Eskapizm

Dwa groby

Dwa groby puste 
specjalnie dla nas
lecz mogę wejść w oba
dwa metry pod ziemią
zakopane głęboko
umilknę w nich na zawsze
nic nie poczuję, nic nie pomyślę
zostanę w nich na wieki
na wieczne zapomnienie
na wieczne otępienie
początkowo nie zrozumiesz
ogarnie cię ból i złość
lecz z czasem zapomnisz
jak i wszyscy inni
o ciele podzielonym na dwa groby
może kiedyś
ktoś je odwiedzi
położy smętny kwiat
spojrzy się w ciszy
pożałuje dziewczyny, którą kiedyś byłam
pobłogosławi trupa, jakim się stałam
zimnym i pustym
jedynie wywłoką
nie zdolną do myśli, nie zdolną do uczuć
nie zdolną choćby do pamięci
podzieloną na dwa groby
rozdzieloną na dwa ciała
i nikt nie będzie żałował, nikt nie będzie się litował
piekło mnie dosięgnęło
i już w nim pozostanę
dopóki nie dostaną się do niego wszyscy
a wtedy
nie poczuję już nic