4.2
မွန်းလွဲပိုင်းတွင် မိုးဟေမြို့နယ်၊
Nie Xiao နှင့် အခြားနှစ်ယောက်သည် အပြင်မထွက်မီ ဟိုတယ်တွင် နေ့လည်စာစားပြီး ခဏအနားယူခဲ့ကြသည်။ Duan Wenyu နှင့် Ning Feng မရောက်သေးသော်လည်း မစ်ရှင်ပစ်မှတ်၏ ခြေရာများကို ကြိုရှာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။
သူတို့သုံးယောက်ဟာ ရုပ်ဖျက်ထားပြီး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်လျှင် ချောမောလှပတဲ့ မိန်းမချောလေးနှင့်ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ပါတဲ့ သာမန်အားလပ်ရက်ခရီးသွားအဖွဲ့နဲ့သာတူသည်။
ပစ်မှတ်ကိုရှာဖွေရာတွင် Duan WenYu သည် အလွန်ကျွမ်းကျင်သော်လည်း Mohe သည် အထူးကြီးမားသောဧရိယာမဟုတ်သည့်အပြင် ဒေသခံအများအပြားလည်းမရှိပေ။ ရဲတွေက အလိုရှိတဲ့ ရာဇဝတ်ကောင်တွေကို ဖမ်းချင်ရင် ဆူပူအုံကြွမှုကို ရှောင်လို့ရမှာမဟုတ်ချေ။
တကယ်တော့ နျွဲ့ရှောင်က အခြေအနေကို မမေးခင်မှာပင် သူ့ရှေ့သို့စိုက်စိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်။
လမ်းသွားလမ်းလာများနှင့် ခရီးသွားများသည် ဥဩသံဆူညံနေသာ ရဲကားတစ်စီး ဖြတ်သွားသဖြင့် လှည့်မကြည့်ဘဲမနေနိုင်ကြချေ။ ဤအရေးတကြီးစေလွှတ်ခြင်းခံရသော ရဲတပ်ဖွဲ့၏ဦးတည်ရာကို နျွဲ့ရှောင်သည် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နောက်ကလိုက်ကြည့်ရမည်ဟု သိလိုက်သည်။
အာရုံစိုက်ခံရခြင်းကို ရှောင်ရှားရန်အတွက် နျွဲ့ရှောင်နှင့် အခြားသူများသည် ကားကို ဝိုင်းပတ်မောင်းနှင်ခဲ့ပြီး အနီးနားရှိ လယ်ယာအိမ်တစ်ခုတွင်ရပ်ထားကာ ဆင်းခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် လူတွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကို တိတ်တဆိတ် ရှောင်ရှားပြီး ရဲတွေ ပိတ်ဆို့ထားသော နှင်းဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်ထဲသို့ တခြား ဦးတည်ရာဘက်မှ ဝင်သွားခဲ့သည်။
အဝေးမှ Wu Wenqi သည် အနည်းငယ်မြင့်သော နေရာကို ရှာတွေ့ခဲ့ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။ သူသည် သူ၏ မှန်ပြောင်းကို ထုတ်ကာ ဥဩသံများ ထွက်နေသည့် နေရာကို ကြည့်လိုက်သည်။
နှင်းထုပေါ်ရှိ အနီရောင်အစွန်းအထင်းများသည် အလွန်ထင်ရှားသည်။
"Tch၊ အဲဒါက ခရီးသွားအဖွဲ့ဖြစ်နိုင်တယ်။"
နျွဲ့ရှောင်သည် အဖြစ်အပျက်ကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့်လိုက်ကာ မျက်ခုံးများ တင်းကျပ်စွာ တွန့်သွားခဲ့သည်။ ခြေလက်တွေ ကျိုးနေတာကြောင့် ဘယ်သူဘယ်ဝါလဲ ဆိုတာ မပြောနိုင်ပေမယ့် အဝေးကြီးမှာရှိနေတာတောင် နှင်းတွေထဲကိုစိမ့်ဝင်နေတဲ့ သွေးရဲ့ ငါးညီုနံ့လိုလိုသံချေးတက်နေတဲ့ အနံ့ကို သူ အနံ့ခံနိုင်နေတယ်။
ဘေးနားရှိ ရဲအရာရှိငယ်တစ်ဦးသည် ထိုကဲ့သို့ ငရဲကျသည့်မြင်ကွင်းကို ခံနိုင်ရည်မရှိပုံရပြီး သစ်ပင်ကိုမှီနေသည်။ သူသညွဆက်တိုက်အန်နေကာ သူနှင့် အတူပါလာသော ရဲအရာရှိကြီးသည်လည်း မျက်နှာမကောင်းပေ။
ဤကဲ့သို့ ကြီးကြီးမားမား ဖြစ်ရပ်မျိုးသည် ဤနယ်ခြားဇုန်ကဲ့သို့ သေးငယ်သော နေရာတစ်ခုတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ဖြစ်မည်လို့ ဘယ်သူမှ မထင်ထားပါဘူး။
"အဲဒါ ငါတို့ရဲ့ငါးခြောက်မဟုတ်ဘူးမလား"
Xiao Yan က မှန်းဆလိုက်မိကာ တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်သည်"ဒီလို လူသတ်မှုကြီးကြီးကြောင့် တစ်မြို့လုံးကို မာရှယ်စနစ်အောက် ရောက်စေမယ်လို့ ကျွန်မ ထင်တယ်"
“ဒီပုံစံကအရမ်းမောက်မာလွန်းတယ်။ သူကတကယ် နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ လူအများကြီးကို သတ်ဝံ့တယ်” Wu Wenqi ၏ သားရဲနှင့်တူသော ပင်ကိုယ်ဉာဏ်သည် အမြဲမှန်ကန်ကြောင်း သိသော Xiao Yan က ထိုအချက်ကို ဖမ်းမိပြီး "ငါတို့ရဲ့ပစ်မှတ်လို ဆိုးရွားစွာ သတ်ဖြတ်တတ်တဲ့ အခြားလူသတ်သမားတစ်ယောက် ဒီလောက်သေးငယ်သော ဒေသတစ်ခုတွင် ထပ်ရှိနေတာမဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ခြေကတော့ အဲ့ဒါက ငါတို့လူပဲ၊ ဘယ်လောက်တောင် ရူးနှမ်းပြီး သနားစရာကောင်းလိုက်လဲ။”
နျွဲ့ရှောင်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ကာ “မှောင်တဲ့အထိစောင့်ရမယ်။ ပြီးတော့ ဒီလူတွေကို သတ်ဖို့ ဘာနည်းလမ်းကို သုံးထားသလဲဆိုတာသိဖို့ ငါတို့ ရွှေ့ပြီး အနီးကပ် လေ့လာကြည့်ရမယ်။ ဒီလောက်လူတွေအများကြီးကို တစ်စစီဆွဲဖြဲထားတာတောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်တွေကလွဲရင် သာမာန်လူတွေက ဒါကို လက်ဗလာနဲ့ လုပ်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။”
နျွဲ့ရှောင်ပြောတာကို နားထောင်ရင်း Wu Wenqi နဲ့ Xiao Yan တို့ဟာ သူတို့ရဲ့သေနတ်တွေကို မသိစိတ်က ထိလိုက်ကြပြီး သတိကြီးစွာနေကြတယ်။
ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ညသည် ဖေဖော်ဝါရီတွင် စောစီးစွာရောက်ရှိသည်၊ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ကြီး မှောင်ရန် အချိန်အများကြီး မကြာလိုက်ပေ။ သူတို့ သုံးယောက် နှင်းတွေဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်ထဲတွင် တိတ်ဆိတ်စွာ လမ်းလျှောက်လာရင်းနဲ့ အလွန်သေးငယ်သော တီတိုးပြောသံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည်။
"ဒီည မိုးတိမ်တွေ ရှင်းနေပုံရတယ်။" Wu Wenqi က ကောင်းကင်ပေါ်က ကြယ်တွေကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နှင်းတွေပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ခြေရာတွေကို ကြည့်ပြီး အလုပ်ရှုပ်တော့မည့်အတွက် မကျေမနပ် ဖြစ်သွားတယ်။
လူသုံးဦးသည် အခင်းဖြစ်ပွားရာသို့ သရဲတစ္ဆေသရဲများကဲ့သို့ ခိုးဝင်ခဲ့ခြင်းကို အခင်းဖြစ်ပွားရာနေရာအား ပိတ်ဆို့ကာ မီးရောင်များဖြင့် ကင်းလှည့်နေသော အပြင်ဘက်ရှိရဲများက သဲလွန်စတောင်မရှိခဲ့ပေ။
အအေးဒဏ်ခံနေရသော ရဲအရာရှိငယ်တစ်ဦးသည် အအေးဒဏ်ကြောင့် တုန်ခါနေပြီး အေးစက်ေ၃ေသာအငွေ့အသက်များမှသက်သာရာရစေရန် သူ့ဘေးနားရှိ စီနီယာနှင့် စကားပြောဆိုရာတွင် မနေနိုင်ဘဲ “အစ်ကိုဝမ်၊ မင်းကြောက်နေတာလား။ ကျွန်တော်လည်း ဒီမြင်ကွင်းကို ပြန်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ ကျွန်တော်တို့လို သေးငယ်တဲ့နေရာလေးမှာနေခဲ့ရင် ကျွန်တော့်တစ်သက်မှာ ဒီလိုကြီးကြီးမားမားဖြစ်ရပ်မျိုး ကြုံတွေ့နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ထင်ထားခဲ့တာ"
"အစ်ကို ဝမ်? အစ်ကိုဝမ်၊ အဲ့မှာ ရပ်ပြီးမတ်တပ်ကြီးငိုက်မနေနဲ့လေ!"
ရဲအရာရှိငယ်သည် အကြောင်းပြန်မရသောကြောင့် လမ်းလျှောက်ကာ သူ့စီနီယာကို တွန်းလိုက်ပြီး “အေးလွန်းတဲ့နေ့မျိုးမှာ တုတ်တစ်ချောင်းလို မတ်တတ်အိပ်ရတာ အရမ်းအေးတာပဲ” ဟု တီးတိုးပြောလိုက်က်သည်။
သို့သော် သူ့လက်သည် လူကိုမထိမီတွင် အစ်ကိုဝမ်သည် ရုတ်တရက် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ သူ၏အနက်ရောင် မျက်လုံးများက ရဲသားလေးကို ကြောက်လန့်သွားစေသည်။ ရဲသားငယ်လေးက “ဒါဆို ဆရာကမအိပ်သေးဘူးလား။ ကျွန်တော်ပြောနေတာ ဘာလို့မဖြေတာလဲ!"
ရဲအရာရှိငယ်သည် တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်းနေသည်ကို သတိမထားမိဘဲ မူလနေရာသို့ ပြန်သွားရန် ပြင်ဆင်ခဲ့သော်လည်း ထိုအချိန်တွင် ပြင်းထန်သော အင်အားတစ်ခုက ၎င်း၏ကျောကို တွန်းလိုက်သဖြင့် နှင်းများပေါ်သို့ ပစ်ကျကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ လူးလိမ့်သွားသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကြယ်တွေတောင် မြင်သွားရသည်။
ရဲသားလေးသည် ခေါင်းကို လှည့်လိုက်သောအခါတွင် ထူးဆန်းသော အလင်းရောင်ဖြင့် တောက်ပနေသော အသက်မဲ့နေသော အနက်ရောင်မျက်လုံးတစ်စုံကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရပြီး အပြာဖျော့ဖျော့ အစွယ်များပါသော ပါးစပ်သည် သူ့ကို တည့်တည့် ကိုက်လိုက်သောကြောင့် ရဲသားလေးသည် အော်ဟစ်ရန် အချိန်မရှိပေ။
“AHHH!—”
တိတ်ဆိတ်သောညကောင်းကင်ယံတွင် အော်ဟစ်ငိုကြွေးသံများ ဖြတ်သွားပြီးနောက်၊ ဖရိုဖရဲခြေသံများနှင့် ကျယ်လောင်သောအော်သံများ၊ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များ၏ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးများမှ အလင်းတန်းများဖြင့် ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝှေ့ယမ်းနေသည့် ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များ၏ စက်ဝိုင်း အပြင်ဘက်ဆီမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားနိုင်သည်။
တောအုပ်ထဲတွင် အခြားသူများနှင့် သဲလွန်စအချို့တွေ့နေပြီဖြစ်သော နျွဲ့ရှောင်သည် ယခုအချိန်တွင် အလွန်ကြည့်ကောင်းပုံမရပေ။ အပြင်ဘက်မှ အော်ဟစ်သံကိုကြားတော့ သူရုတ်တရက် သတိဝင်လာပြီး သူ့ကိုယ်သူ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်နောက်မှာ ဝှက်ထားလိုက်သည်။
"အခြေအနေက ဘယ်လိုလဲ?"
နားကြပ်မှ စကားလုံးများ ဖြတ်သွားသည်နှင့်အမျှ Wu Wenqi ၏ အသံသည် အလွန်နိမ့်ပါးသွားသည်။
Xiao Yan သည် ရုတ်တရက် နေမကောင်းဖြစ်လာသည် ။ သူမ၏ မျက်နှာနှင့် နှုတ်ခမ်းများ ဖြူဖျော့လာပြီး သူမ၏ လက်များကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ထားလိုက်ရာ သူမ၏ အသံသည် အားနည်းလာစွာ ထွက်လာသည်။ "Wenqi၊ Boss၊ ငါဘာတွေဖြစ်နေလဲမသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ငါရုတ်တရက်နည်းနည်းအေးလာလို့ခံစားနေရတယ်။"
နျွဲ့ရှောင်သည် ချက်ချင်းပြန်ကြည့်ကာ Xiao Yan၏ ဖြူဖျော့ဖျော့ဖျော့နှင့် ပျော့ညံ့သောအသွင်အပြင်ကို ရံဖန်ရံခါ “ကိုက်သည်” ဟူသော စကားလုံးကို သူကြားလိုက်ရာ အပြင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း ဆိုးရွားလွန်းသော ခံစားချက်တစ်ခု ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဘာ့ကြောင့်မှန်းမသိသော်လည်း အန္တရာယ်ကို အလိုလိုခံစားမိသည် ။
Wu Wenqi သည် လေးနက်သောအမူအရာရှိပြီး နျွဲ့ရှောင်ကိုမနေနိုင်ဘဲကြည့်လိုက်မိသည်။ သားရဲနှင့်တူသော ထိုးထွင်းဉာဏ်ရှိသော လူနှစ်ဦးစလုံးသည် ဤအခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ မမျှော်လင့်ထားသော သဘောတူညီချက်တစ်ခု ရုတ်တရက် ရရှိခဲ့သည်။
“ဒီကအရင်ထွက်ကြမယ်။”
စကားကြားသည်နှင့်တပြိုင်နက် Wu Wenqi သည် Xiao Yan ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားခဲ့သည်။ နျွဲ့ရှောင်သည် လေးလေးနက်နက် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ နောက်ဆုံးတွင် ဖရိုဖရဲ နယ်မြေဆီသို့ လှမ်းကြည့်ရင်း ရပ်လိုက်သည်။ သူသည် ကျန်သူများနောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းတိုးကာ ထိုလမ်းအတိုင်း ပြန်သွားခဲ့သည်။
သူတို့ လာခဲ့တဲ့ လမ်းကြောင်းဟာ ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့သလို ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
Note
ဒီတစ်ခေါက် အများကြီးပြန်ထားပေးတယ်နော်
ဒါနဲ့ဘာဖြစ်တော့မလဲဆိုတာ သဲလွန်စရပြီလား😁
4.2
မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ မိုးေဟၿမိဳ႕နယ္၊
Nie Xiao ႏွင့္ အျခားႏွစ္ေယာက္သည္ အျပင္မထြက္မီ ဟိုတယ္တြင္ ေန႔လည္စာစားၿပီး ခဏအနားယူခဲ့ၾကသည္။ Duan Wenyu ႏွင့္ Ning Feng မေရာက္ေသးေသာ္လည္း မစ္ရွင္ပစ္မွတ္၏ ေျခရာမ်ားကို ႀကိဳရွာရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔သုံးေယာက္ဟာ ႐ုပ္ဖ်က္ထားၿပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးႏွင့္ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ပါတဲ့ သာမန္အားလပ္ရက္ခရီးသြားအဖြဲ႕နဲ႔တူသည္။
ပစ္မွတ္ကိုရွာေဖြရာတြင္ Duan WenYu သည္ အလြန္ကြၽမ္းက်င္ေသာ္လည္း Mohe သည္ အထူးႀကီးမားေသာဧရိယာမဟုတ္သည့္အျပင္ ေဒသခံအမ်ားအျပားလည္းမရွိေပ။ ရဲေတြက အလိုရွိတဲ့ ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြကို ဖမ္းခ်င္ရင္ ဆူပူအုံႂကြမႈကို ေရွာင္လို႔ရမွာမဟုတ္ေခ်။
တကယ္ေတာ့ နြၽဲ႕ေရွာင္က အေျခအေနကို မေမးခင္မွာပင္ သူ႔ေရွ႕သို႔စိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားႏွင့္ ခရီးသြားမ်ားသည္ ဥဩသံဆူညံေနသာ ရဲကားတစ္စီး ျဖတ္သြားသျဖင့္ လွည့္မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ၾကေခ်။ ဤအေရးတႀကီးေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႕၏ဦးတည္ရာကို နြၽဲ႕ေရွာင္သည္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ရမည္ဟု သိလိုက္သည္။
အာ႐ုံစိုက္ခံရျခင္းကို ေရွာင္ရွားရန္အတြက္ နြၽဲ႕ေရွာင္ႏွင့္ အျခားသူမ်ားသည္ ကားကို ဝိုင္းပတ္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၿပီး အနီးနားရွိ လယ္ယာအိမ္တစ္ခုတြင္ရပ္ထားကာ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ လူေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေရွာင္ရွားၿပီး ရဲေတြ ပိတ္ဆို႔ထားေသာ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္ထဲသို႔ တျခား ဦးတည္ရာဘက္မွ ဝင္သြားခဲ့သည္။
အေဝးမွ Wu Wenqi သည္ အနည္းငယ္ျမင့္ေသာ ေနရာကို ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဖုံးကြယ္ထားခဲ့သည္။ သူသည္ သူ၏ မွန္ေျပာင္းကို ထုတ္ကာ ဥဩသံမ်ား ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္သည္။
ႏွင္းထုေပၚရွိ အနီေရာင္အစြန္းအထင္းမ်ားသည္ အလြန္ထင္ရွားသည္။
"Tch၊ အဲဒါက ခရီးသြားအဖြဲ႕ျဖစ္ႏိုင္တယ္။"
နြၽဲ႕ေရွာင္သည္ အျဖစ္အပ်က္ကို မွန္ေျပာင္းျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ကာ မ်က္ခုံးမ်ား တင္းက်ပ္စြာ တြန႔္သြားခဲ့သည္။ ေျခလက္ေတြ က်ိဳးေနတာေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါလဲ ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အေဝးႀကီးမွာရွိေနတာေတာင္ ႏွင္းေတြထဲကိုစိမ့္ဝင္ေနတဲ့ ေသြးရဲ႕ ငါးညီဳနံ႔လိုလိုသံေခ်းတက္ေနတဲ့ အနံ႔ကို သူ အနံ႔ခံႏိုင္ေနတယ္။
ေဘးနားရွိ ရဲအရာရွိငယ္တစ္ဦးသည္ ထိုကဲ့သို႔ ငရဲက်သည့္ျမင္ကြင္းကို ခံႏိုင္ရည္မရွိပုံရၿပီး သစ္ပင္ကိုမွီေနသည္။ သူသၫြဆက္တိုက္အန္ေနကာ သူႏွင့္ အတူပါလာေသာ ရဲအရာရွိႀကီးသည္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းေပ။
ဤကဲ့သို႔ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးသည္ ဤနယ္ျခားဇုန္ကဲ့သို႔ ေသးငယ္ေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္မည္လို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ထားပါဘူး။
"အဲဒါ ငါတို႔ရဲ႕ငါးေျခာက္မဟုတ္ဘူးမလား"
Xiao Yan က မွန္းဆလိုက္မိကာ တည္ၿငိမ္စြာေျပာလိုက္သည္"ဒီလို လူသတ္မႈႀကီးႀကီးေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို မာရွယ္စနစ္ေအာက္ ေရာက္ေစမယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္တယ္"
“ဒီပုံစံကအရမ္းေမာက္မာလြန္းတယ္။ သူကတကယ္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ လူအမ်ားႀကီးကို သတ္ဝံ့တယ္” Wu Wenqi ၏ သားရဲႏွင့္တူေသာ ပင္ကိုယ္ဉာဏ္သည္ အၿမဲမွန္ကန္ေၾကာင္း သိေသာ Xiao Yan က ထိုအခ်က္ကို ဖမ္းမိၿပီး "ငါတို႔ရဲ႕ပစ္မွတ္လို ဆိုး႐ြားစြာ သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့ အျခားလူသတ္သမားတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ေသးငယ္ေသာ ေဒသတစ္ခုတြင္ ထပ္ရွိေနတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကေတာ့ အဲ့ဒါက ငါတို႔လူပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ူးႏွမ္းၿပီး သနားစရာေကာင္းလိုက္လဲ။”
နြၽဲ႕ေရွာင္လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ “ေမွာင္တဲ့အထိေစာင့္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြကို သတ္ဖို႔ ဘာနည္းလမ္းကို သုံးထားသလဲဆိုတာသိဖို႔ ငါတို႔ ေ႐ႊ႕ၿပီး အနီးကပ္ ေလ့လာၾကည့္ရမယ္။ ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားႀကီးကို တစ္စစီဆြဲၿဖဲထားတာေတာ႐ိုင္းတိရိစာၦန္ေတြကလြဲရင္ သာမာန္လူေတြက ဒါကို လက္ဗလာနဲ႔ လုပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။”
နြၽဲ႕ေရွာင္ေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း Wu Wenqi နဲ႔ Xiao Yan တို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ေသနတ္ေတြကို မသိစိတ္က ထိလိုက္ၾကၿပီး သတိႀကီးစြာေနၾကတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊ ညသည္ ေဖေဖာ္ဝါရီတြင္ ေစာစီးစြာေရာက္ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႀကီး ေမွာင္ရန္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မၾကာလိုက္ေပ။ သူတို႔ သုံးေယာက္ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္ထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ အလြန္ေသးငယ္ေသာ တီတိုးေျပာသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။
"ဒီည မိုးတိမ္ေတြ ရွင္းေနပုံရတယ္။" Wu Wenqi က ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႏွင္းေတြေပၚမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြကို ၾကည့္ၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေတာ့မည့္အတြက္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားတယ္။
လူသုံးဦးသည္ အခင္းျဖစ္ပြားရာသို႔ သရဲတေစၦသရဲမ်ားကဲ့သို႔ ခိုးဝင္ခဲ့ျခင္းကို အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာအား ပိတ္ဆို႔ကာ မီးေရာင္မ်ားျဖင့္ ကင္းလွည့္ေနေသာ အျပင္ဘက္ရွိရဲမ်ားက သဲလြန္စေတာင္မရွိခဲ့ေပ။
အေအးဒဏ္ခံေနရေသာ ရဲအရာရွိငယ္တစ္ဦးသည္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ တုန္ခါေနၿပီး ေအးစက္ေ၃ေသာအေငြ႕အသက္မ်ားမွသက္သာရာရေစရန္ သူ႔ေဘးနားရွိ စီနီယာႏွင့္ စကားေျပာဆိုရာတြင္ မေနႏိုင္ဘဲ “အစ္ကိုဝမ္၊ မင္းေၾကာက္ေနတာလား။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီျမင္ကြင္းကို ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ေသးငယ္တဲ့ေနရာေလးမွာေနခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဒီလိုႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ႀကဳံေတြ႕ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ထားခဲ့တာ"
"အစ္ကို ဝမ္? အစ္ကိုဝမ္၊ အဲ့မွာ ရပ္ၿပီးမတ္တပ္ႀကီးငိုက္မေနနဲ႔ေလ!"
ရဲအရာရွိငယ္သည္ အေၾကာင္းျပန္မရေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ သူ႔စီနီယာကို တြန္းလိုက္ၿပီး “ေအးလြန္းတဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းလို မတ္တတ္အိပ္ရတာ အရမ္းေအးတာပဲ” ဟု တီးတိုးေျပာလိုက္က္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔လက္သည္ လူကိုမထိမီတြင္ အစ္ကိုဝမ္သည္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္သည္။ သူ၏အနက္ေရာင္ မ်က္လုံးမ်ားက ရဲသားေလးကို ေၾကာက္လန႔္သြားေစသည္။ ရဲသားငယ္ေလးက “ဒါဆို ဆရာကမအိပ္ေသးဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနတာ ဘာလို႔မေျဖတာလဲ!"
ရဲအရာရွိငယ္သည္ တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းေနသည္ကို သတိမထားမိဘဲ မူလေနရာသို႔ ျပန္သြားရန္ ျပင္ဆင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပင္းထန္ေသာ အင္အားတစ္ခုက ၎၏ေက်ာကို တြန္းလိုက္သျဖင့္ ႏွင္းမ်ားေပၚသို႔ ပစ္က်ကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ လူးလိမ့္သြားသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကယ္ေတြေတာင္ ျမင္သြားရသည္။
ရဲသားေလးသည္ ေခါင္းကို လွည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ ထူးဆန္းေသာ အလင္းေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ အသက္မဲ့ေနေသာ အနက္ေရာင္မ်က္လုံးတစ္စုံကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီး အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အစြယ္မ်ားပါေသာ ပါးစပ္သည္ သူ႔ကို တည့္တည့္ ကိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ရဲသားေလးသည္ ေအာ္ဟစ္ရန္ အခ်ိန္မရွိေပ။
“AHHH!—”
တိတ္ဆိတ္ေသာညေကာင္းကင္ယံတြင္ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးသံမ်ား ျဖတ္သြားၿပီးေနာက္၊ ဖ႐ိုဖရဲေျခသံမ်ားႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ေသာေအာ္သံမ်ား၊ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးမ်ားမွ အလင္းတန္းမ်ားျဖင့္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေဝွ႔ယမ္းေနသည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ စက္ဝိုင္း အျပင္ဘက္ဆီမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကားႏိုင္သည္။
ေတာအုပ္ထဲတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ သဲလြန္စအခ်ိဳ႕ေတြ႕ေနၿပီျဖစ္ေသာ နြၽဲ႕ေရွာင္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းပုံမရေပ။ အျပင္ဘက္မွ ေအာ္ဟစ္သံကိုၾကားေတာ့ သူ႐ုတ္တရက္ သတိဝင္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေနာက္မွာ ဝွက္ထားလိုက္သည္။
"အေျခအေနက ဘယ္လိုလဲ?"
နားၾကပ္မွ စကားလုံးမ်ား ျဖတ္သြားသည္ႏွင့္အမွ် Wu Wenqi ၏ အသံသည္ အလြန္နိမ့္ပါးသြားသည္။
Xiao Yan သည္ ႐ုတ္တရက္ ေနမေကာင္းျဖစ္လာသည္ ။ သူမ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ျဖဴေဖ်ာ့လာၿပီး သူမ၏ လက္မ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ထားလိုက္ရာ သူမ၏ အသံသည္ အားနည္းလာစြာ ထြက္လာသည္။ "Wenqi၊ Boss၊ ငါဘာေတြျဖစ္ေနလဲမသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ႐ုတ္တရက္နည္းနည္းေအးလာလို႔ခံစားေနရတယ္။"
နြၽဲ႕ေရွာင္သည္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၾကည့္ကာ Xiao Yan၏ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ ေပ်ာ့ညံ့ေသာအသြင္အျပင္ကို ရံဖန္ရံခါ “ကိုက္သည္” ဟူေသာ စကားလုံးကို သူၾကားလိုက္ရာ အျပင္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း ဆိုး႐ြားလြန္းေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခု ႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည္။
ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိေသာ္လည္း အႏၲရာယ္ကို အလိုလိုခံစားမိသည္ ။
Wu Wenqi သည္ ေလးနက္ေသာအမူအရာရွိၿပီး နြၽဲ႕ေရွာင္ကိုမေနႏိုင္ဘဲၾကည့္လိုက္မိသည္။ သားရဲႏွင့္တူေသာ ထိုးထြင္းဉာဏ္ရွိေသာ လူႏွစ္ဦးစလုံးသည္ ဤအေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္၍ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခု ႐ုတ္တရက္ ရရွိခဲ့သည္။
“ဒီကအရင္ထြက္ၾကမယ္။”
စကားၾကားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ Wu Wenqi သည္ Xiao Yan ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားခဲ့သည္။ နြၽဲ႕ေရွာင္သည္ ေလးေလးနက္နက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဖ႐ိုဖရဲ နယ္ေျမဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရပ္လိုက္သည္။ သူသည္ က်န္သူမ်ားေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းတိုးကာ ထိုလမ္းအတိုင္း ျပန္သြားခဲ့သည္။
သူတို႔ လာခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့သလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
Note
ဒီတစ္ေခါက္ အမ်ားႀကီးျပန္ထားေပးတယ္ေနာ္ ဒါနဲ႔ဘာျဖစ္ေတာ့မလဲဆိုတာ သဲလြန္စရၿပီလား😁