အခန္း ၁၄၇။ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ သူ႔ကိုဖိထားခ်င္တာပဲ။
ညကသိပ္မေမွာင္ေနေသာ္လည္း ႏွင္းထုေၾကာင့္ အလင္းခပ္မိွန္မိွန္ေလးရိွေနသည္။ ေကာင္းကင္မွ ႏွင္းမ်ားကေတာ့ တေဖြးေဖြးက်ေနဆဲပင္။ ဒီတိတ္ဆိတ္ေသာၿမိဳ႔ေလးထဲ စိတ္ကူးယဉ္ဆန္လွသည္။
{*ေရ႔ွအခန္းမွာတုန္းက village လို႔ေရးထားလို႔ ရြာအေနနဲ႔ပဲျပန္ေပးထားပါတယ္။ ၾကၫ့္ရတာ ၿမိဳ႔ငယ္ထဲက ရပ္ကြက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ CN လိုကို gg tran နဲ႔ကူေနရတာ သိတယ္ဟုတ္။}
ရႊမ့္ယံုစူပါမားကတ္ေရ႔ွတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာယဲ့ေရွာ္ကို ေလာ့ယန္ျမင္လိုက္ခ်ိန္၌ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားစိုစြတ္လာသည္။
"ေရွာင္ေရွာ္....."
ေလာ့န္အသံျမႇင့္ကာ ေအာ္ေခၚလိုက္ရာ ယဲ့ေရွာ္သည္ မႈန္ဝါးေနေသာပတ္၀န္းက်င္ကို လွၫ့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေခၚလာသည္။
"ေလာ့ေလာ့...."
သူတို႔၏အသြင္က ခ်စ္ခင္စခ်စ္သူႏွစ္ဦးႏွင့္တူသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေတြ့ရဖို႔ခဲယဉ္းတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကၿပီး ႏွင္းေတာထဲတြင္ တစ္ေယာက္စီတစ္ေယာက္ ေျပးသြားၾကသည္။
အသက္ရႉသံမ်ား ျပင္းထန္သည္ထက္ ျပင္းထန္လာၿပီး မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားသၫ့္အၿပံဳးမ်ားျဖစ္တည္လာၾကသည္မွာ ဒီလိုေဆာင္းရာသီရက္မ်ားႏွင့္ယွဉ္တြဲလိုက္ေသာ္ နက္နဲသိမ္ေမြ့လွသည္ပင္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေပြ့ဖက္လိုက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ႓ာႀကီးထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသာရိွေနသည့္ႏွယ္ အခ်င္းခ်င္းမွီတြယ္ထားၾကေလသည္။
ေပြ့ဖက္မႈက တစ္ခဏသာၾကာၿပီး ယဲ့ေရွာ္ ဆက္ၿပီးမဖက္ထားႏိုင္ေတာ့ေပ။ အနည္းငယ္လူးလြန႔္ကာ ေပြ့ဖက္ထားမႈမွ ရုန္းထြက္လိုက္သည္။
ေနာက္သို႔ျဖည္းျဖည္းဆုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ေပြ့ဖက္လိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းေပြ့ဖက္တာမဟုတ္ဘဲ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေလာ့ယန္၏ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားေပၚသို႔ ထိစပ္သြားေစတာပင္။
ေအးစက္ေနေသာႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္လံုးမ်ားက်ယ္သြားရၿပီး ၿပံဳးလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီ့ေနာက္ ခပ္တည္တည္ပင္ ပို၍နက္ရိႈင္းစြာနမ္းၾကပါေတာ့သည္။
ယဲ့ေရွာ္ အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး ေလာ့ယန္သည္လည္း ထိုနည္းတူပင္။ ယဲ့ေရွာ္စိတ္လႈပ္ရွားသည္မွာ ယခင္ကသူႏွင့္ေလာ့ေလာ့အတူရိွစဉ္မွာ ခ်ိဳသည္ခါးသည္ဘာမ်ွမေျပာ သိပ္မပြင့္လင္းသၫ့္အေနအထားျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာ့ေလာ့ေဖးက သူ႔ကိုျပန္လည္တံု႔ျပန္လာရံုမက "လႊမ္းမိုးလိုေသာအေနအထား"ကိုပါ အႀကိမ္အနည္းငယ္ခန႔္ ျပသလာသည္ေလ။ ဒါကသူ႔ကိုမီးေတာက္လာေစၿပီး လံုး၀လက္မလႊတ္ခ်င္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။
ေလာ့ယန္စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကေတာ့ ယဲ့ေရွာ္တစ္ကယ္ႀကီး သူ႔ဇာတိၿမိဳ႔ေလးဆီ အေျပးလာကာ သူ႔ကိုရွာေဖြေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေစာေစာကဖုန္းေခၚတုန္းကလည္း ယဲ့ေရွာ္ဒီလိုေျပာခဲ့သည္။
မိသားစုႏွင့္ ရွင္းလင္းခဲ့ၿပီ။ သူ႔ပါပါးက အေပးအယူၫွိႏိႈင္းေပးသည္။ သံုးႏွစ္ေတာင့္ခံႏိုင္ပါက သူတို႔အတူဆက္ရိွဖို႔ကို သေဘာတူေပးမည္ဟု။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ မတိုေတာင္းသလို သ်ပ္လည္းမရွည္လ်ားပါေခ်။ လူေတြကိုစမ္းသပ္ဖို႔ အေနေတာ္သည့္ နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုပင္။
ေလာ့ယန္ကေတာ့ေတြးသည္။ ေနာက္သံုးႏွစ္ဆိုလ်ွင္ သူသံုးဆယ္ျပၫ့္ၿပီျဖစ္ကာ အဲဒီ့အခ်ိန္က် ယဲ့ေရွာ္ကိုလက္ထပ္ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။
ေကာင္းၿပီ။ သံုးႏွစ္ၾကာၿပီးလ်ွင္ လကါထပ္ၾကမည္။
ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားႏွင့္ လ်ွာမ်ားသည္ ရစ္ပတ္ယွက္ႏြယ္ေနၾကၿပီး အသက္ရႉမ်ားပင္ ၾကပ္လာသည္အထိ နမ္းရိႈက္ေနၾကသည္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွ ေငြေရာင္အမ်ွင္တန္းငယ္ပါ စီးက်လာသည္အထိပင္။
"ေရွာင္ေရွာ္... ေရွာင္ေရွာ္...."
"ေလာ့ေလာ့.... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ေလာ့ေလာ့..."
ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္လိုဖိႏိွပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးသား အခ်င္းခ်င္း၏ နာမည္ကိုညည္းတြားရင္း သူတို႔၏လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားၾကၿပီး ခြဲခြာလို႔မရႏိုင္ေပ။
ႏွင္းထုၾကားတြင္ရပ္ေနၾကသည္မို႔ အေတာ္ေလးေအးခဲကာမူးေဝေနၾကၿပီးေနာက္ ယဲ့ေရွာ္၏ႏွာေခ်သံက သူတို႔၏မရပ္တန္႔လိုသည့္ ဆႏၵမ်ားကို ကယ္တင္လိုက္သည္။
အထိတ္တလန႔္ျဖင့္ ေလာ့ယန္တစ္ေယာက္ သတိျပန္၀င္လာၿပီး ယဲ့ေရွာ္အတြက္ယူလာသၫ့္ဂ်က္ကတ္ကို ၿခံဳေပးလိုက္သည္။
"အရမ္းေအးေနလား။ ငါ့ဇာတိၿမိဳ႔ရဲ့အပူေပးစနစ္က ၿမိဳ႔ႀကီးေတြမွာလို သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ဒီမွာတအားေအးတယ္။ ေလေအးေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူထူေလး၀တ္ထားၿပီး ခဏသည္းခံလိုက္ေနာ္။ အိမ္ကိုျမန္ျမန္လိုက္ခဲ့။ ေစာင္ၿခံဳၿပီးေနြးေအာင္လုပ္ရမယ္"
ယဲ့ေရွာ္သည္ ေလာ့ယန္၏ႀကီးမားရွည္လ်ားသၫ့္ ဂ်တ္ကတ္ျဖင့္ ထုပ္ပိုးထားျခင္းခံရၿပီး ေလာ့ယန္ကိုပ်င္းတိပ်င္းရြဲမွီထားေလသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္လည္း ျမင္ရခဲေသာ အၿပံဳးေလးထင္ဟပ္လို႔ေနလ်က္
"ေလာ့ေလာ့က မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တာနဲ႔ ေစာင္ေအာက္ကို တစ္ခါတည္းဖိတ္ေခၚၿပီေပါ့ေလ"
"....."
ေလာ့ယန္ သူ႔ေခါင္းကို ပိတ္ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။
"ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားေနတာပဲ။ မင္းမွာအာရံုခံစားမႈမရိွဘူးလား။ ငါနဲ႔သာမေတြ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီလို၀တ္ထားပံုနဲ႔ ေအးခဲေသခ်င္တာလား။ ဟမ္..."
"ဒီကို အခုမွလာတာပါလို႔ဆို...။ ဒီေလာက္ထိေအးမယ္လို႔မွမသိ.... ဟပ္ခ်ိဳး..."
ယဲ့ေရွာ္ထပ္မံ၍ ႏွာေခ်လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ႏွစ္ခါထပ္ေခ်ကာ ႏွာရည္ပါက်လာ။
"ျမန္ျမန္လာ... ဒီလိုေနွးတိေနွတံု႔လုပ္မေနနဲ႔။ ညဆိုေစာင္ႏွစ္ထပ္ေလာက္ၿခံဳထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာ"
ယဲ့ေရွာ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေသြးထြက္လြန္ျခင္းေၾကာင့္ အားနည္းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပန္လည္ကုသေရးမွာလည္း လံုးလံုးလ်ားလ်ားေနျပန္မေကာင္းေသးေၾကာင္း ေလာ့ယန္သိပါသည္။ အမွန္ဆို သိုးေမႊးထည္ ၀တ္ရမၫ့္အေနအထားပင္။
"ေလာ့ေလာ့... ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကိုက္တယ္"
ယဲ့ေရွာ္ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္သည္။ သူႏွစ္ရက္ႏွင့္ႏွစ္ည ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးသည့္အျပင္ အစားလည္း ေကာင္းေကာင္းမစားရေသးပါ
ထို႔ျပင္ အခုလည္း ဒီေနရာမွာေအးခဲေနတာေၾကာင့္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့ေပ။ အလြန္ေနရခက္သၫ့္အျပင္ မူးေဝကာ ႏွာရည္က်ရံုမက လည္ေခ်ာင္းပါနာလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူဟာဒီအခြင့္အေရးကိုယူကာ ေလာ့ယန္ကိုကပ္ခြၽဲေနေတာ့သည္။
ေလာ့ယန္သည္ သူ႔လက္ျဖင့္ ယဒ့ေရွာ္၏နဖူးကိုကပ္ကာ အပူခ်ိန္စမ္းလိုက္ရာ အနည္းငယ္ပူေနြးေနသည္။ ၾကၫ့္ရတာ ေသြးလည္ပတ္မႈေနွးေကြးလာၿပီး မ်က္ေၾကာမ်ားစင္းက်လာပံုေပၚသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလာ့ယန္သည္ ယဲ့ေရွာ္၏ေရ႔ွမွာထိုင္ခ်ကာေျပာလိုက္သည္။
"လာ... ငါမင္းကိုကုန္းပိုး ေခၚသြားမယ္"
ယဲ့ေရွာ္သည္ ေလာ့ယန္ကို ျပန္လည္ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္ၿပီး မူးေဝေနရံုေလးပဲ။ လမ္းေလ်ွာက္ျပန္လို႔ရပါတယ္။ လမ္းကေခ်ာ္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ကိုကုန္းပိုးသြားရင္ ေလ်ွာက္လို႔မေကာင္းေလာက္ဘူး။ ထပါ...။ လက္ကိုင္ၿပီးေလ်ွာက္ရေအာင္ေလ"
"စကားမ်ားမေနနဲ႔။ ေက်ာေပၚတက္ခဲ့"
ေလာ့ယန္ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ေတာင့္ထားကာ ယဲ့ေရွာ္၏ေဘာင္းဘီရွည္ကိုဆြဲလိုက္ၿပီး တက္လာရန္ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းမတက္လာေသးရင္ ငါထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ ထံုကုန္ေတာ့မွာေနာ္။ သိပ္မေဝးပါဘူး။ "ေလာ့ေလာ့ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ ကုန္းမပိုးနဲ႔ေတာ့" ဆိုတာမ်ိဳးလုပ္မေနနဲ႔။ ငါမင္းကိုေျပာျပမယ္။ ဒီရြာၿပီးရင္ ဟိုဘက္မွာ ဘာဆိုင္မွ ရိွေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မတက္လာေသးရင္ ၿပီးမွေနာင္တမရနဲ႔ေနာ္"
ယဲ့ေရွာ္ႏွာထပ္ရႈံ႔လိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ နာခံစြာပင္ ေလာ့ယန္၏ေက်ာေပၚတက္ကာ လည္ပင္းကိုဖက္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေလာ့ယန္၏ေက်ာျပင္က ထိကပ္လို႔ေနလ်က္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ရႉသံကိုေတာင္မွ ဂရုစိုက္ေနမိသည္။
—— ေလာ့ေလာ့က သူ႔ကိုေက်ာပိုးေခၚသြားတယ္တဲ့။ ဒါကတစ္ကယ့္ကိုမေမ့ႏိုင္စရာ အခိုက္အတန႔္ေလးပဲ။
ေလာ့ယန္ တစ္ေန့တြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔ေခါင္းကိုႏိွမ့္ခ်မိလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမ်ွ မေတြးေတာခဲ့ဖူးေပ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့လိုႏိွမ့္ခ်လိုက္ျခင္းအေပၚ သူေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။
ယဲ့ေရွာ္၏ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ဒီအရြယ္မွာရိွသင့္သၫ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏အေလးခ်ိန္ထက္ ေပါ့ေနသည္။ ေသြးေတြတအားထြက္ထားတာရယ္၊ ေဆးရံုကဆင္းတာ မၾကာေသးတာရယ္ေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။
ထို႔ျပင္ သူတို႔၏အနာဂတ္ေတြ ေသခ်ာသြားၿပီဆိုေသာ္လည္း ယဲ့ေရွာ္၏က်န္းမာေရး မေကာင္းေသးမႈေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲေနလို႔မေကာင္းေတာ့ေပ။
သူ႔လက္မ်ားက ယဲ့ေရွာ္၏ဒူးကိုဖက္ထားၿပီး ေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္ရင္း ညင္သာစြာေမးလိုက္သည္။
"ဗိုက္ဆာေနၿပီလား"
"ဆာတယ္"
ယဲ့ေရွာ္သည္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈရိွစြာပင္ က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္လိုက္သည္။ သူတစ္ကယ္ဗိုက္ဆာေနၿပီ။ ရထားေပၚကအစားအစာေတြက တစ္ကယ္စားလို႔မေကာင္းလွ။ အဆာေျပေအာင္ မရအရ စားခဲ့ရံုသာ။ သို႔ေသာ္နည္းနည္းေလးစားခဲ့တယျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ခ်စ္ရသူကသူ႔ေဘးမွာရိွေနၿပီမို႔ သူကေတာ့ စြပ္ျပဳတ္ဘယ္လိုခ်က္ရမည္၊ ခ်စိယ္သူကိုဘယ္လိုဂရုစိုက္ရမည္ဆိုတာ သိႏိုင္သည္ေလ။ သူ႔အတြက္ ဒီ့ထက္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ကိစၥထပ္မရိွႏိုင္ေတာ့ေပ။
ခ်စ္သူႏွင့္ လက္ခ်င္းတြဲကာ လမ္းေလ်ွာက္ရသည္မွာ အလြန္အက်ိဳးရိွလွသည္။
— ဟပ္ခ်ိဳး....
— တအားေအးေနတာကလြဲလို႔ေပါ့။
သို႔ေသာ္ကိစၥမရိွ။ အေအးမိတာက အေသးအဖြဲကိစၥေလးသာ။ ေလာ့ေလာ့အက်ပ္ရိုက္ေစရန္၊ ေလာ့ေလာ့ သူ႔စကားကိုနားေထာင္ေစရန္၊ ၿပီးေတာ့ တျခားကိစၥေတြလုပ္ရန္ ဒီအခြင့္အေရးကို ယူႏိုင္သည္။
"ေနာက္ၿပီးက်ရင္ မင္းအတြက္ အရသာရိွတာေလးခ်က္ေပးမယ္"
ဒီေလာ့ယန္ဆိုသၫ့္ လူသားကေတာ့ တစ္ကယ္ကိုရိုးရွင္းသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို အသိအမွတ္ျပဳျပီးသည္ႏွင့္ အကန႔္အသတ္မရိွ ဂရုစိုက္ေပးတတ္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳးေပါ့...။
— ငါ့လူျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ ငါေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံေပးမယ္။ အလိုလိုက္ေပးမယ္။ ဂရုစိုက္ေပးမယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယဲ့ေရွာ္သည္ ေလာ့ယန္ကိုခ်စ္မိျခင္းႏွင့္ ေလာ့ယန္သူ႔ကိုျပန္ခ်စ္လာျခင္းအေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မိသည္။
"အိမ္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ"
သူ႔ကိုသယ္ေနသၫ့္ေလာ့ယန္ ပင္ပန္းမွာကို ယဲ့ေရွာ္စိုးထိတ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခဏခဏေမးေနမိတာပင္။
"မၾကာေတာ့ဘူး ေရ႔ွတစ္ေကြ့ဆို ေရာက္ၿပီ"
ေလာ့ယန္အရိွန္ေလ်ွာ့လိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေက်ာေပၚမွာလူတစ္ေယာက္ပါသည္မို႔ေလ။ ယဲ့ေရွာ္လိုက္လာသည္ကို ေတြ့လိုက္ရခ်ိန္က စိတ္လႈပ္ရွားသၫ့္ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ပင္။
အခုအခ်ိန္မွာ တည္ၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္ၿပီး ႏူးညံ့ညင္သာေနသည္မွာ မတူညီသၫ့္လူႏွစ္ေယာက္ႏွယ္။
"ေလာ့ေလာ့... ကြၽန္ေတာ္မင္းကိုခ်စ္တယ္ေနာ္"
ယဲ့ေရွာ္ေျပာရင္းဆိုရင္း ေလာ့ယန္၏လာ္တိုင္ကို ထပ္၍ဖက္ထားျပန္သည္။ ေလာ့ယန္ေခါင္းေစာင္းကာ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။
"ငါလည္းမင္းကိုခ်စ္တယ္"
လံုေလာက္သြားေလၿပီ။
မၾကာခင္အိမ္၀င္းတံခါးဆီကို ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ယဲ့ေရွာ္ခ်က္ခ်င္းပင္ ေလာ့ယန္၏ ေက်ာေပၚမွဆင္းကာ တစ္၀က္ပိတ္၊ တစ္၀က္ပြင့္ေမေသာ ဂိတ္တံခါးဆီ ေနာကိမွလိုက္လာခဲ့သည္။
ေလာ့ယန္သည္ ႀကီးမားေသာ သံဂိတ္တံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ၿပီးေနာက္ ယဲ့ေရွာ္ကို ၿခံ၀င္းထဲဆြဲေခၚလာလိုက္သည္။
"ေလာ့ေလာ့.... မင္းရဲ့ၿခံကအက်ယ္ႀကီးပဲ။ အရမ္းလည္းလွတယ္"
ယဲ့ေရွာ္ ပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္ကာ ႏွင္းလႊာမ်ားကို အနားကပ္ၾကၫ့္သည္။ ၿခံ၀င္းကအလြတ္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား၊ ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ အပင္ငယ္မ်ားရိွၿပီး ႏွင္းလႊာမ်ားျဖင့္ ဖံုးေနရာ ၿခံ၀င္းတစ္လုလံုးကို ဖံုးကြယ္ထားသၫ့္ႏွယ္။
သို႔ေသာ္ သဘာ၀တရား၏ အႏွစ္သာရကို ၾကၫ့္တတ္မည္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ေနြဦးတြင္ပြင့္မၫ့္ပန္းမ်ားကို ဒီၿခံ၀င္းအတြင္း လွပစြာေတြ့ရိွလိမ့္မည္။
မူလေဂဟစနစ္ဆိုတာဘာလဲ။ ဒါပဲေလ...။ သဘာဝနဲ႔ နီးစပ္မႈဆိုတာကေရာ ဘာလဲ။ ဒါပဲေပါ့...။
"မွန္တယ္။ ငါ့အိမ္က ၿခံ၀င္းက်ယ္ပါ ရိွတယ္ေလ"
ေလာ့ယန္ၿပံဳးလိုက္ကာ ၿခံ၀င္းထဲေလ်ွာက္သြားၿပီး ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ျဖင့္ တံခါးဆီေရာက္သြားကာ ဖြင့္လိုက္သည္။ သူအလ်င္စလိုျဖင့္ ေျပးထြက္ခဲ့တာမို႔ တံခါးကိုေသာ့မခတ္ခဲ့ရေပ။
ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ထဲသို႔ တၫ့္တၫ့္ဝင္သြားကာ ေလာ့ယန္သည္ ယဲ့ေရွာ္ကို မီးလင္းဖိုေရ႔ွသို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။
"ဒီကိုလာ... မင္းလံုး၀ေရခဲရုပ္ထုျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ငါခံစားေနရတယ္"
ယဲ့ေရွာ္သည္ ေလာ့ယန္၏အိမ္ထဲမွ ေက်ာက္မီးေသြးေလာင္စာသံုး မီးလင္းဖိုကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာျဖင့္ ၾကၫ့္လိုက္သည္။
"ေလာ့ေလာ့... အခုထိ ဒီလိုမီးဖိုရိွေသးတာလား။ အဲဒါကရယ္စရာေကာင္းတယ္။ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက ဒီသံမီးဖိုေပၚ တက္ထိုင္ဖူးတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အျပားလိုက္လွီးထားတဲ့ ကန္စြန္းဥခ်ပ္ေတြကို ဒီမီးဖိုအစြန္းနားမွာထားၿပီး ဖုတ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ အမွန္ပဲေလ။ ငါျပန္လာတာ ရက္နည္းနည္းရိွၿပီ။ ငါျပန္ေရာက္တုန္းက အိမ္နီးခ်င္းအန္တီက သူစိုက္ထားတဲ့ ၿခံျဖစ္ကန္စြန္းဥတစ္ခ်ိဳ႕ ေပးတယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ မီးဖုတ္စားလိုက္တယ္။ အခ်ပ္လိုက္လွီးၿပီးသား မီးဖုတ္စားခ်င္လား။ အလံုးလိုက္စားမလား"
"ႏွစ္ခုလံုးစားမယ္"
ယဲ့ေရွာ္တစ္ေယာက္ ေလာဘအိုးေလးႏွယ္ ေျပာင္ေျပာင္ရွင္းရွင္း ေျပာလာပါ၏။ ေလာ့ယန္ကလည္း မၿငိဳျငင္ေပ။
"ကိစၥမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့မင္းအတြက္ ဂ်င္းေလးနည္းနည္း အရင္ျပဳတ္လိုက္ဦးမယ္။ က်န္တဲ့ေဆးကေတာ့ မနက္ျဖန္မနက္မွေသာက္ေတာ့ေနာ္။ ဒီလိုကာလမွာ ဆိုင္ေတြက ေစာေစာပိတ္ၾကတာ။ အခုေရာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းျဖစ္ေနေသးလား"
"ရပါတယ္။ နည္းနည္းပိုၿပီး ေနလို႔ေကာင္းသြားၿပီ။ မီးလႈံလိုက္ရလိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးအတြင္းေရာ အျပင္ပါ ေနြးသြားတာပဲ။
ယဲ့ေရွာ္ ခ်ဲ့ကားၿပီးေျပာေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာ့ယန္အေနျဖင့္ ဒီေဒသမွာႀကီးျပင္းလာခဲ့သူမို႔ အေျခအေနအမွန္ကို မသိဘဲ ဘယ္ေန
ပါ့မလဲ။ ဒီမီးလင္းဖိုက လက္ကိုအေနြးဓာတ္ေပးႏိုင္ရံုသာ။ တစ္ကိုယ္လံုးေနြးေထြးေစဖို႔ရာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေပ။
ကံေကာင္းစြာျဖင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခ်ိန္က မီးလင္းဖိုေရာ အပူေပးစက္ပါ ပ်က္ေနတာေတြ့ခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ အလ်ွင္အျမန္ျပင္ခဲ့သည္။ မဟုတ္ပါက သူ႔ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးညမ်ားက ဇာတိေျမမွာ ျဖစ္သြားေပမည္။
သို႔ေသာ္ ယဲ့ေရွာ္ကေတာ့ ဒီေလာက္အေနြးဓာတ္ေလးျဖင့္ေနဖို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေပ။
မီးလင္းဖိုေသးေသးေလးေဘး တစ္ညလံုးအိပ္လိုက္ရင္ မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ႏိုးေရာႏိုးလာႏိုင္ပါဦးမလား။
မိမိ၏ခ်စ္ရသူက အခ်က္အျပဳတ္တတ္ကြၽမ္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းဟာ ေကာင္းခ်ီးမဂ္လာတစ္ပါးပင္။
ေလယ့ယန္သည္ ယဲ့ေရွာ္ကို ဘာမ်ွမလုပ္ခိုင္းဘဲ မီးသာလႈံခိုင္းထားၿပီး က်န္တာသူ႔ဘာသာလုပ္သည္။ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ရလာေတာ့ ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္ထဲလွယ္ကာ အေအးခံထားၿပီး အစားအစာ ဆက္လက္ခ်က္ျပဳတ္သည္။
ဟင္းမ်ားက်က္သြားသၫ့္ေနာက္ အခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ယဲ့ေရွာ္၏ေဖ်ာ့ေတာ့ကာ ယခင္ထက္ ပိန္ခ်ိဳင့္သြားေသာပါးျပင္မ်ားကိုၾကၫ့္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲ အလြန္ခံစားရသည္။
ဘာေတြပဲျဖစ္ပါေစ။ ႏွစ္သစ္ကူးကာလအတြင္း ယဲ့ေရွာ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၀လာေအာင္ေကြၽးရမည္။ အနည္းဆံုး ယခင္ထက္ က်န္းမာေရးေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးရမည္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသြးထြက္လြန္ျခင္းဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ၿပီး အားျပန္ေမြးရမၫ့္ကိစၥျဖစ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ေကာင္းဖို႔ မလြယ္ေပ။
ယဲ့ေရွာ္သည္ လိမ္လိမ္မာမာပင္ ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္ကို သူ႔အစာအိမ္ထဲအကုန္သြင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အတြင္းခန္း၏ဖြဲ႔စည္းပံုကိုၾကၫ့္ကာ အံ့အားသင့္ေနသည္။
အေနြးအိပ္ယာကို ျမင္ေသာအခါ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ေတာက္ပလာျပန္သည္။
— ဒီ'အိပ္ယာ'က အရမ္းေကာင္းတယ္။ ေဘးႏွစ္ဘက္စလံုးက နံရံေတျြဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဘက္ကလည္း နံရံနဲ႔ျပတင္းေပါက္...။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ဘက္က ၀င္ေပါက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္လိွမ့္လိွမ့္ ျပဳတ္မက်ႏိုင္ဘူး။ သိပ္ေကာင္းတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ... ဘာကိစၥပဲျဖစ္လာလာ... ေလာ့ေလာ့ကို သူ႔ေအာက္မွာ ဖိခ်ထားႏိုင္ေတာ့မယ္။
*********
TN- တစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေရ႔ွမွာ အားနည္းေနတဲ့ယုန္သူငယ္ေလးလုပ္ျပ။ တစ္ေယာက္ကလည္း တအားဂရုစိုက္ေပးရံုမက dominant ျဖစ္ေနေတာ့ကာ ေလာ့ေလာ့က gong ၊ ေရွာင္ေရွာ္က shou လို႔ ထင္သြားမိ။ အဆံုးက် ေလာ့ေလာ့ကမွ ယုန္အေရၿခံဳထားတဲ့ ဝံပုေလြေပါက္စေလးကို တြင္းထဲေခၚသြင္းတဲ့ ယုန္သူငယ္ႀကီးျဖစ္ေနပါေရာလား 😂😂😂