<<ស្នាម.....ស្នាមនៅលើដៃរបស់លោកគឺ....>>ថេយ៍និយាយមិនទាន់ចប់ផងស្រាប់តែ
<<វាជាស្នាមដែលបានបន្សល់ទុកមកតាំងពីពេលដែលយើងបានជួយក្មេងម្នាក់នោះ!! ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយយើងមិនដែលប្រាប់រឿងនេះដល់អ្នកណាឡើយសូម្បីតែលោកប៉ា!!>>ជុងហ្គុកនិយាយដល់ត្រឹមនេះក៏ភ្ញាក់ខ្លួនបន្តិចព្រោះគេកំពុងតែនិយាយរឿងផ្ទាល់ខ្លួនប្រាប់ទៅមនុស្សទើបតែស្គាល់គ្នាច្រើនពេកហើយ
<<តើក្មេងប្រុសនោះជាអ្នកណាទៅ?លោកស្គាល់ឈ្មោះគេទេថាមិនត្រូវខ្ញុំអាចស្គាល់គេក៏ថាបាន!!>>ថេយ៉ុង
<<យើងមិចនឹងអាចប្រាប់ឯងបានទៅបើសូម្បីតែឈ្មោះរបស់គេក៏យើងមិនស្គាល់ផង! តែអ្វីដែលយើងចាំនោះ គឺយើងបានជួយគេនៅទីក្រុងសេអ៊ូល ពេលនោះគេនៅក្មេងណាស់!! តែពិតជាគួរអោយស្តាយដែលខ្ញុំមិនអាចជួបគេបានម្តងទៀត ព្រោះខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីកូរ៉េមកសហរដ្ឋអាមេរិកយ៉ាងទាន់ហន់!!>>ជុងហ្គុករៀបរាប់
<....>ថេយ៉ុងនៅស្ងៀមសម្ចឹងគិតពីអ្វីមិនដឹង
<<មិចក៏ឯងនៅស្ងៀមបែបនេះ និយាយអ្វីបន្តិចមក! ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះយើងបាននឹកដល់គេ យើងបានដើររកគេសឹងតែក្រលាប់ផែនដីទៅហើយតែនៅតែរកមិនឃើញសោះ!! បើឯងពិតជាបានស្គាល់គេមែនប្រាប់យើងមក យើងនឹងអោយអ្វីគ្រប់យ៉ាងទៅឯង អោយតែឯងព្រមប្រាប់យើង!!>>ជុងហ្គុក
<<ម្នាក់នោះគឺជាខ្ញុំ!!!>>ថេយ៍បន្ទាប់ពីស្ងាត់អស់រយៈពេលជាយូរក៏បានបង្ហើបពាក្យនេះធ្វើអោអ្នកស្តាប់ គាំងនៅមួយកន្លែងធ្វើអ្វីមិនចេញ
ភាពស្ងប់ស្ងត់ក៏បានចូលមកគ្របដណ្តប់នៅក្នុងបន្ទប់មួយនេះ ទាំងជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងបានស្ងាត់ ហើយសម្ចឹងគិតពីសម្តីរបស់ថេយ៉ុងរាងៗខ្លួនរហូតដល់ថេយ៉ុងបានបន្លឺឡើងម្តងទៀត
<<ខ្ញុំដឹងថាលោកប្រាកដជាពិបាកទទួលយកការពិតមួយនេះ!! ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាវានៅតែជាការពិត!!>>ថេយ៉ុង
<<តើមានអ្វីដែលធ្វើអោយឯងប្រាកដក្នុងចិត្តម្លេះថាឯងជាគេ ពេលខ្លះវាអាចគ្រាន់តែជារឿងចៃដន្យក៏ថាបាន!!>>ជុងហ្គុក
<<ទេ!!វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យ ព្រោះរឿងដែលលោកនិយាយគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែជាហេតុការនៅក្នុងថ្ងៃនោះ!!>>ថេយ៉ុង
<<....>>ជុងហ្គុក ស្ងាត់រកនិយាយអីមិនចេញសោះ
នៅសុខៗស្រាប់តែមានសម្លេងអ្វីម្យ៉ាងមកកាត់ផ្តាច់ការគិតរបស់ជុងហ្គុក
<<លោកជុង វីវរហើយ!!>>វីលស្រាប់តែរត់មករកជុងហ្គុកដោយភាពស្លន់ស្លោមិនដែលឃើញ
<<មានរឿងអ្វីមែនទេ?>>ជុងហ្គុក
<<គឺមានគេលួចដុតរោងចក្រផលិតស្រាក្រហមរបស់យើងហើយលោក!!>>សម្តីរបស់វីលធ្វើអោយជុងហ្គុកភ្ញាក់ផ្អើលគួរសមដែរ តែថាអារម្មណ៍ដែលក្តៅក្រហាយមានច្រើនជាង
តើនរណាថ្លើមធំហ៊ានលួចដុតរោងចក្ររបស់គេផងហេស!!!
<<ឆាប់អោយសូលីនរៀបចំយកឡានមក យើងនឹងទៅកន្លែងនោះដោយផ្ទាល់!>>ជុងហ្គុក
<<លោកតែវាគ្រោះថ្នាក់ណាស់!!លោកមិនគួរទៅផ្ទាល់ទេ!!>>វីលនិយាយដាស់តឿនជុងហ្គុកដោយសេចក្រីព្រួយបារម្ភ
<<យើងមិនខ្លាចពួកវាស្រាប់ទៅហើយ យើងចង់ទៅមើលមុខពួកវា ថាតើអ្នកថ្លើមធំហ៊ានធ្វើបែបនេះ>>ជុងហ្គុកនិយាយទាំងតឹងសរសៃរក
<<បាទលោក>>និយាយហើយវីលក៏ប្រយ៉ាប់រត់ចេញទៅចាត់ចែងតាមបញ្ជារបស់មេកើយរបស់ខ្លួន
បន្ទាប់ពីវីលចេញទៅបាត់ជុងហ្គុកក៏បែរមកថេយ៉ុងវិញ
<<ឯងទៅសម្រាកចុះមានរឿងអ្វីចាំថ្ងៃក្រោយចាំនិយាយគ្នាទៀត!!>>ជុងហ្គុកត្រៀមដើរលេងស្រាប់តែត្រូវថេយ៉ុងទាញដៃជាប់
<<លោកវាគ្រោះថ្នាក់ណាស់ កុំទៅអី ខ្ញុំបានចំណាយពេលចង់មួយជីវិតដើររកលោក នៅពេលនេះខ្ញុំបានជួបលោកហើយ ខ្ញុំមិនចង់បែកពីលោកទៀតទេ!!>>ថេយ៉ុងពោលទាំងអួលដើមក
<<ថេយ៍ស្តាប់យើងណា យើងនឹងមិនមានគ្រោះថ្នាក់ទេ គ្មានអ្នកណាហ៊ានធ្វើអីយើងទេ ដូច្នេះហើយថេយ៍កុំបារម្ភពីខ្ញុំអី ទៅសម្រាកយកកម្លាំងចុះ>>សម្តីជុងហ្គុកបានធ្វើអោយថេយ៍ភ្ញាក់ផ្ញើលព្រោះគេបានដូរពីពាក្យឯងមកហៅថាថេយ៍វិញ តែនៅតែរក្សាពាក្យយើងដដែល វាបានធ្វើអោយថេយ៍មានអារម្មណ៍ល្អមិនស្ទើរទេ
<<.....>>ថេយ៍មិនបានតបឡើង នៅអង្គុយកាន់ដៃជុងហ្គុកជាប់
<<អូរមែនហើយ យើងមានរឿងមួយអោយថេយ៍ធ្វើ នេះជាក្រដាស់លំហាត់មួយចំនួនថេយ៍ត្រូវធ្វើអោយចប់នៅពេលយើងមកវិញយើងនឹងពិនិត្យ>>និយាយបណ្តើរក៏បានទម្លាក់ក្រដាស់ចុះមកលើតុបណ្តើរ
<<លំហាត់? តើហេតុអីទៅ?>>ថេយ៉ុងសួរទាំងចម្ងល់ពេញក្បាល
<<គ្មានពេលបកស្រាយទេ ថេយ៍គ្រាន់តែធ្វើតាមយើងទៅបានហើយ កុំសួរច្រើនអី!!>>ជុងហ្គុកនិយាយបែបនេះហើយក៏បានដើរចេញទៅដល់មាត់ទ្វារ តែក៏ត្រូវបានឈរត្រឹមមួយកន្លែងគ្រោះតែសម្តីរបស់ថេយ៉ុង
<<លោក!! ស៊ូៗណា!!>>និយាយព្រមទាំងពន្លេចស្នាមញញឹមមកបន្តិចផងដែរ
ធ្វើអោយជុងហ្គុកមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់រកធ្វើអ្វីមិនត្រូវ រហូតបានពន្លេចស្នាមញញឹមចេញមកទាំងមិនដឹងខ្លួន
#skip
To be continue
Adminក៏សូមអភ័យទោសសម្រាប់ការយឺតយ៉ាវផងណា ព្រោះadminរវល់ការងារផ្ទាល់ខ្លួន
ហើយadminក៏សូមផ្តល់ជាដំណឹងដល់បងៗប្អូនៗអ្នកអានជាទីស្រឡាញ់ទាំងអស់អោយបានជ្រាបថា បន្ទាប់ពីការពិចារណាអស់រយៈពេលយូរគួរសមadminបានសម្រេចចិត្តនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរចំណងជើងរឿងនិងសាច់រឿងដែលបានគ្រោងទុកត្រូវបានកែតម្រូវចេញខ្លះៗផងដែរ ដូច្នេះសូមអ្នកទាំងអស់គ្នាអធ្យាស្រ័យ
ចំណងជើងដើមៈ ចាញ់ស្នេហ៍សុភាពបុរសឃោឃៅ
ទៅជាៈ រឿង មនុស្សសម្ងាត់ វិញ
ដោយខ្ញុំជាអ្នកសរសេរនិងរៀបរៀងរឿងប្រលោមលោកមួយនេះដោយផ្ទាល់គិតថាការផ្លាស់ប្តូរចំណងនិងសាច់រឿងខ្លះវានឹងអាចបន្ថែមនៅភាពជួកចិត្តដិតអារម្មណ៍(ល្អអានជាងមុន)និងភាពទាក់ទាញបន្ថែមមួយកម្រិតទៀត
ជាចុងក្រោយសូមថ្លែងអំណរអរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅទៅដល់ការគាំទ្រនូវស្នាដៃដំបូងរបស់ខ្ញុំមួយនេះ
បញ្ជាក់ ស្នាដៃមួយនេះក៏ត្រៀមចេញជាសៀវភៅផងដែរ