျဖစ္လဲ...*
ၿပဳံးစစနဲ႕ေဂ်ာင္ဂု ကရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းကာ ဂ်ီမင္ကို အဝတ္လဲေပးလိုက္သည္။မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနတဲ့ဂ်ီမင္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုဆူေထာ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာကိုတဖက္သို႔လွည့္ထားလိုက္သည္
*စိတ္ဆိုးရင္ ၾကက္ေပါက္နဲ႕ပိုတူတယ္.*
*ကိုကို ေနာ္..!*
*ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးလည္း ကိုကို႔ ပါးကိုထိုးမိေတာ့မယ္...*
*အ..!..*
အကၤ်ီၾကယ္သီးတပ္ေပးေနတဲ့ ကိုကိုကမ်က္ခုံးတဖက္ပင့္ျပကာ မထိတထိစ ေနသည္မို႔ အျမင္ကပ္တာနဲ႕ဘဲ ပြေယာင္းေနတဲ့ႏွာေခါင္းထိပ္ကိုကိုက္ေပးလိုက္သည္။မွတ္ၿပီလား။သူမ်ားကို စ ခ်င္အုန္း
သြားရာထင္သြားတဲ့ကိုကို ႏွားေခါင္းကခ်က္ခ်င္းဘဲရဲတက္လာသည္။ႏွာနီျဖစ္သြားတဲ့ကိုကို႔ကိုၾကည့္ကာ ဂ်ီမင္က ေခါင္းအုံးထက္မ်က္ႏွာအပ္ကာ အူလွိုက္သည္းလွိုက္နဲ႕ရယ္ေတာ့သည္။
*အဆိုးေလး ကိုကို႔ ကိုကိုက္တယ္ေပါ့ေလ..*
*ကိုကို ႏွာနီႀကီး..*
*ေတြ႕မယ္..အရမ္းဆိုးတဲ့ကေလးငယ္ကို အျပစ္ေပးရမယ္...*
*မလုပ္နဲ႕ ေနာ္။မင္က ခ်စ္လို႔စတာကို...!*
*မရဘူး.!ကိုကိုလည္းျပန္က္ုက္ရမွာ ေက်နပ္မွာ..*
*မကိုက္နဲ႕လို႔..!ေနာက္တခါမ,စေတာ့ဘူး...*
*လာမတားနဲ႕ေတာ့...*
*ကိုကို..!*
ရယ္သံေတြျပည့္ႏွက္ေနတံ့ အိပ္ခန္းေလးထဲ ၾကည္ႏူးစရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ေစာင္ပုံၾကားထဲမွာ လူးလိမ့္ေနၾကတဲ့ ဂ်ီမင္နဲ႕ေဂ်ာင္ဂုတို႔ရဲ႕ ရယ္သံေၾကာင့္ သစ္ပင္ေပၚမွာ အိပ္တမ္းတက္ေနၾကတဲ့ငွက္ကေလးေတြက အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာတယ္။
ဒါဟာ ေပ်ာ္စရာကမာၻေလးပါလားလို႔ ေတြးမိသြားေတာ့ သူတို႔လည္းညအလွကိုပိုပုံေပၚဖို႔အတြက္ ေတးသီေပးလိုက္ၾကတယ္။
လျပည့္ဝန္းၾကီးရယ္၊ေတးသီေပးေနၾကတဲ့ငွက္ကေလးေတြရယ္၊ေမႊးပ်ံ့လြန္းတဲ့ ပန္းရနံ႕ေပါင္းစုံနဲ႕အတူ ကိုကိုရဲ႕ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ တညလုံးအိပ္စက္ရေတာ့ ဂ်ီမင္ေလာက္ေပ်ာ္တဲ့သူ ကမာၻေပၚမွာရွိပါ့အုန္းမလား။
တဖက္မွာသာယာေနေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ေမွာင္မိုက္ေနတယ္။အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသားျဖစ္တဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျပဳမႈကိုမ်က္သိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဖခင္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို သတိထားမိခဲ့ရင္.........
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းေလးထဲသက္ျပင္းခ်သံကက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာခဲ့တယ္။
______
၁၄.၆.၂၃
Kelly
Thankful my readers 🤍