ZAMARA'S POV
Hindi ako mapakali sa nangyayari ngayon. Lakad ako nang lakad at nag hihintay sa doctor ni mama.
Halos ngatngatin ko na yung kuko ko sa sobrang kaba at takot.
Si kuya?
Agad kong kinuha ang cellphone ko para tawagan si kuya.
Cannot be reached?
Nagtataka akong tumingin sa cellphone ko at tumawag ulit kay kuya. Kaso cannot be reached ulit. Ano bang nangyari rito kay kuya? Simula no'ng umalis siya wala na siyang paramdam.
Itetext ko sana si kuya nang biglang may tumawag sa phone ko.
Si tita?
Agad kong sinagot ang tawag ni tita.
"Tita! Na saan po si kuya?" Bungad ko sa kan'ya.
"Ayan nga itatanong ko sa'yo. Na saan ang kuya mo?" Balik na tanong niya.
"Bakit niyo po sa akin hinahanap? Nakaraan pa po siya umuwi." Sabi ko kay tita.
Imposibleng hindi umuwi si kuya. Nakaraan pa siya umalis. Ano yon na traffic sa langit?
"Kahit text o tawag wala akong natanggap. Nabanggit na talaga ng kuya mo na uuwi na raw siya pero bakit hanggang ngayon wala pa rin?" Napaupo ako habang tulala sa pintuan na kung na saan si mama.
Sana walang nangyari hindi maganda kay kuya. Hindi ko na nagawang mag pa alam nang maayos kay tita bigla na lang binaba.
'Wag naman sa ganitong paraan. Hindi ko pa kaya. Hindi ko kaya mag-isa.
Bigla akong napatayo nang lumabas na ang doctor at nurse. Lumapit ako sa doctor at hinawakan ang magkabilaang braso niya.
"Doc kumusta na po si mama?" Nanghina ako nang umiling siya sa akin.
"O-okay pa nama po si mama hindi ba doc?" Binitawan ko siya at akmang papasok sa room ni mam nang harangan ako ng mga nurse.
Galit na galit akong tumingin sa kanila at bahagya pang tinulak ang nurse. Nagmamadali akong pumasok sa kwarto ni mama. Napaluhod ako nang makita ko si mama na nakatalukbong na ng kumot.
"H-hindi. Hindi 'to pwede."
Nilapitan ako at akmang aalalayan ng mga nurse para tumayo pero iniwasan ko ang kamay nila.
"D-doc gawin niyo lahat ng makakaya niyo mabuhay lang si mama!"
"Sorry. We tried everything we could." Para akong nabingi sa sinabi ng doctor sa akin.
Nagmamadali akong pumunta kay mama.
"Mama naman!" Niyakap ko ang walang buhay na katawan ni mama.
Ang sakit.
Pati ikaw mama iiwan mo na rin ako?
Halos yugyugin ko na si mama nagbabakasakaling magising pa siya.
"M-ma bangon ka na! Gising ka na ma 'D-di ba sabi mo lulutuan mo ako ng paborito kong carbonara? Mama naman kasi!" Napaupo ako sa sahig habang mahigpit na nakasara ang mga kamay ko.
"Wag mo naman akong iwan ma!"
BLAKE'S POV
"Kuya gusto ko na po umuwi. " Huminga ako nang malalim nang ngusuan ako ni Noah.
Napaka inipin ng batang 'to hindi marunong mag hintay.
Kakatapos lang niya i-check up. Bibilhan ko pa siya ng gamot niya. Hindi lang kasi lagnat nangyari kay Lucas. Inubo't sipon pa.
Nasa labas na kami ng hospital nang bigla akong napahinto.
"Kuya? Are you okay?" Noah asked.
Tumango lang ako sa kan'ya at hinawakan ang kamay.
"Blake?" Napaangat ako ng tingin nang marinig ko ang pangalan ko.
Nakita ko si Lucas na parang balisa.
"What are you doing here?" I asked Lucas.
Tumingin muna siya kay Noah. Lumuhod ako para magpantay kami ni Noah.
"Noah is it okay if you wait for me there?" Masayang tumango sa akin si kuya.
Sinamahan ko muna si Noah sa isang table at binigay sa kan'ya yung lollipop na bigay ng doctor sa kan'ya kanina.
"Don't go anywhere just stay here and wait for me, okay?" Ngumiti lang sa akin si Noah habang binubuksan yung lollipop niya.
Tumalikod na ako para puntahan si Lucas. Bigla akong lumingon kay Noah. Bahagya pa siyang nagulat sa akin.
Natawa ako kay Noah at lumapit ulit sa kan'ya.
"Wag kang sasama kahit kanino." Seryoso kong sabi sa kan'ya at tumango naman siya sa akin.
Bago ako umalis ginulo ko muna ang buhok ni Noah.
"What's up?" May inabot sa akin si Lucas ng brown envelope.
Nagtaka akong tumingin sa kan'ya bago kinuha 'yon.
Nagulat ako nang may nakita akong picture.
Si tita ang mama ni Zamara.
Nakahiga sa labas ng bahay nila na at punong-puno ng dugo ang katawan.
"Iniwan sa labas ng bahay namin." Seryosong sabi ni Lucas.
Kinuha niya sa akin ang hawak kong picture at binaliktad.
"Miss me?"
Nagkatinginan kaming dalawa sa nabasa ko.
Sino 'to? Hindi kaya si?
"Sigurado ako na dito dinala ni Zamara si tita."
Lumingon ako sa gawi ni Noah na nakatingin samin habang kinakain yung lollipop niya. Sinenyasan ko si Noah na lumapit sa akin.
Tumakbo si Noah papunta sa amin st hinawakan ang kamay ko.
"What's going on?" Tanong ni Noah sa amin.
"Kapogian ko." Tinignan ng masama ni Noah si Lucas dahil sa sinabi niya.
Kumindat lang si Lucas sa kapatid ko at binuhat si Noah.
"Let's go."
Una naming pinuntahan ang e.r.
"Wag mo naman akong iwan ma!"
Nagkatinginan kami ni Lucas nang marinig namin ang sigaw ng isang babae.
"Ate Zamara?"
Nagmamadali kaming pumunta sa e.r. Bumungad sa amin ang isang doctor at maraming nurse.
"Zamara."
ZAMARA'S POV
"Zamara."
Lumingon ako sa likod ko nang may tumawag sa akin.
Nakita ko si Blake na nag aalalang lumapit sa akin habang si Lucas ay na sa pintuan habang bitbit si Noah. Tumango lang siya sa akin at lumabas ng e.r.
"B-blake si mama!" Mabilis niya ako niyakap nang sobrang higpit.
"Shh. I'm here." Mas lalo akong naiyak.
Hinawakan niya ang dalawa kong pisnge at pinunasan ang luha ko gamit ang thumb finger.
"B-buhay pa si mama di ba? Gagaling pa siya di ba? Hindi totoong wala na si mama!"
Inalalayan ako ni Blake na tumayo.
Bumitaw ako sa pagkakahawak niya sa akin at niyakap si mama nang sobrang higpit.
Akala ko ba babawi ka sa amin mama? Akala ko ba pupuntahan pa natin si kuya sa Japan? Akala ko ba marami ka pang gustong puntahan? Akala ko ba gusto mong makita akong gumaraduate?
Ma..
Bakit ngayon pa?
Bakit kailangan mo akong iwan?
Ikaw at si kuya lang meron ako?
Paano na ako?
Paano na ako nito?
Naramdaman kong tinatapik ni Blake ang likod ko.
"Hihintayin kita sa labas." Bulong niya sa akin.
'Di ko nilingon si Blake at nakatingin lang kay mama.
Hinawakan ko ang kamay ni mama at hinalikan 'yon.
Flashback
"Zamara be careful!" Napalingon si Zamara sa sigaw ng mama niya.
Tumawa lang siya at tumakbo papunta sa mama niya.
"Tignan mo may sugat ka sa tuhod! Ang kulit mo kasi!"
"Mama! Look ang ganda!" Sabi ni Zamara habang nakaturo sa mga bulaklak.
Ngumiti lang sa kan'ya ito at ginulo ang buhok. Kumuha ang mam niya ng rose at nilagay sa likod ng tenga niya.
"Mas maganda 'yan!" Humagikgik lang si Zamara sa ginawa ng mama niya.
"Ma! Don't leave me please?" halos maiyak si Zamara nang akmang lalabas na ito ng kwarto niya.
Tumawa lang ito at lumapit at umupo sa gilid ng kama niya.
"Hindi kita iiwan nak. Kailangan mo lang matuto mag isa. Lalo na lumalaki ka na, kailangan mo ng matutong matulog mag isa." Ngumuso lang ito at niyakap sa bewang ng mama niya.
"Hindi aalis si mama. Aalis man babalik din agad ako."
End of flashback
Mas lalo akong naiyak sa mga naalala ko bigla.
Mama akala ko ba hindi mo ako iiwan? Ano 'to? Sabi mo kapag aalis ka babalik ka rin?
Hindi ka na babalik mama.