Sabah erkenden evde çalışanlardan Süleyman efendi Adnan beyin kapısını çaldı. Adnan beyin uykusu derindi, onu duymadı. Adam içeri girip yatağa yaklaştı:
- Adnan bey! Adnan bey! Uyanın!
Adnan bey ona doğru dönüp gözlerini açtı:
- Ne? Ne var Süleyman efendi?
- Biliyorum çok erken, ama Bihter hanımı balkonda baygın bulduk...
- Ne?
Adnan bey silkinerek uyanmaya çalıştı. Yatağın baş tarafına baktı. Evet, Bihter yoktu. Bunu nasıl fark edememişti? Meseleyi hatırlayarak yataktan çıktı:
- Bihter iyi mi? Birşey var mı?
- Oturma odasındaki koltuğa yatırdık. Doktor çağıralım mı?
Adam birden kükredi:
- Ne? Daha doktor çağırmadınız mı? Bu ne ihmalkarlık!
- Size danışmadan...
- Süleyman efendi! Süleyman efendi! Böyle birşeyi sormaya gerek var mı?
Elini silkeleyerek onu kapıya yönlendirdi:
- Hemen doktor çağırın! Bihter hanımın başından ayrılmayın! Ben şimdi geliyorum.
Cevap beklemeden adamı kapının dışına itip, kapıyı kapattı. Apar topar giyinip aşağı indi. Bihteri koltukta solmuş bir yüzle görünce canından can gitti. Elini alnına koydu, yanıyordu. Teni beyaz bir ton almıştı. Saçlarını yüzünden geriye alınca gözleri geceleğinin yırtılmış omzu ve yatış pozisyonundan dolayı luzumundan fazla açılmış olan göğüs dekoltesine takıldı. Böyle ulu orta ne kadar savunmasız görünüyordu. Karısının önüne siper olurken kan beynine sıçramıştı:
- Çabuk bir örtü getirin!
Süleyman efendi fırlarken, hizmetkarlardan birinin sirkeli suya batırıp sıktığı bezi elinden kapıp karısının alnına koydu:
- Sevgilim!
Az sonra doktor geldi. Adnan bey hariç herkes salondan çıkarıldı. Titiz bir muayenenin ardından birkaç ilaç yazdı:
- Hanımefendi fazla ayazda kalmış gibi görünüyor, vucudu yanarken ayakları buz gibi. Bünyesi zayıf olduğu için bu onda iyi etki yapmamış. Birde belki heyecan ve yorgunluk varsa bunlar bir insanın dirayetini kırabilir. İlaçlarını muntazam alır ve iyi beslenirse birkaç gün içinde kendini toparlar. İstirahat şart. Ben şimdi bir iğne yapacağım, bu onu biraz rahatlatır. Bir an önce odaya alıp...
Adnan bey bunu akıl edemediği için şaşkındı. Hizmetkarlara hemen onların odasının yanındaki odayı hazırlamalarını söyledi. Evin içinde bir koşuşturma başladı.
Doktor bey geçirilirken Adnan bey de Bihterin başındaydı. Elini tutmuş düşünüyordu. Bu olayda kendini suçluyordu. O bu güzel ve narin kızın çok mu üzerine gitmişti? Bihter beklentilerine cevap veremeyince içine atmış, böylece hastalınmış mıydı? Yorgun ve sırası olmadığını söyleyerek aşkını nazikçe geri çevirdiği geceler o kadar da fazla değildi aslında. Ama yine de istediğini alana kadar üzerine gitmiş, Bihterin isteklerini hiçe sayarak her seferinde istediğini almıştı. Genç kadın hiçbir zaman bunların bahsini geçirmese de gözlerinin içindeki kırgınlığı görmezden gelmeyi tercih edip onu pırlanta yüzükler, altın gerdanlıklara boğarak bir nevi günah çıkarıyordu. Ona yetmek için elinden gelen maddi ve manevi herşeyi yapıyordu. Bihterden tersi bir muamele görse... Genç kadın sadece ara sıra ona olan tutkusundan unuttuğu şeyi istemişti... biraz anlayış.
Halinin sebebi bu tavrıysa bundan hemen vazgeçmeliydi! Biricik sevdiceği onu reddetmekten çekinerek kendini hasta etmeyi göze alırken onu kaybetmeyi göze alamazdı:
- Hele bir ayağa kalk! Seni asla üzmeyeceğim bir daha. Söylediklerin ve söyleyemediklerini anlayacağım. Söz veriyorum sevgilim. Bir ADNAN BEY sözü.
Behlül duyduğu seslerle gözlerini aralarken kafasını camdan içeri sızan ışığa doğru çevirdi. Gün daha tam ağrımamıştı ve dışarda birşeyler oluyordu. Gece lambasının yanındaki çalar saate baktı. Saat yedi civarıydı:
- Hiç böyle yapmazlardı. Bunların bir telaşı var.
Kafasını bir yere vurmuş gibi başını tutup birdenbire ayağa fırladı. Birşeyini kaybetmiş gibi etrafına baktı:
- Bihter! Nasıl? Ne zaman git...
Odada ondan tek bir iz bile yoktu. Rüya görmüş olabilir miydi? Bu üryan hali bir hayale hallendiği için miydi? Başını sallayıp sakince yatağına geri uzandığında burnuna onun kokusu geldi. Elini başının altındaki yastığa atıp aldı. Kollarıyla sarıp derin derin soludu:
- Biliyordum! Düş görmedin Behlül!
Yatağın haline baktı: dağılmış çarşaf ve yorgan. Mutlu bir ruh haliyle kalkıp perdeleri açtı ve sabahın ilk ışıklarının yüzüne vurmasına izin verdi. Gözlerini kapatıp onun olduğu havayı biraz daha içine çekti. Tenindeki hoş sedayı olduğunca tutmaya çalıştı. Ama aynen Bihterin yaptığı gibi bu duygu ansızın onu terketti.
Genç kadın ne zaman yanından ayrılmıştı? Kimse birşey görmüş müydü? Bu dışarda olanların dün geceyle bir ilgisi... Kaygısız kalbi bir korkuya kapıldı. Kapının arkasında durup dinledi. Öğrenmiş olsalar çoktan kapısına dikişmezler miydi? Eski moduna geri dönüp banyoya girip duş aldı. Giyinip aşağı indiğinde herkesi harıl harıl çalışırken buldu:
- Kuzum Cemile. Ne oluyor bu saatte? Uyutmadınız yahu!
- Affedersiniz Behlül bey! Bihter hanımın için karşıdaki küçük odayı hazırladık.
- Niye? Ne lüzumu var? O zaten...
- Adnan bey öyle istiyor. Bihter hanım hasta olduğu için...
- Hasta mı? Nesi var? Bana niye kimse...
- Adnan bey istemedi.
- Kötü birşey değildir inşallah.
Behlül hızla aşağı indi. Amcasını koltukta yatan Bihterin başında buldu:
- Amcacım! Yeni duydum. Yengem iyi mi?
- Daha iyi, ama henüz kendine gelmedi.
Genç adam genzini temizleyerek temkinli bir uslupla sordu:
- Ne oldu? Neden bu halde?
- Çok fazla soğuk havada kalmış. Sabah balkonda baygın bulmuşlar. Siz birşey görmediniz mi? En son Nihal ve sen yatmışsınız.
- Hayır amcacım. Biz yattıktan sonra inmiş herhalde. Neden bu kadar soğukta kalmış ki?
Adnan bey bu soruyla okların onu işaret edeceğinin farkında olduğundan cevap vermedi. Bihter kıpırdadığında yüzler ona döndü. Genç kadının kirpikleri kalktığında ona doğru bakan Behlülün gözlerine saplandı. Bakışlarını yere indirip koltuktan doğrulmaya çalıştı, ama gözleri kararıyordu. Kocası ona seslendi:
- Birtanem! Kalkma! İyi değilsin!
- Başım dönüyor. Ne oldu bana?
- Balkonda bayılmışsın.
- Odamız...
- Dur! Kalkma! Gideceğiz.
Bihterde itiraz edecek hal yoktu. Cemile odanın hazır olduğunu haber verdi. Adnan bey yeğenini dürttü:
- Yardım ette yengeni yukarıya çıkartalım.
Genç kadını kucağına almaya uğraşırken, onun ince vucudunu taşıma kuvetini kendinde bulamadı. Behlül el attı:
- Bana bırakın amcacım. Siz çok sarsıldınız. Bu halde onu taşıyamazsınız.
Yaşlı adam biraz üzgün, biraz da minnettar yükünü genç adama havale etti. Behlül hiç güçlük çekmeden Bihteri kollarına alıp merdivenlerden rüzgar gibi çıktı. Adnan bey onu takip etti.
Tüy gibi hafif kadını yeni serilmiş temiz çarşafın üzerine bıraktı. Bihterin üstü başı iyice dağılmıştı. Tek göğsü neredeyse dışarıdaydı. Amcasının nazarı hep üzerinde olduğu için Behlül gözünün oraya takılmaması için olağan üstü çaba sarfediyordu.
Adnan bey karısının taşan dişiliğine bakarken içinden yeğeninin de bu manzaraya dikkatini verme ihtimaliyle kıskançlık krizi geçiriyordu. Genç adam bunun farkında olup yüzüne yerleştirdiği şevkat maskesiyle genç kadını yorganla örttü:
- Cemileyi göndereyim de yengemin üstünü değiştirsin. Terli terli yatmasın. Sizde endişelenmeyin artık.
Sesindeki samimiyet yaşlı adamı mahcup etti. Karısını kıskandığını anladığı için mi özellikle böyle ince davranıyordu. Elini yeğeninin omzuna koydu:
- Behlül, benim hakikatli çocuğum...
Ellerini minnetle tuttu. İçindeki kıskançlık ateşi sönmüştü.
Behlül kapıya doğru gitti:
- En iyisi siz bugün holdinge gelmeyin. Aklınız burda kalacak zaten. Ben gider orayı yoklar, sonra da size herşeyi aktarırım.
- Ciddi misin? Kaytarmak yok ama.
- Yok! Gelin sizinle bir kahvaltı yapalım. Yengemle ilgilenecek insan çok, merak etmeyin. Söz veriyorum çok vakit almayacak, birde siz hastalanmayın şimdi.
- Amcasını da düşünürmüş! Yavaş yavaş adam oluyorsun.
- Aşk olsun amca! Ben...
- Lafın gelişi evladım. Yoksa senin ne kadar...
- Tamam tamam, bu konuda ki şöhretim belli. Tereciye tere satmaya gerek yok.
Aşağı inerken Bülent ve Nihalde onlara katıldı. Deniz hanım inmişti bile. Hizmetkarlara talimatlar veriyordu. Adnan bey onu çağırdı:
- Kahvaltıda bize katılmaz mısınız Deniz hanım?
- Ben önce Bihter hanıma bakayım. Ona da birşeyler yedirmek lazım.
Behlül itiraz etti:
- Süleyman efendiler ilgileniyorlar Deniz hanım. Siz gelin.
Gün pek güzel başlamasa da kahvaltı masası keyifliydi. Sadece Nihal durgundu. Her zaman ki hali gibi görünsede aslında kafasında bir soruyla boğuşuyordu. Sormaya cesaret edemiyordu, alacağı cevaptan korkuyordu belki de. Sonunda dayanamadı. Tam sofradan kalkacakken sordu:
- Bihter benim yüzümden mi hastalandı?
Behlül amcasına müsade ister gibi bakıp Nihale döndü:
- Demek derdin buydu küçük hanım? Şimdi elimize düştün işte!
Nihale çaktırmadan Adnan beye göz kırptı:
- Doğruyu söyleyelim mi?
Deniz hanım da dahil herkes başını salladı. Genç adamın ne diyeceğini merak ediyorlardı. Behlül ciddi bir ifadeyle söze başladı:
- Evet! Senin yüzünden! O kadar çok üzdün ki onu, kadıncağız seni nasıl memnun edeceğini bilemediğinden sinirleri allak bullak oldu. Ona birşey olursa sebebi sensin, haberin olsun!
****
Okumanıza sağlık:)
Yazım hatası olursa affedin. Acele yazdım.
Sevgiler❤️