ZAMARA'S POV
Wala akong ibang ginawa kung hindi umiyak nang umiyak buong gabi.
8:00 am na.
Tumingin ako sa phone ko at huminga ng malalim.
Masyado akong na sanay na may bubungad sa akin na text mula sa kan'ya.
Kinuha ko ang phone ko para tawagan si tita nakalimutan kong tawagan ulit siya kagabi dahil na rin sa nangyari. Nagtaka ako kasi hindi sinasagot ni tita yung tawag ko.
Baka busy.
Pagkababa ko bumungad sa akin yung mga pinamili ko kagabi. Ang dami ko pinamili malamang ako lang mag-isa mag aayos nito.
Binuhat ko na lahat ng yun at nilabas lahat para ilagay sa isang cabinet at yung mga frozen food nilagay ko sa ref.
"Nakakapagod." Umupo muna ako saglit.
Kinuha ko ang phone ko para tawagan si Alexis.
"Punta ka rito ngayon." Hindi ko na pinagsalita si Alexis bigla ko na lang binaba.
Tumayo ako para hintayin siya sa sala. Nakakapagtaka naman si Lucas. Isang himala na hindi siya pumunta rito? Lagi kasing pumupunta rito para i-check ako kung hindi utos ni tita utos naman ni Blake.
Napatakip ako bigla sa bibig ko.
"Teka Blake? Bus*t tumigil ka na nga Zamara!"
Hindi ko maiwasan na hindi siya isipin.
Lumabas ako ng bahay dahil may narinig ako na parang may tumatawag sa'kin.
"Ate! Ate! I'm here po!"
Noah? Anong ginagawa ng batang 'to? Nagmamadali kong binuksan ang gate at lumuhod sa harapan niya para magpantay kami. Nagulat ako kasi bigla niya akong niyakap.
"What's wrong?" Niyakap ko siya at bahagyang hinagod ang likod niya.
Tumayo ako at hinawakan ang kamay ni Noah.
"Sino kasama mo?" Tanong ko sa kan'ya.
"Si ku— oh? Where's kuya? He was just here earlier?" Ginulo ko ang buhok niya at inaya na lang siya pumasok sa bahay.
"Bakit ka pumunta dito Noah? Wala kang kasama." Ngumuso siya sa akin at umupo sa sofa at tinignan ako.
"I missed you and I have someone with me, kuya!" Napangiwi na lang ako kay Noah at inabutan siya ng tubig.
Siguro hindi alam ni Noah ang nangyari masyado pang bata 'to.
Baka ma-apektuhan.
"Do you know, Ate? I was worried about Kuya. I saw him last night, and he didn't eat dinner. He was also unusually quiet. I think he has a problem." Natigilan ako sa sinabi ni Noah.
Sobrang nag-aalala si Noah sa kuya niya. Huminga ako ng malalim at niyakap siya ng mahigpit.
"Ate? What's wron—" Hindi na natapos ni Noah ang sasabihin nang may biglang pumasok sa bahay.
"Ay? Sorry na istorbo ko ba kayo?" Sabi ni Alexis at tumabi kay Noah.
"May Kamukha ka." Nagtatakang sabi ni Alexis at hinawakan pa yung dalawang pisnge ni Noah.
"Si Blake! Ang one and only ni Zamara! Ang taray ha may poging kapatid pala si Blake." Kinurot pa ni Alexis ang pisnge ni Noah.
"Teka bakit nandito 'to? Na saan si Blake?" Tanong ni Alexis.
"Ewan ko."
"I don't know po."
Nagulat bahagya si Alexis kasi sabay kaming nagsalita si Noah humagikgik naman ito sa amin.
"Hi po!" Tumingin ako kay Alexis kasu may kasama pala siyang batang babae hindi ko napansin.
"Hindi mo naman sinabi na may anak ka na." Natatawang sabi ko sa kan'ya nilakihan ako ng mata ni Alexis.
Sinundan ko ng tingin ang batang babae at tumabi kay Noah. Nagulat ako sa ginawa niya kasi sinusundot niya yung pisnge ni Noah tapos si Noah naman tumingin sakin na parang nagsusumbong.
Nagulat ako nang biglang hinampas ni Alexis ang kamay ng batang babae at ngumuso kay Alexis.
"Manahimik ka diyan sasakal*n kita." Pananakot ni Alexis.
"Zamara pamangkin ko, Adie."
"Hi po!" Nginitian ako ng Adie habang kumakaway sa akin.
Morena siyang bata, bilugan ang mata, manipis ang labi, at mahaba ang buhok.
Natawa na lang kami ni Alexis kasi si Noah parang naiilang kay Adie. Kumain na muna kami saglit.
Nasa sala kami ngayon habang nag uusap ni Alexis naputol lang yung usapan namin kasi si Adie hinahabol si Noah kasi gusto niya makipaglaro pero itong Noah naman ayaw.
"Isa Adie!" Biglang nanahimik si Adie nang sigawan siya ni Alexis.
Nagulat naman si Noah na parang naawa pa kay Adie huminga pa siya ng malalim at nilapitan si Adie. Napailing na lang ako sa dalawa nagpaalam muna ako kay Noah na sa kusina muna kami at hinayaan muna namin sila maglaro sa sala. Infairness si Noah boys scout ang datingan.
May bitbit na laruan pati mga panyo, alcohol, maski extra shirt.
"Sorry talaga Zamara kung sinama ko yung pamangkin ko, umalis kasi yung kapatid ko sinama ko na lang." Paliwanag ni Alexis.
"Ayos lang ano ka ba!"
"So ano chika mo?" Biglang tanong ni Alexis.
Buhay na buhay na naman siya inabutan ko siya ng tubig.
Tumingin muna ako sa gawi ni Noah chinecheck ko kung ano ginagawa nang makita ko na naglalaro sila ng lego lumingon ako kay Alexis na umiinom ng tubig.
"Wala na kami." Mahina kong sabi sa kan'ya.
Nabilaukan si Alexis sa sinabi ko.
"Ano?! Bakit?! Kailan pa?!" Mahina niyang sunod-sunod na tanong pero may diin.
"I saw him with someone." Napanganga na lang si Alexis sa sinabi ko.
"Ha? Pero bakit? I mean bakit niya nagawa? Parang kailan lang kung paano ka niya tignan tapos ganon ganon? Jusmeyo naman!" Pinanlakihan ko siya na mata kasi tumaas ang boses niya.
"Ay sorry sorry. Pero bakit kasi?!" Napahilamos na lang ako sa kan'ya dahil sa tanong niya na mahina nga pero sobrang diin parang galit na galit.
"Pero sure ka b—" Hindi ko na siya pinatapos.
"Wag na natin pag usapan." Tinignan ako nang mabuti ni Alexis at tumango na lang.
"Bakit nandito kapatid niya?" Lumingon kaming dalawa kila Noah na tuwang tuwa na naglalaro ng lego. Nagkibit-balikat na lang ako.
Sa kalagitnaan ng pag uusap namin ni Alexis may biglang sumigaw mula sa labas at bigla na lang pumasok sa bahay.
"Zamara! I'm here your pinaka poging kaibigan." Nagkatinginan kami ni Alexis at tinignan kung sino.
Jusmeyo si Lucas.
Ang daming dalang chocolate at inabot sa mga bata.
Napailing na lang ako nang naki paglaro si Lucas sa mga bata. Maya-maya pa napagpasyahan na nilang umuwi.
"Ako na maghahatid kay Noah sinabihan naman ako ni Blake." Tumango na lang ako kay Lucas.
Nandito kami sa labas ng bahay.
Lumapit sa akin si Alexis at yumakap sa akin.
"Nandito lang ako." Napangiti ako sa binulong niya sa akin.
Bago pumasok si Noah sa kotse ni Lucas niyakap muna ako nito nang sobrang higpit.
"Babye po ate!" Kumaway ako sa kanila habang si Alexis ay sinabay na lang din ni Lucas nang hindi ko na sila natatanaw pumasok na ako sa bahay.
Grabi ginabi kami ron.
Umakyat ako papunta sa kwarto ko at dumeretso sa cr para maghilamos at mag toothbrush. Napatingin ako sa gawi ng kama ko nang biglang nag ring ang phone ko.
Nagmamadali kong kinuha ang phone ko at bumalik sa cr para sana ituloy ang pag toothbrush ko.
"Tita buti na lang tumawag ka. Kanina pa kita sinusubukan kontakin kaso hindi mo sinasagot."
Natigilan ako nang hindi siya nagsasalita nakaramdam ako ng kaba bigla.
"A-ano po nangyar—"
"Kanina may tumawag sa akin at tinanong kung kamag-anak ba ako ng kuya mo." Mas lalo akong kinabahan nang marinig ko na paeang humihikbi si tita.
"Sinabi sa akin nagkaroon ng plane crash ng sinasakyan ng kuya mo."
Umecho sa akin ang huling sinabi ni tita.
Walang nakaligtas kahit isa.
Walang nakaligtas kahit isa.
Walang nakaligtas kahit isa.
Nabitawan ko ang phone ko at napatingin sa salamin.
Zamara hindi, 'wag kang umiyak. Kaya mo 'to. Alam mong possibleng mangyari 'to.
Bakit naman ganito? Bakit kailangan mawala lahat sa akin?