Kanina pa ako paikot-ikot sa higaan ko. Humiga ako nang maayos at tumingin sa kisame.
There's nothing better than yesterday. I love you more than you love me.
There's nothing better than yesterday. I love you more than you love me.
There's nothing better than yesterday. I love you more than you love me.
Argh! Kanina pa umeecho sa utak ko yung sinabi ni Blake kanina. Gan'to ba talaga kapag inlove?
I really love you, Blake.
———
Nagising ako sa sinag ng araw mula sa bintana tumingin ako sa wrist watch ko.
7:00 am.
Maaga pa pala matutulog na lang ulit ako. Hinila ko ang kumot ko at ang unan ko. Napabangon ako sa wala sa oras dahil naalala ko bigla na sa monday pala pasahan ng project namin.
Jusmeyo naman.
Nakakainis talaga itong minor subject namin.
Wala na akong nagawa kun'di mag asikaso. Naligo agad ako pagkatapos ko maligo bumaba na agad ako naabutan ko si mama papuntang sala at umupo sa sofa.
Nakakapagtaka kasi ang seryoso ni mama. Agad akong lumapit sa kan'ya at tumabi sa kan'ya pero hindi niya ako napansin. Tumingin ako sa bawat sulok ng bahay namin nagbabakasakaling makita si kuya.
Siguro wala na naman s'ya. Tuwing pag-gising ko wala na s'ya kahit umuwi ako galing school wala rin s'ya.
"Ma..." Lumingon si mama sa akin at nginitian ako pero bakas sa mukha n'ya ang lungkot.
"M-may nangyari po ba?" Nagtataka kong tanong sa kan'ya.
Kinakabahan ako sa isasagot ni mama. Nakahinga ako nang maluwag dahil umiling sa akin si mama.
"M-ma sorry po." Yumuko ako sa kan'ya.
Ginulo ni mama ang buhok ko at hinawakan ang baba ko at inangat ang tingin ko.
"Naiintindihan kita, naiintindihan ka namin ng kuya mo." Pinipigilan kong 'wag umiyak sa harapan ni mama.
"Mali namin na hindi namin pinaalam sa'yo." Hinawakan ni mama ang kaliwa kong pisnge.
"Mahal ka talaga ng kuya mo." Natatawa niyang sabi.
"Ako? Hindi mo mahal ma?" Natawa si mama sa biro ko.
Niyakap ko si mama sa bewang nang sobrang higpit na parang wala ng bukas.
"Sorry kung napabayaan kita simula ng mawala ang papa at ate mo. Babawi si mama sa'yo nak." Naramdaman kong niyakap ako ni mama.
Umayos ako ng upo at tumingin sa kan'ya.
"M-may hindi pa ba akong walang alam?" Tanong ko.
Nag isip nang malalim si mama dahil sa tanong ko.
"Did you still remember Styzy?" Kumunot noo ako sa tanong ni mama.
Ano naman meron sa impaktang 'yon? Tumango ako kay mama.
Halos mahulog na ako sa kinauupuan ko dahil sa sunod na sinabi ni mama.
"Ex girlfriend ni Xavier yon. Actually nakaraan ko lang nalaman. Ang pagkakaalam ko obsessed na obsessed yon sa kuya mo." Hindi ako makapaniwala sa sinabi ni mama.
Ex ni kuya? Tapos baliw na baliw kay Lucas? Wtf.
Baliw na babae.
May kinuha si mama sa likod n'ya at inabot sa akin ang isang panyo.
Panyo na galing kay Blake na binigay sa'kin no'ng gabing hinatid niya ako rito.
"No'ng araw na naaksidente ang papa at ate mo. Wala kami ng kuya mo non sa bahay natin. Bumili kami ng cake at nagpaiwan ka kasi gusto mong hintayin umuwi ang papa mo. Tanging yaya mo lang nag babantay sa'yo. Nagmamadali kaming umuwi ni Zavier dahil sa tawag ng yaya mo. Nalaman namin na nasa hospital sina Felix at si Zaire."
Huminga muna nang malalim si mama bago nagsalita ulit.
"Nawawala ka raw." Nagtaka ako sa sinabi ni mama.
Flashback.
"Pa! Pa! Ate!" Tumatakbong umiiyak si Zamara papunta sa papa niya.
"Bawal ang bata rito." Suway sa kan'ya ng mga pulis.
Gulong-gulo ang isip ni Zamara habang pinagmamasdan ang mga tao sa paligid niya.
Biglang lumabo ang paningin ni Zamara at nahimatay.
Nagising nalamang s'ya na hindi pamilyar na kwarto. Pinagmamasdan n'ya ang bawat sulok ng kwarto. Napaupo s'ya dahil may biglang pumasok na babae.
"Ayos ka lang ba iha?" Takot na takot si Zamara nang lumapit at tumabi sa kan'ya ang babae.
"Mommy! Mommy! I heard that someone is here— oh? I'm right. Hi!!" Tinignan lang ni Zamara ang batang lalaking tumatakbong papunta sa kan'ya. Hirap na hirap syang umupo sa kama at tinignan si Zamara.
"Oh! Mommy I saw her yesterday in the park!"
"Hi! I'm Blake and you?" Tumingin ulit si Zamara sa babae.
"Don't be afraid sweetie." Gumaan ang loob ni Zamara dahil ngumiti ito sa kan'ya.
"Zamara."
"Nice to meet you! You're so gorgeous! I'm think I like you." Humagikgik ang batang lalaki habang pinipisil ang pisnge ni Zamara.
"Blake your hand." Suway sa kan'ya ng mama n'ya.
Nag pout ang batang lalaki.
"I'm Charlotte you can call me tita if you want but I prefer tita."
Inabutan s'ya ng tubig ng batang lalaki at kinuha naman ni Zamara.
"Nakita kitang walang malay kaya kinuha kita niisa kasi walang nakapansin sa'yo dahil sa aksidente na nangyari." Paliwanag ng mama ni Blake.
"Gusto ko na pong umuwi." Naiiyak na sabi ni Zamara.
"Don't worry Zamara! My papa called your parent." Ngiting sabi ni Blake.
"Don't be sad na! Let's play na lang para hindi kana malungkot." Hinatak siya ni Blake.
"Be careful son!"
"Noted mommy!"
Hinatak s'ya papunta sa kwarto ni Blake.
"Here we go."
Hingal na umupo si Blake sa lapag at kinuha ang mga lego n'ya.
"What? Come here." Hindi pa rin makagalaw si Zamara tanging nakatingin lang s'ya sa bata.
Huminga nang malalim si Blake bago tumayo at hinatak paupo si Zamara.
"Don't mind what happened earlier. Everything will be alright." Sabi ni Blake.
"Yan mas bagay sa'yo." Sabi ni Blake habang nakaturo kay Zamara na nakangiti.
"Paano mo pala ako nakita sa park?" Takang tanong ni Zamara.
"Ahh. Nakita kitang nadapa." Biglang namula si Zamara sa sinabi ni Blake na tila'y nahihiya. Pero seryoso lang si Blake.
"Ako yung umalalay sa'yo patayo. And I guess you forgot about that." Blake said.
"Ikaw pala yon?!" Gulat na sabi ni Zamara.
"Yeah!" Masayang sabi ni Blake sa kan'ya.
Masaya silang dalawa habang naglalaro maya maya pa bumaba ang dalawa papuntang sala dahil sinabihan sila na bumaba na.
Tuwang tuwa si Zamara nang makita niya ang mama at kuya niya.
Halos mangiyak ngiyak ang mama n'ya nang makita s'ya habang ang kuya n'ya naks cross arm at masama ang tingin kay Blake. Napunta ang tingin ng kuya ni Zamara sa kamay ng dalawa dahil mag kahawak kamay ang mga ito.
Lumapit ang kuya ni Zamara at pinaghiwalay ang kamay ng mga ito.
"Don't you dare to touch my girl." Seryosong sabi ng kuya ni Zamara.
Ngumiti lang si Blake at kumaway sa kan'ya.
"Stop kuya!" Suway ni Zamara at hinampas ito sa balikat.
Tumakbo si Zamara at niyakap ang mama n'ya.
"Are you okay?" Tanong ng mama n'ya.
"Opo ma." Zamara said.
Lumapit ang kuya ni Zamara sa kan'ya at hinawakan ang dalawang braso nito para icheck kung okay lang ba talaga si Zamara. Lumapit naman sa kanila ni Blake.
"She's fine don't worry." Blake said.
"Hindi ko tinanong." Barang sabi ni Zavier.
Sinuway ang kuya ni Zamara ng mama nila.
"Thank you for caring my daughter." Sabi naman ng mama ni Zamara sa mama ni Blake.
"Wala 'yon." Ngiting sabi nito sa kan'ya.
Malungkot na nakatingin si Blake nang ihatid sa gate ng mama n'ya sina Zamara.
Hindi na siya sumama ihatid ang mga ito dahil mas makakaramdam lang s'ya ng lungkot.
Tumalikod si Blake at umakyat sa kwarto niya. Wala syang ganang niligpit ang mga laruan niya. Naagaw ang atensyon n'ya sa kama niya.
Tumayo s'ya at kinuha ang puting panyo.
"Amara?" Basa n'ya sa nakaburda sa panyo.
"See you down the road, Amara."
-
Hindi ako makapaniwala sa narinig kong kwento ni mama.
Ibig sabihin? Matagal na akong kilala ni Blake?
Bakit kasi makakalimutan ako? halos lahat hindi ko tuloy matandaan.
"Kaya no'ng nakita ko syang pumunta rito sa bahay halos magulat ako. Sa tagal ko ba namang huli syang nakita. Kaya gan'on din reaction ng kuya mo no'ng nalaman n'ya kung sino si Blake." Paliwanag ni mama sa akin.
"Nakakatuwa lang, nag meet na kayo dati tapos ngayon boyfriend mo na s'ya." Ngumiti ako kay mama at niyakap s'ya nang mahigpit.
Nang matapos na ang usapan namin ni mama natanong ko sa kan'ya kung nasaan si kuya pero hindi n'ya raw alam. Madalang na raw n'ya hindi naaabutan dito sa bahay si kuya.
Nandito ako ngayon sa labas nagpapahangin lang. Naka earpods ako para hindi ako mabored.
Kinuha ko ang cellphone ko nang may tumawag sa akin.
Unknown.
Sino naman 'to?
"Hello sino to—?"
"Zamara go to the station right now!" Nilayo ko ang phone ko sa tenga ko dahil sa lakas na sigaw ni Lucas.
"Hoy ikaw!! Ngayon ka na nga lang nagparamdam maninigaw ka pa!"
"Zamara! Wala ng oras! Mamaya mo na ako sermunan! Yung text ko kanina sa'yo puntahan mo ngayon 'yan!" Pinagsasabi ng tukmol na 'to.
"Ano bang ibig sabihin mo?"
Parang gumuho ang mundo ko sa narinig ko mula kay Lucas.