နွန်းလုံနဲ့ဂူဂူး အပါးနှင့်အမိုးတို့အိမ်မှပြန်လာတော့ ညနေစောင်းနေလေပြီ။နေရောင်ခြည်ဖျဖျလေးသည် နွန်းလုံနှင့်ဂူဂူးတို့အပေါ်ကျရောက်နေပြီး လေပြည်နုနုလေးသည်တငြိမ့်ငြိမ့်။လေလေးတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်တိုင်းတွင် ဂူဂူး၏ဆံပင်လိမ်ကောက်ကောက်ကလေးများသည် လွင့်ခနဲ။နှစ်ယောက်သားတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက် ညနေခင်း၏အလှတရားကိုအပီအပြင်ခံစားနေကြသည်။
လမ်းတစ်လျှောက် နွန်းလုံကဂူဂူးကိုငေးလိုက် ဂူဂူးကနွန်းလုံကိုမသိမသာလေးငေးလိုက်ဖြင့်အဆင်ပြေနေတော့သည်။နှစ်ယောက်သား သူ့ကိုကိုယ်ကကြည့်၊ကိုယ့်ကိုသူကကြည့်ဖြင့် မုန့်လုံးစက္ကူကပ်နေသလိုပင်။မကြာမီစာမေးပွဲကလည်းဖြေရတော့မည်ဖြစ်၍ ဒီရက်ပိုင်းသာအားလပ်ရက်ရမည်ဖြစ်သည်။
စာမေးပွဲဖြေခါနီးပြီဆိုလျှင် ဇာဏ်နှင့်ငြိမ်းချမ်းမောင်တို့က နွန်းလုံတို့အိမ်သို့စာလုပ်ရင်း ညအိပ်တတ်ကြသည်။ဂူဂူးက အတန်းငယ်လေးဖြစ်သော်လည်းစာသေချာလုပ်ရမည်ပင်။အစကောင်းမှအနှောင်းသေချာမည်ဖြစ်သည်။ရွှေကူးမှာတော့ စကင်တောင်မကဲနိုင်ရှာ။စာကိုသာ ကုန်းရုန်းလုပ်နေရှာသည်။တစ်ခါတစ်လေဆိုလျှင် ကျောလယ်မရောက်တရောက်ဆံပင်အား နောက်ညှပ်ကလစ်ကြီးနှင့်ထိုးညှပ်ကာ မျက်နှာပြောင်နှင့် သူတို့အိမ်ရောက်လာတတ်သေးသည်။ကာတွန်းဘောင်းဘီအတိုနှင့်တီရှပ်အပွကြီး၀တ်လာပြီး စိတ်ကိုအနားပေးသည်ဟုဆိုကာ မေမေလုပ်ထားသောမုန့်များကိုလာစားတတ်၏။
ဂူဂူးကတော့ နွန်းလုံအနားသာကပ်နေပြီး စာလုပ်ရင်တော့ အိမ်ပြန်ပြီးစာလုပ်တတ်သည်။စာမေးပွဲကလည်းတဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာပြီမို့ လေလွင့်နေလို့မဖြစ်တော့။နွန်းလုံတို့ ကိုးတန်းကျောင်းသားများနှင့် အလယ်တန်း၊မူလတန်းကလေးများသည် ဖေဖော်ဝါရီလတွင်သာဖြေရပြီး ရွှေကူးတို့လိုဆယ်တန်းကျောင်းသားကျောင်းသူများမှာတော့ မတ်လမှသာဖြေရလေသည်။ဂူဂူးလေးတွင် အကျင့်တစ်ခုရှိသေးသည်ကို နွန်းလုံမကြာသေးခင်ကသိလိုက်ရ၏။
ဂူဂူးက သူစာလုပ်နေသည့်အချိန် ဆူဆူညံညံလုပ်လျှင်လုံး၀မကြိုက်။ခေါင်းအေးအေးလေးနှင့်စိတ်ကြည်နေမှစာလုပ်တတ်လေသည်။တစ်ခါတစ်လေစိတ်အနားပေးသည့်အချိန်မျိုးဆို ဂူဂူးက သီချင်းအေးအေးလေးများကိုသာနားထောင်၏။လူလေးကသာသေးသေးလေးဖြစ်သော်လည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်လုပ်တတ်သလို၊ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်လည်းပြောတတ်လေသည်။နွန်းလုံကလည်း လူကြီးလုပ်ချင်နေသော ဒီကလေးကိုသာအမြဲအချစ်ပိုနေရသည်မဟုတ်ပါလား။
ဇာဏ်နှင့်ငြိမ်းချမ်းမောင်က အခုညကစပြီးနွန်းလုံနှင့်အတူစာလာလုပ်ကြမည်ဖြစ်၍ အခုအချိန်လောက်ဆိုရောက်နေလောက်ပြီဖြစ်သည်။ဂူဂူးကိုလည်းပြောပြထားပြီမို့ ဂူဂူးကလည်းသူ့အိမ်မှာသာစာလုပ်လိမ့်မည်။ဇာဏ်တို့နှစ်ယောက်လာပြီးစာလုပ်လျှင် မေမေကအစားအသောက်တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုလုပ်ကျွေးတတ်သည်။ရောက်ရောက်ချင်းနေ့ဆိုလျှင်တော့ သူတို့စာမလုပ်ကြဘဲ ဇာဏ်၏ဂစ်တာလေးဖြင့်သီချင်းဆိုလေ့ရှိ၏။ထို့ကြောင့် ယခုနေ့ဇာဏ်တို့နှစ်ယောက်လုံးစာအုပ်ပါလာမည်မဟုတ်ပေ။
ဂူဂူးတို့အိမ်ရှေ့ရောက်လာသည့်အခါ ဂူဂူးက နွန်းလုံကိုတာ့တာပြပြီး အိမ်ထဲ၀င်သွားလေသည်။နွန်းလုံလည်း ဂူဂူးအိမ်ထဲကို၀င်သွားကာမှ သူ့ခြံထဲသို့၀င်လာခဲ့သည်။အိမ်ထဲရောက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ဇာဏ်နှင့်ငြိမ်းချမ်းမောင်တို့ရောက်နေကြလေပြီ။ထို့အပြင် ဆံပင်ကိုငါးအရိုးပုံစံကျစ်ပြီးချထားသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ကျောပေးကာထိုင်နေသည်ကိုလည်းတွေ့ရသည်။ဒီလိုသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့မိန်းကလေးသည် နွန်းလုံအသိထဲတွင်မရှိ၍ ရုတ်တရက်ကြောင်သွားရသည်။ထို့နောက် ရုတ်တရတ်ကြားလိုက်ရသည့်အသံကြီးကြောင့် နွန်းလုံခေါင်းထဲအံ့ဩသွားရသည်။အသံသည် ရွှေကူးအသံမှရွှေကူးအသံအစစ်။နွန်းလုံ ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်နေကြသောအုပ်စုရှိရာသို့သွားလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သောအခါ.....အမယ် ရွှေကူးကလူလိုသူလိုလေး၀တ်ထားပြီး ပြုံးစိစိလေးလုပ်နေလေသည်။နွန်းလုံ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လိုက်ရင်း ရွှေကူးကိုကြည့်လိုက်သည်။
“ရွှေကူး နင်ကဘာလာလုပ်တာလဲ၊စာမေးပွဲနီးနေတာကိုစာမကျက်ဘူးလား”
ထိုအခါရွှေကူးက နွန်းလုံကိုပြုံးပြလိုက်ပြီး နူးညံ့ညင်သာသောအသံလေးဖြင့်.....
“နွန်းလုံကလည်း ငါလည်းစိတ်ကိုအနားပေးရတာပေါ့၊လူဆိုတာ အမြဲတမ်းဦးနှောက်ကိုအလုပ်ပေးနေလို့မရဘူးလေ၊ဦးနှောက်ကိုအနားပေးမှလည်း စိတ်ကလေးကြည်ပြီး စာကိုသေချာမှတ်နိုင်မှာမလား”
နွန်းလုံ ကိုယ့်နားကိုယ်တောင်မယုံနိုင်။အရင်က နွန်းလုံတစ်ခွန်းပြောလျှင် အာဖြဲကာဆယ်ခွန်းလောက်ပြန်ပြောတတ်သည့် ရွှေကူးသည် လူစားလဲခံလိုက်ရပါသလား။အခုများတော့ အသံလေးသည် ချိုမြိန်သာယာနေပြီး အလွန်ကိုနူးညံ့သိမ်မွေ့သောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လို့နေသည်။ငြိမ်းချမ်းမောင်ကိုကြည့်တော့လည်း ရွှေကူးကိုကြည့်ကာပြုံးနေသည်။ဇာဏ်ကတော့ အေးအေးလူလူမဂ္ဂဇင်းဖတ်နေ၏။နွန်းလုံ ရွှေကူးကိုကြည့်ကာ မျက်နှာမဲ့လိုက်ရင်း.........
“ဒါနဲ့ နင်ကကျားသားမိုးကြိုး လူလိုသူလို၀တ်လို့ပါလား၊ခါတိုင်းဆိုရင်လေ ကာတွန်း.....”
“နွန်းလုံ!”
နွန်းလုံစကားပင်မဆုံးသေး။ရွှေကူးက မျက်နှာကြီးနီရဲကာထအော်တော့သည်။ရွှေကူးအသံ ဘယ်လောက်ကျယ်သလဲဆိုရင် ဇာဏ်ဖတ်နေသည့် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကြီးကိုပင် ဇာဏ် အလန့်တကြားလွှတ်ချမိသည်အထိပင်။ငြိမ်းချမ်းမောင်ကလည်း မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးဖြင့်ကြည့်နေလေသည်။နွန်းလုံလည်းအံ့ဩ၍ဟနေသောပါးစပ်ကိုပြန်မစေ့မိ။အကုန်လုံးတိတ်ဆိတ်သွားကာမှ ရွှေကူးက နွန်းလုံအနားကပ်လာပြီး......
“မောင်လေးကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ၊ချမ်းတို့ကိုအားနာစရာကြီး...ဟင်းဟင်း”
ပြောနေရင်းကျောကိုစွဲဆိတ်လိုက်သောကြောင့် နွန်းလုံမျက်နှာကရှုံ့မဲ့သွားသည်။ဒါနဲ့....ရွှေကူးက “ချမ်း”လို့ပြောလိုက်တာလား။ချမ်း ချမ်းဆိုတော့ငြိမ်းချမ်းမောင်လား။ရွှေကူးနဲ့ဟိုကောင်ငြိမ်းချမ်းမောင်က ဘယ်ကဘယ်လို....။
“အားနာရင် ပြန်တော့လေ ရွှေကူးကလည်း ဟဲဟဲ”
နွန်းလုံလည်း သွားကိုစိ၍ အံကြိတ်ကာရွှေကူးကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ရွှေကူးမျက်နှာက ခဏတော့အီလည်သွားပြီး နောက်တော့ပြုံးသွားလေသည်။
“ပြီးတာပဲ၊အဲ့ဒါဆိုငါပြန်တော့မယ်”
“ငါလိုက်ပို့မယ်”
နွန်းလုံမတ်တပ်ထရပ်တော့ ရွှေကူးလည်းထလာပြီး မျက်နှာကတော့ ငြိမ်းချမ်းမောင်ဆီကမခွာသေးပေ။ထို့နောက် ငြိမ်းချမ်းမောင်ကို ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့နေသောအကြည့်ဖြင့်ကြည့်လိုက်ပြီး......
“ချမ်း ငါပြန်ပြီနော်၊နောက်မှတွေ့မယ် ဟိဟိ”
“ဂရုစိုက်ပြန်နော် ကူး၊နောက်မှတွေ့ကြမယ်၊ကျွန်တော် ကူးကိုစောင့်နေမယ်”
နွန်းလုံ အလွမ်းသယ်နေကြသောနှစ်ယောက်အားအမြင်ကပ်ပုဒ်မဖြင့်ခပ်ချဉ်ချဉ်ကြည့်လိုက်သည်။ဒီနှစ်ယောက်ဘယ်တုန်းကဘယ်လိုရင်းနှီးသွားကြတာပါလိမ့်။နှမလင်နေ...အဲ အခုရွှေကူးကလင်နေနေတာမှမဟုတ်ပါပဲ။ နှမရည်းစားထားတော့ မောင်ဖင်ကြိမ်းဆိုသလိုမျိုး။အခု ရွှေကူးက ရည်းစားထားချင်နေတာမဟုတ်လား။အဲ့လိုလုပ်လည်း သူ့အဖိုးတန်ဖင်လေးကြိမ်းရတာပါပဲ။အရင်တစ်နေ့ကမှ အပေးအယူအနေနဲ့ငြိမ်းချမ်းမောင်အကြောင်းပြောပြလိုက်တာ။အခုတော့ချက်ချင်းလက်ငင်းကို “ချမ်း” “ကူး” ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။ရွှေကူးကို အခုလိုက်ပို့သည့်အချိန်မှာမေးပြီး ဟိုကောင်ငြိမ်းချမ်းမောင်က နွန်းလုံတို့အိမ်မှာညအိပ်မည်ဖြစ်၍ မရရအောင်အစ်အောက်ပြီးမေးရန် တွေးထားလိုက်သည်။
“ရွှေကူး ငါ့ကိုမှန်မှန်လိမ်စမ်း၊နင်နဲ့ဟိုကောင် ငြိမ်းမောင်ကဘယ်လိုလုပ်အဲ့လောက်ထိရင်းနှီးသွားကြတာလဲ”
“ဘာ ငြိမ်းမောင်လဲ! ငါ့ချမ်းလေးကိုများ....ငြိမ်းချမ်းမောင်ဟဲ့ ငြိမ်းချမ်းမောင်၊အမြဲတမ်းငြိမ်းချမ်းနေတဲ့ ငြိမ်းချမ်းမောင်”
ရွှေကူးတို့က ငြိမ်းမောင်ကိုတော့လုံး၀အထိမခံပါ။သူ့ကိုတောင် ကပ်ကပ်လန်အောင်ရန်ပြန်တွေ့နေသည်မှာ ခုဏတုန်းက ငြိမ်းမောင်ကိုချိုချိုသာသာလေးပြောခဲ့တာသူမဟုတ်သလို။
“အေးပါ ရွှေကူးရယ်၊ပြောပြ နင်တို့နှစ်ယောက်ကဘယ်လိုအခြေအနေထိရောက်နေပြီလဲ၊နင်ကဆယ်တန်းနော် ရွှေကူး၊စာမေးပွဲကဖြေရတော့မယ်၊ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်လုပ်မယ်တော့မကြံနဲ့၊အန်တီနဲ့လေးလေးကိုသွားတိုင်လိုက်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ”
သွားတိုင်ပစ်မယ်ဆိုတော့ ရွှေကူးမျက်နှာကဇီးရွက်လောက်သာရှိတော့သည်။မျက်နှာလေးကိုငယ်ပြီး.......
“မတိုင်ပါနဲ့ နင်ကလည်း၊ငါလည်းသူ့ကိုအဖြေမပေးသေးပါဘူး၊စာမေးပွဲဖြေပြီးမှလို့ပြောထားတယ်”
ဟိုကောင်ငြိမ်းချမ်းမောင်က လူလေးကြည့်တော့သာ အေးမလိုလိုနဲ့မခုတ်တတ်တဲ့ကြောင်လိုလုပ်နေပြီး တကယ်တော့ကုတ်ကမြင်း။အခုလည်းလျင်ချက်၊ရွှေကူးကိုဘယ်အချိန်အဖြေသွားတောင်းလိုက်လဲမသိ။နွန်းလုံက ငြိမ်းချမ်းမောင်နှင့်ရွှေကူးကိုသဘောမတူတာတော့မဟုတ်သော်လည်း နှစ်ယောက်လုံးက ပညာသင်ရမည့်အရွယ်မို့ အချစ်ရေးအားမစဉ်းစားစေချင်သေးသည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။ငြိမ်းချမ်းမောင်နှင့်ဆိုလျှင်တော့ နွန်းလုံစိတ်ချပါသည်။ငြိမ်းချမ်းမောင်နှင့် ငယ်ငယ်လေးကတည်းကပေါင်းလာသူမို့ ငြိမ်းချမ်းမောင်အကြောင်းကို နွန်းလုံအသိဆုံးပင်။ငြိမ်းချမ်းမောင်က အခုချိန်ထိဘယ်မိန်းကလေးကိုမှစေ့စေ့တောင်မကြည့်ဘဲ သူ့အမေမျက်နှာတစ်ကမ္ဘာလုပ်နေသူမဟုတ်ပါလား။သူ့အစ်မကိုတော့ စိတ်ချပါပြီ။
နွန်းလုံ ရွှေကူးကိုအိမ်ပြန်ပို့ပြီး အိမ်သို့ခပ်သွက်သွက်ပြန်လာခဲ့သည်။ဟိုကောင် ကုတ်ကမြင်းကိုစစ်ဆေးစရာများရှိနေသေးသည်။နွန်းလုံအိမ်ထဲ၀င်လာတော့ ဇာဏ်က ပင်စိမ်းသီးကိုလှီးနေပြီး ငြိမ်းချမ်းမောင်က မုန်လာထုပ်များလှီးနေလေသည်။ကြည့်ရသည်မှာ ညစာကိုနွန်းလုံတို့အိမ်မှာပဲစားတော့မည့်ပုံပင်။နွန်းလုံ ဇာဏ်တို့အနားသို့သွားထိုင်လိုက်သည်။
“ပင်စိမ်းသီးနဲ့မုန်လာထုပ်ကဘာလုပ်ဖို့လဲ”
ပင်စိမ်းသီးကိုကောက်ကိုင်ပြီး နွန်းလုံမေးလိုက်သည်။ဇာဏ်က ပင်စိမ်းသီးကိုဆက်လှီးနေရင်းပြောသည်။
“ပင်စိမ်းသီးကို ပဲပုပ်နဲ့ရောထောင်းပြီး မုန်လာထုပ်နဲ့စားမလို့လေ၊အန်တီနွယ့်ကိုပူဆာထားတာ.....”
ပင်စိမ်းသီးကိုမုန်လာထုပ်နှင့်စားရသည်ကို နွန်းလုံတို့သုံးယောက်လုံးသဘောကျကြသည်။ပင်စိမ်းသီးသည် အလေ့ကျပေါက်တတ်သောအပင်မျိုးဖြစ်သည်။အရွယ်အစားမှာကြက်ဥထက်အနည်းငယ်မျှသာကြီးပြီး အစေ့သည်သစ်တော်တီးအစေ့ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။ပင်စိမ်းသီးကိုပဲပုပ်နှင့်ရောထောင်းပြီး မုန်လာထုပ်နှင့်လည်းတွဲဖက်စား၍ရသည်။တစ်ခါတစ်ရံအချဉ်ပေါင်းသည်များထံတွင်တော့ မက်မန်းသီး၊ဂွေးသီး၊သရက်သီးတို့နှင့်ရော၍ပေါင်းထားတတ်ပြီး ဆားရည်စိမ်၍လည်းစားလို့ရလေသည်။အသီးများစွာသီးတတ်၍ အပင်မနိုင်ဘဲကြွေကျသည်များလည်းရှိသည်။နေလောင်ထားသော ပင်စိမ်းသီးများမှာတော့စားလို့ကောင်းလေသည်။ဟိုးအရင်ကတည်းကစားဖူးနေကျဖြစ်သော်လည်း ပင်စိမ်းသီးရလာတိုင်းထိုသို့စားနေကျဖြစ်သည်။ဂူဂူးကတော့ အခုမှရောက်သည့်ကလေးဖြစ်၍ နွန်းလုံတို့ကြိုက်သည့်ပင်စိမ်းသီးကိုကျွေးဖြစ်အောင်ကျွေးပါဦးမည်။
(၁၃.၄.၂၀၂၃)
(10:56)P.m
#Hsu_Lynn_Nge
*ပင်စိမ်းသီးပိုးထိုး တောင်ကြီးသူမ‚ရအောင်ပိုးဆိုတဲ့သီချင်းလေးထဲက ပင်စိမ်းသီးပါရှင်။မုန်လာထုပ်ကိုတော့ လင်းငယ်တို့ဘက်မှာဂေါ်ဖီထုပ်လို့လည်းခေါ်ကြပါတယ်။ပင်စိမ်းသီးက ရှမ်းပြည်နယ်ဘက်တွေမှာအလေ့ကျပေါက်ပါတယ်တဲ့ရှင်။ပင်းတယကအစ်ကိုတစ်ယောက်ဆီကရလာတဲ့ ပင်စိမ်းသီးပုံလေးတွေကို အခြားသောမမြင်ဖူးတဲ့ကလေးတွေအတွက် ဖော်ပြပေးလိုက်ပါတယ်ရှင်။အေးချမ်းကြပါစေရှင်^^°
Zawgyi
ႏြန္းလုံနဲ႔ဂူဂူး အပါးႏွင့္အမိုးတို႔အိမ္မွျပန္လာေတာ့ ညေနေစာင္းေနေလၿပီ။ေနေရာင္ျခည္ဖ်ဖ်ေလးသည္ ႏြန္းလုံႏွင့္ဂူဂူးတို႔အေပၚက်ေရာက္ေနၿပီး ေလျပည္ႏုႏုေလးသည္တၿငိမ့္ၿငိမ့္။ေလေလးတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တိုင္းတြင္ ဂူဂူး၏ဆံပင္လိမ္ေကာက္ေကာက္ကေလးမ်ားသည္ လြင့္ခနဲ။ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ညေနခင္း၏အလွတရားကိုအပီအျပင္ခံစားေနၾကသည္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ႏြန္းလုံကဂူဂူးကိုေငးလိုက္ ဂူဂူးကႏြန္းလုံကိုမသိမသာေလးေငးလိုက္ျဖင့္အဆင္ေျပေနေတာ့သည္။ႏွစ္ေယာက္သား သူ႔ကိုကိုယ္ကၾကည့္၊ကိုယ့္ကိုသူကၾကည့္ျဖင့္ မုန႔္လုံးစကၠဴကပ္ေနသလိုပင္။မၾကာမီစာေမးပြဲကလည္းေျဖရေတာ့မည္ျဖစ္၍ ဒီရက္ပိုင္းသာအားလပ္ရက္ရမည္ျဖစ္သည္။
စာေမးပြဲေျဖခါနီးၿပီဆိုလွ်င္ ဇာဏ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္တို႔က ႏြန္းလုံတို႔အိမ္သို႔စာလုပ္ရင္း ညအိပ္တတ္ၾကသည္။ဂူဂူးက အတန္းငယ္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္းစာေသခ်ာလုပ္ရမည္ပင္။အစေကာင္းမွအေႏွာင္းေသခ်ာမည္ျဖစ္သည္။ေ႐ႊကူးမွာေတာ့ စကင္ေတာင္မကဲႏိုင္ရွာ။စာကိုသာ ကုန္း႐ုန္းလုပ္ေနရွာသည္။တစ္ခါတစ္ေလဆိုလွ်င္ ေက်ာလယ္မေရာက္တေရာက္ဆံပင္အား ေနာက္ညႇပ္ကလစ္ႀကီးႏွင့္ထိုးညႇပ္ကာ မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင့္ သူတို႔အိမ္ေရာက္လာတတ္ေသးသည္။ကာတြန္းေဘာင္းဘီအတိုႏွင့္တီရွပ္အပြႀကီး၀တ္လာၿပီး စိတ္ကိုအနားေပးသည္ဟုဆိုကာ ေမေမလုပ္ထားေသာမုန႔္မ်ားကိုလာစားတတ္၏။
ဂူဂူးကေတာ့ ႏြန္းလုံအနားသာကပ္ေနၿပီး စာလုပ္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီးစာလုပ္တတ္သည္။စာေမးပြဲကလည္းတျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာၿပီမို႔ ေလလြင့္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ႏြန္းလုံတို႔ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အလယ္တန္း၊မူလတန္းကေလးမ်ားသည္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္သာေျဖရၿပီး ေ႐ႊကူးတို႔လိုဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားမွာေတာ့ မတ္လမွသာေျဖရေလသည္။ဂူဂူးေလးတြင္ အက်င့္တစ္ခုရွိေသးသည္ကို ႏြန္းလုံမၾကာေသးခင္ကသိလိုက္ရ၏။
ဂူဂူးက သူစာလုပ္ေနသည့္အခ်ိန္ ဆူဆူညံညံလုပ္လွ်င္လုံး၀မႀကိဳက္။ေခါင္းေအးေအးေလးႏွင့္စိတ္ၾကည္ေနမွစာလုပ္တတ္ေလသည္။တစ္ခါတစ္ေလစိတ္အနားေပးသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ဂူဂူးက သီခ်င္းေအးေအးေလးမ်ားကိုသာနားေထာင္၏။လူေလးကသာေသးေသးေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တတ္သလို၊ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လည္းေျပာတတ္ေလသည္။ႏြန္းလုံကလည္း လူႀကီးလုပ္ခ်င္ေနေသာ ဒီကေလးကိုသာအၿမဲအခ်စ္ပိုေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
ဇာဏ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က အခုညကစၿပီးႏြန္းလုံႏွင့္အတူစာလာလုပ္ၾကမည္ျဖစ္၍ အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုေရာက္ေနေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။ဂူဂူးကိုလည္းေျပာျပထားၿပီမို႔ ဂူဂူးကလည္းသူ႔အိမ္မွာသာစာလုပ္လိမ့္မည္။ဇာဏ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လာၿပီးစာလုပ္လွ်င္ ေမေမကအစားအေသာက္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုလုပ္ေကြၽးတတ္သည္။ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔စာမလုပ္ၾကဘဲ ဇာဏ္၏ဂစ္တာေလးျဖင့္သီခ်င္းဆိုေလ့ရွိ၏။ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေန႔ဇာဏ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးစာအုပ္ပါလာမည္မဟုတ္ေပ။
ဂူဂူးတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာသည့္အခါ ဂူဂူးက ႏြန္းလုံကိုတာ့တာျပၿပီး အိမ္ထဲ၀င္သြားေလသည္။ႏြန္းလုံလည္း ဂူဂူးအိမ္ထဲကို၀င္သြားကာမွ သူ႔ၿခံထဲသို႔၀င္လာခဲ့သည္။အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ဇာဏ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္တို႔ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။ထို႔အျပင္ ဆံပင္ကိုငါးအ႐ိုးပုံစံက်စ္ၿပီးခ်ထားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာေပးကာထိုင္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ဒီလိုသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕မိန္းကေလးသည္ ႏြန္းလုံအသိထဲတြင္မရွိ၍ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားရသည္။ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္တရတ္ၾကားလိုက္ရသည့္အသံႀကီးေၾကာင့္ ႏြန္းလုံေခါင္းထဲအံ့ဩသြားရသည္။အသံသည္ ေ႐ႊကူးအသံမွေ႐ႊကူးအသံအစစ္။ႏြန္းလုံ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ေနၾကေသာအုပ္စုရွိရာသို႔သြားလိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ.....အမယ္ ေ႐ႊကူးကလူလိုသူလိုေလး၀တ္ထားၿပီး ၿပဳံးစိစိေလးလုပ္ေနေလသည္။ႏြန္းလုံ ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္လိုက္ရင္း ေ႐ႊကူးကိုၾကည့္လိုက္သည္။
“ေ႐ႊကူး နင္ကဘာလာလုပ္တာလဲ၊စာေမးပြဲနီးေနတာကိုစာမက်က္ဘူးလား”
ထိုအခါေ႐ႊကူးက ႏြန္းလုံကိုၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ႏူးညံ့ညင္သာေသာအသံေလးျဖင့္.....
“ႏြန္းလုံကလည္း ငါလည္းစိတ္ကိုအနားေပးရတာေပါ့၊လူဆိုတာ အၿမဲတမ္းဦးေႏွာက္ကိုအလုပ္ေပးေနလို႔မရဘူးေလ၊ဦးေႏွာက္ကိုအနားေပးမွလည္း စိတ္ကေလးၾကည္ၿပီး စာကိုေသခ်ာမွတ္ႏိုင္မွာမလား”
ႏြန္းလုံ ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္မယုံႏိုင္။အရင္က ႏြန္းလုံတစ္ခြန္းေျပာလွ်င္ အာၿဖဲကာဆယ္ခြန္းေလာက္ျပန္ေျပာတတ္သည့္ ေ႐ႊကူးသည္ လူစားလဲခံလိုက္ရပါသလား။အခုမ်ားေတာ့ အသံေလးသည္ ခ်ိဳၿမိန္သာယာေနၿပီး အလြန္ကိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ေနသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေ႐ႊကူးကိုၾကည့္ကာၿပဳံးေနသည္။ဇာဏ္ကေတာ့ ေအးေအးလူလူမဂၢဇင္းဖတ္ေန၏။ႏြန္းလုံ ေ႐ႊကူးကိုၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္ရင္း.........
“ဒါနဲ႔ နင္ကက်ားသားမိုးႀကိဳး လူလိုသူလို၀တ္လို႔ပါလား၊ခါတိုင္းဆိုရင္ေလ ကာတြန္း.....”
“ႏြန္းလုံ!”
ႏြန္းလုံစကားပင္မဆုံးေသး။ေ႐ႊကူးက မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲကာထေအာ္ေတာ့သည္။ေ႐ႊကူးအသံ ဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲဆိုရင္ ဇာဏ္ဖတ္ေနသည့္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ႀကီးကိုပင္ ဇာဏ္ အလန႔္တၾကားလႊတ္ခ်မိသည္အထိပင္။ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ကလည္း မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ႏြန္းလုံလည္းအံ့ဩ၍ဟေနေသာပါးစပ္ကိုျပန္မေစ့မိ။အကုန္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားကာမွ ေ႐ႊကူးက ႏြန္းလုံအနားကပ္လာၿပီး......
“ေမာင္ေလးကလည္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ခ်မ္းတို႔ကိုအားနာစရာႀကီး...ဟင္းဟင္း”
ေျပာေနရင္းေက်ာကိုစြဲဆိတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ႏြန္းလုံမ်က္ႏွာကရႈံ႕မဲ့သြားသည္။ဒါနဲ႔....ေ႐ႊကူးက “ခ်မ္း”လို႔ေျပာလိုက္တာလား။ခ်မ္း ခ်မ္းဆိုေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္လား။ေ႐ႊကူးနဲ႔ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က ဘယ္ကဘယ္လို....။
“အားနာရင္ ျပန္ေတာ့ေလ ေ႐ႊကူးကလည္း ဟဲဟဲ”
ႏြန္းလုံလည္း သြားကိုစိ၍ အံႀကိတ္ကာေ႐ႊကူးကိုတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ေ႐ႊကူးမ်က္ႏွာက ခဏေတာ့အီလည္သြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ၿပဳံးသြားေလသည္။
“ၿပီးတာပဲ၊အဲ့ဒါဆိုငါျပန္ေတာ့မယ္”
“ငါလိုက္ပို႔မယ္”
ႏြန္းလုံမတ္တပ္ထရပ္ေတာ့ ေ႐ႊကူးလည္းထလာၿပီး မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ဆီကမခြာေသးေပ။ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ကို ခ်စ္ရည္႐ႊန္းလဲ့ေနေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး......
“ခ်မ္း ငါျပန္ၿပီေနာ္၊ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ဟိဟိ”
“ဂ႐ုစိုက္ျပန္ေနာ္ ကူး၊ေနာက္မွေတြ႕ၾကမယ္၊ကြၽန္ေတာ္ ကူးကိုေစာင့္ေနမယ္”
ႏြန္းလုံ အလြမ္းသယ္ေနၾကေသာႏွစ္ေယာက္အားအျမင္ကပ္ပုဒ္မျဖင့္ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ၾကည့္လိုက္သည္။ဒီႏွစ္ေယာက္ဘယ္တုန္းကဘယ္လိုရင္းႏွီးသြားၾကတာပါလိမ့္။ႏွမလင္ေန...အဲ အခုေ႐ႊကူးကလင္ေနေနတာမွမဟုတ္ပါပဲ။ ႏွမရည္းစားထားေတာ့ ေမာင္ဖင္ႀကိမ္းဆိုသလိုမ်ိဳး။အခု ေ႐ႊကူးက ရည္းစားထားခ်င္ေနတာမဟုတ္လား။အဲ့လိုလုပ္လည္း သူ႔အဖိုးတန္ဖင္ေလးႀကိမ္းရတာပါပဲ။အရင္တစ္ေန႔ကမွ အေပးအယူအေနနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တာ။အခုေတာ့ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းကို “ခ်မ္း” “ကူး” ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ေ႐ႊကူးကို အခုလိုက္ပို႔သည့္အခ်ိန္မွာေမးၿပီး ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က ႏြန္းလုံတို႔အိမ္မွာညအိပ္မည္ျဖစ္၍ မရရေအာင္အစ္ေအာက္ၿပီးေမးရန္ ေတြးထားလိုက္သည္။
“ေ႐ႊကူး ငါ့ကိုမွန္မွန္လိမ္စမ္း၊နင္နဲ႔ဟိုေကာင္ ၿငိမ္းေမာင္ကဘယ္လိုလုပ္အဲ့ေလာက္ထိရင္းႏွီးသြားၾကတာလဲ”
“ဘာ ၿငိမ္းေမာင္လဲ! ငါ့ခ်မ္းေလးကိုမ်ား....ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ဟဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္၊အၿမဲတမ္းၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္”
ေ႐ႊကူးတို႔က ၿငိမ္းေမာင္ကိုေတာ့လုံး၀အထိမခံပါ။သူ႔ကိုေတာင္ ကပ္ကပ္လန္ေအာင္ရန္ျပန္ေတြ႕ေနသည္မွာ ခုဏတုန္းက ၿငိမ္းေမာင္ကိုခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလးေျပာခဲ့တာသူမဟုတ္သလို။
“ေအးပါ ေ႐ႊကူးရယ္၊ေျပာျပ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘယ္လိုအေျခအေနထိေရာက္ေနၿပီလဲ၊နင္ကဆယ္တန္းေနာ္ ေ႐ႊကူး၊စာေမးပြဲကေျဖရေတာ့မယ္၊႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္လုပ္မယ္ေတာ့မႀကံနဲ႔၊အန္တီနဲ႔ေလးေလးကိုသြားတိုင္လိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ”
သြားတိုင္ပစ္မယ္ဆိုေတာ့ ေ႐ႊကူးမ်က္ႏွာကဇီး႐ြက္ေလာက္သာရွိေတာ့သည္။မ်က္ႏွာေလးကိုငယ္ၿပီး.......
“မတိုင္ပါနဲ႔ နင္ကလည္း၊ငါလည္းသူ႔ကိုအေျဖမေပးေသးပါဘူး၊စာေမးပြဲေျဖၿပီးမွလို႔ေျပာထားတယ္”
ဟိုေကာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က လူေလးၾကည့္ေတာ့သာ ေအးမလိုလိုနဲ႔မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လိုလုပ္ေနၿပီး တကယ္ေတာ့ကုတ္ကျမင္း။အခုလည္းလ်င္ခ်က္၊ေ႐ႊကူးကိုဘယ္အခ်ိန္အေျဖသြားေတာင္းလိုက္လဲမသိ။ႏြန္းလုံက ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ႏွင့္ေ႐ႊကူးကိုသေဘာမတူတာေတာ့မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္လုံးက ပညာသင္ရမည့္အ႐ြယ္မို႔ အခ်စ္ေရးအားမစဥ္းစားေစခ်င္ေသးသည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏြန္းလုံစိတ္ခ်ပါသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္ႏွင့္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေပါင္းလာသူမို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္အေၾကာင္းကို ႏြန္းလုံအသိဆုံးပင္။ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က အခုခ်ိန္ထိဘယ္မိန္းကေလးကိုမွေစ့ေစ့ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သူ႔အေမမ်က္ႏွာတစ္ကမာၻလုပ္ေနသူမဟုတ္ပါလား။သူ႔အစ္မကိုေတာ့ စိတ္ခ်ပါၿပီ။
ႏြန္းလုံ ေ႐ႊကူးကိုအိမ္ျပန္ပို႔ၿပီး အိမ္သို႔ခပ္သြက္သြက္ျပန္လာခဲ့သည္။ဟိုေကာင္ ကုတ္ကျမင္းကိုစစ္ေဆးစရာမ်ားရွိေနေသးသည္။ႏြန္းလုံအိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ ဇာဏ္က ပင္စိမ္းသီးကိုလွီးေနၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေမာင္က မုန္လာထုပ္မ်ားလွီးေနေလသည္။ၾကည့္ရသည္မွာ ညစာကိုႏြန္းလုံတို႔အိမ္မွာပဲစားေတာ့မည့္ပုံပင္။ႏြန္းလုံ ဇာဏ္တို႔အနားသို႔သြားထိုင္လိုက္သည္။
“ပင္စိမ္းသီးနဲ႔မုန္လာထုပ္ကဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
ပင္စိမ္းသီးကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ႏြန္းလုံေမးလိုက္သည္။ဇာဏ္က ပင္စိမ္းသီးကိုဆက္လွီးေနရင္းေျပာသည္။
“ပင္စိမ္းသီးကို ပဲပုပ္နဲ႔ေရာေထာင္းၿပီး မုန္လာထုပ္နဲ႔စားမလို႔ေလ၊အန္တီႏြယ့္ကိုပူဆာထားတာ.....”
ပင္စိမ္းသီးကိုမုန္လာထုပ္ႏွင့္စားရသည္ကို ႏြန္းလုံတို႔သုံးေယာက္လုံးသေဘာက်ၾကသည္။ပင္စိမ္းသီးသည္ အေလ့က်ေပါက္တတ္ေသာအပင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။အ႐ြယ္အစားမွာၾကက္ဥထက္အနည္းငယ္မွ်သာႀကီးၿပီး အေစ့သည္သစ္ေတာ္တီးအေစ့ကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္သည္။ပင္စိမ္းသီးကိုပဲပုပ္ႏွင့္ေရာေထာင္းၿပီး မုန္လာထုပ္ႏွင့္လည္းတြဲဖက္စား၍ရသည္။တစ္ခါတစ္ရံအခ်ဥ္ေပါင္းသည္မ်ားထံတြင္ေတာ့ မက္မန္းသီး၊ေဂြးသီး၊သရက္သီးတို႔ႏွင့္ေရာ၍ေပါင္းထားတတ္ၿပီး ဆားရည္စိမ္၍လည္းစားလို႔ရေလသည္။အသီးမ်ားစြာသီးတတ္၍ အပင္မႏိုင္ဘဲေႂကြက်သည္မ်ားလည္းရွိသည္။ေနေလာင္ထားေသာ ပင္စိမ္းသီးမ်ားမွာေတာ့စားလို႔ေကာင္းေလသည္။ဟိုးအရင္ကတည္းကစားဖူးေနက်ျဖစ္ေသာ္လည္း ပင္စိမ္းသီးရလာတိုင္းထိုသို႔စားေနက်ျဖစ္သည္။ဂူဂူးကေတာ့ အခုမွေရာက္သည့္ကေလးျဖစ္၍ ႏြန္းလုံတို႔ႀကိဳက္သည့္ပင္စိမ္းသီးကိုေကြၽးျဖစ္ေအာင္ေကြၽးပါဦးမည္။
(၁၃.၄.၂၀၂၃)
(10:56)P.m
#Hsu_Lynn_Nge
*ပင္စိမ္းသီးပိုးထိုး ေတာင္ႀကီးသူမ‚
ရေအာင္ပိုးဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးထဲက ပင္စိမ္းသီးပါရွင္။မုန္လာထုပ္ကိုေတာ့ လင္းငယ္တို႔ဘက္မွာေဂၚဖီထုပ္လို႔လည္းေခၚၾကပါတယ္။ပင္စိမ္းသီးက ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္ေတြမွာအေလ့က်ေပါက္ပါတယ္တဲ့ရွင္။ပင္းတယကအစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆီကရလာတဲ့ ပင္စိမ္းသီးပုံေလးေတြကို အျခားေသာမျမင္ဖူးတဲ့ကေလးေတြအတြက္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။ေအးခ်မ္းၾကပါေစရွင္^^°