(Zawgyi)
[Sexual Content Alert]
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသားတို႔၏ အနမ္းေတြက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ငတ္မြတ္သိပ္စြာ ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ နမ္းရွိုက္ေနၾကသည္။
အသက္ရႈဖို႔ရာလဲ သတိမရေတာ့ပဲ ၾကားေလပင္ မဝင္ေရာက္နိုင္ေတာ့ေအာင္ ပူးကပ္စြာ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ ျဖစ္ေလာက္သည္အထိ ဖက္တြယ္ထားၾကေလသည္။ လွ်ာေတြအခ်င္းခ်င္း ရစ္ပတ္လိမ္ယွက္ကာ လက္ေတြဟာလဲ သက္ရွိသတၱဝါေလအလား တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ တစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ လူးလြန့္ေျပးလႊားကစားကာ ပြတ္သပ္ေနမိၾကသည္။
အနမ္းေတြၾကားထဲ ေဇယ်ာတိုး ခႏၶာကိုယ္မွာ ေပ်ာ့ၫႊတ္ ေခြက်ကာ ေျခေထာက္ေတြပင္ မခိုင္ေတာ့ပဲ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ တိုက္မိကာ ၿပိဳလဲက်ေတာ့သည္။ လဲက်သြားသည့္တိုင္ အနမ္းတို႔ကို ဖယ္ခြာခ်င္းမျပဳနိုင္ပဲ တရွိုက္မက္မက္သာ ဆက္လက္ နမ္းရွိုက္ေနမိသည္။ အိစက္ညက္ေညာေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚ ၿပိဳလဲက်သြားမွန္းေတာ့ ရိပ္စားမိလိုက္သည္။
ဒါေပမယ့္လဲ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အား အနမ္းေတြကိုသာ အငမ္းမရစြာ လက္ခံေနမိသည္။ အနမ္းေတြမွာ ၾကာရွည္လာေသာအခါ လိုခ်င္ေတာင့္တစိတ္ကို ျဖစ္ေပၚလာေစသည့္ ရမၼက္အျဖစ္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေတာ့သည္။
ဦးႏွောက္၏ ေစခိုင္းခ်က္ အသိမရွိပါပဲ လက္တို႔က အက်ီၾကယ္သီးတို႔ကို တလုံးခ်င္းျဖဳတ္ေနမိသည္။ အဆက္မျပတ္ နမ္းရွိုက္ေနေသာ အနမ္းေတြေၾကာင့္ တံေတြးတို႔ကိုမ်ိဳခ်ဖိဳ႕လဲ မစြမ္းနိုင္ေတာ့သျဖင့္ အာခံတြင္းထဲမွ အရည္ၾကည္တို႔ဟာ အျပင္ဘက္သို႔ပင္ စီးဆင္းလာသည္။
အက်ီၾကယ္သီးတို႔ကို ျဖဳတ္ေနမိသည္မွာ ကုန္သေလာက္ပင္နီးပါးျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ မ်က္စိေရွ႕ေပၚလာေသာ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီးကို လက္တို႔ႏွင့္ ေထာက္ကန္မိေတာ့ အသားခ်င္းထိကပ္ထားရသည့္ ခံစားခ်က္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ပိုမိုေလာင္ၿမိဳက္ေစသည္။ ေအာင္ေစပိုင္က နမ္းရွိုက္ေနေသာ အနမ္းတို႔ကို ေခတၱခန ရပ္ကာ ေဇယ်ာတိုးကို ၾကည့္လာရင္း
"ေဇေလး"
ကိုေစ၏ ေခၚသံက ႏူးညံျငင္သာေပမယ့္ ျပင္းျပေသာ လိုခ်င္တက္မက္မႈ တစ္ခုပါဝင္ေနသျဖင့္ တုန္ယင္ေနသည္ဟုပင္ ထင္ရ၏။ သူ႕အေပၚအုပ္မိုးထားသည့္ ေအာင္ေစပိုင္ကို ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြက ၾကည္လဲ့စြာ ပူေလာင္လွသည့္ ဓာတ္ကို ခံစားမိသည္။
ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာသည့္တိုင္ မ်က္ဝန္းေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ေနသည့္ ေဇယ်ာတိုး အဖို႔ေတာ့ တံေတြးကိုသာ တခ်က္မ်ိဳခ်လိဳက္မိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုေစကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အခ်စ္ေတြေရာ ႏွလုံးသားေရာ ခႏၶာကိုယ္ေရာ ကိုေစပိုင္တာမို႔။ ကိုေစ အရာအားလုံး သိမ္းပိုက္ပါ"
ထို႔ေနာက္ ျပန္လည္ ကပ္ၿငိသြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံ။ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားကာ ခႏၶာကိုယ္၏ အလႊာ အကာအရံမ်ားကို ဖယ္ခ်ေနမိၾကသည္။ အရာအားလုံး လစ္လပ္သြားသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ မလုံနိုင္မွန္း သိေသာ္လဲ လက္ေတြျဖင့္ ဟိုဖုံးဒီကာလုပ္မိသည္။ ကိုေစက သူ႕လက္တို႔ကို ဆြဲကိုင္ကာ နမ္းရႈံ႕လာၿပီး
"စိတ္မပူပါနဲ႕။ ကိုယ့္ကို ယုံေနာ္ ။ ေဇေလး နာက်င္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး။ကိုယ္က ေဇေလး ခံစားရေကာင္းေအာင္ပဲ လုပ္ေပးခ်င္တာ"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေျပာေနမႈေၾကာင့္ ႏွလုံးသားပင္ အျပင္သို႔ ထြက္က်သြားသလားေအာက္ေမ့ရသည္။
မသိေတာ့ဘူး။
သူ ကိုေစ ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္သို႔ပဲ လိုက္ပါေတာ့မယ္။
ႏူးညံ့ျငင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ေနသည့္ လက္ေတြေၾကာင့္ သူ႕မွာ မိန္းေမာရျပန္သည္။ ေရာင္စုံသာယာလွပ ေနသည့္ ပန္းခင္းထဲသို႔ ေရာက္ရွိေနသလိုႏွယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ထိုပန္းခင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္ နားထဲ ၾကားလိုက္ရေသာ အသံသဲ့သဲ့
"ေဇေလး အရမ္းမညစ္ထားနဲ႕။ စိတ္ကိုေလ်ာ့ေနာ္။ ကိုယ္လက္ေခ်ာင္းေတာင္ ထည့္မရေတာ့ဘူး"
ေျပာသည့္အတိုင္း စိတ္ကို နဲနဲေလ်ာ့မိလိုက္ေတာ့ ေအးစက္စက္ဝင္ေရာက္လာေသာ အထိအေတြ႕။
အင္း...။
ကိုေစေခၚေဆာင္ရာ ပန္းခင္းထဲသို႔ အနားတိုးသြားမိေတာ့ နဲနဲေနရခက္ေပမယ့္လဲ အဆင္ေျပပါတယ္။
ခနအၾကာ ထပ္မံ၍ တိုးကာ ေခၚေဆာင္သြားျပန္သည့္ အထိအေတြ႕။ တမ်ိဳးတမည္ေတာ့ အေနခက္ေပမယ့္လဲ ကိုေစက အဝင္မထြက္ မခက္ေလေအာင္ ျပဳလုပ္ထားေပးေတာ့ အရမ္းႀကီးေတာ့ မနာက်င္ပါ။ ပန္းခင္းထဲ သြားရာ လမ္းေၾကာင္းက အနည္းငယ္ေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္လွေပမယ့္ ကိုေစက လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ အဆင္ေျပေအာင္ လမ္းရွင္းေပးေနေလသည္။
ကိုေစ လက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႕ခႏၶာကိုယ္အတြင္းထဲ ဝင္ေရာက္လွည္ပတ္ေဆာ့ကစားေနသည္က အသဲယားစရာအတိ။ ခနၾကာေတာ့ သူပန္းခင္းထဲမွာ အနည္းငယ္ ေမြ႕ေလ်ာ္လာမိသည္။
"ေဇေလး နဲနဲေလာက္ သည္းခံေပးေနာ္"
ကိုေစ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း သူမသိပါ။
ေယာင္ယမ္းၿပီးသာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ရရွိလာေသာ နာက်င္မႈတခ်ိဳ႕။
"ဟင့္..."
ရွိုက္သံေလး တခ်ိဳ႕ထြက္လာေတာ့ ကိုေစက သူ႕ကို နမ္းရွိုက္လာသည္။ ပန္းခင္းႀကီးက လွပေပမယ့္ ပန္းေတြကို ထိေတြ႕မိေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့ နာက်င္ရသည္။ နာက်င္ရေပမယ့္ ပန္းေတြကို စိုက္ပ်ိဳးသူ ဥယ်ာဥ္မႈးက ကိုေစျဖစ္တာမို႔ သေဘာက်စြာ ေက်ေက်နပ္နပ္ တိုးဝင္လာမႈကို လက္ခံထားလိုက္မိသည္။ ဆုံးခန္းတိုင္သြားခ်ိန္မွာ ေခတၱရပ္ကာ ကိုေစက သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ေမးလာသည္။
"ေဇေလး အဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္"
"အင္း..."
"ဒါဆို ကိုယ္စေတာ့မယ္ေနာ္"
"ကိုေစ အင္း...သေဘာ"
ထို႔ေနာက္ ပန္းခင္းႀကီးရဲ႕ က်ဥ္းက်ပ္လွေသာ လမ္းေလးထဲမွာ သူ႕ကို ေခၚေဆာင္လိုက္ ျပန္ပို႔ေဆာင္လိုက္ႏွင့္။
"အင့္"
တိုးတိတ္စြာ အံကိုႀကိတ္ကို ၿငီးျငဴမိေတာ့ ကိုေစ က သူ႕ ေပါင္ေတြကို ဆြဲကိုင္လာသည္။ ရွက္စိတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကာထားမိေတာ့ ကိုေစကသူ႕လက္ေတြကို နမ္းရွိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာေပၚက အုပ္ထားသည့္ လက္ေတြကို ဖယ္ခ်ရင္း
"ရွက္လို႔လား"
"အင္း"
"ကိုယ့္ကိုၾကည့္။ ကိုယ္နဲ႕အတူ ခံစားၾကည့္ေနာ္"
ေျပာအၿပီး ကိုေစက သူ႕လက္ဖဝါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေနာက္တခါ အဆုံးအစမရွိတဲ့ ပန္းပင္လယ္ႀကီးထဲ ေခၚေဆာင္သြားျပန္သည္။ မရဲမရဲႏွင့္ ကိုေစကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ကိုယ့္မွာေတာ့ ပန္းပင္လယ္ႀကီးထဲ နစ္ေျမာလိုက္ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္ႏွင့္သာ။
အင္း။
ပန္းပင္လယ္ႀကီးက အရမ္းလွပလြန္းတယ္။
ႏူးညံ့တယ္။ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ႐ူးသြပ္ေစတယ္။
ပန္းခင္းႀကီးရဲ႕ အလွအပေတြကို ခံစားေနခိုက္ ႐ုတ္တရက္ ကိုေစက သူ႕ကို ဆြဲလွည့္ကာ တိမ္ေတြေပၚ သို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ တင္ပါးေအာက္က ႏူးညံ့လွေသာ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားကာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္ရျပန္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ျမဴခိုးေတြေဝကာ တိမ္ေတြကာရံထားသည့္ အလယ္မွာ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ရတနာေလး တစ္ခု။ သာယာလွပလြန္းလွသည့္ ရတနာေလးကို အရယူရန္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လႈပ္ရွားရင္း ရွာေဖြမိျပန္ေတာ့ ပိုမို ေမာဟိုက္လာရသည္။ ေခြၽးေတြထြက္ေနသည္ကိုလဲ ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ ထိုအရာကိုပဲ ရရွိရန္ အားကုန္ ႀကိဳးစားမိသည္။ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္လာရသည္။
သို႔ေပမယ့္ လက္မေလ်ာ့မိ။
ထိုရတနာေလးအနား တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ခႏၶာကိုယ္က တုန္ယင္လာေတာ့သည္။
"အင့္...ဟင့္ ကိုေစ"
ကိုေစက တုန္ယင္ေနတဲ့ သူ႕ကိုယ္လုံးေလးကို ဖမ္းထိန္းကိုင္ၿပီး ပြတ္သပ္လာသည္။ ဆက္တိုက္ ျမန္ဆန္လာေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္အတူ ရွာေဖြေနေသာ ရတနာေလးကို ရရွိလိုက္ေသာ ခံစားခ်က္။
"ကြၽန္ေတာ္ အင့္..ကိုေစကို သိပ္.. သိပ္ခ်စ္တယ္"
တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္မႈႏွင့္အတူ လြင့္စင္ထြက္သြားေသာ သာယာလွပလြန္းလွသည့္ ခံစားခ်က္ရတနာမ်ား။ ကိုေစ ဗိုက္ေပၚမွာ ျဖန့္က်ဲမိရင္း ဆက္လက္ ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေမွာက္ခ်လိဳက္မိေတာ့သည္။ ကိုေစ ရင္ဘတ္ေပၚက ခံစားခ်က္အပိုင္းအစတို႔ႏွင့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္တို႔ ပူးကပ္ေပါင္းစပ္မႈေတာ့ ခြၽဲက်ိေပပြသြားရေတာ့သည္။
"ေကာင္းလားဟင္ ေဇေလး"
"အင္း အရမ္း...အ့"
အေမာေျဖလို႔ မၿပီးေသးခင္ ကိုေစက ဆက္ခနဲ သူ႕ကိုေအာက္သို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ ခါးအထက္က ခံစားရလိုက္ေသာ ႏြေးေထြးေသာ လက္အစုံ။
ထို႔ေနာက္ ပန္းပင္လယ္ႀကီးထဲ ေနာက္တခါထပ္မံေခၚေဆာင္သြားျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ကိုေစလက္ေတြက သိပ္ကို ပူေလာင္ျပင္းျပေနခဲ့တယ္။ ပန္းပင္လယ္သို႔သြားရာ လမ္းက ယခုထိ က်ဥ္းေျမာင္းေနေသးေသာ္လဲ ကိုေစက ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ အလ်င္အျမန္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။
သူလဲ ကိုေစေနာက္ကို အမွီလိုက္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လဲ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည့္ ကိုေစကို လိုက္မွီဖို႔ရန္ မလြယ္ကူေခ်။ ပင့္သက္ေတြပင္ ရွိုက္ကာ အသက္ရႈေတြပင္ မွားရသည္။
ခနအၾကာ တကိုယ္လုံးကို ရစ္သိုင္းဖက္လာကာ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းေရာ အျပင္မွာေရာ ခံစားလိုက္ရသည့္ ႏြေးေထြးမႈတစ္ခု။
ခ်စ္တယ္ သိလား။
အရမ္းခ်စ္တာပဲ ကိုေစ။
ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကာ လည္ေခ်ာင္းေတြအထိပင္ ေျခာက္ကပ္ေနသျဖင့္ အသံမထြက္လာခဲ့ပါ။ ထို႔ေနာက္သူလဲ ပင္ပန္းႏြယ္နယ္မႈေၾကာင့္ အိမ္မက္ကမၻာထဲသို႔သာ တိုးဝင္မိလိုက္ေတာ့သည္။
အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ရရွိလိုက္ေသာ နဖူးေပၚက ႏြေးေထြးမႈတစ္ခုကိုေတာ့ သိရွိလိုက္သျဖင့္ ၿပဳံးမိလိုက္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶▶
(Unicode)
[Sexual Content Alert]
ချစ်သူနှစ်ဦးသားတို့၏ အနမ်းတွေက ချစ်ခြင်းမေတ္တာအပြည့်ဖြင့် ငတ်မွတ်သိပ်စွာ ပူလောင်ပြင်းပြစွာ နမ်းရှိုက်နေကြသည်။
အသက်ရှုဖို့ရာလဲ သတိမရတော့ပဲ ကြားလေပင် မဝင်ရောက်နိုင်တော့အောင် ပူးကပ်စွာ နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ် ဖြစ်လောက်သည်အထိ ဖက်တွယ်ထားကြလေသည်။ လျှာတွေအချင်းချင်း ရစ်ပတ်လိမ်ယှက်ကာ လက်တွေဟာလဲ သက်ရှိသတ္တဝါလေအလား တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် တစ်ယောက် ဟိုဟိုဒီဒီ လူးလွန့်ပြေးလွှားကစားကာ ပွတ်သပ်နေမိကြသည်။
အနမ်းတွေကြားထဲ ဇေယျာတိုး ခန္ဓာကိုယ်မှာ ပျော့ညွှတ် ခွေကျကာ ခြေထောက်တွေပင် မခိုင်တော့ပဲ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် တိုက်မိကာ ပြိုလဲကျတော့သည်။ လဲကျသွားသည့်တိုင် အနမ်းတို့ကို ဖယ်ခွာချင်းမပြုနိုင်ပဲ တရှိုက်မက်မက်သာ ဆက်လက် နမ်းရှိုက်နေမိသည်။ အိစက်ညက်ညောသော အထိအတွေ့ကြောင့် ကုတင်ပေါ် ပြိုလဲကျသွားမှန်းတော့ ရိပ်စားမိလိုက်သည်။
ဒါပေမယ့်လဲ ဂရုမစိုက်နိုင်အား အနမ်းတွေကိုသာ အငမ်းမရစွာ လက်ခံနေမိသည်။ အနမ်းတွေမှာ ကြာရှည်လာသောအခါ လိုချင်တောင့်တစိတ်ကို ဖြစ်ပေါ်လာစေသည့် ရမ္မက်အဖြစ်သို့ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲလာခဲ့တော့သည်။
ဦးနှောက်၏ စေခိုင်းချက် အသိမရှိပါပဲ လက်တို့က အကျီကြယ်သီးတို့ကို တလုံးချင်းဖြုတ်နေမိသည်။ အဆက်မပြတ် နမ်းရှိုက်နေသော အနမ်းတွေကြောင့် တံတွေးတို့ကိုမျိုချဖို့လဲ မစွမ်းနိုင်တော့သဖြင့် အာခံတွင်းထဲမှ အရည်ကြည်တို့ဟာ အပြင်ဘက်သို့ပင် စီးဆင်းလာသည်။
အကျီကြယ်သီးတို့ကို ဖြုတ်နေမိသည်မှာ ကုန်သလောက်ပင်နီးပါးဖြစ်နေလေတော့သည်။ မျက်စိရှေ့ပေါ်လာသော ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်ကြီးကို လက်တို့နှင့် ထောက်ကန်မိတော့ အသားချင်းထိကပ်ထားရသည့် ခံစားချက်က သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ပိုမိုလောင်မြိုက်စေသည်။ အောင်စေပိုင်က နမ်းရှိုက်နေသော အနမ်းတို့ကို ခေတ္တခန ရပ်ကာ ဇေယျာတိုးကို ကြည့်လာရင်း
"ဇေလေး"
ကိုစေ၏ ခေါ်သံက နူးညံငြင်သာပေမယ့် ပြင်းပြသော လိုချင်တက်မက်မှု တစ်ခုပါဝင်နေသဖြင့် တုန်ယင်နေသည်ဟုပင် ထင်ရ၏။ သူ့အပေါ်အုပ်မိုးထားသည့် အောင်စေပိုင်ကို ကြည့်မိတော့ မျက်ဝန်းတွေက ကြည်လဲ့စွာ ပူလောင်လှသည့် ဓာတ်ကို ခံစားမိသည်။
ဘာစကားမှ ဆက်မပြောသည့်တိုင် မျက်ဝန်းတွေကို နားလည်သဘောပေါက်နေသည့် ဇေယျာတိုး အဖို့တော့ တံတွေးကိုသာ တချက်မျိုချလိုက်မိသည်။
"ကျွန်တော် ကိုစေကို သိပ်ချစ်တယ်။ ကျွန်တော့် အချစ်တွေရော နှလုံးသားရော ခန္ဓာကိုယ်ရော ကိုစေပိုင်တာမို့။ ကိုစေ အရာအားလုံး သိမ်းပိုက်ပါ"
ထို့နောက် ပြန်လည် ကပ်ငြိသွားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံ။ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားကာ ခန္ဓာကိုယ်၏ အလွှာ အကာအရံများကို ဖယ်ချနေမိကြသည်။ အရာအားလုံး လစ်လပ်သွားသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် မလုံနိုင်မှန်း သိသော်လဲ လက်တွေဖြင့် ဟိုဖုံးဒီကာလုပ်မိသည်။ ကိုစေက သူ့လက်တို့ကို ဆွဲကိုင်ကာ နမ်းရှုံ့လာပြီး
"စိတ်မပူပါနဲ့။ ကိုယ့်ကို ယုံနော် ။ ဇေလေး နာကျင်အောင်မလုပ်ပါဘူး။ကိုယ်က ဇေလေး ခံစားရကောင်းအောင်ပဲ လုပ်ပေးချင်တာ"
မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ အကြည့်ချင်းဆုံပြောနေမှုကြောင့် နှလုံးသားပင် အပြင်သို့ ထွက်ကျသွားသလားအောက်မေ့ရသည်။
မသိတော့ဘူး။
သူ ကိုစေ ခေါ်ဆောင်ရာ နောက်သို့ပဲ လိုက်ပါတော့မယ်။
နူးညံ့ငြင်သာစွာ ကိုင်တွယ်နေသည့် လက်တွေကြောင့် သူ့မှာ မိန်းမောရပြန်သည်။ ရောင်စုံသာယာလှပ နေသည့် ပန်းခင်းထဲသို့ ရောက်ရှိနေသလိုနှယ်။ သို့သော်လဲ ထိုပန်းခင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်ဖို့ ကြောက်ရွံ့နေမိသည်။ ထိုအချိန် နားထဲ ကြားလိုက်ရသော အသံသဲ့သဲ့
"ဇေလေး အရမ်းမညစ်ထားနဲ့။ စိတ်ကိုလျော့နော်။ ကိုယ်လက်ချောင်းတောင် ထည့်မရတော့ဘူး"
ပြောသည့်အတိုင်း စိတ်ကို နဲနဲလျော့မိလိုက်တော့ အေးစက်စက်ဝင်ရောက်လာသော အထိအတွေ့။
အင်း...။
ကိုစေခေါ်ဆောင်ရာ ပန်းခင်းထဲသို့ အနားတိုးသွားမိတော့ နဲနဲနေရခက်ပေမယ့်လဲ အဆင်ပြေပါတယ်။
ခနအကြာ ထပ်မံ၍ တိုးကာ ခေါ်ဆောင်သွားပြန်သည့် အထိအတွေ့။ တမျိုးတမည်တော့ အနေခက်ပေမယ့်လဲ ကိုစေက အဝင်မထွက် မခက်လေအောင် ပြုလုပ်ထားပေးတော့ အရမ်းကြီးတော့ မနာကျင်ပါ။ ပန်းခင်းထဲ သွားရာ လမ်းကြောင်းက အနည်းငယ်တော့ ကျဥ်းကျပ်လှပေမယ့် ကိုစေက လက်ချောင်းတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင် လမ်းရှင်းပေးနေလေသည်။
ကိုစေ လက်ချောင်းတွေက သူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းထဲ ဝင်ရောက်လှည်ပတ်ဆော့ကစားနေသည်က အသဲယားစရာအတိ။ ခနကြာတော့ သူပန်းခင်းထဲမှာ အနည်းငယ် မွေ့လျော်လာမိသည်။
"ဇေလေး နဲနဲလောက် သည်းခံပေးနော်"
ကိုစေ ဘာကိုဆိုလိုမှန်း သူမသိပါ။
ယောင်ယမ်းပြီးသာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ရရှိလာသော နာကျင်မှုတချို့။
"ဟင့်..."
ရှိုက်သံလေး တချို့ထွက်လာတော့ ကိုစေက သူ့ကို နမ်းရှိုက်လာသည်။ ပန်းခင်းကြီးက လှပပေမယ့် ပန်းတွေကို ထိတွေ့မိတော့ အနည်းငယ်တော့ နာကျင်ရသည်။ နာကျင်ရပေမယ့် ပန်းတွေကို စိုက်ပျိုးသူ ဥယျာဥ်မှုးက ကိုစေဖြစ်တာမို့ သဘောကျစွာ ကျေကျေနပ်နပ် တိုးဝင်လာမှုကို လက်ခံထားလိုက်မိသည်။ ဆုံးခန်းတိုင်သွားချိန်မှာ ခေတ္တရပ်ကာ ကိုစေက သူ့ကိုကြည့်ရင်း မေးလာသည်။
"ဇေလေး အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်"
"အင်း..."
"ဒါဆို ကိုယ်စတော့မယ်နော်"
"ကိုစေ အင်း...သဘော"
ထို့နောက် ပန်းခင်းကြီးရဲ့ ကျဥ်းကျပ်လှသော လမ်းလေးထဲမှာ သူ့ကို ခေါ်ဆောင်လိုက် ပြန်ပို့ဆောင်လိုက်နှင့်။
"အင့်"
တိုးတိတ်စွာ အံကိုကြိတ်ကို ငြီးငြူမိတော့ ကိုစေ က သူ့ ပေါင်တွေကို ဆွဲကိုင်လာသည်။ ရှက်စိတ်နှင့် မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အုပ်ကာထားမိတော့ ကိုစေကသူ့လက်တွေကို နမ်းရှိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် မျက်နှာပေါ်က အုပ်ထားသည့် လက်တွေကို ဖယ်ချရင်း
"ရှက်လို့လား"
"အင်း"
"ကိုယ့်ကိုကြည့်။ ကိုယ်နဲ့အတူ ခံစားကြည့်နော်"
ပြောအပြီး ကိုစေက သူ့လက်ဖဝါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နောက်တခါ အဆုံးအစမရှိတဲ့ ပန်းပင်လယ်ကြီးထဲ ခေါ်ဆောင်သွားပြန်သည်။ မရဲမရဲနှင့် ကိုစေကို ကြည့်လိုက်ရင်း ကိုယ့်မှာတော့ ပန်းပင်လယ်ကြီးထဲ နစ်မြောလိုက် ပေါ်လာလိုက် ပျောက်ကွယ်သွားလိုက်နှင့်သာ။
အင်း။
ပန်းပင်လယ်ကြီးက အရမ်းလှပလွန်းတယ်။
နူးညံ့တယ်။ သိမ်မွေ့တယ်။ ရူးသွပ်စေတယ်။
ပန်းခင်းကြီးရဲ့ အလှအပတွေကို ခံစားနေခိုက် ရုတ်တရက် ကိုစေက သူ့ကို ဆွဲလှည့်ကာ တိမ်တွေပေါ် သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ တင်ပါးအောက်က နူးညံ့လှသော အထိအတွေ့တွေကြောင့် တိမ်တိုက်တွေကြားထဲ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားကာ သာယာပျော်ရွှင်ရပြန်သည်။
ထိုအချိန် မြူခိုးတွေဝေကာ တိမ်တွေကာရံထားသည့် အလယ်မှာ တွေ့လိုက်ရသော ရတနာလေး တစ်ခု။ သာယာလှပလွန်းလှသည့် ရတနာလေးကို အရယူရန် ကြိုးစားပမ်းစား လှုပ်ရှားရင်း ရှာဖွေမိပြန်တော့ ပိုမို မောဟိုက်လာရသည်။ ချွေးတွေထွက်နေသည်ကိုလဲ ဂရုမစိုက်မိတော့ ထိုအရာကိုပဲ ရရှိရန် အားကုန် ကြိုးစားမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ မောဟိုက်နွမ်းနယ်လာရသည်။
သို့ပေမယ့် လက်မလျော့မိ။
ထိုရတနာလေးအနား တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ခန္ဓာကိုယ်က တုန်ယင်လာတော့သည်။
"အင့်...ဟင့် ကိုစေ"
ကိုစေက တုန်ယင်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖမ်းထိန်းကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်လာသည်။ ဆက်တိုက် မြန်ဆန်လာသော လှုပ်ရှားမှုများနှင့်အတူ ရှာဖွေနေသော ရတနာလေးကို ရရှိလိုက်သော ခံစားချက်။
"ကျွန်တော် အင့်..ကိုစေကို သိပ်.. သိပ်ချစ်တယ်"
တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်မှုနှင့်အတူ လွင့်စင်ထွက်သွားသော သာယာလှပလွန်းလှသည့် ခံစားချက်ရတနာများ။ ကိုစေ ဗိုက်ပေါ်မှာ ဖြန့်ကျဲမိရင်း ဆက်လက် တောင့်မခံနိုင်တော့တာကြောင့် မှောက်ချလိုက်မိတော့သည်။ ကိုစေ ရင်ဘတ်ပေါ်က ခံစားချက်အပိုင်းအစတို့နှင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တို့ ပူးကပ်ပေါင်းစပ်မှုတော့ ချွဲကျိပေပွသွားရတော့သည်။
"ကောင်းလားဟင် ဇေလေး"
"အင်း အရမ်း...အ့"
အမောဖြေလို့ မပြီးသေးခင် ကိုစေက ဆက်ခနဲ သူ့ကိုအောက်သို့ ပို့ဆောင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးနောက် ခါးအထက်က ခံစားရလိုက်သော နွေးထွေးသော လက်အစုံ။
ထို့နောက် ပန်းပင်လယ်ကြီးထဲ နောက်တခါထပ်မံခေါ်ဆောင်သွားပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ကိုစေလက်တွေက သိပ်ကို ပူလောင်ပြင်းပြနေခဲ့တယ်။ ပန်းပင်လယ်သို့သွားရာ လမ်းက ယခုထိ ကျဥ်းမြောင်းနေသေးသော်လဲ ကိုစေက ဂရုမစိုက်တော့ပဲ အလျင်အမြန် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။
သူလဲ ကိုစေနောက်ကို အမှီလိုက်ရန်ကြိုးစားသော်လဲ မြန်ဆန်လွန်းလှသည့် ကိုစေကို လိုက်မှီဖို့ရန် မလွယ်ကူချေ။ ပင့်သက်တွေပင် ရှိုက်ကာ အသက်ရှုတွေပင် မှားရသည်။
ခနအကြာ တကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းဖက်လာကာ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းရော အပြင်မှာရော ခံစားလိုက်ရသည့် နွေးထွေးမှုတစ်ခု။
ချစ်တယ် သိလား။
အရမ်းချစ်တာပဲ ကိုစေ။
ပါးစပ်ကနေ ထုတ်ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် အာခေါင်တွေခြောက်ကာ လည်ချောင်းတွေအထိပင် ခြောက်ကပ်နေသဖြင့် အသံမထွက်လာခဲ့ပါ။ ထို့နောက်သူလဲ ပင်ပန်းနွယ်နယ်မှုကြောင့် အိမ်မက်ကမ္ဘာထဲသို့သာ တိုးဝင်မိလိုက်တော့သည်။
အိပ်မပျော်ခင် ရရှိလိုက်သော နဖူးပေါ်က နွေးထွေးမှုတစ်ခုကိုတော့ သိရှိလိုက်သဖြင့် ပြုံးမိလိုက်သည်ကတော့ သေချာပါသည်။