- Amor -
Nasa yate na kami ang iba ay nasa cabin na nitong sasakyan dahil ginagamot ang ibang sugat nila lalo na si Atlas daw iyon.
Medyo napuruhan kasi siya sa huling pagsabog.
Lahat na ay nakasakay maliban sa apat. Si Emeral, si Ezequias na kasintahan ni Fares, si Dastian at...... at si Atemis.
Huminga ako ng malalim saka tinanaw ulit ang gusali.
Nasusunog pa rin ito hanggang ngayon.
"Don't worry I know Dastian will save our daughter," si Duke sabay yakap sa akin.
Napayakap na rin ako sa kanya kahit sobrang nag-aalala ang puso at isip ko.
"Emerald," mula sa likod namin ang boses.
Napatingin kami ni Duke sa tinawag ni Ruth.
Nakatingin lang din sa akin ang babae.
"Hi," seryuso niyang saad.
It's like I'm looking in a mirror. But not! He is real.
Ang mukha niya. Ang katawan. Ang boses. But her eyes are not.
Katulad ng pangalan niya ang kanyang mga kulay berdeng mata.
Like an emerald gems.
May talim sa mga tingin nito pero may lungkot, awa, at sakit mula roon.
Slowly, I walk towards her. Napapikit ako nang magmulat ng mata ay nakayuko na siya.
Itanaas ko na ang kamay ko para hawakan pero lumayo lang siya "Don't.... touch me," mababanaag mo ang hirap sa kanyang salita.
Dahan-dahan siyang umatras na animo'y nandidiri sa akin.
Nag-umpisa na namang lumuha ang mga mata ko.
Her eyes are full of concern but she just glare at me like she surveys my face.
"Emeralad," si Quirro.
"Not now, Angelus," napalunok siya.
"I'm not...... I'm not ready for this. I'm just doing my work," saad niya habang hindi napapatid ang titig namin sa isa't isa.
"Gamutin at dalhin niyo si Zaqueo sa kanya. Off na ako," tamad niyang anas saka tumalikod na at naglakad papalayo.
Napaluhod ako kaya dali-dali akong dinaluhan ni Quirro at Duke.
"Baby," - Quirro.
Walang lumalabas na salita sa bunganga kun'di ay malakas na pag-iyak.
Niyakap ako ni Quirro habang si Duke naman ay inaalo at hinahaplos ang likod ko.
"Mama," mula roon napatigil ako sa pag-iyak at hinanap ang boses na tumawag sa akin.
"Mama," muling tawag sa akin.
Mabilis akong tumayo at sinalubong ng yakap si Artemis.
"Mama, si Daddy po," humihikbing saad ni Artemis.
"Mama, si Daddy po," tinuro niya sa Dastian buhat ng mga kasama niya.
Dumalo ako kay Dastian na nasa stretcher. Nag-aalala ako pero ngumiti lang siya at sa akin.
"I'm okay. Don't worry," nanghihina niyang saad.
Kahit alam kung hindi ay tumango na lang ako.
Lumipas ang ilang oras at hindi na talaga matagpuan ang katawan ni Ezequias.
Naabutan na rin kami ng liwanag sa laot habang umaandar ang sasakyan ay ginagamot din ang mga sugatan sa ibang cabin.
Kasama ko ngayon sa kuwarto ang mga anak kong natutulog na dahil sa pagod.
Nakatanaw lang ako sa kanila pero kahit kasama ko na sila ay may kaba pa rin akong nararamdaman.
"Baby," si Quirro ang sumilip sa pintoan may mga benda at ilang bandage rin siya mukha at katawan.
"Kumaen ka na ba?" tanong niya ng makalapit na siya sa akin.
Hindi ako sumagot dahil nakatingin lang ako sa kanya.
Mas lalo pa siyang naging matipuno at hindi naging hadlang ang mga gasgas at sugat niya sa kagwapohan niya ngayon.
May iilan na ring tumubong mga balbas sa kanyang baba pero mas lalo pa siyang nagmukhang mature sa kanyang itsura.
"Ahem," tikhim niya dahilan para mapatingin ako sa kanya.
"Eyes on my face, Baby," matamis na ngiti niya sa akin.
Nairap ako pero siya ay natawa lang. Lumapit ako sa aking mga anak at tumabi sa gitna nila.
"May kaylangan ka?" I asked.
"Sana. Can we talk?" tanong niya.
"Nagtatanong ka na hindi ba," pamimilosopo ko sa kanya.
Lumapit din siya at umupo sa paanan ng kama "I missed you," sensero niyang saad.
Huminga lang ako ng malalim at hindi siya pinansin. Ayukong pag-usapan ngayon ang mga ganitong bagay.
"Please, Baby. Forgive us," nakayuko niyang saad.
Tahimik lang akong nakatingin sa kanya kaya nakita ko ang pagbagsak ng mga luha niya sa kama.
Nagtama ang mga tingin namin ng mag-angat siya ng ulo.
Nakaramdam ako ng lungkot sa mga tingin niya. Pangungulila at sakit.
"Baby, please," lumapit siya sa akin at hinawakan ang dalawang kamay ko.
Gusto kong magsalita pero walang akong makapang sasabihin. Hindi ko alam. Hindi ko alam kasi wala na akong tiwala.
Kahit sa sarili ko ay nawawalan na ako ng tiwala dahil hindi ko man lang kinilala ang sarili ko.
Sino nga ba ako?
Sino si Emerald?
Bakit kami magkamukha? Isa lang ba siya sa mga kamukha ko sa buong mundo?
Pero hindi nakakaramdam ako ng ibayong pangungilila.
Pakiramdam ko gusto ko siyang yakapin. Gusto ko siyang makasama.
Mabilis na pumatak ang mga luha ko sa pisnge at agad iyong pinunasan ni Quirro habang hawak pa rin ang kanang kamay ko.
Pinagsalikop niya iyon at hinatak ako para yakapin. Wala akong lakas makipagtalo dahil pagod ang katawan ko. Maski ang puso at isip ko ay gano'n din.
I feel comfort and safe. Ganito no'n noong panahong hindi ako pinapansin at malamig sa akin si Queven. Itong pakiramdam na ito ang naramdaman ko at hanggang ngayon aaminin ko namiss ko ito.
Pumikit ako at sumandal sa kanyang dibdib. Savouge ang pabango niya at hindi pa rin nagbabago.
"Can we fix this, Baby," tanong niya sa pagitan ng pag-iyak namin.
"Can we please fix our family," hinawakan niya ang magkabila kong balikat at inilayo sa kanya ng bahagya.
"Derick and Duke explained everything. Handa kaming bumawi sa mga anak natin, Baby. Sana bigyan mo kami ng pagkakataon. Sana payagan mo kaming makasama at alagaan kayo. Promise. Pangako--" itinaas pa niya ang kanyang kaliwang kamay "Pangako babawi kami sa lahat ng pagkukulang namin sa inyo," mahaba niyang litanya.
Pero hindi gano'n kadali.
Hindi madaling magpatawad basta-basta.
"Kaya ko kayong pagbigyan bumawi sa mga bata--" huminga ako ng malalim "Pero hindi pa ako handa,"
"I know--" hinawi niya ang buhok na tumabig sa mukha ko at iniipit iyon sa aking tenga.
"Alam kong hindi naging madali sayo ang lahat, Baby. Pero paghihirapan namin ni Queven, Baby," ngiti niya sa akin.
Sa bahay kami ng aming mga magulang tumuloy.
Nadatnan pa namin si kuya Timothy at kuya Thomas.
"Hows my niece," nag-aalala niyang tanong nang makababa kami sa kotseng naghatid sa amin dito.
"Anak," salubong sa akin ni mommy.
Napahagulhol ako ng maalalang ang sinabi ni Zaq na hindi siya ang tunay kong ina.
"Mommy," iyak ko sabay yakap ng higpit sa ina.
"I'm here. Okay na. Ligtas ka na. Ligtas na ang mga anak mo. Thanks god," saad ni mommy habang hinahaplos ang likod.
Ramdam kong tahimik na nakamasid lang sa amin ang limang lalaking kasama namin.
"Mommy, 'di ba ikaw ang Mommy ko?" lumayo ako sa kanya ng unti at kita ko roon ang pagkabigla ng ina ko.
"Of. Of course, I'm your mother. What kind of a question is that," hinawakan niya ang dalawang pisnge ko.
"Tita," si kuya Thomas iyon.
Napapikit si mommy at bumalatay ang sakit mula sa kanyang mukha.
Napahawak siya sa aking balikat na para bang doon kumukuha ng lakas.
"I'm sorry," iling niya.
"I'm sorry, Anak," katulad niya ay sunod-sunod na ring pumatak ang mga luha ko.
Pumasok na kami sa loob ng bahay at nang makauopo na kami sa sala ay nag-umpisa na siyang mag kuwento sa akin -- sa amin.
Mula umpisa nang maging kaybigan niya ang tunay kong ina na si Trinity Burgmier, hanggang sa mabuntis ito ng ama kong si Tyrus Monroe. Namatay daw ito sa panganganak sa akin -- sa amin.
Pero ang kuwento sa akin ni Zaqueo ay pinatay ang nanay ko ng sarili kong ama.
"Ang totoo--" huminga si mommy ng malalim.
"Totoo iyon. Pero hindi si Tyrus ang gumawa noon," tumingin si mommy kila kuya Timothy at Thomas.
"Si Franchesca," pari-parihas na nagulat ang mga lalaking kasama ko.
"Pinapatay niya si Trinity at ikaw kayo rin dapat,"
Nagugulohan ako. Sino si Franchesca at kami? Dapat?
"You have a twin sister her name is Tannia,"
"She's Emerald," si daddy na nakayuko ngayon.
"Nasa new born room si Tannia o mas kilalang Emerald ngayon, ng pasukin ng mga taohan ni Chesca ang kuwarto ng ina niyo. Ikaw lang ang naitakas ko dahil hinabol na rin kami noon at hindi ko nakuha ang kambal mo," nahihirapang kuwento ni mommy. Alam mo at nararamdaman kong masakit at mahirap ding alalahanin ang nakaraan.
Marami pang naikuwento si mommy. Kung sino si Franchesca na ina nila kuya Timothy at kuya Thomas. Napuno raw kasi ito dahil sa pambababae ng asawa at nabuntis pa ang ina ko. Kaya niya iyon nagawa.
Ang totoo ay pinsan ni mommy Amara ang ina nila kuya Timothy kaya naikuwento nito kay mommy Amara ang lahat.
Naintindihan ko na ang lahat. Naiintiindihan ko na rin ang nararamdaman ko para kay Emerald. Siya ang kapatid ko ang kahati ko sa buhay.
Inihiga na nila Quirro at Queven ang mga anak namin sa kuwarto na tinutuloyan namin
"Salamat," ngiti ko sa dalawa totoo 'yun dahil niligtas nila kami.
Wala silang nasabi at matamis lang na ngumiti sa akin sabay tingin sa kambal namin.
A/N ; THE END 😂😂😂😂
Charrrr 😄😄
Enjoy reading 🥰
Vote and comment 💙