Οι ηλιαχτίδες του πρωινού ήλιου περνούσαν μέσα από το παντζούρι χαρίζοντας στα μαλλιά της μία ιδιαίτερη απόχρωση του χρυσού. Τα βλέφαρα της σφαλισμένα την έκαναν να φαντάζει με εναν ήρεμο άγγελο που ειχε βρει καταφύγιο στο κρεβάτι του, έπειτα απο μια δύσκολη νύχτα.
Όταν την πήρε ο ύπνος την ώρα που μιλούσανε καθισμένοι σε εκείνες τις κούνιες φρικαρε, δεν ήξερε τι να την κανει μα κυρίως δεν ήξερε που να την πάει.
Έτσι την έβαλε στο αμάξι του και ήρθε κατευθείαν στο σπίτι του. Ούτως ή άλλως υποτίθεται πως για μια βδομαδα θα ηταν και δικο της σπίτι.
Της έριξε μια τελευταια ματια, μη μπορώντας να συγκρατήσει τον εαυτο του απο το να θαυμάσει το πανέμορφο της πρόσωπο και έπειτα με εναν αναστεναγμό σηκώθηκε απο το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα του σπιτιού του. Εβαλε λιγο καφε σε μια κούπα και κάθισε σε εναν πάγκο.
Παρόλο που ηταν άνοιξη και η ζέστη ειχε ηδη αρχίσει να γινεται αισθητή, ο ζεστός καφές ηταν αναντικατάστατο στοιχείο της καθημερινότητας του. Ενα κουσούρι που ειχε κολλήσει προ αμνημονεύτων ετών απο την μητέρα του, τοτε που εκεινη ηταν μερος της ζωης του. Πριν τον αφήσει.
Ήπιε μια γουλιά απο το καυτό υγρό και αμέσως ένιωσε την κούραση να εξαφανίζεται απο καθε εκατοστό του ταλαιπωρημένου του κορμιού.
Παλι δεν κατάφερε να κοιμηθεί καλα το προηγούμενο βραδυ, οι εφιάλτες του τον βασάνιζαν αλύπητα και η παρουσία της νεαρής καλλονής απο διπλα του να ροχαλίζει ανεπαίσθητα και να κουλουριαζεται ολο και πιο πολυ στο στήθος του δεν αποτελούσε και το πλέον βοηθητικό στοιχείο.
Η αλήθεια ειναι πως δεν συνήθιζε να επιτρέπει σε γκόμενες να κοιμούνται στο κρεβάτι του. Γενικα δεν πολυγούσταρε να κοιμάται με κανέναν, καθως ο ύπνος του ηταν μονίμως άστατος και δεν ήθελε να δώσει σε κανέναν, ποσο μαλλον σε καμια φαντασμένη, να πιστέψει πως ειναι εστω και ελάχιστα ευάλωτος.
Παρόλα αυτα η ξανθούλα κοιμήθηκε τόσο απότομα και βαριά που σχεδόν ένιωσε τύψεις μονο και στην ιδέα να την πετούσε στον καναπέ.
Χαμένος στις σκέψεις του δεν παρατήρησε την Ανδριάνα η οποία ειχε ξυπνήσει και τον περιεργαζόταν προσεκτικά απο την πόρτα.
"Ώστε δεν ηταν ονειρο." η φωνη της τον τράβηξε βίαια έξω απο τον βούρκο των σκέψεων του και φάνηκε στιγμιαία στο πρόσωπο του η έκπληξη η οποία αντικαταστάθηκε αμέσως απο τη συνηθισμένη αλαζονική του έκφραση.
"Αν θυμασαι εμενα γυμνό να σου εξομολογούμαι τον ατέρμονο μου έρωτα τοτε ναι, ηταν ονειρο." την πείραξε και για πρώτη φορα η κοπελα δεν του πηγε κόντρα, περιορίστηκε σε ενα άγριο βλέμμα και εξαφανίστηκε ξανα στο διάδρομο που οδηγούσε στο δωματιο του.
Αχα, οχι πρωινός τυπος.
Στο μεταξυ η κοπελα έσπαγε το κεφάλι της να θυμηθεί πως διαολο ειχε βρεθεί στο ξένο σπίτι και παρόλο που ηταν χίλια τα εκατό σίγουρη πως δεν ειχε πιει ουτε γουλιά αλκοόλ, δεν ειχε ιδέα.
Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ηταν να κάθεται σε εκεινη την φοβερα μη βολική κούνια και να ακούει τις ηλιθιότητες του Μαριου. Βρήκε αμέσως το μπανιο και χώθηκε μεσα.
Έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο της να ξυπνήσει και ξαφνικά θυμήθηκε.
Την σκατοεξομολόγηση του Αλέξη, την δέσμευση που ειχε απεναντι στον Μάριο να μείνει σπίτι του για επτά ολόκληρες μερες. Κοιταξε το είδωλο της στον καθρέφτη και αφησε εναν βαρύ αναστεναγμό να ξεφύγει απο τα χείλι της. Πως διαολο τα ειχε καταφέρει παλι να τα κανει ολα σκατα;
Βγήκε απο τον μικρό χώρο του μπάνιου και ξαναπήγε μεχρι την κουζίνα οπου βρήκε τον Μάριο στην ιδια ακριβώς θέση οπου τον ειχε αφήσει. Καθισμένο σε ενα ψηλό σκαμπό με μια κούπα καφε στο χέρι και ενα χαμένο βλέμμα.
"Ε ζωντοβολο." τον επικάλεσε και η ματιά του προσγειώθηκε απότομα πανω της
"Τι;" ρώτησε μονολεκτικά, δίχως να μπει καν στον κόπο να επιστρέψει την προσβολή. Της έσπαγε τα νεύρα τοσο πολυ! Και αν ειχε μια αδυναμία η Ανδριάνα Παυλάκη τοτε αυτη θα ηταν σιγουρα ο εκνευρισμένος της εαυτός.
"Χρειάζομαι τα πραγματα μου." του εξήγησε συσσωρεύοντας υπομονή απο τα έγκατα του μυαλού της.
"Εγω το κουκλόσπιτο της Polly Pocket στο δωματιο μου δε το βαζω." την πληροφόρησε και του χάρισε ενα σαρκαστικό χαμογελο
"Ενημερωμένο σε βρίσκω. Προσωπικά δεν εχω ιδέα ποια ειναι η Polly pocket." ειπε και αρπάζοντας τα κλειδιά του απο το έπιπλο διπλα απο την πόρτα την άνοιξε και βγήκε απο το διαμέρισμα του με προορισμό το σπίτι της.
Δεν της πηρε πανω απο δυο λεπτα για να προσανατολιστεί και να συνειδητοποιήσει πως απείχε μονάχα δυο τετράγωνα απο το σπίτι της. Έριξε μια ματια στο ρολόι που φορούσε στο χέρι της για να υπολογίσει σε πόση ωρα θα εμφανιζόταν το λεωφορείο και αφου υπολόγισε οτι σε ενάμισι περιπου λεπτό θα κατεύθενε αποφάσισε να καθίσει να το περιμένει καθως δεν ειχε καμια ορεξη να περπατήσει ως το σπίτι της μεσ'την ζέστη.
Πράγματι ακριβώς οπως το ειχε υπολογίσει το λεωφορείο φάνηκε ενα λεπτό και εικοσιπέντε δευτερόλεπτα αργότερα και η κοπελα επιβιβάστηκε και κάθισε στη γαλαρία, δίχως φυσικά να χτυπήσει εισιτήριο καθως σε δυο στάσεις θα κατέβαινε απο το μέσο.
Ετσι κι εγινε και λίγη ωρα αργότερα βρισκόταν έξω απο το σπίτι της και ξεκλειδωνε την πόρτα. Η μητέρα της θα ηταν στη δουλειά, μα δε της εκανε εντύπωση.
Παιζει να μην ειχε καταλαβει καν την απουσία της κατα τη διάρκεια της νύχτας. Παρόλα αυτα αποφάσισε να της αφήσει ενα σημείωμα "Θα μεινω σε εναν φιλο μου για μια βδομαδα μην ανησυχήσεις." Μόρφασε για την άσκοπη χρήση της λέξης 'φιλος' παρόλα αυτα δεν μπήκε στον κόπο να το διορθώσει.
Μπήκε στο δωματιο της και έριξε σε εναν σάκο πιτζάμες, οδοντόβουρτσα, τα γυαλιά της, τον υπολογιστη της και τα ακουστικά της.
Ένιωθε λες και πήγαινε να κοιμηθεί για το βράδυ στον Αλεξ. Ο Αλεξ. Στη θύμηση του μια σουβλιά πόνου διαπέρασε το στομάχι της και έκλεισε τα ματια της για να τον περιορίσει.
Ξέθαψε το κινητο της κάτω απο εναν πάκο χαρτιών γεμάτα με κακογραμμένες ασκησεις και το άνοιξε. Δεν περίμενε να είχε μηνύματα, ετσι κι αλλιως ο Αλεξ ήξερε καλα πως σπανίως άνοιγε την συσκευή παρόλα αυτα ειχε πανω απο δέκα μηνύματα απο εκεινον ολα τους έλεγαν το ίδιο πράγμα: "Συγγνώμη, αφησε με να σου εξηγήσω."
Στριφογύρισε τα ματια της, νιώθοντας απογοητευμένη απο την καθολου διμιουργικη επιλογή λέξεων απο μερος του φίλου της και αφου έχωσε και το κινητο με τον φορτιστή της στον σάκο ξεκίνησε και παλι για το σπίτι του Μαριου.
Ένιωθε παράξενα που θα έμενε εκει, μα οι νέες εμπειρίες παντα την ιντριγκαραν κι αυτο της δημιουργούσε περίπλοκα συναισθηματα.
Απο την μια αντιπαθούσε θανατηφόρα τον Μάριο, απο την αλλη με το που της ζήτησε να κανει αυτο το πράγμα το προηγούμενο βραδυ, η μονη λέξη που ηχούσε στο νου της ηταν "Ναι!".
Κι ετσι βρέθηκε σε αυτη την κατάσταση, να μην εχει ιδέα σχετικά με το ποιο καταραμένο κομμάτι του εαυτού της την πρόδωσε τοσο απροκατάληπτα και ηταν τωρα αναγκασμένη να περάσει τοσο χρονο με τον σπαστικό μα εντελως σεξι αυτό τύπο.
Χωρις να το εχει συνειδητοποιήσει όντας χαμένη στις σκέψεις της έφτασε έξω απο την πολυκατοικία οπου διέμενε ο Μαριος.
Εβγαλε τα κλειδιά που ειχε σουφρώσει πριν βγει απο το διαμέρισμα και άνοιξε την πόρτα.
Φαντάστηκε πως ο Μαριος δεν θα ειχε φύγει, καθως του ειχε παρει τα κλειδιά και ετσι ανεβαίνοντας τα σκαλιά σκαρφιζόταν τρόπους για να του σπασει τα νεύρα με το που μπει στο διαμέρισμα.
Οταν όμως άνοιξε την ξύλινη πόρτα και μπήκε στο σπίτι, αυτό ήταν άδειο.
Ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα και οδηγήθηκε ως το δωματιο του.
Ηταν πράγματι ένα εντυπωσιακό δωμάτιο.
Μεγάλο με σιελ τοίχους και ενα τεράστιο παράθυρο να κοσμεί τον τοίχο απεναντι απο την πόρτα με θεα το λιμάνι.
Το κρεβάτι ηταν δίκλινο και το στρώμα φοβερα μαλακό. Αφησε τον σάκο με τα πραγματα της στο πάτωμα διπλα απο την πόρτα και μη μπορώντας να συγκρατήσει τον εαυτο της κουλουριαστηκε στο κρεβάτι του και κοιμήθηκε με το άρωμα του να κυριεύει τις αισθήσεις της.
Οταν ξυπνησε ο ήλιος ειχε σχεδόν δύσει. Σηκώθηκε και χώθηκε στο μπανιο οπου αντίκρυσε κατι που την εξόργισε. Πραγματικα. Κατα μήκος του μετώπου της ηταν γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο το όνομα "Μάριος" με μια κακοσχηματισμένη καρδούλα απο διπλα. Έτριψε δυνατά το σημείο με σαπούνι μα η λέξη δεν ξεθώριαζε ουτε ελάχιστα. Βλαστήμησε σιωπηλά και κοπάνησε τον τοίχο θυμωμένα με αποτέλεσμα να πονέσει το χέρι της.
"Συγχαρητήρια Ανδριάνα, πανέξυπνη εισαι!" αυτοσαρκαστηκε. Πηρε τρεις βαθιές αναπνοές για να ηρεμήσει. Κοιταξε τον εαυτο της στον καθρέφτη του μπάνιου σε μια προσπάθεια να αδειάσει το μυαλό της απο τις αρνητικές σκέψεις.
Χμμ ιδέα της ηταν ή τα φρυδια της χρειάζονταν φτιάξιμο ξανά;
Ένα σατανικό χαμογελο σχηματίστηκε αργά στο πρόσωπο της και νιώθοντας πλέον δυνατή, παρόλο που το "Μάριος❤️" δέσποζε ακομη στο κούτελο της βγήκε απο το μπανιο με αποφασιστικότητα.
Πόλεμο ήθελε ο κύριος Μαριος Νταφλος; Πόλεμο θα ειχε!
Δεν ειχε ιδέα με ποια τα ειχε βάλει.
Να ένα μικρούλι επειδή δεν μπορώ μακρια σας χεχε.
Ειναι μη-διορθωμένο οποτε συγχωρέστε με για οποιοδήποτε τυπογραφικό μπλα μπλα.
Α! Επίσης αποφάσισα να κανω μια μίνι (εντάξει οχι και τοσο μινι) αλλαγή στο καστ το οποιο γενικα με εχει δυσκολέψει αρκετά και η αλήθεια ειναι οτι δεν ειμαι τοσο σίγουρη για κανεναν περα απο την Ανδρι τον Αλεξ και τον καινουργιο Μάριο. Ο "Μαριος" λοιπον δεν ενσαρκώνεται πια απο τον Gregg Sulkin αλλα απο τον Jeremy Kapone, ο οποίος ειναι ο ασχημούλης πανω πανω 😉
Να περνάτε τελεια και να χαμογελάτε!
Αγάπη μόνο:*
-Νικ