✽ အပိုင္း ၂၄ ✽
မိုးမ်ားသည္းထန္ေနေသာ ညအခ်ိန္တြင္ လွပေခ်ာေမာသည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ သူမ၏ရင္ခြင္ထဲ၌ ၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးငယ္အား တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ခ်ီရင္း ေျပးလႊားလာသည္။ ကေလးႏွင့္မိခင္ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ မိုးေရမ်ားစို႐ြဲေနသည္။
အိမ္တံခါးတစ္ခုေရွ႕သို႔ေရာက္လွ်င္ အမ်ိဳးသမီးမွာ ကေလးကိုခ်ီထားလ်က္ လ်င္ျမန္စြာတံခါးေခါက္ခဲ့သည္။
" ေယာက်ာ္း ေယာက်ာ္း "
(၁၅) မိနစ္၊ မိနစ္ (၂၀) ၾကာေအာင္ တံခါးေခါက္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္သည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္တံခါးမဖြင့္လာေပ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အမ်ိဳးသမီးမွာ ထိုအိမ္တံခါးေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ၿပီး သူမ၏သမီးငယ္ႏွင့္အတူ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနခဲ့သည္။ ခဏအၾကာတြင္ တံခါးပြင့္လာသည္။
တံခါးပြင့္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳက္နက္ အမ်ိဳးသားမွာ ေအးစက္ေသာမ်က္ႏွာေပးတစ္ခုႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ကေလးငယ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးမွာ မိုးေရမ်ားစို႐ြဲေနသည့္ၾကားက သနားစရာမ်က္ႏွာသိမ္ငယ္ေနေသာအၿပဳံးေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့လ်က္။
" ေယာက်ာ္း ... "
" မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဒီေလာက္မိုးသည္းေနတာ၊ တစ္ကိုယ္လုံးလည္းစို႐ြဲေနၿပီ၊ ကေလးဗန္းျပၿပီး ငါ့ကိုဘာဒုကၡေပးအုံးမလို႔လဲ "
" ေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေမတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ရွင္ကညတြင္းခ်င္း အတင္းႏွင္ထုတ္လိုက္လို႔ပါ "
" က်စ္ ... ဒီမိန္းမေတာ့ ေသာက္ဇယားေတြနဲ႔"
အမ်ိဳးသားမွာ ေဒါသထြက္ေနသည့္ပုံစံျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးကိုဆက္ဆံေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ သူမတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို သနားေနခဲ့သည္။ သူ၏မိန္းမျဖစ္သူသည္ ေလာင္းကစားလုပ္ျခင္းကို အလြန္ခုံမင္ႏွစ္သက္လြန္းရာ သူ႔ဘက္ကဆက္မလုပ္ဖို႔အတန္တန္တားခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းခဲ့ေပ။
ေလာင္းကစားလုပ္၍ရႈံးလာလွ်င္ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက ဒိုင္ခံေလ်ာ္ေပးခဲ့ရသည္။ မေလ်ာ္ေပးပါကလည္း မိန္းမျဖစ္သူကို သတ္ၾကမည္စိုးရိမ္သျဖင့္ သူရွာသမွ်ပိုက္ဆံအားလုံးသည္ မိန္းမျဖစ္သူ မေမကလ်ာႏြယ္၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကုန္ေပါက္မ်ားခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သည္းမခံႏိုင္သည့္အဆုံး ကိုသူရၿမိဳင္မွာ မေမကလ်ာႏြယ္ႏွင့္ သမီးျဖစ္သူသိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကိုပါ အိမ္ေပၚကေနႏွင္ခ်ခဲ့၏။
ဖခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သမီးျဖစ္သူကိုေခၚထားခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း သမီးျဖစ္သူက သူ႔ကို မိခင္ျဖစ္သူေလာက္ လုံးဝမမက္ခဲ့သည့္အခါ ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးကို နာၾကည္းစိတ္ႏွင့္စြန႔္ပစ္ခဲ့သည္။ ယခုတြင္မူ သူစြန႔္ပစ္ခဲ့ေသာသားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ သူ႔ေရွ႕တြင္တစ္ဖန္ျပန္ေပၚလာလ်က္။
ကိုသူရၿမိဳင္လည္း မိုးေရထဲတြင္ ႂကြက္စုတ္ျဖစ္ေနေသာ မေမကလ်ာႏွင့္သမီးငယ္သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္အား သနားမိ၍ အိမ္ထဲသို႔ အဝင္ခံခဲ့သည္။ မေမကလ်ာမွာ သမီးငယ္ကိုခ်ီထားရာမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ညင္သာစြာခ်ခဲ့သည္။ သူမ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာအဝတ္ထုပ္ကိုလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။
" မင္းတို႔သားအမိကို ဒီတစ္ညပဲေနခြင့္ေပးမယ္ "
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ မေမကလ်ာႏြယ္ကို အသံတင္းမာစြာေျပာခဲ့လွ်င္ သူမခမ်ာ သူ၏ေျခသလုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ ဒူးေထာက္ထားခဲ့သည္။
" ေယာက်ာ္းရယ္ ... ေမတို႔ကို အဲဒီေလာက္ထိ မရက္စက္ပါနဲ႔ "
" ငါ မရက္စက္ခဲ့တုန္းကေရာ မင္းကလိမၼာခဲ့လို႔လား ေမကလ်ာႏြယ္"
" ကိုရယ္ ... "
ကိုသူရၿမိဳင္၏စကားေၾကာင့္ သူမမွာ ရင္ထဲစို႔တက္လာၿပီး ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာပါးမို႔မို႔တြင္ မ်က္ရည္ပူမ်ားက နဖူးထိပ္ကဆံႏြယ္မ်ားတြင္ က်ဆင္းေနေသာမိုးေရစက္ေအးမ်ားႏွင့္အတူေရာယွက္ကာ စီးက်လာသည္။ ' ကိုရယ္ ' ဟူေသာစကားႏွစ္လုံးမွအပ က်န္စကားလုံးမ်ားကို ေျပာမထြက္ခဲ့ေပ။ သူမ၏အတိတ္ကအမွားမ်ားကို ေနာင္တရေနခဲ့သည္။
တစ္ခ်ိန္က သူမကို ' ေမ' ဟု ၾကင္နာစြာေခၚေလ့ရွိခဲ့ၿပီး သူမငိုအတိုင္းအထက္လြန္ခ်စ္ျမတ္န္ိုးခဲ့သည့္ခင္ပြန္းသည္မွာ ယခုတြင္ခက္ထန္စြာ ျပဳမူဆက္ဆံေနခဲ့သည္။ သူမ အလြန္နာက်င္ရပါသည္။ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးသည္ ဓားျဖင့္အစိမ္းလိုက္ခြဲခံရသကဲ့သို႔ နာက်င္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလိုျဖစ္ေနရသည္မွာ သူမျပဳလုပ္ခဲ့ေသာအမွားမ်ားေၾကာင့္သာ။
" ငိုမေနနဲ႔ ... ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရေသခ်ာသုတ္ၿပီး အဝတ္အစားသြားလဲ "
မေမကလ်ာႏြယ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ကာ ပလတ္စတစ္အဝတ္ထုတ္ေလးကိုသယ္ေဆာင္လ်က္ သမီးျဖစ္သူကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ေခၚသြားသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံး ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ ေရမ်ားေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ အဝတ္အစားမ်ားလဲလွယ္ခဲ့ၾက၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။
ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္ကိုျမင္လွ်င္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
" မင္းတို႔ ဒီဧည့္ခန္းမွာပဲ ဖ်ာခင္းၿပီးအိပ္ "
" သမီး ... ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔နဲ႔အတူတူ အိပ္ခ်င္တယ္ "
" မအိပ္ဘူး၊ နင့္အေမနင့္ကို ေျပာခိုင္းတာမလား၊ နငိသိပ္ခ်စ္တဲ့ နင့္အေမနဲ႔ပဲအိပ္၊ ငါလည္းအိပ္ေရးပ်က္လို႔ သြားအိပ္ၿပီ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးမွာ အမွန္တကယ္ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္အိပ္ခ်င္သည့္အတြက္ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း အထင္လြဲခံလိုက္ရကာ ေအာ္ခံထိေသာေၾကာင့္ အသားတုန္တက္သြားသည္။ မေမကလ်ာမွာ ကိုသူရၿမိဳင္ ဧည့္ခန္းထဲကေနထြက္သြားလွ်င္ သူမတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္အိပ္စက္ႏိုင္ရန္ ေနရာလြတ္တြင္ ဖ်ာခင္းကာ စားပြဲခုံေပၚတြင္ ကိုသူရၿမိဳင္ခ်ေပးထားသည့္ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအုံးမ်ားကို ဖ်ာေပၚတြင္တင္ၿပီးေနာက္ ျခင္ေထာင္စေထာင္၏။ ထို႔ေနာက္ သမီးငယ္ကို ဖက္ထားကာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အတူအိပ္စက္ခဲ့သည္။
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ တစ္ညလုံးအိပ္မရျဖစ္ခဲ့ၿပီး သက္ျပင္းလုံးမ်ား ခဏခဏခ်မိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မနက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ အေစာႀကီးႏိုးေနခဲ့ေသာ္လည္း မေမကလ်ာႏြယ္မွာ မႏိုးေသးေပ။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကေလးကလည္း မိခင္ရင္ခြင္ထဲတြင္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့သည္။ ၁၀ နာရီေက်ာ္သည္အထိ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးမႏိုးေသး၍ ကိုသူရၿမိဳင္မွာ ျခင္ေထာင္ကို လွန္ကာ အထဲကိုဝင္လာခဲ့သည္။ မေမကလ်ာ၏အနားကိုေရာက္လာလွ်င္ သူမကိုလႈပ္ႏႈိးခဲ့သည္။
" ေမကလ်ာ ... ထေတာ့ေလ "
မေမကလ်ာႏြယ္မွာ ႏိုးလာေသာ္လည္း သူမေခါင္းတစ္ဦးလုံးမူးေဝေနၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကိုက္ခဲေနသျဖင့္ ညည္းညဴေနမိသည္။ သူမရင္ခြင္ထဲက သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးမွာလည္း အဖ်ားတက္ေနခဲ့သည္။ ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးကို မသကၤာသျဖင့္ နဖူးမ်ားစမ္းသပ္ခဲ့ရာ အဖ်ားႀကီးဖ်ားေနမွန္းသိရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းဆရာဝန္သြားပင့္ခဲ့သည္။
ဆရာဝန္ကို အိမ္ပင့္လာၿပီးလွ်င္ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ေဆးကုသေပးခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၃ ရက္ေလာက္ သူကခ်ည္းပဲ အေမႏွင့္သမီးကို ျပဳစုေနခဲ့ရသည္။
တစ္ေန႔တြင္ မေမကလ်ာႏြယ္ကို ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနစဥ္မွာ ကိုသူရၿမိဳင္ဘက္က သူမျဖစ္မေနေျပာရမည့္စကားကို ေျပာရန္စတင္ခဲ့သည္။
" မင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္ ငါတိုက္ခန္းငွားေပးမယ္။ စေပၚေငြအျပင္ တစ္ႏွစ္စာအိမ္ငွားခပါ တစ္ခါတည္းေပးထားမယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ပါ အရင္းအႏွီးထုတ္ေပးမယ္။ မင္းတို႔ငါနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ လာမပတ္သက္ေလေကာင္းေလပဲ "
မေမကလ်ာႏြယ္မွာ စကားတစ္ခြန္းမွမတုံ႔ျပန္ခဲ့ေပ။ ဆန္ျပဳတ္ခပ္ထားသည့္ စတီးဇြန္းကိုကိုင္ထားေသာသူမ၏လက္မွာ တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။ မ်က္ဝန္းႏွစ္ဖက္မွက်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္ေပါက္ငယ္တို႔မွာ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ထဲသို႔ တစ္စက္ခ်င္းက်ေနခဲ့သည္။ ဤသည္ကို ကိုသူရၿမိဳင္ျမင္လွ်င္ သူ၏ႏွလုံးသားမွာ ပူေဆြးလာသည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယိေလးက သူမေဘးနားတြင္ အိပ္ေမာက်ေန၏။
သူ၏ဇနီးျဖစ္သူကို တစ္ခ်ိန္ကအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ ခ်စ္လြန္း၍အလိုတအားလိုက္ခဲ့မိရာ မေမကလ်ာႏြယ္သည္ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွားကာ ဖဲသမားျဖစ္လာခဲ့သည္။ ယခုသူျပန္လက္ခံခ်င္ေသာ္လည္း မေမကလ်ာႏြယ္ကို ယုံၾကည္မႈမရွိေတာ့ေပ။ သူမအား ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနေသာ သမီးႏွင့္ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို မငဲ့ညႇာဘဲ ဘဝပ်က္သည္အထိ ေလာင္းကစားလုပ္ခဲ့ေသာသူမကို နာၾကည္းေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမအေပၚခ်စ္သည့္စိတ္ကလည္း အနည္းငယ္ကေနေသးသည္မို႔ ယခုသူမဒုကၡေရာက္ေနသည့္အေျခအေနမွာ သူကူညီေပးေနမိသည္။
ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနသည့္ မေမကလ်ာႏြယ္မွာ အျဖဴေရာင္ဆန္ျပဳတ္ႏွင့္ၾကက္သြန္ၿမိတ္အစိမ္းေရာင္အဖတ္ေလးမ်ားကိုေငးၾကည့္ကာ အေတြးလြန္ခဲ့သည္။ ဆန္ျပဳတ္ေရၾကည္ေပၚတြင္ တစ္ခ်ိန္က သူမတို႔မိသားစုအတူတူေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ၾကသည့္ပုံရိပ္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္းျမင္ေယာင္လာရင္း ငိုေနမိသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေနာင္တမီးလွ်ံမ်ား ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏အျမင္အာ႐ုံမ်ားက ေမွာင္မိုက္လာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ မူးေဝကာ လဲက်သြားေတာ့သည္။
ဖ်ာေပၚတြင္ ဇြန္းကဆန္ျပဳတ္မ်ားက ျပန႔္က်ဲသြားသည္။ ကိုသူရၿမိဳင္မွာ မ်က္လုံးျပဴးသြားလ်က္ အသည္းအသန္ေျပးလာရင္း သူမကိုယ္လုံးကို ေပြ႕ထားလိုက္သည္။
" ေမ ... ေမ ... သတိထားပါအုံး"
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သူမပါးႏွစ္ဖက္ကိုလႈပ္ႏိုးခဲ့ေသာ္လည္း သူမကသတိလစ္ေနခဲ့သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအေျခအေနကို ႐ုတ္တရက္ႀကဳံေတြ႕ရစဥ္မွာ သူ႔ႏူတ္ဖ်ားကေန " ေမ " ဟူေသာနာမ္စားေလး လႊတ္ခနဲထြက္သြားခဲ့သည္ကို သူသတိမထားမိပါ။
ဤသို႔ျဖင့္ မေမကလ်ာႏြယ္ကိုအားခ်င္းေဆး႐ုံတင္လိုက္ရသည္။ မေမကလ်ာသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေတာ္ထိခိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အစားအေသာက္မမွန္၊ အအိပ္မမွန္သျဖင့္ ေသြးေပါင္မ်ားက်ဆင္းကာ အလြန္အားနည္းေနခဲ့သည္။ သမီးျဖစ္သူကိုသာ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ေကြၽးခဲ့ၿပီး ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမကေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မစားခဲ့ေပ။
ေဈးထဲတြင္ ဘုရားပန္းတစ္စည္းမွ မေရာင္းရသည့္ေန႔မ်ားတြင္မူ ထမင္းဟင္းဖိုးရေအာင္ ပိုက္ဆံလိုက္ေခ်းခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က သူမအနားတြင္ သမီးသိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ကလြဲလွ်င္ မည္သည့္မိသားစုဝင္မွ မရွိခဲ့ေပ။ သူမ၏ခင္ပြန္းသည္အပါအဝင္ သူမ၏အစ္ကိုႏွင့္အစ္မကလည္း စြန႔္ပစ္ထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း သူမ၏မိုက္ျပစ္မ်ားကို သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးႏွင့္အတူတူ ခံစားခဲ့ရသည္။
မေမကလ်ာႏြယ္တစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံတြင္ သတိျပန္ရလာခဲ့သည္။ သူမေဘးနားတြင္ ကိုသူရၿမိဳင္ႏွင့္သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးရွိေနသည္ကိုေတြ႕ရလွ်င္ အနည္းငယ္အားတက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာဖို႔ရာ အားမရွိေနေပ။
" ေမ ... သတိရလာၿပီလား၊ ခုဘယ္လိုေနေသးလဲ "
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သူမကိုၾကင္နာေသာေလသံႏွင့္ စိုးရိမ္တႀကီးေမးျမန္းသည္ကိုၾကားလွ်င္ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေအးခနဲျဖစ္သြားရသည္။
' ေမ ' ဟူေသာနာမ္စားကေလး။
သူမ အေတာ္ၾကာေအာင္ မၾကားရခဲ့သည့္ စကားလုံးေလး။
" ေမေမ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးကလည္း 'ေမေမ' ဟုေခၚလ်က္ သူမလက္ကို သူမေလး၏လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ ကိုသူရၿမိဳင္၏မ်က္လုံးမ်ားက မ်က္ရည္ဝဲေနသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားတြင္ စိတ္ပူျခင္းႏွင့္စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းအေငြ႕အသက္မ်ားပါဝင္ေနလ်က္။
သူမ ေပ်ာ္႐ႊင္မိသည္။ သူမ၏ခ်စ္ခင္ပြန္းဆီမွ ျပန္စိတ္အပူခံရၿပီး သူမနာမည္ကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚေသာေၾကာင့္။
" ေယာက်ာ္း ... "
အားနည္းတုန္ခ်ိေနေသာအသံေလးႏွင့္ေခၚလိုက္သည္။
" ကိုယ္ရွိပါတယ္ ေမကေလး၊ ကိုယ္ရွိေနတယ္"
မေမကလ်ာႏြယ္မွာ တျဖည္းျဖည္းဝမ္းသာလုံးဆို႔တက္လာရင္း မ်က္ရည္မိုးစက္မ်ားမွာ သူမ၏ပါးျပင္မ်ားတစ္ေလွ်ာက္ ေဝခလာခဲ့သည္။
" ကိုယ့္ေမကေလးငိုရင္ ပိုအဖ်ားတက္မွာေပါ့၊ မငိုပါနဲ႔၊ ကိုယ္ရွိေနတယ္ "
မေမကလ်ာႏြယ္မွာ သူမအိမ္မက္မက္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ သူမအေပၚနာက်ည္းစြာ မုန္းတီးစိမ္းကားခဲ့ေသာ သူမခင္ပြန္းမွာ ယခုကဲ့သို႔တစ္ဖန္ျပန္လည္၍ ၾကင္နာယုယေနသည့္အေပၚ အံ့အားသင့္သလို ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိသည္။ ဤမ်က္ရည္မ်ားက ဝမ္းသာပီတိမ်က္ရည္မ်ားသာ။
သို႔ေသာ္ သူမမွာ သက္တမ္းဘယ္ေလာက္မွ မက်န္ရွိေတာ့သလို ခံစားေနရသည္။
သူမ၏ခင္ပြန္းႏွင့္သမီးေလးႏွင့္အတူတူ ဆက္ေနႏိုင္ပါဦးမလား။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒုကၡေတြေပးမိခဲ့လို႔ပါ ... ေမြ႕ေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနာ္ ... ေမ့ကိုမုန္းရင္ေတာင္မွေပါ့... ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း ေမ့ထက္အမ်ားႀကီးလိမၼာၿပီး သမီးေလးကိုခ်စ္ေပးႏိုင္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႔လက္ထက္ပါေနာ္ ... ကို ... "
မေမကလ်ာႏြယ္မွာစကားလုံးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းအားယူကာ ေျပာရွာသည္။ ေဆးသြင္းထားေသာ သူမ၏ဘယ္ဘက္လက္ေလးကို ေျမႇာက္လာၿပီး ကိုသူရၿမိဳင္၏ပါးျပင္မ်ားကို တုန္ယင္စြာထိေတြ႕လာသည္။
" ေမ နမိတ္မရွိတာေတြမေျပာပါနဲ႔ကြာ၊ ေမက အရမ္းဆိုးတယ္၊ ကိုယ့္ကိုခံစားရေအာင္ အရမ္းလုပ္တယ္"
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုရယ္ ... ဒီမိန္းမဆိုးေၾကာင့္ အရာရာပ်က္စီးသြားခဲ့လို႔ ... "
" ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ကေနျပန္စလို႔ရပါတယ္၊ ေမသာအခု ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနေနာ္၊ သမီးေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးရအုံးမယ္ေလ"
ကိုသူရၿမိဳင္လည္း သူ႔ခ်စ္ဇနီး၏အားနည္းတုန္ယင္ေနေသာလက္ကေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ၿပီး လက္ေလးမ်ားကိုနမ္းရႈိက္ခဲ့သည္။ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားထဲကမ်က္ရည္မ်ားကိုလည္း သူ႔လက္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ဖယ္ရွားေပးခဲ့သည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးကေတာ့မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
" ကိုယ့္မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္၊ ဒီတစ္ခါ ကိုယ့္စကားနားေထာင္ၿပီး လိမၼာေပးရမယ္ေနာ္၊ ေနအျမန္ျပန္ေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္း ကိုယ္နဲ႔သမီးေလးအနားမွာ အတူတူျပန္ေနေပးရမယ္ ဟုတ္ၿပီလား "
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သူမ၏နဖူးေလးကို နမ္းခဲ့လွ်င္ သူမက ၿပဳံးေယာင္သမ္းေနခဲ့သည္။ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာၿပီး မ်က္လုံးေလးေမွးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သနားစရာသားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရႈရင္း ...
" ခ်စ္တယ္ေနာ္ "
မေမကလ်ာႏြယ္မွာ ေနာက္ဆုံးမ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္အတူ သူမခ်စ္ရေသာခင္ပြန္းႏွင့္သမီးေလးကိုၾကည့္ရင္း ဘဝတစ္ပါးသို႔ အၿပီးတိုင္ကူးေျပာင္းသြားခဲ့သည္။
ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သူ၏ခ်စ္ဇနီးဆုံးပါးသြားၿပီးေနာက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္အရက္ေသာက္လာသည္။ သမီးျဖစ္သူ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးကိုလည္း ေသခ်ာမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုစံေက်ာ္ႏွင့္ေဒၚဥမၼာတို႔ေမာင္ႏွမအိမ္ကိုသာ အခ်ိန္တိုင္း သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလးကို ပို႔ထားခဲ့သည္။
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလး (၃) ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ (၁၀) ရက္အလိုတြင္ ကိုသူရၿမိဳင္မွာ သူ၏တိုက္ခန္းတြင္ ထိုင္လ်က္သားေသဆုံးေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ မိဘမဲ့သြားရသည္။
----
" ေမြ႕ ေမြ႕ ... "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ အိမ္မက္ဆိုးမ်ားမက္ေနခဲ့ၿပီး စူးစူးဝါးဝါးငိုေနခဲ့သျဖင့္ ေနဟန္မႈိင္းက သူမကိုေပြ႕ခ်ီထားကာ ႏႈိးေနခဲ့သည္။
" ေမြ႕ငယ္ေလး ... ကိုကိုရွိတယ္ေလ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏အိမ္မက္မ်ားထဲတြင္ မည္ကဲ့သို႔အိမ္မက္မ်ားမက္ေနသည္ကို သူမသိေသာ္လည္း သူမပုံစံက အိမ္မက္ထဲတြင္ အေတာ္ေလးေၾကာက္လန႔္ေနခဲ့သည့္ပုံစံပင္။ ခဏအၾကာတြင္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ မ်က္လုံးပြင့္လာသည္။
" ေမြ႕ငယ္ ... ဘာအိမ္မက္ေတြ မက္ေနလို႔လဲ "
" ဟင္ ... "
" ေမြ႕ငယ္ ေအာ္ငိုေနတာၾကာေနၿပီ၊ အိမ္မက္ကေနေယာင္ၿပီးေတာ့ "
" အင္း ... အစုံပါပဲ ကိုကိုရယ္၊ ရင္တုန္လိုက္တာ "
" မတုန္နဲ႔၊ ကိုကိုရွိတယ္၊ ေနာက္ထပ္ အိမ္မက္ဆိုးမက္ေတာ့ေအာင္ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ၿပီးအိပ္... ခု ေရေသာက္လိုက္ေနာ္ ေမြ႕ေလး "
ေနဟန္မႈိင္းက သူအသင့္ယူထားေသာ ေရဘူးငယ္ကို ဖြင့္လိုက္ကာ သူမကိုေရဝဝလင္လင္တိုက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရဘူးအဖုံးကိုျပန္ပိတ္ခဲ့ၿပီး သူမကိုတင္းက်ပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားခဲ့သည္။
" ကိုကို ... "
" ဟြန္ ... "
" ေမြ႕ျပန္အိပ္လို႔ရမယ္မထင္ဘူး ... ရင္ဘတ္ထဲခုခ်ိန္ထိ လႈိက္လႈိက္ျဖစ္ၿပီး တုန္ေနတုန္းပဲ "
" ေမြ႕ေလး အိပ္လို႔မရရင္ ကိုကိုလည္းမအိပ္ပါဘူး၊ စကားေျပာမယ္ေလ "
ေနဟန္မႈိင္းက သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အႀကိမ္ႀကိမ္နမ္းေနခဲ့သလို သူမ၏ရင္ဘတ္ေလးကိုလည္း သူ႔လက္ႏွင့္ဖိေပးထားခဲ့သည္။
" ကိုကို အိပ္ေရးပ်က္မွာေပါ့ "
" မနက္ျပန္အိပ္လို႔ရတာပဲ၊ ေအးေဆး "
" အိမ္မက္ဆိုးေတြက အရမ္းမုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ "
" ဒီလိုပဲ ... အေၾကာက္တရားေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ဝမ္းနည္းရတာေတြေရာ စိတ္စြဲတာေတြပါအကုန္စုၿပီး အိမ္မက္ဆိုးျဖစ္လာတာ "
ေနဟန္မႈိင္းမွာ အိမ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနေသာ သူ၏သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္ေလး တည္ၿငိမ္ေစရန္ သူမကိုယ္လုံးေလးကိုေပြ႕ထားရာမွ ေက်ာမတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခိုင္းခဲ့ကာ သူမေလးကိုအနမ္းေႁခြခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ပါးလ်ပ္ေသာ ညအိပ္ဇာဂါဝန္ေအာက္က ေပါင္တံျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ၿပီးလွ်င္ တႁပြတ္ႁပြတ္နမ္းရႈိက္ေနရာမွ သူမကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲလဲလိုက္သည္။ သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏မ်က္ဝန္းနက္ကေလးမ်ားကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရႈေနသည္။
" ေမြ႕ငယ္ေလး ... "
" ရွင္ "
" ကို႔ကို မမုန္းနဲ႔ေနာ္ ငယ္"
" အရင္းမရွိအဖ်ားမရွိ ကိုကိုရယ္၊ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ "
" ဒီည ေမြ႕အိပ္မေပ်ာ္မယ့္အတူတူ စိတ္လြတ္လက္ေပ်ာ္ၾကည့္မလား ... အခ်စ္သုခဘုံထဲကိုေလ "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္မွာ သူေျပာသည့္စကားကို သေဘာမေပါက္ခဲ့ေပ။ ' အခ်စ္သုခဘုံ' ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္သာေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူဆိုလိုသည့္ ' အခ်စ္သုခဘုံ ' မွာ ျဖဴစင္မႈ မပါဝင္ေနေပ။
" ကိုကို႔ေမြ႕ငယ္ေလးက သေဘာမေပါက္ေနဖူးပဲ ... တရားဝင္လင္မယားမျဖစ္ခင္ လင္မယားလုပ္တမ္း အစမ္းကစားၾကမယ္ေလ "
" အို ရဲတင္းလိုက္တာ ဒီလူႀကီးကေတာ့"
" ..... "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္လည္း မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး နီရဲတြတ္သြားၿပီး ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္သြားသည္။
" လိုခ်င္တာရၿပီးရင္ စိတ္ျပန္မေဖာက္နဲ႔ေနာ္၊ ျပန္ေဖာက္ရင္ get out ပဲ"
" ကိုကို ခုလည္းပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေနၿပီပဲကို ... "
" အင္းပါ ... "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းက ကုတင္ေပၚကေနဆင္းၿပီး သူ႔အိတ္ထဲက ကြန္ဒုံးမ်ားကို သြားယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚကို ျပန္တက္လာခဲ့ၿပီး သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္၏ကိုယ္လုံးေလးေပၚ တက္ဖိထားလိုက္သည္။
" ေမြ႕ေလး မွန္မွန္ေျပာ ... ကိုကိုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မလုံၿခဳံျဖစ္ေနလား၊ ကိုကို႔ကို မလိုက္ေလ်ာလည္းရတယ္ေနာ္၊ ၿပီးမွ စိတ္မသိုးမသန႔္နဲ႔ ေနာင္တရေနတဲ့ပုံကိုျမင္ရရင္ ကိုကို စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး၊ အသက္ျပည့္ေနတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လူႀကီးေတြကလည္း သေဘာအရမ္းတူတယ္၊ မၾကာခင္လည္းေစ့စပ္ေတာ့မယ္၊ လက္ထပ္ဖို႔အထိေသခ်ာေနလို႔ ခုလိုေမးလိုက္တာ ... "
" ေနာင္တရေနမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုကို႔ကို စေတြ႕ကတည္းက ယုံၾကည္တယ္ ခုထိပဲ ... "
သိမ္ေမြ႕စံႏြယ္က ခ်ိဳသာၾကည္ျမေသာအၿပဳံးေလးႏွင့္ ေနဟန္မႈိင္း၏လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး နမ္းခဲ့သည္။ ေနဟန္မႈိင္းကလည္း အလိုက္သင့္ျပန္နမ္းၿပီးေနာက္ ...
" ဖူးစာက ဆန္းၾကယ္သား၊ ကိုယ္ကယ္ခဲ့တဲ့ကေလးမေလးက ကိုယ့္မိန္းမအေလာင္းအလ်ာေလးျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားမိဘူး "
' ကြၽန္ေတာ္ သူမေလးကို ကယ္ခဲ့တုန္းက သူမမ်က္ႏွာေလးကို သနားစိတ္ဝင္ခဲ့႐ုံကလြဲရင္ တျခားဘာစိတ္မွ မရွိေနခဲ့ဘူး။ ကေလးအားလုံးကို ကယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမကေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕နာမည္အျပည့္အစုံကိုေျပာျပခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးသူဟာလည္း သူမေလးပဲ။'
' သူမနဲ႔အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေဝးကြာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူမကိုခဏခဏသတိရခဲ့တယ္။ သူမကိုေတြ႕တုန္းက သူမက (၁၃)ႏွစ္ကေလးေလး၊ ကြၽန္ေတာ္က (၂၅)ႏွစ္ ေၾကးစားလူသတ္သမားေကာင္။ '
' အမွတ္မထင္ သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ သူမေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္စြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက သူမေလးရဲ႕အၾကင္နာေငြ႕ေလးေတြေၾကာင့္ ေအးစက္ေနရာကေန အၿမဲတမ္းေႏြးေထြးခဲ့တယ္။ '
' သူမက ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေမတၱာေတြက သူမအေပၚ ေသာက္လို႔မကုန္တဲ့ပင္လယ္ေရေတြလို အၿမဲယိုဖတ္လို႔ေနတယ္။ '
' ခုဆိုရင္ သူမရဲ႕အပ်ိဳစင္ဘဝကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီရဲရဲေပးဖို႔ ေသခ်ာဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ အထင္မေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံၾကည္ၿပီး သူမတစ္ဘဝလုံးစာကို ပုံအပ္ႏိုင္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အယုတ္တမာစိတ္နဲ႔ အထင္မေသးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအစား ပိုေတာင္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိပါတယ္။ "
ေနဟန္မႈိင္း၏အၿပဳံးက သူ၏အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ပိုလတ္ဆတ္ေနသည္။
" ဒီကေလးမကေတာ့ စေတြ႕ကတည္းက ဒီလူႀကီးကို' သူက ငါႀကီးလာရင္လက္ထပ္မယ့္ေယာက်ာ္းပဲ ' လို႔ ထင္ခဲ့တာပဲ၊ စေတြ႕ကတည္းက ေဖာအင္လပ္ခဲ့သလို ခုထိလည္းေဖာအင္လပ္ေနတုန္းပဲ "
' ကြၽန္မကို ကယ္ခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသားက နတ္သားေလးလို၊ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ သူရဲေကာင္းမင္းသားေလးလို အရမ္းေခ်ာတယ္။ သန္မာၿပီး သတၱိရွိတယ္။ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ေ႐ႊမင္းသားေလးကို ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ခဲ့ရာကေန ျပန္ေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ... အဲဒီအခ်ိန္က ဘဝမွာအတိုင္းမသိေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ '
' ကြၽန္မရဲ႕မင္းသားေလးက ေၾကးစားလူသတ္သမားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ သူက လာျခင္းေကာင္းတဲ့ ဘုရားလက္ေဆာင္ေလး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘဝမီးအိမ္ရွင္ ေတာင္ပံေလးေတြ ျဖန႔္က်က္ထားတဲ့ နတ္မင္းသားေလးပဲ။ '
' ကြၽန္မ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ကြၽန္မကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၿပီး ညႇာတာၾကင္နာတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသားေလးကို သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ဒီအမ်ိဳးသားေလးအနားမွာ အိုမင္းတဲ့အထိရွိေနခ်င္ပါရဲ႕။ '
• ────── ✾ ──────