ZAMARA'S POV
Parang gumuho ang mundo ko sa narinig ko mula kay Lucas.
"Uuwi na ng Japan si Zavier!"
"A-ano?" Mahina kong tanong.
"Aish! Ako na lang hintayin mo dyan!"
Dahan-dahan kong binaba ang phone ko.
Ang daya mo kuya! Hindi ka man lang nag paalam hindi mo man lang ako binigyan ng chance mag sorry.
Napaupo ako sa side walk at niyakap ang sarili ko.
Hindi pa ako ready na umalis ka ulit kuya. Bigyan mo pa ako ng oras na makasama ka. Sana pinagbigyan mo ako. Hindi pa 'to sapat para panghawakan ko lahat ng memories na meron tayo. Huwag mo naman ako ulit iwan kuya hindi ko kaya ayoko ulit maramdaman mag isa ulit ako.
Ayoko.
Dito ka na lang 'wag kanang umalis, please kuya.
"Zamara." Tumingin ako nang may biglang naglahad ng kamay sa akin.
Nanlalabo ang mga mata ko dahil sa luha. Pinunasan ko muna ang mata ko bago ko kunin ang kamay ni Blake. Nang mahawakan na n'ya ako niyakap n'ya ako nang mahigpit.
"Everything will be alright." Blake whispered.
Ngumiti si Lucas sa akin na nasa likod ni Blake.
"Tara na baka hindi natin s'ya maabutan." Sabi ni Lucas at sumabay sa kotse n'ya.
Pinagbuksan ako ni Blake habang si Blake umupo sa passenger seat.
Buong biyahe tahimik lang. Hindi ako makapagsalita tanging nakatingin lang ako sa bintana.
Hindi pa naman siguro huli para makahingi ng sorry sa kan'ya hindi pa huli para mayakap ko nang mahigpit si kuya.
Huminga ako nang malalim habang nakayuko habang pinaglalaruan ko ang kuko ko.
Tumingin ako kila Blake nang huminto ang kotse ni Lucas.
"Nandito na tayo." Tumingin si Lucas sa akin pati si Blake.
"Dapat sa airport hindi ba?" Takang tanong ni Blake habang pinagmamasdan kung nasaan kami.
"Eh sa trip ni Zavier sumakay ng train papuntasa airport." Sabi ni Lucas.
Tumango-tango si Blake sa kan'ya.
"Puntahan mo na s'ya." Lucas said.
"Go ahead, Zamara, and talk to him. I'll wait for you." Nginitian ako ni Blake bago ako lumabas ng kotse.
Hindi na ako nagdalawang isip na tumakbo papunta sa train. Medyo madaming tao at mahirap hanapin si kuya.
Napahinto ako nag makita ko si kuya na nakatayo. Nagmamadali akong tumakbo at niyakap s'ya.
"Kuya!" Siniksik ko ang mukha ko sa likod ni kuya at niyakap nang sobrang higpit.
Buti naabutan ko pa s'ya pwede ko pa s'yang pigilan.
Nagulat ako kasi biglang inalis ni kuya ang pagkakayakap ko sa kanya at tinignan ako ng masama.
"Do I know you miss?" Napaawang ang labi ko nang mapagtanto ko na hindi pala si kuya ang niyakap ko.
Zamara naman kahit kailan napaka tang* mo!
"S-sorry po!" Hindi ko na nagawang tignan ang lalaki at iniwan s'ya mag isa.
Nang nasa tapat na ako ng train tumingin ako sa paligid nag babakasakaling makita si kuya.
Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko nang mahuli ko si kuya na nakatingin sa akin.
"K-kuya?"
Nasa loob na ng train si kuya.
Ngumiti siya sa akin at kumaway.
"I love you my little princess." He whispered.
Umiiyak akong kumaway kay kuya kasabay ng pag andar ng sinasakyan n'ya.
"I love you more kuya."
"Sorry..."
Hindi kona nakita ang sinasakyan ni kuya.
Halos manghina ako at napaupo habang yakap-yakap ang sarili ko.
Hindi ko pa kaya kuya.
Bakit ngayon pa? Bakit ngayon mo pa ako iniwan ng walang paalam? Hindi man lang kita nayakap kahit sa huli.
Alam ko sa sarili ko na ilang taon bago kita ulit makita.
Pumikit ako at biglang pumasok sa isip ko lahat-lahat.
Flashback
"Zamara when I grow up I will protect you like what daddy's do."
"Zamara! Let's play!"
"Oh? Stop crying kuya is here!"
"Even though papa is not here I am always by your side no matter what okay? Stand up and face your new journey kuya's always here."
"Sorry if I've been overprotective to you these past few days. I just want to protect you. But now I know who Blake really is. Kampante na ako kung sino ang boyfriend mo."
Mas lalo akong naiyak sa mga naalala ko mula no'ng bata kami ni kuya hanggang sa nakilala n'ya kung sino si Blake.
Wala kang ibang ginawa kun'di protektahan at mahalin ako. Hindi mo sinira yung tiwala ko. Dahil lang sa isang hindi pagkakaitindihan nauwi na lang na parang bula.
Hindi na ulit kita makikita.
I wish I could go back in time, and for sure I will change what happened. But I know in this world nobody can.
Napaangat ang tingin ko dahil may napansin ako na parang may dalawang lalaking nakatayo sa harapan ko.
Nakita ko si Blake na naka pamulsa habang si Lucas ay nasa likod lang ni Blake na nakatingin sakin ng seryoso.
Inalalayan ako ni Blake tumayo hindi ako nagdalawang isip na yakapin s'ya.
Para akong batang nagsusumbong kay Blake. Humakagulgol na ako sa iyak.
Niyakap lang ako ni Blake hanggang sa tumahan na ako.
"I know you're not okay. I'm just here for you and also Lucas and tita even Noah." Hinawakan ni Blake ang dalawa kong balikat at tinignan ako sa mata.
"Just cry if you want." Ngumiti sakin si Blake at hinalikan ako sa noo at pinunasan ang luha ko.
"Sorry." Napatingin kami pareho ni Blake nang biglang nagsalita si Lucas.
"For what?" Tanong ni Blake.
Inaya muna kami ni Lucas kumain sa restaurant at treat n'ya raw.
Habang nasa loob kami ng restaurant hindi ako kumikibo kahit nag uusap silang dalawa. Nakatingin lan ako sa bintana at pinagmamasdan yung mga taong dumadaan.
Naramdaman kong hinawakan ni Blake ang kamay ko habang nakatingin kay Lucas.
Katabi ko si blake si Lucas ay nasa harapan ni Blake.
Tumingin ako sa kamay naming dalawa ni Blake.
"Akala ko nagbibiro lang si Zavier na nasa train na s'ya." Naagaw ang atensyon ko sa sinabi ni Lucas.
Nakikinig lang kami habang kumakain sila. Wala akong ganang kumain.
"Kaya 'yon nag aasaran lang kami sa text. Inaasar ko na hindi niya ako kayang iwan." Natatawang sabi ni Lucas.
"Nagulat ako no'ng nag send s'ya ng picture na nasa train na s'ya. Naka bad finger pa nga ang baliw."
Bahagya akong natawa sa sinabi ni Lucas. Kahit kailan talaga si kuya napasalbahe kay Lucas.
"Kaya no'ng nalaman ko, nagmamadali akong tawagin si Zamara para sabihin sa kan'ya kasi ang alam ko hindi pinaalam ni Zavier na uuwi na s'ya." Tumingin sa'kin si Lucas.
"Kaya laging wala sa bahay n'yo si Zavier kasi inaasikaso na n'ya pala yung mga important papers n'ya para makauwi. Tinawagan ko rin si Blake para samahan ka pumunta, pinaalam ko rin kay tita na uuwi na sa Japan si Zavier. At ang alam ko...."
"Hindi na babalik si Zavier dito." Para akong nabinge sa sinabi ni Lucas.
Hinigpitan ni Blake ang pagkakahawak sa kamay ko.
Ito na naman ako umiiyak ulit. Nakakainis ka talaga kuya!
"And Zamara. Natatandaan mo yung palagi mo kaming nahuhuli ni Zavier nagtatalo sa bahay n'yo?" Tanong ni Lucas.
Natatandaan ko pa 'yon.
Tumango ako sa kan'ya.
"Yung babaeng pinag-uusapan namin si Styzy 'yon. I was shocked when I knew that Styzy was Zavier's ex girlfriend." Huminga ako nang malalim.
Sinabi ko rin na nabanggit ni mama sa akin kanina 'yon.
Nang-aya na akong umuwi dahil wala talaga akong gana.
Nasa kotse kami ngayon ni Lucas. Panay kwento lang si Lucas kay Blake habang ako tulala na nakatingin sa Bintana.
Ginabi na kami nakauwi.
Pinagbuksan ako ni Blake nag paalam na kami ni Blake kay Lucas. Nang makaalis na si Lucas niyakap ulit ako ni Blake.
"I'm here."
"I will be here tomorrow." Kumalas s'ya ng pagkakayakap sa akin at nginitian ako.
"Magpahinga kana." Hinalikan ako sa noo ni Blake.
Nagpaalam na ako sa kan'ya at pumasok na ng bahay.
Naabutan ko si mama na tahimik na naka upo sa sofa.
"Ma..." Tumakbo ako papalapit kay mama at yumakap sa kan'ya.
"Shh tahan na." Hinagot ni mama ang likod ko habang pinapatahan ako.
"Pwede tayong pumunta ron. Just wait Zamara okay?"